Mierzy w niebo iglicą górującą ponad dachami domostw i wrasta w bruk centralnego placu Novigradu fundamentami trwałymi jak korzenie starego dębu — Wielka Szpica jest największą na ziemiach północy świątynią kultu Wiecznego Ognia i jedną z najdonioślejszych spośród miejskich budowli. Okalający gmach dziedziniec podniesiono na cegłach, a wysokie schody na jego szczyt wyciosano w szarogłazie, ciemnym i wygładzonym latami przez podeszwy butów. Człowiek, który je pokona, karleje w obliczu rozrosłej kruchty, wcielającej się w zwieńczoną dzwonnicą wieżę kościelną jak w pień drzewa. Misternie rzeźbione, witrażowe lica bastei można dostrzec z każdego zakątka grodu, niekiedy tonące tajemniczo we mgle i w chmurach. Nie dają zapomnieć, że Wieczny Ogień płonie, Wieczny Ogień roztacza opiekę i strzeże... Wieczny Ogień włada.

U boków dziedzińca, okalając świątynię, skupiają się liczne skrzętnie zadbane przybudówki oraz kościelne przybytki, wspomagające funkcjonowanie olbrzymiego gmachu. Palatium obecnie panującego hierarchy i przyległa jej kanonia wraz z dormitoriami, fraternie, skryptoria, refektarz dla duchownych przy krużgankach oraz odizolowane sakrarium strzeżone pilniej niż miejski zamek. Wielka biblioteka Wiecznego Ognia i pomniejsze armaria... Potędze kultu wydaje się nie ustępować jedynie jego bogactwo.