Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Dla większości istot Koniunkcja Sfer, mająca według ludzkiej miary miejsce ponad 1500 lat temu, okazała się Kataklizmem przynoszącym Chaos i zakłócenie naturalnego porządku między gatunkami. Dla niewielu, prócz bycia przekleństwem, okazała się również i błogosławieństwem, dając dostęp do zawartej w żywiołach energii pochodzącej z Planów Elementarnych.

Energia ta, zwana Mocą lub aurą, jest siłą przenikająca świat zdolną do tego, by zmieniać rzeczywistość i to zarówno poprzez kreację, jak i destrukcję. Mocy jako narzędzia Chaosu i części samej natury nigdy nie uda się w pełni zrozumieć i okiełznać, choć nie brakuje tych, którzy mając pewne ograniczone możliwości, przeciwstawiają się pędowi świata, którzy nie boją się podjąć walki, którzy za każdą cenę będą próbować zgłębić tajniki poznania. Przybierają wiele nazw i przydomków, najczęściej zaś znani są jako czarodzieje.

Nikt czarodziejem urodzić się nie może, a wiedza o genetyce i mechanizmach dziedziczności pośród wrażliwych na Moc wciąż jest niewystarczająca, by być całkowicie pewnym czegokolwiek. Wiadomo jednak, że osoby takie trafiają się zarówno pośród szlachetnie urodzonych, jak i między porzuconymi w rynsztokach sierotami. Wykazujące w młodym wieku osobliwe zdolności lub zawirowania aury dzieci mogą zostać odkryte przez członków czarodziejskiego bractwa, by w przyszłości samemu stać się jego członkami. Wymaga to jednak wielu lat studiów i przygotowań, a nierzadko również czysto fizycznych przemian i modyfikacji z użyciem magii.  Naukę zwykle rozpoczyna szkolenie u któregoś z czarodziejskich mistrzów, najczęściej tego, który sam odnalazł i przebadał potencjalnego kandydata lub został do tego celu specjalnie oddelegowany. Po zdaniu wstępnych testów młodego ucznia czeka zwykle dalsza wieloletnia edukacja w jednej z magicznych akademii. W zależności od płci, najczęściej jest to męska szkoła magii znajdująca w Ban Ard lub osławiona szkoła czarodziejek Aretuza na Wyspie Thanedd. Nie jest to, oczywiście, jedyna możliwość, jaka im pozostaje — wielu młodych czarodziejów trafia do terminu i rozwija się u niezrzeszonych mistrzów magii. Są to przeważnie czarodzieje-rezydenci na dworach królewskich i książęcych, silnie związani ze starymi panującymi rodami lub też członkowie niezależnych czarodziejskich ośrodków, takich jak chociażby cieszący się złą sławą Rissberg. Dla tych, którzy w swojej karierze postanowili uzyskać bardziej oficjalną, uznawaną przez bractwo promocję przewidziana jest możliwość pozostania na uczelni na stanowisku asystenta lub stała praktyka u któregoś z niezależnych mistrzów. Inną drogą, dostępną przede wszystkim kobietom, jest opcja zapożyczona i sprawdzająca się w cechach rzemieślniczych — wędrówka. Przybierając tytuł Dwimveandry, uczennica wyrusza w podróż, imając się temporalnej praktyki u różnych mistrzów. Po kilku latach, udoskonaliwszy swój warsztat, wraca ubiegać się o egzamin i promocję. Niewiele wiadomo na temat uczniów płci męskiej, obierających tę ścieżkę, jednak należy przypuszczać, że nie cieszy się ona wśród młodych adeptów zbytnią popularnością — w przeciwieństwie do swoich koleżanek, nie mogą oni liczyć na fundusz stypendialny. Podstaw takiego stanu rzeczy można doszukiwać się kolejno pośród postępującej feminizacji zawodu, większej ortodoksji i tradycjonalizmu męskiego środowiska czarodziejów oraz lepszych wyników żeńskich akademii na polu edukacji.

Po pomyślnie zdanym egzaminie mistrzowskim czarodziej może pozostać na uczelni, zdobywając stanowisko preceptora lub rozpocząć samodzielną działalność, oferując usługi w zakresie alchemii, medycyny magicznej czy wyrabiając pomniejsze czarodziejskie przedmioty na użytek handlowy. Często też obiera drogę rezydenta i osiedla się w miastach dla przyznania mu swobód, uznania, a nierzadko dla samej władzy. Może również służyć lokalnej społeczności: poprzez świadczenie odpłatnych usług, rozwiązywanie problemów związanych np. z katastrofami naturalnymi czy nieurodzajem. Wśród większości czarodziejów są to jednak zwykle zajęcia dorywcze wykonywane z poczucia obowiązku lub dla uzyskania finansowej niezależności, lub wpływów — znaczna ich większość jest przede wszystkim pochłonięta własnymi badaniami oraz planowaniem międzynarodowej polityki. Eksperymenty i badania prowadzone dla własnej potrzeby rozwoju i udoskonalania magicznego rzemiosła stanowią dla większości konfraterii wartość nadrzędną, stanowiąc o przyszłości magii i gwarantując postęp. Bywa jednak, że ich dążenia przynoszą więcej szkody, niż pożytku, co każe pochylić się nad kwestią, jaką są błędy i wypaczenia w Sztuce.

Nie wszystkim czarodziejom dane będzie osiągnąć prestiż i poważanie w środowisku. Wielu z nich nawet nie podejmie oficjalnych studiów, nie wspominając o ich ukończeniu. Pośród czarodziejskiego bractwa nigdy nie brakowało renegatów i odszczepieńców nadużywających odziedziczonych talentów w sposób o wiele bardziej ostentacyjny od wysoko postawionych amoralnych magików, czarowników ukrytych za murami kłamstw, hipokryzji i nieegzekwowanych statutów. Do czarodziejów takich należą głównie wyrzuceni z powodów dyscyplinarnych, niedoszli absolwenci akademii oraz czarnoksiężnicy sięgający po zakazane owoce, jakimi są nekromancja, goecja lub inne niebezpieczne eksperymenty, mogące stanowić zagrożenie dla struktury magii, jak i ogólnie rozumianego ładu społecznego.
Czarodzieje tacy, nie znajdując przyszłości w oficjalnych organizacjach i stowarzyszeniach magów, często nie przejmują się tym faktem, kontynuując swoje występne praktyki w ukryciu lub szybko znajdując obiecującą karierę jako szpiedzy, mordercy, działający ze smyczy totumfaccy lub jako inni spece od wykonywania brudnej i niebezpiecznej roboty, których nieoficjalne zapotrzebowanie pozostaje faktem.

A co z tymi, których talent nie zostanie w porę wykryty przez któregoś z czarodziei? Ci zwykle zostają druidami, kapłanami, wieszczami, guślarzami i wiedźmami. Choć sami wyposażeni w zdolności magiczne i nierzadko rozumiejący Moc na tyle, by używać jej w określonym stopniu, ich wiedza i podejście do samych arkanów zdecydowanie różni się od tego, w co wierzą i rozwijają czarodzieje.
Większość oficjalnych doktryn i szkół magii zakłada, że jest ona sztuką i nauką. Korzystanie z Mocy odbywa się w sposób zaplanowany i kontrolowany, na bazie z wypraktykowanych przez wieki istnienia zjawiska formuł, zwanych zaklęciami. Kontrolowany przepływ Mocy wymaga komponentów oraz inkantacji, zarówno w postaci ingrediencji, jak i słów czy gestów. Wszystko po to, by uzyskać zgodne z oczekiwaniami, wymierne rezultaty możliwe do ekranowania. Podejście to, pozwalające uzyskać najbardziej precyzyjne wyniki, różni się zasadniczo od mniej hermetycznej koncepcji zakładającej, że do czarowania potrzebna jest ukierunkowana wola i nadany jej przez wiarę kierunek. Wielu kapłanów i wieszczek nieświadomie wykorzystuje swoje zdolności, czarując intencjonalnie poprzez sam trans, modlitwę lub inne formy autohipnozy czy medytacji. Rezultaty takich działań — choć przez samych czarodziejów uznawane za zagrożenie i dyletanctwo — bywają niekiedy równie niespodziewane, co obiecujące. Takiemu wykorzystaniu aury sprzyja również fakt intuicyjnego wyczuwania przez ich użytkowników przedmiotów lub miejsc o magicznych właściwościach, co dodatkowo pozwala osiągać jakiekolwiek powodzenie.

Opis autorstwa Treyse.