Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Szelest, kurz i pasja.

Terrich Godley westchnął, tonąc.
Opasłe tomiska, między którymi zanurkował, osunęły się niczym domki z kart, wyleciały w powietrze niczym fontanna. Szybkim ruchem kościstej ręki powstrzymał jednak kawalkadę, precyzyjnym złożeniem długich palców sprawił, iż księgi płynnie zawirowały dookoła, miast upaść.
Nie był sam.
- Gar'ean! Uważaj, Terr! - zachichotał z jego ramion miękki, kobiecy głos. - Zgnieciesz nas w tym kiedyś zupełnie! A capite ad calcem!

---

Gdy drzwi rozwarły się czarodziej wyglądał jak zwykle, surowy z wyglądu, chudy jak ghul, ponury i obcy. Dłonie wsadził w poły rozpiętego surduta spod którego wystawała prosta koszula. Patrzył ciemnym jak smoła wzrokiem, spod ciemnych, grubych brwi. Terrich, mimo ogromnych zapatrywań na księgi nie nosił okularów, nie znosił ich. Wzrok swój zwykł wspomagać magią, a dokładniej odpowiednio dobranym wywarem ziołowym wkrapianym do gałek.
- Wejdź - rzekł sucho, przyglądając się Ethardowi nienachalnie, po czym rzucił w stronę kuchni. - Adelko, nakryj w salonie.

Stary czarodziej westchnął, podrapał się po potylicy. Dni mijały i myślał, że młodzieniec zwyczajnie zaniechał przyjazdu. Liczył, że nie wybierze się samojeden w tradycyjną podróż.
No trudno.
- Chodź - ruszył po schodkach na pierwsze piętro, zasiadł wraz z Ethardem w salonie. Pachniało drewnem i żywicą. I książkami.
Po chwil weszła pieczeń i wino.
- Zjedz, napij się i opowiadaj - mruknął Terrich, po czym sam oparł się w fotelu jedynie z lampką wina. Zapatrzył się gdzieś w dal jak zwykle zamyślony kilkoma sprawami naraz.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-07-29 00:26:10)

Terrich słuchał. Nie zwrócił uwagi na słowo, jakim tytułował go w sumie nie tak dawny uczeń. Mało dbał o tak nieistotne dla nauki szczegóły. Jednak jego amarantowe oczy zalśniły lekko, gdy chłopak wspomniał o vranach. Wąskie wargi badacza drgnęły, zaznaczając małą zmarszczkę w kąciku ust. Terrich słuchał. I myślał.
Nie odezwał się, gdy weszła Adela niosąca zupę, przerywając tym samym wypowiedź Etharda. Odczekał, aż podróżnik zje i kontynuuje swą wypowiedź.
I słuchał dalej, zamyślając się coraz mocniej.
Przy kolejnej przerwie na posiłek, podziękował Adeli i poprosił, by na deser przyniosła pączki. Dla trzech osób. Potem pochylił się do przodu, ogromny i chudy, opierając łokcie na kolanach, a brodę na złączonych dłoniach.
- Chcesz pomóc - drążył młodzieńca niezgłębioną czernią swych oczu. - Chcesz pracowni. Chcesz dostępu do posiadanej przeze mnie wiedzy na temat vranów.
Uśmiech, który wypłynął na usta czarodzieja, odsłaniając równe bladożółte zęby, mógł oznaczać wszystko. Chłopak znał ten uśmiech, któremu nigdy nie towarzyszyło choćby lekkie zmrużenie oczu. I nigdy nie żałował, że jego dawny mistrz uśmiechał się doń rzadko.
- Od kilku dni mam drugiego gościa - oświadczył nagle bezceremonialnie Terrich swoim cichym, monotonnym nieco głosem. - Jest nim historyk i archeolog, co więcej znawca ksiąg z elfich bibliotek, które jak wiadomo znane są zaledwie garstce żyjących Aen Seidhe. Jest to doktor Lara Ainewedd, znana raczej jako Biała Mewa. Aktualnie współpracujemy.
Efektowna pauza trwała spożycie całego talerza podanego dania, w czasie której Ethard nie odezwał się słowem. Wiedział, że Terrich zwykł zakańczać wypowiedzi pewnym consensusem swoich zawiłych myśli, czekał więc na kontynuację, zajadając ze smakiem.
Adela znała się na gotowaniu jak mało kto.
Wbrew przekonaniu Etharda, nie była to pora obiadowa, a zwykła kultura przyjęcia steranego podróżą gościa. Podstawa savoir vivre, od którego notabene chłopak odstąpił, jedząc flisackie danie.

Gdy talerze opustoszały, Terrich wrócił do poprzedniej pozycji.
- Chcesz pomóc. Dobrze, wyznaczę ci jakieś zadania. Chcesz pracowni... No... Dobrze, zadbam o wolną izbę na tym piętrze. A ty zadbasz o potrzebne ci przyrządy - Ethard pamiętał dobrze jak stary czarodziej niezwykle osobiście traktował swoją pracownię i nie pozwalał nikomu na wstęp. - Co do wiedzy o vranach... Podejrzewam, że wiesz jak bardzo drażliwy jest ten temat. Powszechna wiedza o nich jest mierna i pełna kłamstw, a ostatnich przedstawicieli tej rasy, trzyma się w klatkach z bobołakami mile stąd. Zresztą... - nagle uciął, lekko klasnął w dłonie. - Jesteś po podróży, odpocznij wpierw, a potem do tematu powrócimy. Myślę też, że najwyższy czas byś osobiście poznał Białą Mewę, skoro już będziecie razem u mnie gościć.
Drzwi prowadzące do biblioteki jak na życzenie otwarły się i wyszła z nich wysoka kobieta o ciemnych długich włosach opadający na plecy.
- Witaj, miło mi cię poznać, Ethardzie - wyciągnęła dłoń w geście powitania i uśmiechnęła się.
Iście po elfiemu.
- Jestem Lara.
Uśmiech ten, jak i dwoje spiczastych uszu obudziły zimne dreszcze na plecach Etharda, dreszcze wspomnień. Nie spotkał jednak nigdy przedtem elfki o tak jasnych oczach jak te Lary Ainewedd, zwanej Białą Mewą.

Po przywitaniu na stól weszły pączury.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-07-29 21:22:14)

- Widocznie nie odwiedzamy tych samych restauracji - ucięła elfka z lekkim uśmiechem.
Nie zareagowała w żaden sposób na komplement. Nawet powieka jej nie drgnęła, gdy usłyszała prosty, tani chwyt, na który może zarumieniłaby się pierwsza lepsza młynarka, ale na pewno nie dorosła, dojrzała jak rumiane jabłuszko w sierpniu elfka, której podobne nieskomplikowane komplementy naprawdę zbrzydły.
- Lara przybyła tu na moją prośbę - odpowiedział na drugie pytanie Terrich, przyglądając się uważniej młodemu czarodziejowi. - Hmm... Mówisz o plotkach, czyżby stary Travis aż tak rozpowszechnił wiedzę o tym odkryciu? Mam nadzieję, że to od niego się dowiedziałeś. Ech... będę chyba zmuszony wysłać mu wiadomość, by powściągnął się nieco. Menda ześle na mnie zaraz pół świata ciekawskich wszędybylskich obwiesiów.
- Bez urazy, Ethard - wtrąciła elfka, chwytając lampkę wina i podnosząc do malinowych ust. - Terrich jest rad z Twojego przybycia. Po prostu nie chcemy tu tłumu ludzi uważających się za odkrywców, a tak naprawdę chętnych spieniężyć wiedzę bez szacunku dla nauki. A nieuważne plotki mogłyby takowych sprowadzić.

Po chwili elfka przestała się w ogóle uśmiechać, słysząc, co mówi Ethard na temat vranów.
- Zdegenerowała! - wtrąciła oburzona. - Widzisz, Terr, jak będą o nas mówić za kilkaset lat ludzie? Elfy będą zdegenerowane - prychnęła iście niczym kot.
- Spokojnie, Laro - powiedział łagodnie Terrich, po czym zwrócił się do byłego ucznia. - Widzisz, Ethard, mylisz się. Badałem tę sprawę wystarczająco dobrze, nie doszło do ewolucji wstecznej, do regresu. Vranowie, bo tak brzmi oficjalna odmiana, nie zmienili się przez lata. Śmiem twierdzić nawet więcej, dokonali progresu, ba, przeskoku. Ale, potwórzę ostatni raz, ten temat to nie pogaduszki przy winie. Tym zajmiemy się jutro z rana, w bibliotece. Przedstawię ci część posiadanych przez nas informacji i znajdę odpowiednie zadanie, do tego czasu powinieneś odpocząć po podróży i przygotować pracownię.

- Może wróćmy do tematu Novigradu - wtrąciła Biała Mewa, kręcąc winem w pucharku, już uspokojona monotonnym głosem Terricha. - Zdecydowanie wolę mniej tłoczne miejsca lub przynajmniej pełne ciekawych bibliotek jak te choćby w Oxenfurcie czy Poviss, ale nie narzekam. To miasto ma swój urok, wieje tu bryzą, codziennie przypływają i odpływają nowe łodzie. Panta rhei.
Na ostatnie słowa Terrich uśmiechnął się delikatnie i, o dziwo, mrużąc przy tym z zadowoleniem oczy.
- A tobie jak podoba się Novigrad, Ethard? Zostaniesz tu na jakiś czas z tego, co rozumiem?

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-08-01 23:56:34)

- Rozumiem, co masz na myśli - skomentowała krótko Biała Mewa. - I po prawdzie też tego nie lubię w większych miastach.
Sztampowego wstępu, który zaczął Ethard, stało się zadość. Wymiany poglądów na temat Novigradu zostały zgłębione, a pączki zajęły rozmówców na dobre. Pyszne, rumiane i wyrośnięte, nadziewane różnie: różanym dżemem, kremem waniliowym lub czekoladą, posypane pudrem albo zlukrowane. Istna poezja i rozkosz podniebienia.

Jednak wszystko co dobre, kiedyś się kończy. Terrich wstał, a zaraz po nim Lara.
- No, Ethard - stary czarodziej wytarł usta chustką. - Myślę, że to odpowiedni czas, by oddać cię w ręce Adeli. Czas nagli, a ty masz kilka istotnych rzeczy do zrobienia. - mimo że drzwi do biblioteki były magiczne, otworzył je przed elfką tradycyjnie.
Lara odwróciła się jeszcze przed wyjściem.
- Do zobaczenia jutro - uśmiechnęła się lekko, po czym zniknęła w drzwiach, zostawiając w pomieszczeniu zapach agaru i cedru.
Biblioteczne drzwi zamknęły się za Terrichem, a do pomieszczenia weszła Adela. Niska kobiecina uprzątnęła szybko stół, skinęła na młodego czarodzieja. Gdy wyszli z powrotem na hol, szybkim ruchem tłuściutkiej dłoni wskazała pokój i sypialnię na piętrze, po czym przypomniała o łazience. Na koniec uśmiechnęła się przemiło i wróciła do kuchni.

Łazienka, błyszcząca od drobnej mozaiki kafelek, pachniała morsko. Na środku zamiast podłogi szkliła się, tworząc równy okrąg, tafla wody, parując lekko i tworząc tym samym miękką mgłę wijącą się u stóp.

Pracownia mieściła się na końcu długiego korytarza, z prawej strony. Było to puste, sterylne pomieszczenie o bielonych, pokrytych warstwą ochronną ścianach z licznymi wywietrznikami, w której nic nie pokrywało kamiennej, twardej podłogi. Znajdowało się tu kilka półek i oszklonionych szafek, a także dwa duże blaszane stoły. I wygodny fotel. Terrich mimo swojego zdziwaczenia, pamiętał o komforcie przy pracy.

Naprzeciwko pracowni znajdowała się sypialnia Etharda. Była urządzona tak jak stary czarodziej lubił, drewnem i złoconymi ornamentami. Stało tu solidne, szerokie łóżko z wieloma poduszkami, nieduża komoda, stolik z rozłożystym kandelabrem oraz bujany fotel z ciemnego drewna. Wszystko to komponowało się w jedną, gustowną całość zwieńczoną zawieszonym na ścianie obrazem, przedstawiającym sielankowy,
Na stoliku stała skrzyneczka, z kluczykiem położonym obok. W środku znajdowała się mała karteczka oraz dwa pękate mieszki z pieniędzmi o wysokich nominałach.
Kup coś porządnego do tej pracowni, brzmiał napis zakreślony niedbałym pismem mistrza.

Woda parowała w łaźni, wysoki zegar tykał cicho w holu.
Czas naglił.

Po dostarczeniu przedmiotów przez tragarzy poszło szybko. Etherd po kolei zaniósł pudła z zakupionymi przedmiotami i ustawił je na podłodze, niedaleko od wejścia do swojego pokoju. Szybko wyciągnął kryształy ogniskujące, które rozmieścił w strategicznych miejscach. I wtedy się zaczęło...

Zaczerpnął mocy, której dzięki kryształom mógł pobrać więcej, szybciej oraz użytkować w mniejszym nakładzie. Dzięki temu zaczął rzucać czary telekinetyczne. Sprzęty z cichym brzdękiem wyfruwały z pudeł i grzecznie lądowały w miejscach, które wskazywał im czarodziej. Kolejnym czarem wprawił w ruch węgielek oraz mokrą ochrę, które to zaczęły rysować na podłodze magiczne symbole i koła. Kolorowy chaos trwał dobrą chwilę. Ethard jednak nie odczuwał żadnego zmęczenia. Moc zawsze przepełniała szczęściem i energią. Nie mogąc i nie chcąc tego powstrzymać, młody czarodziej zaczął się śmiać. Głośno, prosto z serca, tak, jak nie zdarzyło mu się już dawno.

Na sam koniec zostało mu już tylko rzucenie kilku czarów kamuflujących oraz obronnych na wypadek niespodziewanych gości. Nic o dużej mocy, choć do rozbrojenia potrzeba by było trochę czasu. A cóż, on będzie wiedział, że coś dzieje się w jego pracowni...

Usiadł na podłodze, w obrysie jednego z kręgów i odsapnął. Symbolicznie uścisnął sobie dłonie.
- Dobra robota Ethard! Ależ dziękuję, dziękuję. Choć zgadzam się z panem. Poszło sprawnie i gładko.
Po kilku chwilach świętowania tryumfu podniósł się z ziemi i podszedł do aparatury destylującej. Teraz czekało go prawdziwe wyzwanie - wyczarowanie gruszek. Wyobraził sobie strukturę owocu, po czym powoli zaczął ją pleść. Po około minucie i trzech nieudanych paciach, udało mu się stworzyć pierwszą gruszkę. Potem poszło już sprawnie, gdyż po prostu zmultiplikował owoc. Nawet mimo kryształów, poczuł lekkie zmęczenie. Obrał jednak owoce i zostawił na zacier. Już niedługo będzie mógł się raczyć pierwszym wyrobem.

Zmęczony, poszedł się wykąpać i spać. Już w ciepłej wodzie ciągnęło go w niebyt, ale dzielnie wytrzymał do momentu położenia się w miękkiej pościeli. I dopiero tam dał się pochłonąć błogiej ciemności...

Ethard nie obudził się wcześnie. Po podróży chciał w spokoju wyspać się, wywczasować i dopiero zacząć walczyć o rozjaśnienie mroku historii, o zapełnienie białej plamy, która istniała przed pojawieniem się na tych ziemiach gnomów i krasnoludów. Odkrycia tylko czekały na śmiałków, a pułapki, labirynty i dziwna, ochronna magia czekała na nieostrożnych i niewyspanych magów.

Odgłosy życia w mieście już od dawna przebijały się przez mury domostwa, gdy Ethard podniósł jedną powiekę, a zaraz za nią drugą. Przetarł zaspane oczy, ziewnął, mlasnął, pierdnął, po czym wstał z uśmiechem na ustach i przeciągnął się. Przestał dopiero po usłyszeniu głośnego pyknięcia w okolicach łopatek. Zadowolony, poczuwszy zapach dobiegający z kuchni, wciągnął hajdawery i koszulę, po czym ruszył jeść.

Przez pełne błogości wyspanie przebiło się dziwne uczucie niepokoju i ciszy... Terricht nie był głośnym człowiekiem, ale o tej porze z reguły prowadził jakieś badania w swoim laboratorium, przez co w domu słychać było dziwne syki, bulgoty, mamrotane pod nosem czary i przekleństwa. Dzisiaj było cicho...
Schodząc na dół poczuł ssanie w brzuchu. Uśmiechnął się do wizji świeżego pieczywa. Jednak nie dane było mu się tym nacieszyć. Drzwi do biblioteki były uchylone, przez co mógł dostrzec Mewę. Czemu była sama?
Pchnął lekko drzwi i klapiąc bosymi stopami wszedł do pomieszczenia.
- Dzień dobry - uśmiechnął się patrząc bez skrępowania na ładne nogi czarodziejki. - Jak się spało?