Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Na dzielnicę nieludzi padł cień. Wielki obły, ciemny kształt sunął powoli przez brudne i ciasne uliczki, przysłaniając sobą całe niemal światło jakie dawało słońce podczas tego pogodnego poranka. Długi, rzucany na ziemię i okoliczne ściany, wpełzał między zaułki i bramy, sunąc powoli i nieubłaganie przed siebie, cal po calu pożerając wszystko co znalazło się na jego drodze.
Mały krasnoludek bawiący się przy odrapanej cembrowinie, widząc go, rozdziawił usta w krzyku i wypuszczając z rąk drewnianego bączka, z wrzaskiem uciekł do domu. Wyglądająca zza firany, wiecznie czuwająca, wiedząca wszystko i o wszystkich, stara jędza Weychslerowa, pospiesznie zatrzasnęła okiennice. Oderwała się od siebie i obróciła głowy parka elfich ćpunów, całująca się pod murkiem. Biegnący na giełdę młody gnom, zatrzymał się w miejscu, i zawróciwszy, poszukał innej drogi.

Przepchnąwszy się przez wąskie alejki cień, w całej swojej okazałości wyrósł w centralnej części dzielnicy nieludzi, kierując się prosto do kuźni starego Zigga, który nie zdążywszy jeszcze rozpalić pieca, siedział w swoim przytulnym mieszkanku, obwieszonym bronią jak mały garnizon. Rozległo się łomotanie do drzwi.

Drzwi, które rozwarte, ukażą mu przysłaniającą słońce górę, o wypukłym zboczu imponującego brzuszyska. By dojrzeć jej szczyt, przypominający wąsatą brukiew z parą dwóch, małych, błyszczących się ciemnych oczek o uważnym wejrzeniu, krasnolud będzie musiał zadrzeć własną głowę. Gość bowiem, wręcz wszelkim warzywnym i geologicznym skojarzeniom okaże się być ludzkim mężczyzną. Odzianym w opinający się brązowy kaftan z narzuconą nań burą półtuniką, zielone nogawice, wytarte ciżmy. Z kilkoma raczej kiepskiej jakości kruszcu, srebrnymi pierścieniami ze znakiem cechu kupieckiego zdobiącymi mnogo krótkie, serdelowate palce nieznajomego.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-09-27 03:30:18)

Brukiew, choć zdawało się to niemożliwym, poczerwieniała jeszcze bardziej i sapnęła gromko, powiewając długimi jak wiechcie pakuł wąsami. Zachłysnąwszy się dostatecznie głęboko, gruby olbrzym wykonał ruch jak gdyby zechciał cofnąć się o krok i odstąpić od progu domostwa nieludzia, jednak ciężar brzuszyska przywiódł go z powrotem do przodu, tak że w efekcie jejmość zakołysał się tylko na obcasach w tył i w przód.

— No, tego — zagaił niewyraźnie głosem o niskim burkliwym tonie, przebierając palcami i w nerwowym, noszącym znamiona natręctwa ruchu, przekręcając pierścienie trzymające się paluchów. — Nic żem nie zamawiał, panie krasnolud — objawił swój zamiar nieznajomy, po czym obejrzał się za siebie, łypiąc nieufnie przez ramię. — Ja tu, tego, w sprawie... Prywatnie. Kupiec bławatny Janos. Z cechu — przedstawił się, mlasnąwszy i skinąwszy głową, co w obecnej sytuacji miało być chyba czymś w rodzaju ukłonu. — W imieniu kolegów, też cechowych. Wędkarzy z zamiłowania. Bo, my żeśmy słyszeli, że pa... Że kolega też wędkuje i umyśliśmy coby... No, nie ma co tak na przedsionku strzępić pyska! — Oznajmił, chwytając się pod boki by dodać sobie animuszu, starając się nie zauważać ciekawskich spojrzeń, posyłanych przez ukradkowych obserwatorów całego zajścia przyglądających się wyraźnie speszonemu grubasowi z ulicy.

— To jak? Można wejść? — Spytał, zaglądając krasnoludowi ponad ramieniem i głową do wnętrza jego domostwa.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-10-22 18:46:20)

Chowając głowę w ramiona, kupiec bławatny Janos przekroczył próg domu krasnoluda, szurając ciżmami po posadzce. Łypiąc ciekawie spod pochylonego, zmarszczonego czoła, oglądał się ciekawie na boki po wnętrzu domostwa, podczas gdy gospodarz prowadził go do stołu. Gdy znaleźli się już przy nim obydwaj, a pieniek zachybotał się pod siadającym gościem, ten sięgnął po podane mu piwo omal się nie zachłysnąwszy. Nie wiada czy bardziej nim, czy okazaną mu gościną.

Kiełkujące gdzieś z tyłu głowy Ziggsa przeczucie, że spotkali się wcześniej nie dawało mu spokoju do momentu, gdy w końcu dało za wygraną. Ludzie, w tej liczbie zwłaszcza kupcy bławatni i miejscy rajcy byli dla poczciwego krasnoluda trudni do rozróżnienia. Jednakowo duzi, pospolici, nieprzyjemni w obyciu i mający tendencję do niezauważania niczego poniżej metra pięćdziesiąt, chyba że akurat upuścili koppera. To małe miasto, niewykluczone, że minęli się kiedyś na targu albo w urzędzie.

— Zdrowie — beknął Janos, poczęstowawszy się i ocierając pianę z wąsów.

— No — oznajmił pośród ciszy, która nagle zapadła. Gdy nie przyniosło to zamierzonego efektu dodał jeszcze... — No.

— No! — skonstatował na zakończenie, sięgając ponownie po kufel, by za moment odstawić pusty na stół. — Widzę, że mam do czynienia z wytrawnym łowcą! — zahuczał, wskazując na półmisek. Kawał ryby oderwał się od talerza i za sprawą upierścienionej dłoni poszybował prosto w bezdenną gardziel gościa.
— Wiecie pewnie, szanowny kolego, że najlepsze okazy można naleźć nie przy brzegu, ale na samej wodzie. Tam jest żywioł! — ciamkał rozentuzjazmowany Janos, wycierając utłuszczone palce w materiał nogawic. — Stąd umyślilim... Umyśliłem, że a może by tak... Panie kolego, powiem krótko — urwał dobitnie Janos i zmarszczył się, tak że od ciżm po same brwi był dobitny jak sto pięćdziesiąt. Złożylibymy się na łódkę do wspólnego wędkowania. Naczy ja, naczy my i mój kumotrzy Zyvist i Olkust. No i, tego, wy.

— No? — Pytanie zawisło w powietrzu niczym pierd na pogrzebie.

Rozochocony Janos, chrząknął uradowany na słowa krasnoluda, po czym porzucając na moment rybę, zawtórował gospodarzowi, wznosząc swój kufel do toastu. — No to kręci młynarz kołem!— huknął, po czym stuknął się naczyniem z siedzącym naprzeciwko mistrzem sztuki kowalskiej. Kolejne minuty po wychyleniu kufla spędził aktywnie na obżarstwie, bez zachęty sięgając po przyniesiony mu poczęstunek, w myśl zasady "zęba wydłubię, ale co zjem to moje".

Po spędzonej na dłuższej chwili niezręcznego milczenia przerwie, zdającej się trwać dwa miesiące bez mała, przyprószone piwną pianą wąsy zatrzęsły się za sprawą wydymających się pod nimi warg. Janos zamierzał przemówić albo znowu ulżyć żołądkowi.

— Czterdzieści koron