Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Lubił to. Czerpał z tego nieprzebraną satysfakcję. Usiąść z boku i obserwować. Carvir nie miał w tym momencie nic innego do roboty. Siedział więc, oparty o mur, na uboczu, tak, aby nie zwracać na siebie uwagi. Sztuka ta, nie miała prawa mu się udać. W jego życiu nastąpiła jedna, istotna zmiana. Była nią, a raczej był, psiak, którego nie zdążył jeszcze nazwać, mimo, że chodziło mu po głowie jedno imię. Przyglądał się chwilę czarnej, puchatej kulce, machającej radośnie ogonem, przemawiając po chwili.

- Makrem - głos był stanowczy, zimny i niespodziewany, w czego efekcie pies puścił kawałek suszonego mięsa, którego jeden z końców spoczywał w dłoniach Carvira. Spojrzał się na niego, swoimi wielkimi, niebieskimi oczami, które wyrażały radość, wymieszaną z dezorientacją i czymś, czego mężczyzna nie mógł określić.
Nie trwało to długo, psiak ponownie rzucił się na swoją zdobycz, zapierając się tylnymi łapami, ciągnąc ile sił w swych łapach. Zachowywał się, jakby od tego zależało jego życie, honor czy też godność. Carvir widząc, że psiak zaczyna się zniechęcać, wątpić w swoje siły, dał wyciągnąć kawałek mięsa, który momentalnie zniknął w małym pyszczku. Puchaty ogon poszedł w ruch, zamiatając ziemię, wzbijając przy tym mały tuman kurzu. Mężczyzna uśmiechnął się mimowolnie. Znów przemówił:

- Makrem - Pies ponownie zareagował, spojrzał na Carvira, przekręcił pysk w lewą stronę. Nie trwało to długo, gdyż wrócił do podziwiania drobinek kurzu, które wbił w powietrze, próbując pochwycić je, swoimi, ostrymi jak szpilki, kłami.

- Makrem - Ponownie, surowo i stanowczo - Makrem - musiał powtórzyć, aby pies zwrócił na niego uwagę - Makrem, chodź tutaj - Wypowiadając te słowa, poklepał skrawek ziemi po swojej lewej stronie. Pies był wpatrzony w niego przez dłuższą chwilę, jednak bez żadnych dodatkowych reakcji. Widząc, że ponownie traci zainteresowanie osobą mężczyzny, ten powtórzył swoją kwestię - Makrem, chodź tutaj - tym razem głos był cieplejszy, zachęcający. Szczeniak ponownie zaczął zamiatać swym ogonem ziemię - Chodź tutaj. Makrem, chodź tutaj - stanowczo i cierpliwie. W tym samym czasie, wolną ręką, sięgnął po mały kawałek mięsa, który uchwycił w dłoń, którą pokazywał miejsce, w które chciał, aby przyszedł psiak. Poskutkowało. Zwierze rzuciło się biegiem. Nie przypominało to jednak wcale tej czynności, z racji słabo skoordynowanych ruchów. Dodatkowo ogon, jakby odłączony od reszty ciała, cały czas wykonywał nieskoordynowane ruchy we wszystkie strony, czego efektem było chwianie się sylwetki psa na wszystkie możliwe strony. Pokonanie tej małej odległości, zabrało mu więcej, niż mógł przypuszczać Carvir, zaliczając przy tym spektakularną wywrotkę, w momencie gdy Makrem chciał się zatrzymać przy swej zdobyczy.

Taka oto, młodemu mężczyźnie i jego nowemu towarzyszowi, minęło całe południe. Tresura przynosiła efekt. Pies najwidoczniej przyjął swoje nowe imię i po wielu namowach swojego nowego Pana, był w stanie zareagować na komendę, chodź nie zawsze i nie tak, jak sobie tego życzył Carvir.

Makrem, mimo dużego zapasu sił, w końcu poczuł się zmęczony. Ułożył się obok mężczyzny, który cały czas spoglądał na wszelkiego rodzaju istoty zmierzające i wychodzące z miasta. Podrapał go za uchem, co spotkało się z aprobatą w postaci cichego mruknięcia, które kompletnie nie pasowało do psa.
Sam do końca, nie był pewien co teraz powinien zrobić, ani gdzie się udać. Siedząc w tym miejscu, miał nadzieję, że pomysły same przywędrują do jego głowy. Być może los przygotował już dla niego jakieś zadanie?

Ostatnio edytowany przez Carvir (2015-02-19 13:01:33)

Nie musiał długo czekać. Plask. Wrzask. Groźby. W sumie, był świadkiem czegoś, co widział dość często. Czy, aby na pewno, było to, czego szukał? Czas pokaże - pomyślał, spoglądając na szczeniaka, który ułożony był po jego lewej stronie. Odwrócił głowę, spoglądając w drugą stronę, gdzie leżał, oparty o mur, jego długi mecz.

Nie miał zamiaru interweniować, to nie jego sprawa i problem. Mimo tego, zainteresował się dalszym przebiegiem całej sytuacji. W końcu nie miał nic innego do roboty. Darmowe przedstawienie - pomyślał, rozpierając się wygodniej o mur, w dalszym ciągu, drapiąc Makrema za uchem. Ten, przestał wydawać z siebie te dziwne pomruki. Najwidoczniej, psiak zapadł już w głęboki sen. Od czasu do czasu zaznaczał swoją obecność pisknięciem przez sen, czy też energicznym, chaotycznym ruchem tylnej łapy.

Ostatnio edytowany przez Carvir (2015-02-21 15:12:40)

Skończyło się równie szybko, co się zaczęło. Co za szkoda - pomyślał zawiedziony mężczyzna, cały czas nie spuszczając spojrzenia z kobiety. Ta, najwyraźniej zauważyła jego bezczelne przyglądanie się całej sytuacji. Nie lubił tych momentów, które prawdopodobnie miały za chwilę nastąpić.

Nie mylił się, mógł odwrócić wcześniej wzrok, ale nie, po co? Teraz musiał rozmawiać z kimś, kogo w ogóle nie znał i tak naprawdę nie chciał poznać.

Makrem ożył, być może, przez nerwowe ruchy, jakie Carvir zaczął wykonywać, mimo, że starał się zachowywać spokojnie. Innym powodem, mogło być zbliżające się zwierzę. Koń, jak to na konia przystało, wywoływał sporo hałasu, czy to urwanym parsknięciem, czy też stukotem podków o kamienistą ziemię.

Zaspane ślipia szczeniaka, omiotły horyzont. Nastąpiła zmiana, energicznie podskoczył, ogon ponownie zaczął się intensywnie ruszać. Wyrwał do przodu, pędził na spotkanie nowym zapachom i doznaniom, jednak... Carvir zdążył w porę, złapał za sierść, przyciągnął mocniej do siebie, zatrzymał Makrema w objęciach. Ten zdziwiony, wydał krótkie pisknięcie.
Szczeniak nie chciał dać za wygraną, rzucił się wściekle na dłoń, która go powstrzymywała, wykręcił zręcznie łeb w odpowiednią stroną, kąsając swoimi, ostrymi jak szpilki, kłami. Starania te, na nic się nie zdały, z racji skórzanej rękawicy, którą mężczyzna miał założoną na dłoń. Ten poprawił uchwyt, chwycił psa mocniej, pokazując kto tu rządzi.

- Psa mi obudziłaś - warknął, jak gdyby do siebie, jednak na tyle głośno, aby być usłyszanym przez kobietę.

- Co łaska - rzekł mężczyzna z ironią, która z pewnością byłaby słyszalna nawet przez człeka pozbawionego słuchu, wyciągając przy ty otwartą dłoń do przodu.

Makrem w dalszym ciągu walczył, wił się, niczym mały piskorz. Carvira, cała ta sytuacja, szczeniak i jego zachowanie, zaczynały denerwować. Przez moment, chciał dać upust swoje złości. Powstrzymał się jednak, przelewając w swe wcześniejsze słowa całą gorycz i gniew.

Kątem oka spojrzał w stronę, gdzie powinien znajdować się jego miecz, upewniając się, czy aby na pewno tam się znajduje. Po wcześniejszych obserwacjach wiedział, że kobieta, która przed nim stała, miała tendencje do wybuchowych, niespodziewanych reakcji. Chciał być przygotowany w razie jednego z jej wybuchów złości.

Strategicznym problem był Makrem, który wypuszczony z dłoni mężczyzny, z pewnością zacząłby pląsać pod nogami, a co gorsza, mógłby spróbować podejść do konia. Sztuka ta, mogłaby zakończyć się dla niego tragicznie.
W niedalekiej przyszłości musiał rozwiązać ten problem, znaleźć linę, lub coś, za pomocą czego, mógłby kontrolować swojego nowego towarzysza podróży.

Napaści na kobietę przyglądało się więcej par oczu niż ta mogła przypuszczać. Jednakże właściciel tylko jednej z nich przejął się całym zajściem. Nie oznaczało to wcale chęci udzielenia pomocy. Z resztą, szybko okazało się, że nie była ona potrzebna. Na szczęście, bo Sasiek Beczała nie nadawał się do ratowania dam z opresji. Wśród pewnych ludzi w Novigradzie znany był za to ze swoich zdolności usłyszenia wszystkiego, co inni woleliby zachować w tajemnicy. Pech chciał, że akurat kręcił się przy bramie oczekując jednego kupca, który przychodził tu codziennie w nieznanym nikomu celu. I ten cel pragnął poznać inny kupiec, ponieważ ten pierwszy handlował dobrami komplementarnymi względem dóbr drugiego i... I nikogo to i tak nie obchodziło. Grunt, że Sasiek był na miejscu nadstawiając uszu.

I wtedy zobaczył kobietę, usłyszał jej słowa, zobaczył, że podeszła do obdartego nieznajomego z mieczem. Nos Baczały podpowiedział mu, że informacja o dziwnej parze może co poniektórych zainteresować. Zamiast poszukiwać kupca skupił się na nieznajomej dwójce. Nie podobała mu się rozmowa, taka o niczym. Może to szpiedzy. Oddalił się szybko w sobie tylko znanym kierunku. Do jego czułych uszu doleciały jeszcze słowa "cesarza Nilfagaardu". Przyspieszył.


Mężczyzna powodowany wyraźną niechęcią do nieznajomej nie zdążył jeszcze zdobyć się na opryskliwą odpowiedź. Gdyby wcześniej przerwał wymowne milczenie może miałby dość czasu by przekazać jakąś bardziej złożoną myśl. Ale nawet w takim przypadku po paru pierwszych słowach bezceremonialnie przerwałoby mu pojawienie się trójki zbrojnych.

- To oni? - Pytanie zdał dowódca, sądząc po zbroi - rycerz, po płaszczu - na usługach kultu Wiecznego Ognia.
- Tak, tak - skwapliwie potwierdził Sasiek Beczała, który zaraz po tym został odprawiony machnięciem dłoni i dwoma koronami.
- To teraz powiedzcie - zwrócił się do Carvira i Saliny - po co siedzicie pod bramą zamiast wejść w miasto jak każdy normalny człowiek? I mówcie szybko, bo dla mnie jest to wystarczająco podejrzane, by zapewnić wam przesłuchanie w mniej sprzyjających warunkach.

Wiedział. Było to tylko kwestą czasu. Właśnie dla tego, nie lubił towarzystwa, miast, miasteczek, wsi. Zawsze znalazł się skurwiel, któremu się nudziło. Tak było również w tym przypadku.

Jak zawsze, instynkt wziął górę. Mięśnie mężczyzny napięły się momentalnie. Resztkami silnej woli, powstrzymał się od błyskawicznego sięgnięcia po broń. Zamiast tego, ścisnął mocniej szczeniaka, który próbował się wyrwać. Po chwili jednak i jego mały móżdżek zrozumiał, że dłonie, które go obejmują, są w tym momencie najbezpieczniejszym miejscem. Mimo to, nozdrza jego nosa, energicznie się poruszały wyłapując nowe zapachy. Pysk lekko otwarty, ukazujący, małe, ostre jak szpilki, kły. Jęzor na wierzchu. Ślipia ciekawe i roześmiane.

Carvir, zaczął powoli podnosić się z ziemi. Czuł się nieswojo, w otoczeniu tylu ludzi, którzy nad nim stali, mieli, jakby nie patrzeć, przewagę w każdym względzie.
Musiał wyrównać szanse. Gdy kobieta przemawiała, on powoli, jak gdyby od niechcenia, zaczął podnosić się z ziemi. Bez żadnych nerwowych i podejrzanych ruchów. Nie sięgnął również po broń, jednak cały czas stał koło niej, na wyciągnięcie ręki.

Ostatnio edytowany przez Carvir (2015-03-02 21:59:54)

Półelfie najemniczki nie słynął z opanowania i przewidywania kłopotów. Dlatego Salina nie spuściła z tonu.
- Nie grozicie torturami? To co to jest "przesłuchanie w mniej sprzyjających okolicznościach"?
Widok knechtów jednak trochę ostudził jej zapał. A wizja ponownego uwięzienia stonowała jej pyskaty charakter.
- Ale jak pytacie to ja już gadam. Jak na bramie powiedziałam, przyjechałam do miasta gotownice wydać. Najemniczką jestem. O miejscowym prawie zostałam pouczona. Jednak o nie rozmawianiu z innymi nikt nic nie mówił. Trójka chamów z łapami się pchała. Nie przecze, jeden w ryj dostał. Potem tego tu psiarza o drogę do gospody pytałam. Takiej co to i konia można zostawić, do jadła nie plują i na wstępie zerżnnąć nie próbują. Ale ten o...- wskazała na Carvira. -... zagadnięty gada od rzeczy. Mi to ni brat ni swat więc od aresztu bronić go nie zamierzam ale spójrz na rycerzu. Widać, że to chłop do wojaczki wprawiony ale przygłupi, z szczeniakiem się bawi zamiast w karczmie piwo pić, jednym słowem jak dzieciak. Po mojemu to na ostatniej wojnie o raz za dużo po łbie zebrał.
Mimo, że Salina postanowiła w końcu się wytłumaczyć, ciężko było nazwać zarówno jej głos jak i postawę pokornymi. Dłonie jednak od broni trzymała z daleka. W lewej ściskała lejce konia a prawą gestykulowała.

Słońce świeciło, ptaszki śpiewały, kupcy się kłócili, dziewki karczemne chodziły z piwem, a Bors Marcon rozmawiał z awanturującą się półelfką i milczącym człowiekiem. Słoneczko irytowało go rozgrzewając blachy zbroi, ptaszyny piszczały jak opętane, krzyki kupców coraz bardziej wprawiały go w zdenerwowanie, a piwa nie mógł się napić, bo musiał chodzić po tych cholernych ulicach. Ale gdyby, czysto hipotetycznie, kogoś zaaresztował, mógłby podejść do kordegardy i zająć się robotą papierkową. Zanim wypełniłby wszystkie kwitki o aresztowaniu, minęłoby dużo czasu. Skończyłby służbę i poszedł do Passiflory. Perspektywa ta zdawała się rycerzowi coraz przyjemniejsza. Nawet nie słuchał tego, co do powiedzenia miała kobieta. Kazali uważać na elfy przy bramie? Kazali. To on tak uważał, że ją zaaresztuje. I niech się inni potem martwią, co z nią robić.

- To radzę korzystać z dnia w karczmie przy piwie. Przy bramie, panie, przeszkadzacie i wzbudzacie podejrzenia, a tego chyba wszyscy chcemy uniknąć, zgadza się? I jeszcze rozmawiacie z tą tutaj - wskazał dłonią na kobietę - co to wielce podejrzanym osobnikiem mi się wydaje. Groziła, że kogoś potnie, biła się zupełnie nie jak kobieta. Napadli ją, ciężko powiedzieć dlaczego i kto zawinił. Wymiar sprawiedliwości musi to sprawdzić. A wy jesteście porządnymi ludźmi, więc postanowiliście się oddalić jak tylko zrozumieliście, że większa afera się szykuje. I poszliście do karczmy, na piwo. I oczekujecie wezwania, żeby potwierdzić zeznanie coście mi je przed chwilą złożyli. Prawda?

Bors Marcon nie czekał na potwierdzenie od mężczyzny. Miał nadzieję, że ten wykaże się wystarczającą dawką rozumu, by potwierdzić, że właśnie to przed chwilą rzekł. Jeśli cenił sobie swoją wolność, grzecznie oddali się w jakimkolwiek kierunku, jeśli nie, prędzej czy później pożałuje swojego uporu.

- A szanowna pani metyska pójdzie z nami złożyć zeznania z napaści, jakiej to się na niej dopuszczono i, o którą przed chwilą kogoś oskarżyła. Mam nadzieję, że zacna pani zechce pójść grzecznie, bez wzbudzania sensacji, jaką niechybnie wywoła kolejna szarpanina.

Dwóch strażników natychmiast zbliżyło się do kobiety, gotowych w każdej chwili zareagować, gdyby wykonała niepożądany gest. Zaliczały się do nich wszelkie odruchy sięgania po miecze, ucieczek, wskakiwania na wierzchowca i wszystko inne, co nie było pokornym podążeniem za przedstawicielami władzy.

- Jako, że zmierzamy tylko złożyć odpowiednie wyjaśnienia właściwym władzom, nie wydaje mi się potrzebne zabieranie waćpannie broni i wierzchowca. Byłbym jednak wielce rad, gdyby zechciała nie czynić z nich użytku, bo zmuszeni będziemy do zmiany planów na aresztowanie za napad na władze.

Wokół, pomimo karcących spojrzeń strażników, pojawiało się coraz więcej ciekawskich, w tym jeszcze trochę znanych miłośniczek plotek. Nawet bez kolejnej szarpaniny kręciła się wokół wystarczająca liczba gapiów, by powstała mała sensacja. Bors Marcon bardzo chcąc uniknąć niepotrzebnego tarasowania bramy, rzucił ostatnie groźne spojrzenie mężczyźnie z psem i gestem nakazał kobiecie ruszyć przodem. Następnie zrównał się z nią i spacerowym krokiem czwórka z dwoma niższymi stopniem strażnikami z tyłu ruszyła przed siebie.

Tłum jeszcze przez jakiś czas obserwował psa i jego właściciela, ale po chwili tracąc zainteresowanie, rozszedł się i życie ponownie zaczęło toczyć się jak jeszcze chwilę przedtem. Jedynym pozostałym gapiem była młoda kobieta z chustką na głowie. Patrzyła na małego szczeniaka. W jej oczach błyszczała pogarda i nienawiść.

- Makrem? Nazwałeś cholernego kundla Makrem?!

W miarę zbliżania się do kobiety, Carvir mógł zauważyć coraz więcej szczegółów jej wyglądu. Nieznajoma była szczupła i ładna pomimo paskudnej blizny na brodzie. Spod błękitnej chustki wystawały kręcone, kasztanowe włosy. Niebieskie oczy płonęły nienawiścią. W szczupłej dłoni dziewczyna, na oko mająca około trzydziestu lat, trzymała koszyk.

- Mówże do cholery! Słyszałam jak gadasz, kurwi synu, więc nie udawaj, że nie wiesz, do czego język służy!
Im bliżej Carvir się znajdował, tym bardziej prawdopodobne, że zauważył, iż kobieta nie miała kłów. Ciężko jednak w niej było znaleźć jakiekolwiek inne elfie przymioty. Ubierała się na modłę ludzką, jej twarz też pozbawiona była zwyczajowych cech Aen Seidhe.

Kobieta zaczęła się trząść, a oczy zaszły jej łzami. Otarła je szybkim ruchem wolnej dłoni. A raczej tego, co z niej zostało. Prawa ręka pozbawiona została wszystkich palców, poza jednym, najmniejszym.

- Dlaczego Makrem?

Oczy przypominające kawałki lodu rzucały Carvirovi iście mrożące spojrzenia, choć z nieco mniejszą częstotliwością niż chwilę wcześniej. Spoglądała to na mężczyznę, to na szczeniaka, którego ten trzymał w ramionach. Im dłużej spoglądała na zwierzaka, tym łagodniej wyglądała. Wreszcie westchnęła cicho. Uśmiechnęła się smutno na odpowiedź, którą wreszcie otrzymała.

- Też znałam kogoś o imieniu Makrem.

Kiedy mówiła spokojnie jej głos był przyjemny dla ucha, jakby stworzony do śpiewu. Tylko bardzo smutny. Przykucnęła odkładając koszyk i wyciągnęła rękę w kierunku psa. Pozwoliła obwąchać swoją dłoń zanim spróbowała go pogłaskać.

- Makrem był mi bardzo bliski, wiesz? Był dla mnie jak starszy brat. Aż nagle zniknął. A potem... Potem dowiedziałam się, że nie żyje. Zaczęłam nienawidzić, chciałam się zemścić...

Przerwała odrywając wreszcie wzrok od czteronogiego Makrema i patrząc wprost w oczy Carvira.

- Nie będę cię zanudzać moją godną pożałowania historią. Proszę, przyda ci się jakiś sznurek jako smycz, a wypada, żeby symbol mojej żałoby otrzymał Makrem, prawda? Potraktuj to jako przeprosiny po moim wybuchu.

Sięgając pod chustkę wyjęła czarną wstążkę idealną do przewiązania na psiej szyi, by jej nie obetrzeć, a z koszyka kawałek zwykłego sznura, który można było do niej przywiązać, by kontrolować jakoś poczynania niesfornego szczeniaka.

- W takim razie żegnaj i powodzenia - odwróciła się i odeszła trzy kroki zanim się zatrzymała i spojrzała przez ramię.

Chyba... Chyba, że chciałbyś hm... pomóc.

Jej wyraz twarzy jasno dawał do zrozumienia, że nie zwykła o nic prosić, a propozycja, którą miała zamiar przedstawić była wręcz błaganiem o pomoc.

Dziewczyna wydawała się zaskoczona, ciężko powiedzieć czym bardziej, swoją propozycją czy chęcią udzielenia pomocy. Uśmiechnęła się tylko niewyraźnie, a jej oczy błysnęły. Obróciła się od Carvira. Nie mógł zobaczyć więc rumieńca, jaki pokrył jej twarz.

- W takim razie musimy się trochę przejść.

Miała sprężysty krok, zwinnie lawirowała w tłumie, unikała wszelkich kolizji i zderzeń niezwykle zgrabnie. Ktoś mniej wprawiony do znikania w miejskich zaułkach i labiryntach ciał nie miał szans za nią nadążyć, dlatego co jakiś czas przystawała i czekała na Carvira, któremu manewrowanie dodatkowo utrudniał szczeniak. Kiedy znaleźli się wreszcie w miejscu znacznie mniej zaludnionym zrównała się z mężczyzną i zaczęła opowiadać.

- Nie jestem elfką. To znaczy, bliżej mi do elfa niż człowieka. Moja matka była mieszańcem pół na pół, ojciec zaś Aen Seidhe. Urodziłam się w Wyzimie i tam też mieszkałam przez większość życia aż mamusia umarła. Ojca nie poznałam, chociaż dużo o nim słyszałam. Jako szczeniak żyłam na ulicy i kradłam, bo nic innego nie umiała. Aż pewnego dnia okradłam Makrema. Przyłapał mnie, ale zamiast zbić i zwyzywać zaopiekował się mną. Nauczył mnie rzucać nożami, przygarnął, traktował jak młodszą siostrę. Zawdzięczam mu życie. Bez niego szybko bym zginęła. Jednak on nie był bogaczem, musiał zarabiać. Był najemnikiem. Dał mi przed wyjazdem szkatułkę, kazał jechać do Novigradu i na siebie zaczekać. Przyjechałam. Czekałam bardzo długo. Ale on nie przybył. Aż dowiedziałam się, że nie żyje. Ponoć zabili go ludzie. Wściekłość, nienawiść. Nieważne z resztą, ostatecznie skończyłam okaleczona, niezdolna do robienia jednej z niewielu rzeczy jakie umiałam. Ciężko rzucać nożem czy strzelać z łuku bez dłoni.

W czasie jak mówiła zabudowania się zmieniały. Zmieniały się także twarze mijanych osób. Pojawiało się coraz więcej elfów, krasnoludów, mieszańców. Coraz więcej biedy i brudu. Aż dotarli do kwintesencji smrodu, ubóstwa i brzydoty wdzięcznie nazwanej Czerwoną Dzielnicą.

Były takie noce, że nie było czasu na sen. Hannes widząc wampiry poprzedniego dnia postanowił okrężną drogą wrócić do swojej kryjówki. Zajęło mu to więcej czasu, niż się spodziewał głównie dlatego, że musiał dwa razy unikać zbójów ukrytych w zaułkach i z pałkami w dłoniach czekających na nocnych marków. Nie potrzebował dodatkowych atrakcji, ani męczenia się jeszcze bardziej. Wkradł się tylnym wejściem do własnego kramu, po czym szybko poszedł spać. Na kąpiel czas przyszła dopiero następnego dnia.
Po zmroku zamknął antykwariat o normalnej porze, a potem znowu chyłkiem opuścił kamienicę uprzednio zostawiając zapalony organek. Świeczka powinna wypalić się mniej więcej o tej samej godzinie, o której zazwyczaj chodził spać. Zostawił ją na specjalnym talerzyku, aby nie mogła zaprószyć ognia. Podobno ludzie w ten sposób tracili domy, a on wolał nie ryzykować. Pożar za bardzo przyciąga uwagę. Korzystając z wczesnego wieczora upiększonego przez leniwie zachodzące słońce, udał się na spacer. Spacer ten zaprowadził go przed Bramę Wielką. Zauważył ją od razu i stanął po przeciwnej stronie ulicy. Doskonale wiedział, że pewnie widziała go kiedy tu szedł, dlatego skrytym gestem wskazał jej, aby ruszyła w głąb miasta. Dopiero po chwili do niej dołączył. Szedł teraz obok niej.
Jeśli spodziewała się, że zmieni swój strój na jakikolwiek inny to się zdziwiła. Miał na sobie bardzo podobne ubranie co poprzedniego dnia - wysokie buty, czarne hajdawery, brązowy kaftan rozpięty głęboko pod szyją, oraz białą koszulę. Na to wszystko zarzuconą miał szarą pelerynę z kapturem. Nic specjalnego, nic wyróżniającego się z tłumu. Nie można było jednak powiedzieć tego o Deidrze.
- Wiesz, że idziemy do Jedwabnego szlaku? Wiesz, że tam nie wpuszczają obdartusów? - musiała wybrać zły strój, naprawdę musiała. Dlaczego nie pomyślała, że jedynym burdelem w którym mogliby znaleźć kornika był Jedwabny szlak? Przecież to było tak oczywiste... Hannes westchnął przeciągle, teatralnie, denerwująco. Nie miał pojęcia jak czarodziejka to teraz odkręci, ale będzie musiała. Nie było czasu do stracenia, musieli zacząć działać dzisiaj. Oprócz narzekania w myślach na współpracowniczkę, Vermeer kontrolował wzrokiem tłum, jak na razie nikt podejrzany nie kręcił się wokół nich. Inaczej szybko by go dostrzegł, a jeśli to zrobi, wtedy rozproszą się, a jeśli to się nie uda... Wtedy pozostanie mu przypasany sztylet, lub nóż schowany w bucie, albo sznurek z jedwabiu schowany w nieodżałowanej sakiewce.
- To co zrobisz z tym faktem? Przepiórkę we wczorajszych piórkach wpuściliby tam bez zająknięcia.

Nie zareagował nawet na podszyte ironią prychnięcie czarodziejki. Bo i po co? Na pewno w głowie tworzyła sobie jakieś bzdurne scenariusze. Zresztą, do cholery! Władała magią, mogła zajrzeć mu do umysłu w każdej chwili i najsprytniejsze nawet sztuczki obrony nie zdałyby się na długo. Gdyby przesondowała jego myśli może zrozumiałaby co do niej mówi, bo jak na razie miała z tym problem.
Mężczyzna w ślad za nią podszedł do małej fontanny na rogu ulicy, z której ludzie pobierali wodę. Usiadł na gzymsie przyglądając się bez entuzjazmu jak brud spływa z jej mokrych dłoni. Wokół kręciła się garstka ludzi, żaden z nich nie wyglądał podejrzanie. Zbierało się na deszcz i ludzie zaczęli się spieszyć, albo zakładać kaptury płaszczy i peleryn. Hannes jeszcze nie podążył ich śladem, nie spadła jeszcze ani jedna kropla.
- Z pewnością... - mruknął znużony jej humorami. - Nie będziemy o nikogo pytać. Nie znasz nawet jego miana. Kornik ma przekazać pozdrowienia, więc kornik nas znajdzie. Dostał już zapewne podobny list co Ty. - Dlaczego ona w ogóle myła ręce? Wczuła się tak bardzo w wygląd praczki, że postanowiła wyprać komuś obsrane portki? I znowu go obrażała. Właściwie to nie dziwił się dlaczego w mieście krążyły plotki o jej spółkowaniu z utopcami. Milutka byłaby z niej baba wodna.
Westchnął trochę teatralnie zastanawiając się, czy powiedzieć co myśli. A chuj, i tak mogłaby już dawno wyczytać w jego głowie to co miałby teraz z siebie wypluć. Nie będzie marnował oddechu na przekomarzanie się z nią. Nie było warto. Vermeer wywołany z nazwiska wstał, po czym otrzepał swoją pelerynę, a następnie głową wskazał jej zaułek obok, który prowadził na około do burdelu. W przeciągu dwóch dni będzie w burdelu częściej niż przez ostatnie kilka lat. Na wojnie i w lesie nie było okazji do odwiedzania takich przybytków.
- W takim razie daj mi powód, bym myślał inaczej. Wejdziemy tam oddzielnie, kornik wybierze jedno z nas. Drugie dołączy po chwili i będzie miało oko na to co zrobi publika po wyjściu pierwszego. I nie, nikt mnie nie filtrował, zresztą masz na myśli zaprzyjaźnianie się. Tak to się nazywa. Widziałem tylko dwa wampiry na zewnątrz Passiflory, ale to na pewno nie w mojej sprawie. Inaczej byśmy już nie rozmawiali.  - Bo byłbym daleko stąd, dodał w myślach. Jednak słowo "też" w jej wypowiedzi zmusiło go do dodania czegoś więcej. - Podejrzewam, że pająk chce mieć na oku również czarodziejki, stąd wampiry pod Passiflorą kiedy w niej byłaś. Kapitan straży mógł coś powiedzieć komuś innemu wcześniej niż Tobie, a jak wiemy jego wiedza łączy Cię z Lożą, na dodatek później skończył z rybkami. Stałaś się dosyć dużym celem. - Co zagrażało ich obecnej operacji. Dziwił się dlaczego wybrano akurat ją, a nie pozwolono mu działać samodzielnie. Byłoby mu o wiele łatwiej, szczególnie że jak na razie wydawało mu się, że de Berrant wiele zapomniała. A już na pewno etyki pracy, skoro zachowywała się tak lekkomyślnie i myliła pojęcia. Przynajmniej teraz nie było możliwości, aby ktoś podsłuchał. Daleki grzmot wybrzmiały zanim zaczął mówić wygonił wszystkich z ulic. Wysłał pytające spojrzenie kobiecie, a następnie ruszył spokojnie w stronę ciemnej alejki.

Ostatnio edytowany przez Hannes (2016-08-24 02:19:53)

Rzerco, dla Ciebie to.

***


Ranek nie należał do najprzyjemniejszych. Pomimo wiosennej pory, tego dnia nad Perłą Północy szalała burza. Słońce ledwo rozświetlało dzień, utrzymując okolice w szarych barwach, ożywionych czasem przez błyskawicę czy też piorun. Lało jak z cebra, przemieniając niebrukowane uliczki w istne korytarze błota. Ale najgorszy był hałas. Tysiące kropel deszczu, uderzających o przeróżną powierzchnie, utrzymywało atmosferę ciągłego szumu. Może i nic wielkiego na co dzień. Co innego na kacu.
Wczorajszy dzień należał do udanych. W pewnym sensie. Było mało roboty, w zasadzie to nie było jej wcale. Na ich szczęście mistrz Samson miał jeszcze kilka butelek dobrej księżycówki, która ostała się po weselu jego córki. A, że pracodawcy się nie odmawia - minął im czas na degustacji tego trunku. Szef miał łatwiej. Miał w końcu chałupę tuż nad warsztatem. Jotunn jednał musiał dotrzeć ze swojej stacji.

Do warsztatu "Rejchgolda i spółki", gdzie spółką był w praktyce tylko Verne, dotarł cały mokry. Nie było nic zadziwiającego w nierozpalonych piecach i braku huku młotów. Ostatnimi czasy ciężko im się wiodło. Samson Rejchgold był jednym z ostatnich krasnoludzkich rzemieślników w tej dzielnicy, a klientela zdawała się pokładać większe zaufanie w umiejętności ludzkich przedsiębiorców. Lokal wciąż trzeba było opłacić, a koszty były wysokie. W ostatnim miesiącu były tylko dwie próby wymuszenia od nich haraczu oraz jedna próba podpalenia. I wszystkie nie udane. Chociaż tutaj im się poszczęściło.
Jak tylko zrzucił z siebie przemoczony kubrak, z zaplecza rozległ się znajomy głos kowala.
- Jotunn?! To Ty? Przyprowadź tu swoją rzyć, geszeft jest! - Faktycznie, głos krasnoluda był zadziwiająco rześki i szczęśliwy.
Na miejscu czekał na niego dumny Samson, splatając ręce na piersi i prężąc siwą brodę. Oraz klient. Człowiek. Szeroki w pasie jegomości, ubrany był w całkiem dobrze dobrany do jego figury dublet, o kolorach ciemnej zieleni i brązu. Oraz wykwintny kapelusz, w tychże kolorach Jedynie kołnierzyk opinał mięsistą szyję. Pulchna, czerwona twarz. Głęboko osadzone, drobne, świńskie oczka. Do tego drobne, zaciśnięte usta, które ów dżentelmen oblizywał nerwowo co chwilę. Powierzchowność kartofla nie napawała.
- Wreszcie. - odezwał się mistrz Rejchgold, zauważając obecność Vernego. - Poznaj proszę Varamira, niezależnego biznesmena. Szanowny pan złożył u nas dostawę broni. Sporą, Jotunn. Wielmożny pan słyszał wiele o naszej pracy. Głównie mojej, ale też tu w końcu jesteś. W każdym razie, weszliśmy w pewien rodzaj spółki na ten geszeft. "Rejchgold i spółka" daje towar, a szanowny Varamir będzie pośredniczyć w umowie. Zdaje się, iż ma jakąś tajemniczą klientelę. Zgadza się, panie Varamirze?
- Zgadza się, panie Rejchgold. - głos człowieka był ździebko zachrypnięty, głęboki. Varamir zdawał się sapać prawie po każdym słowie. - Moi klienci pragną pozostać anonimowi. Gwarantują jednak sowitą zapłatę imć Rejchgoldowi i zapewniają o pełnym bezpieczeństwie transakcji. Wszyscy na tym skorzystamy. Szczególnie waszmoście. Ciężko związać koniec z końcem w dzisiejszych czasach.
Na koniec wyszarpał zmiętoszoną, lnianą chusteczkę zza paska i otarł nią mokre usta.
- Tak właśnie. Jotunnie, bądź tak dobry i rozpal piece. Przygotuj też żelazo, dziś będziem kuć!
Samson Rejchgold potarł dłonie o siebie, w swym charakterystycznym geście. Wszystko okrasił szerokim uśmiechem i błyskiem złotego zęba.
- My tutaj ładnie sfinalizujemy umowę i zaraz do Ciebie dołączę.


Serdecznie przepraszam Deidre i Hana za takie wparowanie między wódkę a zakąskę, ale tak wyszło. Macie u mnie piwko, przywiozę wam z naszego świata nastepnym razem.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-09-08 02:07:30)

Dwójka biznesmenów kontynuowała debatę o pieniądzach, wekslach, rewidentach i dywidendach przez dość konkretny czas. Nie było w tym nic ciekawego, typowa dla geszeftu szermierka słowna. Nic w tym złego, Jotunn przynajmniej nie musiał się śpieszyć. Piece swobodnie zdążyły nabrać temperatury, żelazo i inne ingrediencje zostały przygotowane. Verne miał jeszcze kilka chwil dla siebie, by w spokoju pierdnąć i podrapać się po jajach.

- Wszyściuteńko będzie zrobione na glanc, szanowny panie. Skończymy za dwa dni, jak się z Jotunnem przyłożymy. Niech się szanowny pan nie martwi, będzie cacy.
Rozbrzmiał uradowany Rejchgold, odprowadzając Varamira do wyjścia z warsztatu. Obaj mijali Vernego i piece dość wolnym tempem. Gruby nie był szybki, przez co Samson spokojnie nadążał, mimo to szybko pokrył się cienką warstwą potu. Otarł swoją twarz tą samą, wymiętoszoną chusteczką.
- Nie wątpię, mistrzu Rejchgold. Po odbiór przyślę swoich ludzi ze stosownym upoważnieniem pisemnym. Mości panowie, dobrego dnia. - szarmancko, na ile pozwalało mu wielkie cielsko, zdjął kapelusz, odsłaniając łysą głowę, i skłonił się kilka centymetrów. Po chwili wygramolił się przez drzwi na zewnątrz i zniknął z oczu obu krasnoludów.

Samson pomachał kartką w powietrzu, idąc w kierunku Jotunna.
- Chłopie, kurwa, mamy robotę! Dla nas wpada prawie pięćset koron. Pięćset. - mówienie o pieniądzach sprawiało Rejchgoldowi czystą przyjemność.
- Nie ma to tamto. Bierzemy się do roboty, mamy sporo kucia. Słuchaj.
Krasnolud podszedł do jednego ze stołów i niedbałym ruchem ręką zgarnął narzędzia na bok. Położył papier na stole, trzymając za obydwa końce.
- Zamówienie jest na: dziesięć nadziaków, tyle samo toporków, pięć mieczy długich. Wszystko stal. Prócz tego dwieście stalowych grotów do strzał, zwyczajnych. Sto przebijających. Sto grotów rozpryskowych. Jak myślisz, Jotunn, wyrobimy się?
Zapytał swojego pracownika, podkręcając siwy wąs w zamyśleniu.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-09-10 02:32:44)

Od pół godziny siedzieli na wzniesieniu przy zarzeczu, skitrani w krzakach z widokiem na miejskie mury, mając za plecami Nową Nekropolię. Budynek warsztatu znajdował się na północ, oddzielony od nich traktem i pojedynczymi domostwami mieszkających poza murami drobnych wyrobników i reszty mieszczan. Dojście tam szybkim marszem zajmie im nie dłużej niż pięć minut.

Większość spędzonego tu czasu zajęło im na przejrzeniu oporządzenia, zlustrowaniu terenu. Pozostały kompania wykorzystywała, nudząc się na rozmaite sposoby. Dwóch wiarusów od Konrada, z których Sigurd uczynił swoich przybocznych, zabijało czas grą w karty. Siedzący w pewnym oddaleniu Jajco, wygrzebanym z cholewy kozikiem strugał kołek ze znalezionej po drodze wierzbowej gałęzi. Wysłani w teren Znasz Kaedwen i Ułomek razem z wiadrami mieli kursować tam i z powrotem na brzeg rzeki, dopóki nie uda im się naznosić błota i mułu o odpowiedniej barwie i konsystencji, a przy tym niezalatującego gównem. Do tej pory zdążyli opróżniać wiadra dwa razy, niewykluczone, że raz trzeci, w myśl popularnej maksymy mógł okazać się tym przełomowym.

Sypki ziewał i nudził się w najlepsze, rozglądając i gadając. Jak zawsze zadając przy tym mnóstwo niepotrzebnych pytań.

— Panie Halfdanie? A co by pan zrobił, gdyby się pan dowiedział, że pańska siostra opierdala kiełbachy Nilfgaardczykom?

Zmierzchało. Zewsząd zlatywał komary tnąc jak cholera. Wiatr wiał umiarkowanie, przynosząc
znad nekropolii słodkawy zapach palonych ciał.

— Mhm — Sypki pokiwał głową, co miało świadczyć o głębokim rozumieniu sprawy. A jego oblicze przypominało przez momentem barwy domu jego, Redanii. Początkowo białe z powodu bladości, następnie czerwone od wstrzymywanego śmiechu. Co jak co, ale wizja zwierzchnika przebijającego serce swoim zastruganym drewnianym ramieniem była komiczna w swej grotesce. Nawet jeśli mówili tu o jego sercu.

A jeśli mowa też o barwach, płaszcz znalazł. Był na grzbiecie. A zaraz potem u pasa, w formie szczelnie obwiązanego pakunku.

Zgodnie z poleceniem, raby stali się pierwszorzędnymi smoluchami. Utytłanymi tak nieludzko, że brałaby by litość, gdyby nie brała groza. Prezentowali się faktycznie dziko. Uradowani tym faktem, stali w szeregu ćwicząc swoje groźne miny i wojenne twarze, prezentując je sobie nawzajem, przy wtórze różnych niepoważnych odgłosów, przeważnie rżenia i chrumkania. Spoważnieli, gdy przydzielono im zadanie zabrania sprzętu. Nie zostawiali niczego za sobą, nawet piór i koralików, bo nie udało im się żadnych znaleźć. Znasz Kaedwen miał trochę fisstechu od elfiego handlarza, ale ani myślał zostawiać. Względem pytań i problemów zgłosił się tylko Jajco, który oznajmił, że idzie kupę. Poszedł, zostawiając resztę na naradach.

Leżeli zakamuflowani, spoglądając na rzekę. Robiło się ciemniej. Z oddali dochodziło ich kumkanie żab, mieszające się z szumem wody oraz jeszcze bardziej oddalonym gwarem miasta. Zewsząd – wieczorna gra owadów.

— Nie no, ładna — ocenił Sypki. — Ciekawe czy biorą — Sielankę zakłóciło pytanie Sigurda. Sypki milczał. Dosyć długo. — No, Grotnika... — przytaknął ostrożnie, starając sobie przypomnieć. — Manufakturę ciżem, jakieś gospodarstwo podle wsi...  I młyn, o tamten. Będzie najbliżej — Podkomendny podrapał się po łbie, wyraźnie zafrasowany. — Kurwa, sporo tego, jak na jedną noc. I na naszą grupę. Niby już nie takie rzeczy... ale, kurwa, no sporo. Jakbyśmy nie mogli puścić z dymem jakiegoś sioła i szlus. Przecież to będzie przypał jak się patrzy. Zrobią larum, zaraz zawezwą kogoś do gaszenia, zrobi się tłum. — Sypki kręcił łbem, nie wiadomo czy oganiając się od gryzących komarów, czy bardziej z dezaprobaty. — A, i moglibyśmy shajczyć manufakturę zaraz po młynie? Potrzebna mi nowa para butów, moje strasznie cisną. Nie zdzierżę w nich całego wieczora.

Sypki pokiwał głową udobruchany, gramoląc się z miejsca i skradając w ślad za swym wodzem. — Jak pójdzie. I nie pójdzie się jebać. A my – na stryk — dodał już ponuro, tak by nie być słyszanym.

— Noc zapowiada się pochmurna — odezwał się jeden z wiarusów Konrada, ten wąsaty, któremu było bodaj Szajba. Razem ze swoim młodszym kompanem, zdaje się Szczunem, byli w tej zgrai jedynymi, którzy nie przyłączyli się chrumkania a wymalowany na ich twarzach kamuflaż wyglądał jak efekt bardziej przemyślanego działania niż zarycia twarzą w błoto. Dyspozycje o opóźnieniu akcji aż ściemni się bardziej przyjęli jakby z ulgą. Zupełnie jak gdyby witając pierwszą racjonalną decyzję, którą od wielu nocy podjęto w ich obecności.

— Gospodarstwo? — zastanowił się Szczun, kończąc rozsmarowywanie błocka na facjacie, wywijając okrywający go płaszcz ciemniejszą podszewką ku górze — Dowódco, ja wiem co zacz. To właściwie mała posiadłość ziemska. Leży za wzgórzem i posiadłością starego Eberharta. Rośnie tam dużo wysokiego zboża, chyba żyta. Mają też parę krów, ale poza tym to stoi to prawie odłogiem. O tej porze roku nie nastaniemy tam nawet parobków, co najwyżej służbę w posiadłości.

— Dowódco, względem dzielenia — wtrącił wąsaty Szajba, ogarniając spojrzeniem całą ich siódemkę, Halfdana i jego podkomendnego, Sypkiego, siebie i Szczuna oraz trzech lokalnych grandziarzy, którzy czekali grzecznie w szeregu, przestępując z nogi na nogę, trzymając swoje węzłowate ramiona za plecami. — Przypomnijcie, jak dokładnie mamy tam iść. I czy jesteście pewni, że chcecie puścić samopas, tych tam... Gdzie, żeby doliczyli się samodzielnie aż czterech sygnałów.

— Zważaj se, przyjezdniaku — odszczeknął się jeden ze wzmiankowanego tłumku, ten o przezwisku Znasz Kaedwen — Bo to dla nas nie pierwszyzna. Za wojny latałem w ekipie Heńka Łańcucha!

— Za wojny — odpowiedział za niego spokojnie Szczun, wycierając rękę w liście — To my byliśmy na wojnie, kozi, kurwa, łbie.

Podkręcając wąsa, Szajba zaszczycił trójkę i prowodyra wyłącznie wyjątkowo celnym i długodystansowym splunięciem na buty.

Znasz Kaedwen łypnął na niego groźnie, wychodząc przed szereg, targnąwszy szyją, wznosząc lekko otwarte w jego kierunku ramiona. — No! — oznajmił ostrzegawczo — Kurwa — zakończył zwyczajowo, cofając się o krok. Jego współtowarzysze ograniczyli się wyłącznie do nieładnych i głupawych uśmieszków i strzelania zaciśniętymi w kułaki paluchami.

Sypki aż otworzył mordę ucieszony, patrząc od jednych do drugich. Perspektywa dalszego czekania do zmroku nie wydawała mu się już aż tak dłużąca.

Przywołana do porządku kompania nie powiedziała ani słowa. Wszyscy byli „dupa cicho”, jak to czasem mawiał Sypki w swoich durnych powiedzonkach. Wszyscy milczeli, choć każda grupa po swojemu. Dwójka weteranów – prostując się nieruchomo z dłońmi opartymi na wiszących im u pasów mieczach, trio składające się na sól Novigradzkich bruków – poruszając zwieszonymi lekko głowami, w miejscu i bez słowa przestępując z nogi na nogę. Ukradkowe spojrzenia wymieniane między nimi, niosły jednak zapowiedzi, że to nie koniec.

— Tajes — odpowiedzieli jednak unisono na następującą po opierdolu przemowę Sigurda, choć ewidentnie nie podzielali jego patriotycznego zapału. Ryli w ziemi końcami butów, niektórzy dłubali w nosie. Tylko Szajba pokiwał głową, ale jakoś tak smutnie i bez przekonania.

Przytaknęli ponownie i jednogłośnie, gdy przedstawił im pierwszą część planu. Szczun potwierdził swoją gotowość odnośnie swojego udziału w jego dalszej części.

Nie rozumiejąca w pierwszej chwili „szlachta” ruszyła się z miejsc dopiero za przykładem Sypkiego, który jako jedyny uważając się za jej przedstawiciela, pierwszy podążył za Sigurdem w noc.

Świeżo mianowany na pierwszego przewodnika Znasz Kaedwen, wyraźnie zadowolony z powierzonej mu funkcji, prowadził ich zaroślami wzdłuż rzeki w kierunku młyna. Rozdali sprzęt, nadający się do niesienia we dwóch czy samemu. Na łeb przypadło każdemu po dwie pochodnie, pakuły nasączonej ostrym, przemysłowym destylatem bawełny, po jednej jadącej dziegciem i spirolem flaszy oraz trzy zapieczętowane ceramiczne dzbanki z oliwą. Zawartością nadającą się szczególnie dobrze do rozlania.

W ćmie, która zapadła co rusz potykali się i wpadali na siebie, co miało tą zaletę, że przynajmniej można było odmówić im widoczności. Wychodząc na bardziej otwarty teren, leźli już bardziej rozproszeni, trudno powiedzieć czy wynikało to z ich pojęcia i dotychczasowych doświadczeń, czy wzajemnych antagonizmów. Pod młynem, skołowana przez Flądrę trójka odłączyła się od nich, powoli podchodząc i otaczając go z trzech stron. Oni sami ruszyli dalej już we czterech, odprowadzani do grotnika przez Szajbę i Szczuna.

— Właściwie to musimy kawałek zawrócić. Manufaktura jest bliżej miasta. — odezwał się szeptem ten pierwszy, orientując się w sytuacji, gdy znajdowali się w małym, zagajniku wokół czegoś, co wyglądało raczej na zapuszczone gospodarstwo niż warsztat wyrabiający groty. Oddalone od nadbrzeżnych zakładów czy leżących dalej podle drogi chałup, zorganizowany był zupełnie od czapy, choć w obecnej sytuacji – dziękować za to bogom. Jeśli się w nich wierzy. Ponad wszelką wątpliwość mieli jednak do czynienia z warsztatem. Wskazywała na to wysokość oraz parę detali architektonicznych drewnianej budowli, choćby zatarty szyld, kiwający się z wyraźnym skrzypieniem na wietrze. Było również ogrodzenie, choć po prawdzie zmajstrowane zupełnie ni w chuj, ni w stół. Składające się od frontu ze szczerbatego płotu. Od tyłu zaś, czegoś w rodzaju zagrody dla bydła.

— Po sygnale wypadałoby dla pewności puścić kogoś, żeby poinformował resztę. Młody dobrze biega, może być gońcem... — zastanowił się starszy wiarus, wskazując na Szczuna. — Ale od dostał już jedno zadanie. Chyba, że posłać waszego adiutanta? — spytał, obracając głowę w kierunku Sypkiego.

— No, na to wychodzi — skapnął się i Sypki. Pomyłka faktycznie była, choć niewielka. Z tej odległości wciąż łacno mogli przekraść się z powrotem, by nadrobić dystans, który dzielił ich od manufaktury.
Wystawiając łeb ponad powierzchnię krzaków Sigurd nie spostrzegł niczego podejrzanego. Zakład na zadupiu. W okolicznościach nocnej przyrody dającej o sobie znać sporadycznym bzyczeniem lub odległym kumkaniem niesionym przez echo. Większość podejrzanych gąb, nie wliczając własnych, posłali z misją do młyna.

Warsztat, nawet po ciemku sprawiał wrażenie cholernej rudery. Wiejący znad wody lekki wiatr sprawiał, że trzeszczał przy każdym poruszeniu, a gdyby puścić świnię, by poczochrała się o jego ścianę, ani chybi obaliłaby go w diabły. Kilka okien miało popękane błony, ale najbliższa okolica budynku była wypleniona z chwastów. Płot, choć krzywo, ale odmalowany nie dalej niż rok wstecz. Ktoś musiał bywać tu regularnie.
Weterani przyjęli polecenia. Nie strzępili ryja zapewnieniami, ale wyglądali na dostatecznie spolegliwych, by wykonać rozkaz bez jego kwestionowania. A także, w razie potrzeby, przekazać go i wyegzekwować jego wykonanie. Starszy przytaknął za obydwu. Nisko, na ugiętych nogach pomknęli w zaordynowanym kierunku, przytrzymując dyndające przy przekradaniu miecze, by nie czyniły niepotrzebnego hałasu.

Sypki wydawał się wyjątkowo poruszony powierzoną mu misją. Trzymając pochodnię, wyglądał na nie mniej uradowanego niż dziecko trzymające w ręku patyczek z watą. Grzebiąc w szpargałach, przygotował sobie też nieco pirotechnicznych akcesoriów. Pouczony zrobił to tak, by ostał mu się zapas na resztę wieczoru. I dobrze, bo w innym przypadku gotów byłby wybrać wszystko do cna i zrobić z budy ognisko, które zobaczono by z Oxenfurtu.

Znaleźli się na podwórzu przed domostwem, a zaraz potem przy jego ścianach. Skłądających się z trzeszczących, gdzieniegdzie zbutwiałych desek, między którymi zdarzały się przerwy, na tyle duże, by zmieścić tam całą dupę przysłowiowej twojej starej. A trochę nasmołowanych pakunków nadających się do podpalenia to już w ogóle.

Przyczajony przy jednej z nich Sigurd musiał wstrzymać się z działaniem, a to dlatego, że kolejno sprawdziły się wszystkie jego przypuszczenia. Zachowanie daleko posuniętej czujności pozwoliło mu nadal pozostać niezauważonym, pomimo gwizdu, od którego zamarł w miejscu czworonożny, kosmaty, średniej wielkości kształt, który pojawił się przed warsztatem nie wiedzieć skąd i kiedy. Zatrzymując się na chwilę, psisko uniosło jedną łapę, po czym smyrgnęło w kierunku przeciwnej ściany, tej prawej, przy której znajdował się właśnie Sypki. Głośne szczekanie rozlegające się chwilę później wskazało też na to, że już nie tylko się znajdował, ale i został znaleziony.

Przypuszczenia pozwoliły mu się też w porę zmitygować, nim podkradł się pod same drzwi, gdyż wkrótce po hałasie uczynionym przez psisko, rozwarły się one ze skrzypieniem i stanął w nich prawdopodobnie właściciel posesji. Nie mniej skrzypiący. Ubrany w coś powłóczystego, wyglądającego jak pokutny wór lub worek po mące. Trzymający w łapach ni mniej, ni więcej tylko nabitą kuszę.

— Het! — zawołał drżącym głosem. — Kogo diabli niosą? Spierdalaj z mojej ziemi! — dodał ostrzegawczo i mrucząc coś o „zasranych elfach”, zaczął człapać w kierunku, z którego ostatnio słyszał szczekanie psiska. Ostatnio, bo obecnie jakby przycichło na rzecz przytłumionego warkotu, często spotykanego przy zaciśniętym pysku.

Nim stary zdążył się odwrócić, nim jego leciwy słuch wyłapał coś poza szczekaniem psa, był już na tarczy. Bardziej w sensie dosłownym niż metaforycznym, choć trzeba mu było przyznać, że wywinął tak, jakby miał się już nie podnieść. Rozpędzony i pochylony w ćmie Sigurd nie zdążył nawet unieść na niego miecza, gdy tamten, trafiony w środek przygarbionych pleców jego tarczą, jęknął boleśnie i zarył twarzą prosto w glebę.

Dziadyga, pomarszczony, długowłosy o wychudzonej twarzy i haczykowatym nosie. Z wyglądu bliżej mu było do pustelnika, jednego z tych samozwańczych świętych mężów mieszkających pośrodku niczego, którym zgłupiało się od samotnego wiktu na tyle, by wygadywać różne pierdoły, na postrach i mroczenie łbów młodym kawalerom. Wysuszony jak stare gacie na płocie w sierpniowy poranek, ale o zaskakująco mocnych łapskach poznaczonych pracą i drobnymi bliznami. Chwilowo pozbawionymi śmiercionośnego narzędzia miotającego bełty, którego nigdzie nie mógł się dopatrzyć pomimo stopniowo wzmagającej jasności, która narastała z drugiej strony zakładu, tej powierzonej Sypkiemu.

Ogień zajmował już jedną ścianę i rozprzestrzeniał się wcale szybko, trawiąc spróchniałe dechy przy wtórze ich trzasku. Nie dotarł jeszcze do dachu, wątpliwe by widać było go z daleka, jednak wystarczał, by rozjaśnić ogrodzony obszar, w którym przyszło im być. Stojący na wysokości drzwi wejściowych Sigurd zaczynał już nawet dostrzegać swój cień, wyłuskiwany z mroku przez nie tak odległy, powiększający się żar. Leżący dziadyga, wydawał z siebie pojedyncze, trudne do opisania odgłosy przetykane mamrotaniem, bodaj czegoś na temat wojny.

Czy mu się wydawało, czy słyszał też gwizd Sypkiego?

To, z czym mieli tu do czynienia, trudno było określić mianem walki, choć kto wie, jak potoczyłaby się cała historia, gdyby Sigurd nie miał przewagi zaskoczenia oraz wieku, w tym wypadku rozumianej w kontekście sprawności, nie stażu na tym padole.

Stara kusza ląduje pod ścianą, stare kości pod butem patrioty i bojownika Redanii, trzaskając jak nie tak odległe płomienie. Przyciężka podeszwa spada na dziadygę jeszcze raz, by zatańczyć na jego łbie i zesłać mu błogosławione opuszczenie kurtyny na resztę wieczoru. Pierdziel wydaje ostatni dźwięk i nieruchomieje, a w tym wieku i przy obecnym oświetleniu naprawdę trudno orzec, czy nieprzytomny, nieżywy czy wypchany. Spoczywa z twarzą w ziemi, a wnętrzem dłoni ku górze, utrzymując wsunięty mu weń papier klatką sękatych paluchów. W nadchodzącym świetle pożaru prezentuje się szczególnie groteskowo, niczym eksponat panoptikum, zły omen, ale też czytelna wiadomość, którą nietrudno zinterpretować przy bliższym śledztwie.

Na ugiętych nogach, bezszelestnie, z mieczem w gotowości oraz tarczą przezornie wzniesioną ku ochronie i obronie, Sigurd przygotowuje się do wyjścia za wyłom. I przypuszczalnie czuje jak idiota, widząc co zastaje za nim. Dzielny Sypki złapał psisko. Swoją własną nogą, skacząc na drugiej i opędzając się od niego rozpaloną pochodnią, którą zdążył podłożyć już ogień pod zajmującą się właśnie ścianę. Czworonóg, niemały czarny brytan nie dawał za wygraną, proporcjonalnie pewnie niewiele młodszy od właściciela, trzymając się w ciemnościach swojego węchu i wszystkiego, w czym mógł zatopić kły. Sypki miał szczęście, że znienawidzone przyciasne buty były dostatecznie twarde, by bestia nie przegryzła ich jeszcze ze szczętem.

— Capnął mnie! — poskarżył się Sypki, którego bezowocne wysiłki wyrwania się psisku zmuszały go do odstawiania dziwacznego tańca po jednej stronie płonącego budynku. Brytan trzymał jak gamracki syn. Ba, co najmniej jak kokodryl. Czterokrotne pohukiwanie sowy, które rozległo się po okolicy stanowiło wyjątkowo groteskowe tło dla całej sceny.

Psisko orientując się w sytuacji, puściło nogę Sypkiego, wgryzając się boleśnie w piszczel kopiącej go nogi Sigurda, który przyszedł mu sukurs. Strącenie atakującej bestii kosztowało go dziurę w portkach oraz niemało cierpienia. Tego zwykłego, organicznego, na dokładkę do dyskomfortu związanego z koniecznością skrzywdzenia bogom ducha winnego zwierzęcia, które tylko broniło swego domu. Walczyło dzielnie, jak prawdziwy wojownik, niemal nie zaskomlało, gdy kolejny but, tym razem wymierzony celnie, dosięgnął go i pozostawił równie nieprzytomnym co niedawno jego pana.

Tego samego, który ciągle leżał za winklem i nie zdążył, dajmy na to zbiec do Ofiru podczas minuty nieuwagi Sigurda.

— Ehe — zgodził się skwapliwie podwładny, lekko krzywiąc się i kulejąc w ślad i rytm również kulejącego Sigurda. Chowając się w zaroślach, gromadząc sprzęt, Sypki zawahał się. — No, a tamta druga ściana? Podpalać czy ogień sam dojdzie? — spytał, nie bez poświęcenia, bo zupełnie nie uśmiechało wracać mu się pod warsztat, gdzie coś znowu gotowe było go pogryźć. Miał poniekąd rację, bo płonęła tylko ta część, którą samodzielnie podpalił. Od strony Sigurda było jeszcze czysto, choć jeżeli płomieniom uda się rozprzestrzenić, to i potraktowana wcześniej łatwopalnym materiałem część domu winna wybuchnąć równie intensywnym płomieniem.

— Co z resztą? Na pewno nas usłyszeli? W suchą psitę, przecież to całkiem daleko... — Nie ulegało wątpliwości, że gdyby osobista paranoja Sigurda potrafiła mówić, przemawiałaby głosem Sypkiego, który w podsycaniu wątpliwości był równie dobry co oliwa oraz bawełna nasączana dziegciowym destylatem podłożona między dechy warsztatu w oczekiwaniu na choćby iskrę, w podsycaniu ognia.

No, ale w przypadku braku jakichkolwiek innych dyspozycji, zostawiali płonący pierdolnik za sobą, będąc w połowie drogi do gospodarstwa, przekradając się ku niemu pod osłoną nocy.

Sypki patrzył przez moment na przywódcę, nieco wystraszony i zdezorientowany. Może nawet bardziej z powodu niedawnej złej przygody z psiskiem niż dziwacznego zachowania Sigurda, chociaż nieczęsto widzi się człowieka, który chce gryźć psa. Tych ostatnich Sypki bał się jak ognia, choć to może złe porównanie, biorąc pod uwagę, że płomienie nie budziły w nim cienia lęku, a niezdrową raczej ekscytację. Było widać ją w oczach, gdy podpalona pochodnia, rzucona przez Sigurda dokończyła zaczęte przez nich dzieło, na dobre pogrążając domostwo w pożodze, które paliło się teraz jednolicie, wysokim płomieniem sięgającym poza niskie szczyty okalających okolicę drzewek z zagajników i samotnych sosenek.

Biegli. Co jakiś czas wyglądali, jak gdyby mieli przy tym pełne gacie z powodu odzywającej się co dwa-trzy kroki pamiątki po psie. Biegli mocno po omacku, raczej nie byli widziani, ale sami też widzieli równie mało co w zimową, kovirską noc. Nie rozpoznawali szczegółów otoczenia, a przyroda jawiła się w tych warunkach dosyć jednako. Zdaje się jednak, że obrany przez nich kierunek był tym właściwym, gdy poczuli, że zbiegają już z górki, a docierają do zapowiadanego przez Szczuna pola z żytem. Za polem, gdzieś w oddali, majaczyły niewyraźne kształty skrytych w nocy zabudowań. Za daleko, żeby przyjrzeć się dokładniej.

Na tamtych nie musieli długo czekać. Przybiegli zziajani wkrótce po nich, w liczbie trzech. Dwóch rabów, jeden Konradowy.

— Poszło — zameldował, pociągając nosem ten, którego wołali Znasz Kaedwen, stając przed Sigurdem razem z Jajcem, obydwaj ostro zajeżdżający wędzonką i ani chybi usmoleni, czego jednak w błocie ani we ćmie nie dało się dostrzec. — Jak spierdalaliśmy, było słychać dzwony od Wielkiej Bramy. Pewnie biegną straże ogniowe.

— Fajnie było — pochwalił się Jajco. — Jeszcze bym coś tak. Od południa, przy Oxenfurckiej jest drugi młyn, można by się przejść.

— Wątpię, żeby zdążyli przy tym wszystkim ugasić manufakturę — włączył się zaraz po nich Sczun, z krótką relacją swojej własnej misji. — Jak zaczęło się palić na dobre, przyszło kilku ludzi z okolicy. Jakaś swołocz, mieszkające blisko sąsiady, może paru pracujących tamże. Ewidentnie nie mieli czym gasić, ale chyba nas przyuważyli. — Młody weteran splunął, oglądając się za siebie, na rosnącą na niebie łunę niesioną zza wzgórza odgradzającego im widok od miasta i rzeki. — Nie z bliska. W drodze powrotnej, gdy już mieliśmy biec i zgarniać resztę. Zgubiłem starego, znaczy Szajbę. Nie dało się inaczej, musieliśmy się rozdzielić.

Zagadka ubytków w sile żywej częściowo wyjaśniona. Częściowo. O tym, gdzie u diabła podziewał się Ułomek, nikt nie raczył poinformować.

— Zejdzie im z gaszeniem, wszystkiego nie odratują. — Młodszy z ludzi Konrada potwierdził przypuszczenia przewodnika ich akcji, znaczy Sigurda. — Mówiłem, rozproszyliśmy się, żeby uniknąć pochwycenia. Z powrotem waliliśmy w długą innymi drogami niż tą, którą się podkradliśmy. Wyrównałem dopiero potem, nie oglądałem się za siebie, ale nie słyszałem żadnych gwizdów.— kontynuował zdawanie swojej relacji Szczun.

Pytanie odnośnie Ułomka nie doczekało się precyzyjnych wyjaśnień. Zagajona o jego nieobecność dwójka spod młyna, w odpowiedzi spojrzała po sobie, a potem wokoło, rozglądając się na boki i po okolicy.

— Kurwa, a był — zauważył Znasz Kaedwen.

Tak czy inaczej, nie roztrząsali. Było, ale się sfilcowało. Trzeba było iść i działać dalej, z tymi których miało się pod ręką. Zwołana wiara podążała za nim wiernie jak młode gęsi za matką, buszując w wysokim zbożu, odgarniając je lub depcząc i kładąc za sobą pojedyncze jego kłosy.

Zbliżali się do gospodarstwa. Jego centralny punkt stanowiło domostwo w kształcie małego dworku. Foremnego i murowanego, choć leciwego. Patrząc na lewo od niego, na ciągnące się tam podwórze, widziało się kilka drewnianych bud różnego kształtu i przeznaczenia. Największa z nich, bez wątpienia stodoła, i na pierwszy rzut oka dwie mniejsze, przypuszczalnie szopy. Na prawo szerokie ogrodzenie wraz z kolejnym drewnianym budynkiem, jednak nieporównywalnie lepiej utrzymanym od pozostałych. Usytuowanym w bliskim sąsiedztwie łąki, która zaczynała się tam, gdzie zabudowania kończyły. Do tego wybieg i paśniki. „Gospodarstwo” okazało się więc przede wszystkim małą stadniną. Nigdzie na zewnątrz nie widzieli żywego ducha. Wyłącznie siebie, umorusane upiory zbiegłe z piekła, by szerzyć pożogę.

Zapytani o wodę podwykonawcy pożarów udzielali mu różnych odpowiedzi.

— Ani kałuży.
— Rzeka. I kanał tworzący miejską fosę.
— Morze, ale to dalej.

— A może się rozejrzeć? — zaproponował Sypki w jednym z rzadkich dla siebie przebłysków pomyślunku. — Mają tu chyba koniki, to muszą mieć i studnię. Przecież nie dymają z wiadrami nad Pontar, nie?

Kłopot z rozglądaniem się, polegał jednak na tym, że nie wyściubiając nosa ze zboża przy panującej na zewnątrz ciemnicy, mogli sobie wypatrywać do świtu. A może mogli więcej?