Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Kawce wiodło się gorzej niż zwykle. Odkąd musiała opuścić targ ten bogatszy... głodowała. Ale głód i wycieńczenie nie przemogły w dziewczynce niepokoju związanego z tamtym miejscem. Nie wróciła tam po tym jak panicz na dziwacznym jednorożcu którego róg znajdował się na brzuszku chciał ściąć jej głowę. Znowu schudła.
Znalezienie jedzenia w gąszczu ulic czerwonej dzielnicy graniczyło z cudem, a tutaj... tutaj były tylko ryby. Ryb nie jadła, bo kiedyś żyły. Wszystkie mają takie smutne oczka... Martwe oczka... Wiedźma, oślica dziewczynki natomiast na wadzę nie straciła. Bo to co udało się im ukraść albo znaleźć, a bardzo rzadko kupić zjadała. Była jednak stara, a więc być może i jej koniec niechybnie się zbliżał.
Kawka siedziała na ziemi a obok niej leżała właśnie Wiedźma przeżuwając ich przed przed ostatnie jabłko. Dziewczynka obejmując swoje chude nogi patrzyła w dal na przechodzących obok ludzi. Miała podkrążone oczy które zamykały się ze zmęczenie, chociaż przespała całą noc pod jedną z obróconych do góry dnem rybackich łodzi.Nie żebrała oczywiście.... z resztą chętnie by to robiła, to dobry zysk i prosty, ale była nieludką, a na takich ewentualnie się spluwa.
Dziewczynka myślała wolno z głodu. Męczyły ją czarne  nie dziecięce myśli. Tęskniła za swoimi chłopakami. Z nimi zawsze było wesoło, no i w gormadzie łatwiej było się wyżywić.... Kawka pomyślała, że tez chciałaby być chora...i dołączyć do nich... ale nic  z tego, choroby elfów były inne niż ludzi. Zakaszlała teatralnie jakby to miało wymusić chorobę. Kilku klientów spojrzało na nią i przyspieszyło kroku ciągnąc za sobą małe ślicznie ubrane i pulchne dzieci.
Kawkę coś w środku zabolało i odwróciła szybko wzrok mrugając szybko i powstrzymując napływające do oczu łzy. Miała dwa wyjścia albo siedzieć tu i czekać na śmierć... albo podjąć jeszcze jeden ostatni wysiłek.
Wiedźma wstała machając wściekle swoim krótkim oślim ogonem na boki. Zaryczała po oślemu, uderzyła kopytem o ziemię i pchnęła dziewczynkę psykiem, tak mocno, że Kawka położyła się na ziemi na boku.
A więc osioł zdecydował. Pora ruszać. Wiedźma jest uparta, nie da jej siedzieć w miejscu przez dłuższy czas. Dziewczynka wstała podpierając się na rękach chudych jak zapałki. Rozejrzała się w około z szeroko otwartymi oczyma.
Ofiara, potrzebuje ofiary. Jest.
Wyglądał groźnie, jego twarz przypominała twarz demona. Czarne włosy, pełno blizn. Kawce przeszły ciarki po plecach. Nie lubiła okradać ludzi, ale ten człowiek... to chyba nie człowiek. Diabeł. Tylko rogów mu brakuje, o nawet szpon ma.... Ale to diabeł pod wpływem alkoholu albo tuż pod wpływie. To czyniło diabła dość łatwym łupem. Dziewczynka wskoczyła na grzbiet Wiedźmy, o wiele mniej zgrabnie niż miesiąc czy dwa temu... Wóz albo przewóz ostatni wysiłek czuła to w drżących od wysiłku mięśniach.
Plan był prostu jak budowa cepa i równie zawodny jak naderwane urządzenie tego typu. Zakonczył się sukcesem tylko raz, reszta prób zakończyła się fiaskiem ale nikt jej nie złapał... Tak więc. Pogoni Wiedźmę do galopu, potem być może nawet do cwału wyminie ludzi, wyciągnie rękę złapie odsłoniętą sakiewkę, która oczywiście pod wpływem pędu się zerwie i ucieknie tym samym tempem kilka przecznic dalej. Schowa się, ukryje osła w jakiś krzakach i przeczekają nagonkę, potem pójdą do starej B i może nawet kupią chleb!
Ślinka niemalże wypływała jej z ust gdy dawała oślicy sygnał do galopu. " Jestem prawie jak rycerz na turnieju " pomyślała z satysfakcją. Wiedźma położyła po sobie uszy i wczuła się w rolę turniejowego rumaka. Cel. Tuż obok. Wyciągnęła rękę, złapała za sakiewkę. Poczuła opór ale nie puściła, wizja chleba była zbyt bardzo kusząca.... i teraz nie wiadomo czy to wina jej małej wagi, czy zbyt małej prędkości czy może zbyt mocno przymocowanej sakiewki, ale... osioł pojechał dalej a jeździec został zawieszony przy pasie diabła. uderzyła nogami o grunt rękę cały czas trzymając na sakiewce. Zabolało, ale nie bardzo się tym przejęła. Spojrzała w górę na diabła... stwierdziła, że niezbyt rozsądne jest wydanie na pasie takiej osoby więc puściła niedoszły obiad. Wiedźma także zorientowała się, że coś jest nie tak i zawróciła. Spojrzała na całą tą scenę zatrzymała się z dwa kroki dalej od nich i zaczęła ryczeć po oślemu. Wyglądało to tak jakby oślica darła się na swoją "podopieczną" za zepsutą akcję, albo na człowieka w czerni aby zostawił ją w spokoju. Cóż... to pierwsze było bardziej prawdopodobne.
Cyrk na kółkach. Drący się osioł i dziecko leżące pod nogami...

Ojej.
Hak oplótł jej szyję dokoła niczym wąż.
Całe jej krótkie życie przeleciało jej przed oczyma... a gdyby miała coś w pęcherzu albo w jelicie grubym zapewne by to straciła. Był przerażający. Dziewczynka teraz widziała nawet rogi, to na pewno jakiś demon... Jego zimne oczy wróżyły śmierć... Zapewne wiedział jak zabijać a mała elfka podświadomie to czuła. Odbranie życie dla takich jak on to jak splunięcie na ziemię. Kawka która jeszcze kilka minut temu beztrosko myślała o śmierci. Ba! Nawet jej pragnęła, teraz coś jej się odwidziało. Życie właściwie jest piękne. Ptaszki śpiewają, koty się ganiają, a ludzie kopią pod sobą dołki, to wszystko wydawało jej się teraz wspaniałe. Jej obiecne tułacze pełne głodu i zimna życie było teraz rajem, a sytuacja w której się znalazła piekłem. Kawka szarpnęła się w bok i zapewne miała zamiar na szarpać się dalej, ale poczuła chłód żelaza. Ostry koniec haka uświadomił jej, że jednak bardzo kocha swoją małą acz własną szyję. Zaprzestała więc szarpaniny. Patrzyła na niego podpierając się na ziemi rękoma przerażonymi oczyma. Przypominała teraz bardziej królika niżeli dziecko, królika nad którym gospodarz unosi nóż. Struchlała ze strachu dziewczynka nie odpowiedziała od razu zupełnie jakby nie rozumiała słów które do niej powiedział. Niepełnosprawna? A może nie rozumie w tym języku?
Wiedźma przestała się drzeć w niebogłosy. Stało się z nią coś nieprawdopodobnego. Położyła po sobie uszy, pochyliła łeb i błysnęła okiem w wyraźnej groźbie wobec gbura ubranego na czarno.  To było ryzyko, z oślica zwykle nie paliła się do walki. Widocznie w jej umyślę zaszło bardzo proste równanie:Dziewczynka+oślica = jabłka, sama oślica= brak jabłek.
Na razie nie szarżowała, ale była bliska. Wyraźna groźba ze strony osła to nie przelewki!
Nie. Strach i przemęczony do skrajnych granic organizm gorzej radził sobie z zaistniałą sytuacją. Analizowała powoli." Skoro mnie nie zabił, to nie znaczy, że nie zabije. " Fakt. Jego groźba była przerażająca, bo mała wiedziała doskonale co czują ryby na haku. Empatyczna byłą w stosunku do zwierząt najbardziej. Wiele razy płakała po cichu nad rybkami na straganach z wytrzeszczonymi, jakby się wydawało ze strachu oczkami.
Czuła, że gdy się przyzna to rzeczywiście skończy jak biedny dorsz.
Dziewczynka uniosła się na tyle na ile było to możliwe, najlepiej do siadu, a jeśli pan z hakiem pozwolił do nawet do stania. Starała sie wyglądać na jak najmniej przerażoną i nadać twarzy wyraz oburzenia.
- Och! Jak pan śmie! Nie masz pan sumienia!  Co za oskarżenie! Ja?! Okraść? To pan mnie zrzucił z siodła! - powiedziała lekko łamiącym się głosem. Wyszło przeciętnie aktorsko, byłoby lepiej, ale jaj stan nie pozwalał na większy wysiłek umysłowy i fizyczny. Starała się przyjąć postawę panicza na białym koniu. W jego przypadku to działało. Jesteś winny? Zwal na kogoś - oto nowe motto.

No to klops.
Zauważył, a miała nadzieję, że nie zauważył. Przecież mógł pomyśleć, że rączka zacisnęła się an koszuli pasku, spodniach... ale staruszek wyczuł. Kawka już miała butnie odpowiedzieć, rzucając jakimiś równie bezczelnym zdaniem jak to przed chwilą ale... zamiast tego zdusiła w sobie krzyk gdy hak napiął jej skórę. "rozpłata mnie jak rzeźnik świnię" pomyślała panice. Nie wiadomo czy ze strachu czy też z zimna, a może zmęczenia mała zaczęła się trząść jeszcze bardziej przypominając obraz nędzy i rozpaczy całego świata zebrany w jednym młodym ciele. Rodzice... nosek dziewczynki zmarszczył się w obrzydzeniu na ułamek sekundy kiedy o nich wspomniał. Pusto jej się zrobiło i zapewne znowu dostałaby ataku czarnych myśli gdyby nie fakt, że zupełnie niedawno jakieś niecałe dwie minuty temu zaczęła sobie uwiadamiać, że kocha swój żywot.
Wiedźma w tym czasie zauważyła, żę jegomość ma głęboko gdzieś jej cudowną oślą postać. Mogłaby na niego zaszarżować, ale coś ją postrzymało. Dobrze w sumie, zapewne wtedy drgnąłby i dziewczynak wylałaby z siebie całą krew brudząc bruk. Zamiast tego podeszła bliżej z gorźnie opuszczoną głową jak atakujący ogier i zaczęła uderzać kopytem o bruk jak rozjuszony byk. Stała obecnie półtora kroku od byłego kata.
Kłamstwo... kłamstwo raczej nic nie da. Wie, że chciała go okraść. Wie o tym chociaż jego pytanie dokładnie tgo nie dotyczyło. Czego od niego chciała? Pieniędzy a czegoż by innego. Jegoi groźby wcale nie pomagały jej w skupieniu się.
Pozostało jedno. Powiedzieć prawdę. Wciągnęła powietrze do płuc, a jej oskrzela głośno zaświszczały.
-Pieniądze. Wiedźma jest głodna. - powiedziała wskazując na starającą się zastraszyć  człowieka oślicę, która wcale a wcale na głodną ani zaniedbaną nie wyglądała. O! Udało się jej nawet nie przyznać do winy.
- Wygląda pan na... dobrego człowieka i... bardzo zmęczonego... i...zgubił pan rękę.... i dlatego postanowiłam....pożyczyć je od pana...  - starała się mówić płynnie ale nie wychodziło jej to zbytnio głos jej się łamał, a strach przemęczenie i ryzyko które podejmowała sprawiały, że była bliska płaczu.. Jak przeżyje to będzie miała szczęście... wielkie szczęście w nieszczęściu bo peniędzy nie ma.... z resztą i tak po ich wydaniu wszystko wróciłoby do starego stanu rzeczy.

Hę?
Czarna magia? To tą którą używają potwory i demony takie jak ten przed nią? Nie śmiała ani nie zdążyła dopytać bo kapitan hak, zaniósł się nieprzyjemnym dla ucha śmiechem. Oślica przestała grozić i zwróciła jedno ucho ku tyłowi w zdziwieniu. Spojrzała na Kawkę, a ona spojrzała na zwierzę. Obie miały zdziwiony wyraz pyska/twarzy. O co mu chodzi ? Świr ki czy co?
Cóż miały począć.... dziewczynka i osioł zaczęły śmiać się niepewnie wraz z mężczyzną. He he he he- nie szło im to za bardzo, bo w obecnej sytuacji nie było im do śmiechu, a miny przy nim miały nietęgie. Kawka nosiła na twarzy bardziej grymas niż uśmiech.
A nie? Nie można znaleźć jej jak się zgubi? Zafrapowało to trochę dziewczynkę. Źle byłoby zgubić rękę. Oczywiście, że oślica była głodna, zawsze była głodna... i zjadała jak świnia wszystko z rąk dziewczynki.
Groźba, znowu groźba. Czy on... czy on... chcę zjeść Wiedźmę? Zanieść ją do garnizonu i zjeść? Dobrze zrozumiała?
O kolejna groźba! Tym razem odda ją strażnikom, a oni zgubią jej rękę! Dziewczynka spochmurniała i otworzyła buzie ze strachu. Świetnie. A taki wydawał się być miło świrnięty. Tak fajnie się śmiał, świetnie.
O,o! Dziewczynka uniosła odruchowo ręce ku uszom zasłaniając je. Że niby ją zastrzelą? Za uszy?! To chyba wolałaby je zgubić.
O wolna! Hak zniknął, dziewczynka od razu szarpnęła się gotowa do ucieczki, ale ten zły pan złapał ją i pociągnął za sobą. Oślica totalnie zbita z tropu sama podążyła za nimi nastawiając uszy ku przodowi i z zainteresowaniem patrząc na kogoś kto jako pierwszy zamiast niej ciągał elfkę gdzie chciał
Zrobi jej krzywdę! Elfka była niemal pewna, że tego nie przeżyją. Słyszała o złych panach którzy ciągną dzieci w stronę zaułków a one stamtąd nie wracają. A ten tutaj chyba wcale nie chce jej dobra. Wydaje się, że ma wiele pomysłów na zrobienie jej krzywdy. Albo odda ją strażnikom, albo sam odetnie jej rękę.... a co gorsza...
" O bogowie! On zje moją Wiedźmę!" pomyślała w panice. Zaraz po tej myśli zapomniała o strachu o własne życie, bo jak się okazuję chyba kocha bardziej kończące się życie starszej oślicy niż własne... i zaczęła się szarpać.
- Nie Wiedźma! Fe! Siad! Sio! Zostań! No sio mówię! - zaczęła krzyczeć na idącą za nimi oślicę. A ta jak to ona miała w nosie to co myślała elfka. Przekręcała głowę na boki jak pies nie rozumiejąc o co jej właściwie chodzi.
Elfka spojrzała w górę.
- Puszczaj mnie! Puszczaj! Bo... bo... zobaczysz! - wrzasnęła na mężczyznę. Miała Negocjatora przy pasku i zęby jak się ostatnio okazało dość ostre jak na roślinożerce...

Kradzież była banalnie prosta. Kobieta zupełnie nie zwracała uwagi na szwendających się wokół niej ludzi. Jej całą atencją pochłonął całkiem przystojny, młody marynarz. Jej służka też nie wyglądała na kogoś, kto specjalnie przygląda się otoczeniu. Za bardzo zajęło ją oglądanie sukien przywiezionych zza morza. Stąd zadanie Vinciego nie mogła być łatwiejsze. W tłumie bez przerwy ktoś się przeciskał między ludźmi, popychając kobietę, ocierając o nią. Zręczne dłonie małego złodzieja zupełnie jej nie obeszły. Szybkim ruchem mógł obciąć sakiewkę i rozpłynąć się w tłumie niczym duch.

Niestety, kiedy coś idzie za łatwo należy podejrzewać najgorsze. Tak też było tym razem. Kobieta może i na taką wyglądała, ale głupia nie była. W sakiewce, z którą chłopak wiązał tak duże nadzieje nie znalazło się nic oprócz kilku małych kamyków, całkowicie pozbawionych wartości okruchów jakiejś odległej skały. Plany młodzieńca musiały poczekać. I to nie tylko dlatego że pieniądze, które wydawały się przed chwilą być tak blisko nagle się oddaliły. Silna dłoń złapała go za ramię i obróciła w miejscu niemalże wywracając.

- Dokąd się tak spieszymy, hę?

Mężczyzna był wielki, zarośnięty i śmierdział. Przy boku nosił długą, drewnianą pałkę. Vinci miał okazję go poznać, a przynajmniej o nim słyszeć. Jeden z chłopców od brudnej roboty szefa fisstechowego podziemia. Jego kij, obecnie wiszący luźno przy pasie, połamał kości niejednemu zuchowi, który za długo zwlekał z zapłatą. Mówiono na niego Niedźwiedź, głównie przez wzrost i futro, którym dumnie obrastał. Podobno wychował się w lesie, przygarnęła go niedźwiedzica, która sama straciła własne dziecko. Nikt nie wiedział jednak na ile w tym prawdy. Nie znalazł się jeszcze nikt dość odważny, by zapytać.

- Jest sprawa, dzieciaku. Spieprzył mi pewien koleś. Obstawił się skurwysyn jak jakiś król, nie podejdę do niego, a on ma pieniądze szefa. Musisz mi go wyhaczyć jakoś. Podrzucić mu pewien... upominek. Co tam jeszcze ciekawego znajdziesz, jest twoje, mały. Ja też ci coś dorzucę i jakieś piwo postawię Pod Pręgierzem. To jak, dogadasz się jakoś ze starym Niedźwiedziem czy mam cię inaczej poprosić?

Vinci zapewne już wcześniej ocenił wymiary jegomościa, jego jedna pięść zdawała się być większa od głowy chłopaka, bicepsy grubsze niż ten w jakiejkolwiek części swojego ciała. Zapasy z Niedźwiedziem skończyłyby się niechybną przegraną i nieprzyjemnym bólem każdego centymetra obitej skóry.

Tłum przelewał się z miejsca na miejsce, ryby śmierdziały jak zwykle, kupcy krzyczeli, mężczyźni klęli, mieszczanka dalej zalecała się do marynarza. Wszystko zdawało się toczyć zwyczajnym rytmem i nikt nie zwrócił uwagi ani na zakończoną połowicznym sukcesem kradzież, ani na rozmowę, jaka właśnie się odbywała.

Vinci nie był ani jedynym złodziejaszkiem na targu, ani pierwszym, który uznał bogatą mieszczankę za łatwy cel. A służka całkiem sprytnie poradziła sobie z notorycznie kradzionymi mieszkami pełnymi koron. Niestety nie pomogła to szlachciance później, kiedy marynarz, do którego tak zalecała się poderżną jej gardło, ukradł wszystkie kosztowności i uciekł na morze w tylko sobie znanym kierunku.

Niedźwiedź wyglądał na niezbyt zachwyconego tonem młodego chłopaka. Nie skomentował tego jednak słowem, burknął coś niezrozumiałego pod nosem i odszedł kawałek ciągnąc za sobą Vinciego. Zabrał go w miejsce, w którym wreszcie ludzie przestali na nich wpadać.
- Słuchaj, dzieciaku. Nie wiem dokładnie, kim jest koleś, musisz go sam znaleźć do cholery. Sukinkot jest półelfem. Mryżyk się nazywa. Wiem, że się często kręci w Czerwonej Dzielnicy, popytaj, na pewno go kojarzą. A jak nie tam, to Psiarza poszukaj, komendanta, pono coś o kmiotku wie. Tego to na Giełdzie możesz poszukać, coś się tam dzieje, straży jak nasrał, któryś będzie wiedział, gdzie komendanta szukać.
Niedźwiedź splunął pod nogi, chrząknął głośno i odwrócił się chcąc odejść. Zatrzymał się jednak w półkroku i obrócił głowę do chłopaka.
- I ten, uważaj. Jednego chłopa, większego niż ty, com go wysłał do psubrata, przysłał w częściach. Ktoś mu, skubanemu musiał pomagać.
Wielki mężczyzna sięgnął za pazuchę i podał Vinciemu kopertę.
- Podrzuć mu to, żeby cię tylko nie widział. Będę czekał na ciebie Pod Pręgierzem. Pospiesz się, mały.
Machnął ręką na pożegnanie i oddalił się nie spoglądając więcej za siebie zostawiając chłopaka.

Michelet miał dzisiaj dobry dzień. Sprzedał zwykłą rybkę z morza jakiemuś uczonemu, któremu wmówił, że to rzadki okaz, prawie wymarły. Idiota zapłacił prawie dwieście błyszczących, novigradzkich koron. Nie zmieściły  się Micheletowi do buta, gdzie zwykle chował pieniądze, część musiał zostawić w sakiewce przytroczonej do pasa. Tak dużo to dawno nie zarobił na jednym leszczyku. Szczęśliwy szedł przed siebie unosząc głowę i uśmiechając się. Aż wpadł na jakiegoś wielkoluda, który ciągnął za sobą znacznie mniejszego chłopaka. Obserwował ich przez jakiś czas, oddalił się dopiero, gdy i tamten olbrzym poszedł w swoją stronę. Na wszelki wypadek, udał się w przeciwnym kierunku.



Napisz tutaj posta, co dalej robi Vinci. W razie czego podrzucę Ci nową lokację i wytyczne na PW.

– Wolimy szmal – odparł Bogdan rozkładając ręce. – Jest znacznie praktyczniejszy i od razu można go puścić w obieg. Wyjątki robi się tylko w wypadku, kiedy klient proponuje naprawdę unikalny fant.

Pchnięte drzwi odchyliły się swobodnie, ujawniając pas ciemnej szarości z wewnątrz. Nozdrza Physalisa, wypełnione dotąd gamą smrodów z portu, zostały zrazu wypłukane przez suchy zapach trocin, który wwiercał się w nie i drażnił nieprzyjemnie śluzówkę. Pomieszczenie, do którego wszedł, było małe i mroczne, a jedyną rzeczą, która sprawiała, że nie było tu całkowitej ciemności, okazało się być małym paleniskiem przy ścianie. Zawieszono nad nim cynowy garnuszek, zaczepiony na grubym, poczerniałym od sadzy kiju.

Tuż nieopodal, przy małej ławie, siedziała karłowata postać. Kiwając się na krzywym zydlu, jakby pogrążona w półśnie, co jakiś czas podrygiwała i nieruchomiała na nowo. Tuż pod jej nosem leżał talerz z resztkami bigosu, obok zaś talerza butelka i pordzewiały świecznik oblepiony pajęczyną, z pokurczonymi grudkami wosku, z których ledwie wystawały knoty. Postać była ubrana w zgniłozieloną, poplamioną kamizelkę, a na nogach nosiła, sprawiające wrażenie za krótkich, płócienne spodnie. Stopy zaś miała zupełnie gołe i nieproporcjonalnie duże, przykryte jedynie czarnym, gęstym owłosieniem, przypominającym na myśl małpie.

Całkowitą ciszę zakłócało tajemnicze, regularne wibrowanie w powietrzu. Physalis jednak nie potrafił określić co było jego źródłem. Zajmowało go bowiem teraz łajno, prawdopodobnie psie, w które nieopatrznie wdepnął, i które momentalnie zadomowiło się na jego podeszwie.

Karzeł przy stole kichnął nagle, pokrywając usta i brodę w rzadkiej, śluzowatej wydzielinie. Zaraz potem zasnął na nowo, nieświadom niczego.

Kiedy Physalis podniósł głos, niziołek zachybotał się na spróchniałym zydlu i omal z niego nie spadł. Wymienione nazwisko Florenta w jednej chwili go otrzeźwiło i sprowadziło do krainy żywych. Zsunął się z siedzenia i trąc pośladkami po podłodze, cofał się do tyłu, nie spuszczając wzroku z młodego człowieka o pobliźnionej twarzy. Kiedy jego plecy dotknęły ściany, nieludź podniósł się na nogi, wycierając zasmarkany nos.

– Kim jesteś? – zapytał, trzęsąc się jak w febrze. – Co tu robisz? – Rozejrzał się gorączkowo dokoła, jakby przestraszony tym, że ktoś mógłby ich zobaczyć. W rzeczywistości, myśli niziołka były dalekie choćby od tak prymitywnych impulsów. Było mu teraz cholernie zimno, jakby ktoś wylał na niego kubeł zimnej wody z przerębla. Małe palenisko, które teraz widział kątem oka, a którego ciepło czuł na prawym ramieniu, przyciągało go jak pole magnetyczne. Nawet nie kontrolował swoich drobnych kroczków, przybliżających go cal po calu do żaru. Chciał po prostu przy nim być.

– Nie znam żadnego Florenta! – zawołał piskliwie, drapiąc się nerwowo po uchu. – Pojęcia nie mam kim ten człowiek jest. Jeżeli przyszedłeś mnie obrabować… Tu nic nie ma. Słyszysz? A t-teraz wynoś się! No już!

Niziołek stanął plecami do kominka, łypiąc na Physalisą parą małych, przekrwionych oczu, blado kontrastującymi z ziemistą, bruzdowatą twarzą.

Niziołek pisnął raz jeszcze, kiedy Physalis przeskoczył nad stołem z iście kocią gracją i przygwoździł małą istotę do ściany. Porwany do góry, niby wiecheć siana, począł się szamotać w beznadziejnej próbie uwolnienia. Na próżno. Uścisk młodego zbira był jak ze stali. Kern Vindigan zwiotczał więc, pozwalając swoim kończynom swobodnie opaść. Przedstawiając obraz nieskończonego żalu i mizerności, zastygł, nieruchomy, jak ogrodowy krasnal.

– Jak mu zapłacę – odezwał się w końcu – to będę zrujnowany. Koniec z interesem. Redański wydział narkotykowy sprzątnął mi niemal wszystek ludzi, ostałem się praktycznie sam. Po mnie, z resztą, też przyjdą – przyznał cierpko, a jego broda zaczęła się trząść. – Runą żelaznym wojskiem i pod drzwi staną. Nocą kułakami w drzwi załomocą… Ah, szkoda kurwa gadać, szkoda se ryja strzępić, naprawdę. Mam to w piździe. Puść mnie dam ci te pieniądze i wynoś się precz.

Kiedy stopy niziołka na powrót zetknęły się z podłogą, Kern pokręcił głową z godną pożałowania manierą i nim udał się po gotówkę, sięgnął po butelkę i wypił z niej resztki czegoś, co wykrzywiło gębę nieludzia jak wyżymaną szmatę.

– A tak właściwie to skąd ty, bratku, jesteś? Pierwszem cię widzę. Wcześniej ten kurwisyn Florent wysyłał tu tą swoją wielką małpę. Jebaka był wielki jak szafa Radowida. Ty mi z kolei wyglądasz na świeżynkę w tym biznesie. No, no, nie obrażaj się, nie denerwuj, widzę przeto, żeś też przaśny kwiatek i z nie jednego pieca chleb kosztowałeś. Wżdy z niczego się tak dobrze nie czyta, jak z czyjej gęby. Twoja – Vindigan uśmiechnął się paskudnie – twoja mówi więcej, niż dobra książka.

Kern zbliżył się do drzwi na końcu pomieszczenia. Zamknięte były na sporych rozmiarów, mosiężną kłódkę, zardzewiałą i bardzą starą. Niziołek najpierw wyciągnął klucz i począł nim majstrować, klnąc siarczyście pod nosem, by potem zacząć ją w szale targać, nie zwojowawszy nic, poza cierpkim brzękiem.
– Niech to nilfgaardzka kurwa strzeli! – krzyknął, sperlony potem na twarzy, Vindigan. – To jebaństwo znowuż się zacięło. Jak za każdym, pierdolonym razem! – Kern złapał za zamek i potrząsnął nim ze złością. – Mam tam pieniądze i ostatnią działkę fistechu… Niechby to szlag!

W końcu spojrzał na Physalisa, jakby go olśniło.

– O, ty masz na pewno więcej pary. Weź to, synku kopnij, albo wyważ jako. Mnie trzęsie jak osika. Wyważ, weź co uważasz i idź precz. A Florentowi przekaż, że kuśka mu w rzyć i więcej interesów z nim nie zrobię. A on i też więcej mnie nie zobaczy! Możesz mu też dołożyć jeszcze, że jest końską spierdoliną, o!

– No właśnie nie! – krzyknął z poirytowaniem Kern i splunął na podłogę. – Drzwi zawsze otwierał Michwost, mój ziomek. Teraz zaś ma lepsze zajęcia. Gnije sobie w redańskim karcerze. – Niziołek ponownie wyciągnął klucz i począł grzebać przy kłódce. – Michwost, to była prawdziwa osobistość! Kiedyś mi opowiadał – mruczał pod nosem, próbując poruszyć zapadkę w pomarańczowej od rdzy stali – że jego ojczym chędożył jego matkę trzonem od siekiery. A potem pytał go, rozumiesz, co o tym sądzi. Ewidentny przypadek chorego skurwiela. Chciał się ponoć w ten sposób nad nim poznęcać. Michwost z kolei wziął w odpowiedzi moździerz hutniczy i wsadził go swojej matce w rzyć. Hah, prawdziwy oryginał był z tego chłopa. Do tej pory nie mam pojęcia skąd wziął hutniczy moździerz. No dobra, sprawdźmy teraz.

Vindingan chwycił oburącz krawędź drzwi, zaparł się butem o ścianę i z całych sił pociągnął do siebie. W efekcie, jego twarz spurpurowiała niebezpiecznie, zniekształcona przez nabrzmiałe żyły na skroniach, czole i pod szczęką. Po kilku chwilach padł, osuwając się bezwładnie na ziemię.

– Zlituj się, prędzej się zesram niż to otworzę… – jęknął, sapiąc jak kowalski miech. – Jestem ino małym, pierdolonym niziołkiem! Nie mam tyle siły. Ja nawet tego nie zamykałem. I wiem co myślisz – dodał szybko,  wycierając rękawem koszuli pot lejący mu się do oczu. – Że robię cię w chuja. Ale nie robię! Niech mi Melitele ususzy kuśkę, jeśli kłamię.

Rozłożył się krzyżem na podłodze, wbijając nieobecne spojrzenie w powałę.

Kłódka wcale tak szybko nie poddała się Physalisowi. Wyglądało na to, że karzeł nie kłamał i ta faktycznie była zepsuta, jednak po chwili rozległ się charakterystyczny szczęk dochodzący ze środka metalu, rozwiewający wszelkie wątpliwości. Poderwany za poły kamizeli Kern, poddał się sile chłopaka i posłusznie stanął na nogi. Jego twarz sprawiała wrażenie obrażonej, lecz w rzeczywistości czaiło się w niej coś niedobrego. Zupełnie jakby Physalis był na końcu noża, a nie on sam.

Drzwi otworzyły się lekko i cicho na naoliwionych zawiasach. Przed nimi otwarł się całkowity mrok obramowany przez drewnianą futrynę. Kern zatrzymał się na chwilę, odruchowo, lecz poczuwszy ostrość noża na krzyżu, zaczął powoli człapać w stronę wejścia, aż w końcu doszedł do progu, gdzie znowu spoczął, tym razem o wiele bardziej stanowczo. Milczał przez chwilę, choć wiadome było, że chciał coś z siebie wydusić. Wyglądało jednak na to, że nie potrafił znaleźć odpowiednich słów, aby ubrać nimi to, co siedziało mu w głowie. Nareszcie nie wytrzymał i jęknął cicho.

— Słuchaj, ja tam nie wejdę — powiedział stłumionym głosem. Więcej nie zdążył, bo ze środka, gdzie kompletnie nie było widać nic, rozeszło się groźne powarkiwanie. Z każdą chwilą narastało, sprawiając, że Vindigan trząsł się jeszcze bardziej. — Tam jest Puszek. Puszek nie lubi jak ktoś go odwiedza bez zapowiedzi…

Przez chwilę, tuż po uderzeniu, Kern wyglądał jakby chciał powiedzieć, co sądzi o nazwaniu go krasnalem, acz zmęłł tylko w ustach przekleństwo i z poczerwieniałym policzkiem burknął coś jeszcze pod nosem, nim w końcu odwrócił się w stronę ziejącej z wnętrza pomieszczenia ciemności. Wyraźnie nie uśmiechało mu się wchodzenie głębiej do środka, lecz był też świadom tego, że nie ma specjalnie wyboru. Przybyły wykidajło, pomimo młodego wieku, okazał się po wszechmiar zmotywowany, aby zdobyć dłużne pieniądze. Vindingan musiał przy tym przyznać sam przed sobą, że zlekceważył gołowąsa i do samego końca wierzył, że uda mu się wykaraskać z opresji.

Jednakowoż, wszelaki duch uleciał z niego, kiedy tylko usłyszał ponownie ostrzegawcze warknięcie, które wstrząsnęło nim dogłębnie i niemal sprawiło, że omdlały padłby na deski podłogi. Niziołek nienawidził psów, a fobia ta prześladowała go od najmłodszych lat, wraz z incydentem podczas to którego został boleśnie pogryziony w prawą stopę, próbując przeskoczyć niskie ogrodzenie podwórza pewnego wiejskiego pana. Nigdy, przenigdy nie zgodziłby się mieszkać pod jednym dachem z psem, gdyby nie Michwost i jego wieczne zapewnienia, że nikt, tak jak kundel, nie będzie bronił chałupy. To Michwost miał się nim zajmować, to Michwost miał być za niego odpowiedzialny. Lecz teraz Michwosta nie było, ostał się tylko on, Kern Vindigan.

W ostatnim momencie zauważył kątem oka błysk białych zębów. Potężny mastif rzucił się na niego, jak na polnego zająca. Kern, instynktownie zasłaniając się przedramieniem, na których zakleszczyły się ogromne szczęki, sięgnął za połę swej kamizelki, dobywając motylkowy nóż. Z cichym mlaskiem wbił go czworonogowi w podbrzusze, a dla pewności przekręcił  jeszcze nadgarstek, sprawiając, że zwierzęce trzewia wykręciły się jak wyżymana szmata.

Czarne, potężne cielsko runęło na podłogę, znieruchomiało. Vindigan bez słowa upuścił nóż i powłóczywszy nogami ruszył do jednego z kątów, gdzie na chwilę zniknął Physalisowi z oczu. Kiedy wrócił, niósł ze sobą ociężały mieszek.

— Masz i spierdalaj — mruknął, rzucając go chłopakowi. Osunął się na ścianę, gdzie zasiadł niemrawo ze spuszczoną głową.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-09-29 00:16:55)

Kern podniósłszy głowę po raz ostatni, spojrzał na Physalisa pustym wzrokiem, nadal oniemiały, nie potrafiący zebrać swego jestestwa w jedność. Psie truchło leżało nieopodal, niemrawe jak on sam, tak samo, rzekłbyś wyzbyte jakiegokolwiek ducha. Jedyne czemu niziołek był w obecnej chwili wdzięczny, to ciemności zaułka, w którym siedział, przysłaniającego ciemną plamę na jego kroczu.

W dobrym humorze, Physalis wyszedł z chałupy, rzucając wcześniej kilka słów na odchodne, słów na które odpowiedziała mu głucha cisza. Płonąc dumą, niczym żagiew ogniem, stanął na nowo przed tłumnym, śmierdzącym portem, starając się wzrokiem wyłapać krępą sylwetkę Kravca. Odnalazł go przy jednym z kramów, gdzie jeden z kupców tłumaczył mu coś żarliwie, kiwając co i rusz głową, z końca której zwisała trzęsąca się kozia bródka. Ogromna postać Kravca wydawała się być kompletnie na to obojętna, jednakowoż w głęboko zapadniętych w czaszkę oczach, iskrzyła wyraźna baczność na to, co się wokół dzieje. W momencie, kiedy chłopak zamknął za sobą drzwi, Bogdan od razu spojrzał na niego, tracąc tym samym resztki zainteresowania chudym jak szkapa kramarzem.

Rosły mężczyzna trzymał w swej wielkiej, jak rivska tarcza, dłoni, małego, czerwonego raka. Odszedłszy kilka kroków od otaczającej go tłuszczy, przywołał Physalisa skinieniem głowy, a kiedy ten był już przy nim, rozerwał skorupiaka i wgryzł się głęboko w blade mięso pod pancerzem.
— Robota odwołana — burknął, mlaskając ostentacyjnie. — Jestem potrzebny gdzie indziej. Powiedzmy więc, że masz dzień wolny. A teraz daj kabzę i spływaj. — Kiedy chłopak zwrócił mu mieszek Vindigana, Bogdan zważył go w ręku, a następnie rozsupłał i wyciągnął piątkę koron. — Masz. Wystarczająco, abyś cosik pobiesiadował, za mało, żebyś przepuścił na dziwki.

Z tymi słowami odwrócił się na pięcie i szybko zniknął w gąszczu ludzi, których liczba zatopiła go, jak skeligijskie morze.