Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Karczma została daleko.


Dotyk półelfki był przyjemny, a jej głos czarujący i pewny siebie, dodający otuchy. Choć nie zatrzymało wirującego świata, wpompowało nowe siły w Temerczyka. Nogi ugięły się pod ciężarem, jak tylko stanął z pomocą kobiety. Wykutym w pamięci mięśniowej ruchem pochował swe ostrza na miejsce, lekko gibiąc się przy tym. Wziął głęboki oddech i z niezbyt widoczną na zmęczonej twarzy radością przyjął pomoc. Oparł część ciężaru na rudowłosej, pozwalając się prowadzić z powrotem do karczmy. Milczał. Skoncentrował się na pozbieraniu do kupy sił i myśli. Jedynie na chwilę ściągnął Muihre z trasy, sięgając swój hełm leżący w trawie. Wojskowy dryl był w nim silniejszy nawet od ran.
W stajni udało mu się opanować ciało, stając już o własnych siłach. Widok całej i zdrowie Piwoszki wywołał słaby uśmiech na twarzy Szczura. Klacz była cała i zdrowa, czekając na Griffina. Był też i Matteo, mistrz lutni. Żołdak rzucił krótkie spojrzenie na trubadura, mocując się z przypięciem hełmu do swojego paska i charknął coś na wzór śmiechu.
- A Tobie co się stało? - zadał całkiem szczere, jak na ten moment, pytanie, zamachując się ręka w kierunku rany na twarzy Matteo. Głos temerczyka był zmęczony, a mimo to spokojny. - Kot podrapał czy ki chuj?
Nie czekał na odpowiedź. Nieznajoma nieznającym sprzeciwu ruchem przyciągnęła go do konia i pomogła wdrapać nań. I ruszyła.
Pierwsze szarpnięcie konia wywołało w Griffinie machinalny chwyt kobiety w okół pasa. Dopiero pierwsza fala świeżego, chłodnego powietrza ocknęła Temerczyka, rozwiewają mgłę w jego myślach. Yvonne. Ruda. Jesteśmy wilkami. Ścigać nas? Trzymać się. Wyszczerzył się do siebie, wtulając w kobietę  na tyle, na ile pozwalał cwał. Burza rudych włosów przyjemnie drażniła jego twarz, a zapach nozdrza. Pozwolił sobie pogrążyć się na kilka chwil w myślach, poukładać wszystko to, co się wydarzyło.
Walka z Bestią, jego słowa przed śmiercią. I Yvonne, która mu nie pozwoliła ich wypowiedzieć. Czyżby to wciąż żywy Fitzgeralt coś mącił? Dowie się tego. Jeśli będzie trzeba, odezwie się nawet do Roche'a. Następnie rozmowa półelfki z blond agentką. Nie znały się. Jego wybawicielka była przypadkową osobą. Na świecie istniała jednak sprawiedliwość, przysyłając mu na pomoc tak osobliwe dziewczę. Na moment dopuścił do siebie przemiłe wspomnienie dotyku rudowłosej nim przypomniał sobie jej słowa. Pogoń. Będą nas ścigać.  Nie. Będą ścigać mnie. Skwitował słusznie w myślach. Wiele zawdzięczał powabnej skelligijce, a honor żołnierza kazał się odwdzięczyć. Griffin nie zamierzał pozostawać dłużny. A dobrym początkiem było oszczędzenie Muihre niepotrzebnych konfliktów z ludźmi świętej pamięci Bestii. Szczur sobie poradzi. Nie był tu sam.
Temerczyk przesunął twarz nad prawe ramię półelfki, obserwując zbliżającą się bramę flisacką, jedną z wielu w Novigradzie.
- Dzięki wielkie, nieznajoma. - odezwał się szczerze do kobiety. - Jestem Ci winny o wiele więcej niż tylko podziękowania. Dług, który na pewno spłacę.
Zamilkł na moment, formułując słowa w głowie. Pozwolił zbliżyć się im do bramy.
- Zostaw mnie za bramą, razem z Piwoszką. Ja sobie dam radę, ptaszyno. Mam tutaj kilku znajomych... A Ty. Ty przycupnij gdzieś, trzymaj się nisko przez kilka dni. Nie wychylaj się. Nie powinni Cie kojarzyć ze mną. - westchnął. Chłopaki nie będą szczęśliwi, że uwikłał się w małe gówno. - Za jakiś czas odszukaj mnie. W Passiflorze. Jeśli spotkasz któregoś z moich - przez których oczywiście rozumiał członków Pasów. - powiedz im, że Szczur przesyła czułe pozdrowienia. I zapytaj o mnie. Pokierują Cię dalej.
Pozwolił Niksie wjechać do Novigradu nim skierował dziewczynę do bocznej uliczki, w której spokojnie mógł przesiąść się na swojego konia. Zwinnie zsunął się z ogiera i przejął wodze Piwoszki, stając przy ognistowłosej.
- Griffin, Szczurem zwanym. Do usług. - przedstawił się. Wciąż obserwując pólefkę, nijako zauroczony całą sytuacją ze swoją wybawicielką. Wsunął nogę w strzemię i wciągnął się na swą klacz, usadawiając się wygodnie w doskonale znanym siodle.
- Matteo, dasz radę samemu znaleźć skrytkę, czy przyda Ci się pomoc? - rzucił krótko do trubadura, który, bądź co bądź, jakiś swój wkład w walkę w Rajzie miał. Następnie Griffin skierował się do Muihre, podjeżdzając blisko.
- Raz jeszcze, dzięki. Wiedz, że żołnierz swój honor ma. I jestem Ci winny. Chciałbym jeszcze zapytać się o Twoje imię, piękna ptaszyno.

Ostatnio edytowany przez Szczur (2016-09-09 00:36:54)

- Nie jesteś mi nic dłużny, nieznajomy – uśmiechnęła się lekko. – To naturalne pomóc rannemu, którego ścigają – spojrzała mu w oczy jasnym, szczerym wzrokiem.
Kłamała.
Nie było w tym nic naturalnego, że rzuciła się obcej osobie na pomoc, atakując równocześnie inną równie obcą osobę. A jednak nie był to też przemyślany czyn, nie było w nim żadnego planu czy intrygi. Muihre czuła, jakby wir przeznaczenia zwyczajnie pchnął ją w sam środek tej gmatwaniny i wcisnął wpierw noże w ręce, a potem Szczura.
Wir przeznaczenia? Od razu odepchnęła od siebie tę niedorzeczną myśl, uciekła wzrokiem na bok, przygryzając pełne wargi.
Słuchała słów Griffina i nie wiedziała, co począć dalej, co myśleć. Pozwoliła po prostu kołysać się lekko w kulbace. Milczała.
Nie wychylać się. Passiflora. Szczur przesyła pozdrowienia.
Miasto powitało ich żywym szumem morza i głosów, przebudziło dość drastycznie z rozmyślań, każąc zająć myśli czymś ważniejszym, a mianowicie natłokiem mieszczan, wchodzącym uparcie pod kopyta konne.
Griffin.
- Jestem Muihre – podała dłoń, wymieniając silny uścisk.
Podjechała do Matteo, wymieniając się tym razem poza uściskami również lekkim pobłażliwym uśmiechem.
- Niewykluczone, że jeszcze się zobaczymy - odpowiedziała po krótkim namyśle. - Bywajcie.
Odjechała niespiesznie w głąb tłoczliwego miasta, naciągając szeroki kaptur, kryjąc jasną twarz przed novigardzkim słońcem.

Ostatnio edytowany przez Muihre (2016-12-05 17:55:38)

Dla postronnych sytuacja musiała rysować się przekomicznie. Oto niewielka, mierząca może z pięć stóp w kapeluszu podlotka wiesza psy na zgrai umięśnionych marynarzy, których pot zalewał ich wytatuowane ciała. Wśród naznaczonych czarnym tuszem kotwic i imion wybranek serca z pewnością miało się niebawem pojawić kilka makabrycznych scen, przedstawiających najróżniejsze sposoby ukrócenia krzykadła o te dodatkowe kilka cali. Co jeden to splunął na niewymopowany jeszcze pokład, ktoś zmełł przekleństwo, inny zaś śmiało wymamrotał, co miał w tej sprawie do powiedzenia. Każdy jednak zdawał sobie sprawę, że Albertyna, której wachlarz obowiązków podczas tegoż rejsu był wyjątkowo szczupły, miała rację. Choć niewiele mogli poradzić na sztorm, w jaki przyszło im się wpakować, często woleli przegrać w gwinta połowę nieotrzymanej jeszcze zapłaty za ten konkretny transport, niźli spróbować nadrobić opóźnienie.

Tak czy siak, młoda Celleno skutecznie potrafiła ostudzić radość wilków morskich z faktu, że tego wieczoru będą mogli zakosztować w lokalnych specjałach, nie martwiąc się o zawartość mieszka.

Wbrew wszystkiemu, co mogłoby się wpisywać w możliwy scenariusz, włącznie z otwartym manifestem przeciwko rozkrzyczanej smarkuli, załoga wzięła się do roboty. Chociaż oprócz mopów i lin przez pokład przetoczyło się odpowiednio sporo kurew, sukincórek i innych pokrewnych komplementów, robota szła wcale sprawnie. Korzystając z tej chwili, kapitan, odchrząknąwszy, zbliżył się nieco do obserwującego marynarzy dziewczęcia. Stanąwszy tuż obok, przyłączył się do oględzin.

— To żeś im dojebała — skwitował, po czym wpakował fajkę do ust i podpalił. — W dzisiejszym świecie trzeba mieć dupę twardą, a i poważanie przydatne bywa czasem. — Zrobił przerwę, by się zaciągnąć, zaczesując dłuższe, czarne włosy za zakleszczoną złotym kolczykiem małżowinę. — Pamiętaj jednak, że czasem lepiej mieć w kimś przyjaciela, niż tylko posłusznego robola. Szczególnie w mieście takim jak Novigrad.

Przeniósł wzrok na stojącą obok młódkę, a podtrzymując fajkę jedną ręką, drugą położył jej na ramieniu.

— Obiecałem twojemu ojcu, że w razie czego będę ci taką pomocą służyć, Tyśka. Jako żem jest Rupert an Dimun, a me słowo ważniejsze dla mnie niż mój okręt.

Faktycznie, gdyby wyobrazić sobie typowego Skelligijczyka, wypisz, wymaluj — Rupert. Gęsta, ciemna broda, przecięta dwiema niezbyt długimi bliznami. Potężna sylwetka zawsze odziana w klanowe barwy brązu i bieli. No i fajka, w końcu nie od dziś był marynarzem. Ba! nie byle jakim, o bodaj najsławetniejszym kapitanie z wyspy Faroe słyszał każdy szanujący się żeglarz.

— Dobijamy do portu. Zdecyduj, co robimy z towarem, a ja w tym czasie pokieruję chłopaków.

Ruszył przed siebie prężnym krokiem, raz po raz roztaczając wokół siebie kłęby dymu.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2018-03-08 23:19:22)

Przez pokrzykiwanie Ruperta, przerywane jątrzącymi w dziewczynie nieprzyjemne uczucia odgłosami mew, przedarły się wreszcie szum i gwar novigradzkiej codzienności. Zatłoczony port, swoim zwyczajem, prezentował przybyszom mieszankę wszelkiej maści ras i narodowości na urozmaiconej płachcie okrętów, różniących się barwami i rozmiarem. Jeden z marynarzy wyskoczył przez burtę Elaine, zanim jeszcze dobili do brzegu, lądując ledwo co na drewnianym pomoście, o włos unikając kąpieli w przybrudzonej wodzie. W chwili, gdy kotwica zaryła o dno, kończył już zawiązywać skomplikowany węzeł, cumując łajbę.

Część załogi wciąż uwijała się z oporządzaniem statku, począwszy od polerowania uświnionego algami morskimi pokładu, na zwijaniu żagli kończąc. Pozostali zaś zebrali się przy ładowni, gdzie znajdować się miał transportowany towar, w oczekiwaniu na sygnał od zdecydowanie najwątlejszej spośród podróżników.

Albertyna, póki co, nie spieszyła się jeszcze z wydawaniem jakichkolwiek poleceń. Wolała rozeznać się w sytuacji, poszukując wzrokiem interesantów. Tych jednak dostrzec nie potrafiła, czy to ze względu na olbrzymi ruch w porcie, czy na faktyczny ich brak w okolicy. Chociaż  żeglarze raz po raz odwracali głowy ku statkowi, przechadzając się koło niego, nic nie wskazywało na to, by ktoś bardziej zainteresował się ich przybyciem, niźli ze zwykłej, ludzkiej ciekawości. Trwało to na tyle długo, by blond dziewczę mogło dojść do wniosku, że nikt się zjawiać nie zamierzał.

Próbę wyłowienia kontrahentów z portowego motłochu bezczelnie przerwała jedna z mew, która, przelatując wysoko ponad głowami marynarzy, dała upust swojej potrzebie, pozostawiając po sobie pamiątkę na ramieniu młodej Celleno. Krzyknęła jeszcze przy tym, jakby miała ochotę zasugerować, że to nie pora na rozmyślanie, a raczej na to, by wziąć się w garść i zadbać o swoje interesy.

Kiedy dziewczę rozpoczynało swój przydługi monolog, niektórzy spośród żeglarzy jeszcze walczyli z pracami porządkowymi. Wszędzie dało się słyszeć chlupot wody w wiadrach i szurania szczotek po pokładzie. Teraz, zdawać się mogło, pracowali ze zdwojoną siłą. Raczej nie dlatego, żeby świerzbiło ich, by wysłuchać przemowy. Po prostu chcieli zdążyć przed przywitaniem z mewiej strony, która, jak zrozumieli po jednym tylko spojrzeniu na ramię Albertyny, już szykowała się do ataku.

Wyraźnie byli zaskoczeni nagłą zmianą taktyki Celleno. Niespełna kwadrans wcześniej mieszała ich z pomyjami, które zwykło się wylewać za burtę, teraz raczyła ich dobrym słowem i uprzejmą miną. Co bystrzejszy, choć zgodnie ze stereotypem wielu by się tutaj nie uświadczyło, zrozumiał pewnie, do czego zmierzała. Krzyżując ramiona na piersiach, we względnej ciszy wysłuchali tego, co miała im do powiedzenia.

Kiedy jednak przyszło jej zakończyć, część z nich natychmiast odwróciła się na pięcie i wytoczyła na molo. Zapewne w kierunku pierwszej lepszej karczmy. Pozostali, mniej lotni, potrzebowali jedynie kilku słów zachęty ze strony oddalających się już kolegów, by ruszyć za nimi. Takim oto sposobem na pokładzie pozostała blondynka w towarzystwie Ruperta oraz kilka majtków, którzy właśnie odkładali mopy.

— Jeżeli potrzebujesz mojej rady —  przerwał uciążliwą ciszę kapitan statku, spacerując wolno w stronę kobiety. Mimo odgłosów portu i krzyku mew, nagle na deskach Elaine zrobiło się tak nieznośnie cicho, że dało się słyszeć każdy krok żeglarza. Nie czekając na odpowiedź "Tyśki", podzielił się swoimi spostrzeżeniami. — Nie ma sensu przejmować się transportem towaru, dopóki nie ustalisz, czy ustaleni nabywcy wciąż są nim zainteresowani. Nie ma jednak, co zakładać — może po prostu trzeba ich poinformować, że jesteś już w Novigradzie. Ale gdyby jeśli nawet... — spojrzał jej prosto w twarz. Albertyna musiała odnieść wrażenie, jakoby ten chciał położyć jej swoim zwyczajem dłoń na ramieniu, ale niemal natychmiast się zreflektował. — Wiem, że się nie poddasz i kogoś znajdziesz na tę sól. Chętnie udałbym się z tobą, ale pozostawienie statku i ładunku samym sobie nie byłoby zbyt mądre.

Przyłożył fajkę do ust i buchnął z niej dymem.

Albertyna ochoczo i z werwą zatopiła się w codzienność Novigradu, ześlizgując się z desek pokładu. Musiała być jednak wielce naiwna, sądząc, że wywącha cokolwiek tym swoim maleńkim  noskiem. Tym bardziej w miejscu takim, jak to. Cuchnącym marynarskim potem i patroszoną rybą. Kłębowisko ciał nie ułatwiało zadania, nie tylko rozsiewając wkoło najróżniejsze zapachy, ale potrącając wątłą kruszynę, zagradzając drogę, czy wreszcie po prostu ograniczając widoczność. Jak na złość, żadnego starego pryka po osiemdziesiątce w okolicy albo nie było, albo najzwyczajniej posiadanie oczu na wysokości pępków co poniektórych nie było cechą sprzyjającą wykonaniu tego zadania. Podobnie ze swądem — na próżno jej było poszukiwać czegokolwiek, co śmierdziałoby spalenizną.

Przy zejściu z pomostu, przy którym zacumowano Elaine, nasza kruszynka o mały blond włos uniknęła zderzenia z jednym z setek otaczających ją jegomościów. Ten stał wyprężony, niczym struna, zerkając bystrym okiem, okraszonym ciemną tęczówką, w stronę statku, którego pokład dopiero opuściła. Uchylając się w ostatnim momencie, zerknął pod nogi, by znaleźć tam, jak mu się zapewne wydawało, zagubioną w tłumie Celleno.

— Och, ostrożnie, panienko! — zawołał wcale dźwięcznym barytonem, podpierając biodra wielkimi dłońmi. Naraz zaniósł się szczerym śmiechem, od którego szeroka klatka piersiowa zadrgała pod jasną tkaniną jopuli. — Czy to ty przypłynęłaś tym tu okrętem? — Zdecydował się zagadnąć, nie dbając o konwenanse dotyczące niebezpośredniego adresowania rozmówcy. Najwyraźniej uznał, że przewaga wieku z jego strony pozwoli mu uczynić to bez większych poruszeń ze strony Albertyny. Gdyby się przyjrzeć, przez sięgające ucha czarne włosy przedzierała się siwizna. Co do statku, o którym mówił... Nie ulegało wątpliwości, że brodą wskazywał właśnie na Elaine.

— Proszę mi wybaczyć, ale nie wyglądasz na turystkę. Zakładam więc, że przyjechałaś tu w interesach?

Dziwaczna mina wykrzywiła przez krótki moment twarz nieznajomego jegomościa, ściągając usta i marszcząc brwi. Zapewne nie podejrzewając, że w odpowiedzi na jego przyjacielskie, krótkie niczym wiosenny deszcz, powitanie, uderzy w niego sztorm słów godny skelligijskich kronik. Podniósłszy na powrót gardę opanowania i obiecując sobie, że więcej do tego nie dopuści, odzyskał panowanie nad mimiką twarzy i roześmiał się. Gromko i szczerze.

— Gdzież bym śmiał! — zaniósł się śmiechem raz jeszcze, przekonując przy okazji o braku ukrytych intencji, jak chociażby ocena wysokości, na którą wznosił się ponad ziemią czubek jej głowy. Szybko się jednak uspokoił i nie chcąc wyjść na ignoranta, wyłapał choćby jedno zdanie spośród tej istnej nawałnicy. — Elaine, dobra nazwa dla dobrej łajby. Idę o zakład, że nawet przez największe zawieruchy przedziera się bez skrzypnięcia choćby jedną belką? — Podjął się zopiniowania statku, a naraz rozbawienie w jego głosie ustąpiło rzeczowości i wyważeniu. — Ach, co ja bym oddał, żeby móc wybrać się w taką wyprawę. No ale los ludzki własnymi ścieżkami chadza i ani myśli podporządkować się planom człowieczym. Toteż jedyne, co mi zostaje, to przychodzić na wybrzeże i obserwować. A takiego okrętu, jak twój... Noo, nie sposób przeoczyć.

I rzeczywiście, Elaine zdecydowanie wyróżniała się spośród zacumowanych w porcie łajb. Otoczona przede wszystkim przez pomniejsze barki, zapewne należące do rozsianych wzdłuż brzegu domków rybackich, górowała nie tylko rozmiarem, ale i estetyką. Można by rzecz, że wręcz odwrotnie kreowała się sytuacja na lądzie, kiedy to niziutka Celleno, upaprana w mewich odchodach, ginęła w tłumie lepiej lub gorzej, ale z reguły lepiej, ubranych ludzi. Nie licząc żeglarzy, którzy z reguły nie nosili na sobie zbyt wiele.

— Można zapytać, skąd i z czym przybywacie? — zapytał. Naraz potrząsnął głową i westchnął. — Ach, gdzie moje maniery, jestem Teagan. I zdaje się, że już nazbyt panience nastaję. Wydawało mi się, że kogoś szukałaś? W takim razie nie powinienem przeszkadzać...

Wyraźnie spochmurniał, choć w gruncie rzeczy wpatrywał się w dziewczynę spokojnym spojrzeniem, oczekując odpowiedzi. Przez cały ten czas pilnie strzeżona sakiewka nie drgnęła ni razu.

– Oj, nie musisz ty mnie wspominać tej waszej “kobiecej natury”. Znam ci ją nader dobrze. – Ni to się zaśmiał, ni westchnął. – Można rzec, że to własnie z tego względu ostałem tutaj na dobre. Zawsze ciągnęło mnie do dalekich podróży, zwiedzania odległych krajów i poznawania ich obyczajów. Ale tak się jednak złożyło, że niegdyś, będąc przejazdem w Novigradzie, spotkałem ją. Estelle. – Spojrzał w morze i wyraźnie zamyślił. – Nie było ci na tym świecie drugiej takiej. Piękna, inteligentna, a do tego odwzajemniła moje uczucie. Można by rzec – anioł. Ale jej naturze bliżej raczej do piekieł. Możesz sobie zapewne wyobrazić, jak zareagowała na moją propozycję, żeby stąd wyjechać i szukać przygód. – Westchnął raz jeszcze, przenosząc smutne spojrzenie na towarzyszącą mu w rozmowie Albertynę. – Więcej już o tym nie wspominałem, spodziewając się podobnej reakcji. Więc może fakt, że nikt cię jeszcze nie nazwał niziołkiem, wcale nie wyklucza, że zdążył cię już do nich zaliczyć?

Zdecydował się na niespodziewany atak tym dosadnym dowcipem i natychmiast się rozchmurzył. Nie przestając się uśmiechać, wyłowił z tłumu kogoś odzianego w najróżniejsze kolory. Najwyraźniej był to tylko któryś z obchodnych sklepikarzy, handlujący wielobarwnymi chustami. Wcisnął mu monetę w otwartą dłoń, po czym zwrócił się do młodej podróżniczki.

– Wybierz sobie którąś, co ci się spodoba. I nie patrz tak na mnie, nie przyjmę odmowy! – Widocznie zdążył już sobie wyrobić na temat Celleno jakieś zdanie, więc spodziewając się natychmiastowej, zapewne ofensywnej reakcji ze strony niewysokiej podlotki, przygotował się na ten atak zawczasu. – Pewnie chcesz załatwić sprawę soli jak najszybciej, a okazja do zmiany odzieży nie trafi się zbyt prędko. Przyjmij więc ten skromny podarek jako... Hmm, zadośćuczynienie. Za ten czas, który ze mną straciłaś.

Uśmiechnął się uprzejmie, nieco po ojcowsku i sam począł przyglądać się prezentowanym chustom.

– A komu właściwie masz sprzedać tę sól? Może akurat znam tego niewychowanego drania, który każe damie się szukać po całym mieście, zamiast czekać na przystani. Mógłbym wtedy ci pomóc go odnaleźć... a przy okazji może wspomnieć mu w kilku słowach, jak się powinno traktować kobiety. – Udawał oburzenie sytuacją, wyraźnie dobrze się przy tym bawiąc. Zapewne doskonale rozumiał, że to nie w jego gestii leżało pouczanie kontrahentów Albertyny, a cała ta sprawa nie jest w gruncie rzeczy jego własną.