Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

„Panowie ziemscy w Twierdzach zamknęli swoje dusze! Z dala od narodu, co ziemię karmi, co gwiazdy zapala! Bliżej im do chmur niźli nas! Hen w górze brak głodu, powodzi, nieurodzaju. Nasz płomień rozpaczliwy niby iskra młoda, niby nietrwały motyl! Nie obawiajcie się, bracia! Wytrwajcie w nadziei, bowiem dusze Panów, im dalej nas, tym bliżej nieba i gniewu Bożego!”

Pierwsze Kazanie Vidiusza

Zimne, kamienne mury zamku odbijają się głębokim echem wokół całego Novigradu, wystrzeliwując w błękitne niebo, rozrywając chmury wysokimi basztami. Cały kompleks zewnętrzny ma nie mniej srogi wygląd, strasząc drapieżnością.

Dziedziniec główny wypełniony jest zielenią i licznymi posągami bogów. Prowadzi on na mury, do zamkowej kaplicy Wiecznego Ognia, do Kordegardy i wreszcie do donżonu, serca całej twierdzy. Zaszczyt przebywania w tej części miasta jest nieczęsto przyznawany. Jedynie wysocy dostojnicy, przyjaciele polityczni lub wpływowi kupcy mają prawo audiencji. Ogromne, ozdobione marmurowym nadprożem wejście do zamku, chronione przez grupę najzdolniejszych gwardzistów zdaje się zastygnąć w miejscu, pełniąc jedynie rolę pejzażu.

Donżon wita nas wachlarzem kamiennych schodów. Za głównym wejściem czeka sala audiencyjna rady. Na górnych piętrach mieszczą się zaś zielone salony, gdzie przyjmowani są bardzo wpływowi goście, aż w końcu sypialnie królewskie, do których dostępu nie ma nikt. Kolorowe dywany, mahoniowe meble, srebrne zastawy, drogie malowidła czy alabastrowe posągi nadają świetności komnatom zamkowym. Ważnym przybytkiem jest również kuchnia, w której można odnaleźć każdą potrawę, przyrządzoną z najwyższej jakości składników.

W samym zamku panuje delikatna cisza. Służba w zwyczaju przemyka między pokojami, straż pilnie wyczekuje niebezpieczeństwa. Wielkim przywilejem jest znaleźć się na salonach, lecz jeszcze większym — wyjść z nich żywy.

Opis autorstwa Ejiry.