Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

"Jedyna dobra dusza, co to przy boku mi została" - słowa karczmarza zapadły Gwido w pamięć. 'Pewnikiem miał Otto żonę, a może nawet kilka?' - dumał przez chwilę. Był ciekaw co się stało z jego rodziną. Nie miał jednak od razu śmiałości ciągnąć starego za język. Postanowił więc przeczekać i samemu troszkę powęszyć. A może będzie miał okazję już wkrótce poznać córę i stać się powiernikiem jej sekretów?

Póki co Gwido skupił swą uwagę na aromatycznym gulaszu. Już sam zapach doprowadził go do szaleństwa. Nie wyraził jednak swego zachwytu od razu, żeby potrzymać karczmarza jeszcze chwilę w  niepewności. Chciał też ukryć zainteresowanie młodą kucharką. Wiedział doskonale, że Onufry wykorzysta jego słabość do kobiet i jak zawsze zagra mu na nosie czarując ją swymi bajkami.

Pałaszowanie smakowitej strawy nie przeszkodziło mu w byciu czujnym. Gwido niby zajęty posiłkiem nadal bacznie obserwował przebywających w Rajzie. Miał cichą nadzieję, że ostatnie przygody nauczyły czegoś jego głupkowatego brata. Przez dłuższą chwilę nie włączał się do rozmowy. Słuchał uważnie i liczył, że Onufry nie wygada wszystkiego od razu.

Dopiero po dłuższej chwili pokusił się o komentarz do słów jednego z kozojedów: - A gdzie teraz jest bezpiecznie, bracie? Wszędzie się coś dzieje. Każdy ma swoich wrogów.

Ostatnio edytowany przez eMka (2016-10-08 00:25:08)

Onufry dokończył spokojnie posiłek delektując się najpierw zabawną niepewnością przy rozpatrywaniu odpowiedzi na jego zagadkę, tak przecież prostą. Przecież każdy wie, że Toussaint to kraina winem płynąca! A on im wino pod nos podstawił!Rozbawienie przerodziło się w zaciekawienie, kiedy nowi znajomi zaczęli rozmawiać o widocznie lokalnych problemach. Sami siebie nakręcali do dalszych zwierzeń, grzecznie więc nie przeszkadzał. Kiedy skończyli i nastała chwila ciszy stwierdził, że znów czas na niego. A mógłby Gwido czasami pogadać z ludźmi. Mama zawsze mówiła, że Gwido jest bardzo inteligentny i da sobie radę w życiu. Szkoda tylko, że kiedy pojawiały się problemy z ludźmi, to Onufry zawsze musiał ratować brata, bo ten jakby kołek miał w gębie. Spojrzał na gospodarza kiwając z uznaniem, coby połechtać jego próżność:

-Od razu widać, że waść światowy człek! Z południa! Ale nie od czarnych. Jest jedno miejsce, którego czarni się boją! Piękna malownicza kraina w górach miodem i winem płynąca! Swoją drogą zapraszamy, zapytajcie o nas jak tylko zawitacie to zaraz ktoś skieruje was w dobrym kierunku.-tu popił piwa, bo znów entuzjazm za bardzo go ponosił.-Panowie, opowiem wam historię, jak to kiedyś czarnych z bratem pogoniliśmy. Akuratnie patrolowaliśmy pogranicze, patrzymy, a tu w wąwozie idzie sobie kilkunastu czarnych. Chichoczą jak przekupki, słyszę najpierw i mówię do Gwido 'Ty, baby jakieś idą!' wyjeżdżamy  na taras z górskiej ścieżki, i okazuje się, że te baby to czarni. Cudem powstrzymałem tego byka, bo już do szarży się składał. 'Fortelem ich trzeba!'- mówię. Toż to nie ich teren! Zsiedliśmy z koni, kamień w łapę i sru! W łeb takiego syna! Zadzwoniło mu po hełmie, w uszach dzwon, a wszyscy zdębieli. Nagle stoją czarni i trzęsą portkami! No to wtedy drugi kamień. I następny, i jeszcze jeden. Widać zwątpienie na ich tępych mordach, to mówię bratu 'rzucaj dalej', a ja tymczasem na konia, drugiego  za wodze za sobą i galop w tę i z powrotem po górskiej ścieżce. Jak panowie byliście w górach to pewno wiecie, jaki efekt w wąwozie wywrze para galopujących koni. Słyszę wtedy z dołu krzyki 'Odwrót! Wróg nadciąga! Siła ich!'. A zaraz już jedynie oddalający się stukot końskich kopyt. Tak witamy psich synów w Toussaint!

Kończąc opowieść Onufry stał już  i ostatnie słowa zaakcentował uderzeniem pięścią w stół. Tak wczuł się w opowiadaną historię, że prawie sam uwierzył w prawdziwość swych słów. Spojrzał na słuchaczy oczekując po nich co najmniej aprobaty, a spodziewając się niejakiego zdumienia i następnej kolejki na ich koszt, bo po nawilżeniu ust okazało się, że w kuflu widać już dno. Nie naciskał na nich, ale był pewien, że przekona ich do siebie i sami zwierzą się im ze swoich problemów. Nie żeby chciał je zaraz rozwiązywać, ale wrodzona ciekawość brała górę. Po prostu chciałby wiedzieć wszystko o wszystkich, a to zapowiadało się na ciekawy kawałek opowieści regionalnych.

Ostatnio edytowany przez Mortiush (2016-10-16 12:46:29)

Gwido skończywszy strawę i wychyliwszy kufel piwa nie miał zamiaru tego wieczora dużo pić. Chciał się bacznie przyjrzeć karczmarzowi, ale przede wszystkim przypilnować brata. Miał dość prostowania jego wybryków. Był zmęczony ponoszeniem odpowiedzialności za niewyparzony język Onufrego. Sącząc hojnie laną gorzałkę przysłuchiwał się rozmowom, czasami wtrącając coś od siebie. Bawiła go niepewność miejscowych, ale czekał też na Onufrego. Widział, że młody dopiero zaczyna swoje bajdurzenie, dlatego też  wolał być oszczędny w słowach.

'Co te kozejeby takie w gorącej wodzie kąpane?' - myślał Gwido - 'Spieszy im się dokądś? Ciekawe po co im takie wieści? A grozić to se mogą. Póki tu siedzę, ja i mój brat jesteśmy bezpieczni. Jak zaczną podskakiwać, to będę myślał czy to pięścią, czy potęgą umysłu załatwić.'.

- Imaginuj sobie waść, że chętnie w ciężkiej chwili swojego wsparcia na tyle, na ile będę w stanie, udzielę. Chyba, że pilniejsze interesa mnie wezwą - zwrócił się do lżejszego kozojeda chyląc uprzejmie czoła.

'Czego ten warchoł tak się pieni? Co za tajemnice skrywa ta dwójka? Trzeba mieć się na baczności, tylko jak to dać do zrozumienia temu pijanicy? Poczekamy, zobaczymy. - zastanawiał się starszy z braci.

Nie spodziewał się jednak, że ten kretyn wymyśli taką bujdę. Trzeba być skończonym idiotą, żeby takie bajki opowiadać. 'Ile jeszcze będę się wstydził za niego? Fakt, ma fantazję dzięki której pijemy za czyjś pieniądz, ale trzeba mieć jeszcze swoją godność i pamiętać o nazwisku.' - myślał zaskoczony.

-To czego waść żeś na nas nastawał, a? - zapytał Niedźwiedzia widząc rozbity na łbie kufel - Takich przypadków ci u nas nie brak. Toż to każdy potrafi Czarnych w pole wyprowadzić. - Gwido nie widział w historyjce brata nic nadzwyczajnego.

Dalszej wymiany myśli słuchał analizując zachowanie miejscowych kozojedów, nie bacząc na ich słowa. Szczególną uwagę jednak zwrócił na powstrzymywaną wylewność biesiadników.

-To po co waść żądasz dowodów? Za pazuchą mamy serca i zęby Czarnych targać? - oburzył się Gwido zacierając pięści i spozierając z potrzebą aprobaty na małego Onufrego. Choć i tak w głębi serca wiedział, że ten szykuje kolejny fortel.

Ostatnio edytowany przez eMka (2016-11-21 21:10:02)

   — Żadne niedowiarki, jeno czasy takie nadeszły, że różniacy ludzie po wsiach się włóczą i prostych, dobrodusznych chołopiszczów lza im wykorzystywać. Tu mała wieś — kontynuował mniejszy z kozojedów — i przez to próbuje się nam wmówić rzeczy, które trudno sobie nawet wyobrazić. Bo i owszem, był tu niedawno człek, który zwał się wiedźminem. Takoż mówił: ze szkoły indora jestem, mieczem służę jako prawdziwy fechmistrz. Dacie piwa, dacie jadła, wszelakie stwory wam przepędzę. A rzeczywiście, u Chlipałów, rodziny flisaka, zalęgła się zjawa najprawdziwsza. Straszyła im w stodole, krowom z wymion mleko spijała, przed świtem znowuż znajdowali wszystkie sieci poplątane. Razu jednego, nawet im kota ta cholera zadusiła. No to Chlipała rzekł, że wiedźmina wynajmie. Z bólem serca pięćdziesiąt koron wyłożył, bo sumę tę miał przeznaczyć na studia synka, coby ten w świat poszedł, a nie w Vizimborze resztę życia spędził.
   — Niech Melitele ma tę rodzinę w opiece — jęknął Otto, znowu wlepiając oczy w powałę, jak gdyby gotów zobaczyć tam najświętszą Matkę.
   — Cichaj, nie skończyłem. Wiedźmin, psi syn, zgodził się. Przyjęli go pod dach, ugościli. Całego kuraka im opędzlował i dwa dzbany piwa wypił. Nazajutrz o samym świcie, miał bestię ubić. No i rzeczywiście, wraz z innymi, zerwał się rano. A kiedy Chlipałowie chcieli iść z nim do tej stodoły, rzekł takoż: Nie lza wam iść ze mną, bo stwór silny jest musem. Na niebezpieczeństwo mnie narazicie. Ja jednak mam sposób jak tego belzebuba odegnać. Dajcie mi dwie najtłuściejsze kury i dziewicę. Nie bójcie się przeto, ani kura, ani panna nie ucierpi. No to Chlipała wybrał dwie najdorodniejsze grzędówki, a za dziewicę własną córę podarował. Wiedźmin nakazał reszcie siedzieć w chałupie, a jak usłyszą krzyki córki, to niech nie przychodzą, a poczekają trzy kwadranse. Wówczas stwora już nie będzie. Takoż zrobili.
   — Kiedy w końcu przyszli do stodoły — przemówił niedźwiedziowaty — po wiedźminie, ani po kurach nie było śladu. Ino córka Chlipały leżała w stogu, zakrwawiona jak wieprz, ze spódnicą podciągniętą po samą szyję. Jeszcze żyła, ale drugiego dnia skonała.
   — Temu teraz nieufni jesteśmy — podsumował Otto.   
   Wkrótce zaraz kompania zdała się jednak zapomnieć o ponurej historii, bo wzniosła toasty za obite mordy Czarnych i z milczeniem przysłuchiwała się wspaniałej opowieści Onufrego. Ta wciągnęła ich na tyle, że kiedy ten wyjął bełt i położył go na stole, nie wiedzieli jak zareagować. Dopiero Otto przyjrzał się mu i z mądrą miną potaknął głową.
   — Rzeczywiście, nie siejecie banialuków, musem to nilfgaardzki bełt! Wybaczcie zatem naszą podejrzliwość. Hej, chłopy, to są prawdziwe schwały!
   Na wyzwanie Onufrego wszyscy spuścili łby.
   — Jeżeli jesteście tacy silni i odważni, a i chcecie się naszej wsi przysłużyć za odpowiednią zapłatą oczywiście, to rzeknijcie tylko. Robotę byśmy dla was mieli.

   Otto z utrapieniem pokręcił głową i polał wszystkim jeszcze po piwie.
   — Kiedy właśnie my wolelibyśmy takiego utopca, niżeli problem, z którym się borykamy — rzekł. — Bo utopiec, choć groźny, to jednak zdatny do zabicia. Do tego jest to istota o umyśle niebystrym i lzą ją w sidła jakoweś zagnać. Tu zaś, rzeczywiście, o istotę rozumną się rozchodzi.
   — Nie ma co iść w pokrętny dialekt — odparł mniejszy z kozojedów, z kwaśną miną, jakby zmęczony wywodem gospodarza. — Jako, że wam w jakimś stopniu zaufaliśmy, powiemy w czym leży sekret. Otóż, podczas wojny z Nilfgaardem, w tutejszej okolicy grasowało elfie komando. Całkiem, kurwa, spore, bo było ich ze dwa tuziny. Wiewiórki, jak wiewiórki — młode, obdarte nieludzie, w większości właśnie elfie. Chociaż tak wprawdzie, co do wieku pewnym być nie mogę, bo po nich to nigdy nie wiadomo, może i po kilkaset lat mieli, kto ich tam wie. W każdym razie, moiściewy, król zarzekł się, że nam pomoże i żebyśmy się nie bali. Patrole, powiedział, wyśle i one będą co i rusz zaglądały. — Mężczyzna powziął kufel i zdrowo z niego żłopnął. — Inicjatywa to była zacna, ale, ukryć się nie da, bardzo niesensna. Patrole przychodziły raz na jakiś czas, a takiemu komandu, oh, jedna krótka chwilka, jedno mrugnięcie wystarczy, żeby najechać, gwałtu i rabanu narobić, zabrać co najlepsze i dalej! Chodu w las! Wiedzieliśmy, że w opiece Radowida leżeć nie ma co, że aby przetrwać na własną zaradność zdani jesteśmy. Notośmy, pewnego razu ugadali się z długouchymi, jako że jeden z ich zwiadów podszedł prawie pod samą chałupę sołtysa. Rzekliśmy takoż: nie najeżdżajcie, nie bijcie i nie palcie; dogadajmy się, przeto wojna jest i dodatkowo niewinnej krwi rozlewać nie lza; tedy słuchajcie — będziem was po cichu dokarmiać, mleka i miodu wozami dowozić, kuraków, jajek, gęsiego puchu i innych dobroci takoż. Większą z tego będziecie mieli pociechę, niż jednorazowo nas w pień wyciąć. No i posłuchali! Tak zaczęliśmy z nimi handlować: oni nas nie atakowali, a myśmy im dawali nasze dobra.
   — Pewnego razu jednak, z jakieś dwa miesiące później — wtrącił się Otto, nie wytrzymując dłużej w milczeniu — wysłaliśmy, tak jak zawsze, czwórkę naszych chłopów z wozem w las, w umówione miejsce. Spodziewalim się, że wszystko pójdzie tak jak za każdym razem, elfy zabiorą rzeczy z wozu, a chłopy wrócą do wsi. Nie wrócili.
   — Na wieczór poszliśmy ich szukać — warknął niedźwiedziowaty. — Znaleźliśmy ich nieopodal miejsca spotkania. Wszyscy czterej powieszeni na suchej gałęzi, bez ubrań, ni nawet onucy. Wozu nie było ani śladu. Myślimy sobie: możliwości są dwie. Albo komando się już z tych terenów wycofywało i na odchodne zabrali po raz ostatni wóz, a chłopów, którzy stawiali się, tudzież zdawali się być zbyt dużym zagrożeniem aby pozostawić ich przy życiu, powiesili. Albo oznaczało to koniec rozejmu i Scoia'teal miało wkrótce zaatakować. Zatem czekaliśmy dwa tygodnie, aż przyszła kolejna pora na wysłanie wozu z zaopatrzenie, tak jak miało to miejsce do tej pory. Skoro Wiewiórki nie zrobiły najazdu, znaczyło to, że nadal działają w dobrej wierze. No tośmy wysłali wóz. Na świętego Lebiodę, czekała nas nowa niespodzianka!
   — Na miejscu spotkania znowu były wisielce. Ale tym razem elfie! Dwóch truposzy. Znowuż powieszonych — Otto pocałował wisiorek na rzemyku, który zwisał mu z szyi. — Oh, co za okropne czasy...
   — To nie koniec. Kiedy przyszła następna kolej na wóz, wysłaliśmy znowu, ciekawi co się stanie — kontynuował mniejszy. — Jakież było nasze zdziwienie, kiedy Scoia'tael pojawili się na miejscu spotkania jakby nigdy nic, odebrali towar i poszli w swoją stronę. I tym razem wśród gałęzi było czysto od trucheł. Jednakowoż, dwa dni później, kiedy po świtaniu chłopy poszli wypasać bydło, znaleźli wśród traw dwóch nieboszczyków z naszej wsi. Patyra i Gowasza! Mieli w plecach strzały, musem elfickie.
   — Takoż do was cni panowie się zwracamy! Pomóżcie nam tę zagadkę rozwiązać. Ni cholery nie wiemy, co nas czeka. Czy zaraz komando wtratuje tu konno, czy może w nocy nas zarżną, albo dalej żyć w zgodzie będą. Prosimy, rozwiążcie ten ciążący nam problem, a my wam ni strawą ni dachem nad głową nie pożałujemy.         

   — Ano, tak po prawdzie to i nic nie wiadomo. Może i faktycznie w lesie jaka nowa banda się zalęgła, ale myśmy niczego nie słyszeli. Ostatnio to już wcale, ledwo nosy wyściubiamy poza drzwia, bo to strach, by kto ich nie ukrócił. — Mniejszy kozojed rzępnął ostro ze szklanicy. — Jednakowoż, mało to prawdopodobne, azaliż gdyby taka nowa banda grasowała, to wprzódy by na nas najechali, by grabież i gwałt czynić. A tu nic, poza tym, że kilka wisielców w lesie i dwóch porządnych chłopów w polu, od elfich strzał położonych.
   Niedźwiedziowaty, zapatrzony w blat stołu, pokręcił apatycznie głową.
   — Musicie pany jakiś wywiad uczynić i sprawę nam pomóc rozwiązać, bo inaczej nigdy nie dowiemy się co, kto, gdzie i jak, póty sami z poderżniętym gardłem nie pośniem. Zgódźcie się, a i kilku chłopaków Wam użyczym, a i ugościm jak trza, tak jak obiecano. Do Radowida strach nam się zgłaszać o pomoc, bo jak królewicz dowie się, żeśmy wiewiórki dokarmiali to my sami zawiśniemy, albo okrakiem na palach nas pousadza.
   Milczący od jakiegoś czasu Otto wstał i rozejrzał się dokoła, jakby dopiero wszedł do karczmy.
   — Nie trzeba wam czego jeszcze, czci panowie? Może gulaszu jeszcze?

Przepraszam, że aż taki poślizg, ale z ręką na sercu przyznaję się, że dopadła mnie kompletna niemoc twórcza. Mam nadzieję, że nie zraziliście się i pojawi się Wasz odpis!

Wlazł przed swoim kompanem, wymijając go przed drzwiami. Buciorów czyścić nie musiał, bo nie wchodził w każdą błotnistą kałużę jak jego tupiący na progu kompan. Wszedł, zrobił krok w bok aby zrobić miejsce dla Rysława, który właśnie skończył tańczyć, i rozejrzał się po karczmie.

Hm. Karczma jak karczma. Grunt że jeden ze stolików w rogu nie był jeszcze zajęty. Klepnął kompana po ramieniu, i wskazał kciukiem gdzie będzie siedział. Usiadł na stołku najbardziej w rogu, i zdjął hełmokapelusz z głowy. Cholera, ciepło tu. Zdjął też płaszcz, wełna chroniła przed wiatrem, ale w zaduchu jaki toczył to pomieszczenie, przyprawiała go o nadmierną potliwość. Tarczę oparł o ścianę, tak żeby móc w każdej chwili ją chwycić, poluzował pas z mieczem.

Nieraz zdarzało mu się, kiedy jeszcze pracował sam, napotkać jakiegoś półpijanego miejscowego osiłka, który chciał pokazać że jest tu samcem alfa. Okucie tarczy całujące nos takiego człowieka i syk żelaza wyciąganego z pochwy zazwyczaj ostudzało szybciej, niż walka na pięści. Rozglądając się po karczmie, w końcu zwrócił oczy na towarzysza, gdyż zdawało mu się że usłyszał coś o piwie.

Ostatnio edytowany przez Geriath (2017-08-28 15:19:15)

Pył co na butach osiadły, chacharze niemyty bez krztyny kulturności we sobie! Ale... w jednym to miał ten jego kapelusznik rację, bo Duży chętnie by potańcował z panienkami, napoił je, giezła pozadzierał. Aj tak, poruchałoby się! A hulanki, tańce i napitki, to jest, proszę ja was, po gwałcie najskuteczniejszy sposób, żeby unurzać bolca i odjąć babie ochoty do pierdolca.

Wiocha pełna strapień, ani chybi. Miało być zaś milej, weselej i śpiewniej - a tu się nie zanosiło, choćby i do samego wieczora kupy gości wyczekać.  Darował se, jak oberżysta czym rychlej chciał spełnić zamówienie, i miast gawędy próbować, opłacił zamówienie, byleby tylko nie krzyczał sobie słomiany łeb za wiele denarów.

Klapnął przed kompanem. Ułożył spory wór z ekwipażem na ławie, pas mieczowy obwiązał wokoło pochwy i ułożył na stole, takoż uczynił z grubszym pasem, uprzednio też kuszę na stole kładąc, a tarcza to legła na ławie i wór okryła. Pikowaniec legł obok tarczy i wora, a na nim kaptur kolczy i hełm. Blisko ręki ostawił sobie sztylet, ale to ostateczna ostateczność była, gdyż mord i krzywda są wzbronione prawem, i karą obłożone, a jego na zadośćuczynienie grzywną aktualnie stać nie było. Bodaj nawet na tylni ząb czy przetrącenie palca - skrajna bieda.

- Czy długo?... A bo ja wiem. Jak praca się znajdzie taka, co za nią na gardle nas nie pokarzą, a zapłacą znośnie, to i zostaniem dłużej. Zaś jak nie, to do miasta pójdziem zatrudnienia szukać. - Zszedł spojrzeniem z gospodarza, powędrował na kompana, i zobaczył, czy ten już polał.
- A co, niemili wam jesteśmy? Bo tak czuć nie trzeba. Z nami nie kłopot, my kłopoty rozwiązujemy. - Wskazał miejsce, gdzie ogorzały mógł zasiąść. Do stołu go zapraszał, jak już gadać mieli.

Ostatnio edytowany przez Kanel (2017-08-30 18:14:05)

Witający ich chłopina, zbliżył się powoli do stolika, w milczeniu obserwując, jak dryblas wykłada kolejno części rynsztunku na ławę. Zachęcony gestem, zasiadł wraz z nimi.

— Będą trzy denary. — Kiwnięciem głowy wskazał dzban, zwracając się do tego, który dotychczas gadał. — Nie, uchowajcie bogi, gdzie by tam — bąknął pospiesznie, unosząc dłonie w obronnym geście i oblizując wargi. — Nie, żeby od razu niemili. Ot, pytam jeno, a uprzedzam, bo przyjdzie za niedługo karczmę zamykać. No. — Dodał, jak gdyby chcąc potwierdzić przed sobą własne słowa i zamyślił się na moment.

— Ano, robota zawsze tu jest i pali się w rękach. Z tym że dumam, że wy nie do siania ani prac przy obejściu... A? — Wykazał się niezaprzeczalną bystrością, mimowolnie zezując na pochwę, pas mieczowy i sztylet.

Piwu, opróżnianemu w solidnym tempie przez kapelusznika, trudno było cokolwiek zarzucić. Jasne i pełne na wzór zażywnej wiejskiej dziewki i takoż na jej wzór stroniące od wody. Lekko spienione, schłodzone jak trzeba, zostawiające po sobie wrażenie rześkości, a nie kwaśności i cienkiego chmielu. Nic tylko degustować.

— Ano — skonstatował słomiany, po dłuższej chwili namysłu. — Kłopoty też są. Zdarzają się, rady nie ma. Ogień prosić, by jak większość okazały się przejściowe. Z miastem dobrzeście sobie wydumali, bo tam robota znajdzie się jak ryk cyk. Jeśli tamój wam droga. znaczy się. Zresztą nie wam jednym. No. — Kiwnął głową, a słomiana czupryna, podniosła się i opadła jak wiecheć pakuł na wietrze. — Wiadomo dokąd wam droga, a lza też wiedzieć i skąd was przywiodła?

Wziąwszy solidny łyk piwa, Hurn delektował się nim przez chwilę, po czym pozwolił chłodnemu napojowi spłynąć do gardła. Ach… Tak. Tego mu było trzeba. Co jak co, ale nic tak nie orzeźwia jak zimne piwo w gorące dni. No, może nie aż tak gorące, ale piwo było nad wyraz smaczne, i to się liczyło. Oderwał swe myśli od piwa, i skupił się na rozmowie prowadzonej przez gospodarza i Rysława. Naprawdę dobrze by było znaleźć jakąś robotę zanim pójdą dalej. W karczmach ceny coraz wyższe, a w mieszku pustki. Piwo przeta samo się nie wypije.

- Hurn Vinden się nazywam. – Odparł wojownik, gdy Rysław przedłożył swoją godność i postawił Hurna w sytuacji w której ów takoż musiał uczynić. – Kim byłem nieważne, kim jestem widać. Jeśli kto sprawia kłopoty, pomóc jesteśmy w stanie. – Nalał sobie kolejny kufel przedniego trunku. Niziołkowe tak? Musiał sobie zapamiętać, i przytaszczyć ze dwa antałki do starej kryjówki na południu. Zakładając że dalej stała, ostatnio był tam lat temu dziesięć.

- Szkoda, wielka szkoda. Może jakiś dobry chłop z chudą sakwą nas przenocuje, jeśli tutaj nie idzie. - Westchnął, pokiwał głową... Przywykł. Najemnik, tak samo jak kupiec, tuczy się rzekomo na ludzkiej krwawicy, i niemiłym jest prostaczkom. Tylko, że kupiec zacny to sowicie zapłaci, a oberwany najemnik nijak mu nie dorówna w rekompensowaniu grzeszków.  A może to szło o tych rezunów - bał się chłop, że ścięcia jakieś będą i stal zabłysnąć może.

Darował sobie o stajnię pytać.

- Ze mnie, dobry człecze, osoba jest szczera. Do bólu. - Z wbitym w gospodarza spojrzeniem przybliżył ku niemu twarz, opierając się przedramieniem o stół.  - Rady byśmy pewno nie dali, jeśli ich kupa. Nie idzie, bo osaczą i pobiją. A jak możny, to pewno dobrze uzbroił i prawo ma po swojej stronie. Wiecie panie, że im prawo lepiej służy, nie? Słyszałem nawet, że takim to wystarczy świadka mieć, czy dwóch, oraz honorem się w przysiędze posłużyć, a w sprawie przeciw biedaczkowi niewinni będą. Nie musicie się tedy bać, nie podjudzę waszych oprychów, co pewnikiem w waszym i moim jest interesie. - W blat klepnął otwartą dłonią, a gębę oddalił z uśmiechem lekkim i życzliwym na ustach. Żaden w końcu z niego rycerz, coby mógł sobie na pochopność pozwalać i dzielnością to zwać - jego tytuł nie bronił, pieniądz nie stał po jego stronie, ani też nie był dozbrojony jak rycerz.

Rysław, który zapewne adresatem był pytania, podniósł wzrok i otaksował nieznajomego. Chuj wie dlaczego - ale cham z niego i nie powie -, mężczyzna przywodził mu na myśl czarnego. Tylko chyba akcent by się nie zgadzał. No i pewno czarny by się nie pchał po wpierdol, wkurwiając północnych na, kurza twarz, północy.
Długie włosy, więc może szlachcic. Buty wysokie mocniej to albo kraj zimny, albo jeździec - kolejny "za" przy szlachcicu. Jeśli płaszcz był zadbany, wyraziście czarny - to też by wskazywało na wysokie zdolności finansowe.
- Można. Pod Blenheimem Blenckertem, w odwodach, w siłach Redanii, jako konny kusznik. Wcześniej wojowałem jako piechur. - Odparł, ale raczej nie zamierzał tłumaczyć, gdzie posiał konia, gdzie zapodział lżejszą kuszę, gdzie jest lepsze opancerzenie. Taka sobie opowieść o rycerzu w potrzebie, pożyczonym koniu - finał był przykry. Ale nie dla Rysława...
Miał miecz cholernego rycerskiego czarnucha.
- Nie wiem jednak, po co wam, nieznajomy, takie informacje. Najsampierw jednak chciałbym wiedzieć, czy winienem was jakoś tytułować. Wyglądacie, człeku, zamożnie i źle by było wam uchybić. - Głos wojownika natomiast mocny był i wyraźny, wolny jednak od słyszalnej wrogości czy podejrzliwości.

Ostatnio edytowany przez Kanel (2017-09-17 10:47:15)

Kupiec? Komornik? Gość nie wyglądał na żołnierza, z całą jednak pewnością był wykształcony i mógł nadzorować zbieranie furażu oraz zapasów, licząc i zapisując. Jako, że to Nilfgaardczycy napadli na północ, to i w przemarszu należało grabić własny lud, a dla takich najmitów jak Bura czy Wolna to nie była żadna nowość, żerować na swoich. Ban Ard - Kaedwen też, proszę ja was, słynęło z lubości do niesienia braterskiej pomocy. Nie ma to jak braterski kutas, co nie, siostro?

Nie, nie... Rysław nie miał mu za złe. Taka to już jest ta wojenka. Sam też miał sporo za uszami.

- Gospodarzu! Jeszcze raz piwo i dodatkowy kubek, ino szybko. - Zawołał, licząc, że negocjacje pójdą łatwo, a ten tutaj to nie jebany oszust w drogich ciuszkach.

- Rekomendacja? Jak każda inna. Zaatakowaliśmy podle rozkazów, a ja, przyznaje się, byłem tam tylko żołdakiem, co to robił tak, jak mu kazano. Ale prawda to... ładnieśmy ukąsili czarnych. Kluczem, tak mi się waszmość zdaje, była tutaj współpraca piechoty z jazdą - taki trywialny truizm, ale Nilfgaardczycy się na taką taktykę nie pokusili. Nie spodziewali się, że jakaś biedna piechota zdzierży ich natarcie, a nasz atak z flanki całkiem ich połamał. - Tematy wojny, wojskowości czy walki absolutnie zawsze czyniły zeń gadułę. Niemniej... jeśli tych kilku słów nie mógł powstrzymać, to szło teraz jednak o biznes, tedy pomiarkować musiał swoje zapędy.

Sprzęt jego?

Ano była przeszywanica, niewiele widoczna - szyta z warstwa, pikowana w rąby, brudna krwią zasztyletowanych; pod pachami i przy łokciach odebrano kilka warstwa, aby większa była wygoda i sprawność ruchów użytkownika.

Miecz - schowany był w pochwie. Widać było tylko rękojeść i jelec. Elegancka i praktyczna głowica gruszkowa, zdatna do użycia w roli broni obuchowej. Jelec miał pomagać we wiązaniach. Chwyt zaś wyprofilowano - aby był wygodny dla ręki. Cała rękojeść była na tyle długa, aby można było dodać drugą rękę, jednak nie na tyle długa, aby wadziła w używaniu jedną - kompromis okupiono wyrzeczeniem się sporej ilości technik długiego miecza, szczególnie z użyciem ostrza fałszywego.
Taki ktoś jak Rysław mógł wejść w posiadanie tej broni tylko na jeden sposób.

Sztylet tarczkowy - tak jak miecz, siedział w pochwie. Prosta to broń, bo można nią żgnąć skutecznie, a nawet na kolczugę naprzeć - pierwsza dłoń zapiera się o dolną tarczkę, druga naciska na górną, a pomaga w tym ciężar ciała.

Kusza całkiem przyzwoita. Naciągana paskiem lub nawet ręką siłacza. Skuteczna broń, prosta w obsłudze i celna. Zapewne też zrabowana, bo wykonanie było całkiem niezgorsze.

Tarcza jak to tarcza - płat lekko łukowaty, z drewna lipowego, całkiem solidna ale i lekka, obciągnięta skórą i surówką lnianą, w wytłumieniem dla ręki. Nie miała żadnych okuć - celowo.

Kapalin - z grzebieniem a o spadzistym rondzie, i to główny jego atut; jak znalazł dla piechura opierającego się jeźdźcowi. O grzebień ów można było sobie połamać broń, a przy tym świetnie chronił czubek głowy. Wada była taka, że wyglądał średnio, natomiast w szereg zalet włączyć można jeszcze to, że wykuto go z jednego kawałka stali.

- Zatem, panie Schmeisser. Jeśli dobrze zrozumiałem ze słów naszego nieco trwożliwego gospodarza, jesteście, waść kupcem. Zatem do jakiej pracy chciałby nas nająć taki przedsiębiorczy weteran? - Jeśli Tydko przyniósł, co mu przynieść polecono, Rysław opłacił go a potencjalnemu najemcy polał piwa, dając też czas, aby odpowiedział.

Ostatnio edytowany przez Kanel (2017-09-23 13:52:24)

Zatem otrzymał, syn darmozjad, swoje trzy denary i wojak już go nie zatrzymywał. Biedak, chyba bał się Rysława i czuł przy nim dyskomfort.

- Coś tak ponoć drugie tyle, tak mówią. Ale fakt, wyposażonych za wartość połowy, a pewnie i to nie, kolczug Siódmej - bo to siódma była brygada. Chłopcy zaś zaskoczyli wszystkich niepomiernie, zamiast zwyczajem ochotników dać się zawodowcom niczym kury lisowi, to przetrzymali i sytuację uratowali. - Czuł się zobowiązany poprawić przedmówcę, choć być mogło to nie w jego interesie. Bywa... Być też mogło,  że gość łgał,  a weteranem nijak nie był - podejrzanie brzmiał choćby ten przerzut na kwatermistrza. Pieniądz to jednak pieniądz.

- Wiara we własną siłę ich zgubiła. Dlań to rozbicie naszych odwodów pieszych było tylko formalnością, a okazało się, że taka dupa i to obesrana. Zamknąć się dali w pułapkę, miast swoje hufce ocalić. - Tutaj zademonstrował szeroko rozpowszechniony, szczególnie wśród krasnoludów, znak wała. - Takoj samo ufni byli we własną potęgę, kiedy zwiad wysłali chyba na spacer, bo im dziesięć tysięcy chłopa przegapił. Ha! - Podniósł ton, uderzając otwartą dłonią w blat. Niestety... nie mógł nazbyt i przy tym szczerze krytykować komunikacji czarnych, bo i atakowali całkiem sprawnie.

No ale... będzie tego dobrego - pogaduszek i śmiechów. Interes! Interes czeka!

Posłuchał propozycji. To takie złe nie było - oszczędnie gospodarując, można te pięć denarów dziennie odkładać. Tylko to dla zwykłego najmity cena, a on przecież ze wszech miar był wyjątkowym najemnikiem, człekiem niezwykłej postury i umiejętnym wykonawcą zawodu.  - Powiedzcie mi, nim przejdziemy dalej, coś o tych gratyfikacjach, które poza siedemnastoma denarami na łebka dostaniemy. Bo ja rozumiem, że to za dodatkowe prace będzie naliczane, takie jak te windykacje. - Utrzymaniem spojrzenia odpowiedział na spojrzenie. A od siebie dodał uśmiech.

Kusza, musiał to przyznać, praktyczna była diabelnie. Z tym, że taka nowoczesna to by się nie do końca zgadzał. Ale... Nawet chuderlak mógł to narzędziem specjalnym naciągnąć, i nawet wiejski chłopek od pługa oderwany w około miesiąc osiągał względnie dobre wyniki, jeżeli tylko nie miał kolosalnego zeza i wyjątkowo ciężkiego niedojebania. Jeśli rozmówca nie łgał, to być może jego klientami były nawet załogi umocnionych posterunków i miejskie garnizony - zwykle "windy" szły na mur -, a to już coś, jeśli pozwalając ci być pośrednikiem w takim zakupie.
- Stal. - Z dumą w głosie zademonstrował, odchylając z łuku pokrowiec. - Naciągam to paskiem, tak jest najszybciej, a pasek taniej wymienić niźli lewar. A teraz wy mi rzeknijcie, na jak długo byście nas chcieli. - Ile się wytarguje, tyle się wytarguje, ale za kilka denarów nie warto ryzykować, jeśli to ma być tylko dzień czy dwa. Ta... najemnik potrzebny od zaraz, bo jest kłopot, a jak najemnik w cenie ochrony kłopot pobije, to kończy się przydatność.

Ostatnio edytowany przez Kanel (2017-09-30 03:10:01)

Czy Menno Coehoorn mógł jeszcze uratować sytuację? Czy może powinien był pędzić na pomoc swemu prawemu skrzydłu, miast próbować przebijać się na tyły wrogiej armii? Cóż... gdyby mu się udało, narobiłby ogromnego zamieszania w szeregach armii koalicji i miałby też czyste pole do wyprowadzenia ataku na tyły lub nawet i obóz głównodowodzącego Foltesta, Pana Temerii.  Może wybór taki a nie inny padł, bo działania jego oddziałów na prawym skrzydle uniemożliwiały skuteczne pójście im w sukurs. A może to chwilowy sukces brygady Vrihedd zachęcił go do "zainwestowania" w ten plan. A może... to rzeczywiście była buta i głupia duma. Tak czy siak, nie udało się, bo... bo ochotnicy wytrzymali, choć nie powinni. Pewnie miała z tym coś wspólnego pochyłość terenu; pewnie przyczynił się do tego warty uwzględnienia ciek wodny, który mógł swym biegiem wyrobić rów zdolny złagodzić impet uderzenia; niewątpliwie odwód czarnych musiał przejść przez styk wojsk, a potem mógł nie mieć czasu i sposobności na rozwinięcie szyku. Bądź co bądź, czarni tanio skóry nie sprzedali.

Rysław gadał z tym i owym, analizował... bo lubił. Najlepiej przyjmowana wersja to ta, w której dzielni ludzie z północy wytrzymują impet natarcia agresora i odpierają go krwawo - bez szczegółów, czyste bohaterstwo. I choć jego rozmówca wykazywał już pewną obiektywność, wolał przytaknąć, temat ostawiając.

- Panie Schmeisser... - Negocjacje cięgle trwały, przynajmniej Rysław tak uważał. - Powtórzę to sobie raz jeszcze, a Pan potwierdzi lub zaprzeczy, dobrze? Tak, żeby była całkowita jasność, którą ja sobie cenię. - Ofiarował człowiekowi o ptasiej aparycji chwilę czasu, aby wyraził zgodę lub odmówił. Jeśli się zgodził... - My Pana i dobytek ochraniamy w podróży, gdzie wikt należyty oraz nocleg w ludzkich warunkach zostanie nam opłacony, prawda? Dalej... Otrzymujemy za to dziennie piętnaście denarów, tak? Wysokość gratyfikacji za dodatkowe usługi naliczamy osobno od każdego zlecenia? Są też dni, kiedy Pan nie załatwia interesów i tym samym my jesteśmy wolni, a zapłata nie jest wypłacana, mam rację? O opiekę medyczną na skutek odniesienia ran - a życie kupca na trakcie łatwe nie jest - podczas pracy, rzecz jasna, martwimy się sami? - Urwał. Na krótko. - Jeśli tak to ma wyglądać, to nie mogę zejść poniżej dwudziestu za dzień. Za obu oczywiście, o ile mój kompan nie ma innego zdania. Sprawa to jasna, umowę spiszemy i będzie miał Pan gwarant. Mój dziad, Payes nazwisko, kupcem był właśnie w Tretogorze i mawiał, że umowa to jest ważna, bo ze skutkiem jako takim się zawsze sądować można. - Teraz skończył definitywnie i albo się mu kupiec zgodzi, albo nie... trudno.

- Praktycznie. Pewno też bym tak wybrał, ale ta mi w ręce po bardzo okazyjnej cenie wpadła. - Poklepał kolbę, rzucając ulotne spojrzenie na swą broń, szybko wracając wzrokiem do rozmówcy. - W zimę trzeba tylko uważać, tak mnie kiedyś poinstruowano. Tedy zakładam ten pokrowiec, chucham i dmucham na nią. Bo i prawda to, że broń zadbana lepiej zatroszczy się o właściciela. Ha, tylko bełty mi się skończyły...
muszę do zakucia oddać, com zebrał ze starych.- Wskazał na wór, gdzie zawinięte w szmatkę były tak uszkodzone jak i zdatne do użytku groty. Te drugie były zwykle wyciągane z... miękkich powierzchni.

Ostatnio edytowany przez Kanel (2017-10-05 19:09:52)

Za szybko przystał na warunek... No ale słowo się rzekło. Chyba, że Hurn będzie miał coś do powiedzenia.

- Niech mu lekką będzie. Wykształcił mnie i sfinansował przygotowanie do wojennego rzemiosła, choć jestem tylko bękartem. A... - Machnął ręką. - Gdyby mój ojciec wyżył do dnia ślubu, pewnie byłbym teraz rycerzem u jakiegoś bogatego pana. Smutna historia. - Zapił nikły, ponury uśmieszek piwem. Dziad co prawda umarł, ojciec prawdziwy też, ale umarł również jedyny pierworodny jego ojczyma, więc opłacało się zawitać od czasu do czasu do Tretogoru i sprawdzić, jak mają się matula i "tatulo". A nuż coś się uda bękartowi ze spadku urwać.

To... To dobre. Reklama celnie trafiła w gust wojownika. - Nie miejcie mi zatem za złe, ale będę szukał, tylko po to, żeby zobaczyć te koczkodany. - Oczywiście żartował, o czym prawdopodobnie dość dosadnie świadczył uśmiech i rozweselony ton. Ale, ale... śmiechy śmiechami, czekały ich jeszcze interesy. Tutaj było dość krucho, już niewesoło. - Zakupię, zakupię, może i nawet jakieś myśliwskie listki. - Te ładnie cięły materiał, z czym gorzej radziły sobie te najpopularniejsze. Może jakieś "igły" do kolczugi, albo tłuczki na zakute łby czy... zające. Trochę obcinaczy lin, popularnych w sztuce okaleczaniu. Było tego trochę. - Ale widzicie, Panie Schmeisser, jestem wypruty z pieniędzy. Ledwo dwudziestka mi została, a ja lubię uwzględniać nieprzewidziane potrzeby. Jak już zarobię, to wtedy zapas uzupełnię. A kto wie, może jak zarobię więcej, to kupię i lżejszy sprzęt, bardziej zdatny w mieście.

Chodziło o to, że kopia umowy dla pracowników? No niestety, nie posiadał papieru, pergaminu ani inkaustu - te rzeczy naprawdę sporadycznie przydawały się w zawodzenie najemnika, a umowę zwykle spisywał najmujący. Jakby tego było mało, Hurn też musiał coś powiedzieć, bo przecież i jego zatrudniano. Dlatego rzucił mu dość wymowne spojrzenie mówiące więcej niż siedem, bo aż osiem, słów: "no co się zamkłeś jak debil, określ się".

- Ponad wszystko broń ma być praktyczna. W mieście będzie to coś lekkiego, poręcznego, szybko naciąganego, niekoniecznie o dużej mocy, choć i bez przesady, coby celnie nosiło. Lewar, nawet i ten najprostszy, trza do ręki wziąć, trza nim zrobić robotę, a potem trza go odłożyć - a to jest czas. Tutaj zupełnie wystarcza mi pasek, lub moja własna siła, jeśli nie ma innego wyboru. - Wzrok skierował pierw na kupca, potem zaś na papier. Nim jednak przeszedł do czytania... - Mój nauczyciel mawiał, że z taką siłą to dobrym mieczem mogę się głęboko w przeciwnika wbić. Ale... on tak samo martwy będzie z przeciętym gardłem lub rozprutym brzuchem, a broń nie trafi na kość. To samo tyczy się doboru kuszy. - Podniósł głowę. Uśmiechnął się. - Obyśmy nie trafiali za często na zbrojnych. - I wrócił do czytania. A kiedy stwierdził, sprawdzał zaś dwa razy, że nie zostanie dokumentnie orżnięty i wydupczony, przejął pióro.

- Czytać, rachować, fechtować. Kupiecki fach też nieco siłą rzeczy poznałem, ale na rynek nigdy i z niczym poza swoimi usługami nie wchodziłem, wiec... jest mi obcy. - Wyjaśnił z piórem zawisłym obok dokumentu. - Urodziłem się w rodzinie kupieckiej, prawda. Jesteście, być może, ciekawi, dlaczego w niej nie zostałem. Cóż... mój dziad może by mnie jeszcze zatrzymał, gdybym tylko chciał, ale ja jestem z tych, co inaczej nie potrafią, jak tylko walczyć. Czuję wtedy taką ekscytację, ciepło w środku, rozpierającą energię. Ta... - Poprawił się, bo udzielało się gadulstwo jego osobie. Zresztą, atrament schnie.
Złożył podpis: "Rysław".
- Chyba wystarczy. - Nazwisko formalnie nie należało do niego. Tak więc...

- Wyjaśnię, wyjaśnię mu. - Przytaknął. Hurn zapewne i wszystko słyszał, nawet rozumiał, ale też niech broni się sam - To kolejne koszta... Póki co nie mogę być rozrzutny, Panie Schmeisser. Biurokraci zaś liczą sobie, oj liczą.

Byłby chciał jeszcze coś zjeść na ciepło i w zasadzie mógł ruszać z kupcem. Oczywiście, o ile jego kompan do nich wróci.

Ostatnio edytowany przez Kanel (2017-10-10 15:39:07)

Niewykluczone, że źle dobrał porównanie i nie do końca przekaz był rozumiany, tak jak winien być pojęty. No, ale skoro jego rozmówca zaniechał drążenia tematu na rzecz bardziej interesujących a pilnych sprawunków, to też uznał Rysław bez podejmowania głębszych refleksji na temat swych minionych słów, że i on nie będzie próbował czynić wyjaśnień.

- Kto wie?... Różnie w życiu bywa. - Odparł. Bądź co bądź, nikt nie zakazuje rabusiowi posiadania pancerza lub kolczugi, o ile oczywiście w jakiś sposób wejdzie w posiadanie takowych, i choć zazwyczaj takie broniące ciała rarytasy są własnością szlachty, wojującego patrycjatu, lub przynajmniej częściowo, co ostatnio popularne, względnie dobrze prosperującego mieszczaństwa zobowiązanego do służby w armii, to jednak może je również nabyć zbir z dobrze prosperującym biznesem, albo może wejść takowy w ich posiadanie w nieco inny, mniej legalny, sposób. Konkluzja z tego taka, że wskazanym jest mieć przy sobie kuszę – która bronią jest celną i srogą, choć nie zawsze dającą sto procent skuteczności.

Narkotykiem nie była tyle wojna, co sama już walka. Radość z niej rwącym prądem płynąca. Radość z wymiany ciosów i krwi wroga upływającej z jego ciała. Ta radość, gdy dosiadasz leżącego wroga i bijesz go pancerną pięścią w twarz... i z rozbitego nosa leje się krew, zęby wypadają z dziąseł, gałki oczne się rozlewają. Radość z samej walki i odniesionego zwycięstwa. Wżdy to, chyba każdy lubi zwyciężać, a tym słodsze jest owo zwycięstwo, im przeciwnik sroższy a zysk większy.

- Byłbym rozważył oszczędzenie tej przysługi na inny, bardziej pożyteczny cel, który zapewne kiedyś się objawi. Nie mój to jednak dług do odebrania, a Pana. Ja mogę tylko wyegzekwować jego uregulowanie. – Skomentował, nie szczędząc skromnego uśmiechu.

- W takim, między innymi, celu tutaj zaszedłem. Skoro jednak proponujecie mi posiłek, nie odmówię. – Za darmo. Kto wie, czy smaczne, ale pewnie zjadliwe. Ta... Co cię nie zabije, to uczyni z ciebie kalekę.
W zasadzie mogli już iść. Jemu trza było tylko pobrać swój ekwipunek i obwiesić się potrzebnym sprzętem, a inny zaś pod pachę lub w łapę zebrać.

Ostatnio edytowany przez Kanel (2017-10-13 12:36:07)