Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Nadjechał z południa. Ubrany w materiałową płachtę, okryty szerokim kapturem jeździec powoli zbliżał się do pierwszych zabudowań wsi. Wzbudził niemałe zaciekawienie wśród mieszkańców - wiele dziewcząt pochowało się po chałupach, zaś znikąd na ulicach znaleźli się mężowie i straż miejska, kątem oka obserwując jeźdźca.

Zbierało się na deszcz. Wiatr zagonił ze wschodu ciężkie, srebrnoszare kłęby chmur. miejscami pourywane kłębowiska dawały miejsce słońcu, tworząc złote pasma światła. Dochodziło południe, jednakże przez aurę pogodową wieś powoli zamierała, chowała się przed pojedynczymi kroplami. Bydło było zapędzane do obór, kaczki i gęsi pochowano po prowizorycznych kurnikach. Od strony pól nadchodzili chłopi z kosami, do których to dołączali inni robotnicy, chociażby drwale, czy kupcy. Wszystko dążyło do powolnego zamknięcia się w ciepłej chałupie i stagnacji na czas burzy.

W samym centrum zmobilizowanej bieganiny jechał Vincent, wraz z tysiącem nieprzyjemnych i pełnych niepokoju spojrzeń na plecach. Nikt nie lubił przyjezdnych, a tym bardziej takich, co noszą miecz na plecach.
Słyszał pomruki niezadowolenia, ale nikt nie odważył się jak dotąd stanąć mu na drodze i głośno powiedzieć to, co cała wieś uważała - żeby obcy wziął dupę w troki i czym prędzej wyjechał, bo może przyprowadzić ze sobą potwory lub zarazę jakąś. Sam nie zamierzał tutaj zostawać. Liczył tylko na ciepły poczęstunek i miejsce do odpoczynku po długiej podróży. Potem dupa sama ruszy w kierunku Novigradu szybciej niż Foltest zdążyłby wychędożyć Addę.

Vincent z największym trudem opanował konia, aby ten nie zmusił go do upadku. Z całej siły pociągnął lejce w dół, by pysk, łącznie z cielskiem, z powrotem wylądował na czterech kopytach. Po mężczyźnie przeszła fala zimnego potu, która zaowocowała gniewem i chęcią mordu. Starał się uspokoić, jednakże dalej czuł łopoczące serce w klatce piersiowej, gotowe wyskoczyć w każdej chwili.

Poklepał wierzchowca po szyi, mruknął kilka długich, spokojnych słów. Zsiadł na jeszcze suchą drogę, by podnieść małą sakiewkę, która w wyniku wypadła mu z kieszeni. Nie dziwota, że nikt po nią nie sięgnął - być może dlatego, że wielce prawdopodobny byłby silny kopniak w mordę złodziejaszka. A końcówki butów zbrojone, także trzeba by było zbierać zęby z ziemi. Podniósł skórzany mieszek i jednym, delikatnym ruchem włożył do kieszeni. Nie miał nawet ochoty odpowiadać wieśniakowi, zgodnie z rozsądkiem. Po dłuższym namyśle postanowił jednak uderzyć rozsądek sromotnie w rzyć.

— Nie na pobór, dobry człowieku. Przejazdem. Jedyne porządne miasto w promieniu wielu mil, ot co. — Wtem spojrzał grubasowi prosto w twarz, nie zmieniając kamiennego wyrazu obojętności. Dążył do wręcz celowego zmierzenia chłopa z kawałkiem gówna i dojścia do wniosku, że nie ma żadnej różnicy.
— Psy być może i deszczu nie uświadczą, ale ostre mają kły, a ogony niczym baty. Nie zapominajcie o tym. Nigdy. —

Ostatnio edytowany przez Ejira (2014-12-25 23:29:59)

Vincent zaśmiał się pod nosem. Scena wyglądała na przerysowaną - zbierało się na deszcz, przypadkiem jakiś człowiek żądał pomocy i to akurat hen daleko od jakiejkolwiek żywej duszy. Jeździec wzruszył ramionami. Idiotów trzeba ratować, bo bez nich nie odróżnilibyśmy granicy szaleństwa.

Zawróciwszy konia, ruszył kłusem przez łąkę. Dokładnie przyglądał się całej scence, jakby wypatrując nadchodzącego niebezpieczeństwa. Wiewiórki? Doppler? Wilkołak? Ki diabeł? Po tym świecie spodziewać można się wszystkiego, dlatego też warto chronić rzyć na wszelaki sposób. Ejira mocno zaciskał uprząż konną, żeby w razie czego cofnąć się na bezpieczną odległość. Gdy był w wystarczająco małej odległości zawołał do biedaka.
— Hej! Coście tam znaleźli, dupę samej Francesci Findabair? Nawet diabeł by się połasił.  —
Napięcie rosło z każdą chwilą, do żył zaczynała napływać adrenalina, serce mocniej biło. Vincent starał się usłyszeć najmniejszy szelest, wypatrzeć najmniejszy gest. Odruchowo wyjął miecz, trzymając go równolegle do nogi, ostrzem skierowanym od boku wierzchowca. Zapowiada się ciekawy dzień. Psia mać.

Ostatnio edytowany przez Ejira (2014-12-26 23:40:34)

Nadchodziły ciemne chmury. Wiatr nasilał się, kładąc całe pola, od wioski do palisady. Zaczął padać deszcz, przecinając gdzieniegdzie powietrze drobinkami lodu. Vincent zauważył przestraszone, odlatujące ptactwo na skraju lasu. Gęste powietrze wlewało się do płuc, ochładzając ciało.

Ejira podjechał nieco bliżej idioty, mniej więcej na trzy odległości miecza. Nie czuł żadnego zagrożenia, co potwierdził Zar - nawet nie zastrzygł uszami. Wszelkie fizyczne zagrożenie można by wyeliminować w większym stopniu, bowiem zawsze istnieje mała szansa, że głupia kobyła się pomyliła, a Ejira nie zamierzał gubić dziś tyłka. Z większą dozą prawdopodobieństwa stawiał na magię, być może magicznego potwora. Coś się kryło w mroku, za palisadą? A może w samym idiocie? Klątwa, czy jakieś inne gówno? Psiamać, ile by Vincent oddał za jeden z tych znanych wiedźmińskich medalionów. Podobno potrafią wyczuwać magię, a nawet i kłamstwo.
—Jak się nazywasz, człowieku?— wrzasnął, jakby chciał przekrzyczeć burzę. Delikatnie i nieświadomie zbliżał się do palisady, podnosząc miecz coraz to wyżej, ściskając lejce coraz to mocniej. Przeklął najwymyślniej, jak tylko umiał.