Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Zbliżając się do straganu Myrthiel przygarbiła się, wsparła ciężej na kuli i zwolniła, z nagłym pietyzmem zaczynając wybierać każde kolejne miejsce do podparcia się, mimo, że od paru przecznic chlupała beztrosko przez kałuże. Z dziadową kulą pod pachą poruszała się znacznie sprawniej niż o kiju, z swobodą świadczącą o latach wprawy. W okolicach lombardu jednak cała ta wprawa gdzieś wyparowała.

- Ot i jest - oznajmiła, wlokąc się jak kondukt za pogrzebem. - Jeśli gdzieś ta cholerna proteza miała trafić, to właśnie tu.
Dziwne miejsce na rozpoczynanie poszukiwań protezy, ale niestety, Myrthiel wiedziała jak działał Novigrad. Podobnie jak każde duże miasto. Ktokolwiek miał cokolwiek do opchnięcia zaczynał od lombardu. Zwykle wylatywał z niego na kopach, ale niekiedy, jeśli towar miał odpowiednią wartość, wychodził na własnych nogach, cięższy o koronę czy dwie. Ów nieoficjalny paser oficjalnie przyjmował jeno kruszec, kamyczki i antyki; nieoficjalnie miał równie nieoficjalnych kupców szukających rzeczy szczególnych.
Nietypowych stopów metali, na przykład.

Ominęła starannie kałużę końskich szczyn, odczekała aż minie ich dwóch obdartusów i zmęczona kobieta z czwórką berbeci uczepionych spódnicy jak kleszcze psiego chwostu.
W pobliżu straganu jak to zawsze bywa, kręciło się kilku podejrzanych osobników. Myrthiel zmierzyła ich oceniającym spojrzeniem. Donosiciele, kiepscy złodzieje z wizją bardzo krótkiej kariery, naciągacze kupujący za grosze to czego nie chciał właściciel Korony. I oczywiście przynajmniej dwóch typów, niby stojących tu przypadkowo, ale bacznie patrzących ludziom na ręce. Nikt nie nazwałby ich mianem tak szlachetnym jak ochrona, ale tym niewątpiwie byli. Równie niewątpliwie, co skutecznie. Wskazywała na to choćby pozbawiona lęku, sympatyczna fizjonomia lichwiarza.

- Jakbyś się do tego zabrał?

Ostatnio edytowany przez Myrtille (2015-03-02 20:13:59)

Litość i odrazę wzbudzała, można powiedzieć, zawodowo. W pewnym okresie życia w każdym razie. Przydatne skądinąd umiejętności wyglądania jak kupka nieszczęścia powróciły do niej w jednej chwili, gdy tylko wetknęła kulę pod pachę. Podrapana twarz, oklapłe, tłuste włosy odsłaniające czaszkę i niechlujny ubiór dopełniały wizerunku tak doskonale, że gdyby zdecydowała się przykucnąć i wyłożyć obok czapkę, niewątpliwie w jedno popołudnie zarobiłaby na piwo i dziwki. Gdyby jedno bądź drugie ją interesowało.

Jej najmita natomiast miał najwyraźniej jakieś niezdefiniowane problemy, możliwe, że mające coś wspólnego z wódką. Albo to, albo wyjątkowo męczył go tamten śledź. To się przysuwał, to odsuwał, a mrok pod kapturem sugerował problemy egzystencjonalne.

- Śledź ci na żywicie gra, że tak krążysz? - burknęła po kolejnym dziwnym manewrze mężczyzny. - Czy to moje towarzystwo tak na ciebie działa? - Czując na sobie czyjś wzrok zakaszlała rozpaczliwie, aż płuca podchodziły do gardła, zacharczała i splunęła flegmą do kałuży. Uczucie bycia obserwowaną minęło. - Masz babo placek. Opinii profesjonalisty chciałam zasięgnąć, a tu trafił mi się taki nie myślący... Lichwiarz i z nożem na gardle nic nie powie, a ponoć takich co próbowali znajdowano potem... tu i ówdzie, po kawałku w całym Novigradzie. Mściwe to. Jak to cudzoziemcy. O, tamten się nada.
Skinęła głową w stronę chudego osobnika, opartego o ścianę z nonszalancją zawodowego oszusta. Miał wystające przednie zęby i zadarty nos, a coś w całej jego osobie sugerowało obecność łysego ogona. Tłuste włosy, ufryzowane w żałosne loki, opadały mu na kołnierz, niewątpliwie szalenie romantycznie w jego własnym mniemaniu.

Skręciła w wąski zaułek, rzucając przez ramię:
- Przyprowadź mi tego zapasowego Casanovę, byle dyskretnie.
Szczególny nacisk położyła na ostatnie słowo, choć miała podejrzenia, że po próżnicy.

Zaułek w który skręciła była bardzo... zaułczasty. Wąski, że niemal się oboma ramionami szorowało o ściany, a lepiej było tego nie robić, jeśli człowiek nie chciał przykleić się do starożytnej warstwy paskudztwa pokrywającego mury. Rzeczy rozmazujących się pod butami (czy też butem) nie należało analizować zbyt głęboko. Najlepiej w ogóle nie patrzeć. Niewiedza, jak twierdził prorok, jest błogosławieństwem.

Zaułek kończył się nieszczególnie wysokim i nieszczególnie porządnym płotem. Wyglądał właściwie, jakby od przemiany w stertę opału dzielił go podmuch wiatru. Niezbyt silny.
Myrthiel nie oparła się o niego, choć miała chęć. Nie oparła się też o mur. Dźwigająca cały ciężar ciała noga bolała, bolała pacha pod którą niemiłosiernie wbijała się kula. Od garbienia bolał grzbiet, bo dziad proszalny był od niej niższy i kulę miał za krótką. Nawet dusza ją bolała, głównie z powodu spodziewanych wydatków. I po co? Żeby nierozgarnięty bandzior deptał po palcach i groził obcinaniem uszu jakiejś drobnej płotce, którą w czasach bardziej nożnych pobiłaby sama, gdyby jej kaprys przyszedł...

Zmełła przekleństwo w zębach, wyczekująco zerkając na wylot zaułka. Możliwość interwencji pospólstwa najlepiej wykluczyć usuwając pospólstwu sprzed oczu obiekt interrogacji. Tej zasadzie hołdował nawet sam Chapelle.

Ostatnio edytowany przez Myrtille (2015-03-03 23:05:37)

- Wieczny Ogniu, co wy wszyscy z tym ruchaniem? - parsknęła, ale bez szczególnej obrazy. Biedne samczyki, nic im tylko o ruchaniu myśleć. Jakże to musiało w codziennym życiu przeszkadzać, jak na widok czegokolwiek choćby marginalnie kobiecego cały rozum spływał do krocza... można by się niemal wzruszyć z tego współczucia.

Oparła się nieco wygodniej na kuli, mierząc skrzekacza spojrzeniem do czubka tłustej głowy po ufajdane buty. I z powrotem. Wiele tam do mierzenia nie było. Myrthiel mogła na niego spojrzeć z góry, dosłownie, i to nawet się nie prostując. Ot, skutki niedojadania w dzieciństwie... choć głos miał dobry, wyrobiony i wwiercający się prosto w mózg. Do innych bolączek teraz zaczął jej dochodzić ból głowy, a to paskudnego i tak humoru wcale nie poprawiało.

- Jakie dzieciątka, obfajdańcu? - wtrąciła się w pół jego tyrady. - A czymżeś je niby spłodził? Przykręć głośność, bo jak tak wrzeszczysz, nie słychać czy ci staw trzeszczy i nie wiadomo kiedy można krzywdę zrobić.
Uśmiechnęła się przyjaźnie, ale nie do końca jej wyszło, jak to zresztą zwykle bywa, gdy człowiek uśmiecha się przyjaźnie wcale przyjaznym nie będąc. Efekt końcowy sugerował, że coś przykrego zaraz przydarzy się komuś innemu i że będzie to dla uśmiechającego się szalenie zabawne.

- Oczywiście, że oddasz Dmytrowi jego część. Dmytr rozumie, że można czasem mieć problemy z pamięcią w tym zabieganym mieście. I my po to tu właśnie jesteśmy, żeby zadbać o twoją pamięć. - Nie miała pojęcia kim jest Dmytr, ale wcale jej to nie przeszkadzało. Wszyscy bandyci byli podobni. - Przytrzymaj go porządnie, co? A ty, synku, ani mru mru. Ja nerwowa jestem, jak się przestraszę to mam takie tiki...

A gdy szczurek był już stanowczo unieruchomiony, Myrthiel złapała go za to, co podobno służyło mu do poczynania dzieciaków. Zaciskając palce w sposób nie pozwalający na żadne wątpliwości o jakie tiki jej chodziło, przez chwilę studiowała mieniącą się różnymi barwami fizjonomię oszusta. Za dużo jej dziś gadali o tym ruchaniu, syrenich cyckach i innych chujach. I tak właśnie się to kończyło, narządy rozrodcze rzuciły jej się na mózg, nic dziwnego, że w końcu za nie chwyciła. Choć metoda, trzeba przyznać, była wcale skuteczna.

- Zastanawiasz się pewnie, czy mogę ścisnąć tak mocno, żeby pękły. Wiesz... nie wiem. Możliwe. W ramach poprawiania twojej pamięci, jestem skłonna sprawdzić. - Szarpnęła w górę, niewiele, ot, tyle, żeby musiał stanąć na palcach, jeśli mu zależało na dalszym rozsiewaniu swoich skarlałych genów. - No jak pamięć? Lepiej? Ile jesteś Dmytrowi winien, powiedz, bo pomyślę, że już zapomniałeś!

—Jelkalaaa! Wiszę Jelkalę! Błagam, ostawcie mnie, nadobna! Wszystko, tylko nie to! Dziś do południa zwrócę, przysięgam na wszystko! Na życie! Cofnij rękę, wspaniała! Okaż litość nieszczęśnikowi! Małom zawinił, ledwiem doczekał, Jelkala będzie! Nienaruszona! Oddam podwójnie!— mężczyzna powstrzymywał się od nagłych ruchów, byleby nie naruszyć kruchej równowagi w zaciśniętej ręce Myrtille. Wykręcona ręka przyjmowała coraz to ciekawsze kształty, jednakże strach skutecznie zablokował ból kończyny, skupiając całą uwagę ciała na mniej wymownym, aczkolwiek ważniejszym miejscu. Usłyszawszy propozycję Daherte zdawał się zmarnieć, schudnąć o kilka kilogramów.

Niebo zaszło mokrymi, ciemnymi chmurami, przysłaniając migoczące słońce. Ochłodziło się, zaczął wiać przerywany, ostry wiatr - niedługo zacznie padać. Już teraz zdawało się widzieć pierwsze, smukłe i dziewicze krople wody na przesuszonej ziemi. Ulice spłyną wodą, a być może i posoką.

Na ulicy panowało poruszenie. Przechodnie czym prędzej załatwiali swe sprawy, uciekali do domów przed burzą. Stragany chowały swoje towary pod miernej roboty daszki, niektóre nawet zamykały się na dobre. Dzielnica powoli pustoszała, choć mogło by się odnieść wrażenie, że to nie burza była powodem popłochu.

Powód był zupełnie inny. Rzadko kto słyszał ostre słowo "jelkala". W rzeczywistości pochodziło ono z novigradzkiego slangu rzezimieszków i oznaczało "zagrożenie". Ktokolwiek użył tego sformułowania w zdaniu mógł liczyć na szybkie pojawienie się kilku drabów uzbrojonych po zęby. Kasta przestępcza bardzo dbała o nienaruszalność swoich struktur i była gotowa wyeliminować każdego, kogo uznawała za realne zagrożenie.

W tym momencie, zarówno na końcu alejki, jak również po drugiej stronie rozpadającego się płotu pojawiło się kilku mężczyzn, ubranych w ciemne, wilcze skóry. Przy pasach widoczne były sztylety i pałki, choć jeden z nich, oznaczony czerwoną przepaską na biodrach, trzymał w rękach broń godną tajnych służb - lamię. Dużo niższy od swoich towarzyszy i widocznie chudszy drab o kręconych wąsach przyglądał się całej sytuacji z niewyjaśnionym, skrzywionym uśmieszkiem. Odczekawszy kilka długich chwil, podszedł kilka kroków w stronę końca zaułka.

—No, no, no... A kogóż tutaj mamy? Czyżby to nasz wspaniały klient Hejzelat we własnej osobie? Wspaniale się składa, właśnie miałem ochotę rozliczyć się z wszelkich zaległości. A kim jest wasze szlachetne towarzystwo, panie Hejzelnat? Nie przypominam sobie, żebym zlecał kalece zajęcie się tak małym problemem, jakim jesteś ty. Czyżby zwykłe psy, łase na prosty pieniądz? A może nieszczęśnicy szukający śmierci? Droga panienko, drogi panie, puśćcie mojego klienta, bym mógł się zająć nim osobiście. Oczywiście wymagam od was również odpowiedzi na wszelkie pytania odnośnie celu waszej wizyty w naszych skromnych progach. Ach, byłbym zapomniał... Radzę odpowiadać szczerze. Ślady po lamii goją się bardzo długo lub nie goją się w ogóle.

I po jaką cholerę godził się na tą robotę? I po cóż do diabła mu to było? A mógł w tym momencie beztrosko prać się po gębach z karczemną hałastrą. Połasił się na łatwy zarobek, a zamiast niego wyniesie najważniejszą, bowiem ostatnią życiową lekcję - nie można ufać kalekom.

Osobliwe słówko, które brzmiało niczym wyjątkowo tuzinkowa nazwa mieściny, poznał już wcześniej. Moc owego dopiero teraz. Kto by pomyślał? A powątpiewał w jego siłę tak jak w istnienie bogów. Jeśli faktycznie istnieją muszą mieć teraz niezły ubaw.
Co bardziej niezwykłe efekt Jelkaly przeszedł jego oczekiwania. Sam nieraz stał się świadkiem wykrzykiwania go bez widocznych rezultatów. Z kolei w tym przypadku nie dość, że zaklęcie przywołało wsparcie to i przy okazji w towarzystwie ciemnych chmur diabelne wietrzysko z zapowiedzią rychłej ulewy.

Jeszcze tylko śladów po lamii brakowało na jego licu, zdążył pomyśleć nim cokolwiek przedsięwziął.

Odniósł wrażenie, iż wyprzedził w poczynaniach współtowarzyszkę zbrodni o dobre pół uderzenia serca. Z lekka odepchnąwszy chudzielca jak proszalnego dziada, uniósł nieznacznie ręce ku górze niby demonstrując, że nie miał z tym nic do czynienia. Co złego to nie on. To właśnie tamta dobierała mu się do osobistego dobra.

- Ja ich nie znam - wypalił, kompletnie zapominając o kapturze na czerepie. Co za farsa.
Poszukał u siebie oręża. Oczywiście nie ręką, a jeno myślą.

Bez szczególnego zainteresowania obserwowała dalsze losy szczurzego oszuścika, Hajzelnata. Miał chłopak przesrane, miej więcej od urodzenia, a żeby uściślić, odkąd do kurzego łebka wpadła mu myśl, że go ta jelkala wybawi. No cóż. W pewnym sensie, wybawiła, i to na dobre. Od życia.

Okazywanie czegokolwiek poza bladym strachem przed własną niechybną śmiercią byłoby w tej sytuacji wielce niestosowne. Myrthiel wytrzymała jednak tylko chwilkę, a mianowicie, chwilkę aż do momentu, kiedy lamia trafiła Hajzenata. Źrenice rozszerzyły jej się odrobinę. Brzydziła się mordem, jak każdy koneser na którego oczach jest niszczone dzieło sztuki, a za takie uważała ludzki organizm.
Nigdy jednak nie widziała lamii w akcji, a ta nowość rozpalała w jej duszy ów szczególny rodzaj akademickiego zainteresowania, które skłaniało poważnych profesorów do oglądania gówna szkłem powiększającym. Jej twarz przez moment była polem bitwy dla tych dwóch uczuć, zanim obrzydzenie do wszelkiej maści morderców ustąpiło przed ciekawością.

Ze skupieniem godnym psa węszącego obiad obserwowała ruch lamii, mimowolną, gładką grację z jaką wgryzła się w miękkie struktury twarzy, a następnie malowniczą eksplozję. Nos, który śmignął jej koło ucha nie wzbudził w niej większego zainteresowania, podobnie jak gałka oczna. Przed rozpryskującym się mózgiem ustąpiła nieco, chowając się za Daherte. Tylko odrobinkę, bo jej oczy wbite były tę resztę trupa która nie walała się malowniczo dookoła. A konkretnie, w miejsce, w którym lamia przedzieliła czaszkę na dwoje.
Kształcące doświadczenie. Teraz już wiedziała jak działa lamia i gdyby nie towarzystwo, spędziłaby kilka miłych chwil mierząc to i owo, oglądając strzępki i skrzętnie notując. Nauka mogłaby sporo zyskać...

Zaprzestała gapienia się na trupa i podniosła oczy na wąsacza. Miał plamkę krwi tuż pod okiem i jakiś tajemniczy strzępek na końcu wąsa. Niemniej, nadal robił na niej wrażenie sympatycznego wujka, choć z całą pewnością było to tylko złudzenie wywołane dziecięcym skojarzeniem z wąsami. Kiedy ma się pięć lat, każde wąsy wyglądają na wujka. Potem człowiek albo się leczy z tego złudzenia, albo żyje z nim do śmierci.

Nie spodziewała się, by aż tak bardzo wyglądała a inną kastę społeczną. Wydarzenia tego dnia z pewnością wytrąciły ją z tej, do której zwyczajowo należała... najwyraźniej jeszcze nie dostatecznie nisko, by zostać uznaną za równą szczurkowi. Znaczy, zmarłemu Hajzelnatowi, nie wolno kpić z umarłych. Doczekała do końca przemowy Dmytra, zerkając tylko przelotnie w dół, w poszukiwaniu tych rzekomych jaj.

- Jestem oportunistką - odparła. - Jemu się wypsło, a że zamierzałam postraszyć, czemu nie miałam użyć tego czego najwyraźniej najbardziej się obawiał? Bez szkody by wam było, może i z zyskiem, a na pewno zaoszczędzonym czasem. - Z namysłem podrapała się po brwi, mimowolnie odkryła przecinający ją strup, i wiedziona pradawnym ludzkim instynktem, spróbowała go oderwać. - Nikogo nie zamierzam opierdalać, jak żeście to ładnie ujęli. Informacji szukam. Hajzelnat jak dzień długi stoi... stał, i się lichwiarzowi na ręce gapił. Wywiedzieć się chciałam, czy pewna moja ulubiona własność przez te ręce nie przeszła.

Złe czasy przyszły, jeśli mówiła prawdę i brano ją za kłamstwo. Może idąc tym tropem, należało kłamać, a wzięli by to za prawdę? Ot, zagwozdka, a ona ceniła sobie swoją całość, mając jej mniej niż inni ludzie. Tymczasem gdzie się nie obejrzeć dupa z tyłu.

Dmytro nie był zadowolony. Na wypowiedź kulawej dziewki skrzywił się nieznacznie, przestąpił z nogi na nogę i splunął przez lewe ramię. Nie miał tego dnia ochoty na jakiekolwiek rozmówki, dlatego też najlepszym rozwiązaniem będzie szybkie i przyjemne pozbycie się dwóch szczurów.


—Najwyraźniej panienka nie rozumie. Tu chodzi o fakt, żeście użyli mojego imienia, a to powinno już dawno utrzymać mnie w przeświadczeniu, że czeka was nic innego, jak sztylet w potylicę. Ani panienka, ani jej towarzysz nie posiadają czegokolwiek, co miałoby dla mnie jakieś znaczenie. Hlevav, Vavel! Do mnie! Zajmijcie się t...— Nie dokończył, bowiem powietrze rozdarł głośny, chłopięcy wrzask posłańca. Ubrany był w niebieskie, przepasane ubranie, zaś na głowie miał zdarty i zmięty, żółty pątlik.

Wbiegł do uliczki zasapany, ledwo trzymając się na nogach. Był najwyraźniej wynajęty na usługach samego Dmytra, gdyż bez większych przeszkód, bez oglądania się na bandytów i bez zwracania ich mało mądrej uwagi padł na kolana przed wąsaczem.

—N...Nasze wo, wo... Wozy kupieckie... Z całego transportu przyjęliśmy jedynie trzy! I to niepełne! Bęcwały gadają, jakoby doszło do rabunku tuż przed traktem, kilka mil od wsi Vyzimbory!
—Że co kurwa? Jakim zajebanym cudem! Przecież transport ubezpieczali konni z Oxenfurtu, do kurwy nędzy!
Specjalnie nadstawiałem dupy, by zablokować beneficjentów! Ceny metalików zdążyły wzrosnąć trzykrotnie, a Ty śmiesz mnie obrzucać gównem?! Kiedy przyjechali?
—Panie, gdy tylko... gdy tylko pojawili się konni wraz z wozami i rzucili, co się stało, żem od razu pobiegł ile sił! Nie dawniej niż trzy chwile temu zdążyli wyładować pozostałości...
—Kurwa, kurwa, kurw...—Dmytro wierzgał, rzucał się, aż w końcu postanowił wyładować złość na biednym ciele Hejzelnata. Wąsacz kopał, gniótł i przytupywał, miażdżył pozostałości głowy szczurzego bandyty, która zdała pękać jak mały, dziecięcy balonik - oczywiście musiałby być pełen szarawej masy mózgowej, kawałków czaszki i hektolitrów ciemnej, wręcz czarnawej krwi.



—Przecież ja nie mam nikogo do dyspozycji! Większość chłopaków wyjechała z dostawą zboża, a pozostali odbierają depozyt lenny w Ostrorogu! Co ja teraz pocznę... Kurwa mać, poszukaj kogoś, Mel, trzeba wytropić tych psich synów. Jak to możliwe, że kurwa ośmielili napaść na mój konwój! No zapierdalaj! W tenczas! Zbierz kogokolwiek, trzeba wytropić kurwich synów. Jeszcze mi kurwa, kur, kurw... zapłacą!


Z opanowanego dżentelmena jak na znak Dmytro zamienił się w iście paradny widok - przypominał teraz małego, wąsatego diabełka, który dostał krzyżykiem po tyłku. Przynajmniej kolorem polików takowego przypominał. Zdawał się zapomnieć o Myrtille i Daherte, w przeciwieństwie do jego przybocznych bandziorów, którzy ciągle mieli się na baczności.

Diabelnie korciło go by rzec coś, co dawało nikłą szansę zrzucenia całej winy na towarzyszkę, a jeszcze mniejszą na ocalenie skóry. W końcu on nic złego nie uczynił. A jakże! Rzucił raptem trzy słowa, w których to nie padło żadne imię, a już na pewno nie tego tu wąsatego buraka. Był czysty jak łza, czy jak kto woli jak kropla wódki, jednakże zanosiło się na to, iż odpokutuje za winy kulawej wariatki.

Zaniechał pierwszej lepszej myśli jaka wpadła mu do łysej głowy. Zamiarował pchnąć towarzyszkę pod nogi drania z lamią, po czym rzucić się w te pędy tam gdzie nogi go poniosą. Jednak chwilę potem słusznie stwierdził, że kobieta nie potrzebuje jego pomocy aby się przewrócić. Powinien to rozegrać w inny sposób.

Oddalał się od obdarzonej jajami panienki tak wolno jak tylko potrafił, co rusz ukradkiem lustrując otaczających ich obwiesiów. Kierował się ku płotowi tak bacznie jakby ratował przyrodzenie przed diabelnie ostrymi kłami nieostrożnej dziwki. To wymagało nie lada precyzji i opanowania. I odrobiny szczęścia rzec jasna.

Jeszcze tylko parę uderzeń serca.

Niebieski chłopaczyna poniekąd niósł sukurs. Odwrócił uwagę szefa bandy tak jak tylko można wymarzyć. Niestety tylko szefa. Niestety to co prawił zaciekawiło również jego samego, przez co stracił najlepszą i prawdopodobnie jedyną okazję do rejterady.

Bogowie dobrze się bawią.
Już wiedział co jest grane i jaką misję powierzy im nowy pracodawca ażeby móc zyskać kilka dni więcej tego parszywego żywota. Całe szczęście nikt nie mógł zauważyć jego konsternacji tak wyraźnie wymalowanej na twarzy.
Nie odzywał się. Okazja przepadła, lecz wkrótce nadarzy się nowa.

Opatrzność miała dziś najwyraźniej poczucie humoru.
Myrthiel też czuła się niestosownie rozbawiona, gdy tak patrzyła, jak Dmytr pryga w bezgłowych szczątkach Hejzelnata, jak nie przymierzając, koza na łące. Ciemna krew prysnęła na mury artystycznym deseniem, ocalała gałka oczna podzieliła los swojej towarzyszki, jakieś anonimowe chrząstki i odłamki zachrobotały dookoła.
Zaiste, śmiać się i rzygać chciało od tego żałosnego przedstawienia.
Jej poziom szacunku, zawyżony przez natychmiastową reakcję na "jelkalę" i kilka innych początkowych wektorów, teraz spadł mniej więcej do poziomu bruku.

Z całą godnością na jaką stać jednonogą kobietę - to znaczy, całkiem bez niej - dała się zawlec przed poczerwieniałe oblicze nadpobudliwego Dmytra.

W miarę słuchania jego rozwlekłej wypowiedzi przechodziła kolejno różne stany. Od wzmożonej uwagi, ze względu na możliwość ocalenia tyłka, przez znudzenie, chwilowe rozbawienie, starannie stłumione ziewnięcie i nagłą, krępującą ruchy wściekłość. Ten skurwiel wiedział, gdzie się podziała jej pieprzona proteza. Od początku wiedział, szybko skojarzył, a teraz to był... ich wspólny interes. Wspólny, bodaj go pies wychędożył, jego gnój, który miała posprzątać, żeby odzyskać swoją własność. Ta bezczelność, nie da się ukryć, poruszyła jej emocje bardziej niż groźba śmierci.
Na jednak twarzy nie zmieniła się w ogóle.

- Myrthiel - przedstawiła się tym samym tonem, który utrzymywała od początku całego zajścia. A skoro już nie kłamała, to nie było sensu zaczynać teraz. - Panie, jakie mamy wyjście poza przyjęciem tej... propozycji? - skrzywiła usta, grymasem wyrażając co myśli o tej "możliwości wyboru". - I w miarę możliwości naszego trójnogiego zespołu postaramy się znaleźć i nauczyć niektórych szacunku do większych. - Spokojnie popatrzyła na zadzierającego nosa Dmytra. Z bliska był naprawdę niski; sięgał jej tylko niewiele ponad cycki. - Wyjaw mi, mój panie, szczegóły. Kto kierował transportem? Rada bym była usłyszeć słówko czy dwa od naocznego świadka.

Ostatnio edytowany przez Myrtille (2015-04-13 17:05:53)

Zmarszczyła się, i zrobiła jeszcze brzydsza niż zwykle, gdy pierwsza kropla deszczu trafiła ją dokładnie w czubek nosa. Od jakiegoś czasu zanosiło się na opady, ale Myrthiel miała szczerą nadzieję, że cholerne chmury spłyną nad morze, jak to nierzadko bywało. Deszcz był oczywiście dla tego siedliska ludzkich brudów błogosławieństwem, ale doceniała go tylko spod dachu własnego mieszkania. Na pewno nie wtedy, gdy była zmuszona na jednej nodze kicać po kolejnych zaułkach, w których opady zamieniały zwykłe nieczystości w prawdziwy, niemożliwy do ominięcia ściek.
Po za tym, kąpiele wolała jednak brać w balii, w ciepłej, mydlanej wodzie.

Deszcz miał oczywiście jej preferencje kąpielowe tam gdzie słońce nie dochodzi.

Z trudem powstrzymała się od wytrzeszczenia oczu, gdy Dmytr rozłożył nad głową przenośny daszek. Coś jednak musiało się w jej twarzy odbić; nie sposób, żeby się nie odbiło, skoro wąsaty herszt wyglądał teraz iście jak klaun z objazdowego cyrku. Myrthiel miała niejaki problem, aby nie ryknąć śmiechem, a jeszcze większy, aby się ponownie skupić na Dmytrowych wywodach. Oczy ciągle jej uciekały w kierunku purpurowej materii na rączce. Jeszcze jak w Oxenfurie takie wynalazki nikogo nie dziwiły, tak schowany pod nim niski bandzior, z butami nadal umazanymi krwią, zakrawał na jakiś ponury żart.

- Sah-le-em - burknęła, wymawiając starannie dźwięki. Fatalny akcent, którym charakteryzowała się Starsza Mowa w jej wykonaniu, rozciągał się na wszelkie wyrazy brzmiące choć odrobinę obco. Ten jednak wolała zachować w formie jak najmniej zmienionej, ot, dla rzeczy tak prozaicznej jak uniknięcie kolejnego zabawnego wypadku w stylu tej "jelkali".

Zanim się obejrzała, została w zaułku sama. Zupełnie sama, chyba, żeby liczyć towarzystwo Hajzelnata, rozmazanego po okolicy. Deszcz zaczynał zmywać już jego kawałki ze ścian, po ziemi popłynęły fantazyjne karminowe wężyki, zbiegające się w jeden lśniący strumień sunący środkiem zaułka w kierunku rynsztoka.
Myrthiel obrzuciła zwłoki wzrokiem pełnym żalu - resztki zmasakrowanej głowy nie mogły już dostarczyć żadnych informacji na temat lamii. Podobnie jak on sam. Ot, bezgłowego trupa znajdzie wkrótce ktoś, kogo przepełniony pęcherz zawiedzie w ów zaułek, a za niedługo korpus wyląduje w masowym grobie razem z resztą bezimiennych żebraków... a wystarczyło nie histeryzować i odpowiadać na pytania...

Wymruczawszy pod nosem modlitwę do dowolnego bóstwa, które mogło słuchać i zechciałoby się zająć duszą zmarłego, Myrthiel wykuśtykała z zaułka. Mokra koszula lepiła się do niej, ukazując światu nieszczególnie godne uwagi wdzięki i kanciaste kształty, mazidło którym przyciemniła włosy zaczęło spływać na kark i skronie. Roboty miała nagle dwukrotnie więcej niż planowała, a środków do wykonania jej - o połowę mniej. Jak tu w ogóle na kogoś polować na jednej nodze, czyż ten Dmytr ocipiał do reszty?
Z tą myślą powlokła się przed siebie, rozchlapując kałuże. Aby cokolwiek wskórać, choćby w kwestii znalezienia gówniarza w pątliku, musiała mieć dwie sprawne nogi, choćby i nie swoje. Czyli jakby nie patrzeć, trzeba było wrócić do punktu wyjścia.

zt

Jego konfraternia, chociaż ten bardziej nabity raczej nigdy żadnej wojny nie widział. Raczej. Ten drugi - może, ale trudno tak zgadywać.

Chuj... zaszedł tak daleko, to nie zrejteruje przez dwóch karków. Jak zgadywał - wykidajłów pilnujących bezpieczeństwa interesu. Albo... Albo to był ten z saberrą - w końcu broń, zdaje się, nieco egzotyczna a imię jegomościa też takie się wydawało. Zapewne kluczowym elementem przy ocenie byłaby tutaj karnacja.

Zgadywanki cacanki... Po prostu podszedł. Wzrokiem już idąc, szukał kogoś za tym kramem. Jeśli nie znalazł, to zwrócił się do uzbrojonych, pierwej kiwnąwszy im głową.
- Witam, waszmościów. Posłanie niosę dla właściciela tego stoiska, Korony znaczy, od znajomego kupca Schmeissera. Pilna sprawa.  Orientujecie się może, gdzie właściciel? - Zapytowywał... Wyraźnie, nie po cichu. A nuż dzieciak będzie widział - dzieci lubią się chwalić wiedzą... Chyba.

Jeśli potwierdziło się, że to któryś z nich, pierwej dla upewnienia zapytał o godność.

Aha... jeśli ktoś był przy stoisku, ewidentnie osoba obsługująca, to ją pytał. 

Ostatnio edytowany przez Kanel (2017-11-17 23:04:20)

Bijatyka nie wchodziła w rachubę - nie z tą ręką i nie w mieście.

- Ależ oczywiście, jak mogłem być tak ślepy, żeby waszmościa... kurwa to ważna sprawa jest, nie pora na takie jasełki. Posłanie mam dla niejakiego Adaba czy Abada, czas mnie goni jak cholera a sprawa jest kurewsko pilna. - Nie darł się, normalnie mówił. A potem... Potem odwrócił się w kierunku dzieciaka, nie próbując u tych dwóch szukać zrozumienia. - Chłopcze, wiesz gdzie jest właściciel straganu? Znasz go? - Zapytał. Bo to przecież cholera wie, czy z tymi żartownisiami dojdzie do porozumienia.

A chuj im w dupska... Z najszczerszymi życzeniami.

- Szmajser... - Powtórzył. - Tak, chłopcze. Ten co przypomina wronę albo kurka jakiegoś. Chudy, czarnowłosy, handluje kuszami. Mam coś przekazać właścicielowi lombardu, tylko i tylko jemu. Możesz mnie do niego zaprowadzić? Albo rzec mi, gdzie on teraz? - Skoro trafił na bardziej pomocą osobę, to u niej szukał informacji.

Należało się chłopakowi trochę zrozumienia... I wdzięczności, bo właśnie się dowiedział, jak jego pracodawca jest szczodry.  No ale chuj... Jak miał robotę, to już chciał to do końca dociągnąć.

Westchnął. - To chujowo, ale razem z nim i ja będę miał kłopoty. Tedy wiesz, co zrobimy? Ja... - Ściągnął rękawicę. - Ja Ci zapłacę. Trzy denary.  A Ty powiesz mi, gdzie jest właściciel. Bez robienia w chuja. Dobra? - Przykucnął, pokazując przyciśnięte palcami do dłoni trzy monety. - Nie bądź jak ten Szmajser, poratuj człowieka. Dość już mi dzisiaj bandyci kłopotów narobili. No... - Jak musiał zapłacić, to trudno... No i szkoda mu było dzieciaka, bo sam też miał już epizody z niewypłacalnymi zleceniodawcami.

Przybywając spod „Trzosu” wzmiankowany stragan lombardu znalazł szybciej niż za pierwszym razem. Znał już nieco topografię miasta, a czekającego na niego w zniecierpliwieniu młodzieńca trudno było przeoczyć z daleka, nawet pomimo jego niewielkiego wzrostu. Widząc górującą sylwetkę Rysława na horyzoncie, wybiegł mu kawałek na spotkanie, po czym zatrzymał się w oczekiwaniu. Chociaż panował nad swoją twarzą całkiem dobrze, nerwowa ruchliwość zdradzała ewidentne przejęcie.

Kawałek dalej widział stragan, przy którym ponownie nie zastał Sersila. I podobnie jak ostatnio kręciło się przy nim i miało nań oko dwóch gości, ten z saberrą oraz napompowany wielgus z odsłoniętymi mocarnymi ramionami. Obydwaj goście snuli się leniwie wokół stoiska, czasem przy nim przysiadali, zawsze poszukując cienia, ewidentnie śnięci. Znający się nieco na życiu Rysław mógł łatwo skonstatować, że obydwaj goście byli nieco wczorajszy, cokolwiek niewyspani i nie miałby wątpliwości, że zalatywałoby od nich, gdyby podszedł bliżej.

— Dzień dobry — przywitał się dzieciak, kiwając na obcasach swoich małych butów, patrząc w górę. — Co będziemy dzisiaj robić i co będzie nam potrzebne? — zapytał zaraz jednym tchem, zaraz po tym jak gdy odbębnił przejaw dobrego wychowania w postaci przywitania swojego przyszłego nauczyciela.

Na powitanie odpowiedział mu tylko ten z saberrą u boku, unosząc jedno ze swoich ramion w odwzajemnionym geście tak ciężko i ospale jakby trzymał na barkach wszystkie zmartwienia tego świata. Drugi nie odpowiedział, bo nie zauważył go wcale, przymknąwszy oczy kiwał głową w zbolałym grymasie.

— Atrapy... — młody skoczył za stragan, rozejrzał się szybko po czym śmignął i wrócił, trzymając dwa nieznacznie różnej długości kije, którym sprokurowano „jelce. — Mam też te klepki, po które pan mi kazał wczoraj iść na ju... Na jutro. Znaczy na dzisiaj — dokończył szybko. —Tylko lekki rympał, bo nie mogliśmy znaleźć rękawic. Mam za małą dłoń. — Młody skrzywił się i kopnął drobny kamyk, który potoczył się po bruku. — Ale pan Sersil mówi, żebym się nie martwił, bo to wyleczalne... Prowadź? — Dzieciak podniósł na Rysława oczy o pytającym wyrazie. — A kędy? Znaczy, gdzie będzie dobrze? Bo wiem, gdzie można będzie znaleźć nieco przestrzeni. A musimy na dworze, bo pan Sersil nie pozwala mi biegać po kwaterze... Możemy znaleźć gdzieś jakieś podwórko, tutaj albo na starówce, byle by nas nie skrzyczeli ani nie pogonili. Eee, ale pana chyba nie pogonią. Nie wygląda pan na takiego, co go gonią i daje się pogonić. Mnie też nie da pan pogonić, dobra?

— Jadłem! — odparł szybko i skwapliwie. — I biegałem już dzisiaj trochę, i machałem atrafą żeby się przyzwyczaić!

Zapytany o doświadczenie w boju, jego oczy poruszyły się kilka razy w jedną i drugą stronę, gdy rozum szukał informacji. Przypomniawszy sobie, wyprostował się poważnie, choć przemawiał ze skromnością, która przystaje tylko prawdziwym bohaterom.

— Trochę, owszem. Ja i chłopaki pokonaliśmy kiedyś bandę Krościatego i jego brata, małego Dody z przedmieścia. Patykami, a jak podchodzili i kiedy uciekali to kamieniami. Miałem procę, którą zrobił mi Tomcio, taki niziołek co jego mama pracuje w manufakturze, ale się zepsuła. Znaczy się proca, bo manufaktura chyba dalej działa. Potem zrobił mi drugą, ale tą zabrał mi Sersil, bo zbiłem okno czcigodnego Logara. Czcigodny nie widział, że to ja, ale Sersil i tak się zezłościł, bo powiedział, że gdyby widział to zrobiłby mi koło dupy, bo czcigodny Logar to straszny skurwysyn i jakby jeszcze miał matkę to by ją sprzedał za koronę. O ile tak drogo. A właśnie, mam tu dla pana pieniądz co się należy, za lekcję, proszę. No. I widziałem też jak się biją! Raz w gospodzie, dwa krasnoludy, które tak śmiesznie machali rękami i krzyczeli, a potem się pobili. I drugi raz, kiedy Rozbrat, ten duży co pilnuje naszego straganu, o tam przyszedł do jednego pana, do którego wcześniej przyszedł Sersil. Iii Sersil spytał go, czy ten odda mu pieniądze, a tamten pan na to, że jak Sersil sobie zasłuży. To wtedy podszedł do niego Rozbrat, bardzo blisko i zrobił tak, że jakby trochę podskoczył w miejscu i huknął go czołem, a potem się bardzo szybko obrócił z wystawionym łokciem. A tamten zrobił tak! — Młody przewrócił się miękko i z wdziękiem, po czym od razu wstał, jednym podskokiem jak zwolniona sprężyna. — No, tylko leżał dłużej i tak śmiesznie mrugał oczami i coś bełkotał. Nie słyszałem ani nie widziałem co, bo Rozbrat zasłonił go nogą, jak nadepnął mu nią na głowę, a Sersil kazał mi sobie pójść, bo nie powinienem się tu krzątać. No, a z tymi rówieśnikami to też trochę... Ale tylko z kolegami, bo inne chłopaki są większe i starsze i nie dają mi wygrać. I zawsze jest tak, że jak jeden zaczyna to reszta jego kolegów zbiera się z tyłu, a czasem pomaga. Semel, nasz drugi ochroniarz i pomocnik pana Sersila, mówi że to w życiu normalne i żebym się przyzwyczajał, ale to niesprawiedliwe! Kilku na jednego to banda łysego!

— Podwórze? — młody zastanowił się przez moment, a zastanowieniu towarzyszyły dwie krótkie rundki chodzenia w kółko. — Dobra, mam! —  Młody klasnął w dłonie i podskoczył, a zaraz potem wysłuchał oraz zapamiętał sobie gorzką skądinąd naukę o przewadze, uzyskując jej potwierdzenie u drugiego starszego i bywałego męża. A zaraz potem, zgodnie z danym mu poleceniem, poprowadził. Właściwie to smyknął jak piorun po mokrej trawie nim przebrzmiało drugie z wypowiedzianych przez Rysława „ćwiczyć”.  Młody zrobił to wcale wdzięcznie, wyprzedzając nieco najmitę, gracko mijając nadchodzących z naprzeciwka ludzi i wszelkie inne stworzenie. Gdyby nie wzrost wojaka oraz jego długi krok, ani chybi straciłby młodego z oczu. A tak udało mu się mieć go na oku, dopóki nie dotarli na miejsce.

Spoiler:

Rysław jest do przodu o jedną koronę.