Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Architektura Novigardu była niepowtarzalna. Miasto kupieckie, jeden z większych portów było bogate. A te bogactwo pociągało za sobą rozmach. Kobieta jednak nie zwracała na to uwagi. Przeklinała w myślach. Wszystkich i wszystko. Obdartusa-półgłówka, który nie reagował gdy przywalili się strażnicy. Nadgorliwego rycerzyka, który chyba z nudów i dla pokazania jaki to nie jest twardy ją aresztował. Obleśnych strażników za to, ze byli obleśnymi strażnikami. I siebie, za to, że wpakowała się w kolejne gówno.
Pod kordergardą oddała wodze konia. W środku gdy Nosikamyk kazał jej się rozbroić spojrzała na niego. Miejsce zwykłej czupurności zajęła bierność i zniechęcenie. Znowu wylądowała w ciupie. Znowu za niewinność, parę razy popełniła przestępstwo za które należał jej się stryczek, ale nie tym razem. Podniosła się z krzesła i odpięła oba pasy, z mieczem i długim nożem. Broń ułożyła na stole. Z pochew wszytych w kurtkę wyciągnęła cztery noże do rzucania i również położyła je na stole. Znowu usiadła na krześle i dopiero odpowiedziała na polecenie.
- Dwie koszule, czerwone. Bielizna, sztuk cztery. Krzesiwo i hubka. Miska, kubek, widelec i łyżka. Drewniane. Koc. Butelka czerwonego wina. Worek z obrokiem. Czyste szmaty, nie pamiętam ile. Potem będę chciała zobaczyć czy wszystko jest zapisane.
Od pasa odwiązała jeszcze sakiewkę.
- Sakiewka z siedemdziesięcioma pięcioma koronami novigardzkimi.
Jeżeli wszystko będzie się zgadzało podpisze kwit i pójdzie za strażnikiem do celi. W przeciwnym wypadku będzie protestować, szczególnie gdy na kwicie zabraknie pieniędzy, broni lub wina.

Wiedziała, że do tego dojdzie. Było pewne, że w więzieniu strażnicy spróbują się do niej dobrać. Przywykli do brudnych dziwek widząc wysportowaną i atrakcyjną półelfkę, ubraną w przylegający do zgrabnego ciała strój nie będą mogli się powstrzymać. Między wypięciem się dla obleśnego strażnika w obskurnej celi a daniem tyłka w taniej karczmie może była niewielka różnica ale istotna. W karczmie to ona gdy miała ochotę się rżnąć wybierała faceta. Zwykle wypijając wcześniej sporo wina. Miała kontrolę nad sytuacją a w razie zbytniej nachalności nóż. Nosikamyka nie mogła potraktować jak chłopów w Rejzie ostrzem. W pierwszym odruchu chciała strażnikowi przyłożyć i powiedzieć gdzie łapy ma sobie wsadzić. Nauczona jednak przy bramie, że awanturowanie się z strażnikami nie popłaca tym razem się powstrzymała. Miała przeczucie, że skończyłoby się to dla niej zbiorowym gwałtem.

Nie odsunęła się ani nie odtrąciła dłoni. Pozwoliła się dotknąć, chwilę pościskać (bo pieszczeniem nie można było tego nazwać) pierś. Powstrzymała wzdrygnięcie i zdobyła się na figlarny uśmiech. Mruknęła z udawaną rozkoszą.

- Ale ja jestem bardzo niegrzeczna... Jak wyjdę to udowodnię jak bardzo. Może pokażesz mi miasto. Zaczynając od piętra jakiejś karczmy? Ale to jak twój kapitan skończy z tym cyrkiem. Wtedy nie będziemy musieli się śpieszyć...

Miała nadzieję, że Nosikamyk połknie haczyk i wstrzyma swe zapędy do czasu aż jej nie wypuszczą. I nie oddadzą noża.

Z Tawerny Kelpie

Nasturcja wraz ze strażnikiem po kilkunastu minutach marszu znalazła się w kordegardzie. Nawet w nocy nie było tutaj pusto. Co i rusz ktoś ich mijał, czasem kiwano jej towarzyszowi głową, czasem witano się z nim, a jeszcze częściej spoglądano ciekawie na dzierlatkę. Dotarłszy na dziedziniec, naraz skierowali się ku budynkowi, gdzie szybko weszli. Ziuta, bo tak nazwał ktoś mężczyznę towarzyszącego Nassce, milczał cały czas. W dodatku był spięty, jakby oczekiwał, że kobieta zaraz rzuci się na niego i również poderżnie gardło. Wszystko to wyglądało, jakby naprawdę była podejrzana, chociaż przecież była jedynie niewinnym świadkiem, który znalazł się w nieodpowiednim miejscu i w nieodpowiednim czasie.

Na parterze zatrzymali się w jakimś korytarzu przed żelaznymi drzwiami, przy których stał jakiś młody chłopak wyglądający na mocno znudzonego. Tutaj Ziuta odchrząknął i powiedział rzeczowo:

— Przepraszam, ale będziemy musieli skonfiskować na czas przesłuchania ekwipunek panienki. Oczywiście po wszystkim go zwrócimy — dodał pośpiesznie, po czym pilnujący wyciągnął pęk kluczy i otworzył jednym z nich drzwi. Zamek kliknął, a strażnik nacisnął klamkę, uchylając wejście. Towarzysz Nasturcji spojrzał na nią wyczekująco, czekając, aż odda całą swoją broń.

Strażnik popatrzył się na kobietę jakby obrażony. Za drzwiami natomiast był mrok, choć Nasturcja widziała zarysy jakichś półek. Pewno składzik na przedmioty osobiste przesłuchiwanych/więźniów.

— Nikt tutaj nikogo o nic nie oskarża, panienko. Po prostu takie procedury, nie przesłuchujemy uzbrojonych. No, im szybciej panienka zacznie z nami współpracować, tym szybciej panienkę wypuścimy — powiedział, ponaglając Nasskę. Już wyciągał dłonie po jej łuk, spodziewając się po kobiecie współpracy, gdy na jego obliczu wykwitło zdziwienie. Potem rudowlosa nie widziała grymasu wściekłości i czystej nienawiści, gdyż biegła do najbliższego okna. Kilka stóp na lewo od niej rzeczywiście było jedno – łagodny wieczorny blask wpadał przezeń do środka, rozpraszając mrok korytarza. A potem to już było słychać brzęk tłuczonego szkła, gdy Nasturcja z impetem wpadła w szybę i rozbiła ją, wylatując na dziedziniec. Szybko się pozbierała i jeszcze szybciej zaczęła biec, byle jak najdalej od kordegardy. Być może pech, być może nieszczęśliwy przypadek jednak chciał, że pędząc ku wyjściu z całego kompleksu, będąc może ze trzy stopy od niego, mając przed sobą kilku zdziwionych żołnierzy, usłyszała świst. W następnej sekundzie runęła do przodu, gdy bełt wbił się jej nieco powyżej lewego kolana.

Być może dałaby radę się podnieść i odkuśtykać gdzieś daleko, gdyby nie fakt, że znajdowała się w jednym z najbardziej uzbrojonych miejsc w Novigradzie! Szybko poczuła na swoim karku ciężki bucior i głos dochodzący z góry:

— Zygfryd, przynieś jakieś kajdany! — ktoś inny podszedł do nich, ale z twarzą przy bruku ciężko było jej zauważyć, kto.

— Spróbuj jakichś sztuczek głupia kurwo, to kolejnego bełta dostaniesz między żebra. Zrozumiałaś?! — ostry, chrapliwy głos doszedł do jej uszu. Mogła wywnioskować, że to była ta sama osoba, która w tak szybki sposób ukróciła jej próbę ucieczki.

Gdy wspomniany Zygfryd wrócił, co usłyszała po brzęku metalu, nacisk na jej szyję zelżał, za to poczuła, jak ktoś wykręca jej dłonie do tyłu w dosyć bolesny sposób. Następnie na jej nadgarstki założono kajdany i podniesiono. Lewa noga ugięła się pod nią i zabolała, ale nikt nie przejmował się tym na razie. Nasturcja za to mogła ujrzeć, w jakiej się teraz sytuacji znalazła. Z kuszy celował do niej rosły, brodaty mężczyzna ubrany w klasyczny pancerz straży. Wyglądał groźnie ze swoim długim mieczem u boku i paskudną blizną przecinającą jego prawy policzek. Obok niego stał porządnie rozeźlony Ziuta, również wyglądając jakby miał ochotę rozszarpać Nasturcję na strzępy. Za sobą miała co najmniej dwoje ludzi i ani jednej drogi ucieczki.

— Nie jesteś mordercą, hę? — warknął doskonale znany jej strażnik i zamierzył się na nią. Już po chwili poczuła, jak w ustach wzbiera jej krew, gdy dostała od Ziuty z pięści prosto w nos i usta. Głowa odskoczyła jej do tyłu, a przed oczami miała ciemne plamy. Usłyszała jeszcze: — Masz pierdolone szczęście, że nie jesteśmy sam na sam. Do celi z nią.

Kulejącą Nasturcją popchnięto do przodu i zaczęto prowadzić do budynku.

Zęby miały się jako tako, choć Nasturcja miała przedziwne wrażenie, że jej lewa dwójka nie siedzi dobrze i pod naporem jej języka delikatnie się chwieje. Jednakże to było w tym momencie jej najmniejszym zmartwieniem. Prędzej należało zastanawiać się, co się z nią stanie. Można także roztrząsać, czy gdyby kobieta nie próbowała uciec, to może ugadałaby się ze strażnikami? Na dłuższą metę jednak nie można było tak wiele myśleć o przeszłości, kiedy tyle się działo w teraźniejszości!

— Pierdu pierdu. Niewinny nie ucieka — powiedział z dużym przekonaniem Ziuta... choć dało się w tym wyczuć dziwną nutę, jakby to rzeczywiście po prostu była głupia wymówka, byle kogoś zapuszkować. Tak więc Nasturcja pod eskortą została zaprowadzona do budynku, gdzie szybko poprowadzono ją na odpowiednie piętro i do odpowiedniej celi, wcale a wcale nie przejmując się tym, że z nogi sterczy jej bełt. Dopiero przed żelaznymi kratami celi pokwapiono się na ułamanie drewna tuż przy ciele kobiety, a następnie ograbiono ją ze wszelkiej broni i pozostałego dobytku dzierlatki, nie omieszkując przy tym złapać ją za wdzięki czasami. Gdy skończono z nią, bezceremonialnie wepchnięto ją do środka, na odchodne rzucając jeszcze:

— No, to teraz sobie przemyśl swoje zachowanie, a jak wrócę, to masz ćwierkać ptaszyno, cóżeś takiego nawyczyniała! — drzwi za nią się zamknęły, a ranna w nogę Nasturcja została w ciasnej celi z jednym, żelaznym okienkiem tuż przy suficie, z którego sączyło się delikatne nocne światło, jednak za wysoko, by ta mogła przezeń zerknąć. Podobnież do innych cel, ta była brudna i ciasna. Od korytarza odgradzały ją kraty, zaś w środku stało jedno wiadro. W kącie zalegała słoma mająca służyć za posłanie. I to w sumie tyle, nie licząc dziurawych ścian, przez które można było zerknąć do sąsiednich cel. Lub ktoś inny mógł tam zerknąć, co właśnie robił.

Czyjaś twarz patrzyła właśnie przez taką dziurę, z zaciekawieniem studiując aparycję Nasturcji. Młody mężczyzna, umorusany, jak mogła zauważyć Nasska w tym braku światła. Włosy miał przetłuszczone, brud z jego twarzy można było już pewno zdrapywać. Nie odzywał się, ale i nie odchodził od wnęki. Po prostu przyglądał się kobiecie, ktorej noga nadal dokuczała, a z nosa sączyła się ciągle krew.

Spoiler:

Przepraszam za zwłokę i jakość, ale miałam pewien zastój i brak weny.

Żołnierz nie zwracał już na nią uwagi. Do jej uszu doszedł jeszcze rubaszny śmiech, dalece lekceważący jej groźby, czemu na dłuższą metę dziwić się nie można było. Tak więc, Nasturcja właśnie została zamknięta w ciasnej, śmierdzącej celi ze zranioną nogą, posądzona o morderstwo jakiejś prostytutki, bo przecież łatwiej jest kogoś oskarżyć, zamiast znaleźć winowajcę. Jednakże czy nie była to poniekąd jej wina? Przecież sama siebie pogrążyła, mogąc wszakże jeszcze jakoś się wywinąć strażnikom. Może słówko lub dwa by pomogły, ewentualnie moneta... a tak to była dosłownie w ciemnej dupie.

Coś pisnęło i rzeczywiście ze trzy szczury wybiegły ze słomy i umknęły bezproblemowo za kraty. Gdy Nasska usiadła na prowizorycznym posłaniu i zapytała młodzieńca, ten zdaje się wzruszył ramionami i odpowiedział jej.

— Nie mogę? Nudno tu, a nim po mnie przybędą jeszcze minie kilka godzin. To się gapię — brudasek uśmiechnął się zaraz życzliwie. — Na taką panienkę to nawet szkoda byłoby się nie patrzeć. Za co tu trafiłaś tak w ogóle? Za niewinność? — prychnął, żartując sobie z tego nieco, chociaż cały czas nie brzmiał specjalnie wrogo lub nawet lubieżnie. Dało się go polubić.

— Pierwszy raz ze strażą masz do czynienia? — prychnął chłopak, ani chybi zamierzając się zamknąć. Znalazł sobie kogoś do rozmowy i przestało go obchodzić, czy ten ktoś również ma ochotę gadać. — Tutaj albo przytakujesz, albo dostajesz po mordzie, jak widać. Jak jesteś niewinna, a nie trafi ci się srogi skurwiel, to masz nawet szansę się wytłumaczyć. Rzecz jasna nie za darmo, ale świat nie jest miłym miejscem. Tym bardziej, jak pierwszy raz siedzisz. Nie jak ja, mnie już znają i kurwicy dostają, jak widzą moją gębę.

Brudny młodzieniec brzmiał całkiem wesoło jak na sytuację, w której się znajdował, a także całkiem sympatycznie.

— A co się stało? Znam większość tutaj, powiem ci, z kim najlepiej i jak gadać.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2018-01-25 21:53:37)