Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

— Wiem. Wiem, siostrzyczko. Nie bój się, za chwilę będzie po wszystkim. — Twarz Tiberta złagodniała na chwilę, na jeden krótki moment, w którym wypowiadał do siostry uspokajające słowa. A potem zmieniła się znowu.

— Puść ją albo odrąbię ci łapę — warknął przez zaciśnięte zęby, szarpiąc za przecinający pierś i skórzaną kurtkę pas. Piękny miecz, o szerokim obosiecznym ostrzu, z oplatającym go jelcem w kształcie krzywej ósemki stylizowanej zdobieniami na połykającego własny ogon węża, sam znalazł się w wyciągniętej ponad barkiem dłoni.

— Ładna robota. — Starszy wiedźmin spełnił żądanie, wypuszczając dziewczynę i mocniej chwytając poetę, tak by ten nie mógł zbiec ani się poruszyć. — Widać, że krasnoludzka.

— To katzbalger. — Zataczając w powietrzu koła lekko zaokrąglonym czubkiem krasnoludzkiego ostrza, powoli i po okręgu zbliżał się do Jakerta, który nie spuszczając z niego wzroku natychmiast dopasowywał się do jego pozycji, wciąż zasłaniając się poetą niby tarczą. — Co zrobiłeś z Verderem?

— Z panem pięknym? — Młody Kot błysnął zębami w krótkim uśmiechu. — Wyliże się z tego. Na weselu już raczej nie zatańczy. Na tym ani żadnym innym. Ale z czasem powinien być w stanie chodzić. Może nawet samodzielnie. Szczęśliwie znajdowaliśmy się na terenie świątyni, więc szybko zajęła się nim jakaś miła nowicjuszka. Nie dałbyś wiary jak ślicznie razem wyglądają.  — Bert skrócił dystans, błyskawicznie zmieniając kierunek chodu. Jakert, nie pozwoliwszy się zmylić rozmową ani ruchami miecza, błyskawicznie, razem z Gawronem obrócił się w jego kierunku, niczym odbicie w zwierciadle.

— Dobrze wiesz, że ci tego nie podaruję, skurwysynu — wycedził Tio, bujając się na lekko ugiętych nogach i wachlując skierowanym ku dołowi ostrzem w powolnych, nieregularnych ruchach, mających zmylić patrzącego.

— Ja też. — zawtórował mu chrypiąc, pochwycony Gawron. — Załatwcie to między sobą ale nie mieszajcie do tego Lotty. Pozwólcie nam odejść, przynajmniej jej. Zaklinam was.

Zignorowali go obydwaj. Stojący naprzeciw, wpatrzeni w siebie zimnym, gadzim i nienawistnym wzrokiem. Milczenie przedłużało się dramatycznie. W końcu przerwał je Jakert zwracając się bezpośrednio do dziewczyny, nie odwracając spojrzenia od ucznia.

— Wybieraj. Albo Gawron albo on. Zabiję śpiewaka jeżeli nie każesz mu odejść.

— Nie słuchaj go — wtrącił się natychmiast Tio.  — Wracaj do środka i zaczekaj tam na mnie. Nie chcę żebyś na to patrzyła.

Wylegający z gospody tłumek, cofnął się i zaszemrał widząc to co właśnie za chwilę miało rozegrać się na dworze. Większość z powrotem cofnęła się za próg, kilku najodważniejszych wciąż patrzyło na całą scenę przez uchylone drzwi z jeszcze bardziej uchylonymi ustami.

— O ciebie — odpowiedzieli a zaraz potem parsknęli jednocześnie. Obydwaj pełni gorzkiej ironii, widząc jak bardzo są do siebie podobni. Dostrzegając, że jedyna rzecz, która ich dzieli jednocześnie ich łączy, będąc dla nich wspólną i najważniejszą.

— Nie mogę pozwolić byś odeszła razem z nim. Zrozum, on nie jest... Cofnij się, psiakrew! Ja nie żartuję! — Stary Kot, cofnął się sam przed oszalałą Burzą, pociągając za sobą poetę.

Ostatnim co zobaczyła były rozszerzone oczy Ijona.

— Lotta, dziecko — wydusił z siebie rudy śpiewak — Odsuń się, prędko!

W obliczu nagłego natarcia dziewczyny Jakert osłabił koncentrację, umykając sprzed jej zasięgu, na moment zmienił pozycję, odwracając się bokiem do czyhającego na niego Tiberta.

Zaatakował w jednym, szybkim niczym nie czekająca na grzmot błyskawica, ruchu. Klinga katzbalgera błysnęła i zawyła, Kert w ostatniej chwili odskoczył, wpychając Gawrona w ramiona Lotty. Zatrzymując się pod akacją, podniósł srebrną klingę w skośnej paradzie. Przez rękaw zahaczonej ostrzem koszuli przesiąkała krew.

—Pierwsza dla mnie! — Bert zaśmiał się perliście, z miejsca przechodząc do wypadu. Kert wyszedł mu na spotkanie, w przypominającym lustrzane odbicie ruchu, wiążąc obydwie klingi szybkim młyńcem.

Gdyby ktokolwiek nie będący człowiekiem, zechciałby w tej chwili dostrzec przebieg walki obydwu wiedźminów, musiałby dysponować jakimś czarodziejskim urządzeniem zdolnym zapisywać wspomnienie obrazu i odtwarzać je w zwolnionym tempie, jako że ich pojedynku niemal nie dało się dostrzec gołym okiem.

To było starcie dwóch fryg, jednakowo czarnych i niewyraźnych rozmazanych kształtów wirujących to w jednym, to w drugim, to w zupełnie przeciwnych kierunkach. Zatrzymujących się zaledwie na ułamki sekund, przy wtórze akcentujących ich ciosy błysków kling i muzyki towarzyszącej ich spotkaniom, która nawet dla najbardziej czułego ucha zlewała się teraz w jedną nieprzerwaną  kakofonię, szczęków, jęków i zgrzytania. Stal i srebro. Lewa i prawa. Obcas, czubek buta. Unik, zwód, wyminięcie, szybka finta z sinistra, momentalny, zdradziecki wrąb ponad unikniętym patinandem. Klątwa, śmiech, uderzenie, jedno, drugie, cała seria. Wystawiona ukośnie klinga wibruje jak kamerton przyjmując na siebie zamaszyste, katowskie niemal cięcie wyprowadzone z półpiruetu. Obrócili się razem, tuż przy sobie, niemal dotykając plecami. Bert ciął ukośnie, z  góry, z wyprowadzonego z bioder zamachu, Kert pchnął z przyklęku jednorącz, samym czubkiem miecza wymierzonym w odsłonięte rozkrokiem udo i pachwinę młodego. Tibert zareagował błyskawicznie, wykorzystując impet uderzenia, zamienił je w zasłonę, odbijając wrażą klingę. Nim zdążył zripostować na szyję, starszy Kot, użył wolnej ręki składając palce do znaku Aard.

Odruchowo skrzyżował przedramiona, chcąc odrzucić od siebie wraży czar Heliotropem. Ale medalion miała siostra.

Ukierunkowana w telekinetycznym podmuchu moc, sprawiła, że huśtawka zaplątała się w koronie robinii a młody wyrżnął plecami o pachnącą wiosennym deszczem ziemię, zasypany białymi płatkami, które pod wpływem siły znaku odpadły od drzewa. Wyglądał, jakby właśnie mieli go pochować. Zapowiadało się na to tym bardziej, że upadek pozbawił go miecza.

Zerwał się na nogi. Mistrz był już przy nim zamiarując się przyszpilić go do pnia incartatą. Gdyby zasięg i ułożenie terenu, pozwalały na zwykłe pchnięcie, Bert zginąłby już dawno. Za czas potrzebny preceptorowi do cofnięcia się i podejścia po okręgu, kupił krótki rozpęd.

Wypadł  jak do palestry i ze skrętem tułowia, nurkując pod ostrzem, doskoczył z boku, huknąwszy Kerta zamaszystym hakiem w skórzanej, ćwiekowanej rękawicy. Prosto w miejsce, w które musiał nie tak dawno dostać od kogoś innego.

Nie doleciało do szczęki ale błędnik poczuł co trzeba. Tio poprawił  z czoła  w nos, wykręcając uzbrojoną w jego własną klingę rękę mistrza. Kert splunął mu prosto w oczy, gęstą, zalewającą mu usta krwią z nozdrzy, zamachnąwszy się na niego dobytym nie wiedzieć kiedy i skąd puginałem. W tym samym momencie Bert szarpnął się całym ciałem chcąc odebrać trzymany uparcie srebrny miecz.

W ciszy jaka nagle zapadła, wydawało się, że niemal da się usłyszeć głuchy, przytłumiony odgłos skapującej na ziemię krwi. Wszystko to trwało nie dłużej jak kilka, zaledwie kilkanaście sekund.

Kot powoli i łagodnie opadł na kolana. Ostrze bezwładnie wypadło z jego dłoni a wzrok na moment zatrzymał się na tej o którą była tego wszystkiego pierwotną przyczyną i najważniejszym powodem. Gadzie oczy świdrowały ją wzrokiem a usta poruszały się niemo, nim w końcu, z wyraźnym wysiłkiem udało mu się wydobyć z nich dźwięk.

— Tibert, ty durniu. — Srebrna klinga przeszywała na wylot pierś starego kocura wychodząc przez jego plecy w niemal dwóch trzecich długości. Poznaczonych magicznymi glifami, symbolami i jego własną krwią. Dłoń odwróconego do niego plecami Berta wciąż znajdowała się na rękojeści. Wbijając ją uderzył do tyłu, kierując sztych przeciwko nauczycielowi. Jakert chciał mu powiedzieć, że zapomniał o paradzie. Że bez niej, plecami obracać może się wyłącznie do trupa. Że walcząc z humanoidem, by mieć pewność przebicia komory i uśmiercenia go na miejscu, należy celować pomiędzy czwarte a piąte żebro. Że okręcając się, za bardzo odsłonił tętnice pachową. I fatalnie pomylił tempo kroków po wyjściu z trzeciego piruetu.

Ale nie zdążył. A umierając wyszeptał tylko — Wspaniały z ciebie Kot.

Jego ciało zwiotczało, Tio, niegdyś Alosza, kopnął je czubkiem wysokiego buta, wyciągając obciążoną klingę z wciąż krwawiącej jeszcze piersi. Krew, wszystko lepiło się od krwi. On, Jakert, miecze, ziemia pod jego stopami, w końcu Lotta, jej sukienka.

I dogorywający w jej ramionach Gawron z rozerwaną szyją.

Zauważyła to dopiero teraz, gdy było po wszystkim. Któreś zbłąkane ostrze trafiło śpiewaka, zahaczając o główne naczynie. Widziała jego wzrok, choć pełen lęku to jeszcze bardziej przepełniony troską i strachem o nią samą. Krew uchodziła z niego czysto i wartko, jasnym, przesiąkającym przez kołnierz tużurka strumieniem. Czuła jego ciężar, jak leci jej przez ręce, prosto ku ziemi, która nie napojona jedną ofiarą, domagała się kolejnej.

—On umiera— stwierdził oczywiste Tibert, stając nad siostrą, przyglądając się całej scenie parą kocich, pozbawionych emocji oczu.

— Tak trzeba, siostrzyczko — odpowiedział jej natychmiast, pewnie i bez zawahania choć stał z mieczem w dłoni nad truchłem kogoś kto był mu mistrzem i przez wiele lat jedyną życzliwą osobą.

— Przysięgam ci, że nie pozwolę by kiedykolwiek nas rozdzielono. Przysięgam, że zabiję każdego kto spróbuje mi cię odebrać. Przysięgam na piekło i niech piekło mi w tym dopomaga. — Nie zważając na juchę, którą byli zbryzgani, objął siostrę. Krew na jego rękach, krew na jej sukience. I jedna, wspólna krew płynąca w ich żyłach. Odnalezieni i złączeni po latach. Lotta wiedziała, że mówił prawdę. Kiedy ją obejmował, gdy gładził jej włosy, ucisnął skronie i ucałował jej czoło. Żadnej iskry, żadnego spięcia ani mrowiącego skórę wyładowania. Wydawało się, że trzyma ją w ramionach całą wieczność, nawet przez moment nie oglądając się na pobojowisko, na martwego Kerta, na oniemiałych ze zgrozy i pełnej niezrozumienia fascynacji gości wesela, którzy przyglądali się całej scenie na progu gospody w kompletnym milczeniu. W końcu, na skrzących się od ćwieków, skóry i wszechobecnej broni jeźdźców, którzy nie wiedzieć kiedy i skąd, pojawili się nagle w ogródku przed "Grotem" otaczając splecionych Berta i Lottę luźnym i szerokim półkolem, ewidentnie na coś czekając.

Dopiero jej krzyk wrócił go do rzeczywistości. Przypominający mu o tym, że oprócz nich znajduje się tu jeszcze ktoś kto właśnie umierał. Tibert popatrzył na siostrę, zupełnie bez zrozumienia, nie pojmując jej intencji i przyglądając się jej wysiłkom, charczącemu śpiewakowi, poruszającemu ustami na których wykwitały czerwone bańki. Chciał zapytać ale tego nie zrobił. Skinął tylko i odstąpił kilka kroków. Była jego siostrą, nie chciał sprawiać jej przykrości. A przynajmniej pocieszyć. Jeden z otaczających ich ludzi, podprowadził bliżej luźnego konia, a Bert sięgnął do juków. Po szkatułkę na eliksiry o wyścielonych wymiętymi pakułami przegródkach. Tym razem w jej wnętrzu nie było nieporządku, młody wiedźmin z miejsca trafił na właściwy dekokt. Nie mogąc znaleźć tkaniny zatrzymał się na moment.

A potem ruszył w kierunku wciąż świeżego trupa starego Kota i wypruł z jego koszuli kawał materiału. Z jedynego miejsca, do którego nie dotarła sącząca się posoka. Pochylając się, zerwał mu medalion i wrócił do siostry.

Odszpuntowując flakon rozlał część mikstury na ręce i prowizoryczny opatrunek. Obwiązawszy ciasno szyję poety, resztę dał mu do wypicia. Eliksir będący dla każdego poza wiedźminem śmiertelną trucizną.

— To też go zabije — wyrzekł od razu, patrząc na rozszerzające się źrenice człowieka i jego twarz, która — choć trudno było w to uwierzyć, pobladła jeszcze bardziej. — Ale uspokoi i odejmie ból.  On chyba chce coś powiedzieć. — Bert przybliżył się, choć wcale nie musiał. Po prostu wiedział, że tak trzeba. Gawron poruszył ustami, ochrypły, niezrozumiały szept wydobył się z jego połatanego gardła. Przeciekająca przez bandaże krew czerniała i zasychała momentalnie, tak, że przez chwilę wydawało się, że przestaje płynąć.

— Lutnia — powiedział na głos, podnosząc się. — Mówi, że chce swoją lutnię.

Zgromadzony w gospodzie tłum zaszemrał, po raz pierwszy od bardzo długiego czasu. Nikt nie krzyczał, nikt nie wołał pomocy ani medyka. Ani nawet cholernej straży. Ludzie zaczęli się rozstępować. Pokaźna sylwetka Zadlasta zamajaczyła na tle rozchodzącego się na boki tłumu. Młody charakternik zauważył od razu, wychodząc mu na spotkanie. Bez wyrzekania jednego słowa, trzęsąc się i pocąc, wyszedł przed próg i podał jej bratu instrument, by zaraz potem, również nie wyrzekając się jednego słowa cofnąć się o krok i posłuchać.

Wkrótce słuchali wszyscy, a muzyka, która w zupełnej ciszy niosła się po okolicy była niezwykła. Żaden z trwających w nagłym otępieniu i wzruszeniu słuchaczy nie miał co do tego najmniejszych wątpliwości. Choć podczas trwania koncertu nikt nie odezwał się nawet słowem, wszyscy wiedzieli.

To nie była muzyka z tego świata.

Lotta wiedziała, że grana przez niego pieśń była autorstwa barda Jaskra i nosiła tytuł "Jak mija czas". Znała każdą nutę, każdy chwyt i każdy akord ale ta gra wymykała się wszystkim prawidłowościom sztuki. Nie była wyłącznie naśladownictwem ani aranżacją. Płynęła prosto z serca. To była magia, czysta i największa jaka istniała, jedyna prawdziwa. Taka, której nie uczy się w Aretuzie ani żadnej innej szkole. Której na próżno szukać w magicznych księgach i grymuarach. Ta sama, którą przekazywał jej od momentu ich pierwszego spotkania.

To była sama sztuka, płynąca prosto od serca w jego żyłach razem z krwią. Niosąca się echem pośród ciepłej, wiosennej nocy, coraz wolniej i ciszej. Stojący na progu Reniel objął pannę młodą, zastygająca razem z nim niczym posąg z elfiego marmuru przedstawiający zakochanych. Kolorowe druhny, zwykle rozszczebiotane i hałaśliwe, milczały roniąc łzy wielkie jak grochy. Zadlast beczał, zatykając usta dłonią. Jeden z pachołków, zdaje się, że ten o podobnym do Tiberta imieniu, osunął się powoli plecami do ściany chwytając twarz w dłonie. Niespodziewane towarzystwo w skórach, pospuszczało głowy, ewidentnie zakłopotane, nie wiedząc jak się zachować. Im również szkliły się oczy, choć później zarzekali się, że to wyłącznie od fisstechu.

Ostatni dźwięk przebrzmiał. Oparty o drzewo Gawron, delikatnie ułożył lutnię obok, spoglądając w górę, na kwitnące kwiaty akacji. Symbol nieśmiertelności, prawdziwej i nieprzerwanej, osiąganej wyłącznie z użyciem prawdziwej magii. Patrzył na nie oraz na przebijające między gałęziami gwiazdy, zakrywane przez nadciągające właśnie chmury.

A potem skonał. Z uśmiechem na ustach i zupełnie tak jak gdyby zasypiał strudzony bardzo długim dniem.

Tibert patrzył na siostrę. Na nagle nieobecną i milczącą Lottę. Wpatrywał się w nią intensywnie jak gdyby to właśnie teraz a nie przed momentem, ujrzał ją po raz pierwszy po wielu latach rozłąki. Na brudną, zakrwawioną i zapadniętą w sobie. Patrzył a patrzeniu temu towarzyszyło skupienie i wysiłek malujący się na jego twarzy, pobielałe knykcie, i drgający miarowo choć ledwie zauważalnie medalion. Zupełnie jak gdyby słuchał głosu, którego tu nie było. W zupełnej ciszy, w której dało usłyszeć się obijające o ściany ćmy i cykady, jedynych muzykantów dających jeszcze koncert tego wieczora.

Bert zamrugał po raz pierwszy od bardzo długiego czasu, słysząc że mówi do niego. I odpowiedział od razu, natychmiast po zadaniu pytania.

— Odebrał mi moje życie— wyrzekł spokojnie, sprawiając wrażenie lekko zaskoczonego. — Ja odebrałem jego. To znaczy, że jesteśmy kwita.

Byli. I nie mogło być inaczej. Od samego początku, od momentu w którym po raz pierwszy, jako zapłakany, wydarty rodzinie i zagubiony malec ujrzał zmęczoną, złą twarz starego wiedźmina, wiedział że to będzie musiało skończyć się w ten sposób. Już wtedy, przed wieloma laty kiedy wpatrywał się w nią po tym gdy ten już zasnął na ich pierwszym postoju. Z silnym postanowieniem i pewnością, że inaczej być nie może. Tym samym, które później towarzyszyło mu podczas Wyboru, Zmian i Prób. Tym, które dało mu siłę pozwalając je przeżyć, i tym które przez lata utrzymywało go potem przy życiu.

O nie, to nie Kert był jego nauczycielem. To nienawiść i wynikająca z niej rywalizacja z nim była tym, co uczyniło z niego prawdziwego Kota. To głęboko zakorzenione niczym potężny, prastary dąb przekonanie w jego duszy o tym, że dzisiejszy dzień w końcu nastąpi i nie będzie on dziełem przypadku a czegoś więcej. To było przeznaczenie.

Bert nie wahał się i walczył, żeby zabić. Był pozbawiony wątpliwości Jakerta, starego i sentymentalnego durnia spełniającego prośbę ich matki, nieudolnie próbującego być mu rodziną. Ojcem, którym sam zdążyć nie został, patrzącym na niego z dumą nawet po tym jak sam przebił mu serce jego własnym mieczem. Umierającym choć pocieszonym przez świadomość, że jego wychowanek będzie od niego lepszym. Nawet pomimo pogardy, którą do niego żywił.

— Pochowamy— zgodził się, bo nie umiałby jej w tym momencie odmówić. —Szajba, Szczun!— Dwóch tykowatych, wąsatych jegomościów przystąpiło do Berta w kilku szybkich, niemal jednakowych ruchach. —Zabrać mi to stąd. Nie tego. Wiedźmina. — dodał wskazując ciało dawnego mistrza. Wywołani, ciągnąc za trupem krwawy ślad, powlekli go za sobą, by potem przerzucić przez siodło, nie siląc się przy tym na dokładność i delikatność.

Przenosząc wzrok na stertę zakrwawionych szmat będących kiedyś poetą, posłał spojrzenie milczącemu członkowi swojej obstawy, mężczyźnie o twarzy bez wyrazu i bardzo zimnych, bladozielonych oczach. Nim zdążył skinąć głową, ten już był przy ciele Gawrona i z wprawą kogoś, kto robił to tysiące razy, wziął je na ręce a później na rozciągniętą między dwoma wierzchowcami płachtę.

—Co z lutnią?— odezwał się głosem równie pustym i pozbawionym wyrazu co jego spojrzenie. Wręczył ją Tibertowi, który od razu wyciągnął ją w kierunku Lotty.

—Weź ją, siostrzyczko. Musimy stąd jak najszybciej odjechać. Nie powinniśmy zostawać tu nawet chwili dłużej.

Bert, z dziwnym zaciekawieniem i niezrozumiałą dla siebie fascynacją spojrzał na instrument, gdy ten nagłym ruchem i hałasem przyciągnął uwagę jego zmysłów. Podnosząc go z ziemi, spróbował nawet brzdąknąć dłonią o struny ale szybko zrezygnował widząc, że brudzi go krwią. Podając lutnię stojącemu najbliżej Szajbie, skinął na wóz i ciało poety.

Na wzmiankę o koniach i płaceniu za nie mężczyźni zarżeli jak wzmiankowane zwierzęta ale zaraz potem, słysząc ton i bezpośrednią manierę z jaką dziewczyna zwraca się do zielonookiego, wysokiego i chudego jak tyka mężczyzny o kasztanowej grzywie włosów golonej na skroniach, większość z kompanii w skórzanych kurtkach zamarła, odwracając się w jej kierunku. Kilku z nich ze słyszalnym świstem wciągnęło powietrze.

I wypuściło je jeszcze głośniej kiedy okazało się, że Mistrz Przecinania jak gdyby nigdy nic, podąża za nią bez słowa sprzeciwu, nie zatrzymując się ani nie rozmówiwszy się przedtem z Tibertem.


Gdy weszli do środka nikt nie miał najmniejszej nawet ochoty wchodzić w drogę dziewczynie, która więcej przypominała wygłodzoną strzygę, niźli młodą i obiecującą poetkę. Której rodzony brat nie był człowiekiem i potrafił zabijać w wyjątkowo paskudny sposób, który bez wahania zamordował kogoś kto przez lata chciał zastępować mu ojca. Którą właśnie, zakrwawioną i potarganą, eskortował wysoki i chudy jak ghul mężczyzna, którego oczy, choć pozbawione gadzich tęczówek - przyprawiłyby niejednego upiora o stany lękowe.

Zielonooki uśmiechnął się milcząco w odpowiedzi, przyjmując podane mu przedmioty i odwracając pełne skupienia spojrzenie od wzoru utkanej w kącie pokoju pajęczyny. Wyraz ten nadał jego twarzy niemal takiej obcości, że przez tę krótką chwilę zdawać by się mogło, że patrzyła na nią zupełnie inna osoba.

Wziął na dół, tak jak mu kazała. Zostawiając ją samą, nie sprawdzając czy to faktycznie tylko katar. Gdy uchylał drzwi, słyszała dobiegający z parteru obcy i uspokajający głos przemawiający do gości:

"— ... pozostaje pod kontrolą. Nie ma powodów do paniki."

Ktokolwiek wypowiadał te słowa, wiedział co mówi i wnioskując z ciszy jaka zapadła po jego wyjaśnieniach, wiedział jak łagodzić nastroje. Nie kłamał również, a przynajmniej nie całkiem. Powodów jeszcze nie było ale miały dopiero nadejść.

*

Tibert poruszył się jako pierwszy, odwracając się w kierunku gospody. Spoglądając na jej szyld i na pobielałe, przestraszone twarze wyglądających z niej ludzi, wciąż nie będących pewnymi czego właściwie byli świadkami. Dwóch konnych zbliżyło się do niego, jeden coś mówił, to było pytanie. Twarz Berta, wykrzywiła się z nienawiścią i pogardą gdy odpowiadał.

Pomógł siostrze wspiąć się na konia, zakrwawionej i potarganej. Patrzył na nią, zrównując się z nią na swoim wierzchowcu. I choć wyglądała teraz jak obraz nędzy i rozpaczy i tak czuł się spokojniejszy. Po raz pierwszy od wielu długich lat.

Właśnie dlatego nie oglądał się za siebie. Wiedział co za sobą zostawili i nie obchodziło go to w najmniejszym stopniu. Liczyło się tylko to, że przed nimi było wszystko.

Pozostawiona drużyna Berta spojrzała w niebo, na nadciągające chmury. Wiedzieli, że mają niewiele czasu i sporo pracy. Zabezpieczywszy teren już przedtem, by stary wiedźmin nie umknął ich przywódcy, mogli z miejsca wziąć się do roboty. Miecze i pochodnie błyszczały w ich dłoniach gdy zmierzali w kierunku budynku i gdy potem barykadowali drzwi z gośćmi w środku.

Później mówiono, że w gospodę trafił piorun.



Ciąg dalszy nastąpi.

Postanowił zrobić sobie przerwę od pracy, ileż mógł siedzieć w swej kuźni, co prawda było to jego ukochane miejsce, no ale bez przesady, żyć jakoś trzeba. Udał się na górę swojego pokoju,  zrzucił z siebie ubrania pracownicze. Wzuł na siebie zwykły strój, taki w jakim zwykł wychodzić na miasto. Nałożył na swoje oblicze kaptur, coby niechciani goście go nie zaczepiali i udał się w stronę Nowego Miasta, wcześniej dokładnie zamykając swój dobytek i chowając klucz w ścianie. Szedł raźnym krokiem, było dość tłumnie, więc czasem musiał się przeciskać pomiędzy innymi ludźmi.

Z zasłyszanych plotek, słyszał, że odbudowano gospodę, która nosiła miano "Pod grotem włóczni", jednak przechodnie, których podsłuchał odradzali sobie nawzajem, gdyż podobno miejsce to jest nawiedzone i nic dobrego tam ich nie spotka. Zigg lubił takie miejsca, gdyż wiedział, że w nich nie spotka go żadna obelga, która mogła by wywołać niemałą jatkę.

Zbliżał się pomału swoimi kroczkami w stronę wspomnianej karczmy, można było poznać to również po tym, że coraz łatwiej było mu się poruszać, na trakcie prowadzącym do drzwi wejściowych nie było już widać, żadnej żywej duszy. Gdy zaszedł przed drzwi gospody, pchnął je, po czym dziarskim krokiem wszedł do środka, zsunął z swej głowy kaptur, podszedł do lady.

-Gospodarzu, mahakamskiego dwójniaka, najlepiej w dużym kuflu - zwrócił się w stronę człowieka stojącego za barem.

Sam za to usiadł na stołku, który znajdował się w pobliżu, po chwili przed nim stał duży garniec z mahakamskim, chwycił za rączkę kufla, podniósł do ust i upił sobie porządnego grzdyla. Rozejrzał się po sali, szukając jakiejś żywej duszy, poza gospodarzem. Jakie węgielkowe oko dojrzało pewną osobę, która popijała jakiś złocisty trunek, mógł śmiało założyć, że na pewno było to piwo a nie jakieś szczyny. Chwycił za swój kufel, po czym ruszył w stronę tegoż stołu. Usiadł na przeciwko jegomościa.

-Napijmy się razem, co tak sam będziesz próżnował? - rzucił do jak miał nadzieję, przyszłego kompana do rozmowy.

Ostatnio edytowany przez Kris (2017-06-25 17:59:44)

Domysły jego były wręcz rewelacyjne, ot znalazł się kompan do rozmowy i do kufla, przysiadając się, liczył na to, że może dowie się czegoś ciekawego od swego pobratymca.

- Ziggrund Farkas, kowal. Jeśli potrzebujesz najprzedniejszej zbroi, albo naostrzyć swój topór, zapraszam do mnie. - Pociągnął duży łyk z kufla.

Cóż to był za smak, idealna goryczka, z nutą swojskiego życia, normalnie aż młodsze lata się przypomniały, mimo tego, był zaskoczony, że karczmarz posiadał tu jeden z tych wyjątkowych trunków. Poznany krasnolud, podzielił się z nim swym piwem, jako, że obyczaj nakazuje w takich chwilach, przyjęcie browaru. Zigg chwycił łapą za szklanicę, pociągnął dość mocno, po czym wypluł napój na podłogę.

- Jak Ty kurwa możesz pijać te szczyny? Coś Ty porządnego piwa nie pił? - Lekko poddenerwowany krasnolud, przesunął swój kufel w stronę Hogenn'a.
- Napij się tego, a już innego nie będziesz chciał - uśmiechnął się zachęcająco.

Farkas wykonał kilka głębokich oddechów, bądź co bądź uspokoiło go to w znacznej mierze, więc po chwili zastanowienia, kontynuował rozmowę.

-W sumie przeniosłem się tutaj pod koniec wojny, karwasz twarz, nie pamiętam o co ona wtedy była, ale krwawili wszyscy po równo. Osiedliłem się tutaj, dzięki kilku wygranym w karty udało mi się postawić swój dom wraz z kuźnią. Imre powiedz mi jak krasnolud krasnoludowi,
cóż to Cię sprowadziło do tego może i zamożnego, ale równie parszywego miasta?

Popijając dalej powolnymi łyczkami swój złocisty trunek, spoglądał na towarzysza. Wyglądał, mówiąc oględnie jak siedem nieszczęść. Jakby mimo powszechnego mniemania o krasnoludzkiej, mocnej głowie do picia, on jej nie zachował. Spoglądając przez okna karczmy można było dojrzeć pomału zapadający zmrok, a goście zaczęli zlewać się strumieniem.

Muzyka zagościła w lokalu, co prawda instrumentalnie było nieźle, jednakże wokal pozostawiał wiele do życzenia, więc Zigg raczył się swoim trunkiem, coby nie ogłuchnąć od tej fuszerki.

— No a jakże inaczej panie, kurwa myśmy się tam wychowali, o takie rzeczy nas kurwa pytać, zlitujcie się - walnął gromkim śmiechem.

Korzystając z okazji, że coraz więcej ludzi wybuchało gromkim śmiechem, sam dołączył się do nich, walnął przyjaźnie po plecach trubadura

— A Ciebie co tu sprowadza, grajku? Ta dziura nie dla takich pięknisiów, tu jest twardy i brutalny świat, tak go zresztą wszyscyśmy urządzili - westchnął po cichu.

Zdążyła przed zamknięciem bram. Na szczęście. Nie znała okolicy, nie wiedziała gdzie można bezpiecznie przenocować poza Novigrdem. A o karczmie "Pod Grotem Włóczni" słyszała wiele dobrego, jeszcze w Blaviken.
Popytała to tu, to tam i w końcu wskazano jej odpowiednią drogę. Odetchnęła z ulgą, kiedy zobaczyła odpowiedni szyld. Zaraz coś zje i napije się, po trudach podróży należało jej się. Zadowolona z siebie zostawiła Arlo w stajni i pchnęła drzwi do karczmy, po chwili wchodząc do środka.

A tu takie zaskoczenie - cisza. Cisza jak makiem zasiał. W karczmie? Zmarszczyła brwi, rozglądając się nieco niepewnie dookoła i próbując ustalić powód tejże dziwnej sytuacji. Wyglądało na to, że powód znajduje się przy jednym ze stołów, wokół którego zgromadzili się chyba wszyscy bywalcy.
Przecisnęła się łokciami między ludźmi i nieludźmi i zaklęła paskudnie patrząc na całą sytuację.

Ale zanim zdążyła zareagować, w grę wkroczył postawny krasnolud. Skrzyżowała ręce na piersi, przyglądając się całej sytuacji z nieukrywanym rozbawieniem.

Ostatnio edytowany przez Riona (2017-12-18 20:20:02)

Przyglądała się poczynaniom krasnoluda, marszcząc brzydko brwi. Rozbawienie trochę zmalało. W końcu pokręciła głową i przecisnęła się jeszcze bardziej między zgromadzonymi.

- Próbujesz go wychędożyć? - spytała, skinęła na krasnoluda i uśmiechnęła się paskudnie - Mocniej naciskaj, psia twoja mać. - warknęła podchodząc jeszcze bliżej - Tu uciskaj, wyżej. No uciskaj żesz, kurwa.

Krasnolud pewnie nie był zachwycony, że oto właśnie jakaś smarkula dyktuje mu, co ma robić, ale miała to w dupie. Wiedziała, że ma rację.
Ale na nic to wszystko. Mężczyzna ani myślał odzyskiwać przytomność. Zsiniał jeszcze bardziej i wyglądało, jakby też i bardziej zwiotczał. Za późno zareagowali, chłop był przecież do uratowania.

- Znachorzy, cholera jasna. - burknęła pod nosem, patrząc dookoła, a ostatecznie zawiesiła ponure spojrzenie na krasnoludzie.

Mogło tak się zdarzyć, że oto właśnie znalazła się w nieodpowiednim miejscu, w nieodpowiednim czasie. Że też musiała się wtrącić! Ale żeby nikogo dłużej nie drażnić swoją obecnością, w końcu odwróciła się na pięcie i ruszyła spokojnie w stronę szynkwasu.

Ostatnio edytowany przez Riona (2017-12-19 07:21:59)

-Nosz ja pierdole, co za chuderlawiec, że też na mnie trafił, duvvelsheyss - zaklął siarczyście, rozglądając się po towarzyszach barda, którzy miny mieli nietęgie.

Wiedział, że jeśli nic nie zrobi, skończy tak jak biedak, któremu się zeszło. Nie zastanawiając się długo. Zwrócił się do towarzyszy zmarłego.

-Panowie nie przechodźmy do rękoczynów, wiem, że to moja wina. Życia Waszego przyjaciela Wam nie zwrócę, jeśli zaś jakoś mogę wynagrodzić Waszą żałobę, to proponuje tanie ceny na oręż i uzbrojenie. - Spojrzał błagalnym wzrokiem na ludzi go prawdopodobnie już otaczających, w lewym oku błysnęła iskierka zapalczywości.

Gdyby jednak nie udało się dogadać, czuł, że ma dobry dzień by obić kilka mord, prawdopodobnie kompani trubadura też mogli pośrednio przyczynić się do śmierci barda. Nieumiejętna pomoc zazwyczaj szkodzi bardziej niż jej brak. Zwlekali wszyscy zbyt długo. Jedyne co teraz można było zrobić to pogrzebać zmarłego i niech go Melitele wiedzie przez ścieżki życia pośmiertnego.

— Co kurwa? — zapytał jeden z otaczających biednego krasnoluda bywalców karczmy, chudy, łysy, cwaniaczkowaty jegomość. Elokwentnemu porzekadłu zawtórowali inni, potakując lub mawiając podobnie. Jeden z towarzyszy trubadura, postawny, przystojnej aparycji, w dobrym, podróżnym ubraniu, lecz i z bronią za pasem, stanął tuż przed krasnoludem. Górował nad nim i to o dobrą stopę, jeśli nie więcej. Wyglądał na nieźle wkurzonego, ale i jednocześnie wstrząśniętego śmiercią Olloppo. Nie wyglądał tak czy siak, jakby kryptoreklama kuźni Zigga mogła ukoić pustkę w sercu mężczyzny po stracie przyjaciela.
— Twoja wina — wycedził przez zęby ochrypniętym głosem, trochę głucho, jakby powtarzał za krasnoludem te słowa. — Twoja wina to za mało powiedziane, ty gruba krasnoludzka larwo. Zaufaliśmy ci, dosiedliśmy się, chcąc okazać przyjaźń, a ty zabiłeś naszego przyjaciela! Uważasz jeszcze, że możesz nam to zrekompensować jakimiś pieprzonymi zniżkami?! — Jegomość postąpił krok do przodu, jakby miał całkiem niecne zamiary, ale w tym momencie karczmarz zza kontuaru krzyknął rozeźlony:
— Ani mi się kurwa twoja mać nie waż go dotykać. Poleciał ode mnie chłopak już po straż, zaraz przyjdą. To porządna gospoda w porządnej dzielnicy, nie będzie mi się tutaj żadne z was napierdalało jak w jakiejś podrzędnej dziurze w starym mieście!

Pomruki niezadowolenia wydobyły się z ust zebranych, którzy ciaśniej otoczyli trupa i stojącego nadeń Zigga, jakby powstrzymując go przed ucieczką. Pech jednak chciał, że w chwili, gdy odezwał się karczmarz, spojrzenie mężczyzny stojącego nad krasnoludem prześlizgnęło się także po Rionie. Następnie wrócił do niej wzrokiem, zmarszczył brwi i zapytał się wystarczająco głośno, by parę gąb również wlepiło ślepia w złodziejkę.
— Ta pannica to aby czasem też nie próbowała, ekhem, "pomóc" w ratowaniu naszego Olloppo? — znów przytaknięcia, tylko inaczej niż w przypadku krasnoluda, wzrok mężczyzny błysnął bardziej lubieżnie, niejednoznacznie. I tak też wystąpił on przed tłumek, zaraz podchodząc do dziewczyny i łapiąc ją za ramię za szybko, by mogła jakoś zareagować i za mocno, zdecydowanie za mocno. Piwo wyślizgnęło jej się z dłoni, kufel brzdęknął o podłogę, rozchlapując wokół trunek, w tym na buty tejże dwójki.
— Pewno spiskowałaś z tym zapchlonym nieludziem, żeby ukatrupić naszego Ollo, hę? Na pewno, widać po twojej twarzyczce. Nie martw się, ciebie też nie ominie sprawiedliwość — rzekł, rozeźlony, nadal widocznie rozemocjonowany, o tym chrypiącym głosie, jednakże akcentując dziwnie ostatnie słowo. Nikt inny prócz parsknięć, szeptów i pojedynczych wyzwisk pod adresem krasnoluda nie odezwał się. Wyglądało na to, że obydwoje będą musieli poczekać na straż, która na pewno nie uwierzy, że to był po prostu wypadek.
Albo tylko jedno z nich będzie czekało na straż?

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2017-12-23 21:52:56)

Zamknęła oczy, zgodnie z zasadą "jeśli ja was nie widzę, wy mnie też nie" i uparcie tkwiła przy szynkwasie, ściskając mocno kufel. Czy się bała? Oczywiście! Przecież właśnie mogła stać się ofiarą w jakiejś dziwnej sytuacji, której początku nawet nie znała. Weszła w jej trakcie do karczmy, kiedy krasnolud już próbował ratować tamtego mężczyznę - Olloppo, jak zdążyła się dowiedzieć. Co działo się wcześniej - nie miała pojęcia. A jedyną jej bronią był niewielki nóż. Patrząc na ilość osób w karczmie, równie dobrze mógłby to być widelec, albo patyk.

Wciągnęła głośno powietrze, kiedy karczmarz wspomniał o straży i jeszcze głośniej je wypuściła, gdy mężczyzna za jej plecami zwrócił na nią uwagę. A miała nadzieję, że o niej zapomnieli. No żesz kurwa ich mać. Jak to było z tą nadzieją? Matka głupich, czy jakoś tak, nie?

Po chwili poczuła mocne szarpnięcie za rękę, aż z tego wszystkiego upuściła kufel na podłogę. Spojrzała w górę, na twarz mężczyzny, nie kryjąc nienawiści.

- Puść mnie, kurwi synu! - wycedziła przez zęby, chociaż przez ostatnie minuty cały czas powtarzała sobie, żeby być spokojną i nie wypalić z niczym głupim, co mogłoby jej jeszcze bardziej zaszkodzić, jak choćby wypowiedziane właśnie zdanie. Targnęła ręką, próbując wyswobodzić ją z uścisku tak mocnego, że niemal czuła, jak pali ją skóra - W rzyć mnie pocałuj. Ja nie miałam nic wspólnego, ani z waszym kompanem, ani jego śmiercią, ani tym bardziej z nim! - dodała głośniej, wskazując głową na krasnoluda, który najwyraźniej próbował dać nogę - Zdaje się, że wasz główny winowajca właśnie próbuje spierdolić. - dodała z paskudnym, złośliwym uśmiechem, przez chwilę patrząc w stronę krasnoluda, a następnie spoglądając znów prosto w oczy mężczyzny.

Ostatnio edytowany przez Riona (2018-01-04 18:27:51)

I po raz kolejny nadzieja okazała się matką głupich, kiedy to przez głowę Riony przeszła obiecująca myśl, że skoro już krasnolud dostał po gębie, to może i uwaga trzymającego ją wciąż mężczyzny skupi się ponownie na nim. Nic z tego. W kłębie zamieszania jakie powstało w karczmie, jegomość targnął ją za rękę jeszcze mocniej i na siłę wyciągnął na dwór.
Riona próbowała. Wierzgała, kopała, gryzła - wszystko na nic. A nawet jakby na opak, jej działania zamiast przynosić korzyść, tylko rozjuszały bardziej mężczyznę, przynajmniej takie miała wrażenie. Nawet nie zauważyła straży, która zmierzała do karczmy. Gdyby zauważyła, zapewne zaczęłaby się drzeć wniebogłosy. Jęknęła za to mimowolnie ze strachem, widząc w końcu dokąd ją ciągnie. Nie, Riona nie była tchórzliwa, ale wiedziała, że w starciu z nim, nie ma szans - przecież właśnie oto ciągnął ją jak szmacianą lalkę, jakby stawiany przez nią opór nie robił na nim żadnego wrażenia.

Może warto było zmienić taktykę? 

- Poczekaj. - powiedziała spokojnie, ale stanowczo, kiedy już znaleźli się śmierdzącej stodole. Położyła mu wolną dłoń na przedramieniu - Po co te nerwy? Może i mam niewyparzoną gębę, ale umiem być miła. Nie trzeba się na mnie denerwować. - coś nawet, jakiś grymas przypominający krzywy uśmiech, pojawił się na jej ustach, kiedy przyglądała mu się w nikłym świetle. Mogłaby nawet uznać go za atrakcyjnego. Mogłaby, gdyby nie zaistniałe okoliczności.

Może uda jej się wyjąć nóż z cholewki? Może zrobi to tak szybko, że on się nie zorientuje?
Przecież umie, wie jak to się robi, a drżące dłonie jej w tym nie przeszkodzą. Musi tylko poczekać na odpowiedni moment.

Ostatnio edytowany przez Riona (2018-01-16 13:38:52)

Riona

Panna nijak nie widziała sylwetek, które być może kątem oka mignęły jej, gdy była szarpana na tyły karczmy. Być może także zapomniała, że jest w tej "lepszej" części miasta, gdzie jak wiadomo porządek musi być i gwałty raczej nie były na porządku dziennym. Jednakże gdy silniejszy i dominujący mężczyzna ciągnął ją do szopy, dlaczego miała pamiętać, że tutaj jej krzyki nie zostaną zbyte odwróconym spojrzeniem czy prychnięciem? Była prostą dziewuchą, wychowaną w prostej społeczności. Straż by jej pomogła, gdyby tylko zawołała. Ale tego nie zrobiła.

Jej reakcja zadziwiła mężczyznę. Spodziewał się z jej strony raczej oporu, nie... zachęty. To nieco ostudziło jego zapał i rozjaśniło umysł.  Rozluźnił chwyt, na tyle, że Riona przestała odczuwać ból. Odchrząknął - ale skoro dziewczę samo się godziło na to, dlaczego nie miałby skorzystać?
— Coś taka chętna nagle? — zapytał z lekką podejrzliwością w głosie. Zaraz po tym pchnął ją na słomę i stanął nad nią, wytężając wzrok w półmroku. — Ściągaj gacie. — burknął, sam rozpinając pas. Od Riony teraz zależało, co zrobi.

Zigg

Długo na straż czekać nie trzeba było. Łaskawie Ziggowi pozwolono przysiąść na stołku, a widząc, iż ten nie kombinuje więcej, część się rozeszła kawałek dalej, zostawiając najzagorzalszych rasistów, ciekawskich gapiów i same towarzystwo leżącego, zsiniałego trupa Olloppo, który gapił się wytrzeszczonymi gałami gdzieś w przestrzeń. Przy okazji krasnolud widział, jak pyskatą smarkulę jeden z kamratów barda ciągnie na zewnątrz - nawet tutaj, w Nowym Mieście zdarzały się takie przypadki, szczególnie, gdy dochodziło do eskalacji wzburzenia. Nos bolał, aczkolwiek nastawienie go nieco pomogło, nie tamując jednak kapiącej zeń krwi.

Niedługo po wyjściu owej dwójki do karczmy wkroczyło trzech mężczyzn i młody chłopak. Ten ostatni musiał być tym, który na początku wybiegł w wieczór, aby znaleźć straż. Ubrana w mundury strażników, cała trójka krytycznie zlustrowała zaistniałe wydarzenie. Na końcu podeszła do zgromadzenia, które z szacunkiem się rozstąpiło. Najwyższy rangą mlasnął niezadowolony i wskazał kolegom zwłoki. Ci szybko je podnieśli i wyszli, a za nimi dwoje jego kompanów, mamrocząc coś o przypilnowaniu sprawunków pogrzebowych.
—Rozumiem, że to wina krasnoluda? Co tu się dokładnie stało? — parę osób zaczęło mówić równocześnie, ale dowódca uciszył ich machnięciem ręki i wskazał głową na Zigga. — Mów, ino krótko, nim cię do karceru zabiorę.

Riona

W zamierzeniu Riony plan miał wypaść gładko i bezproblemowo. Niestety wszechświat nie zawsze spełnia życzeń, nawet jeśli ich pragnienie jest naprawdę wielkie. Otóż dziewczyna kopnęła mężczyznę w domyśle tam, gdzie się ten aktualnie rozpinał. Niestety jej noga lekko zboczyła z trasy i trafiła bardziej w pachwinę, niźli same genitalia. Poza tym kopniak był słaby, bo Riona musiała się srogo postarać, aby w ogóle sięgnąć tam z leżącej pozycji. Na szczęście wytrąciła z równowagi gwałciciela na tak krótki czas, by powstać ze słomy. Po nóż sięgnęła, owszem. Zdołała go również wyciągnąć, ale napastnik kątem oka widział, co knuje dziewczę i w ostatniej chwili usunął się z jej pola manewru, dłonią odtrącając jej rękę z ostrzem. Sztylecik upadł na bok, na podłogę i Riona pozostała bez jedynej ochrony, w dodatku z dwa razy bardziej rozwścieczonym mężczyzną, który w zamiarze chciał teraz zrobić jej poważną krzywdę. Nawet pofatygował się o wyciągnięcie z pochwy przy boku własnego puginału.
— O ty mała kurwo, ja cię zaraz nauczę porządku — warknął wyraźnie rozwścieczony, postępując krok w stronę Riony. Rozwiązanie było raczej oczywiste, chociaż mogła boleć dziewczynę strata noża. Pytaniem było tylko, co zrobi dalej, gdzie ucieknie, skoro mężczyzna był na tyle zdeterminowany, by popełnić w porządnej dzielnicy morderstwo z gwałtem i na pewno będzie ją gonił?

Siedział tak, trochę się uspokoiwszy. Krew co prawda ciekła mu dalej z nosa, ale mógł z pewną dozą uznać, że oddycha się prawidłowo. Po jakimś czasie zobaczył jak młodzieniec wpada z dwoma strażnikami. Lud stłoczony w karczmie bardzo chętnie by zarzucił krasnoludowi, celowe i specjalne zabójstwo grajka. Tak jednak nie było. Ciężko będzie też uwierzyć w to straży, ale cóż, spróbować nigdy nie zaszkodzi.

- Panie komendancie, to był po prostu wypadek. Wiem, że skutki tego są opłakane. Rozmawialiśmy sobie z moim kompanem o życiu i takich tam zwykłych dyrdymałach. Po jakimś czasie przysiadł się, miej go Melitele w opiece grajek. Niestety już nieboszczyk. Nosem się nie przejmujcie, zrośnie się. Piliśmy ze sobą piwo i klepnąłem towarzysza po plecach. Widocznie trafiłem niefortunny moment, gdy denat akurat przełykał złocisty trunek. Zakrztusił się. Próbowałem mu pomóc, wcześniej próbowali jego przyjaciele. Nie udało się go uratować. Koniec tej smutnej historii - uronił łzę nad nieboszczkiem.

Na starość coś nam się Zigg wrażliwy zrobił, może na krzywdę ludzką. Cholera go wie. Jedno zapewne go cieszyło, że mimo złamanego nosa, nadal oddycha a serce w jego klatce bije mocno.

Ostatnio edytowany przez Kris (2018-03-13 22:23:35)

- Panie, jakiego morderstwa? - strach zajrzał w oczy krasnoludowi.

Rozumiał on konsekwencję swojego czynu, ale, żeby aż tak bardzo? Zastanawiało go również, co się stało z tą dziewuszką, mimo wszystko jako jedyna chciała coś pomóc i zaradzić. Z tłumu słychać dało się wrzaski, o wieszaniu i podobnych rzeczach. Nie chciał zginąć, a już nie w taki sposób.

Cholera jasna, jebane miasto, pierdolony w rzyć grajek, trzeba było siedzieć w kuźni albo pójść na ryby. Miasta mi się psia mać zachciało. Pierdolnąć sobie w czerep to mało.

Po wymianie zdań strażników z towarzyszami nieboszczka, na twarzy Zigg'a przemknął lekki uśmieszek, który zaraz znikł. Nie rozumiał po co aż dwóch członków zespołu krępuję mu nadgarstki i kostki. Nie mruknął nawet słowem, ale miał niewyobrażalną chęć wybuchnięcia śmiechem.

Ciekawe czy dałoby się w razie ataku, wykorzystać do czegoś te łańcuchy?

- Panie komendancie, była tu jeszcze dziewoja, która gdzieś zniknęła, ale raczej powinna być w okolicach karczmy, zaczepiali ją kamraci zmarłego - wypalił tak ni stąd ni zowąd.

Wyszli z gospody, zachowywał się wzorowo jak na więźnia przystało. Ryzyko czasem jest opłacalne. Jeden niefortunny ruch i mógłby wylądować na dołku. Ewentualnie skończyć gorzej. Farkas zdziwiony, że wiodą go w zupełnie innym kierunku od strażnicy chciał ich zapytać o powód. Jednak wrodzony instynkt kazał mu zamknąć usta. Nagle znaleźli się w okolicy jakichś zapuszczonych chat. Został przyszpilony do jednej z budowli. Czując jak usuwał mu się grunt pod nogami przeczuwał najgorsze. Wtem odezwał się dowódca i Zigga zatkało kompletnie. Straż oferująca uwolnienie, mógł uznać to za dar albo zrządzenie losu. Wolność wszakże warta była każdej ceny. Ciężko rozstać się prawie z całym majątkiem swojego życia. Jednak od czego miał swój fach kowala. Najważniejsze, żeby przez jakiś czas nie pojawiał się w Nowym Mieście. Straż może i mogła mu puścić płazem ten niecny występek. Jednak rozwścieczona gawiedź, wiedziona rządzą zemsty już nie.

- Skoro tak stawiasz sprawę, jestem w stanie dać dziesięć koron za wolność. Klniecie się na honor, że nie zmienicie decyzji? Nie chciałbym wpaść z deszczu pod rynnę. - westchnął krasnolud.

Cóż jednak mu pozostało, postanowił zaryzykować. Z każdej szansy choćby nawet takiej wypada skorzystać. Doskonale wiedział, że w karcerze mogą spotkać go znacznie nieprzyjemniejsze okaleczenia.

- Stoi, panie kapitanie - odrzekł hardo kowal.

Jeśli istotnie dokonali wymiany, korony za wolność, rzemieślnik udał się w te pędy do swojej kuźni. Kluczył mało uczęszczanymi dzielnicami, w duchu dziękując Melitele za cud.