Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Nadjechał z południa. Ubrany w materiałową płachtę, okryty szerokim kapturem jeździec powoli zbliżał się do pierwszych zabudowań wsi. Wzbudził niemałe zaciekawienie wśród mieszkańców - wiele dziewcząt pochowało się po chałupach, zaś znikąd na ulicach znaleźli się mężowie i straż miejska, kątem oka obserwując jeźdźca.

Zbierało się na deszcz. Wiatr zagonił ze wschodu ciężkie, srebrnoszare kłęby chmur. miejscami pourywane kłębowiska dawały miejsce słońcu, tworząc złote pasma światła. Dochodziło południe, jednakże przez aurę pogodową wieś powoli zamierała, chowała się przed pojedynczymi kroplami. Bydło było zapędzane do obór, kaczki i gęsi pochowano po prowizorycznych kurnikach. Od strony pól nadchodzili chłopi z kosami, do których to dołączali inni robotnicy, chociażby drwale, czy kupcy. Wszystko dążyło do powolnego zamknięcia się w ciepłej chałupie i stagnacji na czas burzy.

W samym centrum zmobilizowanej bieganiny jechał Vincent, wraz z tysiącem nieprzyjemnych i pełnych niepokoju spojrzeń na plecach. Nikt nie lubił przyjezdnych, a tym bardziej takich, co noszą miecz na plecach.
Słyszał pomruki niezadowolenia, ale nikt nie odważył się jak dotąd stanąć mu na drodze i głośno powiedzieć to, co cała wieś uważała - żeby obcy wziął dupę w troki i czym prędzej wyjechał, bo może przyprowadzić ze sobą potwory lub zarazę jakąś. Sam nie zamierzał tutaj zostawać. Liczył tylko na ciepły poczęstunek i miejsce do odpoczynku po długiej podróży. Potem dupa sama ruszy w kierunku Novigradu szybciej niż Foltest zdążyłby wychędożyć Addę.

Vincent z największym trudem opanował konia, aby ten nie zmusił go do upadku. Z całej siły pociągnął lejce w dół, by pysk, łącznie z cielskiem, z powrotem wylądował na czterech kopytach. Po mężczyźnie przeszła fala zimnego potu, która zaowocowała gniewem i chęcią mordu. Starał się uspokoić, jednakże dalej czuł łopoczące serce w klatce piersiowej, gotowe wyskoczyć w każdej chwili.

Poklepał wierzchowca po szyi, mruknął kilka długich, spokojnych słów. Zsiadł na jeszcze suchą drogę, by podnieść małą sakiewkę, która w wyniku wypadła mu z kieszeni. Nie dziwota, że nikt po nią nie sięgnął - być może dlatego, że wielce prawdopodobny byłby silny kopniak w mordę złodziejaszka. A końcówki butów zbrojone, także trzeba by było zbierać zęby z ziemi. Podniósł skórzany mieszek i jednym, delikatnym ruchem włożył do kieszeni. Nie miał nawet ochoty odpowiadać wieśniakowi, zgodnie z rozsądkiem. Po dłuższym namyśle postanowił jednak uderzyć rozsądek sromotnie w rzyć.

— Nie na pobór, dobry człowieku. Przejazdem. Jedyne porządne miasto w promieniu wielu mil, ot co. — Wtem spojrzał grubasowi prosto w twarz, nie zmieniając kamiennego wyrazu obojętności. Dążył do wręcz celowego zmierzenia chłopa z kawałkiem gówna i dojścia do wniosku, że nie ma żadnej różnicy.
— Psy być może i deszczu nie uświadczą, ale ostre mają kły, a ogony niczym baty. Nie zapominajcie o tym. Nigdy. —

Ostatnio edytowany przez Ejira (2014-12-25 23:29:59)

Vincent zaśmiał się pod nosem. Scena wyglądała na przerysowaną - zbierało się na deszcz, przypadkiem jakiś człowiek żądał pomocy i to akurat hen daleko od jakiejkolwiek żywej duszy. Jeździec wzruszył ramionami. Idiotów trzeba ratować, bo bez nich nie odróżnilibyśmy granicy szaleństwa.

Zawróciwszy konia, ruszył kłusem przez łąkę. Dokładnie przyglądał się całej scence, jakby wypatrując nadchodzącego niebezpieczeństwa. Wiewiórki? Doppler? Wilkołak? Ki diabeł? Po tym świecie spodziewać można się wszystkiego, dlatego też warto chronić rzyć na wszelaki sposób. Ejira mocno zaciskał uprząż konną, żeby w razie czego cofnąć się na bezpieczną odległość. Gdy był w wystarczająco małej odległości zawołał do biedaka.
— Hej! Coście tam znaleźli, dupę samej Francesci Findabair? Nawet diabeł by się połasił.  —
Napięcie rosło z każdą chwilą, do żył zaczynała napływać adrenalina, serce mocniej biło. Vincent starał się usłyszeć najmniejszy szelest, wypatrzeć najmniejszy gest. Odruchowo wyjął miecz, trzymając go równolegle do nogi, ostrzem skierowanym od boku wierzchowca. Zapowiada się ciekawy dzień. Psia mać.

Ostatnio edytowany przez Ejira (2014-12-26 23:40:34)

Nadchodziły ciemne chmury. Wiatr nasilał się, kładąc całe pola, od wioski do palisady. Zaczął padać deszcz, przecinając gdzieniegdzie powietrze drobinkami lodu. Vincent zauważył przestraszone, odlatujące ptactwo na skraju lasu. Gęste powietrze wlewało się do płuc, ochładzając ciało.

Ejira podjechał nieco bliżej idioty, mniej więcej na trzy odległości miecza. Nie czuł żadnego zagrożenia, co potwierdził Zar - nawet nie zastrzygł uszami. Wszelkie fizyczne zagrożenie można by wyeliminować w większym stopniu, bowiem zawsze istnieje mała szansa, że głupia kobyła się pomyliła, a Ejira nie zamierzał gubić dziś tyłka. Z większą dozą prawdopodobieństwa stawiał na magię, być może magicznego potwora. Coś się kryło w mroku, za palisadą? A może w samym idiocie? Klątwa, czy jakieś inne gówno? Psiamać, ile by Vincent oddał za jeden z tych znanych wiedźmińskich medalionów. Podobno potrafią wyczuwać magię, a nawet i kłamstwo.
—Jak się nazywasz, człowieku?— wrzasnął, jakby chciał przekrzyczeć burzę. Delikatnie i nieświadomie zbliżał się do palisady, podnosząc miecz coraz to wyżej, ściskając lejce coraz to mocniej. Przeklął najwymyślniej, jak tylko umiał.

Były żołnierz zaklął w duchu. Nie dość, że jakiś łachudra wzniecił zainteresowanie potworów, to musiał to na dodatek zrobić niedaleko wioski! Jak nie upiór, to z pewnością ludność miejscowa go ukrzyżuje. - Ejira nie czuł się pierwszą osobą do pomocy, ale szkoda mu było tego idioty. Zbliżył się do palisady i kilkoma silnymi zamachami uderzył ostrzem miecza po drewnianych blokach w nadziei, że przetnie więzy, w które się chłopak zaplątał. -Spróbuj się unieść! Przynajmniej spieprzysz się stamtąd na ziemię!- wojak zawył, próbując przekrzyczeć wiatr. Odwrócił się w stronę wioski. Żadnej żywej duszy na horyzoncie, pośród łanów zboża piszczało powietrze. Dalej kurczowo trzymał się uprzęży, starał się utrzymać spokój ducha, oddychał powoli i głęboko.

Syn komendanta? Chłystek miał przesrane. Ejira nie miał innego wyjścia, jak znaleźć Botka, czy jak mu tam. W tych lasach mało co jest w stanie zagryźć na śmierć, już ludność była groźniejsza. W takim razie co napędziło takiego strachu dzieciakowi? Musiał się dowiedzieć.

-Posłuchaj uważnie, Pratt! Jak wyglądał ten upiór? Gadajta żesz, ino zrozumiale, bo przy moim gniewie to i wilkołak dziewką jest! Co widziałeś w lesie? Kiego potwora widziałeś? Mów!-

Ejira miał dość jazgotu chłopaczka. Silnym ruchem ręki wymusił na nim, by wreszcie zamilkł - trzeba było pomyśleć. Czarnoksięskie pokurcze, skrzacie mordy, niskie, wymalowane... Psiakrew, co to za wiejska gadanina! Zsiadłszy z konia, pierwej prostując rękawniki, złapał chłystka za kołnierz lnianej koszuliny i przysunął do siebie. Spojrzał mu dziko w oczy i wyszeptał -Wracaj do wioski, dzieciaku. Ino migiem! I nie waż się kłapać jadaczką, bo gdym zły, to żem gorszy od tech potworów, coś je w zadrzewiu widział. Biegnij!-


Żołnierz odwrócił się w stronę poszarpanej palisady. W tej chwili nie przejmował się Prattem - wiedział, że po takiej rozmowie w trzech susach doskoczy do chałupy, do łóżka pierzyną, srając gdzie popadnie i modląc się do Melitele, czy innego, ichniego Bóstwa. Spojrzał to na Zara, to na drewniany mur. Nie szło ani przeskoczyć, ani wyważyć. Mimo swego wieku zamoknięte drewno zdawało się wrosnąć w ziemię i z okrutnym uśmieszkiem  pokazywać, że prędzej noga na zawsze ugrzęźnie w rozmoczonej masie, niźli człowiek zdoła tędy przejść.
W końcu zdecydował się okrążyć palisadę, najlepiej od strony lasu. Wskoczył na Zara i kłusem ruszył w stronę zarwanej części muru. Wyrwa, szeroka na dwa wozy, była w rzeczywistości bramą, niegdyś zapewne podpaloną i wyważoną, co potwierdzała łysa, ciemna ziemia wokoło.

Ejira delikatnie zmusił konia do przejścia przez wyrwę. Gdy minęli poszarzały, kamienny schodek żołnierz przyjrzał się miejscu, w którym pierwszy raz zobaczył wijącego się Pratta. Po tej stronie widać było, jakie szczęście chłopak trzymał w kieszeni. W biegu wspiął się po beczce na jedyny bezpieczny i stabilny kawałek palisady, na tyle szeroki i tępy, że pod wpływem ciężaru ciała nabawić się mógł co najwyżej siniaków. Winorośl, która oplotła mu nogi, uchroniła go przed upadkiem na twardą ziemię, co w połączeniu z jego pędem dałoby tragiczny efekt.


Po kilku minutach Vincent jechał dokładnie tą ścieżką, z jakiej przybył Pratt. Minął wywróconą beczkę i po śladach stóp na rozmoczonej trawie kierował się w głąb gęstej leśniny. Po kilku krokach las zdawał się zamknąć za jego sylwetką, przytłaczając go wysokością drzew, rozpiętością koron na niebie, skąd dochodziło liche, szarawe światło dnia.

Słychać było jedynie szum drzew, a tutejsze ptactwo - jeśli takowe żyło - zapewne zamarło w oczekiwaniu na rozwój wydarzeń. Tych nawet Ejira był ciekaw. Co mogło wystraszyć dwóch chłopaków w sile wieku? Czyżby Scoia`tael? Dziwożony? Skrzaty z ciemnymi mordami? Nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Tylko licho wie, co kryje się za pniami drzew, jaką tajemnicę skrywają krzewy i drzewa. Wkrótce miał się o tym dowiedzieć również i sam Vincent. A ta nauka nie będzie wcale przyjemna.

Przyszedł stąd

Vitav nie zawędrował daleko. Po bitce z elfami i zebraniu wszystkiego co miało jakąkolwiek wartość, ruszył przed siebie ku dalszym przygodom. Na swoje nieszczęście, jego wierny towarzysz nie domagał. Zrobione pospieszenie opatrunki nie były wystarczającym remedium na ranę po strzale i wkrótce koń zaczął wyraźnie kuleć, a tkanina bandaży zabarwiać purpurą. Kiedy jątrząca się rana zaczęła brzydko pachnieć, Vitav zdał sobie sprawę, że jest to ostatni moment aby zawrócić do wsi, w przeciwnym razie musiałby porzucić zwierzę, albo nieść je na ramionach.

Tym sposobem, Żyłka, jeszcze przed zmierzchem, znalazł się w Vizimborze. Zastał wieś tętniącą ostatkiem życia przed ciemną nocą. W drewnianych okiennicach tliło się światło z rozpalanych kominków, z których dym ulatniał się leniwie i ginął gdzieś nad strzechami domostw. W kuźni dało się słyszeć ostatnie brzęki stali uderzającej o stal, a wzdłuż głównych ścieżek zapalono łuczywa, wokół których ginęło nachalne robactwo. Vizimbora była niemal pogrążona we śnie i tylko w pobliskiej karczmie rozbrzmiewało stłumione echo biesiadującej gawiedzi, oraz, nieoczekiwanie, również w tartaku. Trwało tam poruszenie, a niewyraźne już o tej porze sylwetki poruszały się energicznie, nerwowo. Wszystkie były niskie i niepodobne było pomylić je z kim innym, bo nawet ślepiec domyśliłby się, że są tą krasnoludy.

Ich widok i zachowanie sprawiły, że Żyłka poczuł, że coś złego wisi w powietrzu. Nie miał jednak czasu, aby zajmować się nieludźmi, ani też żeby wszczynać kolejną awanturę, bowiem żywot Ropucha miał się coraz gorzej, a jego rana wymagała prześwietlenia przez kogoś kto miał z tym kiedyś do czynienia.

[html]<style>#p3400 .postmsg {column-count: 1 !important;}</style>[/html]Akcja Vitava dzieje się na wieczór, z kolei aktualne poczynania Robethusa mają miejsce tego samego dnia, lecz nieco wcześniej, bo w późne popołudnie.

Gdy sołtys zaczął się wydzierać na Eckharta, ów chciał mu przerwać stanowczo, jednak zaniechał tego widząc, że w ten sposób na niczym by nie zyskał. Zamiast tego westchnął tylko i postanowił sobie zaczekać na koniec tyrady. Dla własnego bezpieczeństwa rozglądał się tylko i dłoń miał w pogotowiu by w razie czego natychmiast buzdyganu dobyć.

Zdziwił się, gdy sołtys wspomniał o jakimś "bawidamku". Domyślił się, że musiał zostać zabrany za jakiegoś sługę lub zbrojnego kogoś kto nachodzi wieś. Gdy więc starzec skończył Eckhart najpierw wzruszył ramionami, a potem powiedział:

- Nie wiem o kim mówicie, sołtysie. Jam jest brat Eckhart z Berden, wędrowny misjonarz i... rozwiązywacz problemów - uśmiechnął się nieco, chcąc rozluźnić atmosferę - Skoro jednak mówicie o jakimś człowieku wam się uprzykrzającym i to z taką werwą, iż nawet mego habitu nie poznaliście to znak, że stanowi on problem. - przerwał na chwilę układając myśli w głowie.

- Jak już mówiłem służę obroną i słowem. Jeśli to wam pomoże, to możecie mnie porównać do proroka Lebiody bo i ja pomagam, choć w przeciwieństwie do niego potrafię też przyłożyć kiedy trza. Pomóc więc w czym? Nie biorę opłat, bo służę przecie. - zaśmiał się z własnego porównania i uśmiechnął się rubasznie.

Myślał tedy - O krzepiący Ogniu... już żem sam sobie humor poprawił.

Eckhart wszedł ze spokojem do domu sołtysa nie rozglądając się niemal wcale, gdyż nie chciał obrazić gospodarza zbytnią ciekawością. Usiadł więc, a gdy podano mu jedzenie lekko ukłonił się gospodyni i słuchając mowy gospodarza zaczął jeść łapczywie ów gulasz. Widać było, że musiał albo od dawna nic nie jeść, albo być po prostu głodnym.

Po usłyszeniu o "protekcji hierarchy" odłożył miskę i wytarł spływające po brodzie resztki. Zamyślił się nieco i posmutniał gdyż dumał nad tym co powiedzieć. Gdy zaś sołtys skończył napił się trochę zimnego piwa, westchnął i rzekł:

- Takich jak ja dotąd nie widziałem, gospodarzu. Można rzec, że jestem albo jedyny w swoim rodzaju, albo mam diabelskiego pecha do spotkań... - powiedział Eckhart patrząc na podłogę, przy tym cały czas mówił z zadumą.

- Nie dziwię się, że mi nie ufacie, ale to dobrze o was świadczy. Widać od razu, że dbacie o swoją wieś. Dużo podróżowałem po świecie i widziałem już wiele osad, które niejednokrotnie były w opłakanym stanie. - mówiąc to spojrzał w oczy sołtysa i kontynuował - Nigdy nie zabiłem człowieka, a jedynie bestie, czy zaś były ubrane w ludzką skórę, czy nie, nie ma dla mnie znaczenia. Jeśli wy też macie takie problemy to z chęcią je za was rozwiążę. Nie chcę wiele, nie biorę za to pieniędzy, a jedynie życzliwość, strawę i choćby miejsce w stajni. Ja też jestem jak i wy chłopem. Urodziłem się i wychowałem pośród znoju, ale właśnie dlatego was rozumiem...

Przerwał na chwilę by popić piwa. Westchnął i zjadł trochę gulaszu dając sołtysowi czas na pomyślunek. Po chwili kontynuował, mówiąc już z większą werwą i charyzmą w głosie:

- Jestem misjonarzem i obrońcą. Działam na chwałę Wiecznego Ognia, który nie raz podtrzymywał mnie gdy byłem bliski upadku. Jeśli jest coś co trapi waszych ludzi to chcę wygładzić wasz problem. Nie jesteście pierwsi, którym w ten sposób pomagam. Dla ludzi mogę nawet umrzeć jeśli miałoby to podnieść ich na duchu i sprawić by mogli żyć lepiej niż ja kiedykolwiek żyłem. Gospodarzu, pozwólcie, że dokończę tego pysznego posiłku dla ciała, wy zaś zastanówcie się nad mymi słowami. Razem możemy zdziałać więcej!

Kapłan uśmiechnął się i poklepał starca niczym starego przyjaciela po czym wrócił do posiłku pałaszując go w oka mgnieniu i zapijając piwem.

Dziękuję ci, Nadziejo Gorejąca... Znów czuję, że żyję! - myślał podczas jedzenia Eckhart.

Hurn splunął. Jego nieznacznie o trzydzieści centymetrów wyższy towarzysz mówił niestety dość sensowne bzdury. Sensowne, bo do miasta na razie wolał nie iść, nie wiedząc jakie nastroje są w środku.  Z Novigradu można było nie wyjść, jeśli się weszło o złej godzinie. Bzdury, bo najwyraźniej ta dodatkowa stopa sprawiała że wolniej mu dopływała krew do mózgu i mówił jak potłuczony.

Przecież Hurn, jako rozum całej operacji, wiedział że jego towarzysz chciał chociaż jeden dzień przepić w gospodzie, a i sam cierpiał na braki alkoholowe, celowo więc obrał ten kurs ledwie parę godzin temu na rozstajach. Ach, gdyby to Rysław planował ich operacje, dawno skończyliby w jakiejś jaskini, podziobani przez wiwernę czy inne paskudztwo. Dla ogólnej informacji, w jaskiniach nie ma piwa. No, chyba że ktoś tam przytaszczy antałek. Ale rzadko się to zdarza, tak raz na piętnaście jaskiń. Teraz bardzo dużo jaskiń miało lokatorów. I ten półgłówek jeszcze miał czelność nazywać Hurna SWOIM towarzyszem. Taaa, a krowy Nilfgaardzkie nauczono latać w szyku bojowym, i obsrywać wroga na rozkaz.

- Jak znajdziesz gdzieś na tym zadupiu ową "Rajzę", tylko coby w niej szczyn krasnoludzkich do piwa nie wlewali, to można się zatrzymać na kufelek. Albo pięć. – Miał dziwne  wrażenie że o czymś zapomniał. O czymś bardzo ważnym. Hmm…

- A, no i o robotę też dałoby się popytać. Trza nam pieniędzy trochę zebrać, bo ostatnio krucho z koronami. – Powiedział, poprawiając kapelusz nałożony na hełm dla ochrony przed słońcem. Pozornie idiotyczny, lecz szalenie praktyczna konstrukcja chroniła hełm przed nagrzaniem się od słońca. A jego towarzysz musiał się pocić. Ha! I kto tutaj należy do wsparcia, a kto do głównych sił, Rysławie? Zapytał siebie w myślach. Było oczywiste kto. Przynajmniej dla niego.

Ostatnio edytowany przez Geriath (2017-08-27 00:55:51)

@Odpis dla Roberthusa, chata sołtysa.

— Iście, za szlachetnego męża się uważacie. — Sołtys podrapał się po głowie, a potem począł nabijać fajkę tytoniem. Robił to z wyraźną wprawą, lecz nawet wytrawny palacz potrzebuje chwili, aby odpowiednio się przygotować. Zanim więc gospodarz skończył nabijać, a potem rozpalać; raz na próbę, aby w kominie wszystko zaczęło się żarzyć, jednak tak, by nie spopielić zawartości, drugi, już prawidłowo, rozkoszując się pełnym aromatem, miarowo pykając, pozwalając uwolnić z tabaki cały smak, minęło trochę czasu. Sołtys, kontent przyjemności, której się oddawał i milczący do tej pory jak głaz, ponownie zwrócił swą uwagę na mężczyznę, którego wpuścił w swoje progi, i który zdążył go zaintrygować. Tu, w Vizimborze, rzadko się zdarzało, aby ktoś nie żądał za swoje usługi grosza, bo dziś nawet pacholęciom na wysyłki trzeba dać dukata, gdy onegdaj wystarczyło ledwie groszy pięć, a jeśli na to smark kręcił nosem, dostawał pęk rózeg.

— Pozwólcie więc, że wam opowiem na czym wszystko stoi. — Na te słowa Baryna także zasiadła przy stole, jakby wiedząc, że historia nie będzie do krótkich należeć. — Otóż, aby czasem daleko nie odbiegać, jakieś dwa tygodnie już będzie, kiedy do wsi zjawił się pewien jegomość. Młody, dobrze ubrany, cały w skórę przyodziany, modnie, po miejsku przystrzyżony. Nie szukał zaczepki, jeno chciał chatę wynająć, mówiąc, że-li wczasów chce zażyć, od miejskiego zgiełku odpocząć. Płaci sowicie, powiada, byleby prywatę mieć. Jako, że tutejsze chłopstwo groszem nie śmierdzi, na prędce zjawili się petenci, co jeden przekrzykując się, że ten i ów może mu użyć swojej izby, a znajdowali się tacy, co dorzucali do oferty swoje własne baby i dziewki. Jegomość zdecydował się na chatę naszego drwala, Morejki, i od tamtej pory właśnie tam urzędował. Co tu dużo gadać, grzeczny chłopak był. Czasem go tylko widzieliśmy, jak nad Pontar chodził, brodząc przy brzegu, wyraźnie czymś strapiony. Panny do niego sznurem stawały, jakoby nie przymierzając, muchy do gnoju, takie to głupie istoty. Obawialim się z początku, że zaraz wszystkie będą zbrzuchacone i że te głupie sikorki przyjdzie pozamykać w chałupach, ale jak się licho okazało, wczasowiczowi dziewczęce wdzięki były nie w smak, bo zasadnie to wcale się nimi nie interesował. Wracał zaraz do swojego pensjonatu w tartaku i siedział tam do kolejnego świtu. — Sołtys zwilżył usta piwem, chwilę milczał, jakby rozprawiając nad tym, jak ma ubrać w słowa to co chciał przekazać. — Wszystko zaczęło cuchnąć, kiedy chłopak z dnia na dzień począł pojawiać się w towarzystwie jakiegoś snoba, który za dziwoląga uchodzić musiał. Wysoki, w czapce z rondem, w lnianych szubach, brodaty, w okularze. Też wprowadził się do chaty drwala, ale i za niego komorne zostało legalnie uiszczone. Nic się gwałtem nie działo. Jeszcze. Dopiero się kwasu narobiło, jak do chaty drwala zaczęli ściągać inni. O nie, ci już nie byli tak dostojni. Znam ja się na ludziach. Istne oberwańce, widać że jacyś szubrawcy. Ci, oczywista, w chacie nie urzędowali, lecz poza nią, urządzali sobie swawole. Brali, bez zgody niczyjej kuraki, jajka, cebry z mlekiem. Potem i za dziewki się zaczęli brać, pokrzywniki. Kilka zaciągnęli na stogi, a jak się chłopy pobuntowali, to zrazu im łby obili, śmiejąc się przy tym rubasznie, żarty sobie czyniąc, bo lubowali się najbardziej w spuszczaniu gaci i laniu gołych rzyci płazami mieczy. Skarżylim się i do tego chłopaka, lecz on nic sobie z tego nie robił. Powiedział, ze nie ma wpływu na to, co chłopcy robią, że jego to nie obchodzi, a i nie ma co się dziwować, bo oni to z nudów robią, a w gruncie rzeczy, to problem lichy, bo on lada dzień się stąd wynosi, a razem z nim oni. — Mężczyzna pokręcił głową. — Minęło od tamtej pięć dni. Nic się nie zmieniło. Dalej robią sobie tamci co chcą. A tego chłopaka, co za ich herszta uchodzić musi, zwą Muszką i wszyscy, jakom zauważył, boją się go jak diabła i posłuszni mu są jako szczenięta.

— Niechaj was Lebioda ma w opiece nieznajomy — powiedziała sołtysowa,  z należytym nabożeństwem składając dłonie i wypatrując z nieba znaku. — Iście, tylko on mógł was tu zesłać.

Sołtys nie powiedział nic, poprzestając na aprobującym skinieniu głową.

Tym sposobem Eckhart opuścił domostwo  i udał się w stronę tartaku, gdzie jak wieść niosła, urzędować miał niesłynny Muszka, co to we wsi od jakiegoś czasu używał sobie srogo, dając się tutejszym we znaki. Nim tylko nasz pobożny mnich zdążył zrobić kilka kroków na rozmiękłym i błotnistym gumnie, zrazu mógł usłyszeć głośne, pękate salwy śmiechu, które jak najlepszy przewodnik naprowadziły go na tartak. Utwierdzić go w przekonaniu, iżże trafił w odpowiednie miejsce, miał zapach żywicy i trocin.

Przed chatą, o której wspominał w swej opowieści sołtys, stało więcej niż pół tuzina sylwetek. Wszystkie, co do jednej, były iście paskudne, i można było czytać z nich jak z otwartej księgi; hultaje, pokrzywniki, urwipołcie, gamonie. Ludzie i krasnoludy. Ubrani na żołnierską modłę, nosili przy pasach broń, najczęściej miecze, toporki, pałki i puginały. Część grała w karty na pustych po miodzie beczkach, część wygrzewała sie na słońcu, jedni drzemali pod kłodami drzew, a jeden, młody blondyn o niebieskich oczach, siedział na progu przed drzwiami, polerując słomą znoszony karwasz. To właśnie ten ostatni zauważył zbliżającego sie Eckharta i rzucił mu zaciekawione spojrzenie, wypluwając w tej samej chwili źdźbło przeżutej trawy.

Następny post piszesz w tartaku.

Skrzywił się, kiedy nazwano go synem. Z matką nie miał najlepszych relacji, z ojcem — żadnych. Zdarzało się też, że sam Florent zwracał się do niego w ten sposób, z reguły jednak nie kryjąc przy tym szyderstwa. Tym razem miał usłyszeć to określenie od typa, z którym lada moment rozpoczynali przygotowania do... polowania na ludzi. W tamtej chwili młodzieniec pogodził się z myślą, że prawdopodobnie nigdy słowo te nie nabierze dla niego pozytywnego wydźwięku.

Idąc za radą Traszki, którą odebrał jako osobistą wskazówkę, zaniechał pomysłu pozbycia się swojego oręża. Co prawda narażali się w ten sposób na zdemaskowanie, jednak w razie czego była to być może ich jedyna szansa na pozostanie przy życiu. Przyjrzał się uważnie towarzyszowi, poszukując zagłębień i uwypukleń jego odzienia, które mogłyby wskazywać na skrywaną broń.

Oczy chłopaka ożywiły się naraz, gdy tylko dostrzegł pierwsze od dawna zabudowania. Serce zakołatało radośnie na myśl o nadchodzącym zadaniu, choć jego twarz, poza zaciekawionym spojrzeniem, nie zdradzała nic więcej. Upewnił się, że kordy spoczywały w pochwach, przytroczonych z tyłu paska tak, by nie rzucać się w oczy, całkowicie ginąc pod materiałem peleryny.

Gdy tylko wóz się zatrzymał, Physalis zeskoczył z wozu lekko i niemal bezszelestnie. Przeciągnął się, po czym rozejrzał po okolicy, którą wieczór przepasywał już coraz dłuższymi i głębszymi cieniami. Wyglądało na to, że wieś powoli udawała się na spoczynek. Oj nie, jeszcze dzisiaj zatańczymy.

Chłopak ruszył ku Traszce, który począł już ogłaszać ich przybycie, przygotowując główną atrakcję w postaci pękatych beczek.

— Pomogę ci, tato — spojrzał na mężczyznę wzrokiem najnormalniejszym na świecie. — Powiedz mi tylko, co robić.

Bystre oczy chłopaka błyskały raz za razem odbijającymi się w okiennicach płomykami zapalanych tu i ówdzie pierwszych lamp, kiedy ten bacznie obserwował gromadzących się wieśniaków. Rozjarzone tęczówki mocno kontrastowały z zasępioną miną, jakoby młodzik odbierał pracę przy rozwozie samogonu jako karę, którą odbywał nazbyt często. Przypatrywał się chętnemu napitku chłopstwu, doszukując co lepiej zbudowanych jednostek. Musiał przyznać, że praca na polu istotnie była wyśmienitym treningiem dla ciała, bo choć przewijające się co chwila sylwetki w niczym nie przypominały postaci Kravca, zdecydowanie nie należały do chuderlaków. Szerokie łapska, ściskające spływające gorzałką naczynia, z pewnością potrafiły spuścić nieszczęśnikowi niezły łomot w razie potrzeby.

Dopiero, kiedy usłyszał pytanie Traszki, Physalis poczuł, jak po jego skroni toczy się pierwsza kropla potu. A może wcale nie była pierwszą? Sądząc po opadających na czoło mokrych włosach — zdecydowanie nie. Wtedy to uświadomił sobie, jak bardzo wyraźnie czuł większość swoich mięśni.

— Jasne, wszystko gra — odparł po chwili, choć nie do końca zgodnie z prawdą. Nie chodziło bynajmniej tylko o przepracowane ciało. Od ciągłego nachylania się nad beczką, nawdychał się oparów zebranego weń alkoholu, który przyprawiał go o delikatne zawroty głowy i mdłości. Wyprostował się, przeciągając niczym kot i zaczerpnąwszy świeżego powietrza, cieszył natychmiastową ulgą. Po raz kolejny wziął od mężczyzny dwa naczynia, przypominające raczej gliniaki niźli kufle, po jednym do każdej dłoni, po czym z równą zwinnością zanurzył je w beczce, wypełniając po samą krawędź.

— Nielicho tu ludzi — zagadnął, niby najzwyczajniej w świecie, oddając dzbany. Ze zgrozą, ale i ekscytacją, spojrzał po biesiadnikach, utrzymując przy tym niewzruszony, umęczony wyraz twarzy. — Sporo pracy nas jeszcze czeka — zauważył. Czy rozumiał przez to następną kolejkę, czy może nadciągającą nieuchronnie atrakcję wieczoru? Jego oczy roziskrzyły się na moment, by na powrót zająć podawanymi mu już naczyniami.

Chłopak nie spodziewał się, że nadejdzie czas na coś większego kalibru niźli dzbany, tymczasem siłował się już ze sporych rozmiarów beczką, przyciągając ją wreszcie do krawędzi wozu. Nie stała tam nawet przez moment; porwana do tańca, oblewała radośnie kolejne mordy strumieniami trunku. Physalis przyglądał się temu ze skrzętnie skrywaną żenadą.

Kompania zbrojnych zaskoczyła go. Choć obiecywał sobie być czujny, obrzędy odczyniane z opróżnianą powoli beczką okazały się zbyt zajmujące. Natychmiast zlustrował ich wzrokiem, starając się ocenić ewentualne zagrożenie z ich strony. Usilnie starał się dojrzeć, czy wzięli ze sobą jakąś broń. Zachowanie wojaków zdradzało ich przesadną pewność siebie, a młodzieniec nie mógł wyzbyć się wrażenia, że tylko czekają na pretekst do wszczęcia nikomu niepotrzebnej burdy. Miał nadzieję, że w razie czego rozjuszeni wizją zakręcenia kurka z okowitą chłopi staną za nimi murem.

— Ja tam nie wiem, panie — silił się na naturalność, starając się udzielić poprawnej odpowiedzi. — Tyla razy żem tatce powtarzał, że trza by było więcej tych monet zbierać. Aż wreszcie mi przemówił, że nawet najlepszy samogon potrzebuje być tak wyceniony, coby klejenta zwabić. Bo w towarze o jakość idzie, a wśród klejentów o ilość.

Nie ugiął się pod świdrującym spojrzeniem drugiego, mierząc swą zieleń z błękitem jego oczu. Łganie w żywe oczy zdawał się już opanować, bodaj do perfekcji. Przyjął pokorną minę, jakie to malują się zwykle na twarzach biedoty, gdy tej przyjdzie zostać zagadniętego przez kogokolwiek z wyższej kasty.

Od momentu pojawienia się trójki wojaków, Physalisa nie opuszczało przeczucie, jakoby to nie chłopi, ale oni właśnie mieli się im naprzykrzać. Dumni jak pawie, kręcili się wkoło wozu, choćby swojego dobytku pilnowali, zaglądając to tu, to tam. Traszka najwyraźniej wyczuł to samo, starając się zapobiec ewentualnym incydentom przez nawiązanie, zdawać by się mogło, luźnej pogawędki. Młodzieniec bynajmniej nie spodziewał się, że przyniesie ona upragnione rezultaty. Mimo to był mu wdzięczny, że ten przejął inicjatywę, bo wszystko wskazywało na to, że, nie dziwota, osobę syna jakiegoś bimbrownika mieli oni sobie za nic.

Sprawy zaczynały wymykać się spod kontroli. Zbrojni coraz dosadniej nastawali na pozbycie się ich z wioski, co krzyżowało im plany. Młodzieniec zerknął po zebranemu tałatajstwu. Co prawda wypili już ogromne ilości, jednak chłopak nie spodziewał się, by były one wystarczające. Spragniony wieśniak, jak zakładał, potrafił wypić znacznie więcej niż nawet najbardziej znane, mieszczańskie ochlejmordy.

Musiał działać. Nie wiedział tylko, w jaki sposób. Wtrącanie się do rozmowy, która przybierała charakter coraz bardziej agresywny, mogłoby podziałać jak zapalnik. Zerknął raz jeszcze po okolicy, by zorientować się w sytuacji i...

— Mości panowie! — zakrzyknął, stojąc ciągle na wozie pełnym beczek, częściowo już pustych. Wzrokiem i teatralną wręcz gestykulacją ściągał uwagę jednak nie opancerzonych mężów, ale coraz to bardziej chwiejących się pijusów. — Komu następną kolejkę? Kupujcie, póki jeszcze coś zostało, bo beczki już prawie puste!

Było to najzwyklejsze w świecie łgarstwo. Nie wysprzedali nawet połowy z tego, co przywieźli ze sobą. Zapewnienie o kończących się zapasach miało na celu jedynie podsycić pragnienie nawalonej hołoty, motywując do poderwania zada i wręcz podjęcia walki o to, co się im przecież należało po długim, znojnym dniu. Physalis może i nie był dobry z arytmetyki, jednak potrafił ocenić, że troje to zbyt niewielu, by opamiętać szarżujący w stronę wozu tłum. Oczywiście mogliby próbować ostudzić ich zapał przy pomocy zimnej stali, jednak na ile chłopstwo puściłoby to płazem? Tym bardziej, że, jak chłopak zdążył już kilkukrotnie zaobserwować, alkohol nader często dodawał spożywającym animuszu. W szczególności zaś, gdy próbowano im ten alkohol odebrać.

Kątem oka obserwował zachowanie zbrojnych, by upewnić się, czy nie zdecydują się zakończyć tej farsy, zanim się jeszcze rozpocznie; na przykład eliminując jednego z nich.

Nie spuszczał wzroku z ryżego i jego kompanów. Odprowadzając ich wzrokiem, sprawdzał, dokąd się udawali. Miał przy tym nadzieję dostrzec miejsce pobytu samego herszta tej bandy, spodziewając się, że był to nie kto inny jak właśnie Muszka. Zeskoczył z wozu i stanął ramię w ramię z Traszką.

— Myślisz, że mogliby się nam przydać? — zapytał, wskazując brodą na coraz bardziej pijany tłum. Nie zdecydował się komentować uwagi, jaką uczynił mężczyzna. Głos chłopaka ginął w harmidrze innych głosów; nie miał w sobie nic z żarliwości, z jaką dopiero co nawoływał do dalszej zabawy. Mimo to powstrzymał się, by powiedzieć zbyt dużo, zachowując wszelką ostrożność. Tym bardziej, że jego towarzysz sprawiał wrażenie raczej domyślnego.

Nie to, żeby chłopakowi szczególnie zależało na tym, by chłopi stanęli nie przeciw nim samym, ale tym uzbrojonym pizdom. Na próżno byłoby szukać u niego choć krzyny sympatii lub współczucia dla tych, którzy według planu mieli właśnie opróżniać kufle i dzbany po raz ostatni. Po prostu dodatkowe pary rąk i kilogramy mięsa oznaczałyby tyle, że sami nie musieliby się zbytnio napocić.

Physalis rzucił Traszce szybkie spojrzenie, kiedy odbijał się od wozu, by ruszyć w tłum. Sprawny obserwator dostrzegłby w nim nie tylko pewność siebie, ale i troskę o towarzysza. Miał nadzieję, że pod jego nieobecność mężczyzna nie da się zaskoczyć. Uśmiechnął się przy tym w taki sposób, w jaki robią to podróżnicy wyruszający na wyprawę w nieznane.

Jeżeli tylko nie spotkał się z poleceniem pozostania przy wozie, młodzian znikał już wśród spoconych, zroszonych alkoholem biesiadników, a przysiadłszy się do co większej gromadki, zagadnął o jakość spożywanego trunku.

Stał, oparłszy się plecami o załadowany beczkami wóz, krzyżując ramiona na piersi. Wydawać się mogło, że młodzieniec zamarł, zasłuchawszy się w to, co starszy ma do powiedzenia. W istocie jego źrenice śledziły jednak co gwałtowniejszy ruch w rozhulanym tłumie, starając się wypatrzyć cokolwiek, co mogłoby przyczynić się do przedwczesnej śmierci kogokolwiek, kto miałby to nieszczęście się napatoczyć.

Physalis nie rozumiał, po prawdzie, dlaczego posłużenie się znerwicowanym tłumem było w mniemaniu Traszki tak złym pomysłem. Może obawiał się, że w kotle szamoczących się chłopów Muszka zdoła się wymknąć? A może herszt zbrojnych faktycznie miał swoje sposoby, by utrzymywać wieśniaków w ryzach i gdy przyszłoby, co do czego, wcale nie mieliby ochoty stawać przeciw niemu?

— Masz rację, nic z tego nie rozumiem. — zdobył się na szczerość, mierząc wymowne spojrzenie towarzysza ze swoim własnym. — Zaufam ci jednak i posłucham twej rady. Bądź ostrożny.

Młodzieniec ruszył w stronę rozochoconej bandy i nim zdążył zatopić się w tłumie, spojrzał raz jeszcze na pozostawionego przy wozie mężczyznę. Nie mógł wyzbyć się wrażenia, że widzi go po raz ostatni. Dziwne przeczucie odzywało się w nim mieszanką żalu i ekscytacji, której nie potrafiłby jednak wytłumaczyć.

Przeciskał się przez wir rozchwianych ciał, starając się umykać przed wpadającymi na niego raz po raz niestabilnymi jednostkami. Dostrzegłszy nóż przytroczony do pasa jednego z chłopów, zamarkował uskok przed nieistniejącym zagrożeniem z drugiej strony. Ledwie tylko otarłszy się o uzbrojonego mężczyznę, już krył nóż za pazuchą płaszcza w jednej z wielu głębokich kieszeni, ostrze kierując ku górze. Physalis ocenił ryzyko akcji jako minimalne — otoczony zewsząd przez kłębowisko biesiadników, osłaniał się przed wścibskimi spojrzeniami. Nawet gdyby, jakimś cudem, pijana ofiara grabieży zorientowałaby się w sytuacji, chłopaka już by nie dostrzegła.

Celował głównie w niewielkie przedmioty, które bez problemu mógłby zatrzymać przy sobie. Gdyby udało mu się zebrać ich już kilka, przy pierwszej możliwej okazji, schowałby fanty gdzieś z dala od centrum libacji, np. w beczce czy wśród gałęzi krzewów, pod pretekstem opróżnienia pęcherza.

Od czasu do czasu wdawał się w niezobowiązującą rozmowę, czy to dotyczącą wypitego trunku, czy trudów pracy. Physalis, pozornie słuchając, przytakiwałby tylko i bulwersował się od czasu do czasu, gdyby ton rozmówcy tak sugerował. W tym samym czasie rozglądał się w poszukiwaniu co większych przedmiotów, nad których ukryciem musiałby popracować nieco dłużej. Spodziewał się, że obietnica korzystnej zniżki na kolejną rundkę (oczywiście w tajemnicy, byle nikomu o niej nie powtórzyć) skutecznie zachęciłaby właścicieli do nierozważnego pozostawienia swojego oręża bez opieki.

Wszystko szło jak po maśle. Ni razu nie zdarzyło mu się, by ktoś zorientował się w jego zamiarach, choć kilkukrotnie, nauczony doświadczeniem, zaniechał akcji tuż przed przystąpieniem do głównego punktu programu. Dopiero kiedy uzbierał, jak mu się wydawało, cały komplet niebezpiecznych przedmiotów, który notabene nie był zbyt pokaźny, zdał sobie sprawę, że zadanie nie należało do najtrudniejszych.

Swojska fiesta zdawała się rozkręcać coraz bardziej. Powietrze zadrżało od jazgotu zarzynanego świniaka, by po chwili napełnić się soczystym zapachem przypiekanego mięsiwa. Zerknął w stronę wozu, którego miał pilnować Traszka. Teraz, kiedy wypełnił już powierzone mu zadanie, mógł spokojnie wspomóc towarzysza. Tym bardziej, że zapewne chłopstwo miało za chwilę znów nabrać ochoty na napitek, przy okazji posiłku.

Nie dane było Physalisowi dojrzeć mężczyzny. Jego wzrok przyciągnęły za to dwa podlotki, wyraźnie odwzajemniające jego zainteresowanie. Nim się zorientował, czuł już na sobie ich dotyk, który z nieśmiałością miał niewiele wspólnego, a gardło zalał strumień gorzałki. Odkaszlnął, starając się przy tym zachować pozory niewzruszonego, na ile to było przy tej okazji możliwe.

Nie wiedział, czy to nad wyraz mocny trunek, czy jednak bezdyskusyjne wdzięki dziewcząt wywarły na niego taki wpływ. Wystarczyło bowiem tylko lekkie szarpnięcie za rękaw, by ruszył śladem prowadzących go dziewek. Nim nazbyt się oddaliły, naraz roześmiały się, po raz kolejny ukazując rzędy równych zębów.

Wtedy dotarło do niego to, czego zdawał się nie zauważać do tej pory. Zestawienie tych perlistych uśmiechów z zalewającymi się samogonem po karkach chłopami było aż nader oczywiste i wręcz... brutalne. Gdyby miał iść o zakład, prędzej widziałby te rumiane panny wśród uzbrojonych chamów, z którymi wcześniej mieli do czynienia. Oczywiście nie mógł wiedzieć, jak było naprawdę. Obserwując jednak choćby zachowanie samego pana Florenta, zdążył pojąć, że niejednokrotnie to właśnie kobieta była idealnym narzędziem do osiągnięcia upragnionego celu.

Nie dając niczego po sobie poznać, zatrzymał się i spojrzał po towarzyszkach.

— Panienki wybaczą, ale mój ojciec jeszcze ciągle trzeźwy. Pójdę mu z pomocą, a kiedy już gorzałki nie będzie trzeba tyle lać... — Przyjrzał się im, przybierając przepraszającą minę. Wtedy to zdał sobie sprawę, jak bardzo się różniły. A przecież, jak twierdziły, miały być siostrami. - Wtedy dokończymy. I to nie przez byle chwilę. — Oczy chłopaka na powrót rozbłysły. Chociaż podejrzewał podstęp, nie mógł udawać, że nie był zainteresowany ich propozycją.

Postąpił kilka kroku w tył, uważnie obserwując reakcję dziewcząt.

Rozejrzał się za Traszką raz jeszcze, próbując przedrzeć wzrokiem przez kłębowisko ciał. Bez skutku. Wyglądało na to, że mężczyzna przepadł jak kamień w wodę. Pewnie sam właśnie legł gdzieś z zaniedbywaną przez męża chłopkę, której marzył się miejski kutas. Physalis zaklął pod nosem.

Nie wiedzieć czemu nie brał pod uwagę innych możliwości. W końcu Traszka, pod jego nieobecność, mógł paść ofiarą zbrojnych, których Muszka wreszcie zmobilizował do działania. Mógł również stać się celem pijanych wieśniaków, chcących nacieszyć się darmowym winem. Mogło się wreszcie okazać, że oto nadszedł czas przystąpienia do dalszej części planu, o czym ktoś, przypadkiem zapewne, zapomniał go poinformować.

Nie zastanawiając się długo, ruszył w kierunku wozu, by przegonić panoszącą się wokół dzieciarnię. Zaczął nawoływać nań już z daleka, w nadziei, że nie będzie musiał szamotać się z bachorami zapijaczonej hołoty. Gdzieś ponad ich głowami zamajaczyła na niebie jasna łuna, mknąca po nieboskłonie ogonem spadającej gwiazdy. Nim zdążył się jej przyjrzeć, ta poczęła opadać, kierując się prosto w ich stronę. Młodzieniec wytrzeszczył oczy i niewiele myśląc, odruchowo rzucił się ku ziemi, kryjąc głowę w ramionach.

Trzasnęło, a wybuch szarpnął podłożem, przyprawiając go o mdłości. Eksplozja pozostawiła po sobie przeraźliwy hałas, odbijający się echem w uszach chłopaka. Szybko uniósł głowę, by rozeznać się w sytuacji. Zerwawszy się na równe nogi, począł rozglądać wkoło w celu zaobserwowania... Sam w sumie nie wiedział, czego poszukiwał. Nie miało to zresztą większego znaczenia, gdyż przy wszechobecnym chaosie ciężko było skupić uwagę na czymkolwiek.

Ktoś wpadł na niego nieostrożnie, zwalając go z nóg. Otrzeźwiony samą potrzebą wytrzeźwienia chłop nawet nie obejrzał się za nim, biegnąc w sobie tylko znanym kierunku. Physalis, wciąż leżąc na ziemi, dostrzegł nieopodal leżącego konia. Bezzwłocznie rzucił się w jego kierunku, by sprawdzić, czy żyje. Przykucnął przy jego pysku, by w razie czego spróbować uspokoić spłoszone zwierzę. Przy jego pomocy mógłby wydostać się z tego pierdolniku.

W każdym wypadku jego celem stały się rozciągające się wokół polany drzewa, czy to przy pomocy konia, czy też bez. Stamtąd miał zamiar przyglądać się rozwojowi wydarzeń, próbując sobie przypomnieć, czy któryś z jego kompanów był wyposażony w łuk. Innym możliwym sprawcą wybuchu był wspominany niegdyś, rzekomy towarzysz Muszki, parający się magią. Wolał nie ryzykować pozostania w pojedynkę w samym centrum wydarzeń, które w okamgnieniu mogło zaroić się od zbrojnych, zmieniając obiecaną walkę w istną rzeź.

Obserwował, szukając jakiejś znajomej twarzy lub ewentualnego celu.

Zaklął brzydko, choć słowa Physalisa zupełnie zgłuszyło wszechobecne pokrzykiwanie. Wyglądało na to, że jego jakże wspaniały plan, w którym to szkapa pomoże mu w przedostaniu się przez tłum rozemocjonowanych chłopów, wcale nie był taki wspaniały. Tyle chociaż dobrego, że krocząc przy koniu, uchronił się przed kolejnymi kolizjami. Najwyraźniej wieśniacy mieli na tyle oleju w głowie, by starać się ominąć potężne zwierzę. Chłopak złapał po drodze jakąś linę, a znalazłszy się wśród zadrzewień, przerzucił ją przez szyję konia. Pętlę zamknął mizernym, potrójnym węzłem, będącym szczytem jego możliwości w tej kwestii. Takim samym przywiązał drugi koniec do jednej z co grubszych brzóz.

Teraz, znajdując się z dala od centrum wydarzeń, mógł we względnym spokoju nie tylko ocenić sytuację, ale i zastanowić się, co powinien uczynić. Wśród docierających doń wrzasków, oprócz komend i nawoływań chłopskiego szwadronu przeciwpożarowego, rozpoznał również inne. Zdawać by się mogło, że gdzieś tam, poza zasięgiem jego wzroku, toczy się prawdziwa jatka. Naraz przypomniał sobie słowa Traszki. Czyżby więc cała akcja z wozem miała być jedynie dywersją, odciągając uwagę chłopów od gwoździa programu?

Z zamyślenia wyrwał go chłód naczynia, które ktoś wepchnął mu w ręce. Młodzieniec spojrzał tępym wzrokiem na dziada, który właśnie próbował ponaglić go do pomocy prymitywnymi okrzykami. Physalis poczuł się w obowiązku odpłacić mu tym samym.

— Sam sobie polewaj, kmiocie! — Cisnął cebrem pod nogi wieśniaka, bezczelnie gapiąc mu się prosto w oczy. Niemal zasłoniwszy je głębokim, czarnym kapturem, obrócił się na pięcie i rozpłynął w ciemności niczym nocna mara, spłoszona pierwszymi promieniami porannego słońca.

Pędził przed siebie na złamanie karku, zwinnie przemykając pomiędzy drzewami. Trzymał się tuż przy krawędzi nakreślonej przez docierające tam światło. Pozostając niewidocznym, nasłuchiwał odgłosów walki. Szeroko otwartymi oczyma, wyłaniającymi się spod krawędzi kaptura, łowił kolejne twarze, wypatrując tych bardziej znajomych. Serce znowu biło mu jak oszalałe, coraz szybciej pompując przesyconą adrenaliną krew. Oddech stał się szybki, choć wciąż pozostając miarowym. Ostrze świeżutkich, jeszcze niesplamionych krwią kordów, świsnęły w powietrzu, kiedy wydostane z pochew, zażądały złożenia pierwszej ofiary.

Wreszcie dotarł do celu. Mając nadzieję natrafić na bitkę z prawdziwego zdarzenia, postanowił zrobić to, w czym prawdopodobnie był najlepszy — zaatakować znienacka. Przyglądając się scenie, modlił się w duchu, by nie przybył za późno. Nie dlatego, że wątpił w umiejętności kamratów. Bynajmniej, nie chciał tylko, by ominęła go cała akcja. Starał się zlokalizować co bardziej odsłoniętych wrogów, by wreszcie dołączyć do zabawy.

Zwolnił, gdy tylko dotarł do celu. Wyglądało na to, że los mu sprzyjał, gdyż do żadnej jatki jeszcze nie doszło. Choć planował pozostać w ukryciu, nie zorientował się w porę, by się zatrzymać, natychmiast zdradzając swoją pozycję. Dlatego też niespiesznym krokiem kierował się w stronę swoich, przy okazji rozglądając dookoła, ze szczególną uwagą przypatrując się pilnującym chaty zbrojnym.

Nie dostrzegł jakiejkolwiek reakcji Kravca na obelgę, jaką go obrzucono. Physalis napotkał spore trudności, starając się przywołać inną sytuację, w której to Bogdan wykazałby się podobną biernością. W tej chwili nie przypominał on tego wiecznie rozeźlonego oprycha, czekającego tylko na sygnał, by móc przyozdobić czyjąś twarz szeroką blizną.

Stanął przy boku novigradzkich zbirów, natychmiast zorientowawszy się, jak bardzo odstawał od nich postawą. Przy pozostałych musiał wyglądać jak chłopiec do bicia. Mimo to poczuł na sobie groty spoczywających jeszcze w objęciach kuszy bełtów, śledzących każdy jego ruch.

Jego twarz pozostawała w cieniu narzuconego na czoło kaptura, podczas gdy zaciskające się na rękojeściach kordów dłonie kryły się pod czernią płaszcza. Młodzieniec stał i w napięciu oczekiwał rozwoju wydarzeń. Choć dla postronnych mogli być na przegranej pozycji, Physalis wciąż miał w głowie obraz całej kompanii, która spotkała się przy Bramie Oxenfurckiej.

Niech się już zacznie!

Hildergod nie mógł być dużo starszy od Physalisa, o ile w ogóle był. Stojąc dziarsko przed kompanią Florenta, pieprzył coś o losie, przeznaczeniu, czy innych bzdetach. Zapewne chciał sobie w ten sposób dodać animuszu, choć młodzianowi daleko było do pewności w tej kwestii, jako że puszczał jego poszczekiwania mimo uszu. Zajęty był bardziej rozmyślaniem nad samą osobą prężącego się przed nimi małolata. Czy i jemu, na wzór blondyna, padającego teraz od celnego bełtu, przyjdzie kiedyś zginąć w tak błahy sposób, ślepo oddanemu sprawie, która właściwie nie była przecież nawet jego sprawą? Tuż przed marnym końcem przekonując sam siebie, że nie był w oczach Arnolda tylko zwykłym szczurem?

Nie drgnąwszy nawet na widok kilku świeżych ciał, ruszył w ślad za Kravcem, przestępując nad nimi. Stanąwszy tuż przy drzwiach, począł rozglądać się po pomieszczeniu, bacznie obserwując nie tyle samego Muszkę, co wątłego czarodzieja. Pamiętał rozmowę z Ergonem, w której to Bogdan zdradzał swoje obawy odnośnie magii. Chłopak chciał mieć pewność, że będzie gotowy, gdy tylko czarownik przystąpi do czynienia swoich... rzeczy. Nawet jeżeli nie potrafił sobie wyobrazić, do czego ten byłby zdolny.

Na zaczepkę Muszki nie odpowiedział, nie miał takiego zamiaru. Wbił tylko w niego swoje złe spojrzenie, mierząc się z jego wzrokiem. Młodzieniec nie miał pojęcia, czy wściekłość tę bardziej potęgowała sama osoba Hioba, czy raczej polecenie Bogdana. Przecież sam dobrze wiedział, co ma robić! Nie potrzebował, by ktoś go niańczył. A już na pewno nie Kraviec.

Zgrzytnął zębami, na powrót wpatrując się w osobę magika. Pobieżnie przysłuchiwał się jeszcze utarczkom słownym obu mężczyzn, by wreszcie posłyszeć coś, czego się nie spodziewał — szybką komendę. Nim rozeznał się w sytuacji, poczuł szarpnięcie ku ziemi. Nie wiedział, czy to jego instynkt samozachowawczy zdał egzamin, czy może któryś z kompanów zatroszczył się o los niedorostka.

♫

Było źle. Było bardzo źle.

Z każdą myślą, jaka pojawiała się w głowie Physalisa, przekonywał się, że ten tak wielce wyczekiwany element planu miał nie dojść do skutku. Podniósł więc czoło, wpierw przypatrując się jedynie butom zebranej wokół hałastry, by wreszcie dostrzec kompletnie niewzruszone oblicze Muszki. Wyglądało na to, że nagła komenda Kravca, na skutek której wręcz przykleili się do ziemi, nie wywarła ani na nim, ani na żadnym z jego kamratów najmniejszego wrażenia.

Nim chłopak zdążył się połapać, że coś w ich planie szło nie tak, z pomocą pospieszył sam osaczony. Mocując się z nim raz za razem na spojrzenia, począł odpowiadać na niewypowiedziane pytanie podrostka, napełniając młodzieńca niepewnością. Chociaż ten musiał brać pod uwagę możliwość, że Muszka kłamie, wbrew rozsądkowi zaczynał mu ufać. Gdyby tylko ktoś raczył mu przedstawić szczegóły plan, którego stał się częścią... Być może sam mógłby zweryfikować prawdziwość jego słów.

W ślad za Bogdanem, również i on zwinął się tak, by w razie czego móc szybko zareagować. Kompletnie zagubiony, postanowił zdać się na swoje instynkty. Przede wszystkim na jeden z nich — podobnież najsilniejszy — instynkt przetrwania. Odruchowo rozejrzał się po pomieszczeniu, szukając jakiegokolwiek punktu zaczepienia. Naraz dostrzegł twarz chudego brodacza, najwyraźniej mamroczącego coś pod nosem. Natychmiast wydobył sztylet z cholewy i świsnąwszy w powietrzu, zamarł, ostrzem celując w gardło czarownika.

— Żadnych czarów! — warknął. Nie znał się może na magii, ale mówienie do siebie nigdy nie kojarzyło mu się dobrze. — Albo będzie to ostatnie zaklęcie dla nas obu.

Poczuł, jak pot skrapla mu się na karku. Wytężając wszelkie siły, starał się nie okazać zdenerwowania. Koncentrując się na tym zadaniu, jak i pozostając możliwie uważnym na ewentualne zagrożenia, odcinał się od kłębiących w jego głowie pytań. Pytań, na które nie było dobrych odpowiedzi.