Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Szybkie nogi i niezły refleks - to dobrze rokowało.

- Na Skellige choćby. - Odparł, rozglądając się po nowym placu ćwiczeń. - Tam każdy rodzi się wojownikiem a przynajmniej tak mawiają miejscowi. Ciekawy to naród, hardy, dumny i waleczny. No i honor... - Spojrzał na młodego. - Każdy tam, prawie każdy, pilnuje swego honoru jakby najcenniejszego skarbu. Jeno nie myl honoru z dobrocią, bo możesz dostać od wyspiarza honorowy wpierdol korekcyjny. - Uśmiechnął się. Ta... Honorowy Wpierdol Korekcyjny Pierwszej Kategorii odznaczeniem dla wyjątkowych idiotów. - Da się ich lubić, kiedy przekonasz ich do siebie. Mają wspaniały miód, doskonałe mięsiwa, piękne pieśni i zawsze skorzy są do bitki. A wierz mi, byków wśród nich niemało... Znaczy ludzi wysokich i silnych, co znają się na bitce. Żyją zaś ci ludzie z połowów, handlu i grabieży... Często gęsto handlują tym, co porwą albo zrabują. Zdawałoby się, że to taka dzika banda, ale oni jeno żyją tak, jakimi ich świat utworzył. - Pokiwał głową. - Trudny żywot i ciężka natura wymogły na nich siłę, brak zaś wielu dóbr zachęcił do grabieży. Dobra... - Klepnął się pod boki. - Później Ci poopowiadam, teraz Ty mi powiedz, czy coś z szermierki kojarzysz... Postawy, cokolwiek? He... - Niby sam przebył cały tok nauki od początku ze swym mentorem, ale w roli nauczyciela czuł się jeszcze zupełnie zielony. Obaj byli zieloni... To jest, trenował i uczył czasem kompanów z woja, ale Ci już sami sporo wypracowali a on tylko sprzedawał im korekty - przynajmniej tym, co mogli sobie pozwolić na miecz albo tasak.

Tak czy siak, zaprezentował młodemu cztery podstawowe postawy starej szkoły - bo nowe ciągle się rodziły, przechodziły próbę i ostawały się lub umierały. Stara szkoła dobrą była jednak bazą i poznając ją, zawsze można była wiedzę tą uzupełniać.

No to tak... Z dachu, Dach, Wół, Pług i Głupiec - pięć podstawowych postaw. Póki co demonstracja, aby skłonić do zadawania pytań.

Ostatnio edytowany przez Kanel (2018-02-12 11:40:09)

- Szermierze?... - Powtórzył. - Tak, masa wśród nich dobrych szermierzy, ale ich szermierka wygląda inaczej niż nasza. Ich dużymi tarczami nie operuje się wcale tak łatwo, jak mogłoby się zdawać, zaś porządny wojownik z wysp to potrafi i umie osłaniać swoje ataki własnie tarczą. Wielu ceni tam topory i faktycznie, gdy braknie miejsca a wróg ma ową sporą tarczę, to taka cięższa broń, zdolna też zahaczać ranty, bywa bardzo zdatna.

- Czy znałem? Pewnie... No choćby Uve Dwie Twarze, co miał bliznę od czubka czoła do podbródka. Bił się nieźle, włócznią i mieczem, i gdy już przeszedł do natarcia... Uch, trudno mu było odebrać inicjatywę, taki prędki był i tak pewna była jego ręka. - Pokiwał głową, wspominając tego popierdolonego oszołoma.

- Aha... Kobiety i szlachta mają prawo do miecza, nas byliby inaczej załatwili. - Uśmiechnął się. - A wiesz... Ten miecz małodobrego, kata znaczy, on śpiewa. Znaczy gwiżdże, gdy nadciąga śmierć. Skazaniec spina kark i idzie gładko. - Teraz się zaśmiał. - Po to ma te otwory... Tak mówią. Ha... ale taka posada kata... wcale niezła rzecz, płacą miło i jeszcze można sobie dorobić, bo każdy kat prędzej czy później się na składaniu i zszywaniu pozna. Ta, jak byś nie mógł znaleźć medyka, szukaj kata.

Jeśli chodziło o pozycję wołu, po prostu go upomniał o właściwym ułożeniu rąk i zapewnił, że w ruchu to już samo przyjdzie z tego względu, iż będzie miał ręce na chwycie i ich ułożenie będzie naturalne. Zapowiedział mu, że sam będzie musiał wyczuć, jak będzie najwygodniej mu wykonywać tą postawę i jaki chwyt na broni będzie dlań odpowiedni - każdy to robił troszeczkę po swojemu i nie było co się przejmować, że jelec mistrza idzie pod trochę innym kątem czy, że ów trzyma kciuk na głowni.
Rozstaw nóg miał być przede wszystkim wygodny dla użytkownika - nie było dokładnych miar. Inna sprawa, jeśli stanął naprawdę wąsko - w tedy dał mu korektę.

Chwyt za podkrzyże do była nieco inna bajka, ale przy przechodzeniu z postawy do postawy nie zmieni ułożenia a pierwszy chwyt za miecz... po prostu będzie musiał ręką trafiać tam, gdzie trzeba.

- Plecy prosto, bo będzie tobą telepało przy ataku. - Upomniał. Balansowanie ciała musiał sam wypracować na treningach - tak jak wygodny dla siebie krok. Jednak proste plecy były zasadą.

Dla głupca nie miało to znaczenia ale wyjaśniało, czemuż mogły mylić się młodemu ręce. No ale... jeśli by się na siłę forsował i próbował kropka w kropkę powtarzać po Rysławie, to ów go po prostu napomni, aby brał wzgląd na swą rękę dominującą i to z niej czynił tą tak zwaną "uzbrojoną".
Czy był zdziwiony? No, młodemu to dobrze wróżyło, będzie miał łatwiej. Niemniej, lepiej aby się taki znowu wyjątkowy - Rysław miał leworęcznego znajomka i w końcu na nim się oćwiczył, także jest to kwestia przyzwyczajenia aby nieznane stało się powszednie.
- Hmm... Tak, możesz atakować fałszywym ostrzem. Fałszywe lub też krótkie ostrze to jest to, które spogląda na ciebie. - Pokazał mu palcem. - Możesz też pchnąć albo zejść, zbijając atak przeciwnika i kontratakować. Wiele zależy od dystansu jaki was dzieli i od tego, co robi przeciwnik. Ale... - Podniósł paluch do góry. - O tym kiedy indziej.

- Teraz... - Chwycił swą drewnianą broń, ustawił się w pozycji dachu i przeszedł do lewego pługa, potem płynie głupiec, wysoki dach, znowu lewy pług, dach, głupiec, prawy wół, koniec. Kolejny raz układ był zupełnie inny a każdej zmianie towarzyszył krok do przodu - nie bawił się jeszcze w zejścia i trawersy, nie bawił się też w zmiany postaw za pomocą ataków. - Zanim nastąpi walka, szykujecie się do uderzenia. Trwanie w jednej postawie to śmierć. Bezruch to śmierć. Przewidywalność to śmierć. - Popatrzył na ucznia. - Wiesz, ilu nowych gubi się w tym ćwiczeniu? He... Sporo. Za długo myślą, są powtarzalni a kiedy dołożyć im ruch, zaczyna się cyrk. Dlatego musisz to ćwiczyć, musisz być dla przeciwnika nieprzenikniony aby on przeciw tobie łatwo taktyki nie mógł dobrać i zmuszony był odpowiadać na ciągłe zmiany. - Odkaszlnął w kułak. - No... Przećwiczy  kilka razy postawy, a potem spróbuj w miejscu zmian. I pamiętaj, plecy proste a nogi ugięte, nie na odwrót.

Patrzył i korygował, jeśli trzeba było.

- Trzymanie inicjatywy to kwestia umiejętności i odwagi. Pierwsze przyjdzie z czasem, drugie pewnie przyjdzie wraz z pierwszym. - Objaśnił. - Teraz zaś skup się na mieczu, a będziesz miał dobrą podstawę i do innej broni.

Takim złotym środkiem zdawało się być dawanie korekt, kiedy były potrzebne - na przykład przy ułożeniu nóg albo rąk, prostowaniu pleców. Wszystko to miało sprawić, że młody przyswoi sobie właśnie prawidłowe postawy ale bez przymusu dokładnego naśladowania nauczyciela.
Z czasem, wraz z praktyką i korektami będzie się poprawiał, nauczy się... no choćby automatycznego osłaniania swoich dłoni.

- Ty wiesz. Ja mam nie wiedzieć. - Odparł z uśmiechem. Bądź co bądź, nie uczył się tej konkretnej sekwencji a starał się być nieprzewidywalnym. I tutaj nauczyciel nie spodziewał się natychmiastowego sukcesu, bo takie prędkie myślenie dla osoby dopiero ćwiczącej poprawne ustawienie ciała było, ani chybi, czymś trudnym.
- To ćwiczenie wykonuj rano i wieczorem, w ruchu, przynajmniej po godzinie, póki nie osiągniesz płynności. Jeśli chcesz mieć przeciwnika, wykorzystaj swój cień. Potem przećwiczymy to przed sobą i będziesz odpowiadał na moje postawy. - Taniec przed walką był tym dłuższy im walczący miej pewni byli swojego. W walce na punkty, która fakt faktem rodziła sporo patologii typu "ja trafiłem", wiele tego strachu nie było, ale gdy szło o zdrowie lub nawet życie, każdy inaczej ważył ryzyko. Tutaj też sprawnie można było stosować fint, mamiąc przeciwnika pozorami i zmiennością.

- Hmm... Nie, ale póki co tak będziesz się uczył. Wiesz, gdybyś nie trafił w przeciwnika i nie doszłoby do związania, płynne przejście do innej postawy i zaatakowanie będzie skuteczniejszą metodą niźli wracanie broni. Zazwyczaj działa to też z naprzemiennym krokiem. Jak choćby... o. - Tutaj pokazał atak górny z dachu i przejście tym samym do lewego pługu. - Widzisz?
To że prawdziwa walka wygląda często gęsto inaczej, to póki co nie powinno młodego gnębić. W jeden dzień wszystkiego mu nie wpoi.

- Cięcia dzielimy na górne, dolne i horyzontalne. Nie muszę chyba tłumaczyć nazw, prawda? No... to teraz patrz. - Pierwej zademonstrował uderzenie górne z prawej po skosie, potem górne pionowe, potem znowu przeszedł do dolnych skośnych, następnie pionowe dolne z głupca i na koniec cięcia horyzontalne na wysokości głowy z krzyżowaniem przedramion. Kluczem była praca rąk, ale o tym już w korektach i może nie dziś, aby młody przyswoił konkretną porcję informacji ale nie przeładował się nimi. Zresztą, w czasie do tego odpowiednim powoli zademonstruje mu wszystko.
- Pchnięcia... Jakie są, każdy widzi. - Uśmiechnął się i wyprowadził kilka demonstracyjnych z pługu i wołu.

Przy tych wszystkich pokazach nie wspominał też o innych postawach - na przykład, że z przechodząc z głupca do wysokiego dachu, czy odwrotnie, ułamek sekundy miała postawa długa.
Dlaczego? Ano dlatego, że młody był ciekawski. Rysław też był ciekawski i po sobie wiedział, że jak dzieciakowi powie więcej, to on będzie próbował tych nowych postaw i się solidnie nie nauczy podstawy, jednocześnie powtarzając błędne bo nieskorygowane nowinki. Ten głód wiedzy nie był zły, ale wszystkiego na raz nie da rady zrobić.

Ostatnio edytowany przez Kanel (2018-02-14 15:27:08)

Praktyka czyni mistrza - tak mówią. Niemniej, nim laik stanie się mistrzem, musi przebyć wiele etapów nauczania i również wiele czasu poświęcić tej właśnie praktyce. Także... poziom "umiejętności" młodego był jak najbardziej na miejscu i w żadnym razie nie należało nazywać go  przez to lebiegą.
Grunt, że miał dobre podejście i chęci. Gdyby szkolił się pod przymusem, ani chybi efekty byłby żałosne, jeśli w ogóle jakieś by się pojawiały. Jedyne czego u młodego nie dostrzegał, to agresja... On sam cechował się właśnie dość walecznym usposobieniem - łącząc talent z pasją.

- Jeśli chcesz się nauczyć, to tak.  Bo wiesz... twoje ciało musi się tego nauczyć i nie wystarczy, że raz czy dwa powtórzysz prawidłową postawę. Kiedyś może od tego zależeć twoje życie. - Odparł. Życie wydawało mu się dobrą motywacją... Choć pewnie to dlatego, że ma swoje lata i wiele godzin przepracowanych w ryzykownym zawodzie - beztroski dzieciak pewnie podejdzie do groźby odległego zagrożenia inaczej.
- He, tak... Z miecze przeciwnika jest jak z córką - zawsze chce się mieć ją pod kontrolą, a jak już się ją puszcza, to tylko wtedy, gdy pewny jesteś, że nic głupiego nie uczyni. - Z czasem zrozumie. Zrozumieją... Rysław nie wiedział nic o swoich dzieciach, jeśli jakiekolwiek gdzieś tam miał. Za to z ojcami mewał już do czynienia, choć ci zazwyczaj rezygnowali, gdy okazywało się, że po "hej ty" muszą zadrzeć głowę, aby posłać mu wrogie spojrzenie.

Upominał go, a jakże... Nie lza było pozwalać, aby uczeń utrwalał karygodne błędy. Tutaj ważna była praca rąk - jak choćby przy cięciu z góry, z dachu, gdzie najpierw szły ręce do przodu a potem dopiero opadało ostrze. Właściwa praca rąk tyczyła się zasięgu jak i przekładała się na stabilność pracy całego ciała.
Oddech... po prostu należało atakować na wydechu.  Biorąc pod uwagę zaangażowanie młodzika, gotów był upominać go, aby robił to naturalnie a nie starał się z całych sił chwytać powietrze po ataku i wypuszczać podczas. Jeszcze zyska pseudonim "rozdymka", jak zacznie się za mocno przykładać.
Mniej więcej mógł też określić czystość takiego ataku - dobry atak był pewny i kończył się stabilnie. Oczywiście, czystość cięcia czy rąbnięcia - właściwego kąta styku ciała z ostrzem - była bardzo istotna, ale w tym momencie skupiał się na tym ogóle, zostawiając to późniejszej praktyce z ostrą klingą.

Bezspornie. Jednak sam też musiał pamiętać o własnych treningach.

- To już, koniec? - Zapytał, patrząc w kierunku zegara. Nie przyszli tu chyba o pełnej godzinie.

- Pewnie atak... Zobaczymy. Pokażesz mi, co sam wyćwiczyłeś, a wtedy ja orzeknę, co dalej. - Odpowiedział.
- Hmm... Z dwadzieścia lat od kiedy zaczynałem - tak jak Ty. Mój dziad opłacał Mistrza Tobiasza, dobrego człeka i zdolnego szermierza.

Musieli się chyba w końcu stąd zbierać, nie? Znaczy pozbierać "sprzęt" i spadać - każdy do swoich obowiązków.

Z jakiegoś powodu był wychowankiem obcokrajowca - być może kryła się za tym historia smutniejsza, niźli najemnik przypuszczał. Nie pytał, bo i bez sensu drapać rany, i drążyć  tym samym temat zupełnie nieistotny.

Uśmiechnął się. - Wiesz, co masz między nogami? Pewnie, że wiesz... No to słuchaj i patrz. - Przesunął pasem, aby miecz znajdował się przy brzuchu i tym samym lepiej był widoczny a wygodny w demonstracji. - To jest to, co my, mężczyźni, mamy między nogami - miecz. To jest to co mają córki młynarza i inne kobiety - pochwa. A to jest chędożenie. - Wyjął i wsadził, wyjął i wsadził, wyjął i wsadził. - Rozumiesz? He... Tylko się nie krzyw. Każdy chłopaczek myśli, że ohyda, ale jak podrośnie to sam się rwie. Bez wyjątków... - Obrócił pas na miejsce. - Chyba, że jest się ciotą. - Dodał, bardzo cichutko i do samego siebie. Nie żeby popierał uprzednia, ale jak pomyślał o dwóch chłopach i igraszkach... Raz w życiu spróbował sobie wyobrazić, jakby to było - po plecach przeszedł dreszcz a w umyśle rozbrzmiało "ni chuj, nigdy więcej".

Kupiec dobrze go wychował - pojmie naukę. Rysław bez oporu zatem korygował to co uznawał za potrzebne, nie troskając się o konieczność usadzania ucznia i choć młody zasługiwał na pochwałę, tą dać mógł jeno pod koniec aby nie rozpraszała go w czas szkolenia a motywowała do dalszego trudu.
Zgrabność ruchów dążyła do płynności wykonywanych działań - to musiał osiągnąć.

- Ha... Wiesz, tu nie robisz żadnego majstersztyku jak członkowie cechów. Ja tytułowałem mistrzem Tobiasza z szacunku do jego umiejętności - był przecież moim mentorem i właśnie mistrzem. - Odparł. - Trenuj zatem pilnie, to może i Ciebie ktoś będzie zwał mistrzem. Tylko nie przesadź, odpoczynek i rozrywka też są ważne - oczyszczają umysł i pozwalają wypocząć ciału.
- No... I dobrze się dzisiaj spisałeś. Całkiem solidnie jak na pierwszy raz. Tak jakbyś chciał zapytać. - Tak oto zwrócił się do młodzieńca po chwili milczenia.

Gadać? Jasne... Jeśli miał jakieś pytania o trening, Rysław śmiało mógł mu odpowiedzieć. Zaś jeśli chciał mówić o czymś innym - też śmiało mogli podyskutować, choć tak czy siak młody pewnie dążył do dyskutowania o tym, co aktualnie wielce go ekscytowało. Albo mógł pogadać o Brennie - każdy chłopak uwielbia opowieści z woja, o szarży czarnych, dzielności ochotników i nieustępliwości krasnoludów.

No to wychodzi na to, że młody w tej chwili był na etapie okazywania zainteresowania płcią przeciwną poprzez obrzucanie błotem i ciągnięcie za włosy oraz ewentualne gorliwe zarzekanie się, jakie to dziewczyny są okropne.  Tymczasem owa przeciwna a piękna płeć trenowała się we flirtowaniu, oglądając zapewne z ukontentowaniem jak bandy chłopaczków złorzeczą na nie otwarcie, czerwieniąc się na gębach od skrytych odczuć.
Dzieciaki...

- Mam nadzieję. Bo jak nie, to czekają Cię karne pompki. - Odparł.  Najpierw z uśmiechem, ale w mig spoważniał. - To nie żart.

- Nie ma. - Odparł krótko. - Wolałbym szablę albo miecz, albo jeszcze lepiej to włócznię, na słabo opancerzonego przeciwnika, zaś do walki ze zbrojny lepiej zdałby się jakiś młot czy buzdygan. Potrenujesz, to zobaczysz... Zresztą, przyniosę na następną lekcję topór i Ci objaśnię, czym się on od miecza różni i w jakich warunkach jest praktyczniejszy. - To był temat rzeka i jeszcze więcej pytań by zrodził. Trzeba było omawiać nie tylko ekwipaż własny i oponenta, ale też choćby i warunki w jakich przyjdzie toczyć walkę.
Nie wypowiadał się na temat szabli i klamek. Po prostu nie...
- Mhm... walka psychologiczna. Jeśli masz do czynienia z bandą kłótliwych kmiotów, lepiej jest ich wystraszyć. Obeznany w fechtunku przeciwnik się nie ulęknie, ale zwykły krzykacz straci jaja i ucieknie, a dobrze to, bo trupy i ranni w mieście sprowadzić mogą kłopoty. 
Spojrzał na młodzika. Zamyślił się. - Chodzi Ci o rozsądek? - Zapytał. - Bo jeśli tak, to owszem. Obawiałbym się konfrontacji z jakimś przerośniętym potworem... niech będzie choćby bies. Wiesz, co to bies? Hmm?... No więc jeśliś nie wiedźmin czy jakiś czarodziej i samojeden biesa zoczysz, to mus ci... właściwie to nic, bo martwi nic nie muszą. - Zaśmiał się. - A tak to kalectwa. Nieporadności. Nie wyobrażam sobie życia bez ręki albo nogi, jak pierdolony kaleka. To poniżające.

Ostatnio edytowany przez Kanel (2018-02-21 00:53:55)

- Mhm. Jak kto laik w sprawach walki, to działa. A wiadomo, często gęsto lepiej wystraszyć niźli zrazu krew przelewać czy kości łamać. - Uśmiechnął się. - To jest tak, jak baby mówią. Na widok prawdziwego chłopa aż im się chce. Z ochroniarzami jest podobnie, bo na widok prawdziwego ochroniarza aż się odechciewa - tylko nie babom a rabusiom i innym takim.
- He?... Więcej i starsi, co? Lepiej uciekać, to żaden dyshonor nie podejmować się walki w której z góry skazany jesteś na porażkę. Uwierz mi, tego trzymają się najemnicy i rycerze - wbrew głupim opowiastkom. - Wzruszył ramionami. - Potem możesz pomyśleć, jak im dokopać. Tylko sposobem, skro brakuje ci argumentu siły.

- Głęboko w lasach. Z dala od ludzkich osad. Tak przynajmniej mówią - ja tam widziałem tylko jednego, martwego. Podszedł za blisko ludzkich siedzib, to zatrudniono rębaczy... Kupa chłopa a i tak sprytnie temat przerobili, bo nastawiali pułapek i w nie biesa wciągnęli. Słyszałem też, że błędni rycerze się takimi sprawami parają - ale to głośno o jednym na stu, któremu się uda fartem bestię położyć i żywym wyjść. Reszta gdzieś gnije albo jakie monstrum dawno wysrało ich szczątki. Na moje, czarodzieja albo wiedźmina trza nająć, uczciwie opłacić i niech sprawę załatwia. - Przytaknął sobie. - Po coś w końcu są, nie?

- Niech będzie, obiecuję. - Obiecał.

- Może tak to wygląda, ale mi się spanie po rynsztokach nie uśmiecha. Nie uśmiecha mi się też liczenie na cudzą dobroć. Proszenie się jest chujowe i jeszcze to obrzydzenie w oczach ludzi. - Pokiwał głową. - Uwierz mi, to nie jest los, którego byś chciał a ten twój kompan plecie od rzeczy, bo jeszcze życia nie poznał albo taki z niego chłopek, co mu minimum podłe do życia wystarczy.

- Przemysł? - Zapytał. Miał przypuszczenia, o co chodzi - tragarz czy inne takie - ale zapytał.

- Klasyka. - Stwierdził. - Jak z kompaniami różnymi robiłem, to zdarzało się, że polując na brygantów, żeśmy ich częstowali środkiem wywołującym sen albo sraczkę - zależy, czy lekką śmierć chcieliśmy dać czy perfidną. Czasem trza było też żywcem brać, to srającego nikt wieźć nie chciał. Tak czy siak... dawaliśmy się w zakładzie pokonać i stawialiśmy, a raz to papierami pomachaliśmy, że my od pana tutejszego i Gruby się za karczmarza ustawił. Oj, wtedy to karczma capiła jak miesiąc nieczyszczona stajnia. - Uśmiechnął się. - Tak łatwiej jeńców było brać a jeńcy to o łupach ukrytych śpiewają. Ryzyko też mniejsze, a czasem bandyty mnogie były - jaki szlachetka grupę pod sobą zebrał i od zajazdu do zajazdu, potem od kupca do kupca sobie poswawolił, pałę przegiął. Groźne to pany były, dobrze uposażone i bitne.

- Kapłani Kreve, tak? - Zapytał. - Wiesz co, młody... Sam nie wiem, co z nimi. Jak dla mnie nieszkodliwi oni ale ja to tam gówno wiem, bo mi nigdy do ich świątyni po drodze nie było.

- Ciężką pracą ludzie się garbacą, młody - to jedno. Jakby od harówy każdy jeden bogaty był, to hierarchą byłby tragarz. Ale nie jest... Prawda jest taka, że trzeba być pomysłowym, sprytnym, trza mieć informacje i trochę tej pracy też się przyda. Od takie żebry to tylko tyle, że czasem coś ciekawego można usłyszeć ale losu swojego na tym nijak opierać. - Rozłożył ręce. - Lepiej ucz się od pana Sersila, o żebraniu nie myśl. Jak Ci pieniądz miły w dużej liczbie, to o wojaczce też nie myśl.

- Mhm... taki przemysł. No nie powiem, różnie w życiu bywało. - No... są takie epizody z życia, którymi człek się chwalić nie chce. Bratnia pomoc niesiona w potrzebie i takie tam. Jak człek może, to jest uczciwy, ale jak zysk widać to ta moralność jednak cichnie troszeczkę.

- Z czego to ja nie wiem. Na roślinach znam się tyle, coby wiedzieć, że z krzaków po lasach jagódek lepiej nie jeść. Wiem jednak, gdzie takich mikstur szukać... U alchemików, aptekarzy czy zielarzy jakiś - jeden ma, drugi nie ma, trzeba popytać. Niektórzy kupują takie specyfiki bo spać nie mogą albo mają zatwardzenia, tylko tedy bierze się kropelkę albo dwie a myśmy dużo, dużo więcej wlewali. - Machnął w górę paluchem.

- To proste... Oni pilnują straganu - coby był bezpieczny przed zakusami złodziejaszków. Ty pilnujesz ich - żeby odjebali, nie popili albo sami czegoś nie zwędzili. Oni znowu ciebie pilnują, bo bez nich ktoś by ci mógł wpierdziel spuścić i ze straganu sobie coś zabrać. Tak mi się przynajmniej zdaje...- Pokiwał głową.
- Mhm... Ale nie mój pryncypał woli tematu nie rozdmuchiwać, tedy proszę, cobyś nie rozpowiadał o tym nikomu. Obiecaj mi, dobra. - Młody mógł wiedzieć od Sersila, tak strzelał. Albo może sam coś palnął... Tak czy siak, lepiej, żeby ta opowiastka się zgodnie z życzeniem najemcy nie rozchodziła.

- Dobra... Gadu, gadu a tu trza robić. Ja się będę zabierał, młody i tobie też radzę lecieć do roboty. No, do następnego. - Uśmiechnął się i podał mu grabę, prawą. Ten świat należał do praworęcznych i lewą ręką to się wita pana generała jak pedała.

- Ta. No, różnie... A jak się który pytał, na kiego nam tyle specyfiku, tośmy łgali, że tak nas karmi pan, że w kiszkach staje i przejść nie może. Nie żeby odmawiali nam sprzedaży, ale ich miny kręcone nad naszym losem były zabawne. No... - Wyszczerzył się. - Raz to się nawet ulitował, dobra dusza i pan medyk z powołania, i zszedł z ceny. Zawsze coś.

- Dobrze mówi ten Rozbrat... Znaczy się wiesz, zrazu nie trza w każdym wypadku po przemoc sięgać, szczególnie, gdy żyw chcesz być dłużej. Ale jakby ta przemoc w ogólne nie działała, to wojen by też nie było, bo nic by nie przynosiły. A przynoszą, przynajmniej niektórym. - Nie żeby to była jakaś życiowa mądrość, ale rzygać się chce, jak trafi się jaki mędrek i mędrkuje o idyllicznym obrazie świata bez wojen, bez problemów, w którym każdy ma po równo. Pierdolenie... Świat jest jaki jest, o.
- Bo rozumiesz, że on przemoc miał na myśli, nie?

- Ej, młody... Jak mówisz, że dużo wiesz, to mam do ciebie prośbę. Weź no luknij... - Zaczął grzebać pod przeszywanicą. - Czekaj, czekaj... O. - Wyciągnął sygnet opatrzony tajemniczym znakiem. Pierwej to pomyślał, żeby ten znak rozrysować, ale w sumie to mógł pokazać i bezwartościową błyskotkę. - Kojarzysz taki symbol, co? - Pokazał bliżej.

W zasadzie dalsze plany zależały od tego, co powie młodzik - tyczyło się to przynajmniej najbliższych chwil. Jeśli powie, że nigdy tego znaku nie widział i nie wie, co to może być, to zaniecha i ruszy do gospody - prawda, że mógłby poprosić, aby młody coś tam zarzucił ucha i wybadał, skąd wieje wiatr, ale sprawa sygnetu śmierdziała a on młodzieniaszka pakować w żadną kabałę nie chciał. Zaś... jeśli młodzik coś wiedział, chętnie go wysłuchał i być może jeszcze wypytał.

Ostatnio edytowany przez Kanel (2018-02-28 21:54:10)

- Czy ja wiem... Bardziej dla jaj, żeby im się głupio zrobiło i żeby nie drążyli dalej. - Odparł. - Nie to, żeby nie chcieli dać... Jeno czasem ktoś pyta i to nawet nie dla wiedzy, ale z czystego wścibstwa. Nie lubię wścibstwa ani nadmiaru głupich pytań.

- Sersil ma pieniądze, więc może nająć kogoś do robienia tej przemocy i sam nie musi sobie brudzić rąk. Ja uważam, że dobrze mieć pieniądz i znać się na wojaczce, niezgorzej też mieć posłuch i władzę w ręku... Owa władza na spół z pieniądzem pozwalają wiele osiągnąć, ale samemu też trzeba czasem rękawy zakasać. Na przykład... - Zamyślił się i zadarł głowę. - Na przykład jakby ktoś z najbliższego otoczenia, niespodzianie podniósł na ciebie miecz. Niby to często o głupotę zakrawa taka agresja i bez konsekwencji się nie obejdzie, ale idiotów na świecie nie brak a tobie życia powieszenie winowajcy nie zwróci.

- No dobra... Trudno, ale dzięki, młody żeś spojrzał. - Odebrał sygnet i schował go. - To ja już będę leciał, robota wzywa.

Nic to, jakoś inaczej się pokombinuje. Tymczasem jednak chciał już zajść do gospody, być może trochę przed czasem ale to przygotuje się, odpocznie trochę, może warto będzie sprzęt przepatrzeć i podczyścić ewentualnie.