Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Słowa Eckharta rozbudziły zgraję, jak powiew wiatru uśpione korony drzew. Mężczyźni z zaciekawieniem podnieśli głowy i z rozleniwieniem skierowali swą uwagę na przybyszu. Kilku z nich spojrzało za duchownego, niesieni doświadczeniem, spodziewali się najwyraźniej, że ktoś musi stać za nim, skoro sobie tak śmiało pozwala. Inni byli bardziej skłonni uwierzyć w to, ze ów człowiek jest po prostu szalony, albo zwyczajnie nie zdaje sobie sprawy w jakich okolicznościach się znajduje.

Młodzieniec, zasiadający pod drzwiami domostwa odrzucił wiecheć siana, a wypolerowany karwasz zaczął z wolna wsuwać na przedramię.

— Na wieki wieków — odpowiedział, uśmiechając się. — Niech ojczulek się tak nie denerwuje, bo jeszcze wrzodów dostanie. Rozmawiacie z nami jak z jakimi psami, albo chudopachołkami.

— A i tu żadnego szlachcica nie uraczycie — mruknął spokojnie rudobrody krasnolud, siedzący okrakiem na kupie szkap drewna. — Usiądź, mości ojczulku, pogadaj z nami. Myśmy boże raby, choć i faktycznie, troszkę grzeszni. Może powinniśmy się pospowiadać, co?

— Oj, dawno się nie konfesjonowałem — stwierdził z mądrą miną łysy rębacz o ogorzałej twarzy. — Ostatni raz to chyba... Na Wieczny Ogień, nie pamiętam!

— Jak ten ojciec pokutę ma równie srogą jak to, co nosi przy pasie to strzeżmy się, bo gdy plecy nam wygarbuje to będziem chodzić jak ten od Chlipałów. Na wieki wieków.

— Amen — dokończył niebieskooki młodzieniec, nie kryjąc rozbawienia.

Kazek charknął głośno, po czym splunął w roszącą się powoli trawę.

— Czasem się jakiś ostrouchy sukinsyn trafi, któremu się zachce nieswojego żyta lub mleka. Trza nam więc pilnować, co nasze. Chyba od strony niziny właśnie przychodzą. Kilku z nich ręce już utraciło, to i pewno teraz szukają zwady z dala od wioski. Amelka musiała na takich właśnie trafić. Blisko jużeśmy.

Co wprawniejszy nos natychmiast poczułby rozciągający się nad strzechami domostw swąd. Chłopi jednak niczego nie komentowali, a i Żyłce ciężko byłoby go wyłapać, a już na pewno odróżnić od zapachu ogniska czy wędzonki. Vitav nie mógł zdawać sobie sprawy z incydentu dnia poprzedniego.

W świetle zachodzącego słońca tartak wyglądał naprawdę imponująco. Co prawda ciągle podniszczony, jednak gra światłocienia robiła swoje, uwydatniając jego rozmiary. W środku krzątało się wciąż kilku pracowników, o czym świadczyły odgłosy piłowanego drewna i tłumione wieczornym wiatrem wulgaryzmy.

— Oto jesteśmy — zacharczał wreszcie Kazek, minąwszy trzy sąsiadujące z tartakiem chałupy. Zatrzymawszy się, wskazał na oddalającą się parę. — Jak tylko Staszek odprowadzi Amelę do domu, zajmie się twoim koniem. Możesz go tu kajś przewiązać. — Klepnął prowizoryczne ogrodzenie, oskrzydlające wejście do sieni, po czym, nie czekając na mężczyznę, wszedł do środka.

Chata nie należała do największych. Sień odgrodzona była półścianką od izby, w której znajdował się dogasający piec i mizerny stół z parą krzeseł. Pod dwiema ze ścian ułożono sienniki. Chłop natychmiast przyklęknął nad paleniskiem i począł wskrzeszać ogień.

— Mięsiwa niestety dziś nie uraczymy, bośmy w mieście kilka dni byli, a zepsułoby się za ten czas — rzekł, zapewne chcąc się wytłumaczyć. Uniósłszy się, powędrował do niewielkiej spiżarni, znajdującej się po przeciwnej stronie sieni i wydobył zeń kilka kartofli i pęczek warzyw. — No, rozgośćcie się, odpocznijcie!

— Ano takem słyszał, że spory — rzucił, niby niedbale, ale prężąc się przy tym odruchowo. — Jak się jakaś ostrzejsza wycinka zdarzy, to i ze trzy tuziny nas pomieści bez problemu. — Kazek zakończył westchnieniem, a podparłszy się pod boki, przyjrzał raz jeszcze swojemu miejscu pracy, poza którym nie miał zbyt wiele. No, może poza obitą gębą i przestawionym piszczelem.

Na prośbę gościa, wrzuciwszy uprzednio wszystkie warzywa do wody, odwrócił się na pięcie i zanurkował raz jeszcze w spiżarni. Dobywszy butelki wypełnionym transparentnym płynem, postawił ją z głuchym stuknięciem na blatu stołu. Wkrótce obok znalazły się również dwa, wystrugane w drewnie kubki.

— Piwa to u nas nie zastaniesz, z jęczmieniem ostatnio ciężko, po tej suszy. No i pieniądza szkoda, kiedy tym i porządnie uchlać się ciężko — oklapł na wolne krzesło i jęknął, z bólu zapewne. — No ale żytnióweczka nam się jeszcze jakaś ostała, chyba po tatusiu nawet, co mu się, cholibka, kipło na zimę. No to co, Żyłka? — Zręcznym ruchem kciuka, wprawionym widocznie, odkorkował butelczynę i wzniósł na kilka cali. — Wychylimy? — zapytał i nie czekając na odpowiedź, napełnił naczynia do połowy. — Za ludzi dobrych, coby ich nam nie brakło.

Wskazał brodą na siedzącego obok mężczyznę, salutując przy tym ku niemu.

— Powiedz mi, Żyłka. A ty, to czym ty się w ogóle zajmujesz? Wyglądasz mi na jakiegoś woja. Albo tego, no... Wiedźmina! Przyyznaj się! Ubiłeś już jakiego monstra? — Beknął przeciągle i roześmiał się. Prostacko, acz szczerze. — No ale na drugą nóżkę od razu! — Nalał raz jeszcze. — Za wszystkie pizdy przebrzydłe, coby ich jaka mara zajebała, ino prędzej. Takiego Bjorna chociażby, tfu! — splunął, nim przybliżył kubek do skrwawionej brody. — To ten chuj mnie tak urządził.

Żyłka, o ile jeszcze nie zdążyło mu zaszumieć w głowie, natychmiast mógł skojarzyć imię, które padło przed chwilą. Bjorn, Alf i Jędruch; trójka jego niegdysiejszych kamratów, zanim jeszcze coś im do tych łbów nie strzeliło, by zostawić Vitava samego sobie.

Kazek już otwierał usta, by uraczyć wędrowca odpowiedzią, kiedy to drzwi do chałupy otworzyły się i stanął w nich nie kto inny, jak Staszek. Potężniejszy z braci syknął tylko na gościa, przykładając palec do nabrzmiałych ust. Pokręcił nieznacznie głową, po czym odwrócił ją w kierunku sieni. Staszek najwyraźniej uporał się już z zadaniem dostarczenia dziewki do domu w jednym kawałku, bo jego twarz wydawała się znacznie bardziej odprężona. Natychmiast zanurkował w spiżarni, odwracając się tylko na moment w kierunku biesiadującej dwójki.

— Wy, ochlejtusy, patrzcie ich! Nawet chwili zaczekać nie mogą! — zakrzyknął, niby to obrażony, choć w jego głosie dało się znaleźć znacznie więcej rozbawienia niż żalu. Sznupał jeszcze dobrych kilka chwil po lekko zdezelowanych półkach, aż wreszcie zaprzestał, wydobywając sporych rozmiarów naczynie. — Szkapą się zajmę i zaraz do was dołączam. Możecie już mi nalać, przyda się trochę odpocząć!

I zanim doczekał się jakiejkolwiek reakcji, drzwi zaskrzeczały raz jeszcze, a młodzian zniknął na podwórzu. Naraz usłyszeli ściszone parskanie Ropucha, któremu zapewne nie w smak było, żeby ktoś trącał go po zadzie, tym bardziej poranionym. Łagodny głos Staszka najwidoczniej skutecznie uspokoił konia, uciszając go zupełnie. Od czasu do czasu jedynie ziemia drgała delikatnie od mocniejszego tupnięcia kopyta.

— Wiesz co, Żyłka — zaczął na powrót Kazek. — Lepij nie wspominać tej naszej przygody przy Stasiu. On od początku był wszystkiemu przeciwny, ale ja żech się uparł. No a mus ci wiedzieć, że jak se coś postanowię, to ni ma bata we wsi; tak być musi i basta.

Rąbnął w stół, aż butelczyna zadzwoniła. Jak na zawołanie zabulgotało również w wielkim garncu, co poderwało chłopa do góry, prowokując przy tym ściszone przekleństwo. Złapał za wielką, drewnianą łychę i zamieszał zupę raz w jedną, raz w drugą stronę.

— Bo ogólnie to było tak. Poszła kiedyś wieść przez wieś, że jest okazyja do ugrania sporej sumki w mieście. Z początku nie chciało mi się wierzyć, bo niby ktoś tam płacić miał za obrywanie po mordzie. Rozumiesz to? — Podparł się pod boki i roześmiał. — To ja mówię, że nie ma mowy, żebym ja tam nie pojechał. Tośmy się zebrali ze Staszkiem ze dwa dzionki temu i ruszyli do miasta na... Jak oni to gadali? "Kompetycja pięściarska", czy jako podobnie... No ale mniejsza. Na miejscu okazuje się, że lza nam zapłacić za udział. No tośmy się ściepnęli i jakoś na wpisowe ukulaliśmy. Zwycięzca miał zgarnąć wszystko.

Wyciągnął skądś trzeci kubek. Ruszył w stronę stołu i oklapł ciężko.

— No ale sam widzisz, co za zapłatę zgarnąłem. Skurwysyn twardą miał rękę. — Westchnął i podparł policzek na szerokiej pięści. — Jak mi przydzwonił, to choćbym Melitele zobaczył albo inne bógwieco. Także tego… Całe nasze pieniądze żeśmy wydali, to i Staszek zły na mnie chodzi. — Napełnił raz jeszcze kubki, tym razem trzy. — Wybacz, Żyłka, ale nie wybiorę się z tobą. Jakbyś jednak chciał, mogę cię pokierować, to znajdziesz tego swojego znajomka bez problemu.

Drzwi znów się otwarły i naraz dołączył do nich trzeci kompan do picia. Kazek tylko bezgłośnie dał mu do zrozumienia, żeby nie kontynuował przypadkiem tematu i podał bratu jego kubek.

— No to do dna, panowie! — Zawołał Staszek i opróżnił naczynie.

Przechylił kubek i zakasłał paskudnie, charcząc przy tym. Najwyraźniej smak żytnióweczki nie był dla Staszka tak przyjemnym, jak można się tego było spodziewać po ogóle chłopskiego stanu. Kazek nie odpuszczał, krzywiąc się jedynie, choć powstrzymując od wydania jakichkolwiek odgłosów. Zakręcił się tylko niebezpiecznie na krześle i zatrzepał głową. Później, odstawiwszy kubek nieco zbyt mocnym ruchem na blat, spojrzał w oczy gościa, a ten mógł zauważyć, że wzrok jego był nader rozbiegany.

— Ha! Ropuch! Cóż za osobliwe imię. Zielony ći on nie jeszt, ale pewno jak szkoczy...! — zaniósł się śmiechem, sepleniąc już nieco. Zapewne z połączenia napuchniętych warg i szumiącego w głowie alkoholu.

Staszek tymczasem wytargał zza pieca mizerny taborecik, który przystawił do obleganego przez biesiadujących stołu. Sam jednak nie usiadł na razie, tylko zgarnął jakieś miski po drodze do wielkiego gara i począł napełniać je jego zawartością.

— Jeszcze nie raz, nie sto przemierzycie okoliczne lasy, bracie Żyłka! — Najwyraźniej młodszemu z braci również udzielił się dobry humor. —  Masz ci wiedzieć, żem miał zostać opiekunem zwierząt. Tym, no... miastowi używają takiego fikuśnego słowa. No ale że ci u nas takich pod dostatkiem, a roboty przy drzewie sporo, to do tartaku za Kazkiem żem polazł. Przez dni kilka jeszcze ci Ropuch pokuśtyka, bo ostro go zahaczyło, ale się wyliże. Może nawet śladu nie zostanie.

Przyniósłszy każdemu zupę, wrócił jeszcze na chwilę do paleniska. Podwiesił gar gdzieś z boku, a palenisko, roztaczające wokół przyjemne ciepło, zostawił samo sobie. Wkrótce i drewniane łyżki wylądowały pomiędzy kubkami i cała trójka mogła zabrać się do jedzenia.

— Powiedz mi, Żyłka — podjął Staszek, przełykając pierwszą łyżkę zupy. — Czym to ty się zajmujesz? Tyś jest mieszczuch, czy po wsiach się kręcisz?

— A weź go nie męcz, Staszek! Niech sobie zje, ja ci opowiem! — zdecydował się odpowiedzieć bratu Kazek, zdecydowanie głośniej, niż wymagała tego sytuacja. — Bo mu się należy, co naszą Amelę piękno wyratował. Się okazuje — zawiesił łyżkę w powietrzu, celując jednym z jej końców w Staszka, niczym oxenfurcki wykładowca w studenciaka. — że nasz gość to się polowaniami zajmuje. Ale nie byle jakimi! Jak ktoś nawywija, skradnie co, ba! zatłucze kogo nawet, to nasz Żyłka rusza wymierzyć mu sprawiedliwość. Rozumiesz, taki strażnik tego, no... — zawiesił się, szukając odpowiedniego słowa. Najwyraźniej jednak szybko się poddał, bo wrócił do wiosłowania łychą w misce.

— Toteż dobrze się stało, że to na ciebie padło, żeś akurat na nią trafił. — Kubki na powrót napełniane były palącym napojem. Butelczyna zaś niemal wyschła. — Zdrowie naszego gościa!

Staszek, choć wypił znacznie mniej od pozostałych, skrzywił się paskudnie i z wyraźną ulgą wypuścił powietrze, jak tylko udało mu się przełknąć alkohol. Widocznie miał już dosyć. Kazek zaś, sięgnąwszy po kubek, nie zdołał go nawet znaleźć na blacie przed sobą. Zamarłszy w pół poszukiwań, przymknął oczy i począł głośno oddychać, by za chwilę wypełnić izbę cichym na razie pochrapywaniem.

— Myślę, że się Kazek nie obrazi, jak zajmiesz jego siennik. — Staszek wskazał na ogromny, wypchany słomą worek, na którym spokojnie zmieściłaby się dwójka, może nawet, jeżeli odpowiednio wątłych, trójka ludzi. Młodszy zastukał jeszcze łyżką kilka razy o miskę, wydobywając jej zawartość do cna.

Staszek zacmokał, wyraźnie zachodząc w głowę, co powinien odpowiedzieć gościowi.

– Robota może i by się i jaka znalazła. Ale wątpię, żebyś cuś za to dostał. W tartaku od zawsze jest ci nadmiar chłopa, poza tym właściciel to straszny gbur i zanim kogo przyjmie do pracy, to każe robić pół roku za darmochę. Tyla chętnych, że może przebierać. A w sposób takowy, jak rzecze, wybiera tych najbardziej zapalonych do roboty. – Zakołysał pustym kubkiem, wpatrując się w jego dno. – We wsi może ktoś czego by i chciał, ale nie dalej jak wczorej podobno coś tu jebło i spaliło kilka domów. No i zajechała ta bryczka z bimberkiem... To i sam widzisz, że wszyscy bez piniądza są.

Westchnął i spojrzał na Vitava.

– Ale nic nie bój, jak ci by trzeba do miasta, to codziennie z rańca jedzie wóz drewnem załadowany. Możesz się z nimi zabrać, załatwić, co ci tam lza... A ja, jak żem obiecał, konia ci dopatrzę i odpowiednio przygotuję do dalszych podróży. No ale to chyba czas już kimać. Jutro trza rano wstać. Pomyśl i jutro pogadamy.

Staszek siedział jeszcze przez chwilę przy stole, po czym ziewnął; przeciągle i głośno. Kiedy Vitav zdecydował się rozgościć, rozkładając się na sienniku, dało się jeszcze słyszeć szurnięcie szkła po drewnianym stole. Następnie szyjka odbiła się delikatnie o krawędź kubka, rozdzierając miarowe pochrapywanie krótkim, zdławionym odgłosem. Najwyraźniej Żyłka odpowiednio wykonał powierzone mu zadanie opróżnienia butelczyny, gdyż dało się słyszeć ciche przekleństwo młodszego z braci, a następnie szurnięcie stołka. Trzasnęło jeszcze parę razy, kiedy Staszek zbierał miski i łyżki. Chlupnęło, po czym pojedyncze dmuchnięcie zalało chałupę niezmierzonym mrokiem.

Siennik był wcale wygodny, a pobliski, rozpalony piec, grzał przyjemnie rozluźniające się ciało. Posłanie było na tyle szerokie, że spokojnie zmieściłoby się na nim i ze dwóch takich, jak Żyłka. O tym miał się przekonać tuż po przebudzeniu, kiedy to mógł dojrzeć leżącego obok, na skraju siennika, Kazka. Na szczęście obrócony był on w drugą stronę, kierując chrapanie nie bezpośrednio do jego ucha, a zamiast tego zapełniając nim całą izbę.