Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Kolejny, nudny jak rosół królewski przygotowany przez nie za bardzo rozgarniętego kucharza dzień mijał na Zachodnim Bazarze dość niepostrzeżenie. Wielki Psuj raczył w końcu opuścić nieboskłon, by ustąpić miejsca Pyzatemu Księciu Nocy, którego obecności wzywają nie tylko dzikie wilki, lecz i alchemicy w czasie pracy z wrażliwym materiałem, a takiemu światło szkodzi tak samo jak zasiedziały reprezentant wiecznego ognia dobrobytowi mieszkańców sioła, nad którym sprawuje tak zwaną opiekę. Niech ich wszystkich szlag jasny trafi!
Póki dają się doić, niechże sobie działają, co innego, gdyby przestali...
Dziwnym trafem w pracowni wiało pustką, najwidoczniej potrzebujących pilnych odwiedzin alchemika coś tym razem odegnało od tego zamiaru. Pytanie: co to takiego i czy trzeba będzie na tę cholerę wynająć skrytobójcę, czy może wiedźmina?
Zerrikańczyk siedział sobie za kontuarem i przeliczał zasoby gotowych produktów, które od razu mogły trafić do rąk potrzebującego pomocy nieszczęśnika. Czas spędzania płodów miał dopiero nadejść, trzeba się więc zawczasu doń przygotować...

- Chwili spokoju nie ma!!! - grzmiał alchemik wyrwany z popalania konopi przy kominku.
- Ciemno niczym w wampirzej rzyci, a kurwie syny dobijają się Imut job jego mać wie po co! Czytać nie umieją czy co?! Już ja im pokażę, szemranym typom! - cedził z fajką w zębach, co i rusz puszczając potężną porcję dymu w powietrze. Słodkawy zapach wypełniał pracownię, istny błogostan, pomijając dwóch obwiesiów u wrót czekających zbawienia. Tego ostatniego to nawet alchemik nie zapewnia.
Niepostrzeżenie alchemik podszedł do drzwi, uruchomił mechanizm na nieproszonych gości -bo któż o tej porze przyłazi po zakupy- i przez szczekaczkę wrzasnął:
- Czego?! Nie widać, że zamknięte?!  Zapraszamy w godzinach otwarcia.
Buch konopnego dymu znów wypełnił korytarz.
Zza kamiennego bluszczu spozierały ruchome ślepia bacząc na każdy ruch pasożytów przed solidnymi drzwiami.  Tuż przed nimi zapadnia tylko czekała na oznaki słabości... Inshimut, jak mawiają zerrikańscy wyznawcy nowego kultu...

Donnerwetter! Nie były to zwyczajne obwiesie tudzież pospolite złodziejaszki, łotry czekające na fałszywy ruch uprzednio obranej ofiary. Na niskiego sortu wywiadowców, nawet tego kutwy i ruchacza Foltesta także nie wyglądali, chociaż znali się na wypatrywaniu zasadzek na nieproszonych gości. Ciężki orzech do zgryzienia i przeżucia, a wielbrąda ni masz, coby zrobił owa czynność za ciebie... Alchemik słuchał tego, co dryblas ma do powiedzenia, lecz nic nowego się nie wywiedział.
- Na rozmowy to się przychodzi do hekhemm wikarego na plebanię. Ja tu prowadzę poważny interes, a nie jakieś siacher-macher i nie mam czasu na pierdóły. Słucham więc, o co chodzi. Ino prawdę gadać, jak sukienkowemu na spowiedzi! - chrząknął, a korytarz znów wypełnił się konopnym dymem.
Obaj  -niestety- przyuważyli zapadnię, co znaczyło, że albo ktoś ich wysłał, by niby to niepostrzeżenie sprawę wybadali, co o tak późnej porze jest dość wątpliwym, albo sami postanowili obłowić się na dekoktach, możliwe, że w roli posredników... Ichnie niedoczekanie.
- Nie zdradzamy sekretów zerrikańskich cywilizacji bele komu. Mogę powiedzieć tyle, że dziesięciu krasnali przez pół roku tylko nad tym siedziało, a i to praktycznie bez przerw. Niestety, już nie brodacze montowali toto pod drzwiami... Ten, kto to spartolił, dawno gryzie piach... - rzucił ot, tak, a słodkawy zapach palonego ziela dało się delikatnie wyczuć za drzwiami...

Ostatnio edytowany przez Konstantin (2015-02-05 20:08:28)

Fisstech! Że też alchemikowi do uradowanego konopnym dymem łba to dotychczas nie przychodziło! Ech, trzeba będzie ograniczyć palenie, to nie Zerrikania.
- Było tak od razu, a nie walenie w drzwi, jakby kto szturmował spokojny dotąd gród. Panowie wybaczą, różne indywidua się kręcą w pobliżu o tak nieciekawej porze. I najwidoczniej przesadziłem z konopiami. Tutejszy klimat wydaje się na nie zadziwiająco dobrze wpływać....
Drzwi zaskrzypiały, a po chwili oczom Konstantina ukazało się to, co było na zewnątrz pracowni, w tym dwóch podirytowanych "oportunistów".
- Świnki  -zaśmiał się- - dobre porównanie. Zapraszam. Takie rzeczy nie mogą czekać.

Wyszczekany chuderlak, który przedstawił się jako Vasermiller, co patrząc na całokształt owej persony od razu wzbudzało śmiech lub przynajmniej chichot u jakiegokolwiek rozmówcy. Półświatek powinien adekwatniej dobierać pseudonimy dla swoich żołnierzy. Małpy nie moje, cyrk także nie mój. Przynajmniej dopóki nie zjadają moich roślin...
Drugi z typów o fizys nieco pokiereszowanego przez geny i życie krasnoluda, znany jako Dietrich, lepiej dobrał sobie ksywę, w dodatku wykazywał inne zdolności niż tylko naparzanie nierozsądnego dłużnika kastetem po pysku.
- Widzę, iż flora dalekich lądów nie jest ci obca. Pogratulować spostrzegawczości. Kwiaty miał, nawet widać kolejne pąki, lecz wąchać ich nie polecam. Dziadostwo zapylane jest przez muchy, więc na stajania całe wali moczem, kałem, gnijącym mięsem. Zaletą jest to, że odstrasza koty, wałęsające się kundle, żebraków i karaluchy. Szczególnie te ostatnie nie znoszą obecności daemonoropsa w obejściu, do którego chciałyby się wprowadzić. Działa lepiej niż boraks.
- Przejdźmy do rzeczy, fisstech także jest pochodzenia roślinnego, chociaż słyszałem, że w Temerii dodają doń psiego sadła. Co kraj, to obyczaj... Skały zostawmy sobie na potem...
- Ciekawe, nieco irytujące, lecz to dobrze, że ktoś zna się na czymkolwiek i z taką pasją w głosie opowiada o swych zainteresowaniach. Przejdźmy więc do laboratorium, a co do roślin - poza wawrzynami i kalamondyną nie ma tam nic szczególnego, o ile wyżej wymienione krzaki nie wzbudzą niepotrzebnego zachwytu.
- Pestkowce. Piekielnie trujące, nieco przypominają owoc kakaowca. Świetna trutka na gryzonie i robactwo. Niestety, przyciąga srebrzyki, którym nic nie dolega po zjedzeniu odrobiny.

Vasermiller  przynajmniej zdawał sobie sprawę z tego, jak pomimo dupnego przydomka sprawiać wrażenie erudyty. Nie można było natomiast powiedzieć tego samego o jego kompanie, niejakim Dietrichu o posturze mocno pokiereszowanego przez życie krasnoluda. Ten jegomość co najwyżej mógłby za podnóżek do jazdy konnej robić u wielmożów. Do tego ów irytujący na dłuższą metę okołobotaniczno - hortikulturowy fiś, od którego towarzysz mało szczękościsku nie dostał. Dobrze, że zerrikańskie ziele konopne nie zrobiło na tym pokurczu takiego wrażenia jak daemonorops. Tyle wygrać - dobre i to.
- Spokojnie, nie podniecaj sie tak, naprawdę nie masz czym, przeca to zwykły badyl... - rzucił alchemik.
Następnie wszyscy trzej przeszli do laboratorium, które wydawało się najbardziej odpowiednim miejscem do przeprowadzania testów jakichkolwiek chemikaliów tudzież surowców otrzymanych ze wspomnianych wyżej chabazi.

- Dokładnie tak. Widać, iż konkurencja nie śpi, bo gdyby było inaczej, nie przychodzilibyście do mnie w samym środku nocy. Pytanie tylko, czy to, o czym rozprawiamy, jest rzeczywiście tym, co tak zachwalają, czy to tylko marny towar z gatunku bubel? Zobaczymy, wszak jesteśmy w laboratorium.
Macie aktualne informacje. Pierwszych mam gdzieś, to są idioci i kultystyczne lizodupy, drudzy natomiast nie chcą mieć ze mną nic wspólnego, bo jakże to tak z obcym się układać... Co na to śmieszny ogień? - żenada. Ksenofobia i zacofanie. Syf i malaria! Radowida potrzeba, coby porządek zrobił i za jaja powywieszał! Wszystkich, co do jednego! - zacietrzewił się alchemik.

- Oczywiście, pełna dyskrecja gwarantowana.
To, co ukazało się oczom żołnierzy półświatka i alchemika, wyglądało niczym porządnie zrobiona porcja fisstechu extrapurum. Jednak nie wszystko złoto, co się świeci, więc należało toto przetestować i to bardzo skrupulatnie. Fałszerze potrafią być pomysłowi...

Konstantin uważnie oglądał tak opakowanie jak i cenną zawartość. Na oko majstersztyk, wszystko się zgadza z zerrikańskimi normami. Czas wytoczyć ciężkie działa!

- Cymes! Tak piękne cacuszka to bodaj w Zerrikanii widziałem parę razy. Ktoś nieźle się postarał, by to tak wyglądało. Mówisz, że ktoś robi wam koło rzyci - bardzo możliwe, trzeba więc zobaczyć, co to takiego...
Alchemik przystąpił do testów. Sprawdzał wszystko, co tylko się dało, począwszy od odczynu przez pomiar wilgotności, zawartość zanieczyszczeń, dziwacznych dodatków na próbie ingrediencji aktywnej kończąc. W cierpliwości mnicha z dalekich krain czekał na ostateczny wynik, rozstrzygający cały ten ambaras. A może to tylko początek? Czas pokaże...

Niebywałe! Wszystko wskazywało, iż alchemik i dwóch wysładych doń przez lokalny półświatek tak zwanych żołnierzy miało przed oczami z aptekarską dokładnością zsyntetyzowany pokaźny kawał kryształu fisstechu. Nie wszystko złoto, co sie świeci, a ludzie bywaja bardziej pomysłowi, niż ich się o taki stan umysłu podejrzewa. Nawet w takim -wydawać by się mogło zacofanym- Novigradzie jakiś łebski twórca doznał przebłysku geniuszu drzemiącego w nim od lat, co zaowocowało lazurową barwą fisstechu. Właśnie ów lazur nie dawał Konstantinowi spokoju. Barbarzyńcy mieliby przyczynic sie do czegoś, nad czym tęgie łepetyny Zerrikańczyków przez millennia całe siedziały i ... nic? Życie bywa zaskakujące.
- Wszystko byłoby w jak najlepszym porządku, gdyby nie ten cholerny lazur. Wyobraźcie sobie, że jakiś tęgi mózg: domorosły czarownik, naturalista, aptekarz lub alchemik wydobył na światło dzienne nowy rodzaj katalizatora tak potrzebnego, by nasz fisstech był tym, czym od stuleci jest. Ów tajemniczy składnik oszczędził wrażeń naszym nosom jak również łechtał mile wzrok błękitem morskich fal. Wiadomo, skąd toto przybyło do miasta? Nie wyglada mi na robotę miejscowych twór Redańczykow ani Temerczyków. Prędzej widziałbym tam reiklandzkie łapska - ich fiś na punkcie kolorów jast znany tu i ówdzie...

- Cesarstwo położone jak wy to mówicie het het w pizdu za Zerrikanią. Pono tam powstała najstarsza ludzka cywilizacja, ale mniejsza z tym.
- To utwierdza mnie w przekonaniu, iż albo mamy geniusza, który sra miastowym koło nosa, albo ktoś zdobył reiklandzki przepis na ichni fisstech. Tylko ten cholerny błękit.... - dodał alchemik
- Jak zawsze - w życiu wszystko kręci się wokół pizdy, widać fisstech także...
Strzelenie knykciami przerwało myśl alchemika, która po owym wybuchu już nie zdążyła powrócić na miejsce przeznaczenia.
Gdy Vasermiler przestał strofować kompana, a wrócił do tematu fisstechu, alchemik odparł:
- Nie powiedziałem, że takiego, tylko podobnej jakości. Niebieskiego fisstechu nie widziałem do tej pory i nie wiem, jakiego gówna ów robiący wam koło nosów geniusz dodał, by to tak wyglądało, jak to mieliśmy okazję przed chwilą oglądać. Mogę zrobić coś nieustępującego jakościowo ani wrażeniami po zażyciu; wedle zerrikańskich bądź reiklandzkich prawideł i dodać tego lub owego, by koloru toto nabrało. Ćpuny się nie zorientują, a nasz spryciarz czuć będzie siarkowy oddech smoka na tyłku... Ciekaw jestem jego reakcji... - dodał na koniec.
- Jeszcze jedno. Ile tego potrzeba? Uprzedzam, że jakośc idzie w parze z ceną, ale o tym panowie wiecie doskonale, nieprawdaż?

Dawno wyklarowana sytuacja zaczynała być dość obiecująca. Łebski żołnierz miejscowego półświatka -niejaki Vasermiller już zacierał ręce, by geniusza, który bruździł w mieście, posyłając swój reiklandzki lub pochodzący z dalszych jeszcze krain towar po kramach i zamtuzach, wreszcie ścisnąć za męderały, a pozbawiwszy go ich, przynajmniej ekonomicznie, ostatecznie wygnać z Novigradu.
- Niech idzie szukać szczęścia gdzieś indziej, bo tutaj nie będzie miał tak łatwo.
- Tak czy srak - czeka nas dzisiaj wiele roboty. Licho nie śpi, a Gieniuś może uderzyć w każdej chwili... - zażartował. Gdy skończył wypowiedź, windyfikator truł coś o niejakim "Królu skorpionie" Na Immuta, większego patafiaństwa nie mogli sobie na przydomek wybrać? Choć lepsze już to niż Kutas Wielgus, dajmy na to, mafiosi...
- Miejmy nadzieję, iż interwencja Króla Skorpiona nie okaże się konieczna. Nie chcielibyśmy fatygować Jegomościa bez potrzeby li tylko dlatego, że jakiś wykidajło spierdolił powierzoną mu robotę, nieprawdaż?
- Bywajcie w zdrowiu, a uważajcie jeno na strażników i wąpierze. Pono znowu się obudziły i krew z wędrowców żłopią. Salaim a-laikum!
Choć pożegnanie jegomościów nie wyglądało na kulturne, dobrze przynajmniej, że wszystko pozostało na swoim miejscu. Alchemik poczekał, aż goście znajdą się poza warsztatem, a zaraz potem zamknął i zaryglował solidne drzwi, by koniec końców udać się do laboratorium. Wszak fisstech reiklandzki sam się nie zsyntetyzuje...

Ciąg dalszy wydarzeń spod "Grotu".

Oparty o próg przedsionka Bert, ze skrzyżowanymi rękami i wyrazem bolesnego znudzenia malującym się na twarzy, był obecnie w trakcie wysłuchiwania wygłaszanej obniżonym głosem lecz żywiołowej i niezwykle poważnej tyrady z ust jeszcze poważniej wyglądającego jegomościa o brązowych, lekko szpakowatych włosach, ubranego w zapinany płaszcz z postawionym kołnierzem, o którym jedyne czego Lottcie udało się dowiedzieć to to, że nazywał się Regenschein. A przynajmniej twierdził, że tak się nazywa.

I choć z każdą sekundą, monolog zdawał się pogłębiać znużenie młodego kota, ten zdobywał się na okazjonalne gesty zainteresowania i uwagi wobec rozmówcy, jak sporadyczne kiwnięcia głową lub mruczane od święta "aha". Przez cały czas wysłuchiwania tyrady Regenscheina nie zaszczycił go nawet spojrzeniem, zbyt pochłonięty pozornie niechętnymi i pobieżnymi oględzinami wnętrza pracowni-mieszkania i tego co urządzała tam właśnie jego kompania, a o czym imć Regenschein przypominał mu co jakiś czas, w przerwach między momentami w których wściekał się za to co zostawili po sobie w "Grocie Włóczni".

Pomysł o tym, żeby przeczekać właśnie tutaj, wyszedł od najnowszego członka hanzy i Novigradczyka z urodzenia. Gaszący pragnienie w niejednym rynsztoku i kradnący chleb z niejednego pieca młodzieniec, uruchamiając swoje kontakty i wyczerpując zapas szczęścia na co najmniej najbliższe dwa lata, załatwił im tymczasową kwaterę. Sprawa była śliska i niejasna od samego początku, znać było to choćby po tym, że maczali w niej swoje długie łapy, jego starzy znajomi to jest "Dietrich i Vasermiler, novigradzka spółka windykacyjna". Podobno mieszkanie w kamienicy należało niegdyś do pewnego szurniętego zerrikańskiego alchemika, który bytował w mieście przez krótki czas dopóki nie przepadł jak kamień w wodę. Oficjalnie wpadł pod rozpędzony wóz, nieoficjalnie podpadł gangom. Podobno.

W każdym razie, nikt z drużyny nie wierzył w opowieść o byłym lokatorze i do samego przekroczenia progu zapowiadało się, że ich nowy przewodnik zbierze cięgi za łganie, że o przymusowym odstawieniu swoich ulubionych środków nie wspominając.

Kiedy jednak w końcu znaleźli się za solidnymi niczym słoniowa kość drzwiami, nikt już nie wątpił w słowa młodego, a kilku z nich wyraziło nawet oszczędne wyrazy uznania nim każdy, rozszedł się w swoją stronę, ku pokojom i pracowni.

Berta zatrzymał Regenschein, dołączywszy do nich w pół drogi od "Grotu", wściekły, spięty, milczący i dokładający wszelkich starań by zapewnić im możliwie dyskretną ewakuację. I co rychlej i poważniej rozmówić się z hersztem hanzy, w czym zaległości zdawał się teraz nadrabiać z wielkim zapałem. Co zresztą było widokiem rzadkim na miarę przelatujących po niebie co kilka wieków komet, gdyż człowiek ten wyjątkowo rzadko tracił panowanie nad sobą. Ale nikt prócz wiedźmina nie miał okazji zaobserwować tego dostatecznie długo, gdyż większość kompanii zaraz przeniosła się do salonu, by ogrzać się przy kominku i butelkach bimbru i nalewek, które znaleźli po drodze a które znaleźli i przywłaszczyli nie bez ogólnej i gromkiej wesołości.

Bert jeszcze w drodze zdążył pokrótce wyjaśnić siostrze kto jest kim, dzięki czemu mogła lepiej orientować się w sytuacji i otaczających ją nowych twarzach, które - gdyby nazwać je choćby i od samego wyglądu, nie miałyby ładnych pseudonimów. Mimo to poznała i zapamiętała ich imiona. Te prawdziwe, lub te najczęściej używane. Wiedziała na przykład, że przy ich stoliku (prócz Berta i Regenscheina) brakuje także Skira, odzianego w focze skóry, cuchnącego piżmem i moczem i czymś jeszcze gorszym żylastego wielkoluda, o ryżych, niemal czerwonych włosach, wespół z nienaturalnie rozrośniętą wokół twarzy brodą tworzącymi coś na kształt grzywy. Zdążyła podsłuchać i zauważyć, że Skir pochodzi z Wysp, ma fatalne maniery i kiepsko reaguje na panujący wewnątrz kamienicy klimat, co rusz kichając, parskając, spluwając klątwami i kręcąc się w kółko dopóki nie uciekł z plecionym gąsiorem do schowka, gdzie czuł względny spokój i komfort. W tym ostatnim względzie nie był zresztą całkiem odosobniony, gdyż jego obecność, nawet jego własnych kompanów zawsze napawała pewnym niepokojem. Skir ponad wszelką wątpliwość mógł uchodzić za istotę niebezpieczną i nieprzewidywalną nawet w towarzystwie takim jak ich własne. Istotą, gdyż kogoś kto szczerzył się taki sposób i przy pomocy podobnego garnituru zębów, trudno było w ogóle nazywać człowiekiem. Grymas ten, zresztą, zupełnie inaczej niż u ludzi,  nie oznaczał uśmiechu a coś zgoła odwrotnego.

Do biesiady nie dołączył również zielonooki (nomen-omen również rudy) małomówny mężczyzna, do którego towarzysze zwracali się "Res". O ile rzecz jasna w ogóle zwykli się do niego zwracać, gdyż poza Tibertem zdawał się nie rozmawiać praktycznie z nikim z obecnych. Skrzący się od zdobionej, barwionej skóry, obwieszony bronią Res, zdawał się czuć najbardziej na miejscu w nowym otoczeniu, już od wejścia spokojnym i momentalnie gasnącym uśmiechem kwitując wszechobecne zerrikańskie zdobienia, z których część powtarzała się na motywie jego karwaszy oraz noszonej u pasa saberry, ewidentnie zagranicznego pochodzenia. Kot zdaje się nawet zwrócił na to jego uwagę, rzucając dwa lub trzy, niezrozumiałe słowa, przypuszczalnie w obcym narzeczu na co Res tylko skinął głową wracając do rozglądania. Największą jednak atrakcją, okazało się dla niego samo laboratorium, w które wsiąknął niemal od zaraz, zajmując się oględzinami alembika i atanora, a obecnie od bitych kilkunastu minut podejmując się przetrzepywania szafek na składniki i zbierania ingrediencji.

Ostatecznie więc, przy jednym stole znajdowały się cztery osoby. Burza wiedziała już, że siedzący naprzeciwko niej, opróżniający kwaterki i pogrywający w kości dwaj mężczyźni o wyglądzie maruderów zwą się Szajbai  Szczun i istotnie w czasach Drugiej Nilfgaardzkiej służyli w wojsku, choć nie dowiedziała się jeszcze jak długo i po czyjej stronie. Ich gesty i dziwaczny żargon ewidentnie zdradzały weteranów z armii zaciężnej, podobieństwo w mowie i w ruchach, w oczach postronnych, czyniło bez mała braci. Przy pierwszym poznaniu, tych dwóch, jednakowo barczystych i jasnowłosych wiarusów szło ich odróżnić właściwie po wąsach. Szajba je nosił, podczas gdy Szczun golił się gładko.

No i był jeszcze Franz, ich nowy nabytek, ciemnowłosy, garbatonosy, nadszarpnięty prochami młodziannoszący się w kolorowej koszuli i przystrajający się w modnego ostatnio wśród młodych żaków, szkolarzy i kurwiarzy "Jaskra"- imitację słynnego od Buiny po Jarugę nakrycia głowy, które wzięło swoją nazwę od swojego nie mniej znanego właściciela, podobno wielkiego poety. Siedzący tuż obok niej, spokojny i z miną mistrza tworzącego swoje opus magnum, zajmował się posypywaniem fisstechu i nabieraniem porcji "Łez" przy pomocy szklanej pipety znalezionej w laboratorium po drodze.

— Zupełnie jak w moim rodzinnym Oxenfurcie — skwitował, wysuwając język w pełnym skupienia grymasie towarzyszącym odmierzaniu kolejnych porcji. — Kiedy studiowałem jeszcze na Wydziale Truwerstwa i Poezji. Nie myślałaś czasem nad czymś podobnym? Nie korciła cię podobna perspektywa?

Usypawszy to co miał usypać, domniemany młody poeta, za to niedomniemany próżniak i kłamca raz jeszcze przyjrzał się swojej robocie i pełen zadowolenia przebierając palcami, sięgnął po leżącą nieopodal słomkę by podążyć białą ścieżką ku kolejnej nieprzespanej nocy. Zamiar ten zupełnie nieumyślnie udaremnił mu siedzący obok Szajba, w ferworze wygranej kolejnej partii, waląc pięścią w stół i wysyłając część narkotyku w powietrze. Łypiąc na niego z ukosa i z niejakim wyrzutem, pozgarniawszy to co udało mu się ocalić, Franz przesunął się na skraj stołu robiąc użytek to z jednego to z drugiego z nozdrzy.

— Ach!— Zamykając na moment oczy i pociągając nosem pozwolił narkotykowi ponownie wejść w obieg, zapijając nadchodzący spływ czymś z kubka, który znajdował się przed nim na stole. — A zna panna może poemat "Jeb się z psem sieroto"? — Fircyk, wyraźnie już odprężony odchylił się nieco na oparciu rzeźbionego krzesła, dmuchnięciem poprawiając niesforny kosmyk. — To moje. Jam to, nie chwaląc się, sprawił.

— O? Nie myślałaś? A Tibert mówił, że zamiaruje... No, wspominał, że interesujesz się sztuką. No.

— Pewnie, częstuj się. — były żak wyszczerzył się, ochoczo podając dziewczynie rurkę by mogła nią sobie zakropić oczy. — Brońcie bogowie. Ani słóweńka. Otóż uważasz, panna, gdybyś zamiarowała odwiedzić kiedykolwiek miasteczko Oxenfurt, moglibyśmy wybrać się tam razem. Ot, w towarzystwie zawsze raźniej a ja mogę ci tam pokazać to i owo...

Czyjaś ręka wylądowała na kolanie dziewczyny. Pochłonięte kośćmi wiarusy obok zupełnie nie zwracały na nich uwagi.

— A co!— Bywały młodzieniec jakim był Franz istotnie posmakował w życiu niejednego, bo jeśli istniało miejsce i czas odpowiedni do tego by popróbować wszystkiego po trochu to były nim właśnie lata studiów. I choć nie tak młody za jakiego chciał uchodzić, birbant, swoją karierę studenta zakończył przedterminowo i w otoczce skandalu, w duchu nadal pozostawał tym samym hulaką i świszczypałem co w dniu swojego pierwszego zjawienia się w miasteczku Oxenfurt, które z miejsca pokochał, miłością równie wierną co beznadziejną, każącą wspominać o niej przy każdej możliwej okazji.

— Na miłość bogów litościwych, istotnie! — Kogut udatnie naśladował przejęcie, chwytając najpierw dłoń dziewczyny, a zaraz potem swoją twarz w miejscu, gdzie przed momentem go dotknęła. — A zimna aby okruch lodu. Trza by troszku wina spożywać. W małych ilościach nie tylko rozgrzewa ale i uspokaja drżenie — zawyrokował przybierając minę bezapelacyjnego autorytetu i znawcy, którą zmałpował od jednego z dawnych wykładowców.

— Pomogę. — Wstając z krzesła znalazł, się za dziewczyną, mieszając szklaną rurką w naczynku i przyglądając się jej zawartości pod padające z kominka światło, tańczące po całym pomieszczeniu.

— Bierz to dalej Franca, to w blady dzień nie zobaczysz czubka własnej kichawy — mruknął niespodziewanie, nie podnosząc wzroku Szajba, jeden z dwóch zajętych sobą i kośćmi najmitów. — Niejednemu któremu przyszło patrzeć na to co wojna zrobiła ze światem sięgał po tę truciznę a potem już nigdy więcej nie ujrzał własnych dziatek ni światła dnia. Zupełnie jak stary Bornstein, ten od wojewody Lugana. Po Angrenie już nigdy nie był taki sam. — Weteran pokiwał powoli głową gdy odległe echo wspomnień sprawiło, że jego oblicze stężało w posępnym zamyśleniu.
— Akurat. — Drugi, ten bez wąsów, potrząsnął skórzanym kubkiem. — Bornstein oślepnął bo chlał na blankach z Ochotniczym Hufcem. I nie po Angrenie tylko po Mayenie.
— A może.— Kości potoczyły się po stole, ku krawędzi gdzie Szajba zgarnął je szybkim ruchem dłoni.

— Głowa, w górę. Teraz ostrożnie— Młodzian poinstruował dziewczynę, przykucając przy jej krześle i prowadząc jej dłoń, przy pomocy swojej własnej ku oczom jak niebo przed burzą, rozlewając po ich powierzchni chłodną ciecz, zupełnie tak jak jej dawna mistrzyni poprawiała własne mandragorą. Jego wolna ręka wsparta była poufale na nodze dziewczyny w miejscu, gdzie kończyła się pewność a zaczynała bezczelność.

— Powinniśmy się przemieścić. Za dużo tu światła, a wzrok musi się przyzwyczaić — oznajmił tuż przy jej uchu, chcąc pomóc wstać jej od stołu i chwytając za ramię. W obecnej chwili oglądała świat przez rozedrganą, wodnistą zasłonę zmieniającą otoczenie w kalejdoskop układających się z grubsza w kształty i sylwetki fasetek, przetykanych błyskami jaskrawego światła mieniącego się tęczą przy każdym ruchu.

Ostatnio edytowany przez Ivan (2016-05-11 01:07:06)

Kolorowy wagant, chwiejąc się i utykając na chudych, obleczonych w modne nogawice nogach, wyprowadził dziewczynę z pomieszczenia, macając wolną, wyciągniętą ręka po ścianie i przytrzymując się jej. Tkwiący w szponach hazardu Szajba i Szczun nie zwrócili na nich uwagi, nie zauważając lub nie chcąc zauważać tego, że młodociana dwójka właśnie oddaliła się od stołu, kominka i coraz bardziej dusznego od pitego przez nich bimbru powietrza. Bądź co bądź jako młodzież kulturalna i odpowiedzialna, potrafili bawić się bez alkoholu.

Puchate cienie przebiegające pod ich stopami, gęstniały z każdym krokiem, przechodząc w ciemny dym wypełniający ciasny korytarz aż po sufit nad ich głowami. Po zażyciu "łez" nawet mrok zdawał się mieć więcej niż tylko jeden odcień i składać z wielu, niepasujących do siebie kształtów, wciąż zmieniających się i kłębiących w powietrzu, zupełnie jak gdyby burzowe chmury naprawdę zaległy wewnątrz tego zapomnianego domostwa.

— Sprawdzaliśmy, tu nie ma dachu — oznajmił Franz, doganiając Lottę i pochylając się nad nią i nad oknem. — Wiem bo byłem tu z chłopakami, jeszcze zanim twój brat i Pan Regenschein kazali znaleźć mi miejsce na kwaterę. Zastaliśmy wszystko zupełnie jak teraz. Czyste i nie ruszone. Bez śladu po właścicielu. — Ciemnowłosy nachylił się nad jej szyją i za moment zachwiał się, gdy ta uciekła jego ustom, ruszając dalej, w głąb domu. — Mówią... — Były szkolarz i łże-poeta ruszył za dziewczyną, zniżając głos do konfidencjonalnego szeptu. — Że to sam diabeł skręcił mu kark i porwał jego duszę do piekła. — Nim zdążył przypuścić kolejny atak, sam dostał z rozpędu w ucho a zaraz potem, nim zdążył się zrewanżować, uderzył go w twarz, lekki, zwiastujący przygodę powiew.
— Hej, wracaj tu! — Wysyczał na fali wzbierającego w nim chichotu, goniąc za dzierlatką niczym Gustaw za elfią królewną.

Wbiegając do najbliższego pokoju, mrok zdawał się sam wciągać ją do środka i pochłaniać, otaczając swym zwiewnym płaszczem, tak że zdawało jej się, że niemal czuje go na swojej skórze. Cuch i duchota panujące wewnątrz, były zaskakujące nawet jak na miejsce zamieszkania alchemika. Piżmo i lekko mdlący, przypominający siarkę zaduch wypełniał pomieszczenie wespół z ciemnością. Miejsce w którym się znalazła było ciasne i prawie całkiem zapełnione. Materialne, poskręcane cienie o rozmaitej fakturze i kształcie wyrastały naprzeciwko niej lub natychmiast odnajdowały ją i trącały, gdy dziewczyna próbowała się poruszyć. Wspomnienie gwiazd, rysujące się barwnym powidokiem pod jej powiekami, rozkwitło tutaj na nowo, wypełniając ciemne tło grą gasnących i rozkwitających niczym fajerwerk pośród nocnego nieba wielobarwnych plam. Dwie z nich, czerwone niczym para karbunkułów utrzymywały się dłużej, pozostając naprzeciw niej wbrew wszystkim pozostałym, które w przeciwieństwie do nich znikały po każdym mrugnięciu. Gdy wyciągała po omacku rękę przed siebie, poczuła dotyk na swoim nadgarstku. Pośród kompletnej ciemności i ciszy, w której się znalazła, słyszała dobiegające z daleka okrzyki ich dwóch niedawnych towarzyszy i łoskot znajdującego się za jej plecami Franza wślizgującego się właśnie do środka przez uchylone drzwi.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-05-16 03:35:49)

Powstrzymując się prychnięcia i kaszlu, Franz wszedł do środka, schylając głowę by nie przygrzmocić we framugę, w duchu przeklinając płochą smarkulę, że zbiegła mu akurat tutaj. Złość przeszła jednak szybko jak się pojawiła, obrócona w śmiech wywołanym przez zapach wspomnieniem o gabinecie starego Węglosmrodora oraz skojarzeniami związanymi z królującymi wewnątrz pokoju ciasnotą i ciemnością, przypominającymi mu o tym, że to nie pierwsza komórka w jego życiu.

— Taka duża dziewczyna i wierzy w diabły. — Ostrożnie stawiając kroki w ciemnościach, Franz nadchodził ku dziewczynie z rozpostartymi szeroko ramionami, mrużąc załzawione oczy i usiłując wypatrzyć jej zarys w panującym wokoło mroku.  — Zełg... Ubarwiłem, żeby Cię nastraszyć, wracaj tu, bo coś zniszczysz. Diabłów nie ma!

— Yaebl? Yaebl y badraigh mai an cuach, faleadde snorr — odpowiedział za Lottę warkliwy, zachrypnięty głos.

Ciężkie nuty siarki ułożyły się w całą symfonię skierowaną w ciepłym powiewie prosto w twarz dziewczyny, a ona sama mogła poczuć się tak jak gdyby to sam Baal-Zebuth otworzył wierzeje swego podziemnego królestwa postanawiając je w końcu przewietrzyć. W dodatku jak gdyby postanowił przewietrzyć  po całonocnej libacji, bo powiew wzbogacony był zapachem niedawno trawionego alkoholu, którego rocznik - wnioskując po bukiecie- dało się określić jako zeszłą środę. Coś chwyciło ją za rękę, a właściwie zacisnęło się na jej przedramieniu z mocą szczęk żyrytwy, pociągając w bok jak zawieszoną na jednym sznurku marionetkę.

Dwie czerwone gwiazdy, dwa rubiny zmieniły położenie cofając się przed wątłym snopem półświatła sączącego się do środka przez uchylone przez Franza drzwi, wsparte przeciągiem. Cienie rozpierzchły się na moment odkrywając przed nimi cmentarzysko przykrytych zakurzonymi tkaninami mebli, stosy niegodnie potraktowanych książek w podniszczonych oprawach  a także ustawioną w rogu przeszkloną szafkę z wypełnionymi konserwującym płynem i czymś nieładnym czego nie dało się wyraźniej dostrzec, słoikami.

— Skir, voerle! En fraete! Caelm, ell'ea? — krzyknął Franz, w pokojowym geście unosząc obie ręce i podchodząc do długiego, poszarpanego, sięgającego sklepienia konturu który wcześniej zdawał się być zupełnie nieruchomy.

—Neen hunn e fraete ar me — odwarknął mu kontur, spod zasłaniającej oblicze skołtunionej kurtyny włosów trzymając w jednej ręce coś co wyglądało na pozostałości butelki, a w drugiej nieprzerwanie rękę młodej poetki. Czerwone ślepia spojrzały w dół, prosto na nią.

I skurczyły się w przerażeniu.

— Geas Muire!— puszczając ramię poetki, zupełnie jak gdyby było żywym skorpionem, wielkolud skoczył przed siebie, obalając po drodze kulawy stolik, dobrze wypchaną najeżkę, kawał zaśniedziałego miedziorytu przedstawiającego uzbrojoną amazonkę dosiadającą konia i stojącego na drodze Franza. Plując, charcząc i przeskakując nad przewróconymi sprzętami, rozbił resztki naczynia o podłogę i czym prędzej oddalił się w kierunku wyjścia.

—Geas. Geas. Bloede Geas — wychrypiał jeszcze, oglądając się na dziewczynę, stanąwszy na progu drzwi i spluwając gęstą śliną. Drzwi zamknęły się z powrotem i znowu pogrążyli się w ciemnościach. Gdzieś na wysokości podłogi odezwał się cichy jęk Franza.

Drzwi zamknęły się za uchodzącym z podkulonym ogonem Skirem, ściganym przez własny smród i wyzwiska krzyczane przez młodą Burzę. Pogrążony w ciemności Franz dawał względnie wymierne znaki życia oddychając głośno, szurając po podłodze wszystkimi czterema kończynami i dysząc co jakiś czas pojedyncze i niewyraźne klątwy.

— Skirfir. Skelligeńczyk i wzięty bandyta. Był w tej drużynie jeszcze przede mną — ostatni warunek nie był szczególnie trudny do spełnienia, jeśli brało się pod uwagę fakt, że Franz członkiem hanzy był od jakichś dwóch tygodni, nawet jeżeli nadymał się że z Bertem znali się już wcześniej i wobec zaistnienia tego warunku, należy mu się taki szacunek jak reszcie jego kompanów. — O co mu chodziło? — Były szkolarz jęknął i ozwał się umęczonym śmiechem z głębi mrocznej przestrzeni niewielkiego pokoju.  — Nie pytaj mnie, bo na wszystkie sztuki wyzwolone, nie wiem. Nie wiem i nie chcę wiedzieć co siedzi w tym pokręconym łbie.

Franz usiadł lub wstał, co dało się poznać po krótkim i głuchym tąpnięciu i chwilowym ustaniu innych hałasów, jeśli nie liczyć krótkiego odgłosu szklanych okruchów przemieszczających się po posadzce i krótkiego syknięcia.

— Ładnie, kurwa — mruknął do siebie młodzieniec, tak by dziewczyna go nie usłyszała. — Trafił mnie! — odkrzyknął jej już wyraźnie,  na poły ze sztucznym dramatyzmem, a na poły z dumą. Butelka którą trzymał w ręce zdziczały wyspiarz zahaczyła Franza o czoło i choć było to ledwie draśnięcie i po krwawieniu wkrótce nie miało być śladu, młodzieniec zamierzał obnosić się ze swoim skaleczeniem jak z raną godną co najmniej weterana spod Sodden. — Ale to nic, grunt że tobie nic się nie stało — orzekł ze skromnością i niefrasobliwością przystającą tylko prawdziwym bohaterom.

Kierując się rozbrzmiewającym śmiechem artystki, wagant niczym w ciuciubabce odnalazł ją w ciemności, siedzącą na stercie książek, które- choć nie mogli tego zobaczyć- nie traktowały bynajmniej o sztuce uzdrawiania chorób ani alchemii.

— Bo nie stało, prawda? Może powinienem cię obejrzeć? Wiesz, trochę się na tym znam — Ostatnie wypowiedziane przez niego zdanie usłyszała czując muśnięcia oddechu na swojej skórze, a wkrótce i samych ust, gdy jej towarzysz, na wzór wampira wyższego przycisnął je do jej szyi, odnajdując drogę wśród naelektryzowanego morza włosów. Podczas gdy jedna ręka przebierała w materiale sukienki w poszukiwaniu jakichkolwiek tasiemek, guzików i wstążek, druga uprzedzała ją bezceremonialnie, wślizgując się okrężną drogą pod materiał, błądząc po jej plecach, cal po calu przesuwając się delikatnie po skórze.

— To tatuaż?— spytał wyczuwając bliznę, kiedy oboje osunęli się do półleżącej pozycji pod rozsypaną pod nimi stertą książek. — Nie mówiłaś, że masz jeden, co przedstawia? — zaciekawiony żak szybko rozpoczął poszukiwania innych znaków na jej ciele, pochyliwszy się i podnosząc rąbek sukienki, by podążyć w górę i z powolnym sceptycyzmem sprawdzić czy wzorem wielu innych młodych dziewcząt nie przyszło jej do głowy naznaczyć swojego ciała popularnym motywem pąsowej róży, zgodnie z tradycją wykonywanym zazwyczaj w jasno określonym miejscu.

Franz, podobny nieco do oblubieńca z Asma Asmaton a o ileż bardziej do słynnego lisa chytrusa z powszechnie znanego bajecznego cyklu, był już w ogródku i witał się z gąską. Zwyczajem wszystkich łotrzyków prześlizgnął się chyłkiem, ukradkiem, drogą na skróty, błądząc wśród balsamowych drzew, kryjąc w cieniu wysmukłych cedrów, przeprawiając przez wijące się strumienie, plącząc się pośród bujnej winorośli.

Ulegając ciekawości i tracąc w zapamiętaniu szlak nieomylnej drogi, stoczył się na samo dno raju.
Prosto do jaru, którego spękana powierzchnia znaczyła przejście samego Chaosu i pocałunek jego płomiennej klingi. Ziemia zatrzęsła się, umykając przed intruzem, przegnawszy go precz, hen daleko ponad doliny, do krain na południu gdzie nie znano róż i królowały szerokie stepy.

Schwytany za rękę Franz, z tupetem i niereformowalnością przystającą rasowemu łajdakowi, nie przejął się zbytnio swym wygnaniem i już począł obmyślać dalszą podróż na północ. Obiegając step, podążył umiłowanymi dolinami, wypływając na ciepłe i spokojne wody dotarł do przeciwległych ziem, gdzie jego dłonie ponownie postanowiły się rozdzielić. Prawica, bardziej praktyczna i racjonalna, świadoma drogi oraz przyświecającego celu, ani myślała zaprzestania żeglugi. Rozwinąwszy wszystkie pięć żagli, manewrując między cieśninami, była zdecydowana przetrzeć szlak do tych lądów, w których czekało na nią bogactwo perkalu i innych tkanin tak delikatnych, że przystających co najmniej księżniczkom. Będąc tą dominująca spośród dwójki rodzeństwa, wypadało założyć że jej decyzje zwykle oznaczały stan określany jako de facto in spe, nawet jeśli przy wprowadzaniu de facto przyszłoby jej wydzierać upatrzone skarby siłą i z udziałem ofiar.

Z kolei lewa, gnana ciężarem tęsknoty, wierna swojemu mianu i prawdziwie artystycznym sentymentom, podobna do umiłowanego podobnego do gazeli, mknęła przez wzgórza i pagórki, aż do samej furtki, dopinając swego i rozpinając ją od wewnątrz. Kilka guzików zastukało o podłogę a przyjemna bryza wpadła do ogrodu, pokrywając gęsią skórką owoce, którymi był brzemienny. Niedojrzałe owoce, jak skonstatował. Ale mimo wszystko słodkie - pomyślał konstatując jeszcze bardziej. Oderwane wspomnienie wraz z dreszczem, również i młodemu sowizdrzałowi przebiegły w dół krzyża. Jednak w przeciwieństwie do tych Lotty, nie zaliczały się w poczet niemiłych.

Randka w ciemno szybko zmieniła się w randkę grupową, gdy do solidnego mebla szybko dołączyło opadające, niedawno rozcięte czoło byłego żaka zeswatane z jej własnym, w krótkim zetknięciu przypominającym zaloty śnieżnych muflonów.

Może Lottcie udałoby się zachować równowagę, gdyby nie fakt ograniczonych ruchów w kostkach, przez co lądowanie na łożu z ksiąg okazało się nieuniknione. Młoda poetka była w owej sytuacji (choć wiedzieć o tym nie mogła) nadzwyczaj podobna do dam, z którymi zwykł zadawać się pewien bardziej jej nieznajomy niż znajomy wiedźmin.

Wiedźmin, którego pamięć może nie była i świętą ale wciąż obecną i realną. W zupełnie niepoetyckim tego słowa znaczeniu.

— Całuj mnie w nos — warknął stary Kot i żachnął się, zupełnie po swojemu, ścierając krew płynącą z rozbitego kolanem dziewczyny (a może jeszcze pięścią Tiberta?) nosa, zanim para jego nienaturalnych, odbijających się w ciemności oczu nie zniknęła jej z widoku w momencie, gdy szykował skryć się z obitą twarzą tam, gdzie nie zagroziłyby jej żadne twarde ani wystające części.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-06-15 01:34:04)

Tańczące na deskach sekretnego teatru cienie, aktorzy zrodzeni z mariażu zalegającej czerni i skromnego woalu światła, grali role tych, którzy już dawno powinni byli zejść ze sceny a uparcie na nią powracali, wzorem stworzeń posiadających więcej niż tylko jedno życie, lubo upiorów przyciągniętych ku padołowi łez echem dawnych sentymentów i pragnieniem ciepła śmiertelnych ciał i obmywającej je krwi.

Szarlatani wypełzający z samego dna otchłani,  wykorzystujący okazję w chwili gdy wpatrujący się w nią z lękiem i czujnością rozum zasypiał na swojej warcie. Zasypiał długim, pełnym marzeń i lęków czarownym koszmarem, z którego budził się z krzykiem. Tym specyficznym rodzajem krzyku przepełnionego bólem dziwnie kojarzącym się z przyjemnością.

Wiedźmin nie przestawał. Wiedział, że by osiągnąć mistrzostwo w swojej dziedzinie nie wystarczały przemożne pragnienie, entuzjazm, ani zapał. Konieczne była konsekwencja i warsztat. Choć pracownia w której przebywali nadawała się również, nawet jeśli otaczające ich pokłady spisanej na papierze wiedzy traktowane były zupełnie niegodnie i lekceważąco. Pozbawiony uniwersyteckich studiów wiedźmin jako automat nieskomplikowany i prosty na wzór drzewca halabardy, ani myślał korzystać ze źródeł pisanych. Szczególnie tych małą literą.

Wysnuta przez dziewczynę teoria szybko znalazła swoje potwierdzenie w części empirycznej quod erat demonstrandum et quod erat votis. Pochmurne wejrzenie sokoła przestało odmierzać szeroki step, spostrzegając poniewczasie, że schwytana, wijąca się pośród jego szponów ofiara sama stała mu się paścią.

Coś zimnego i metalicznego, ani chybi koci medalion, drgnęło, kłując dziewczynę w miejsce bliźniacze do tego, na którym wcześniej wykwitła pąsowa róża. Wiedźmin zadrżał, z zupełnie nieskrywanego afektu, któremu zamierzał dać wyraz. Krążący nad nią sokół nie omijał ni gór, ni lasów, ni dołów i bystrych nurtów. Pikował i wzlatywał nad nimi, pytał je, wszystkie naraz i każde z osobna lecz było już za późno by się uwolnić.

Dalej spadali już razem. Spleceni w uścisku, prosto w Otchłań Absurdu, z samego szczytu rażonej piorunem wieży błaznów, ona —  zamknięta w niej księżniczka i on —  idiota- królewicz który niebacznie postanowił ją uwolnić. Profani mający zostać pogrzebani pod stosem ksiąg. Kurhanem papieru i twardej, wyprawionej skóry pokrywającej grzbiety ksiąg mieszającej się z jasną i delikatną pokrywającą ich własne grzbiety. Odkrywaną w pośpiechu i bezładzie niczym nowe, nie mające jeszcze imiona lądy przez przedzierających się przez nie zdobywców, wyrywający je skrawek po skrawku i cal po calu pośród bladego światła księżyca oraz wilgotnego,dusznego klimatu.

— A zgadnij, zgadnij.

Staczali się na dno. Lecz nikt nie wołał "biada", gdyż staczali się we wspaniałej kompanii, przy akompaniamencie muzyki płynącej w ich żyłach i oddechach, hołdując dwóm bliźniaczym i zarazem przeciwstawnym popędom natury i ukrytej w niej Mocy. A obecność tej ostatniej nie ulegała dyskusji, inaczej wytłumaczyć się tego absurdu nie dało.

— Powinien — odpowiedział za niego głos należący do pary bursztynowych oczu od niedawna przyglądającej się im w milczeniu. Franz jęknął, a jego ciało zadygotało przenosząc na wtuloną weń dziewczynę wstrząs wymierzonego pod żebra kopniaka. Powietrze, z głuchym rzężeniem, uleciało z niego jak wino z przebitego bukłaka w czasie krótszym niż zajmuje zrobienie wdechu i wypowiedzenie słów "To nie tak jak myślisz".

Zwijając się w krótkim spazmie, skulił ramiona i schował kark, odruchowo osłaniając wciągnięty brzuch.
Długa sylwetka cienia o odbijających światło oczach wyrosła nad nim bezszelestnie i częstując drugi z jego boków obcasem przy próbie podniesienia się na klęczki. Stos ksiąg zafurkotał i zaszeleścił stronicami, a niedawno opadłe resztki zalegającego na nim kurzu na powrót wzbiły się tumanem ponad podłogę.

Stojący w lekkim rozkroku Tibert bez żenady taksował otoczenie, niby od niechcenia rozgrzebując czubkiem buta rozrzuconą wokół garderobę, zalegającą między całą literaturą i antykami, z łapiącym płytkie oddechy, zwijającym się za jego plecami Franzem. Rozejrzawszy się wokół, przeszedłszy się to tu, to tam zatrzymał przy Lottcie. Dotyk obleczonej w skórzaną rękawicę dłoni ścisnął jej podróbek, unosząc jej twarz by zajrzała w jego własną, a potem targnął zawieszonym na jej szyi rzemykiem z przywiązanym doń puzderkiem na narkotyki, jednym ruchem ściągając go z niej w zwinnym, pojedynczym ruchu.

— Chciałbym powiedzieć, że to nic osobistego — odezwał się — Ale naćpałeś moją siostrę, Franz.

Młody Kot nie potrzebował wyjaśnień. Powoli i nie spiesząc się, podszedł do gramolącego się właśnie z podłogi przewodnika. Bert pochylił się, coś trzasnęło, a Franz znowu wylądował na ziemi. W snopie wpadającego do środka światła zobaczyła jak jej brat przyklęka przy leżącym i wykręca mu nogę. Ostro i dosyć niewprawnie, ale poddany zabiegowi nie zdążył uronić słowa skargi, zbyt pochłonięty omdlewaniem.

Ponownie, bez niepotrzebnego pośpiechu, młody wiedźmin wyprostował się i ciągnąc za sobą rozchełstanego bażanta, sunącego za nim po ziemi z rozkrzyżowanymi rękami podążył w kierunku światła mającego swoje źródło w korytarzu za drzwiami.

Cienie trzymały się tuż za Lottą, podążająca samotnie w głąb tunelu, uzbrojonej jedynie w kaganek, który je zrodził. Zimny, pozbawiony ciepła płomień nie przebijający mroku, a jedynie wyłuskujący ściany i wąski skrawek drogi tuż przed nią. Odgłosy ścigających ją kroków przybrały na sile, zmuszając do przyspieszenia tempa wędrówki.
Znajdowała się w teatrze. Na jego deskach koncertował Gawron, usiłując wydobyć śpiew z poderżniętego gardła. Stojąca w pierwszym rzędzie widownia płonęła, ktoś łkał, całkiem blisko. Ktoś inny wył, zupełnie nieludzko, napierając z resztą powiększającego tłumu w kierunku sceny.

— ...wielki miecz mu dali. Aby nim zabijał, i by od niego zginął, gdy już świat podpali.

Korowód zmierzający prosto w kierunku ognia, wzorem bezmyślnych ciem, stawał się gęstnieć z każdą chwilą. Ciżba ludzi, elfów i krasnoludów, parła na wprost przed siebie, nie zatrzymując się ani nie obserwując tego co działo się wokół. Dziewczyna nie rozpoznawała prawie żadnej z mijających ją twarzy, a te które jej się udało, miała zapomnieć zaraz po przebudzeniu.

Wszystkie poza należącą do Kerta, wstępującego na szczyt żywego stosu aby umrzeć po raz trzeci i nie powrócić, pozostawiając po sobie tylko cień odbity na ścianie jaskini.

Mała Burza zbudziła się, tuż przed tym jak Bert wśliznął się do środka, wzorem wszystkich złodziei, kochanków - i wiedźminów -bezszelestnie i bez pytania. Nie licząc braku Franza, otoczenie nie zmieniło się wcale. Panujące wokół ciemności sugerowały również, że nie zmieniła się także pora dnia, a okres pomiędzy snem a przebudzeniem był raczej kwestią minut niż godzin.

— Ubieraj się. Nie zabawimy tu dłużej — polecił brat, podając jej przyodziewę, a samemu poprawiając przewieszony przez plecy miecz oraz zapięcia klamer na butach. Z oddali słychać było podniesione głosy i szybką wymianę zdań towarzyszącą nagłej krzątaninie, zwykle z rodzaju tych poprzedzających niespodziewane wizyty.

Pchnięty Tibert cofnął się miękko, tanecznym niemal krokiem omijając obaloną rzeźbę figuralną herosa i nadeptując leżącego na podłodze "Jaskra", jedyną rzecz jaka pozostała po niedawnym kochanku jego siostry. Schylając się ku butowi, drugą ręką zgarnął wymięty kapelusik, chowając go za pazuchę. Jako wiedźmin znał się na tropieniu, stary Kert wpoił mu jak szukać śladów i czytać zapisane w nich historie. Niepozostawianie ich za sobą, było drugą, nie mniej ważną lekcją, której przyszło mu się nauczyć i praktykować na szlaku. Zwłaszcza, że był jednym z Kotów, wiecznych włóczęgów naznaczonych piętnem banicji. Od dziecka tylko lasy i gościńce, strzemię w strzemię i ramię w ramię z kimś czyich zamiarów nigdy nie mógł być pewien. Pewny był tylko ruch. Wieczna tułaczka i poszukiwanie. Walka. Przeznaczenie. Obsesja.

Bert słuchał Burzy, nie dziwiąc jej się zbytnio i wspominając niezapowiedzianą pobudkę urządzoną mu przez starego na ich pierwszym szlaku, podczas postoju w gelibolskiej dziczy, nieopodal zakola rzeki Braa. Wyrwanego ze snu, sponiewieranego jak po Próbie Traw całonocną medytacją nad ogniskiem, siłą postawił do pionu, jednym ze swoich chwytów subtelnych jak uścisk wściekłej żyrytwy. Potem, w samej tylko koszuli i z jednym mieczem w ręku kazał mu się czołgać po dnie jaru, prosto do jakiejś śmierdzącej stęchlizną dusznej jamy pełnej gronostajowego gówna. Gdy w końcu, spędziwszy tam bity kwadrans na poszukiwaniach, wyszedł nareszcie na zewnątrz, siedzący na pniaku nauczyciel sklął szpetnie swoich wiedźmińskich konfratrów, którzy pomylili się lub skłamali mówiąc mu, że w tej jaskini mieszka gorgon.

Tibert parsknął, wracając do teraźniejszości, tego co obecne i prawdziwe.

— Rozkazuję? Nie, ja tylko stwierdzam fakty, Lotko. Musimy opuścić to miejsce i się rozdzielić. Ja i moja banda kretynów. —  Młody kot uniósł twarz, stając nieruchomo naprzeciwko Lotty. Spod odgarniętego kosmyka patrzyła na nią para błyszczących oczu, które choć tak różne od jej własnych, stanowiły odbicie tego samego miejsca. — Jestem twoim bratem. — powiedział do niej wyraźnie, wśród zapadającej w ciemnościach ciszy otaczając ją ramieniem, z jej głową na swym barku i piersi. — To kim teraz jestem tego nie zmieni. Nigdy. — Wiedźmin zwolnił uścisk, odstępując od Burzy i ruszając w kierunku drzwi. Przez moment, zanim się odwrócił znów widziała jego oczy, zawieszone w ciemnej toni, do pary z nieobejmującym ich uśmiechem nadających mu wygląd kogoś kto nie tylko oglądał piekło ale komu podobało się w nim bardziej niż na tym padole pełnym łez.

— Dobrze, pójdziemy do chramu. Pospiesz się, porozmawiamy w drodze. — Usłyszała nim zniknął w otwartych drzwiach, zalewając cały pokój światłem i narastającym gwarem rozmów toczonych w wyraźnym ferworze i pośpiechu.

— ...genschein nie ma momentu, żeby nie podskakiwał i się nie gorącował o to co urządziliśmy w tamtej knajpie. Jak się dowie jak sprawił Franza po wywleczeniu, to na nas nakabluje i będziemy sterczeć na jednym palu, zobaczysz— biadolił z różnych stron przemieszczający się głos, któremu towarzyszyły odgłosy ciężkich buciorów.
— Do tego jeszcze daleko, ale współpraca na cienkim dynda włosku. Oj zabierą nam korony, wstrzymają szczodrą rękę co nas karmi, skończą się dziwki i kości.  I wódka, taka ich mać, też się skończy. Przyjdzie robić w mokrych kontraktach albo wozić dupę z karawanami i wystawiać rzyć na strzały — zawtórował mu drugi, wśród brzdęku butelek i odgłosu przesuwanych mebli. 
— A to wszystko przez jedną gówniarę.
— Ciszej — pierwszy syknął, słyszalnie przystając.  — Bo Tio gotowy usłyszeć. I zrobić kolejne Tridam.—
— Kiedy ja dalej nie mogę pojąć...
— Ja też, Jansen. I nie próbuję. Wystarczy mi to co widzę wokół siebie. A widzę co Tibert urządza z jej powodu. Wszyscy wiemy jak postąpił z drugim charakternikiem, wtedy gdy dotarliśmy na miejsce. Ja słyszałem o tym jak jej szukał i co się działo z tymi wszystkimi po drodze. Widziałem jaki po spotkaniu z nią był Skirfir, ten sam skurwiel, który podczas jednego podjazdu wyczynia rzeczy gorsze niż cała banda pijanych maruderów i żre surowe mięso. Ja patrzyłem na Restefesa, na co dzień gada ze ścianami i zamyka ogień we flaszy, to on za nią wszedł wtedy do gospody potulny jak gówniarz, nawet nie mruknął. To mi wystarcza. Franz tego nie widział. Regenschein zaczyna widzieć, dlatego się rozdzielamy. I powiem ci, że jakoś mi z tym, kurwa, spokojniej.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-08-14 01:17:32)

Brzydkie, zmęczone mordy zawodowych morderców zwróciły się w kierunku mijającej ich dziewczyny.
Odeszła, nie czekając na odpowiedź. Nie dostrzegając tego co kryły ich płonące w półmroku oczy. Smutek, współczucie. I ostrzeżenie. Odprowadziwszy ją wzrokiem, bez słowa powrócili do swoich zajęć. Po raz pierwszy od dłuższego czasu mogli odetchnąć z ulgą świeżym, pozbawionym demonów powietrzem.

Wypatrzyła Tiberta zaraz po wyjściu. Jego miecze i skóra z ćwiekami rzuciły jej się w oczy, gdy stał nieopodal ściany magistratu, gawędząc z chudym młodzieniaszkiem obsmyczonym tanimi błyskotkami w złym guście. Nie słyszała o czym rozmawiają, ale z każdym kolejnym krokiem, pokonując opór gwiżdżącego w uszach wiatru, była w stanie rozpoznawać pojedyncze słowa.

Franz. Pytanie. Coś na sprzedaż. Potwierdzenie i towarzyszący mu szybki, nerwowy śmiech tego drugiego. Głos odwróconego Tiberta, sięgającego za pazuchę. Wyciągającego coś małego i błyszczącego. Podchodzisz bliżej. Rurka do zakrapiania oczu "Łzami". Kolejne pytanie, kiwnięcie głową. Masz tego więcej? Twarz brata widziana z boku, niedostrzegalny grymas na niej. Szybki ruch w kierunku tamtego. Jego zgięcie, potem upadek na kolana. Na twarz. Szloch i zdławiony krzyk. Tibert przyglądający mu się w spokoju z góry.

— Jeszcze raz cię tu zobaczę, to cię spalę — dobiegło cię, gdy znalazłaś się dostatecznie blisko, tuż obok brata, wypuszczającego coś z dłoni.

Rzucona na ulicę szkatułka, roztrzaskuje się na bruku. Fisstech rozsypuje się koło głowy leżącego jak aureola, mieszając z czymś ciemnym wyciekającym w miejscu gdzie jego twarz stykała się z ziemią. Tio zasłania ją plecami.

— W drogę. — Uśmiecha się, odwracając w twoim kierunku, czystą ręką poprawiając futrzany kołnierzyk. — Ja też cię kocham, siostrzyczko.