Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

First & Second Confluence

     Syknął.
     Gorąca woda strumieniami przemywała wyrzeźbioną w jego prawej piersi ranę, układającą się w zestaw czterech pazurów. Robili to dla świętego spokoju — nie wiadomo, co ten skurwiały elf hodował pod paznokciami. Jeszcze tylko dwie powtórki i powinna być czysta. Chłopak poczuł na skórze chłodny dotyk delikatnej dłoni, kiedy druga przewiązywała jego tors bandażem niegdyś śnieżnobiałym, teraz nieco już zszarzałym. Oddawał się temu zabiegowi bez słowa sprzeciwu czy oznaki zniecierpliwienia. Po prostu siedział na zydlu, pozwalając zwiewnej sukience raz po raz ocierać się o jego odsłonięte plecy.
     - Gotowe - szepnęło stojące za nim dziewczę, wyciągając swe ramiona coraz niżej, by wreszcie przycisnąć swą główkę do jego karku. Czuł lawendowy zapach jej brunatnych włosów, aksamit jej skóry.
     - Dziękuję ci, Meyanno. - Physalis podniósł się ostrożnie, uwalniając z uścisku. Spojrzał do wiadra pełnego ciepłej wody. Zabarwione jego krwią, przypominało rozcieńczone wino, w którym pojawiło się oblicze chłopaka. Ciemny odcisk pięści na jego lewym oku bynajmniej nie dodawał mu uroku.
     - Ale żeś się załatwił. Tyle razy cię prosiłam, żebyś...
     - Żebym co? - przerwał jej ostro. Wziął głęboki oddech i spojrzał na nią, uśmiechając się delikatnie. - Mówiłem ci już, nie zrezygnuję z tego. Więc nie próbuj znów mnie przekonywać. Poza tym, tamten wygląda dużo gorzej. Nie przewidziałem tylko, że zacznie mnie drapać.
     Meyanna odwzajemniła uśmiech, jednak wypadł on raczej blado. Zupełnie, jakby skrywał się za nim smutek i rezygnacja. Opuściła wzrok.
     - Chcę tylko, żebyś na siebie uważał. Ja... - zawahała się. - To znaczy... Twoja matka zapewne martwi się o ciebie! Pomyśl, co ona czuje, kiedy tak znikasz i wracasz potłuczony. - Ciemne kryształy jej oczu wpatrywały się w jego twarz, przedzierając się przez gęstwinę opadających na czoło włosów.
     - Moja matka ma mnie gdzieś. Gdyby nie ona... - Zacisnął szczęki. - Zresztą, nieważne. Nic mi nie będzie, słowo.
     Podszedł do niej i położył ciężkie, szorstkie dłonie na jej drobnych, odsłoniętych ramionach. Złożył delikatny pocałunek na przykrytym grzywką czole, po czym narzucił na siebie leżącą obok koszulę. Złapawszy czarny płaszcz, wypadł przez okno, lądując na poprzecznej kładce i zniknął w mroku nocy. Przeskoczył następnie na balustradę sąsiedniego budynku, po czym wdrapał na balkon. Stamtąd przedostał się na wiszącą pomiędzy dwoma domostwami kładkę. Skrył głowę w kapturze, a poły ciemnego materiału narzucił na resztę ciała. Niemal niewidoczny, obserwował z góry samotne, kilkuosobowe oddziały, patrolujące okolicę.

     Siedział nieruchomo, śledząc szmaragdowymi tęczówkami przesuwające się po ścianach budynków języki światła, które jakoby pazury pełznącej bestii przesuwały się stale naprzód, wiedzione rozpalonym kawałkiem drwa niczym marchewką, co ją ktoś przyczepił do zawieszonego nad głową kija. Szybko jednak okręcały się, tonąc w bocznej uliczce i znikając chłopakowi z oczu. Wtedy to opierał swe szorstkie, ciągle nieco opuchnięte dłonie, przy przywierających do drewnianej belki biodrach, a odrzuciwszy głowę do tyłu, przyglądał się ogromnej liczbie tysięcy gwiazd, które ugrzęzły gdzieś tam – daleko. Nie wiedział dokładnie, ile ich jest. Słyszał jednak kiedyś, że tysiąc to bardzo, bardzo wiele.
     Strażnicy pojawiali się i odchodzili. Nikt nie zadał sobie trudu, by szukać nocnych wędrowców gdzieś po wyższych segmentach zabudowań. Może po prostu, z grzeczności, nie chcieli mu przeszkadzać w tej osobliwej formie medytacji i wyciszenia. Pozostawiony sam sobie miał czas dla siebie, mógł pomyśleć. Problem pojawiał się wtedy, kiedy Physalis łapał się na tym, że nie miał za bardzo o czym. Już dawno porzucił swoje nadzieje na to, że kiedyś, przy łucie szczęścia, uda mu się wyrwać z tej spływającej spermą nory i rozpocząć inne życie. Czasem jeszcze w snach miewał przebłyski niedoścignionego szczęścia, jednak i one, stopniowo wypleniane, coraz rzadziej przyprawiały go o szybsze bicie serca i mimowolny uśmiech.
     Siedział więc, niczym ptak na swej gałęzi, który, nauczony brać życie, jakim jest, nie potrafił i nie chciał już nic zmieniać.
     Drgnął mimowolnie, słysząc, że oto kolejni aktorzy pojawili się na jego prywatnej scenie. Naturalni, zupełnie nieświadomi faktu, że ktoś ich obserwuje. Rozejrzeli się wokół, jakby chcieli się upewnić w tym przekonaniu. Idioci. Chociaż to róbcie dokładnie. Jego uszu dobiegły poddenerwowane głosy, a następnie pukanie do drzwi, przy których się zatrzymali. Kiedy czyjś głos zaprosił ich do środka, Phys podciągnął nogi pod siebie i podniósł spokojnie ze swego siedziska. Ogarnął wzrokiem okolicę w poszukiwaniu innych uczestników przedstawienia, by mieć pewność, że i on nie stanie się jednym z nich. Pochylony, sunął przed siebie, niemal na czworaka, przedostając się przy pomocy kładki na dach jednego z domostw po drugiej stronie ulicy.
     Nie miał pojęcia, co tu się właśnie wyczyniało, jednak coś nie dawało mu spokoju. A może to po prostu zwykła ciekawość? Wojskowi bynajmniej nie przypominali nikogo, kto miałby nieść humanitarne wsparcie, tym bardziej o tak późnej porze. Postanowił to sprawdzić. Byś może natrafi na coś, o czym nie słyszały nawet jego koleżanki z Jedwabnego szlaku? Chociaż raz to on będzie w stanie podzielić się z nimi informacją, zamiast tylko korzystać z zasłyszanych przez nie plotek podczas średnio-pasjonujących gier wstępnych.
     Znalazł się na dachu domu, w którym chwilę wcześniej zniknęło dwóch mężczyzn, co przykuli jego uwagę. Przywarł do podłoża, próbując nasłuchiwać tego, co mogłoby się dziać wewnątrz. Spodziewał się posłyszeć strzępy rozmów, wspólne knowania albo, co gorsza, przeradzający się w jęk krzyk zarzynanego wieprza. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę z tego, co dane mu było ujrzeć. Dłonie ściskające głowice oręża nie przywodziły na myśl niczego pozytywnego. On sam, dla pewności, przesunął palcami po ciemnym materiale w poszukiwaniu swojej broni. Uspokoił się, czując jej ciężar w dłoniach. Powrócił do dawnego zajęcia. Jeżeli nie mógł niczego usłyszeć, obszedł na ugiętych kolanach całą powierzchnię dachu, by znaleźć odpowiednie ku temu miejsce. Nie miał najmniejszego zamiaru schodzić. Przynajmniej na razie.

     Znalezienie dogodnej pozycji nie przychodziło mu tak naturalnie, jak mógłby tego po sobie oczekiwać. Oczywiście, zdarzało mu się już wcześniej podsłuchiwać, podglądać niczego niespodziewających się gości burdelu, jednak tam doskonale wiedział, co zrobić, gdzie się ustawić, aby przeszpiegi dały mu najlepsze efekty. W terenie było już trochę ciężej, ale i tam bez trudności łapał w lot ciekawe smaczki, którymi dzieliły się plotkujące baby czy też powracający z dalekich wypraw kupcy. Używali różnych słów, których on nie potrafił z niczym powiązać. Niektóre, zapewne nazwy odwiedzonych krain, brzmiały jakoby obce domy rozpusty albo zmyślone imiona pracujących tam dziewcząt. Nic więc dziwnego, że Physalis, nieobeznany w otaczającym go świecie, zwykł uważać wszystkich handlarzy za niewyżyte, perwersyjne świnie. Szczególnie, kiedy posłyszał nowiny w stylu: "Ty wiesz, jaką miałem ostatnio przygodę z Jarugą? Próbuję, raz za razem, ile mam sił, ale kurwa nie puści. Toteż stoję na mieliźnie i czekam. Dopiero kiedy jakiś się nade mną zlitował i mnie pchnął, to poczułem, że płynę." Tak, takich i innych smaczków nasłuchał się młodzian wiele. Tego, jak ważną rolę odegrała tutaj jego psychika, prawdopodobnie długo się nie dowie. Ciekawość nie pozwalała mu jednak zaprzestać tej, być może jednej z niewielu, prawdziwej rozrywki – życia należącym do kogoś innego życiem.
     Wreszcie legł na dachu, wyciągając się, jak tylko mógł, wychylając aż do wysokości klatki piersiowej. Tak jak się tego spodziewał, śledzeni nie należeli do najbardziej inteligentnych spośród ludności Novigradu. Zapewne myśląc, że dokonane wcześniej pobieżne oględziny gwarantują im sekretom, czy czemukolwiek, z czym przybywali w to miejsce tak późną porą, bezpieczeństwo. Chłopaczyna miał nadzieję, że to nie zmieni się zbyt szybko.
     Zdębiał, kiedy okazało się, że miał rację. Rzadko ją miewał, a tymczasem udało mu się odkryć, iż głupkowato brzmiące hasło faktycznie było formą tajnego kodu! Był to niewątpliwie jeden z największych przebłysków intelektualnych tej persony w tym miesiącu. No ale czego można by się spodziewać po kimś, kto wolne chwile pomiędzy oporządzaniem domu uciech spędza na tłuczeniu się po mordach z przypadkowymi typami spod ciemnej gwiazdy, z których drogami skrzyżują się akurat jego własne? On, bynajmniej, nie spodziewał się po sobie zbyt wiele.
     Pierwszy raz od dawna poczuł ogromną potrzebę, by coś zapisać. Gdyby tylko miał taką sposobność... Kawałek kartki i pióro... Odpowiednie umiejętności... Otrząsnął się z niezbyt górnolotnych marzeń i począł czym prędzej szeptać pod nosem zasłyszane słowa, starając się je zapamiętać. Najciszej jak potrafił. "Sto koron, sto, Bohrus, Bohrus, sto koron, magazyn?...".
     Miał pewne trudności z powiązaniem faktów. Dopiero kiedy nastąpiła dłuższa chwila przerwy, kiedy to dziadyga podniósł się ze swojego siedziska, prawdopodobnie pojął główny sens. Nie znał jednak żadnych szczegółów. Wodząc oczyma po wnętrzu izby, starał się zaobserwować coś, co pomogłoby mu ustalić profesję starca. Wciąż nasłuchiwał, wytężając zmysły. Nie chciał przegapić nawet pojedynczego słówka.

     Obserwował całą sytuację, nie przeczuwając tego, co mogło się za chwilę wydarzyć. Skupił się bardziej na szczegółach, pojedynczych słowach, które pojawiały się w wypowiedziach zebranych w izbie mężczyzn, starając rozwikłać zagadkę, w jaką się przypadkiem wplątał. Zanotował w pamięci imię jednego ze strażników, co przybyli po swe wynagrodzenie, naturalnie dla siebie mrucząc je pod nosem kilkukrotnie.
     Starzec na powrót zajął miejsce przy stole, by naraz obrócić się znów w stronę pieca, czy cokolwiek znajdowało się w miejscu, gdzie przed momentem przystanął na krótką chwilę. Przechylił się delikatnie, starając się dojrzeć coś ponad ramieniem Bohruna, niestety – na próżno. Jak miało się jednak okazać, ta informacja, prędzej czy później, i tak miała do niego trafić.
     Dziadyga rozpoczął swój taniec śmierci, zbierając przy tym nader obfite żniwa. Physalis rozdziawił usta w niekłamanym szoku, w jaki wprawiła go kondycja podstarzałego mężczyzny. Czy jego zły stan, jakiego był świadkiem jeszcze sekundę wcześniej, był tylko elementem jego gry, mającej na celu zmylenie nieprzychylnych mu jednostek, aby opuściły gardę? Zapewne, sądząc po tym, jak łatwo udało mu się nabrać nie tylko jego, ale i postawnych strażników prawa, choć może bardziej własnych interesów.
     Nim się spostrzegł, poczuł, jak targają nim konwulsje. Oczywiście – biorąc udział w niezbyt ciekawych elementach życia miasta, widział już wiele, mniej lub bardziej przerażających scen. Ta jednak nie mogła zostać porównana do żadnej z sytuacji, jakiej zdążył już doświadczyć. Szarpnął ręką, chwytając się za usta, by nie wypuścić zawartości; byłoby to równoznaczne ze zdradzeniem swojej pozycji. Pech chciał, że zahaczył o jedną z dachówek, zrzucając ją z dachu. Ta rozbiła się na kawałki, sięgając nierówno brukowanej drogi.
     Na moment spojrzenia chłopca i mężczyzny spotkały się, a oczy tego pierwszego rozszerzyły gwałtownie. Nie, nie, nie, nie! Natychmiast podniósł się, najpierw na klęczki, aż do pełnego wyprostu i pognał przed siebie, starając się jak najbardziej oddalić od tego miejsca. Miękkim susem zeskoczył z dachu. Biegł co sił, raz po raz biorąc ostre zakręty, by znikać w kolejnych, ciemnych alejkach. Kiedy dotarł do ślepego zaułka, z którego jedynym wyjściem było wdrapanie się na sporej wysokości mur, poznaczony wyrwami, jakich używał do tej czynności Phys, opadł na kolana, próbując złapać oddech.
     – Kurwa... – przecisnęło mu się przez gardło pomiędzy kolejną serią szalenie szybkich wdechów i wydechów.

     Stopa wykręciła się w kostce nienaturalnie, zaczerwieniając w momencie. Chłopak zaklął tylko, mieszając przekleństwo z nierównym oddechem, który ciężko wydostawał się spomiędzy rozchylonych coraz szerzej warg. Starał się nie oglądać za siebie, jednak ciekawość, czy przyczajony bandyta rozpoczął swą pogoń, wzięła nad nim górę. Zerkał zatem przez ramię raz po raz, wpadając na kolejne postaci. Kto by się spodziewał, że  w środku nocy, będzie musiał uważać na spacerujących po nocy duchownych? Ta postać wydała mu się nieco podejrzana. Skąd mógł wracać o tak późnej porze, z koszem pełnym owoców i pieczywa? Czy on także miał coś na sumieniu, spędzając całe noce na knowaniach i planowaniu kolejnych przekrętów, podczas gdy jego codzienne zajęcie było dla niego tylko wygodną przykrywką dla właściwej działalności...?
     Zacisnął pięść, wbijając paznokcie w skórę dłoni. Musisz się uspokoić, Phys. Wpadasz w paranoję. Skręcił w obrany na początku szaleńczego wyścigu z samym sobą zaułek, opadł na kolana, a dłońmi oparł się o bruk. Dokładnie tak, tego właśnie potrzebował w tamtej chwili – odciąć swe myśli od tego, co zobaczył. W przeciwnym wypadku zwariuje. Oddychał głęboko, czując, jak jego serce wreszcie zaczęło zwalniać. Przymknął oczy na moment, jednak w cieniu powiek znów ujrzał tę ohydną postać. Zadrżał, a jego szczęka rozdygotała się. Musiał coś zrobić z tą informacją. Nie mógł tego tak zostawić.
     Wdrapał się na wyrastający za jego plecami mur. Przykucnął na szczycie, obserwując uważnie okolicę spod czarnego kaptura. Wodził oczyma, jak gdyby czegoś szukał. Wreszcie, w jego głowie zrodził się pomysł. Ruszył czym prędzej w doskonale sobie znanym kierunku.
     Wpadł do "Jedwabnego Szlaku" i zerwał z głowy kaptur. Nie zwracając uwagi na śpiące wokół kobiety, które zapewne poczęły się budzić na wskutek jego nagłego pojawienia się w pomieszczeniu, przebrnął przez nie i miękko zbiegł po schodach na parter. Dotarł wreszcie do strzeżonych przez strażników drzwi, za którymi zwykł odpoczywać Arnold Florent.
     - Pozwólcie mi przejść. Przybywam z ważną wiadomością, niecierpiącą zwłoki. - Celowo mówił zbyt głośno, by przy okazji zbudzić swego przełożonego. Znał dobrze tych tępych osiłków i nie spodziewał się, by mogło ich to przekonać. Wiedział jednak, co miało większą szansę na sukces. - To, z czym przychodzę, może znacznie umocnić pozycję pana Arnolda. Być może będzie mógł zarobić na tej informacji. Muszę tylko z nim pomówić. W tej chwili - zakończył twardo, czekając na ich reakcję.

     Obrzucił go pogardliwym spojrzeniem. Nigdy nie obdarzał go choćby uncją szacunku. Ot, głupi mięśniak, który tylko czekał na polecenie swojego pana, by już lecieć za nim jak szczeniaczek za rzuconym kijem. Jakby sens jego istnienia zależał tylko i wyłącznie od tego, co Florent miał w tej sprawie do powiedzenia. Najbardziej jednak denerwowało go w ochroniarzu to, że w pewnym sensie dzielili ten sam los. Obaj byli skazani na decyzje Nilfgaardczyka, nie mogąc wziąć życia w swoje ręce. Niewolnicy.
     Physalis nie zamierzał wdawać się w niepotrzebną wymianę zdań, która i tak nic by nie wniosła. Mając na uwadze poczynione obserwacje, zamierzał wreszcie coś zdziałać w swej sprawie. Zapewnić sobie nowe możliwości, zakosztować smaku gry, jaką toczyli najbardziej poważani w mieście ludzie. Dołączyć do grona stanowiącego tutejszą elitę, z której zdaniem powszechnie się liczono. Wiedział jednak, że to małe, niedoścignione marzenie mogło okazać się niemożliwym do spełnienia. Wystarczającą nagrodą pocieszenia byłoby samo obracanie się w tych kręgach, spróbowanie innego życia. Tego nikt nie mógł mu zagwarantować; poza nim samym. Musiał jakoś wkupić się w łaski wyższych sfer. Jak? Robiąc to, co potrafił najlepiej! Tylko czy dało się coś osiągnąć przypadkowym wpadaniem na niewygodne dla innych mieszkańców informacje lub drobne kradzieże? O tym nie był już tak przekonany.
     Pewnie przekroczył próg sypialni. Omiótł pomieszczenie beznamiętnym spojrzeniem, by nagle zdać sobie z tego sprawę. To działo się właśnie w tej chwili. Skup się, chłopcze! W jego oczach zaiskrzył pierwiastek podniecenia, a i reszta ciała przygotowywała się do tej teatralnej etiudy. Stanął na baczność, jak gdyby miał zamiar złożyć raport przed swym generałem, jednak waga informacji, jaką przynosił, była zbyt wielka – ramiona rozedrgały się, jednak chłopak, niby to walcząc sam ze sobą, zdołał je jako tako opanować.
     – Wielmożny Arnoldzie Florent. Przepraszam, że śmiem zaburzać panu czas spoczynku, jednak przybywam w sprawie, która nie może czekać – zakończył krótki pokaz recytatorski, czekając na to, by został mu udzielony głos. – Rzecz dotyczy kradzieży pewnego towaru z jednego z tutejszych magazynów. Śmiem zatem sądzić, iż sprawa związana jest z nikim innym, jak samym Hugo Vimmleitem.
     Dał sobie moment na złapanie oddechu, choć w rzeczywistości chciał pozostawić swojego przełożonego na chwilę z tym przypuszczeniem sam na sam. W ten sposób mógł rozbudzić jego ciekawość i podarować mu czas na uświadomienie sobie, że większość magazynów należała właśnie do persony, którą wspomniał. Zamierzał w ten sposób przygotować go na to, co zamierzał.
     – To jednak nie wszystko. Sprawca pozbył się świadków, pozostawiając po sobie dwa trupy. – Jego oczy błyszczały najwyższą formą ekscytacji. Chłopak miał nieodparte wrażenie, że mężczyzna również potrafi dostrzec, jak cenną informację mu przyniesiono.  – Więcej nie mogę niestety powiedzieć – uczynię to dopiero w obecności samego pana Hugona. I nie próbowałbym wpłynąć na mą decyzję, gdyż w podobnym razie zapomnimy o całej sprawie, a Pan straci okazję do zjednania sobie osoby Vimmleita, a może i jego kiesy. A przecież nie chcielibyśmy tego, prawda?
     Skryta pod przykrywką euforycznego uniesienia pewność siebie spozierała na Arnolda milcząco. Czuł, że ma go w garści.

     Przed osiągnięciem najczystszej euforii powstrzymywała chłopaka postawa osobnika, któremu zdecydował się powierzyć swoje odkrycie. Wszystko wskazywało na to, że wieść, z jaką przybywał jego podwładny, nie zrobiła na nim większego wrażenia. Młodzian, choć zbity z tropu, nie dawał za wygraną. Wciąż starając się utrzymać na twarzy wyraz podniecenia poufną informacją, oczekiwał jakiejkolwiek reakcji ze strony pracodawcy. Ta w końcu nadeszła, jednak w żadnym stopniu nie spełniła oczekiwań Physalisa.
     Usłyszawszy polecenie Arnolda, zbladł. Nic nie przekonałoby go, by miał wrócić w tamto miejsce, nawet pod eskortą wykidajły Florenta. Poza oczywistym faktem, że każdy normalny człowiek jak najszybciej opuściłby swój dom, będąc nakrytym na gorącym uczynku lub pozbył się ciał, w jego głowie zrodziła się jeszcze jedna wizja. Bohrun, spodziewając się ponownego przybycia młodzieńca w tamte rejony, mógł zasadzić na niego pułapkę, pozbywając się w ten sposób zapewne jedynego świadka niewygodnego dla starca zdarzenia. Tym bardziej, że – jak sam wspominał – nie pracował w pojedynkę. Bezpośrednie narażenie się zorganizowanej grupie przestępczej raczej nie wchodziło w grę. Nie na to się pisał.
     – Z całym szacunkiem, ale ja nie mam zamiaru tam wracać. Nie zdążyłem wspomnieć, że sprawca dojrzał mnie na miejscu zbrodni, toteż zapewne ciała zostały już dobrze ukryte, a on sam zdążył zbiec. Jeżeli pan jednak pozwoli, chciałbym zaproponować inne rozwiązanie. – Zamilkł, oczekując na pozwolenie, aby mógł przedstawić swoje stanowisko. – Proponuję zapytać komendanta, czy wszyscy jego ludzie powrócili ze swoich patroli. Jedną z ofiar jest bowiem człowiek, którego nazywano Hurełką, prawdopodobniej zajmujący się pilnowaniem ograbionego magazynu. W ten sposób będzie miał pan pewność, że mówię prawdę.
     Choć wcześniej błądził wzrokiem po podłodze, teraz uniósł spojrzenie, przeszywając nim osobę Arnolda. Miał nadzieję, że zaproponowane rozwiązanie spotka się z jego aprobatą, a scenariusz, w którym udają się na przeszpiegi w zbroczone śmiercią i kłamstwem miejsce, pożrą płomienie, pozostawiając po nim jedynie kupkę popiołu.

     Kiedy tylko spojrzał w oczy Arnolda, zrozumiał, że poczynił błąd. Co sobie wyobrażał w tamtej chwili? Przecież ciągle nosił na sobie ślad będący upamiętnieniem jednego z występków, jakich dopuścił się względem siedzącego naprzeciw mężczyzny. Może i teraz przynosił mu coś, w jego mniemaniu, wartościowego, jednak najwyraźniej nie znaczyło to, że mógł się nadto spoufalać w rozmowie z nim, co wcześniej błędnie założył. Spodziewał się natychmiastowej reakcji ze strony opasłego strażnika, jednak ten, zamiast przyłożyć mu jedną z ciężkich pięści, sięgnął po stołek i postawił przy nim. Nie było koniecznym, aby padło choć jedno słowo więcej – Physalis doskonale wiedział, że tym razem samobójstwem byłoby się sprzeciwić.
     Zasiadł więc, w myślach, niczym zębach, mieląc posłyszane obelgi, mniej lub bardziej skryte w gąszczu paplaniny Florenta. Nie cierpiał gnoja. Odkąd sięgał pamięcią był dla niego niczym kundel albo osioł domokrążcy, z tym że ten pewnie lepiej traktował swego towarzysza podróży, mimo obładowywania go monstrualnych wielkości tobołami. Nie patrzył w oczy mężczyzny, nie popełni już tego błędu w najbliższym czasie. Śledził zatem ruchy wąskich warg, które to tak często widywał skrzywione w swoim towarzystwie, bardziej czytając, niźli słuchając tego, co Arnold miał mu do powiedzenia.
     Kiedy w sposób zbyt dosadny, nawet jak na niego, przypomniał mu o zawodzie jego matki, oparta o zydel dłoń drgnęła, niemal przebijając się paznokciami wgłąb drewnianej deski. Nim jednak na twarzy młodziana zdążył pojawić się jakikolwiek grymas, już wykręcał się w bok, niesiony potężnym ciosem Bogdana. Ciało oderwało się od stołka, opadając z łoskotem na posadzkę. Zdążył jedynie skulić się, osłaniając jedną ręką głowę, drugą natomiast opasając wokół brzucha. Kolejne uderzenie zapoczątkowało serię, która zdawała się nie mieć końca. Miał wrażenie, że przy każdym kopnięciu Kravec dawał upust swojej ekscytacji związanej z aktem całkowitego poniżenia, co poniekąd wpisywało się w jego barbarzyńską naturę. Gdyby tylko to on mógł raz być oprawcą – grubas nie przeżyłby tej pogawędki.
     Jednak nie sam fakt tego, że jego kości ledwie wytrzymywały pod naporem kolejnych razów wykidajły, był dla niego największym upokorzeniem. Do jego uszu docierały bowiem słowa, którymi Arnold rył w umyśle chłopaka znacznie poważniejsze rany. Phys mylił się. Wcale nie cierpiał Florenta. On go nienawidził. Nienawidził z całego serca. Gdyby tylko był w stanie zebrać myśli... Wyobraziłby sobie ich spotkanie, z dala od świadków i obstawy. Niech no on tylko go dopadnie w swe ręce! Jednak i na to przyjdzie jeszcze czas. Jeszcze nie teraz...
     I nagle wszystko ucichło. I gradobicie ciosów, i potok zajadłych niczym pełzające wśród traw gadziny. Nie otwierał jeszcze przez chwilę oczu oraz nie opuszczał mizernej gardy, wciąż formowanej przez coraz bardziej rozedrgane ręce. Zaklął jeszcze w myślach i przewrócił na obolały brzuch. Próbując wstać jak najzgrabniej, by nie dać satysfakcji przełożonemu z efektywności jego nauk, stęknął cicho. Ból żeber był niewyobrażalny. Najchętniej wziąłby gorącą kąpiel, a później skorzystał z usług leczących każdą męską dolegliwość kobiecych dłoni. Miał jednak coś do udowodnienia. Wyprostował się, choć nie tak idealnie, jak sobie zamierzył. Ciągle nie otwierał oczu, zdając sobie sprawę, że nie potrafiłby się zdobyć na przyjemne spojrzenie, jakiego Arnold zapewne od niego oczekiwał.
     – Jak sobie życzysz. Udamy się w tamto miejsce.
     Obrócił się z zamiarem opuszczenia pomieszczenia. Dopiero, kiedy stał plecami do mężczyzny, rozchylił powieki, by poczuć, jak jedno oko zaczyna napływać krwią. Przetarł je rękawem jasnej koszuli, który wystawał spod czarnego płaszcza. Skierował się ku drzwiom frontowym, choć jego sposób poruszania się pozostawiał wiele do życzenia.

   Poczuł na sobie dłoń pracodawcy i zamarł w miejscu. Zagryzł szczękę, czekając na jakikolwiek akt z jego strony, który wyprowadziłby go z równowagi. Kolejne słowo obelgi, a może on sam zechciałby dorzucić od siebie choćby jeden cios, czując niedosyt po widowisku, jakie przygotował dla niego ten bezmózgi Kravec, wciągając przy tym do tańca samego Physalisa. Spodziewał się czegoś, co mogłoby go skłonić do zaciśnięcia pięści na rękojeści skrywanego pod przykryciem płaszcza sztyletu, by wreszcie wykonać jeden, śmiertelny zamach. W końcu czekał na tę możliwość tyle czasu.
   Nic takiego jednak się nie stało. Zamiast tego Arnold obrócił go ku sobie, by sięgnąć białą tkaniną ciągle otwartej rany i zabrudzić chustę krwią chłopaka. Nie wiedział, jak ma się zachować. Z jednej strony był to czyn, świadczący o jego trosce. Z drugiej sprawiał za to, że Phys czuł się niekomfortowo – w końcu sam mógł o siebie zadbać. Poza tym jeden akt miłosierdzia niczego nie zmieniał. Złodziejaszek nie potrafił poczuć do Florenta nic poza niechęcią i odrazą. Faktycznie, nawet jego zapach odrzucał go od osoby stojącej tuż przy nim.
   Wyraźnie odetchnął jednak, kiedy ten zrezygnował z pomysłu powracania na miejsce zbrodni. Zamiast tego złożył mu propozycję. Kolejny raz tego wieczora mężczyzna zaskoczył go do tego stopnia, że Physalis nie potrafił zebrać myśli. W pierwszej chwili był przekonany, że przełożony żartuje. Odważył się na obrzucenie go ukradkowym spojrzeniem, starając się dojrzeć w jego oczach coś, co potwierdzałoby tę wersję.
   Poczuł, jak coś stanęło mu w gardle. Z wielkim trudem przełknął ślinę, pozbywając się nieprzyjemnego uczucia. Czyżby miał być jego chłopcem od czarnej roboty? Dlaczego więc prosił go o zaprzestanie nocnych wędrówek? Przecież poniekąd o to go właśnie prosił, prawda? Młodzieniec miał nadzieję, że Arnold zdaje sobie z tego sprawę.
   – Tak jest. Jeżeli takie jest pana życzenie...? – podświadomie zaakcentował końcówkę odpowiedzi w taki sposób, że przypominała potwierdzenie, jakim obdarzała monarchów jego służba. Co uważniejszy doszukałby się jednak nutki niechęci. Skoro chłopak uczył się wcielania w inną postać od najmłodszych lat, wątpliwym było, by właściciel przybytku zorientował się w jego prawdziwych odczuciach. Co prawda, był ciekawy, czy rzeczywiście Florent dotrzymałby danego mu właśnie słowa. Z drugiej za to miał  wrażenie, że w ten sposób chce go wpakować w kłopoty tak poważne, że chłopaczyna nie będzie miał najmniejszej szansy sobie z nimi poradzić. W ten sposób będzie mógł pozbyć się utrzymanka, umywając ręce, jak to miał w zwyczaju.
   Postanowił jednak zaryzykować.
   Stanął już znacznie prościej przed biurkiem Arnolda i oczekiwał, aż ten poda mu świstek papieru, by następnie pozwolić mu udać się na spoczynek.
   Gdy tylko zniknął za drzwiami, odetchnął. Miał wrażenie, jak gdyby nie oddychał od dłuższego czasu. Wciskając notkę pod niezakrwawiony skrawek bandaża opasającego jego tors, wtoczył się po schodach na piętro, gdzie zamieszkiwały tutejsze piękności. Odnalazł jedno ze stojących tu i ówdzie wiader napełnionych wodą (które sam zresztą tu przytachał) i obmył twarz. Świeża rana na szczęście przestała krwawić tak obficie, zdobiąc teraz jego twarz grubym, ciemnobarwnym skrzepem. Następnie, wycieńczony nazbyt intensywnym dniem, wtargnął do pierwszego lepszego pomieszczenia, upadając na posłanie tuż obok jednej z kobiet.
   Obudził się tuż przed nią. Kiedy wymykał się z łoża, dojrzał, że ta otwiera oczy. Rozpoznał w niej dziewczynę, z którą niegdyś studiował księgę traktującą o szkodliwych roślinach. Postanowił skorzystać z jej pomocy.
  – Dzień dobry, słoneczko – rozpoczął, jako że nie mógł przypomnieć sobie jej imienia. Wbił w nią swoje spojrzenie, w którym rodziło się pożądanie. – Nieziemska jak zawsze... Potrzebowałbym twojej pomocy. Mogłabyś zdradzić mi, o czym tu piszą? – otrząsnął się, przypominając o celowości jego wizyty. Uśmiechnął się niczym szelma i wciąż spoglądał na nią niezmiennym wzrokiem. Lewą dłoń wsunął pod koszulę, by dosięgnąć otrzymanej od Arnolda listy. Pochwyciwszy ją, pokazał kobiecie, nie zmniejszając jednak dzielącej ich odległości.

Ostatnio edytowany przez Physalis (2015-12-16 10:37:52)

   Dostrzegł jej wzrok. Może i mniej bacznemu obserwatorowi umknęłoby to drobne zawahanie, jakie pojawiło się w jej spojrzeniu, kiedy zanurzył dłoń pod materiałem koszuli, ale nie jemu. Od dawna przyglądał się z najwyższą uwagą wszystkiemu, co działo się wokół niego, a już w szczególności jeżeli obiekt zainteresowania, choćby chwilowego, mógł się poszczycić taką paletą walorów. Tak jak i teraz, poczuł się jak koneser sztuki, mający przed sobą płótno, które dopiero co opuściło warsztat mistrza malarskiego, by w tej chwili mamić go serią sprośnych propozycji. Patrz na mnie. Podziwiaj mnie. Pożądaj.
   Physalisowi nie trzeba było niczego ponad to, co otrzymał. Felin z pewnością nie ustępowała urodą żadnej z obecnych w przybytku dziewcząt, których wdzięki codziennie musiał znosić, starając się skupić na pracy. Ale czy teraz nie miał do wykonania ważniejszego zadania, również zleconego przez pana Arnolda? Bez jej pomocy nie miał co liczyć na rychły progres w postawionej przezeń misji. Do tego zaś potrzebował się wkupić w jej wdzięki.
   Uchylił usta, wykrzywiające się powoli w lubieżny uśmiech. Mrużąc swoim zwyczajem oczy przyglądał się odkrytym fragmentom jej ciała, których jeszcze nie zdołała schować pod kołdrą. A może nie chciała? Chłopak zmełł zwitek w palcach, by następnie odłożyć go na jednym z drewnianych mebli. Celowo zahaczył o blat paznokciami spracowanej dłoni. Przejechał nią w jej kierunku. W ślad za wysuniętym nadgarstkiem ruszyła cała reszta ciała, kiedy zbliżał się, lekko niczym duch lub powiew wdzierającego się przez uchyloną okiennicę wiosennego powietrza, ku odwróconej kobiecie.
   Nie zwracał uwagi na jej ściszone uwagi, może i przesycone przekorą i złością, ale tak mało ważne w jego odczuciu. Już dawno nauczył się, korzystając z rad jej własnych koleżanek, by nie skupiać się na tej całej grze słów, które toczą najczęściej tylko po to, by mieć dla siebie jakąś wymówkę. Powtarzają ją później jak mantrę, tłumacząc samej przed sobą sytuację, w której decydują się pójść za ciosem i gonić pragnienie. Czasem wstydliwe.
   Przykucnął na zmiętym prześcieradle przy krańcu łóżka, po czym nachylił się ku kłębowisku rudych włosów. Wciągnął w nozdrza ich zapach, zanurzył w nich dłoń, odsłaniając kark. Następnie przylgnął do niej, niemal kładąc się za jej plecami, by złożyć na delikatnej skórze krótkie muśnięcie warg.
   — Proszę...? — Jego szept odbił się na jej szyi gęsią skórką.

   Wystarczyła mu krótka chwila, aby był w stanie pojąć, że już ma ją w swych sidłach. Od tej chwili, cokolwiek nie miałoby się stać, nie umiałaby mu odmówić. Wiedział, że był dla niej ważny, w końcu był jej najbliższym mężczyzną. Nie sposób było jej się przecież wiązać emocjonalnie z kolejnymi klientami, ani tym bardziej z pracodawcą - opiekunem, który, w mniemaniu Physalisa, miał tak naprawdę w głębokim poważaniu, co dzieje się z jego podopiecznymi, póki przynosiły mu zyski. To on był tym, z którym mogła porozmawiać, liczyć na wsparcie, a nawet obdarowywać uczuciem. Czy to na niego padło? Mógł się tylko domyślać. W każdym razie zdawał sobie sprawę z tego, że Felin, podobnie jak większość dziewcząt przybytku, miała do niego słabość. A on potrafił i lubił to wykorzystywać.
   Z uśmiechem na ustach podniósł się na ramieniu, odbił od posłania i sięgnął po zwitkę papieru. Rozwijając ją zwinnymi palcami jednej tylko dłoni, wręczył kobiecie. Miał nadzieję, że zacznie czytać na głos, nie zasypując go wcześniej tonami mądrości i pouczeń na temat jego zajęcia. Skrzywił się niezauważenie, widząc, że rozpoczęła lekturę w ciszy. Kiedy dostrzegł na sobie spojrzenie jej oczu, wiedział już, że nie pójdzie mu tak łatwo.
   - Przecież to jest lista gości na przyjęcie, które wydaje Arnold. Kazał mi ich zaprosić, tłumacząc, że nie może posłać którejś z was, bo przecież nie wypada, żebyście włóczyły się po mieście. Sam też nie pójdzie, bo podobno świadczyłoby to o tym, że nie ma odpowiedniej pozycji i sam musi zajmować się tak błahymi sprawami. - Wymyślił te kłamstwa naprędce. Był jednak do tego przyzwyczajony, toteż nie powinien mieć najmniejszego problemu, żeby przekonać dziewczynę. - To jak, pomożesz mi, czy mam się po raz kolejny narazić staremu?
   Postanowił wziąć ją na litość. Był to może nieczysty chwyt, ale miał nadzieję, że zagwarantuje mu on zwycięstwo. Wbił w nią swe zielone oczy w oczekiwaniu.

   Pewny siebie Physalis spoglądał uważnie na osobę dziewczęcia, która sięgnęła po alkohol. Wiele razy widział, jak damy tego domu upajały się smakiem wina, zanim przychodziło im oddawać się w objęcia mężczyzny. Chłopak nawet nie starał się ukryć, że podoba mu się taki scenariusz. Kiedy przebierała wśród swych ubrań, w głowie brzmiały mu tylko jego własne myśli. Te wszystkie sukienki nie będą ci potrzebne, kochanie. Zaraz się ich pozbędziesz. Sam sięgnął do rzemieni swej koszuli i jednym pociągnięciem rozsupłał węzeł, obluzowując koszulę.
   Wreszcie Felin zaczęła mówić. Młodzieniec uśmiechnął się zadziornie, dochodząc do wniosku, że ostatecznie dziewczyna zdecydowała się nie droczyć się dłużej i ulec mu. Zapisywał w pamięci nazwiska, które już gdzieś wcześniej słyszał. Przynajmniej takie miał wrażenie.
   - No widzisz? Nie mogliśmy tak od razu? - odezwał się przyjemnym głosem, kiedy skończyła. Chciał się do niej przysunąć, objąć, obdarzyć pocałunkiem, jednak jedno jej spojrzenie wystarczyło, by zorientował się w sytuacji. Dziewczyna nie wyglądała na taką, która miałaby chęć na uprawianie z nim miłosnych igraszek. Raczej na taką, która była gotowa pożreć go żywcem. Physalis zastygł w bezruchu obserwując scenę złości. Z trudem zapamiętał trzy pierwsze sumy. Nie próbował nawet jej obłaskawić, gdy stanęła przy drzwiach i zasugerowała, żeby zostawił ją samą. Przechodząc obok, sięgnął tylko po kartkę i bez słowa przeprosin wyszedł na zewnątrz.

***

   Dostrzegł tego cymbała już wlokąc się po schodach. Syknął pod nosem niedbałe przekleństwo, po czym uchylił drzwi. Nie przywitał się nawet skinieniem głowy, jak gdyby zupełnie go zignorował. Przystanął jednak obok, zdając sobie sprawę, że we dwójkę będzie im raź... wróć! Przynajmniej nie będzie musiał się z delikwentami rozprawiać sam. Tym bardziej, że Physalis już wielokrotnie miał okazję podziwiać Bogdana w akcji. Niestety nie stawał wtedy w jego obronie. Może jednak tym razem miało się to zmienić? W końcu ten głupi kundel był na każde zawołanie Arnolda. A młodzieniec, dla odmiany, starał się spełnić jedno z jego poleceń.
   Na pytanie osiłka, wydobył z kieszeni płaszcza zwiniętą listę. Natychmiast jednak schował ją, tym razem jednak przy lewej stopie. Może nie był wielkim taktykiem, jednak wydawało mu się, że w wielkim zamieszaniu łatwiej stracić płaszcz niż zawartość buta. Zebrane na jednej kartce informacje mogłyby być niewygodne zarówno dla nich, jak i Florenta.
   - Mam. Pierwszy to Kern Vindigan. Wiesz, gdzie go znajdziemy?
   Oparł dłonie na bokach, końcówkami palców sprawdzając mocowanie sztyletów do paska.

Wrócił do miejsca, którego od dawna nie zwykł nazywać już domem, kiedy miasto powoli budziło się do życia. Wschodzące słońce przechadzało się po okiennicach kolejnych domostw, gasząc przy okazji przydrożne lampy. Chociaż z "Passiflory, na miękkich nogach wytoczył się, jak przyzwyczajony był mierzyć czas, już dobrych kilka razów wcześniej, urządził sobie jeszcze orzeźwiający spacer. Próbował złapać przed snem trochę świeżego powietrza, wolnego od tanich perfum dziwek i unoszących się wszędzie smrodu potu i alkoholu, wydzielanych przez umęczone ciała gości przybytku. Znalazłszy się w najlepiej sobie znanej okolicy, gdzie każdy zakamarek miał swoje miejsce na mapie, którą młodzieniec skrzętnie pielęgnował w swojej pamięci, wskoczył naraz na niskie schody, skąd wgramolił na taras pierwszego piętra sąsiedniego domostwa. Stamtąd już tylko niski murek i prowizoryczna kładka dzieliły go od okna jednego z pokojów "Jedwabnego Szlaku". Ostrożnie rozchylił okiennicę, zaglądając przezeń, by wreszcie zsunąć się na podłogę cicho niczym dachowy kot. Przemknął bezszelestnie przez pokój, w którym spały przytulone do siebie dwie dziewki, a znalazłszy się w końcu na korytarzu, wpadł do pierwszego lepszego pokoju. Zauważywszy wolne posłanie, zsunął z ramion ciemny, niezbyt gruby płaszcz, rozsupłał rzemienie opasające go w pasie, szarpnięciem nóg pozbył się skórzanych, znoszonych butów, by ostatecznie zakopać się w przyjemnych objęciach prześcieradeł. Byle na krótkie kilka razów, choćby na chwilkę.
Ze snu wybudziło go powstające z nocnej zadumy życie przybytku Bazaru Zachodniego. Jak zwykle, słońce już dawno ktoś zawiesił wysoko na nieboskłonie, prażąc karki uwijających się w pocie czoła robotników, od rana pędzących to w tę, to w drugą stronę. Założył spodnie, przetarł wewnętrznymi częściami dłoni zmiętą koszulę i wsunąwszy bose stopy w rozrzucone obuwie, zszedł po schodach na dół. Ściskając kurczowo zwitek, skrzętnie chowany w jego dłoni, zastukał w solidne drzwi, prowadzące do komnaty Florenta. Gdy tylko ten zdał się zaprosić go do środka, pchnął je, by przywitać pana Arnolda lekkim skinieniem głowy.
– Dzień dobry. Bogdan już pana wczoraj odwiedził, prawda? Mam nadzieję, że wszystko się zgadza. – Zbadał wzorkiem, czy aby na pewno przełożony był zadowolony z jego pierwszej akcji. – Czy mógłby mi pan przypomnieć, kto był następny i o jaką należność chodziło? – Wysunął przed siebie listę, którą dostał od niego kilka dni wcześniej. Arnold Florent musiał zdawać sobie sprawę, że Physalis nie umie czytać, bo niby skąd? Chłopak miał więc nadzieję, że zmiękczony powodzeniem z dnia poprzedniego mężczyzna pomoże mu w tej kwestii.

Miał szczęście nie przerwać Florentowi w wykonywaniu żadnej czynności, toteż natychmiast znalazł się w jego komnacie. Pomieszczenie to nie przywodziło na myśl nader przyjemnych wspomnień. Jednoznacznie kojarzyło się chłopakowi z licznymi naganami, czy — jak to niektórzy zwykli nazywać — próbami wychowania, które nierzadko kończyły się siniakami i innego rodzaju skaleczeniami. I, bynajmniej, nawet nie z ręki samego Arnolda, który tego dnia postanowił spłatać mu figla i przywitać go uprzejmym uśmiechem. Był to widok dla niego tak nietypowy, że na chwilę chłopak zdębiał, doznając chwilowej amnezji. Zdawał się całkowicie zapomnieć o swojej zasłudze dla sprawy swego przełożonego, zastanawiając się przy tym, czy to aby na pewno nie jakiś podstęp. W poszukiwaniu odpowiedzi zajrzał w oczy mężczyzny, co tylko przyprawiło go o dreszcze.  Szybko zaniechał więc tej czynności, wbijając spojrzenie w wąskie usta, kiedy tylko zasiadł na wskazanym sobie krześle. Wtedy to Arnold postanowił przyjść Physalisowi z pomocą, naprowadzając go na przyczynę jego nadzwyczaj dobrego humoru.

— Dziękuję — wymamrotał, ciągle jednak nie spoglądając zimne, zielone tęczówki, kolorem do złudzenia przypominające jego własne, a mimo to tak bardzo odmienne. Wysłuchawszy wskazówek, odezwał się znowu. — Oczywiście, jeżeli taka jest pana wola, chętnie podejmę się nauki. Sprawą Hioba zajmę się natychmiast, jeżeli, rzecz jasna, moja pomoc nie jest bardziej potrzebna tutaj, przy pracach związanych z domem.

Zmusił się do kontaktu wzrokowego, który udało mu się tym razem utrzymać znacznie dłużej. Podświadomie założył sobie, że w ten sposób pokaże, że może być traktowany z powagą. Starał się przy tym za wszelką cenę brzmieć elokwentnie, choć efekt mógł być różny. Czyżby to ze względu na przedstawioną mu wcześniej obietnicę, jakoby Florent faktycznie widział w nim pewien potencjał i zamierzał go "awansować"? A może chodziło o to, że wreszcie poczuł się doceniony za coś ambitniejszego, niż tylko poświęcanie swego czasu na trywialne zadania, którym mógł sprostać każdy...?

Physalis siedział nieruchomo na swym niezbyt wygodnym siedzisku, obserwując uważnie najciekawszy ze wszystkich elementów, współtworzących obraz tego pomieszczenia. Arnold Florent, ten znienawidzony przez chłopaka skurwysyn, uśmiechał się teraz doń, chwaląc go przy tym. Tak przynajmniej mogłoby się wydawać, gdyż późniejsze słowa mężczyzny dały młodzieńcowi do myślenia, co do przyczyny czynienia takich uprzejmości. Jego kłykcie odruchowo przylgnęły do spodniej części krzesła, zaciskając się boleśnie na drewnianej płycie. Za nic nie chciał przyznać się sam przed sobą do tego, co właśnie podkreślał Florent. Nigdy, przenigdy, nie mógłby pogodzić się z myślą, że stał się jego wiernym sługusem, chłopcem na posyłki lub do innego typu brudnej roboty.

Tak czy inaczej, w ten właśnie sposób kreowała się rzeczywistość.

Mógł szczerze nie znosić mężczyzny siedzącego naprzeciw, jednak doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że raczej nie miał zamiaru przeciwstawiać się jego poleceniom. Nie chodziło już tylko o ciągłe uprzykrzanie życia poprzez nawał niepotrzebnej roboty, której niewykonanie skończyłoby się chłostą lub bliższym spotkaniem z osiłkiem, który gdzieś tam czekał na niego, by wyruszyć z kolejną "misją". Physalis raczej nie liczył już na to, że bez żadnych konsekwencji mógłby porzucić paranie się negocjacjami wątpliwej reputacji. Wiedział już zbyt dużo, widział zbyt wiele. Ostatnim, czego mu było trzeba, to śmiertelny wróg i to jeszcze z odpowiednimi środkami, by już pierwszej nocy zatrzymać jego krwiobieg w martwym sercu. Choć z jednej strony te wnioski przyprawiały go o niechęć i obrzydzenie postacią Arnolda, chłopak nie krył się ze szczerym podziwem, jaki w nim wzbudzał. Oto zupełnie, wydawać by się mogło, niepozorny mężczyzna, prowadzący cieszący się nie najgorszą sławą burdel, a potrafił złapać za jaja największe persony tego miasta i czerpać z tego zyski. Chciał się tego nauczyć. I nieważne, czy będzie musiał wejść w spółkę z samym diabłem, uosobionym w osobie Florenta. Nieważne nawet, jak bardzo narazi się tym wszystkim poważanym ludziom, obracających się w bardziej lub mniej wpływowych kręgach. Miał zamiar dobrze wykorzystać daną mu szansę i, wzorem pana Arnolda, dostrzec w tym świetną okazję i wycisnąć ją jak cytrynę, odnosząc korzyści nawet tam, gdzie z pozoru nie dało się ich znaleźć.

Zaciśnięte wcześniej dłonie odpuściły, stukając teraz niesłyszalnie o dno siedziska.

Podtrzymanego pomysłu odnośnie rozpoczęcia nauki czytania pisma i jego zapisu już nie skomentował. Dopiero na całkiem wyraźne polecenie opuszczenia pokoju, podniósł się bezszelestnie i okręciwszy na pięcie, wychynął na korytarz.

— Gotowy! — odparł znacznie żwawiej Physalis, zamykając za sobą drzwi. Ruszył za starszym członkiem tej dwuosobowej drużyny. — Kim jest ten cały Muszka? I ile mamy od niego wyciągnąć? — zdał sobie sprawę, że nie przypomniano mu, o jaką kwotę się rozchodziło.

Ostatnio edytowany przez Physalis (2016-12-01 01:46:46)

— Domyślam się — mruknął pod nosem, podnosząc się na ramionach opartych o lepki blat ławy, przy której siedzieli. Nie miał najmniejszego zamiaru wskazać Ergona jako tego, którego widział tamtej pamiętnej nocy. Ostatniej dla dwójki typów, którym przyszło załomotać do jego drzwi. W ciągu tej krótkiej rozmowy nauczył się więcej, niż można było się po nim spodziewać. To informacja miała być walutą, którą można było targować za większe pieniądze, przy odpowiednio mniejszym ryzyku w porównaniu do jego dorywczego zajęcia, kiedy to opróżniał sakiewki kolejnych, nieostrożnych przechodniów.

Tym bardziej nie miał zamiaru dzielić się swoją wiedzą z kimś, kto nie potrafił docenić jego pozytywnego wkładu we wspólne przedsięwzięcie. Fakt, ryzykował sporo, ale najważniejszy jest końcowy efekt.

Przez całą drogę nie odezwał się nawet słowem. Nie miało się to zmienić również po przybyciu na miejsce, gdzie z początku przyszło im jeszcze czekać, aż jaśnie pan nasyci swe pożądliwe oczy krągłościami roznegliżowanej tancerki. Zaszczycił ich uwagą dopiero wtedy, kiedy opuściła pomieszczenie. Physalis mógłby przysiąc, gdyby tylko przywykł do składania jakichkolwiek obietnic, że gdy przechodziła obok, jej spojrzenie na chwilę zatrzymało się na jego osobie, a twarz przyozdobił nieśmiały uśmiech.

Ruszył w ślad za Bogdanem, zatrzymując się kilka stóp za nim. Spodziewał się, że mężczyźni nie będą mieli w planach, aby włączyć go do rozmowy. Ta natomiast miała być dla niego dobrą sposobnością, aby wywiedzieć się odnośnie powagi sprawy Muszki. Całą uwagę skierował na prowadzoną konwersację, zapominając nawet o wdziękach kobiety sprzed chwili.

Przełknął ślinę, starając się zrobić to jak najciszej. Wszystko wskazywało na to, że kimkolwiek nie był osobnik, na którego szykowali obławę, zaszedł Florentowi za skórę bardziej, niż mógł podejrzewać. A więc nadchodził czas egzekucji. Oby tylko ofiary poniosła odpowiednia strona, pomyślał. Sądząc po przygotowaniach, jakie należało podjąć, wynik konfrontacji mógł być różny. Zapewne powodem tak zaostrzonych środków ostrożności była prawdopodobna obecność czarodzieja w towarzystwie Hioba. Physalis poczuł, jak włosy na rękach stają mu dęba. Będzie to pierwszy raz, kiedy zobaczy magię w użyciu. O ile oczywiście jest on brany pod uwagę jako członek wspomnianej grupy profesjonalistów.

— Tak zrobię, dziękuję. — Odrzekł krótko, kiedy mężczyzna wspomniał o jego matce. Na wzór olbrzyma, skinął głową i opuścił pomieszczenie. Wdrapując się na piętro, przebył kolejne korytarze, wypełnione tu i ówdzie jękami rozkoszy obu płci docierającymi zza zamkniętych drzwi. Dotarł wreszcie do kompleksu pokojów, w których przesiadywały nie zajęte w tym czasie kobiety. Przekroczył próg jednego z nich.

— Witaj, matko. — Oparł się o ścianę tuż przy drzwiach. Jego spojrzenie nie zdradzało żadnych emocji. Gdyby zobaczył się z perspektywy osoby trzeciej, niechybnie odniósłby wrażenie, że to kolejna z rzeczy, których podświadomie zaczerpnął od postaci Arnolda Florenta. — Podobno mnie szukałaś?

— Wydaje ci się — odrzekł, siląc się na uprzejmy ton.  Oczywiście oboje zdawali sobie sprawę z tego, jaka była prawda. Ulżyło mu, widząc, że matka nie próbuje swojego wyćwiczonego, przymilnego uśmiechu, po który zwykle sięgała w sytuacjach niezręcznych, takich jak ta.

Od dawna miał do niej żal o to, że przyszło mu się wychowywać w takich warunkach. Chociaż nigdy nie był przeciwnikiem nadmiaru nagości, takie miejsce nie zapewniało dobrego startu w dorosłe, samodzielne życie. Z początku nie zdawał sobie z tego sprawy, a kiedy już zaczął, cóż, zorientował się, że nie ma przed sobą żadnych perspektyw.  Nie dostrzegał co prawda tego, że brakuje mu wielu przymiotów, które winien był przyswoić w trakcie wychowania, bo nie miał o tym pojęcia. Wiedział natomiast, że nie nauczono go żadnego rzemiosła, co skutecznie zmniejszało jego szanse na podjęcie jakiejkolwiek pracy. Czytać też nie umiał, więc nie mógł nawet udawać jednego z tych mądrusiów, taszczących wszędzie różnego rodzaju pergaminy i księgi.

Na szczęście potrafił się bić i kraść, a zdążył już pojąć, że to często wystarczało, by zapewnić sobie ciepłą strawę i przy okazji wielu wrogów. Tym jednak zdawał się nie przejmować. Był z tego tytułu dumny, jako że to tylko on, nikt inny, przyczynił się do rozwinięcia jego największych atutów.

Wiedział, co prawda, że matka troszczyła się o niego. Tak przynajmniej wynikało ze słów, którymi rozpoczynała niemal każdą rozmowę. Nie potrafił jednak tego docenić. Za bardzo bolał go fakt, że nie podjęła ona ryzyka rozpoczęcia nowego życia. Zamiast tego uczyniła go poniekąd niewolnikiem Florenta. Faktycznie, miał jej za co być wdzięcznym.

— Czuję się dobrze — podjął, by urwać na moment. Wyczytał bowiem z jej twarzy więcej, niż chciałaby pokazać. — Ale to chyba nie o mnie powinniśmy rozmawiać. — Odbił się miękko plecami od podpieranej ściany, by zbliżyć się do niej i przykucnąć przy łóżku. Chciał ją w ten sposób zmusić do nawiązania kontaktu wzrokowego. Wiedział, że w ten sposób nie będzie mogła nic przed nim ukryć. — Co się dzieje?

♫

Physalis nie był sentymentalny. Tym bardziej nie przepadał za wysłuchiwaniem rozemocjonowanych wspominek, nawet jeżeli miały dotyczyć jego samego. A może właśnie z tego powodu? Słowa, nie mające przełożenia na obecną sytuację, uważał za bezwartościowe, niegodne uwagi. Tak było i w tym przypadku.

— Sama wiesz, ile plotki mają wspólnego z prawdą — podniósł się, przybierając na powrót wyprostowaną postawę. Ramiona splótł na wysokości klatki piersiowej. — Ludzie gadają różne rzeczy. Najchętniej sami włożyliby ci do ręki sztylet, kiedy tylko odkryją trupa. Nie obchodziłoby ich to, że mogliby się pomylić, nawet jeżeli wyszłoby na jaw, że nieszczęśnikowi przyszło zawisnąć na stryczku.

Wiadomość, traktująca o niezbyt szczęśliwych losach nowego "znajomego" nie przejęła go bynajmniej. Spodziewał się, że ta odrażająca kreatura prędzej czy później ucieknie się do najprostszego w jego mniemaniu rozwiązania problemów niziołka. Parszywy szczur, jedynie z postury wciąż przypominający namiastkę istoty rozumnej. Chłopak nie miał dla niego niczego, poza odrazą.

— Jestem ciekawy, skąd bierzesz te wszystkie rewelacje, matko. — Spojrzał na przysłoniętą lekkimi zasłonami, ledwie uchyloną okiennicę, zawieszoną ponad jej ramieniem. Nie dostrzegłszy za nią niczego wartego uwagi, skierował wzrok na trzymaną przez kobietę filiżankę. — Nie martw się o mnie, nic mi się nie stanie. Musisz wiedzieć, że ostatnim, czego bym sobie życzył, to towarzystwo takich szumowin, jak ten nieboszczyk... Kern? — zaakcentował pytanie niemal teatralnie, udając, że imię Vindigana wypadło mu z głowy. — Nawet jeśli przyjdzie kiedyś taka konieczność, potrafię o siebie zadbać. Możesz być spokojna.

Podszedł do rozmówczyni i bezceremonialnie chwycił oburącz dłoń, którą tak wnikliwie studiowała.

— A gdyby ktoś wpadł kiedyś na pomysł, coby wpędzić mnie do grobu - spojrzał prosto w jej oczy i uśmiechnął się bezczelnie — Zabiorę go ze sobą.

Ostatnio edytowany przez Lis (2017-04-11 00:22:13)

Syn nie spodziewał się takiej reakcji. Karmił matkę kłamstwami od lat i chociaż udawała, że mu wierzy, wiedział, że jest bodaj jedyną osobą, której nie potrafiłby do końca przekonać do fałszywej wersji zdarzeń. Jednak odpowiedź kobiety nigdy dotąd nie przypominała lamentu tak dosadnie, jak tym razem.

Jeżeli znacie to uczucie, kiedy nie wiecie, jak się zachować, w obliczu histerii kogoś wam bliskiego, to właśnie dla Physalisa nadszedł ten moment. Chciał coś powiedzieć, by zatrzymać słowotok, który wpędzał kobietę w coraz bardziej podły nastrój, jednak nie mógł dobrać odpowiednich słów. Chciał wyciągnąć ku niej ramiona,, aby zdławić histerię, zamykając ją w szczelnym uścisku, ale, nie wiedzieć czemu, nie zdobył się na ten gest. Chciał wreszcie dać jej do zrozumienia, że była dla niego ważna, choćby spojrzeniem, ale nie potrafił unieść wzroku wbitego w drewnianą podłogę.

Pozwolił jej wyrwać swoją dłoń z uścisku. Pustkę, którą po sobie zostawiła, zapełnił materiał koszuli, którą odruchowo chwycił. Zmełł ją w palcach, słysząc, że matczyny głos zaczął drżeć i nieznacznie załamywać. Zdobył się na to, by zmierzyć zieleń jego oczu ze szmaragdem jej tęczówek, które natychmiast jednak zniknęły pod opuszczonymi powiekami, zbierającymi wilgoć pod podkreślonymi jakimś atramentem rzęsami.

Wysłuchał jej, a słowa przezeń wypowiadane wyryły się w duszy głębokimi bliznami. A przecież obiecał sobie kiedyś, że przestanie baczyć na jej morały i pouczenia. Tego dnia coś unosiło się jednak w powietrzu, czego nie sposób było wytłumaczyć ani zrozumieć.

Kiedy odsunęła się od niego, on uczynił podobnie, wycofując się powoli z pokoju. Dotarł wreszcie do ściany przy drzwiach, którą swoim zwyczajem podpierał. Tym razem stał względnie wyprostowany, spoglądając na roztrzęsioną kobietę.

— Bywaj w zdrowiu, matko — odparł, skinąwszy wcześniej głową na znak, że zrozumiał jej instrukcje.

Jeden krok w tył wystarczył, aby znaleźć się na korytarzu. Natychmiast odwrócił się na pięcie i ruszył wzdłuż holu. Natknąwszy się na uchylone drzwi, zerknął przez szczelinę. Dostrzegł Rosalię, dziewczę na oko młodsze od Physalisa, jednak w istocie starsze o kilka wiosen. Kasztanowe fale opadały poniżej odkrytych ramion, zahaczając figlarnie o pełny, odsłonięty teraz biust, kiedy to kobieta zajęta była zmianą odzienia.

Zastukał dwukrotnie i nie czekając na reakcję, pchnął lekko drzwi. Powitał ją skinieniem głowy i uśmiechem, który nie zdradzał więcej, niż tylko fascynację jej osobą. Adorując ją spojrzeniem, zamknął za sobą wejście.


Obudził się, kiedy za oknem było jeszcze ciemno. Zwlókł się z posłania, przywdział prędko rozrzucone w nieładzie ubranie i przeciągnąwszy się, bezszelestnie wychynął na korytarz. Schody doprowadziły go do wejściowej sali, gdzie zamierzał poczekać na Bogdana i resztę świty, którą miał skompletować ten gnój. Ten chędożony plotkarz. Jaki miał cel w informowaniu jego matki o ich poczynaniach?

Usiadł przy oknie, obserwując pogrążoną we śnie dzielnicę.