Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Przyszła tu z zagajnika pod miastem, a przedtem z chramu, by sprawić, że po raz pierwszy od dłuższego czasu spokój tego miejsca został zakłócony.  Fale wznosiły się i rwały, niosąc daleko ku brzegowi odległy i zniekształcony przez wodę śpiew przeskakujących przez nie syren. Wiatr hulał po otwartej przestrzeni, kładąc po ziemi rosnące na wydmach trawy, tak że tworzyły szpaler przed krokami nadchodzącej dziewczyny. A lało i zacinało tak, jak gdyby same niebiosa krwawiły, od razów przecinających je raz po raz piorunów. W świetle ich błysków biel spienionej u brzegu wody, silnie kontrastowała z pociemniałym od deszczu piaskiem, zagarnianym przez wzburzone wody. Postrzępione wodorosty pstrzyły się gdzieniegdzie ciemniejszymi plamkami. Fragment złamanego masztu owiniętego w wydarty kawałek żagla sterczał z piachu połamanym końcem, powiewając z łopotem niczym upiorny sztandar.

Do pełnego szczęścia brakowałoby tu tylko nienaturalnej mgły na horyzoncie, przesączającej się z przedsionków Mörhoggu, zapowiadającej przybicie do brzegu mitycznego Naglfara. Słowem, w tak pięknych okolicznościach przyrody, niejeden poza młodą poetką wziąłby pod uwagę możliwość utopienia się.

Stanęła samotnie na brzegu morza, przekrzykując pioruny, wykłócając się z falami. Lecz niezależnie od tego, jak przekonywała i siebie i je, ich odpowiedź zawsze pozostawała taka sama.

Udawać nie było sensu, bo niby przed kim ani przed czym. Nawet morskie ptactwo nie wyszło, by posłuchać lamentu samotnej figurki na wyspach, znieruchomiałej i obojętnej jak dotkniętej kompresją artefaktową. A zaraz potem skulonej i rozdygotanej niczym po odwróceniu tego zaklęcia.

Otworzyła oczy już pod grafitowym niebem. Burza trwała, ale jakby łagodniej. Jej łachy poszły do piachu, a ambitnie planowała posłać tam i swoją przeszłość. Woda była zimna i spieniona jak cholera. Było jednak w tym coś odświeżającego. Głównie w fakcie, że jej zapach skutecznie radził sobie z ledwie wyczuwalnym, jednak nadal obecnym smrodem juchy. I to bez konieczności kompulsywnego ścierania jej z rąk.

Jedno z jej życzeń zostało spełnione, choć połowicznie. Została znaleziona. Zakutana w płaszcz sylwetka siedziała nieruchomo pośród morza, ale traw, na pobliskich wydmach. Wnioskując z tego, jak opatulała się od dolatującego tam wiatru, nie zapowiadało się, by zechciała pobiec przez plażę i dołączyć do kąpieli.

Przez ogień, przez wodę, przez krew i przez trupy dawnych przyjaciół. Kiedy przejdziesz podobny chrzest, protesty organizmu, ból i fizyczny dyskomfort są zaledwie dystrakcją, którą możesz zignorować. Przejściowym procesem, który okazjonalnie przypomina ci, że żyjesz, choć tylko w sensie fizjologicznym. Zanurzyła się w wodzie nie przejmując się drobiazgami. Zgrabnie jak mała foczka, przepłynęła w tę i w tamtą, choć gdyby skumulowane doświadczenia ostatnich nocy mogły objawiać się prawdziwym ciężarem, poszłaby na dno jak kamień i spoczęła na morza dnie, wśród huku odległych piorunów uderzających w odległą linię horyzontu i rozbijających się o brzeg fal.

A gdyby tak?

Czuła się wygodnie odrętwiała choć zimno deszczu, wiatru i morza nie miały z tym odrętwieniem nic wspólnego.

Ktokolwiek siedział pośród traw na brzegu, Tibert czy Diabeł, był w stanie ją usłyszeć. Z wzajemnością, bez konieczności przekrzykiwania deszczu, grzmotów i całej reszty.

— Seksownie tu — zauważył błyskając oczami spod kaptura, od niechcenia odgarniając spod kaptura mokry kosmyk, który przylepił się do twarzy.

Chwilę trwał w milczeniu, nie poruszając się jakby panująca wokół ulewa i warunki obchodziły go równie mało co dziewczynę.

— Kiedyś podróżując traktem, przywiało mnie na Łukomorze. Do małej wioski na wybrzeżu, której nazwy już nie pomnę. Nie ma to zresztą żadnego znaczenia, bo wszystkie rybackie osady są do siebie podobne. Jednakowo śmierdzące rybą, pokraczne i smagane bryzą od której po dłuższym przebywaniu zaczyna łamać cię w kościach. I zawsze mają jakiś problem. Coś zabija poławiaczy, dzieciaki giną bez śladu albo nocą na plaży słychać osobliwe odgłosy.

— W tym przypadku nie było inaczej — podjął. — Dobrych parę dni przeczesywałem plaże wybrzeża. Skrupulatnie badając tropy i robiąc bite staje lub całodniowe marsze wzdłuż morza. A kiedy zdawało mi się, że znam już każde cholerne ziarno piasku i że w tym tempie dojdę do Koviru, w końcu znalazłem to czego szukałem.

— Miejsce położone w zatoce, ukryte między dwoma skalnymi nieckami i porastającym z tyłu lasem. Chyba łęgiem, choć zaraza to wie. Niewielka plaża z ciemnym piachem, w którym bielały lub żółciły się calutkie stosy kości. I rzecz jasna on. Potwór na którego polowałem, wlepiający we mnie swoje zeszklone ślepię z pionową źrenicą. Wypełznął na brzeg, daleko od morza. Nie dobywałem miecza, bo wiedziałem że gnaty nie należały do ludzi. Zostawili je po sobie jego ziomkowie. I chociaż po ostatnich dniach wędrówki trafiał mnie szlag z niecierpliwości i zdenerwowania, zawróciłem i zaniechałem dalszego tropienia. Wróciłem do wioski i poleciłem jej starszemu, by wynosili się ze swojej osady czym prędzej i przenieśli w jakiejś bezpieczniejsze miejsce. Bestia z Zatoki, powiedziałem im, jest wyjątkiem wielka. Zbyt groźna, by podołał jej jakikolwiek łowca, czarodziej, kapłan, cudotwórca, szarlatan czy oddział zaciężnego wojska. Najroztropniej będzie tedy zostawić ją w spokoju.

— Wiesz, że mnie posłuchali? Spakowali manatki, wzięli swoje łodzie na bary i zawinęli stamtąd już następnego dnia, przestrzegając każdego kogo mijali po drodze przed Bestią. Ilekroć później wybierałem się w tamte strony zawsze prędzej czy później dobiegała mnie plotka o Bestii z Zatoki, choć mój potwór najpewniej zamknął swoje ślepię najpóźniej kilka godzin po tym jak opuściłem tamto miejsce. Tak jak ci przed nim potrzebował chwili spokoju. A ja świetnie go rozumiałem. Jego i jemu podobnych. Właściwie czasem zastanawiam się, czy to nie jest tak, że ja rozumiem je lepiej niż ludzi... Ale nie o tym chciałem teraz rozmawiać.

Postać w opończy drgnęła, poruszyła się na moment jak gdyby chciała wstać, lecz ograniczyła się wyłącznie do uniesienia głowy, spojrzenia w sam gęstniejący i niespokojny firmament rozgniewanych niebios.

— Chodziło mi o to, że kiedy tamten przypłynął umrzeć na brzegu, w ustronnym miejscu, nie zrobił tego podczas burzy i sztormu, tylko wybrał sobie inną pogodę.

— Żal umierać w taki deszcz — podsumował, choć mogła przysiąść, że słyszała w tym coś jeszcze. Jakby pytanie.