Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Ambalt, pewny siebie, postanowił zabawić się trochę z "publicznością" w burdelu. Ściągnął swój kapalin i skórzany czep, amortyzujący ewentualne szkody, wywołane przez uderzenia w hełm. Ściągnał swą opaskę, ujawniając paskudnie zdeformowane oko. Spojrzał w zwierciadło kurwy, która go obsłużyła jakiś czas temu. Dawno nie widział tej blizny w całej okazałości. Podłużny krater, zaczynający się od lewego policzka, pnący się ku górze, przecinający oko na pół i naznaczający czoło aż do szczytu głowy. Widział kto kiedy, ażeby przeciąć oko w połowie i dalej na nie widzieć? Nie jest to przyjemny widok jednak, ale kto by się tam przejmował dobrym smakiem tego motłochu na zewnątrz? Ambalt przymocował jeszcze drzazgę stalowymi kleszczami, połączonymi z obręczą, która przy odrobinie grawerii wyglądałaby jak diadem. Kleszcze mają za zadanie uniemożliwić drzazdze przemieszczanie się, co mogłoby prowadzić do uszkodzenia mózgu.

Ambalt siedział w ciemnościach. Atmosfera w pokoju była nader relaksująca. Miła pani już wyszła, gasząc świece i kadzidełka o zapachu dzikiej róży i wiśni. Z parteru dało się słyszeć brzdąkania harfty, akompaniowanej przez piszczałki. Szlachcic, bard lub wędrowiec mógł rozpoznać melodię bez problemu. Była to uwielbiana przez damy dworów Nilfgaardu, ballada pt. "Skowyt kochanków" autorstwa mistrza Jaskra. Pomimo, że mistrz komponował melodię na lutni, to o wiele lepiej brzmi ona w dzwiękach harfy, o czym Jaskier doskonale wiedział. Ambalt nie mógł się nazwać szlachcicem, ani tym bardziej bardem, lecz podróżował dużo. Głównie po nowe kontrakty. Swego czasu, tę melodię przygrywał każdy karczemny muzyk w całym Nilfgaardzie. Były momenty, w których palce harfiarki powinny ledwie muskać struny, by wywlec całą istotę piękna, a publiczność powinna wtedy zachować iście grobową ciszę, ponieważ jeno głośnie sapnięcie mogło wybudzić z hipnotycznego transu nawet największego słuchacza. Dlatego tak wiele grajków partaczyło robotę, harfę zastepując słabo podkręconą lirą. Ambalt jednak zwrócił uwagę na fakt, że tym razem słyszał coś wyjątkowego. Partie odgrywane były w idealnej harmonii, z delikatnością przysługującą motylowi. Był to wspaniały występ.

Smugi dymu szlachetnie tańczyły w blasku księżyca, przebijającego swe promienie przez brudne szyby przybytku. Gęsty dym dopalającej się pochodni przy drzwiach burdelu, przesłaniał widok zza okiennic, a raczej deformował go, sprawiając, że widok strażnic novigradzkich zniekształcił się na wzór wodnej fali. I właśnie wtedy, po dopiciu gorzałki,  Vastorg roztłukł pustą flaszkę o podłogę, założył z powrotem ekwipunek, to jest, jeden, srebrny jatagan, przemycony pod stalowym napierśnikiem, prócz kapalina, którego postanowił wyjątkowo nie zakładać, ukazując twarz najbrzydszego skurwysyna, jakiego widziało to miasto.

Gdy zszedł po schodach, spodziewał się westchnień i podszeptów, widoku zszokowanych twarzy osób, które nigdy wcześniej nie widziały takiego paskudnego oka. Nie zobaczył jednak szoku, nie usłyszał podszeptów. Zamiast tego, do jego uszu dotarła w końcu pełna gama dźwięków, wytwarzanych przez harfiarkę, dwóch flecistów i młodziaka, wystukującego rytm na tamburynie. W sali głównej przebywało kilkanaście osób. Jakieś bogate snoby w pantalonach z kupionymi dziewczynkami na kolanach, obsługa, kilku przyjezdnych i chyba z piętnastu mieszczan, którzy wydawali tu co tydzień swoją wypłatę. Nikt nie wydawał odgłosów. Zdawać by się mogło nawet, że przestali oddychać, by nie zakłócać spokoju harfiarki. Przeszła ona właśnie do najdelikatniejszej części utworu, w której nawet fleciści ucichli, by nasycić swe uszy. Sam Ambalt prawdopodobnie odziedziczył  zamiłowanie do muzyki po rodzicach, ktokolwiek go spłodził, ponieważ wątpił, aby to wiedźmini mu grali do kołyski. Melodia kazała mu zakryć swe oko, by czasem nie spłoszyć pięknej łani. Zanim jednak zdążył to zrobić, ta spojrzała mu prosto w twarz, nie przestając grać. Ambalt, stojąc jak wryty na schodach, szybko zareagował, spodziewając się ujrzeć na jej twarzy grymas obrzydzenia. Ta jednak tylko uśmiechnęła się lekko i wróciła do gry.

Po skończonym występie, nagrodzonym głośnymi brawami, zespół zszedł z podestu i zniknął w tłumie. Ambalt, kończąc potrawkę z wieprza, nie mógł wyrzucić z myśli muzyki, którą przedtem słyszał... ani muzy, którą zdołał ujrzeć obiema gałkami ocznymi. Przypominając sobie jednak swoje życie, postanowił nie ingerować w uczucia. To takie nieprofesjonalne. Odgryzł ostatni kawał nóżki wieprzowej, zagryzł bułką, wziął drugą na pamiątkę, odebrał i założył resztę swego ekwipunku i wyszedł z burdelu. Przed burdelem jeszcze ujrzał dziewczynkę, siedzącą na ośle. Kompletnie nie zastanawiając się nad sensem następnej czynności, pogrążony w myślach i marzeniach, rzucił małej bułkę, którą uprzednio wyniósł na zagryzkę.
-Masz, tobie bardziej się przyda.- Rzekł "Drzazga" z nieukrywanym uśmiechem, po czym poszedł w swoją stronę.

Kręte ścieżki spowite cieniem i różnymi woniami, zazwyczaj gównianymi i to dosłownie w końcu się skończyły.
Ich oczom ukazał się burdel Passiflora- chuj jeden wie skąd ta nazwa, ale jest i co zrobić.
Honbart jest mało finezyjnym, trywialnym facetem i gdyby on miał swój własny przybytek pewnie nazwałby go ,,Pijane Kurwy" czy ,,Dobre Cipki", albo jeszcze gorzej...
Mężczyzna podciągnął nosem i splunął w bok. Odruchowo spojrzał w dół a że akurat poruszał się, ujrzał pod butem jakąś ,,znajdźkę".
Postanowił ją wytrzeć o jakąś wystającą część bruku należącą bodajże do burdelu, przez co miejscowy wykidajło spojrzał na niego z pewną dozą wrogości w przymrużonych oczach.
-To idź. Ale pośpiesz się. -Odparł Myrtille, sprawiając wrażenie zainteresowanego wszystkim innym, tylko nie tym czym się akurat zajmują.
Ongiś w jego robocie znajdywali się tacy nowi, co też tak myśleli. Że wygląda na nieobecnego i nie zainteresowanego niczym na bożym świecie, to pewnie nie kontaktuje dobrze z otoczeniem.
Ale gdy już zaczynali sobie z tego żartować po kątach, lub przyczepiać się do niego czy wyśmiewać na inne wszystkie możliwe sposoby, któregoś razu zawsze spotykało ich nagłe zaskoczenie.
I gubili zęba, czy dwa.
Nilfgaardczykowi przeszło przez myśl dlaczego Kawka zna tutejsze kurtyzany, a dalej i czy wie czym dokładnie się one trudnią. To nie miejsce dla dzieciaków i dobrze pamiętał z lat młodości i zadawania się z miejscowym motłochem, że akurat burdel mimo dziecięcej ciekawości nie był miejscem często odwiedzanym, ani uznawanym za zbyt prestiżowe i warte uwagi.
Choć może jednak w Nilfgaardzie burdel to jedno, a burdel w państwach bardziej północnych, to drugie. Zastanowił się nad tym przez chwilę.
Zauważył też że energii jej coś odeszło, ale nie zwrócił na to szczególnej uwagi. Dziecko to dziecko, raz się śmieje z czegoś prostego, a raz płacze przez coś błachego.
Choć chyba teraz powinna się już szeroko uśmiechnąć, Honbart ledwo dał wiary swym oczom.
W tym otóż dniu już drugi jałmużnik podarował jej jedzenie.
Półręki, stojąc o jakieś dwa kroki od Kawki zmierzył wzrokiem zakutego w zbroję klienta Passiflory.
Niski, na pewno wyraźnie niski jak dla wystające