Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Howard co prawda nie miał w zwyczaju bywać w tego typu podrzędnych lokalach, jednakże dzisiaj - być może nie ostatni raz - zrobił pewien wyjątek. W końcu muszą i istnieć takie miejsca, do których ciągnie wszelkie najgorsze szumowiny tego świata, prawda? Rakes nieufnym krokiem wszedł do izby karczmy i usiadł przy jednym ze stolików. Nie znajdował się on ani na środku, ani też nie w samych czeluściach zaciemnionych kątów. Po prostu lichwiarz miał znakomity widok na wszystkich innych bywalców gospody. Przyglądał się długo i wytrwale różnym osobistościom. A to pijacy, a to kurwy, a to jacyś życiowi dyletanci. Nic ciekawego. Jego interesowała zupełnie inna "warstwa społeczna", a mianowicie, że tak się wyrażę, "elitarne skurwysyństwo" - niby chamy, niby prostaki, ale uczciwe, robotne i w razie potrzeby obyte w dworskich manierach.
Gdy Howard tracił już prawie całą nadzieję, nagle dostrzegł niewielkiego mężczyznę, niziołka za pewne, który przesiadywał samotnie i konsumował obiad.
- Hmm, być może się nada.
Rakes w pierwszej chwili chciał dyskretnie zaprosić jegomościa do swojego stołu charakterystycznym gestem, jednakże zrezygnował z tego pomysłu i po prostu ruszył w jego kierunku.
- Można, szanowny panie? - zapytał przywdziewając twarz stanowczego, acz uprzejmego przedsiębiorcy.

Howard łypnął z boku na wolne miejsce, którego użyczył mu nieznajomy, jednakże tylko uśmiechnął się krzywo i postawił sobie osobne krzesło, tak aby mieć rozmówcę przed oczami.
- A więc tak, sza... drogi nieznajomy. Pewnie się domyślasz lub nie, ale jestem miejscowym przedsiębiorcą, lichwiarzem, człowiekiem sukcesu... No wiadomo, biznesmenem naszych czasów, mówiąc idealistycznie. Co mnie tu sprowadza, pewnie spytasz - skinął nonszalancko w kierunku niziołka. - Cóż, tak się właśnie składa, że poszukuję..., że tak powiem, współpracownika od czarnej roboty. Ale spokojnie, nie mowa tutaj w żadnym razie o przerzucaniu gnoju w stodole czy coś w ten deseń. Byłbym niepoważny wystawiając takie oferty na stół, nieprawdaż?
Howard zaśmiał się pod nosem, a następnie momentalnie zmienił "twarz" z pogodnego dyskutanta na zdeterminowanego szefa, który dyktuje warunki.
- Szpiegostwo, kradzieże, podsłuchy, śledzenie, pobicia, okaleczania, mordowanie. Zlecenia przyjmuję ja, ty wykonujesz. Czas i podział wynagrodzenia do ustalenia, ale wstępnie, będąc już nauczonym nieco przez życie, proponuję wpierw 60 do 40 z korzyścią dla mnie, z czasem, jeżeli się sprawdzisz, 50:50 na zasadach partnerskich. Wchodzisz w to?
Rakes oparł łokcie o blat i spojrzał zimnym, przenikliwym wzrokiem w oczy niziołka.
- Pytanie pozostajesz jeszcze - wygładził swoją kozią bródkę - czy jesteś odpowiednim kandydatem na to stanowisko, yhm?

Ostatnio edytowany przez Howard Rakes (2015-01-04 00:50:52)

Howard spojrzał z zaciekawieniem na niziołka. Zarazem zbój i obrońca ludzkiej moralności. Hmm...
- Emm, dobra, dobra. Zabawa z tymi paniczami i jaśnie panami nie ma żadnego sensu. Liczą się interesy tu i teraz. Mówisz o kwestiach moralnych? Świat nie jest moralny, a jakoś przeżyć trzeba, prawda? Na tą chwilę jedynie pożyczam na procent, a dodatkowe oferty związane... z różnymi kwestiami dopiero zamierzam wprowadzić na rynek. Aktualnie nie mam jeszcze żadnych zleceń, ale jak tylko pojawi się podaż, pojawi się także odpowiednio duży popyt. Na ten moment potrzebuję sprawdzonej osoby, do której będę mógł odezwać się w razie potrzeby.
Rakes sięgnął do kieszeni płaszcza i wyciągnął zwitek papieru.
- Tu masz moje namiary, adres kamienicy, czyli zakładu, gdzie świadczę usługi lichwiarskie <na kartce widać imię i nazwisko>
W odpowiedzi na ofertę napitku jedynie pomachał rękę na gest odmowy.

Ostatnio edytowany przez Howard Rakes (2015-01-04 01:26:49)

Howard spojrzał wyczekująco na rozmówcę i skinął dyskretnie okiem na świstek papieru, na którym widniały jego pełne personalia. Przyłożył dwa palce do oczu, a następnie wskazał nimi kartkę.
- Tylko ciii..... - szepnął przykładając jeden palec do ust.
Uwielbiał tego typu misterne gestykulacje i podchody.
- Znajdziesz tutaj wszystkie dane, ale pamiętaj - nikomu ani mru mru. Załatwiamy to wszystko w ścisłej konspiracji. Nie możesz się zdradzić, a już na pewno nie mnie.
Rakes wstał i powoli odszedł od stołu.
- Będziemy w kontakcie, to Twoja życiowa szansa, koleżko - rzucił na odchodne i wykonał dziwny gest dłonią trzymaną blisko ucha.

Taudiel przyszła do speluny ze szczerą niechęcią. Potrzebowała jednak pewnych, nie do końca legalnych składników. Jeżeli wierzyć handlarzowi, który ją tu pokierował, powinna spotkać tu osobę, z którą dobije targu. Nie oznaczało to jednak, że uśmiecha jej się siedzieć w śmierdzącej izbie nad kuflem obrzydliwego napoju, który gospodarz, wykazując się w tym względzie wielką inwencją twórczą, nazwał piwem. Że też sprzedawca tak bardzo boi się zakonu i chowa się po takich obrzydliwych miejscach.
Na wszelki wypadek czarodziejka miała ze sobą sztylet i niewiele złota. Ostrze wbiła w blat stołu przy którym siedziała. W rogu, mogąc bacznie obserwować pojawiających się ludzi. Na zwyczajny, biały strój naciągnęła podróżną szatę. Starała się trzymać cienia. Lepiej, żeby ludzie nie zaczęli gadać, po jakich lokalach włóczy się czarodziejka. Jej też nie zależało na zwracaniu na siebie uwagi zakonu.
Pospiesz się do jasnej cholery, nie będę tu siedzieć wieczność. Jakby na potwierdzenie myśli cicho zaburczało jej w brzuchu. Musi coś jeszcze zjeść, a przecież nie narazi swoich wyjątkowo czułych kubków smakowych na spróbowanie tutejszych specjałów.

Obserwowała przybysza od samego początku. Kaptur, który tajemnicza persona naciągnęła na głowę skutecznie uniemożliwiał jej rozpoznanie. Z pewnością jednak była to kobieta. Elfia lub ludzka, ewentualnie w jakimś stopniu mieszanka obu tych ras. Najwyraźniej zdarzało się jej tu bywać często. Gospodarz bez słowa sprzeciwu przyjął worek, który z pewnością nie był wypełniony pieniędzmi i w zamian podał dziewczynie kufel piwa. Była to pierwsza osoba, która wyglądała na kogoś, kogo oczekiwała czarodziejka. Nadzieja na to, że wreszcie się doczekała wzrosła, gdy kobieta ruszyła w jej stronę. Taudiel nie poruszyła się, jej twarz trwała w nic niewyrażającym bezruchu. Gdy nieznajoma zbliżyła się i usiadła przy stoliku obok, czujne oczy czarodziejki natychmiast zauważyły, że przybyszka była elfką. Ładną elfką, nawet jak na ludzki standardy. Zapewne dzięki oczom, nieco lżej skośnym, niż zazwyczaj.
Elfka uparcie przyglądała się Taudiel nie kryjąc się ze swoim zainteresowaniem. Ta odwzajemniła spojrzeniem i patrzyła prosto w szare oczy kobiety. Siedziały tak przez pewien czas aż czarodziejka podniosła się z gracją i podeszła do stolika obok, siadając na przeciwko nieznajomej. Sztylet położyła przed sobą.
- Jeżeli to przez ciebie siedzę w tym smrodzie i brudzie od niemalże godziny, lepiej by było, żebyś faktycznie miała to, czego potrzebuję - powiedziała beznamiętnym tonem patrząc w przestrzeń gdzieś nad prawym ramieniem elfki. Sięgnęła po kufel i wypiła łyk piwa. Wcale nie smakowało lepiej niż poprzednio. Ale nie przeszkadzało jej to zbytnio. Przypomniała sobie maksymę zasłyszaną w porcie w Cidaris - "Tanie piwo jest dobre. Bo jest tanie i dobre". I był to niezaprzeczalnie trafny argument, choćby smakowało jak szczyny utopca, przynajmniej nie wydało się na nie wystarczająco dużo, by żałować. Pociągnęła jeszcze jeden łyk. Dalej paskudne. Trzy zazwyczaj starczały. Ale może to były wyjątkowo uparte szczyny utopca.

Taudiel nie zamierzała marnować czasu. Chociaż jako czarodziejka mogła spokojnie żyć sto lat, uważała, że nie stać ją na luksus tracenia choćby sekundy dłużej niż jest to absolutnie konieczne. A już w szczególności nie w takim miejscu jak to.
- Skoro najwyraźniej nie na ciebie czekam - uśmiechnęła się - to nie rozumiem, po co ci wiedzieć, co tu robię.
Wychyliła kolejne parę łyków. Zrobiło się znośne jakoś po szóstym. Taudiel dzieliła alkohole na trzy rodzaje, takie, które smakują od razu, takie, które w ogóle nie mają smakować i takie, których względne docenienie wymaga przyzwyczajenia kubków smakowych. Tutejszy napój należał do trzeciej kategorii. Kwalifikował się na całkiem wysokim miejscu jeśli chodzi o ilość łyków niezbędnych do oswojenia się z jego smakiem.
Spojrzała ponownie na elfkę. I coś ją tknęło. Przypomniała sobie zasłyszaną rozmowę między dwiema kobietami. Mówiły o jakiejś elfce. Czarodziejka nie pamiętała, jak ją nazywały, ale twierdziły, że należy do Wiewiórek. A Taudiel naprawdę potrzebowała tych ziół. A jeżeli gdzieś w lasach te rośliny rosły, najbardziej prawdopodobne było, że wiedzą o tym właśnie Scoia'tael.
- Chociaż w zasadzie... - zaczęła przymykając oczy i skupiając się - jest coś, czego mogłabym od ciebie chcieć. Znasz jakiegoś zielarza? Ewentualnie kogoś, to zna się na różnych roślinach i byłby je w stanie dla mnie zebrać? - Otworzyła oczy i przekrzywiła delikatnie głowę w prawo, jakby czekając na odpowiedź.
- Zapłata - dodała po chwili - i jej forma są do uzgodnienia.
Pociągnęła jeszcze jeden łyk piwa. Mogło się oczywiście okazać, że kobieta nikogo takiego nie zna i nie o niej rozprawiały przekupki. Ale w takim wypadku w najgorszym razie Tau nie otrzyma swoich ziół. Ryzyko było w zasadzie żadne, więc niezależnie od rezultatu, warto je było ponieść.

Elfka najwyraźniej nie wiedziała nic, co mogłoby jej pomóc. A szkoda. Potrzebowała konkretnej rośliny. I to koniecznie żywej. Chociaż miała przy sobie sporo składników, większość z nich była ususzona, a mandragora była silnie trująca jedynie świeża. Dlatego potrzebny był ktoś, kto nie tylko wiedział, gdzie ją dostać, jak wygląda, ale też potrafił wydobyć ją z ziemi w taki sposób, by nie utraciła wszystkich swoich właściwości. No i co najważniejsze, musi przy tym być w stanie wrócić i przekazać ją Taudiel. Czarodziejka postanowiła zawierzyć plotkom. Zgodnie z nimi właśnie w tym miejscu bywał ktoś, kto był to w stanie dla niej zrobić. Ale się nie pojawił. Przybyła za to elfka, która okazała się być myśliwym. Tau przez chwilę rozważała czy nie zaproponować jej wspólnej wycieczki poza bezpieczne mury miasta w poszukiwaniu rośliny. Jednak poczuła u rozmówczyni wyraźną irytację. I niezadowolenie. Żeby stwierdzić ten prosty fakt nie potrzebna była nawet znajomość magii. Wystarczył słuch.
- Mogłabym dać parobkowi rysunek i wysłać go na poszukiwania - jej głos stracił ton wyższości, brzmiała w nim cierpliwość, jakby Tau tłumaczyła coś dziecku - ale on mógłby nie wrócić. Albo źle się zabrać do wykopywania rośliny i zniszczyć to, na czym najbardziej mi zależy. Potrzebuję więc kogoś, kto zna się na rzeczy. Co do babć z okolicznych wiosek, to niewiele mi one pomogą. Jak zbierają mandragorę, to raczej tak, by jak najszybciej straciła trujące właściwości, a to na nich mi zależy. Innymi słowy, do tej roboty nadałby się ktoś, kto potrafi rozpoznać zioło, wie, co z nim zrobić i jak przy tym samego siebie nie skrzywdzić. A doświadczenie i plotki podpowiedziały mi, że takich najlepiej szukać w podejrzanych miejscach, gdzie dobrze ubija się nie do końca zgodne z prawem interesy. A, tu chyba się zgodzimy, miasto oferuje znacznie szerszy przekrój wszelakich łotrów od zwykłych wsi. Jak rozumiem, dalej nikogo takiego nie znasz?
Czarodziejka wychyliła jeszcze jeden łyk napoju. Był całkiem znośny. Tau już wcześniej zauważyła, że elfce skończyło się piwo. Wiedziała, że ich rozmowa nieuchronnie zbliża się ku końcowi. Dlatego jeszcze raz rozważyła możliwość wyjścia na poszukiwania zioła z kimś, kto zna okoliczne tereny. Tylko, że nie miała pewności, czy to aby naprawdę był dobry pomysł.

Do Karczmy Pod Pręgierzem cały czas ktoś wchodził, wychodził, zaglądał, wpadał, wytaczał się, a czasem nawet wypełzał, co Taudiel zauważyła z niesmakiem, bo, jak to bywa przy pełzaniu, mężczyzna postanowił zadbać o stosowną substancję poślizgową, wymiotując wszystko, co zjadł, a raczej zdążył do tej pory wypić.

Energiczna, młoda kobieta natomiast się do gospody wdarła. W ślad za nią zafalowały zaś czerwone włosy. Pożar? - usłyszała Taudiel myśl jakiegoś pijaczka, który po stwierdzeniu, że ogniste pasmo gdzieś zniknęło i najwyraźniej mu nie zagraża, skupił się na gaszeniu swoich rozterek alkoholem. Czarodziejka też była gotowa wrócić do własnych problemów. Gdyby nie wyraźne podekscytowanie nieznajomej. No i może odrobinę poczciwej, magicznej wścibskości.

Dopiła piwo nie doczekawszy się odpowiedzi od Lasair. W tym czasie rudowłosa z mężczyzną, którego w mniemaniu wspomnianego pijaczka pochłonął ogień, wrócili do wspólnej izby. Taudiel licząca na odkrycie jakiejś myśli na temat znającego okoliczne tereny zielarza, swoją uwagę przeniosła na jąkającego się jegomościa i kobietę, która tak bezceremonialnie wyciągnęła go zza stolika.

- Gdybyś jednak znała kogoś, kto chce zarobić, zostaw wiadomość w banku Vivaldiego. Wystarczy, że powiesz, że znasz kogoś, kto szukał świeżej mandragory - powiedziała elfce na zakończenie konwersacji i wstała z miejsca, zabierając swoje rzeczy, które zniknęły pod brązową szatą. Przecisnęła się między próbującymi tańczyć gwardzistami, najwyraźniej opijającymi zakończenie patrolu. Udało jej się dopchnąć wystarczająco blisko rudowłosej i jej rozmówcy, by słyszeć ich rozmowę. Przynajmniej tak jej się wydawało. Niestety okazało się, że szum w karczmie skutecznie zagłuszał wszelkie słowa.

- Coś podać?
Dopiero po chwili Taudiel zrozumiała, że pytanie skierowano do niej. Karczmarz obdarzał ją niezbyt przyjaznym spojrzeniem.
- Wino, jeśli macie z Toussaint, ewentualnie Cidaris. A jeśli nie, to cokolwiek - mruknęła, chcąc pozbyć się mężczyzny jak najszybciej. Po chwili przed nią pojawił się kieliszek wódki. Wzięła go w rękę, ale nie wypiła. Spoglądając na przezroczystą ciecz skupiła się na myślach mężczyzny, towarzyszącego rudowłosej.

Wiedźmin. Medalion. Dobre, cholera. Nieszczęście. Upieczony mutant.

Tyle wystarczyło czarodziejce, by wiedzieć, że przeczucie jej nie omyliło. Miała niepowtarzalną szansę, by dostać w swoje ręce najprawdziwszego wiedźmina. Ewentualnie jego zwłoki. Wolałaby żywego, ale najwyraźniej z braku takowego, zadowoli się truchłem. Chociaż, wiedźmini to odporne bestie, może jednak żyje.

Wychyliła kieliszek wódki. Ledwo powstrzymała się od kaszlu. Niestety łzy nie były już tak chętne do współpracy. Cholerny bimber. Z czego oni to pędzą?

Jej uwagę przykuł głośny śmiech rudowłosej. Taudiel obróciła w jej kierunku głowę. Błysnęły zęby. Nieznajoma nie miała kłów. Ciekawe, a mówią, że Novigrad to nie najlepsze miejsce dla nieludzi.

Poczekała aż elfka rozstanie się z towarzyszem i ruszyła w jej stronę.
- Mówią, - zaczęła wystarczająco głośno, by kobieta ją usłyszała - że medaliony wiedźmińskie to niebezpieczne zabawki. Ponoć, jeśli nosi go ktoś inny niż jego właściciel, spadnie na niego klątwa. Lub, co gorsza, sam zostanie mutantem.

Elfka, co całkowicie normalne i naturalne, nie ucieszyła się z powodu pojawienia się kogoś wtrącającego się w jej sprawy. Nie żeby Taudiel się tym jakoś specjalnie przejęła. Niemiłą odpowiedź rudowłosej puściła mimo uszu. Dopóki nieprzyjemności ograniczały się do słów, mogła sobie na nie pozwolić. Na dżem na twarzy musiałaby zareagować. Bardzo nie lubiła też błota na policzkach.

Zupełny brak zainteresowania ze strony posiadaczki wiedźmińskiego medalionu okazał się być zaskakująco irytujący. Czarodziejka jednak przełknęła rozdrażnienie i chciała ponownie zwrócić zajętą uwagę elfki na swoją skromną osobę, gdy poczuła jak ktoś łapie ją za ramię i bezceremonialnie obraca. Tego było już trochę za dużo.

- Jeżeli waszmość chcesz zachować te swoje paluszki w całości, radzę mnie więcej nie dotykać - warknęła i powróciła do rozmów z elfką. No, prawie rozmów.

- Świetnie całuski nie są wymagane ani nawet wskazane. Co planujesz zrobić z tym medalionem? Nosić jako trofeum? Z resztą, nic mi do tego. Ja chcę tylko wiedzieć...
Nikt nie dowiedział się, czego nachalna nieznajoma może chcieć od porządnej elfki, bo ni stąd, ni zowąd ponownie złapały ją jakieś dłonie. Udało jej się wyrwać, ale trójka łysych mężczyzn wystarczająco wielka, by pomylić ich ze stadem byków i druga trójka, znacznie chudsza, otoczyła czarodziejkę, rudowłosą i jej kompanów. W rękach szóstki napastników groźnie pobłyskiwały miecze. Choć nawet niewprawne oko mogło zauważyć, że fechtunku uczyli się na tyłach jakiejś szopy okładając się patykami.

- No proszę - zaczął czwarty byk uznawany najwyraźniej za herszta, wysuwają się przed swoich ludzi. - Cholerne elfy!
Wskazał palcem Józia i Frózia.
- Uciekajcie, bo gotowim pomyśleć, żeście przyjaciele nieludziów!
Jego oczy przeniosły się na kobiety.
- Novigrad to porządne ludzkie miasto. Rozumicie? Ludzkie! Nie chcemy tu zawszonych nieludziów.
Jakby na poparcie swoich słów wywinął mieczem młynka o mało nie upuszczając broni.
- Ale te cholerne nieludy ciągle tu przyłażą. Jak ten, zasrana jego mać, krasnolud Vivati. I jeszcze okrada porządne ludzie. My się na to godzić nie będziemy. Prawda, chłopy? Nie będziemy!
Odpowiedziały mu parę osób. Niektórzy po prostu chcący pokrzyczeć, inni faktycznie zgadzający się z łysolem.
- To my wam pokażemy, gdzie wasza nieludzia mać! Dalej chłopy.

Taudiel patrzyła na krzyczącego mężczyznę i cały czas nie mogła wyjść z podziwu, jak matka natura pozwoliła sobie na wydanie na świat takiego cepa. Nie miała jednak czasu zbyt długo nad tym dywagować. W stronę jej i elfki rzuciło się siedmiu uzbrojonych mężczyzn. Może i idiotów. Może i o fechtunku nie wiedzieli nic. Ale mimo to dźgać i siekać mieczykami potrafili, a to w połączeniu z głupotą było naprawdę niebezpieczne. Spojrzała na rudowłosą. Trudno...

- Elfia czarownica! Elfia czarownica!
Krzyk rozległ się zaraz po tym, jak Tau poczęstowała najbliżej stojącego niej człowieka ognistym pociskiem. Co za bęcwały, przecież ja nawet nie przypominam półelfki!
- Prowadź, jeśli wiesz, którędy - rzuciła do rudowłosej, którą straciła na chwilę z oczu. Trochę magii sprawiło przynajmniej to, że tłum się przerzedził i pojawiło się parę możliwych dróg ucieczki. O dopchaniu się do wyjścia jednak można było zapomnieć.

Ktoś wyskoczył przez okno, kogoś zadeptali, inny wymiotował, nie wiadomo czy od wódki czy z powodu smrodu przypiekanej skóry. Ktoś wrzeszczał, właściwie to wrzeszczeli wszyscy bez wyjątku.

- Jebańcy! Pierdziwory! Garnkoskroby!
- Gównojady!
- Uraaaaa!
- Jestem neutralny!

Cała sytuacja eskalowała równie szybko jak epidemia wszy w getcie.
"Pręgierz" nie po raz pierwszy trząsł się od awantur ale to co działo się w nim teraz poeta określiłby jako "ogarnięty pożogą bordel" a typowy bywalec karczmy jako "gruby pierdolnik". Gdyby nie obecność czarodziejki i scysja na tle rasowym z próbą użycia mieczy to nie byłoby w tej sytuacji nic niezwykłego czy niecodziennego.

Rozbawieni i deklarujący do niedawna przyjaźń Józio i Frózio uchodzili stąd czym prędzej zostawiając za sobą rudowłosą elfkę i drzemiącego od dłuższego czasu na blacie szynkwasu pijanego i trzeciego zwykle nieodłącznego towarzysza ich grupy. Zbudzony hałasem zwyczajowy kompanion Józia i Frózia znany jako Karol Baldwin alias "Job" aż podskoczył mrugając szybko nierozumiejącymi oczami bezskutecznie próbując ogarnąć zaistniała sytuację. Sześciu całkiem konkretnych zawodników z mieczami. Dwie dziewki, jedna ruda jak kot druga biała jak twaróg. Przyczajony za szynkwasem Dietere plujący i wymachujący lagą.  Wyrostek chudy jak głodzony pies. Trzech mieszańców z czego jeden bez buta, dwóch murarzy każdy z gąsiorem w ręku. Czołgający się krasnolud. I wielebny Rigard, niech Kreve ma go swojej opiece i towarzyszącą mu jawnogrzesznicę też.  Nie dostrzegając nigdzie pozostałych dwóch miechowników zerwał się z miejsca rycząc w głos jak raniony tur. Z całego towarzystwa to on był tutaj najsilniejszy i najgłupszy a więc mogący uchodzić za najbardziej odważnego.

- Ożesz mać gamratka!- Zawołał pełen oburzenia widząc zbrojnych w miecze drabów będąc z natury przewrażliwionym na punkcie uczciwości. - Ze sprzętem na hece? Ja wam dam obkurwieńce, czekajcie ino!
Chcąc ratować resztki bandyckiego honoru i tak już podłego przybytku samojeden zaszarżował pochwyconą oburącz drewnianą ławą na dwóch stojących najbliżej łysych.

Wtedy właśnie zaczęło się na dobre.

- Walcz wieśniaku!
- Nieludziu pierdolony!
- Wara!
-  Na miłość bogów litościowych, spok... Ach, wy skurwysyny!
-  Oddaj buta bloede dh'oine!
-  Oddajcie Dol Blathanna!!!

Grający w wymamłane kartoniki nazywane potocznie kartami szulerzy przewrócili stół i porżnęli się nożami. Ci którzy byli w stanie ustać na nogach zaraz przyłączyli się do awantury pomagając Flądrze duszącemu przy palenisku sprzedawcę fisstechu który okazał się na tyle lekkomyślny by jeszcze tego samego wieczora przypomnieć mu o długu. Druga co najmniej z obecnych na sali dziwek siedząca na kolanach przyjezdnego pasera szybko rozbiła mu gliniany kufel na łbie na dobre przywłaszczając sakiewkę którą trwożliwie próbował przemycić pod jej kiecką na czas zadymy. Dzbanki, michy i inne naczynia pofrunęły jak z katapulty kiedy jeden z grajków przeleciał przez poręcz półpiętra prosto na zastawiony stół. Obalony w ten sposób mebel posłużył za barykadę spokojnemu do tej pory i nie wychylającemu się niziołkowi który właśnie przeładowywał arbalet po kolejnym udanym strzale. Cała reszta znajdującego się w okolicy hultajstwa zwabiona hałasem jak ćmy światłem szybko uzupełniała braki wśród uchodzących z oberży a do tego by do zamieszania dołożyć własnej ręki nie trzeba było ich szczególnie zachęcać. Dietere nie nadążał z gotowaniem wrzątku by paradoksalnie- studzić nim zapały kolejnych chętnych na rozróbę.


- Cho no tu nadmidupo!
- Zaaabiliii! Feelczeeeraaa!
- Dawaj sam!
- Bogowie ratujcie!


Z tych którzy zaczęli całą rozprawę zdolnych do walki było jeszcze trzech z czego dwóch próbowało zajść czarodziejkę.

- Spaliła... Wiedźma prawie spaliła naszego Miszkę!
- Nie bój się, mam żółwi kamień!- Skracając dystans jeden z napastników skręcił się w biodrach przymierzając się do zamachu trzymanym w ręku wyszczerbionym mieczem pamiętającym czasy króla Sambuka. Drugi z nich trzymał się dalej chwytając za ostrze równie tępe co jego pomyślunek próbując przy tym zagrodzić jej drogę ucieczki.



- Dziwko... Elfia suko... Już ja cię... Nauczę...- Trzeci z prowokatorów siłował się w spichlerzu z rudą elfką usiłującą uciec przez okiennicę. Złapawszy ją za jedną nogę i robił wszystko żeby uniknąć tej drugiej, mogącej wierzgać.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2015-02-11 18:14:32)

Odrobina współpracy jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Ale skoro rudowłosa w dość dosadny sposób dała do zrozumienia, co myśli o wszelkiej próbie działanie razem, Tau musiała zająć się wszystkim sama. Odpowiedź elfki dała przynajmniej tyle, że czarodziejka ponownie ją zobaczyła. Skoro biegła w takim, a nie innym kierunku, oznaczać musiało to jedno, tam było wyjście. Taudiel chciała za nią ruszyć jak najprędzej, jednak dwójka mężczyzn zamiast sprawdzić czy kolega żyje i spróbować znaleźć mu pomoc, postanowiła dokonać zemsty. Cóż, każdy ma swoje priorytety.

Posiadacz żółwiego kamienia przybliżał się wymachując mieczem. Drugi stał z tyłu, wystarczająco daleko, by się nim na razie nie przejmować. Tau nie miała jednak czasu na wymyślanie skomplikowanych zaklęć. Poza tym, nie miała pewności, czy duży wysiłek nie pozbawi jej zbyt wiele energii. Póki była przytomna, przynajmniej mogła się bronić. Po utracie świadomości czekała ją niechybna śmierć.

Na szczęście Taudiel miała wystarczająco dużo czasu, by zastanowić się, co zrobić zanim mężczyźni w panującym tłoku, latających ławach i lejącym się wrzątku zdążyli ją okrążyć. Kiedy drab wziął zamach swoim sfatygowanym mieczem, uchyliła się w prawo prowokując cios. Za duży zamach, zbyt mocne, niewprawne cięcie sprawiły, że mężczyzna stracił równowagę, gdy jego ostrze nie napotkało oporu gładko przechodząc przez iluzję. Niewidzialna czarodziejka w tym czasie ruszyła za elfką, licząc, że znajdzie wyjścia. Gdy tylko znalazła się wystarczająco daleko, by napastnicy mieli problem ze znalezieniem jej w panującym chaosie, zwolniła zaklęcie.

Przejście, które rudowłosa próbowała zawalić było względnie odgruzowane przez poprzedni pościg. Dlatego wszystko ponownie trzeba było poprzewracać, by je zagrodzić. Taudiel zobaczyła jak elfka wpada do środka wciągnięta przez osiłka, nóż błysną jej w dłoni, a po chwili elfka zniknęła za oknem. Czołgająca się czarodziejka. To dopiero będzie żałosny widok.

Marie odstąpiła krok od leżącego twarzą w rzygowinach oblejmura, oparła się o popsuty regalik, zabluźniła i splunęła mu na pozbawiony kępki szczeciny czerep. — Skurwysyn… — wydyszała, wycierając płaz noża o koszulę. Zatknęła go z powrotem na miejsce, a kciuki za pas. Nie chciała wcale zabijać chłopa, krzynę się tylko rozzłościła. Odgarnęła z czoła gęste, lisie kosmyki włosów i spojrzała z ukosa na niziołka, który niczym nieopierzone ptaszysko przycupnął sobie w oknie, śmierdząc jakby wykulał się z bimbrowni.

— Co?… — Pochyliła się i wyrwała nieboszczykowi drzewo z ramienia, ale nie spuściła łucznika z oka, łypiąc złociszem jastrzębio. Zasrany amulet ni chybi przynosił pecha, powinna była pomyśleć, kiedy wiedźminowi ujść z rożna nie pomógł. Wzięła się pod boki. — Pff! Pierwsze słyszę, że wziąć z zabitego, co mu się więcej nie zda to pierdolona kradzież. O kradzieży wiem, co lza, wystaw sobie — fuknęła. — Twój charakternik nie żyje, leżał, nie dychał, nie drgnął nawet i śmierdział. Słyszysz? Zdechły jak rozjechany furmaną kot! — Kopnęła zezwłok nieszczęsnego aferzysty, wywalając z niesmakiem język. Łysielec cuchnął. Ani jego pęcherz, ani kiszki chyba nie wytrzymały ekscytacji umierania. — Jak ten. Ino jego nikt zastrzelił ani nie dźgnął. I nie zrzygał się.

Oddała usmarowaną juchą strzałę właścicielowi. Niziołek był wielce osobliwy, ale chuda elfka tylko zmarszczyła nosek — spotykała w tym olbrzymim, głośnym mieście potworniejsze dziwadła. Spalonych łowców poczwar bez śladu płomienia na skórze, na przykład. Jakimś tajemniczym przyczynkiem kurdupel wiedział jednako, że miała w kieszeni kurteczki to drżące ustrojstwo, nawet skąd je wzięła. A stawiała swój miecz i ulubioną kobyłkę za parę ciżemek, że on nie miał wcale magicznego czytania w myślach i inszych sondacji do swojej dyspozycji, coby znać takie tajemnice. Ażeby Jąkała dał się pociągnąć za język, w to nie wierzyła.

— Łżesz — oświadczyła, splatając ramiona na piersi.

Od razu krzynę zwątpiła. Jako figura sama w sobie wybitnie doświadczona w materii, miała się za całkiem niezłą w demaskowaniu rozmaitej blagi. A podstawą bytu blagierstwa był jego sens, cel i potrzeba — tu ich nie było. Ale chciałam się dziś już tylko napić wódki… — zamiauczała w myślach.

Najeżyła się. — No dobrze, psiakrew! Może i nie łżesz… Może i twój martwy charakternik idzie tu między ludźmi, śmierdząc jak baranina. Puścisz mnie do tego okna czy nie? Mam tu czekać i sprawdzić, czy przyjdzie? Niedoczekanie! — Podciągnęła hardo bryczesy. Nagle bardzo zapragnęła się już znaleźć w porcie, w swoim przytulnym, kocim gniazdku. Nagle perspektywa rychłego spieniężenia medalionu w lombardzie i żarcia wreszcie, picia i życia jak człowiek miesiącami wcale nie była aż taka kusząca. — Nadal nie wierzę, wystaw sobie! Był nieżyw, sama widziałam!

W Karczmie "Pod Pręgierzem" zabawa była przednia. Przynajmniej tak to wyglądało z perspektywy podłogi. Taudiel jednak nie podzielała opinii przewijających się nad nią ludzi. Kopniaki były naprawdę bolesne, jednak  dopiero mężczyzna, który stanął jej na dłoni sprawił, że przez chwilę w oczach czarodziejki, mimo jej woli, pojawiły się łzy. Na szczęście nikt tego nie widział. Zamrugała szybko, pozbywając się niechcianego nadmiaru wilgoci. Przywarła do ściany, oplotła się dokładnie brązową szatą podróżną, którą przezornie ubrała zanim się tu pojawiła. Naciągnęła kaptur i zwolniła zaklęcie.

Pojawiająca się znikąd kobieta w takim zamieszaniu nie wzbudziła specjalnego zdumienia. Ot, kolejny element wszechobecnego chaosu. Pod ścianą nie było wiele bezpieczniej niż w innych częściach karczmy, ale przynajmniej potencjalne ciosy mogły spadać tylko z jednego kierunku. Drzwi były blisko. Ale przejście tam przez tłum okładających się po łbach ludzi i nieludzi znacząco zwiększało odległość. Można było temu w prawdzie jakoś zaradzić, ale Taudiel nie zamierzała atakować ich, przynajmniej dopóki sami się na nią nie rzucą. Poza tym, chociaż wcale nie miała się ochoty się do tego przyznawać, czuła się za tę burdę odpowiedzialna.

Kiedy pojawił się koło niej sporych rozmiarów mężczyzna, użyła prostego zaklęcia, zmuszając go, przynajmniej przez chwilę, do trzymania wszelkich ciosów oraz potencjalnych osób chcących na nią wpaść na pewien dystans i zaczęła skandować zaklęcie wykonując rękami dziwne ruchy. Po chwili na tyłach karczmy wybuchł pożar, a pomieszczenie wypełniło się zapachem palonego drewna. Ogromne płomienie szybko sięgnęły sufitu sprawiając, że nawet najbardziej oporny idiota musiał je zauważyć. Biło od nich ciepło.

Ogień rozrastał się w zastraszającym tempie. Na szczęście, w iście magiczny sposób pozostawił wystarczająco dużo miejsca, by dopaść drzwi i przez nie uciec przed nieopanowanym żywiołem. Płomienie wyglądały jakby wyganiały tłum z karczmy. Spanikowane gąski.

Do nozdrzy Taudiel doszedł bardzo wyraźny zapach spalenizny. Dużo silniejszy niż jeszcze chwilę wcześniej. Czuła, jak zbliżają się do niej gorące płomienie. Cofnęła się wchodząc w nie, chowając przed tłumem. Pozwoliła osiłkowi uciec przez drzwi zaraz po tym, jak przekrzykując zgiełk zmusił swoje płuca do niesamowitego wysiłku.

- Pożar! Ludziska! Paaali sięęęęęęęę!

Iluzja była całkowicie nieszkodliwa. Nie zniszczyła ani kawałka karczmy. Ciepło bijące od płomieni było prawdziwe, ale niewystarczające do poparzenia kogokolwiek. A zapach, cóż, był specjalnością czarodziejki. Wplecenie w wyimaginowany ogień odrobinę aromatu palonego drewna wcale nie było zbyt trudne. Skomplikowane jednak było utrzymanie iluzji, którą non stop ktoś naruszał. Dlatego Taudiel skandowała zaklęcie utrzymując iluzję i mając nadzieję, że panika na widok ognia wystarczy, by zakończyć burdę w karczmie.

Spoiler:

Graj muzyko.

W Karczmie "Pod Pręgierzem" zabawa była przednia. Choć przybytek nie płonął naprawdę a przynajmniej nie cały to i tak było wesoło. Kiedy płomienie zawitały pod strzechę wielu myślało, że to sam Baal-Zebuth przybył by zasiąść w tej oberży. I choć trudno to sobie wyobrazić, tumult i bajzel jaki panował w środku od dłuższego czasu jeszcze bardziej przybrał na sile.


- Zamknąć ich tam nieludziów! I elfich kochasiów!
- Stać! Gęśle! Zostawiłem tam moje gęśle!
- Sztuka umarła, zastawiaj!
- Trzymać!
- Pchać!
- ...twoją mać!

Czarodziejka wycofała się w płomienie zanim ktokolwiek uczynny z tłumu wpadł na to by samemu ją tam wrzucić. W samą porę jak się okazało bo swąd spalenizny który dobiegał jej nozdrzy został szybko stłumiony przez wylewającą się z nich juchę. Podtrzymywanie iluzji i szarmu rzuconego na wielkoluda stanowiło spory wysiłek który odzywał się jej w skroniach i dole brzucha znajomymi falami bólu i pulsującym tętnieniem pobudzającym krew do szybszego krążenia. Jednak jej plan jakkolwiek szalony i ryzykowny wydawał się być skutecznym. Spanikowane gąski czując na skórze zwiastujące przetopienie na smalec gorąco nacierały na drzwi lub próbowały uchodzić drąc błony i wybijając cienkie szkło w nielicznych okienkach choćby po to żeby wystawić głowę. Ciżba, opuszczała płonący przybytek w tempie porównywalnym tylko z opuszczaniem przez nich świątyni po zakończonym, przedłużającym się kazaniu wielebnego Rigarda. Z placu boju umykał nawet niezmordowany Karol Baldwin, miechownik, kumpel Józia i Frózia. Ogniowi i czarom przypierdolić nie mógł, nawet mając je na wyciągnięcie ręki żaden mocarz tego świata, waligóra ani osiłek.

- Pożar! Ludziska! Paaali sięęęęęęęę!
- To kara boska za wasze grzechy wy bezbożne łby!
- Ha! Było się ubezpieczyć!
- Straż! Straż!
- Morda kapusiu!
- Ała, ogniową kurwa, ogniową!

Później mówiono, że człowiek ten nadszedł ze wschodu od bramy klasztornej. Niewiele było w tym gadaniu prawdy. Przeważnie dlatego, że to nie był człowiek i wyglądał jakby przypełznął tu prosto ze Starej Nekropolii.
Dietere twierdził, że był to wiedźmin i że nawet dał mu w mordę ale mało kto dawał staremu oberżyście wiarę. W końcu widział kto wiedźmina bez medalionu?

Pomagając sobie łokciami przybysz przedzierał się przez rzekę mniej i bardziej ludzkiej masy śmierdzącej wszystkim tym co zdążyło się tego wieczora wydarzyć. Jego nadludzkie zmysły rejestrowały to z detalami. Nadludzka wytrzymałość żołądka nie pozwalała by dołożył na klepisko coś od siebie. Zatrzymał się dopiero kiedy zobaczył czarodziejkę w płomieniach.

I wtedy poszedł przez ogień wstecz się nie oglądając chociaż w ogóle jej nie znał. Skoczył dobywając miecza i rozcinając nimi języki ognia na pół. To nie były zwykłe płomienie ani zwykły miecz. Jeden tylko skok dzielił go od białowłosej.

- Od razu pierdolisz.- Obruszył się niziołek przebywający z rudą elfką w spichrzu. - Zajmuję rozmową jak mi kazali.- Niziołek zamilknął słuchając wrzasków i brzęku szkła. - Aha. Czyli już. No to z fartem. Zlecenie wykonane.- Zakapturzony halfling zaparł się o ościeżnicę kopniakiem przewracając jej na łeb stojący najbliżej okna zepsuty regalik a razem z nim, przetwory, bimber, suszone grzyby i solone ryby.
I tyle go widzieli.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2015-02-13 02:06:36)

Mały skurwiel! Kotna uskoczyła. Ale w ciasnym spichrzu mogła sobie uskakiwać szybko jak fretka, nie miało to ni krzyny znaczenia. Nie było gdzie splunąć, co dopiero uciekać. Elfka zdążyła jedynie spleść ramiona nad karkiem w odruchu, by kryć łeb. Regał runął, szkła i słoje zabrzęczały, Marie skuliła się, kurwiąc wszetecznie na cały hobbici ród i cudem uniknęła pogruchotania sobie wszystkich żeber naraz. Poczuła ból i ucisk od mostka w dół, i chwilę nie mogła złapać tchu, płuca miała jakby odbite od klatki piersiowej. Przywaliło ją. Wręcz na ament, nie mogła się oderwać od podłogi.

— …rrrwa mać! — Podparła się na dłoniach i spróbowała wyczołgać spod pułapki. Bezskutecznie. Dziewka ważyła dziewięćdziesiąt i pięć funtów w pełnym moderunku, w porywach, a regał stał chyba tam na zapiecku od czasów króla Sambuka, bo go nikt nie miał krzepy ruszyć. Zaszamotała się ze frustracją, ale coś jej tylko chrupnęło we grzbiecie. — Ała, kurwa! Pierdolony niziołek! — wściekła się. Naraz zgniatało jej miednicę, plecy i już dostatecznie zmaltretowaną rzyć. Dychała z trudem, zziajana z wysiłku, włosy opadały jej w nieładzie na czoło. A jeśli do tego w izbie Dieterego iście wyła najprawdziwsza pożoga, to miała zdrowo przejebane.

— Chędożony niziołek… Zabiję skurwysyna! Skurwego syna zatłukę, zajebię go na kotleta! — Na ogniu złości poderwała się znowu, zaparła, zaciągnęła na naprężonych, chudych ramionach jak przeczołgujący się pod płotem pies… Drgnęła na milimetr do przodu i opadła z sił, dysząc. Przeklnęła. Sytuacja była beznadziejna.

O nie, nie zezwalam — pomyślała hardo. Nie dam się zaczadzić jak kot w worku! Nie tak, niech to syfilis i trąd, nie w ten sposób! Nie dam sobie łba ukręcić! Zasługuję… na… sąd… i szafot!… Ha, kurwa!

Zachłysnęła się triumfalnie. Kiedy wymierzyła półce na ślepo naprawdę srogiego kopniaka, coś trzasnęło z tyłu i Kotna co nieco oswobodziła się w pasie, łapiąc w końcu prawdziwy haust powietrza. Czas jej się ino kończył, ni chybi. Pogwar tratującej się klienteli jakby ustąpił odgłosom znacznie bardziej podejrzanym, łomotowi kroków na wyłożonym deskami klepisku, roztrącanym zydelkom. W powietrzu zamiast swądu spalenizny, unosił się dziwny, charakterystyczny zapach ozonu, niczym lato tuż przed burzą. Goście wygalopowali przed płomieniami, ale elfka wcale nie była sama. Zmieniła tedy taktykę. Ostrożnie, by nie pokaleczyć przedramion o roztłuczone odłamki naczyń, wcisnęła rękę pod się i do pasa, po nóż. Potem zamiast się trzepotać niczym ptaszyna aż do wyczerpania, jęła się wyczołgiwać z potrzasku powoli i z dzikim uporem, chwytając się każdego luzu. Nie zamierzała tanio sprzedać skóry, dać się nastać pod tym chędożonym regałem bezbronna jak dziecko.

Świat zawirował po rzuceniu zaklęcia. A następnie wywrócił do górny nogami. Taudiel przez chwilę nie wiedziała czy to leci ona, czy po prostu rzeczywistość wokół niej się rozpadła. Zastanawiała się też, czy przekleństwo, które było jedynym sygnałem, że coś jest nie tak, było zaklęciem czy ostrzeżeniem. Gdzie się podziała ziemia? A potem boleśnie przekonała się, gdzie.

Wyczerpanie odzywało się w głowie czarodziejki tępym bólem gdzieś z tyłu czaszki. Brudna podłoga odbijała się siniakami na jej biednych plecach. Wiedźmin odbijał się miażdżąco na jej żebrach. Jedynym fragmentem ciała, który jej nie bolał, były stopy. A potem nawet one stały się nieprzyjemnie obolałe. Wibrująca magia wbijała się niczym szpilki w każdy fragment ciała. Nawet w małe palce.

Do nozdrzy Taudiel docierały dwa zapachy dymu. Ten, który jeszcze przed chwilą tworzyła i zmieszanego z krwią, bijący od mężczyzny. Przynajmniej tak jej się wydawało. Cały świat skupił się na chwilę w pulsującym bólem miejscu z tyłu głowy, by zaraz potem wybuchnąć feerią barw tuż przed oczami czarodziejki. Zrobiło jej się niedobrze. Zamknęła oczy. I to był błąd. Wydawało jej się, że spada, obracając się bezwładnie w zawrotnie szybkim tempie. Żołądek natychmiast zamienił się miejscem z przełykiem. Skuliła się. A przynajmniej spróbowała. Przygniatający ją ciężar pozwolił jej jedynie napiąć mięśnie i nieznacznie ruszyć jedną nogą. Na szczęście udało jej się powstrzymać wymioty. Świat powrócił do względnej i niezmiernie kruchej równowagi.

Wiedźmin emanował magią w bardzo irytujący sposób. i to nie w ten subtelny sposób, który wyraźnie wyczuła, gdy lecąc musnęła jego dłoń. Coś znacznie silniejszego wystawiało jej wrażliwe na moc ciało na nieprzyjemną próbę. Głowa bolała ją znacznie bardziej niż powinna ze zwykłego zmęczenia.

Na komplement dotyczący iluzji zareagowała uprzejmym uśmiechem, przynajmniej miała nadzieję, że tak to wyglądało. Wbrew pozorom, ucieszył ją. A jeszcze bardziej doceniła fakt, że wiedźmin uniósł się na rękach, sprawiając, że nacisk na żebra stał się lżejszy. Była mu za to wdzięczna. Szczególnie, że to ona go wywróciła,
więc mógł prosty fakt przygniatania jej swym ciężarem uczynić nieprzyjemnym orężem zemsty. Wzięła głęboki wdech i spojrzała w żółte oczy mężczyzny. W dalszym ciągu znajdowały się blisko jej twarzy. Pulsujący ból głowy jednak całkowicie zajął myśli Taudiel. Dopiero, kiedy nieco odetchnęła, miała czas, żeby zastanowić się, co by pomyśleli ludzie widzący tak leżącą dwójkę.

Na pozdrowienie również postarała się odpowiedzieć uśmiechem. Musiała się zastanowić, dlaczego nieznajomy tak na nią działa. I bynajmniej nie chodziło tu o żadne uczucia. Miała na to trochę czasu, gdy po kulturalnym przeproszeniu za niedotrzymanie towarzystwa, poszedł szukać elfki i medalionu.

Kiedy oddalił się na tyle, by Tau mogła zebrać myśli, odetchnęła głośno pozbywając się nieco paskudnego bólu głowy. Następnie wstała równie niezgrabnie, co nieznajomy i podeszła do nieuszkodzonego szynkwasu. Opierając się o niego zaczęła stawiać coraz pewniejsze kroki. Po chwili szła całkowicie samodzielnie. Choć uważała na to, gdzie stawia stopy, było całkiem nieźle. Dotarłszy na miejsce, w którym zazwyczaj urzędował Kulawy Dietere zaczęła rozglądać się za czymś do jedzenia. Znalazła nałożoną do miski kaszę ze skwarkami i popiła ciepłym, rozwodnionym rosołem. Od razu poczuła się lepiej. Zawroty głowy ustały, pozostał ból, ale ten minie jak weźmie kąpiel i się prześpi. Krótki rekonesans potwierdził, że nie uszkodziła sobie nic ważnego. Ból w klatce piersiowej mógł być zwykłym stłuczeniem, które szybko się wyleczy. Tak samo jak resztę siniaków. Odrobina maści i będzie prawie jak nowa. Mniejsze rozcięcia, których pewnie też się gdzieś nabawiła stanowiły nieco większy problem, ale dalej nie były poważnymi uszkodzeniami.

Wiedźmin... Wiedźmin nie był źródłem magii. Dotknęła go. W prawdzie tylko przez chwilę, ale wtedy na pewno zauważyłaby coś więcej poza mrowieniem. To musiało być coś innego. A skoro nie miał medalionu, to czyżby miecz? To by wyjaśniło, dlaczego bez wahania wszedł w płomienie tnąc je swoim ostrzem. Czyżby wchłonęło moc? Nie była znawcą, ale nie wydawało jej się, by każde wiedźmińskie ostrze było w stanie robić takie cuda. Czarodzieje by na to nie pozwolili. Za bardzo wkracza w ich kompetencje. Za bardzo im zagraża.

Odwróciła się w stronę, w którą poszedł mężczyzna. I tak nie miała wyboru. Na zewnątrz czekali ludzie gotowi się ne nią rzucić za zniszczenie karczmy. Podeszła kawałek, na tyle, by słyszeć rozmowę i widzieć niewyraźne sylwetki. Przez moment zrobiło jej się nawet szkoda elfki. Ale po chwili przypomniała sobie, że ta nie przejęła się zbytnio jej losem. Dlatego Tau została na swoim miejscu i opierając się o ścianę obserwowała, co się dzieje.

Gwar rozlegający się na zewnątrz zdawał się cichnąć z każdą  chwilą. Większość obijbruków i moczymordów dosyć miała już wrażeń na dziś a elitarne grono zdolne utrzymać się jeszcze na nogach co rychlej przenosiło się do "Grających Rogów" albo "Pod Kotwicę".
Nic nie zapowiadało tego by w najbliższym czasie motłoch miał zamiar na powrót wtargnąć do "Pręgierza" i zgotować czarodziejce prawdziwy, nieiluzyjny stos. Większość obecnych za pożar i całe mające tu miejsce zamieszanie i tak obwiniało Egwina Schutza, krasnoludzkiego szewca ze starego miasta który akuratnie miał pecha wyjść wysikać się na róg tawerny w tym samym momencie w którym podchmielona kompania lokalnych patriotów szukała okazji do zaczepki. Niewinne ofiary w wojnach międzyrasowych pozostawały normą a na cywilnych niezwiązanych z partyzantką nieludziach szło wyładować się najłatwiej. Całą resztą ciekawskich gapiów dość skutecznie odganiał przedsiębiorczy właściciel przybytku, Kulawy Dietere. Czekając na przedstawiciela towarzystwa ubezpieczeniowego na miejscu pozwolił zostać wyłącznie świadkom którzy potwierdzą jego wersję zeznań. Tym samym co zawsze.
"Pręgierz" wbrew zawistnym nadziejom kilku tutejszych był ubezpieczony i nie po raz pierwszy przyszło mu odradzać się z popiołów jak legendarnemu feniksowi lub wypełzać ze zgliszczy jak żywotnemu karaluchowi które to porównanie było o wiele bardziej przystające do rzeczywistości. Na zewnątrz słychać też już było odległe dzwony straży ogniowej. Stłumione i niezbyt pospieszne bo "Pręgierz" znajdował się od ratusza i rezydencji wielmożów dostatecznie daleko by ewentualnie rozprzestrzeniający się pożar nie mógł im zagrozić.

Posilająca się przy szynkwasie czarodziejka poczuła się zdecydowanie lepiej a posiłek o dziwo przyniósł ulgę podobną co przy leczeniu ciężkiego kaca. Nie było to szczególnym zaskoczeniem bo wycieńczenie i ból który ciągle jeszcze odczuwała był całkiem zbieżnym z jego objawami po całonocnej popijawie. Spoglądając znad poplamionego drewnianego blatu Tau mogła ogarnąć wzrokiem całe wnętrze karczmy oraz zniszczenia które mniej lub bardziej pośrednio sama spowodowała. To co widziała teraz przed oczami potwierdzało, że za pomocą magii można było robić rzeczy wielkie i straszne, niekiedy bardziej aniżeli się chciało.


Gdyby gospodarz nie ubił ostatniej kury jeszcze tego samego dnia przed całym zamieszaniem trup ścieliłby się teraz na klepisku gęsto. Szczęśliwie jedyne ciała zalegające podłogę należały do pięciu przypuszczalnie ludzi i jednego ponad wszelką wątpliwość szczura. Pierwszy delikwent leżał na podłodze koło przewróconego stołu i rozsypanych kart. Wystająca spomiędzy łopatek rękojeść puginału sugerowała ciężkie przedawkowanie żelaza. Dwa pozostałe nieruchome ciała należały do nowych znajomych. Dwaj z pięciu podobnych do siebie jak bracia prowokatorów leżeli koło siebie pod ścianą jeszcze trudniejsi do odróżnienia niż przedtem z powodu krwawej miazgi w miejscu tęskniącej za rozumem twarzy. Jeden z nich- mający na sobie przypaloną koszulę i zafajdane na brązowo nogawice niezawodnie wskazujące, że to on był celem pierwszego fatalnego dla dalszego rozwoju wydarzeń zaklęcia oddychał niekiedy choć z wyraźnym trudem. Innym zdającym się pozostawać przy życiu członkiem rozróby był wąsaty grubas w sznurowanym kaftanie rozłożony z rękoma na wznak niemal na samym środku pomieszczenia. Oddech tego był jednak na tyle wyraźny, że zwisające ze zbutwiałego żyrandola bezpańskie femurały znajdujące się tuż nad jego głową poruszały się ilekroć wypuszczał powietrze z płuc. Ostatni delikwent był siny na twarzy i leżał tuż pod zakrytym rybią błoną okienkiem. W rozwartej dłoni trzymał cudem ocalały woreczek fisstechu o niecodziennym, błękitnym odcieniu.

Potłuczone sprzęty, odłamki naczyń, połamane instrumenty oraz wymazane piwem i strawą stoły w rozmaitych, konfiguracjach tworzyły malowniczą mieszaninę dającą pojęcie o tym jak wyglądałby zakład stolarski po zderzeniu go z browarem zahaczywszy po drodze o jarmark i lupanar.


- Hej, dawno temu na strychu... Ładnam była, młoda. Wziął mnie zasię...- Skryta do tej pory za przykrytą skórami wnęką koło paleniska starucha, przypuszczalnie matka Dietere lub przygarnięta przez niego przybłęda zamamlała i zaśmiała się chrapliwie. Pomarszczony babsztyl bredził coś pod nosem siedząc na zydelku z gąsiorkiem zwędzonej w zamieszaniu okowity na kolanach. Wypraktykowane miejsce na kryjówkę oraz zupełne lekceważenie dla panującego wokół pobojowiska wskazywało, że nie była to dla niej pierwszyzna. Repertuar nuconych pod nosem piosenki dowodził z kolei braku piątej klepki lub przepicia. Albo obydwu naraz. - Deeszczeee nieeespokojneeee...

Oprócz niej i białowłosej czarodziejki jedynym pozostałym na placu boju bez szwanku był pręgowany kocur którzy przysiadłszy na jedynym nieprzewróconym stole w kącie sali z pełnym namaszczenia skupieniem zadzierając ogon wylizywał sobie tyłek.


Na zapleczu wiedźmin  schował miecz i kopnął majcher elfki pod ścianę. Niepomny jej paplaniny stał chwilę w zupełnym milczeniu przyglądając się jej z kamiennym wyrazem twarzy. W końcu wielkodusznie uniósł  nieco przygniatający ją mebel na tyle żeby mogła się czołgać.
- Mów jak mnie znalazłaś. Z detalami i w miarę możliwości uwzględniając to co zobaczyłaś wcześniej.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2015-02-18 15:33:47)

Uwolniony spod znacznego ciężaru kręgosłup odpłacił elfce błyskawicą bólu, co skwitowała siarczyście i bardzo wulgarnie. Wywinęła się pułapce z kocią zwinnością i stanęła pod okienkiem na lekko ugiętych nogach, jakby jeszcze przyczajona, bacznie lustrując charakternika spod potarganej, rudej grzywki. Prychnęła cichutko. Nie ustąpiła mu pogardliwością i zanim otworzyła gębę, w milczeniu otrzepała wyświechtaną kurteczkę z kurzu i otynkowania, podciągnęła rajtroki na chudym tyłku, podwinęła rękawy. Z wewnętrznej kieszeni kurtki sięgnęła wiedźmiński medalion, podrygujący w słabym świetle spichrzu jak żywa rtęć. Bardzo niechętnie zwróciła go właścicielowi. Co łup to łup. Uważała, co by przypadkiem go przy tym nie dotknąć. Marie nie wierzyła ani krzyny w bajania, że od dotknięcia wiedźmina lza oparszywieć, ale była bardziej ostrożna z natury, niźli się mogło zdawać. Zwłaszcza względem magicznych pociotów.

— Martwego — odszczeknęła się. — Sztywnego jak… Nie dychałeś, psiakrew. Za to śmierdziałeś kapkę gorzej, niźli teraz, ino spalenizną. Rozwalony na wznak na klombie z bratkami, miecz obok, trawa wydeptana, ale nikogo nie było pod chramem, widziałabym. Dopiero potem naszły te trzpiotki od Melitele. To ostawiłam cię na tym klombie. Wzięłam tylko amulet — troszkę się tlił, a potem zaczął trząść, jak go dotknęłam. To o klątwie, to łganie było, prawda?… Kurwa… — Kotna wzięła się pod boki z ciężkim westchnieniem. — Macie swoje detale — fuknęła. — Wcześniej widziałam krzaki. Koty wrzeszczące na dachu, żebraka bez nóg, rąk i zęba, i ktoś się albo mordował, albo bździł z dziwką pod murkiem. Albo jedno i drugie. Pomocne? No, ja myślę, że nie…

Elfka zapsioczyła pod nosem i rozejrzała się z rezygnacją po zdemolowanym przez nią, niziołka i po troszku nieszczęsnego bandytę spichlerzu Kulawego Dietere. Jeszcze zaś nie drzewiej, jak godzinkę temu zmierzała na wódkę z szerokim uśmiechem, przekonana o geniuszu swego dzisiejszego dokonania.

Prawie udało jej się kogoś uratować. A prawie, jak zwykł mawiać pewien krasnolud, robiło wielką różnicę. Potem dodawał coś o Folteście, ale tego Taudiel już nie zapamiętała. Nie zaszczyciła babci spojrzeniem, gdy ta, o dziwo całkiem racjonalnie, odpowiedziała na prośbę czarodziejki.
- Tak, najlepiej medyk z łopatą - mruknęła, ale nie przyniosło to żadnego efektu. Babcia bawiła się w najlepsze przy blaszanych zegarkach i motylach drewnianych. Tau za to bawiła się coraz mniej. Znana ludowa przyśpiewka zaczęła działać jej na nerwy. Zrzuciła to na karb zmęczenia i złego samopoczucia.

Zajęta próbami odwrócenia nieodwracalnych skutków magii nie zauważyła, kiedy wiedźmin z elfką pojawili się w głównej izbie. Oboje żyli. I przynajmniej jedno z nich miało humor do żartów. Choć, co Tau musiała przyznać z niejakim smutkiem, słusznie. Kiedy spojrzała na swój zaimprowizowany opatrunek zdała sobie sprawę, że równie dobrze mogło go tam nie być. Chrzanić to. Sam się prosił rzucając się z mieczem na bezbronne kobiety. Sam by się nawet nie pochylił nad zwłokami. Wszelkie próby usprawiedliwienia jednak póki co nie a bardzo działały. Ale niech ja trafi, jeśli przyzna się do tego komukolwiek w karczmie. A już szczególnie wiedźminowi.

- Wiedźmaki też z martwych wstawać nie powinni, prawda? Nikt nie powinien - mruknęła naśladując ton babci i wstając z klęczek. - Dlatego ja się nekromancją nie zajmuję. I jak już mam łamać narzucone ograniczenia, to przynajmniej dla kogoś wartościowego.

Otrzepała sukienkę. Niewiele to jednak dało. Rozmazała na niej tylko bród. W tym momencie jej wygląd bardzo odbiegał od standardowego wyobrażenia o czarodziejkach. Rozejrzała się po izbie w poszukiwaniu jakiegoś zgubionego płaszcza bądź innego odzienia, którym mogła by się przykryć. Choćby po to, by opuścić karczmę i dojść do domu w spokoju. I wreszcie wziąć kąpiel.

- Matka Katara, samozwańczy czarnoksiężnik, zbiegła adeptka magii. Czy któraś z tych osób jest według ciebie dostatecznie wartościowa by z jej powodu złamać narzucone ograniczenia? Szacowna Taudiel.- Dodał po chwili dowodząc posiadania resztek manier choć za grosz czołobitności i szacunku. Nic to bo na tle wierzgającej elfki i tak prezentował się godnie niczym szambelan. Gdyby ktoś powiedział mu to teraz na głos uwierzyłby niezawodnie. W jego wiedźmińskim mniemaniu szambelan musiał być kimś kto zawodowo zajmuje się pakowaniem w szambo po uszy a on w życiu zdawał nie zajmować się niczym innym. - Przepraszam na chwilkę.- Powiedział uprzedzając to co zrobił moment później choć wcale nie było mu przykro. Jedyne czego naprawdę żałował to tego, że nie miał przy sobie łańcucha razem z obrożą i kagańcem do kompletu. Zaraz potem znieważył  poczucie wojowniczej godności elfki otwartą dłonią wymierzoną w spiczaste ucho.

- Rozrysuję ci coś, ryża.- Charakternik złapał ją za włosy rosnące na karku odwracając w kierunku świeżo opuszczonego spichrza. - Wyszłaś stamtąd tylko dlatego, że nie mam czasu czekać aż się do reszty wykrwawisz a potem zaśmiardniesz po to by medalion przestroił się z powrotem na mnie.- Puszczając kark powrócił do fatygowania jej ramienia. Pozostając w nurcie optymistycznego myślenia trzeba było zaliczyć to na sukces w porównaniu z pierwotnym zamiarem czarownika o tym by odrąbać złodziejce obydwie łapy. - Miej to na uwadze a kto wie może wyniesiesz z tej przygody cały tyłek.- W danych cyrkumstancjach wiedźminowi nie było zajedno czy tyłek elfki był cały czy w kawałkach. Rozregulowane czarem i jego śmiercią ustrojstwo pozostawało zależne od jej obecności. Przeklęty zbieg okoliczności nazywany niekiedy przeznaczeniem sprawił, że nadchodzące polowanie nie mogło odbyć się bez niej. A także czarodziejki. Wiedźmin wrócił do niej z wyraźną niechęcią. Nie wiadomo czy z powodu konieczności przerwania dyscyplinowania rudej czy też proszenia magiczki o pomoc. Mina wiedźmina podczas całej tej sytuacji wydawała się być jeszcze bardziej nietęga niż wtedy kiedy powstał z martwych przybywając do gospody na miejsce hecy. A to już o czymś świadczyło.

- Potrzebuję waszej pomocy. Pomocy jedynej biegłej czarodziejki przebywającej obecnie na terenie miasta, jestem zmuszony prosić o nią w imieniu zarówno swoim jak i Czcigodnej Chramu Melitele. Kwestia ceny chwilowo nie gra roli w przeciwieństwie do czasu. Musimy się spieszyć.- Wiedźmin unikał patrzenia jej w oczy. Nie chciał żeby była w stanie odczytać jego co wyraźniejsze myśli. Szczególnie te nieładne wypływające na powierzchnię jego świadomości podczas każdorazowych kontaktów z członkami konfraterii.

Ostatnio edytowany przez Treyse (2015-02-25 22:30:24)

Kuksaniec poskutkował jak dziabnięcie ostrogą na krnąbrnego podjezdka. Ale zrobił na elfce większe wrażenie, niźli najbardziej malownicze groźby. Spokorniała, naburmuszona. Natężenie złości w chudym ciałku przekotłowało się z manifestacji wściekłej, prychającej jak lisica ryżawej erupcji przekleństw i inwektyw do upartej, wzmagającej się ciszy. Nie dla wrażenia, ale gwoli zachowania resztek porozumienia z ucywilizowanym pierwiastkiem swej natury i uniknięcia wdania się w bezpośrednią bójkę z chędożonym wiedźminem. To by było durne. Największe durne dureństwo, a Marie robiła już w życiu naprawdę głupie rzeczy.

— W porządku! — warknęła, odwijając się charakternikowi w uścisku jak rozeźlone dziecko. — Już, kurwa, poddaję się, pójdę! Pójdę z wami, słyszysz, obwiesiu? — Wyrwała obrażona ramię. Popatrzyła koso na wiedźmina i na czarodziejkę, poprawiając rozchełstaną koszulinę oraz za szerokie w biodrach, łatane bryczesy. Nagła pokusa, by zrobić użytek z miecza u pasa wydała się strasznie niemądrym pomysłem. — Ale jak zaczną fruwać ognie i pioruny, staję, kurwa, za tobą. Ze swojego dupska rób tarczę, wiedźminie, jeśliś taki wyrywny do czarnoksiężników i sucza jej mać, magii. Ja nie jestem.

Czarnoksiężnik. Znaczy się, czarodziej, tylko jeszcze większy skurwysyn. Kurwa — pomyślała z rozpaczą. Szlag, szlag, szlag… Na wieczny ogień z rzyci biskupa, w co ja wdepnęłam?

Maria podsumowała mądrości gładkolicej magiczki morderczym spojrzeniem, rozmasowując zaczerwienione ucho. Nie wtrącała się tam, gdzie się zaczynało czaroskie pierdolenie. We względnym milczeniu marzyła sobie o zebraniu wszystkich magicznych eminencji, wróżek, druidów, wiedźminów i dziadów prośnych leczących czyraki inkantacjami na jakimś ichnim zjeździe, zamknięciu drzwi i wrzuceniu do środka gniazda szerszeni. Albo szczypaw.

Minęło kilka dni odkąd zawitała do Novigradu.
Nie znalazła się tu przez przypadek – a zwyczajnie przygnało ją tutaj złoto i zlecenie, którym zajęła się już pierwszego dnia bytności w mieście. Miała już zawijać swoje manatki i zniknąć nie żegnawszy się z nikim – tak jak robiła to zawsze i wszędzie, nie robiąc nigdzie wyjątku nawet ze względu na przelotne znajomości, jakie udało się jej zawrzeć.  Chociaż zważywszy na jej charakter działo się to rzadko. Zdecydowanie rzadko.
Teraz było inaczej – nie spodziewała się, że plotki na temat kobiety o kolorowych tęczówkach wywijającej mieczem lepiej niż niejeden mężczyzna dotrą nawet tutaj. Że dotrą do jedynej osoby, która znaczyła dla niej coś więcej niż potencjalna ofiara. Głównie dlatego postanowiła zostać jeszcze kilka dni by powiedzmy, nacieszyć się obecnością przyjaciela z dzieciństwa, który niegdyś wiedział o niej wszystko. Jak było teraz? Zmieniła się – nie chodziło tutaj o fizyczność, a o charakter. Wciąż była uparta, nieznośna i cwana. Była jednak w niej pewna część, część, która budziła się w nieodpowiednich momentach, i która siała zamęt w jej psychice. Niegdyś roześmiana dziewczynka zamieniła się w cichą i brutalną kobietę, której spojrzenie mówiło więcej niż marne czekoladki merci.
Zmęczona ciągłymi rozmowami z durnymi babskami z targu, na który przeszła się wcześniej w poszukiwaniu swoich ulubionych pomarańczy zdecydowała się napić piwa. Nie wina czy innych trunków, które chociaż mocno klepały, to niezbyt przypadały jej do gustu. Tak samo dziwnie czuła się stawiając bose stopy w miękkich dywanach, które łaskotały jej podeszwy gdy przechadzała się po sypialni, w której gościł ją Janek. Nie podobały jej się jedwabie obleczające jej ciało, tak samo jak nie podobały jej się te głupie pannice chcące pomóc w ubraniu się.
Ona nie mogła tak żyć – nie mogła. Dlatego dosiadła swojej Łajzy i spytała jednego z wieśniaków, gdzie znajduje się jakakolwiek speluna, gdzie mogłaby napić się alkoholu. Podkreśliła słowo speluna, bo jegomość jeszcze chciałby polecić jej jakąś karczmę ze złotymi toaletami.
Poinformowana co, gdzie i jak podziękowała chłodno i ruszyła w kierunku Starego Miasta. Zajazd nie wyglądał imponująco, co od razu przypadło jej do gustu. Zeszła ze swojego rumaka i przywiązała go do pobliskiego słupa – nie zauważyła innego, dogodnego miejsca do wykonania tego typu czynności. Poklepała grzbiet wierzchowca decydując się na zamówienie nie tylko trunku, ale  i siana na zwierzaka, który chrapnął na nią z miłością.
Praktycznie nie zwróciła uwagi na dwóch typków stojących u wrót – wystarczyło jedno kolorowe spojrzenie i błysk ostrza spoczywającego na plecach Cet, by Ci odsunęli się posłusznie. Ich zdziwione miny odprowadziły ją, a szepty na całe szczęście nie dochodziły do jej uszu.
Wkroczyła do przybytku od razu lokując wzrok na szynkwasie, przy którym uwijał się gruby karczmarz z wąsem. Ciężkie, skórzane buty odbijały się miarowo o brudną posadzkę, kiedy kobieta przemierzała krótką i zdaje się wydeptaną ścieżkę do lady, a brązowy warkoczy majaczył niewyraźnie przy każdym ruchu. Ubrana była w ciemne spodnie oraz białą tunikę z delikatnym haftem na dole. Czarny pasek spoczywał na jej biodrach, a czujne oczy dziewczyny lustrowały praktycznie wszystko i wszystkich. Cette zajęła jedno z wolnych miejsc przy stoliku wcześniej kiwając ręką na barmana.
- Duży kufel piwa i siano dla mojego konia. – Oznajmiła, nie poprosiła po czym zsunęła z siebie kurtkę i zacinąwszy usta w cienka linię czekała na swoje zamówienie.
Nie czekała długo co prawda, bowiem zanim się obejrzała dorodny kufel pojawił się przed nią. Chwyciła naczynie i powąchawszy wcześniej zawartość umoczyła wargi w trunku.
Wykrzywiła się niemiłosiernie zastanawiając się czy do cholery znajduje się tam coś, co powinno znaleźć się w prawdziwym piwie.

To prawda. Ludzie się zmieniają.  Potrafią zmienić się nie tylko przez te kilkanaście lat, ale przez rok, miesiąc czy kilka dni. Wszystko zależało od tego w jakim środowisku się obracali, z jakimi ludźmi konwersowali i co konkretnego robili. Zmienić się, przeistoczyć w kogoś zupełnie innego nie było wyczynem złym czy też potępianym. Bo jak można potępić kogoś kto zwyczajnie postanowił dopasować się – niczym puzzle – do układanki, która od jakiegoś czasu stała się jego życiem? Każdy z nas miał sytuacje w swoi życiu, w których musiał dostosować się do drugiej osoby – zwłaszcza, jeżeli byłeś od niej zależny.
I tak było z Cette. Jeszcze jako młoda panienka, rozgarnięta i cwana jak na swój wiek musiała dostosować się do swoich mistrzów, do uczniów, z którymi chociaż zgrała się przez te kilka lat to nie mogła nazwać ich przyjaciółmi. Mogła się z nimi śmiać, spędzać miesiące na ciężkich treningach, ale to nie były osoby, z którymi chciałaby spędzić resztę życia  - czy chociażby starać się dążyć do tego. Była niemal pewna, że gdyby coś się jej stało nikt z nich nie raczyłby uronić łzy.
Nie dlatego, że byli wyjątkowo oschli czy zubożali emocjonalnie, a dlatego, bo nie byli z nią na tyle blisko by mogło im jej zabraknąć.
Inna sprawa była z Jankiem – czy też jak kto woli – Lloretem. Znali się od niepamiętnych czasów, pomagali sobie i uczyli się od siebie nawzajem. To było coś większego niż zwykła przyjaźń, która opiera się na posiadaniu kilku, nędznych sekretów. To było coś czego sama dziewczyna pojąć nie mogła.
Nie wierzyła również w przypadki – takie jak te – że spotkali się w mieście, w którym się wychowywali. Przez wiele lat wmawiała sobie, że już nikt taki jak grajek z sierocińca się jej nie trafi. Nie potrafiła nikomu zaufać na tyle jak jemu. A teraz co? Miała do niego dostęp, mogła złapać go za rękę czy dotknąć skraju szaty bez obaw, że nagle się obudzi. Tego nienawidziła chyba najbardziej – niedosytu. Nie lubiła gdy jej ofiara cierpiała za krótko, a wynagrodzenie było nie takie jak trzeba. Wciąż szukała doskonałych rozwiązań nie bacząc na wszystko inne. Kroczyła własnymi ścieżkami ucząc się na swoich i błędach innych. Nie wiedziała tylko jeszcze jaką cenę przyjdzie jej zapłacić za spotkanie po latach.
Dlatego kiedy miała okazję, gdy nikt jej nie pilnował wymknęła się chyłkiem z posiadłości Bravasa wciąż nie mogąc uwierzyć jak ten może żyć w takich luksusach. Sama czuła się wyjątkowo nieswojo śpiąc pod puchatą pościelą pachnącą czymś słodkim – do tej pory wystarczała jej podłoga i odrobina siana. Nie miała również serca prosić o nic więcej – nie chciała wyjść na nie wiadomo kogo – już i tak służba patrzyła się na nią dziwnie zapewne mając na uwadze to, że usługują komuś kto urodzony był niżej od nich. O ile to prawdopodobne.
Przez cały czas, gdy Jan mówił – wręcz śpiewał opowiadając o sobie i wypytując przy tym o jej dzieje i losy ta ledwo odpowiadała mu na zadawane pytania. Nie dlatego, że nie chciała z nim rozmawiać – bo chciała, bardzo. Chłonęła niemal każde słowo spływające z jego ust, lecz coś w środku ściskało ją za gardło. Sprawiało, że jej ciało tężało, a myśli kłębiły pod ciemną czupryną.  Chciała mu opowiedzieć wszystko, dzień po dniu, bowiem wielokrotnie marzyła o ich powtórnym spotkaniu. Odpowiadała jednak lakonicznie raz na jakiś czas dotykając wierzchu jego dłoni sprawdzając czy aby jej się to nie śni. Rzadko jednak odkrywała swoje karty – jej lico praktycznie cały czas było zachmurzone, a nieliczne przypadki, które sprawiały, że jaśniało, a wargi układały się w uśmiech – już nie ten pełen niewinności i naiwności – można było policzyć na palcach jednej, no może dwóch rąk.
By odświeżyć sobie wspomnienia, albo inaczej – by zapomnieć o tym co było postanowiła przejechać się do jednej z karczm, by zaznać odrobiny wytchnienia od otaczających się atłasów. Przydrożny przybytek okazał się być strzałem w dziesiątkę, chociaż serwowane tutaj trunki pozostawiały wiele do życzenia.
I tak właśnie siedząc i opierając łokieć o drewniany blat nasza słodka Cet siedziała i wsłuchiwała się w głosy niosące się po pomieszczeniu. Było tłoczno, wszak był już wieczór, co nie przeszkadzało dziewczynie. Tam gdzie jest większy tłok podobno bywa bezpiecznie. Nie to, żeby się martwiła o siebie – wszyscy znajdujący się w przybytku mogliby czyścić jej buty gdyby tylko zechciała – ale warto zachować taką informację na przyszłość.
Siedziałaby tutaj jeszcze długo i sączyła to paskudztwo gdyby nie sylwetka pewnego jegomościa, która przykuła jej uwagę. Mężczyzna siedzący, a raczej wciśnięty w kąt- pykający fajkę, coś nazbyt spokojny jak na jej gust. Spojrzała na niego raz, potem drugi starając się go wyczuć. Coś mówiło jej, że był jej znajomym, że był kimś kogo już widziała. Zmrużyła kolorowe tęczówki w momencie, gdy młodzieniec obracał ku niej twarz.
Jan.
Momentalnie przez jej ciało przeszedł dreszcz – właścicielka brązowych pukli nie wiedziała tylko czy to było rozczarowanie, ekscytacja czy irytacja? Czy przypadek sprawił, że Lloret znalazł się akurat tutaj i akurat dzisiaj? Odwzajemniając spojrzenie wykrzywiła wargi w coś co mogło być nazwane uśmiechem i ręką dała mu znać, by siedział – sama się do niego pofatyguje. Dopiła swoje piwo zastanawiając się czy powinna aby za nie płacić – skoro nie spełniło jej wymagań to chyba miała prawo do reklamacji?
Mając mętlik w głowie zabrała również swój oręż i kurtkę jakby nie przenosiła żywej stali, a zwykłe sprawunki. Po drodze obróciła się tylko raz, by sprawdzić kto pierwszy rzuci się na jej miejsce, by zweryfikować czy coś w kuflu się ostało.
- Mam aby nadzieję, że mnie nie śledzisz. To byłoby podejrzane. – Zaczęła rozsiadając się na ławie naprzeciwko przyjaciela, u którego dostrzegła fajkę i dym unoszący się i teraz nad jej łepetyną. Ton jej głosu nie był szorstki – mógł być przyjemny dla ucha, dla kogoś kto lubi niekonwencjonalne rozwiązania. Dwukolorowe tęczówki omiotły z wolna facjatę towarzysza, a ramiona pani najemnik skrzyżowały się już jakby automatycznie.
- Możesz już zdjąć ten kaptur, Janie. Chyba, że boisz się, że może Cię ktoś posądzić o robienie lewych interesów. – Powiedziała niezwykle dobrodusznie jak na nią błysnąwszy przy tym oczami, które skrywał ciut więcej niż można byłoby się spodziewać.
Specjalnie użyła imienia, które praktycznie wypowiadała dzień w dzień nie mogąc przyzwyczaić się do nowego pseudonimu blondyna.