Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Sześć lat minęło, jak przybył w te strony.
Wszedł do klasztoru, czy światem znudzony,
Czy za grzech jakiś pokutę odprawia,
Ale przed nikim grzechu nie objawia.


Echo kroków ucichło a na jednym z krużganków znajdującym się od strony sali modlitewnej zamajaczyła smukła sylwetka mężczyzny. Słaby ogień niektórych z palących się pochodni oświetlał bladą, spękaną od wiatru, poznaczoną drobnymi bliznami twarz. Twarz o nieładnych żółtych jak u żmii oczach których źrenice kurczyły się lub rozszerzały drażnione grą świateł ogrodu. I choć nieznajomy nie miał przy sobie widocznej broni każdy ruch jego ciała zdawał się zaprzeczać temu faktowi.

- Chwała bogini.- Pozdrowił uprzejmie choć beznamiętnie adeptki wychodząc ze światła dostatecznie szybko by żadna z nich nie zdążyła dokładnie przyjrzeć się błyszczącemu na jego piersi znakowi. Głos miał niski i zachrypnięty ale nie znać w nim było nuty groźby czy niechęci.

Obcy zbliżył się, nauczony doświadczeniem nie bliżej niż na sążeń. Tym razem nie było przy tym słychać jego kroków, swoją obecność zasygnalizował nimi zawczasu po tym jak jego wyczulony słuch pozwolił mu usłyszeć odległe dziewczęce głosy jeszcze w trakcie seansu pod posągiem.

- Matka Katara kazała przekazać, że pozostanie jeszcze chwilowo zajęta. Później ruszy na obchód.- Przemówił spokojnie i wyraźnie pochylając lekko głowę by ukryć nienaturalny blask swoich oczu. - Jedna z was ma odprowadzić mnie do depozytu. Najlepiej ta która i tak miała wychodzić.- Powtórzył słowa starszej kapłanki a prześlizgujące się po dziewczynach spojrzenie zatrzymało się na tej która wyróżniała się pośród nich najbardziej. W tym samym momencie coś drgnęło w okolicy piersi nieznajomego i przypuszczalnie nie było to jego serce poruszone nagle wieczorną poezją.

Ostatnio edytowany przez Treyse (2015-01-04 11:53:08)

Nieznajomy chwilę patrzył za odlatującymi adeptkami łowiąc w rozszczebiotanym stadzie pojedyncze pełne ciekawości spojrzenia i słysząc dolatujące go strzępki mnożących się podekscytowanych pytań. Młode uczennice zdawały się być poruszone niespodziewanym pojawieniem się nocnego gościa równie mocno co swoim sekretnym spotkaniem i talentem przewodzącej mu recytatorki.
Mężczyzna odwrócił wzrok wierzchem dłoni odganiając sprzed twarzy zbłąkaną ćmę. Gdyby miał w sobie więcej z romantycznego bohatera pewnie by westchnął. Bo oto niechybnie stał się w tej chwili pożywką dla plotek. Szczęśliwie tylko dla smarkul zamkniętych w murach chramu bo raczej mało prawdopodobnym jest by odwiedzający chram goście dali wiarę pogłoskom o wiedźminie w świątyni. Sama Katara polecając mu przekazać wiadomość musiała również być świadomą sprawy i  w razie potrzeby gotową jej dopilnować.


Gdyby nie prośba Czcigodnej nie zamierzałby się w ogóle ujawniać ze swoją obecnością. Wszedłby i wyszedł bez szmeru ni szustu, niewidoczny w ciemnościach nocy jak wypisz wymaluj skrytobójca po wykonanym zleceniu. Albo kochanek po schadzce- powiedziałby ktoś czyje skojarzenia i horyzonty sięgały dalej niż jego własne , przyziemne i paskudne jak ściek pod rzeźnią.

To, że Katara poleciła mu przekazać dziewczętom wiadomość i poprosić o odprowadzenie się do wyjścia nie miało bynajmniej nic wspólnego z małym zakazanym zgromadzeniem, Czcigodna Matka jak wiedział również czytywała Mistrza Jaskra. Powód, domyślił się wiedźmin był zupełnie inny. I miał ładne, ruchliwe oczy o nietypowym odcieniu.

- Nic nie szkodzi.- Przemówił w końcu krzywiąc wargi w grymasie który u ludzi i innych ras oznaczał uśmiech. - Tak się składa, że znam drogę. Chciałbym jednak byś towarzyszyła mi ku ochronie i obronie jako, że to właśnie mój miecz pozostawiłem w depozycie.- Czując strach i niepewność dziewczyny rozłożył ręce w otwartym zapraszającym geście wskazując  kierunek i podając jej kluczyk z numerowaną plakietką, który otrzymał od furtianki przy wejściu.
- Żaden ze mnie pan a tym bardziej szanowny. Jestem wiedźminem a zwę się Treyse.- W pierwszej chwili wiedźmin zwany Treysem zamierzał ruszyć przez krużganek w kierunku wejścia czekając aż młoda truwerka podąży za nim. Zanim zdradziło go choćby jedno drgnięcie mięśnia, pochylił się podnosząc zgaszoną niedawno świeczkę i wynajdując dla niej leżący nieopodal kaganek. Jego knot zapłonął na nowo po tym jak mężczyzna dotknął go palcem wskazującym składając drugą dłoń w szybki, umykający obserwacji gest.

- Mój błysk przebije ciemności, moja jasność mroki rozproszy.- Zechciał podać  jej go z tymi słowami licząc na znalezienie wspólnego języka. Była to bowiem jedyna w jego mniemaniu poetycka sentencja jaką prócz pewnej ordynarnej przyśpiewki o furmanie potrafił sobie na tę chwilę przypomnieć. Zaryzykował uznając, że ta pierwsza bardziej przypadnie jej do gustu.

- A cóż to chowasz pod suknią, dziewczyno?.- Zagaił ruszając z miejsca w stronę wejścia i depozytu. - Chyba nie Dhu Dwimmermorc ani żaden grymuar?- Dodał rozwiewając niedwuznaczność pytania. Ale to nie wdzięki czarnowłosej ani tym bardziej poezja nie interesowały go tutaj najbardziej.

Ostatnio edytowany przez Treyse (2015-01-05 22:18:17)

Pozornie nie zwrócił uwagi na ukłucie wyładowania chociaż kot na jego piersi targnął się jak żywy. Cholera- pomyślał spoglądając dyskretnie na roześmianą dziewczynę- W co ty mnie wpakowałaś Czcigodna?

Szedł przodem z rzadka tylko zwalniając by otworzyć przed nią drzwi lub ostrzec o stopniu. Wydawałoby się, że prawie nie ogląda się za siebie i nie zwraca na towarzyszącą mu dziewczynę większej uwagi. Ale jego nadludzkie zmysły dostrzegały to co umykało zwykłym ludziom i profanom. Nienaturalnie wydłużający się płomień w niesionym przez nią kaganku nie gasnący pomimo przeciągu. Rzucane przez niego cienie o nienaturalnych nawet jak na cienie kształtach zdające się żyć innym życiem niż tym przykazanym im przez odwieczne prawa natury.

Arcykapłanka wiedziała o tym wcześniej a  przeczucie w tych sprawach nie myliło jej nigdy. Tej nocy miało wydarzyć się coś jeszcze. A on najwyraźniej miał przy niej czuwać. Gdyby nie dług wobec świątyni i to, że sama zdążyła go zainteresować zapewne w ogóle nie pakowałby się w ten błędny wir.

- Nie wyznaję się na modlitwach.- Refleks płomienia zdradził obnażone w uśmiechu zęby pomimo ciemności. - Ale tej którą czytałaś nawet przyjemnie się słuchało.- A na pewno przyjemniej niż tego przeklętego brzęczenia w uszach przywodzącego na myśl rój zerrikańskich szerszeni. Egzorcyzmów ewokowanych przez Czcigodną. I szumu własnej krwi kiedy w końcu wracało czucie w kończynach a ja mogłem stąd odejść do czasu następnej wizyty i kolejnej sesji. Która, jeśli wszystko dobrze się ułoży i jeśli pożyję dostatecznie długo wypadnie dopiero w przesilenie. -Za każdym kocham ryczał grzmot. I błyskawicy płonął knot... Apokaliptyczna krew i gromy, ani chybi jakiś apokryf.- Pokręcił głową w udawanym zastanowieniu. Nie zagajał dalej. Nie chciał spłoszyć jej nieopatrznym, zadanym wprost pytaniem. O niej samej i tak więcej powie mu jej aura którą tak silnie emanowała.


- Wiedźminowi zdarza rozstać się z mieczem. Względem zaś łoża i kąpieli zdecydowanie preferuje wtedy towarzystwo dziewek.  Miecz na terenie świątyni zdaje jak większość gości na prośbę Czcigodnej żeby uniknąć nieładnych skojarzeń i związanych z nimi nieporozumień.- Tak jak chociażby wtedy kiedy przybył tu po raz pierwszy, bez zapowiedzi i niezauważony. Omal nie porażony klątwą przez zaskoczoną arcykapłankę biorącą go za mordercę na zlecenie albo złodzieja relikwii. I zresztą całkiem trafnie, choć wizyta nie była służbowa.


- Masz okazję przyjrzeć się ostrzu skoro tak bardzo cię interesuje- Zatrzymując się skinieniem głowy wskazał na wnękę zamkniętą za zakratowanymi drzwiczkami usytuowaną nieopodal wrót wejściowych przy których właśnie się znajdowali. - Bądź tak uprzejma i podaj mi moją broń.- Miecz o którym mówił wiedźmin zamknięty był samotnie, znajdując się na najniższym wmurowanym wieszaku zaczepiony poziomo o jego dwa wystające uchwyty. Był nie dłuższy niż pięćdziesiąt cali, miał okute zbrocze, proste jelce i oprawioną skórzanymi paskami rękojeść. Wykonany był ze stali syderytowej z niewielką domieszką dwimerytu. I choć nie było to widoczne gołym okiem, każda osoba o magicznych zdolnościach w zetknięciu z bronią rozpoznawała materiał bezbłędnie.
Wiedźmin trwał w oczekiwaniu na kolejny dowód mający potwierdzić to czego chciał się dowiedzieć.

Ostatnio edytowany przez Treyse (2015-01-06 17:06:25)

Ditko szedł ostrożnie jak cholera przez całe Nowe Miasto, unikając strażników i bogaczy mających ochotę przetrącić kark lub pobić "żebraka" bo tak pewnie musiał wyglądać.
W końcu trafił - chram Melitele - tutaj pomagają biednym i słabym, więc przy odrobinie perswazji pomogą i mu. Jednakże, musi być ostrożny - to dalej teren wroga.

W środku były dwie osoby - cholernie duży zabójca (kucyk, półmilitarne ubranie, pewne detale, postawa ciała) i ładna ludzka kobieta, nie mająca żadnych ciekawych cech wyglądu.
Irracjonalny strach spowodował że mimowolnie szedł bardzo cicho. Dopiero gdy byli w prostej linii od niego, gdzie normalny człowiek mógł go zobaczyć wyprostował się całkowicie i dość głośno powiedział.
-Dzień dobry! Ja... ja przepraszam że przeszkadzam. - splótł dłonie za plecami, lekko zdenerwowany. Na starość mi przyszło iść do kapłanów... żeby tylko nic nie zjebać.

Ostatnio edytowany przez Ditko (2015-01-07 19:46:13)

- Ostrzejsze, mój panie - sprostowała Burza, bo tak przecież brzmiał ów aforyzm o piórze i mieczu. - Pióro jest ostrzejsze od miecza. Ostrzejsze, nie cięższe... A! Kto to?

Dziewczyna pozbawiona ciekawych cech wyglądu obróciła się nagłym i nerwowym ruchem. Daleko jej było do spostrzegawczości, jaką dysponował "cholernie duży zabójca", dlatego pojawienie się niziołka było dla niej niespodzianką. Zwłaszcza, że był środek nocy.

- To znaczy... - Zlustrowała przybysza od stóp do głów. Nikczemny wzrost, kręcone włosy, mocna woń gorzały i leśnego mchu... Chyba nie stanowił zagrożenia. Pewnie po prostu przyszedł się pomodlić albo coś w tym rodzaju. - Ekhm, kim jesteś i czego tutaj szukasz o tak późnej porze? W czymś pomóc? Jeżeli przyszedłeś złożyć ofiarę na rzecz świątyni, to trafiłeś do właściwej osoby - dodała z bardzo poważną i przekonującą miną. Dziewczyna przyjęła stateczną pozę i rozłożyła ręce w chwalebno-powitalnym geście, jak to miała w zwyczaju witająca gości Matka Katara. W końcu mogłaby być tutaj kapłanką, dlaczego nie?

Powiedziałem to na głos? Zastanowił się. A może ten halfling jest po prostu nadzwyczaj domyślny? Ma szczęście, że jest na terenie świątyni. Katara nie darowałaby mi gdybym umoczył kogoś w tych murach bez powodu.

- Nigdy w życiu nie pomyślałbym żeby odrąbać głowę strudzonemu pielgrzymowi.- Również skłamał bawiąc się refleksami płomienia na klindze. - Ale z bronią nie lza dalej. Jako strażnik świątynny mam pilnować tej reguły.- W końcu mógł być strażnikiem. Nie było to stwierdzenie zupełnie pozbawione prawdy, zdarzało mu się już bywać osobistą ochroną czy gwardią. W kompanii emanującej aurą jak Portal Benaventa dziewczyny udającej niezdarną miłośniczkę poezji a teraz i kapłankę i tak było to niewielkie kłamstwo.

-Siostra Cyntia chciała rzec, że nie może udzielić pomocy bez skromnej ofiary.- Zawodowy morderca mogący być strażnikiem świątynnym oparł się o ścianę próbując odgadnąć narzędzie odpowiedzialne za bliznę na twarzy gościa. - Ale najpierw przedstawcie sprawę.

Ostatnio edytowany przez Treyse (2015-01-07 23:52:07)

Strach zabełtał mi zbytnio w głowie. Trzeba się skupić - pomyślał i wziął oddech.
-Otóż, siostro ee...Cyntio, mam pewien dokument którego nie jestem w stanie odczytać, a który odczyta każda chyba kapłanka. Ee... - Ditko nie był przyzwyczajony do długich wypowiedzi - Ale muszę mieć obietnicę, że ee... tekst, tak tekst w nim zawarty będzie tajemnicą, zupełnie jak, ta... - pstrykał palcami - no, tajemnica spowiedzi. Dokładnie, tak właśnie. Bardzo ważne żebym tylko ja i "spowiadająca" - zaakcentował to słowo - wiedzieli co tam jest napisane. To dla mnie bardzo ważne i zapewne niezwykle wymagające od kapłanki, więc będę w stanie to e... wynagrodzić, oddając część swojego majątku świątyni. - odetchnął. Nie użył ani jednego wulgaryzmu i korzystał ze skomplikowanych słów. Był z siebie naprawdę dumny.

- Pomoc prostym i nieuczonym braciom w ich kłopotach to nasza misja i święty obowiązek. Drogi pielgrzymie, możesz być pewien, że cokolwiek wyczytam tu z twego tajnego pisma, choćby mnie kołem łamano, zostanie pomiędzy nami oraz łaskawą Melitele, która słyszy tutaj każde nasze słowo...

"Oj, oby lepiej nie słyszała" - pomyślała "kapłanka", jednocześnie przyozdabiając swoją twarz najłagodniejszym, najbardziej wzbudzającym zaufanie uśmiechem, jaki tylko miała w bogatym arsenale swoich min na każdą okazję.

- Twój sekret, czymkolwiek się okaże, jest u mnie bezpieczny, jakbyś go wyszeptał prosto w studnię bez dna. A zatem... Ofiara - przypomniała raz jeszcze, wystawiając lewą dłoń. - I dokument - dodała, wystawiając również i prawą.

"Ciekawe, czy Matka Katara rzeczywiście miała ruszyć na obchód świątyni..." - przemknęło Burzy przez myśl. Wolałaby nie musieć się przed nią tłumaczyć ze swoich psikusów i komedii.

Sześć zmatowiałych monetek zabrzęczało w dłoni "siostry Cyntii" i w mgnieniu oka zniknęło z pola widzenia. Niziołek, tak jak wcześniej i wiedźmin, mógł poczuć iskrę wyładowania, kiedy jego ręce zetknęły się na moment z niezwykle długimi i kościstymi palcami dziewczyny. Ale przecież to nic takiego niezwykłego, prawda? Przecież to się zdarza.

Burza przysunęła sobie świeczkę i zdmuchnęła opadający na oczy kosmyk włosów, żeby lepiej widzieć. Przypatrzyła się badawczo dokumentowi, najpierw prędko przeczesując wzrokiem całą jego treść, zanim jeszcze w ogóle powiedziała coś na głos... Pokiwała głową, wciąż w milczeniu, celowo budując napięcie i wzbudzając lekki niepokój w sercu oczekującego na odpowiedź Ditko... Aż wreszcie wyszeptała z teatralną manierą:

- Zaprawdę, dziwny to list... - Pokręciła głową z udawanym zdziwieniem. - A zatem nadstaw ucha, drogi pielgrzymie, bo wypisane jest tutaj, co następuje... - Zaczęła czytać, koniuszkiem palca wodząc wzdłuż linijek tekstu. - "Howard Benedict Rakes. Skoro świt idź do gospody Pod Grotem Włóczni w Nowym Mieście i znajdź Ijona z Cidaris. Wręcz mu dokładnie trzy korony novigradzkie i powiedz, że najbliższa burza przyniesie mu bogactwo - po tym pozna, żeś swój. To, co od niego usłyszysz, zachowaj w pamięci, po czym skieruj swe kroki do pracowni alchemika Konstantina el-Khuffashi na Bazarze Zachodnim i przekaż to, coś zapamiętał. On ci powie, co masz czynić dalej. To by było na tyle. Pozdrawiam miłościwie..." Och, jest coś jeszcze, ale tego chyba nie powinnam... - mruknęła dziewczyna z wahaniem, unosząc brwi i marszcząc lekko nos. - Nie, to nic ważnego. Melitele nie pochwala słów, które nie niosą bliźniemu prawdy ani dobra, jeno przytyk i złośliwość... Nic to nie wnosi do ogólnej treści listu, słowo daję.

Pieeerdoolooony gnóóój... - pomyślał ze złością - jak chciał się umówić do roboty, to mógł podać swój adres. Miał podać swój adres... chyba że to jakaś zagadka, ale wątpię.
-Ekhm, nie wie pani kim jest i gdzie mieszka Howard Benedict Rakes? Z tego co kojarzę jest lichwiarzem. - tak, to elegant powiedział na pewno.
Ciarki mu przeszły po plecach gdy wielkolud to powiedział.
-Z całym szacunkiem, częściej od prawdy wyzwala klucz, wytrych lub piłka, w zależności od sposobu uwięzienia. - odpowiedział po chwili namysłu drabowi. Zwrócił się spowrotem do kapłanki - Ale wracając do tematu: może się pani nie krępować, usłyszałem różne niemiłe słowa w życiu, to usłyszę i to. W końcu to słowa lichwiarza, nie pani.

Ostatnio edytowany przez Ditko (2015-01-12 19:41:58)

Dopisek nie przypadł do gustu wiedźminowi. Mała strata bo nawet gdyby okazał się bardziej odkrywczy i zabawny byłoby wątpliwym, że poprawiłby mu teraz humor popsuty przedłużającą się szopką.

- Starczy tego chędożenia siostrzyczko Cynthio.- Stwierdził rozbrojony "braciszek Vertvern" który za braciszka mógłby zostać uznany tylko i wyłącznie przez jakiegoś biednego kalekę, któremu z braku strawy omamy rzuciły się na mózg. Rozbrojony pozostawał wyłącznie w sensie metaforycznym bo miecz który do tej pory obracał w dłoniach był teraz przewieszony przez jego plecy.

- Jestem wiedźminem i wbrew powtarzanym przez nieuków i demagogów teoriom nasz cech nie przynależy do jednego zawodowego stowarzyszenia z kurwami i lichwiarzami. Zresztą... A zaraza, niech będzie. - Charakternik pokręcił głową. To wszystko i tak przypominało już kiepską komedię wystawianą w teatrzyku kukiełkowym na rynku podczas jarmarku. Wiedźmin, niziołek i truwerka przychodzą do lichwiarza, zupełnie jak początek jakiejś krotochwili. - Dawno mnie tu nie było. A kiedy bywałem nie słyszałem o żadnym Howarcie Benedykcie. Flądra albo Dalko Ojboli mogą coś wiedzieć. Jeśli ciągle żyją.- Zastanowił się chwilę. - Ale jeśli żyją to na pewno piją gdzieś na kredyt albo szukają okazji w okolicy. Uczynimy tak samo i pójdziemy się naradzić, jeśli trzeba poślemy kogoś żeby zasięgnął informacji. "Pod Grotem Włóczni" jest całkiem niedaleko i nada się na bazę wypadową. Poza tym Dwimveandra najwyraźniej zna drogę. - Dodał wyrastając jak cień tuż obok dziewczyny chwytając jej ramię w silnym jak imadło uścisku. Puścił je niemal natychmiast czując ukłucie i towarzyszące mu pieczenie na powierzchni skóry dokładnie w tych samych miejscach co podczas rytuału Czcigodnej. Nie wiedział czy dziewczyna faktycznie była Dwimveandrą, mógł tylko przypuszczać a w zbudowanych na miejscach Mocy świątniach przypuszczenia nierzadko mogły okazać niedokładne lub wyolbrzymione. - Idziesz, złodzieju?

No dobra, drab nie był świętym drabem, ale świętokradczym drabem. To odrobinę mi zmniejsza szanse na przeżycie, ale w sumie nic specjalnego.
-A ja jestem myśliwym i okazjonalnym łowcą nagród i wbrew temu co mówią o naszym zawodzie nie jestem jak widać - klepnął się w brzuch. Wrażenie byłoby lepsze gdyby był gruby, ale niziołcza budowa ciała i tak powodowała że wyglądał oklapło - maszyną do zabijania. Nie można tu palić tytoniu, prawda? - spytał, wyciągając fajkę i upychając w niej ziele.
Westchnął słuchając kłótni.
-Ładna by z was była para wiedźmaku, odrobinę się znam na tym... A z nas byłaby grupa, ale muszę cię uspokoić. Lichwiarz o którym mówiłem chciał tylko jednego sprawnego najemnika, ta cała zagadka to pewnie tylko jakiś sprawdzian. - odpalił fajkę
-Dodatkowo "Pod grotem włóczni" jest dla mnie bardzo za drogie. - zaciągnął się. Chwilę zachwycał się smakiem, po czym wrócił do tematu.
-W sumie dostałem o co prosiłem, zapłaciłem i wszystko. To nie są jakieś wielkie tajemnice, ale nie lubię biegać po mieście z okrzykiem "hej, może będę pracować dla lichwiarza", rozumiecie. I tak będąc najemnikiem i niziołkiem jednocześnie połowa osób w Novigardzie chętnie by mnie skopało. Hmm... to coś jeszcze? - spytał, odwracając się w stronę drzwi.

- Chwila, tylko wezmę... Już, idę, no już!

Dziewczyna całkiem przytomnie zdążyła jeszcze złapać zostawioną na boku książkę i po świeczkę. Może i wiedźmin - jeśli to, co się o nich powiada, nie jest bujdą - śmiga po ciemnych korytarzach równie swobodnie, co po zalanych popołudniowym słońcem uliczkach. Nie byłoby to takie dziwne, zważywszy na te jego oczy... Może taki mutant i odmieniec nie potyka się na schodach w środku nocy. Może zdolny jest mknąć otulony mrokiem tak samo sprawnie, jak zwierzak, którego podobiznę nosi na piersi. Tak, taki wiedźmin to ma klawe życie... Ale Burza akurat wiedźminem nie była, potrafiła więc cenić sobie drobne udogodnienia, jakie dawało światło świecy.

Opór był bezcelowy, zresztą Burza wyczuła, że tolerancja jej towarzysza na dyskusje i protesty robi się jakby mniejsza, ruszyła więc do wyjścia bez szemrania. Wkrótce znaleźli się na zewnątrz świątyni. Dokoła było pusto, tylko wielkie drzewa - pod osłoną nocy zawsze wydawały się młodej poetce jeszcze większe, jeszcze starsze i jeszcze dziwniej szeleszczące. Ale tym razem zajmowała ją historia dużo bardziej zagadkowa niż sekretne życie starych lip i dębów. Czego chciał od niej ten najemny łowca potworów o aparycji zbira i ogładzie rzeźnika, którego dotyk za każdym razem powodował strasznie dziwne uczucie? Ten wiedźmin kłaniający się najwyraźniej Wielkiej Melitele, obnoszący się z brzydko wyszczerzoną kocią paszczą na piersi chyba tylko po to, żeby jego własna paszcza poprzez kontrast wydała się postronnym nieco bardziej sympatyczna? Ten cały... ach, jakże on, do diaska, miał na imię?

- Proszę? No to co takiego mamy do omówienia? - Szczera ciekawość i autentyczne zdumienie zabrzmiały w głosie pyskatej smarkuli. - I to koniecznie na osobności? Z wyrazu twarzy wnoszę, że nie chodzi o oświadczyny. O co zatem?

- Co?! Tak tu, teraz? - wydukała zszokowana dziewczyna, wytrzeszczyła oczy, a jej lewa brew uniosła się w tak dziwny sposób, że ułożyła się niemalże w znak zapytania. - Liczyłam się z taką propozycją, ale zarazem miałam nadzieję usłyszeć ją w nieco innych okolicznościach... - dodała po chwili, na moment odzyskując rezon i po raz kolejny próbując żartobliwego tonu. - Przy tym plac przed chramem Melitele to trochę zbyt ekscentryczne miejsce na paradowanie z gołą rzycią, nie uważasz? - Ale wiedźmin wyglądał na całkowicie wyzutego z poczucia humoru.

Ściśnięte gardło. Śpiew cykad. Łomot serca. Szelest liści.

- Słuchaj! - Raz jeszcze postarała się przemówić wiedźminowi do rozsądku. Popatrzyła szczerze i niewinnie najpierw w jedną, potem w drugą parę kocich oczu. Bardzo się starała, by jej głos brzmiał spokojnie. Żeby ręce się jej nie trzęsły. - Nie wiem, o co ci chodzi. Nie mam ze sobą żadnych amuletów, żadnych pierścionków, żadnych spaczonych czy niespaczonych artefaktów. Nic nie wyniosłam, nic nie ukradłam, jeśli o to ci idzie! I nic takiego nie znajdziesz, choćbyś osobiście zdarł ze mnie koszulę, gwarantuję. Co cię interesuje jakaś moja aura, do cholery? Jak ci się nie podoba, jak cię niepokoi, to idź sobie precz, oglądać inne aury. Nie radzę ci jej kroić, jakakolwiek gęsta by nie była. Własną aurą się zainteresuj, a w moją racz nie wtykać swojego garbatego nosa. Dlaczego mnie męczysz?! Proszę, zostaw mnie w spokoju...

Ostatnie zdanie Burza wyjęczała błagalnie i cokolwiek histerycznie, marząc o tym, by odwrócić się na pięcie i bardzo szybkim i zdecydowanym krokiem opuścić przyświątynny park, zarazem jednak nie mogąc się zdobyć na żaden ruch.

Ostatnio edytowany przez Aishele (2015-01-19 00:14:26)

- Nic. Nie wiem - wychrypiała dziewczyna drżącym głosem i wydawało się, że zaraz zacznie krzyczeć tak, że z nieba posypią się kolejne pioruny. Ale tak się nie stało. - Chyba nic. Lotta, tak, mam na imię Lotta. Skąd wiesz? Skąd to wiesz?!

Może i parę osób na tym świecie znało jej prawdziwe imię, może i nie był to jakiś wielki i straszliwy sekret, ale - poza rodziną - to zwracano się do niej w ten sposób głównie w szkole. W szkole, której przedstawicielem ten osobnik raczej nie mógł być z prostej przyczyny - była to szkoła wyłącznie dla dziewcząt. Oprócz tego wszędzie przedstawiała się jako Burza, bo to tak bardziej dramatycznie i z fantazją, a to się przecież liczy, zwłaszcza kiedy stawia się pierwsze kroki w poetycko-muzycznym świecie. Ijon z Cidaris, jej nauczyciel, też na przykład z uporem maniaka kazał się zwać "Gawronem", zamiast po prostu tak, jak go ojciec z matką nazwali.

- Zabiłeś go, o kurwa, na śmierć - skonstatowała po chwili, zmieniając na moment temat. Pomimo ciemności próbowała przyjrzeć się leżącemu wiedźminowi, ale nie mogła skupić wzroku. Oczy latały jej od połyskującego miecza, poprzez koci medalion, aż po stężałą w nieprzyjemnym grymasie twarz mutanta. Krew w żyłach dziewczyny jakby zamieniła się w lód, kiedy uświadomiła sobie, jak mało brakowało, by to ona tutaj leżała zamiast niego.

- Mam na imię Lotta - powtórzyła po chwili, odrywając wreszcie i tak mało widzące oczy od swojego niedoszłego mordercy, a kierując je na oblicze wybawcy. - A ty masz na imię...? Znamy się?

W jakimś nagłym odruchu złapała go za rękę tak poufale i śmiało, jakby wcale nie widziała go właśnie po raz pierwszy w życiu. Coś z prędkością błyskawicy przemknęło przez jej myśli, ale zniknęło, nim zdążyła to uchwycić. Pozostało tylko odległe echo gromu, przetaczającego się gdzieś pod czaszką...

- Znamy się - stwierdziła z przekonaniem. - Znamy się, jestem pewna... A teraz wybacz, ale jestem zmuszona przerwać tę doniosłą chwilę w nieelegancki sposób, odór przysmażonej skóry sprawia, że chce mi się rzygać. I płakać. I w ogóle.

Lotta zwana Burzą zdobyła się jeszcze na blady, przepraszający uśmiech, po czym pospiesznie oddaliła się w stronę różanej rabaty, żeby w trybie natychmiastowym zrealizować oba zamiary.

- Dzięki, że mnie uratowałeś! - zawołała po chwili słabym głosem. - Naprawdę! Dzięki! - Gdyby nie fakt, że równocześnie zanosiła się szlochem, brzmiało to zupełnie tak, jakby dziękowała za podanie upuszczonej rękawiczki albo coś równie błahego. Ale w istocie była swojemu nieoczekiwanemu wybawcy tak bardzo wdzięczna, że nawet nie potrafiła tego ubrać w żadne sensowne słowa.

- Wiem. Wiem o tobie bardzo dużo dziewczyno, szukałem cię już od dłuższego czasu.- Powiedział a spojrzenie jego dziwnych, bladych oczu stało się jeszcze intensywniejsze. I wyrażało coś więcej niż zwykłe poruszenie i ciekawość.

- Zabiłem.- Skupioną i troskliwą twarz wykrzywiła szalona mieszanka pogardy i zadowolenia. - Znajdując przy okazji ciebie. Naprawdę trudno o bardziej fortunny splot wydarzeń podczas jednego wieczora.- Dodał trzęsąc się pod płaszczem w urywanym spazmie śmiechu.- To samo spotka każdego kto spróbuje mi cię odebrać. Nieważne czy będzie wiedźminem czy wiedzącym.

Wyładowanie przy dotyku dla większości ludzi osobliwie nieprzyjemne zdawało się nie sprawiać mu najmniejszego dyskomfortu. - Och nie, nie znamy się.- Odwzajemnił uścisk sięgając po jej drugą dłoń i powoli, niemal pieszczotliwie składając obydwie we własnych w geście poufałości i przywiązania. - Jeszcze. Nazywam się Torio.- Widząc, że potrzebuje się oddalić pozwolił jej na to choć nie spuszczając przy tym z oka i nie oddalając się  bardziej niż na trzy kroki. - Dobrze ci to zrobi. Niezdrowo byłoby teleportować się z pełnym żołądkiem. - Stwierdził podchodząc bliżej by okryć jej plecy połą swojego wystrzępionego na brzegach płaszcza o czerwonym odcieniu. Pachniał wilgocią i bliżej nieokreślonym ostrym zapachem który nawet pomimo zaistniałej sytuacji mógł sprawić, że łzy napłynęłyby jej do oczu. - Nie jesteś tu bezpieczna.- Uprzedził jej ewentualne pytanie zaciskając dłoń na jej barku jak gdyby w każdej chwili dziewczyna mogła ulecieć bądź okazać się nieprawdziwa. - Nie tylko on...- Tu ruszył głową w kierunku stężałych zwłok mutanta.- Mógł wiedzieć o twojej obecności. Musimy stąd uchodzić, zgubić trop poza miastem.

Krzyk przybysza przerwał jego wyjaśnienia. Mężczyzna przedstawiający się jako Torio uniósł dłoń koncentrując wolę i przywołując Moc. Powietrze wokół zdawało się zgęstnieć przytłaczając korony obecnych drzew niewidzialnym ciężarem.

- Wynoś się stąd pętaku. Zanim cokolwiek co tu ujrzałeś zacznie cię dotyczyć i będzie za późno.- Powiedział ze spokojem nie podnosząc głosu. Wiatr zdawał się nieść jego słowa nawet pomimo dzielącego ich dystansu.

To coś, co przygnało Gawrona z tawerny prosto pod chram, na pewno nie mogło zostać nazwane zrządzeniem losu. Nie tego ślepego. Choć maszerował przez zacienione aleje Nowego Miasta prawie po omacku - nie odnalazł jeszcze ładu w chaosie ciasnych uliczek - to tęsknota za Burzą zastępowała mu mapę oraz wyznaczała drogę jego śpiesznym krokom. Zmartwienia ukazywały mu się pod postacią drogowskazów. Gnał więc przed siebie, wodząc wzrokiem w różne strony. Nie miał nawet pewności, że w ogóle znajdzie swoją towarzyszkę gdzieś w Novigradzie. Dwie doby to dość dużo czasu, żeby znaleźć się hen daleko poza murami.

Ale Ijonowi się poszczęściło. Znowu. Stanął przed gmachem świątynnym, przed groźbą niespodzianej śmierci z rąk zdeterminowanego maga. Nie cofnął się jednak na dźwięk jego ostrych słów. Strach otoczył go ciasnym pierścieniem, ale nie odebrał mu władzy nad ciałem. Ani nad umysłem. Błogostan, spowodowany pewnie obecnością dziewczęcia, przez moment nie pozwalał mu zaznać przerażenia. Bard nie po całości zdawał sobie sprawę z zagrożenia, które zostało skumulowane w ręce czaromiota i które bezustannie wisiało nad jego życiem jak katowskie toporzysko. 

Gawron usłyszał ostrzeżenie, tak samo jak usłyszał głośne nawoływania Burzy. Na początku nie ruszał się z miejsca. Nie chciał narażać się na niebezpieczeństwo. Stercząca przed nim postać nie była uzbrojona, a jednak miała czelność rzucać w jego stronę poważne groźby. Wniosek nasuwał się sam. - Kurwa, nie jest dobrze - powiedział do siebie szeptem. Zaraz potem nabrał nieco brawury, widząc jak grożąca skonem dłoń maga opada pod naporem starań Lotty. Zachęcony drobnym gestem, zaczął wolno posuwać się do przodu. Kroczek za kroczkiem. Przeszedł obok powalonego na glebę ciała, zachowując beznamiętną twarz. Nie przyglądał się zwłokom. Nie było to łatwe, ale ubzdurał sobie, że opanowanie pomoże mu jakoś wydostać się z kłopotów. Czarnowłosa wołała go przez cały czas. Ijonowi droga na kraniec zaułka wydała się nad wyraz męcząca. W momencie, w którym znalazł się opodal różanej rabaty, do jego uszu nie docierały już żadne słowa Lotty, a jeno jej płacz oraz ciche, pojedyncze przepraszam...

Broń schowana w bucie przypomniała mu o swoim istnieniu, ale on nie zwracał teraz uwagi na uporczywe otarcia. Na nic zda mu się stal w starciu z takim przeciwnikiem. Zresztą, nie miał przecież pewności, że ten mężczyzna okaże się zaraz jego wrogiem. A nawet gdyby, to wcale nie noża używał do rozstrzygania podobnych casusów. Mowa sprawdzała się w takich sprawach dużo godniej, więc śpiewak wcisnął haust powietrza do płuc i powiedział parę słów od siebie...

- Co się tu podziało? Do kurwy nędzy... - wzrok Gawrona otarł się o truchło uzbrojonego faceta.

- Burza? Dziecko, spójrz na mnie! Co tu się stało?

Ostatnio edytowany przez Hontharon (2015-01-25 13:40:40)

- Dlaczego?! Nie! Nie! Przestań! - dziewczyna zaczęła się awanturować. - Dlaczego tak do niego mówisz?! Torio, proszę...! Nie mogę tak zniknąć, nic nie rozumiesz! Ja razem z nim pracuję... i się uczę... Jutro, do licha, mamy tu śpiewać na przyjęciu zaręczynowym!

Przyjęcie zaręczynowe nie było zmyślone dla efektu. Rzeczywiście mieli razem z Ijonem wystąpić następnego wieczoru. W duecie. A duety mają to do siebie, że dobrze, jak składają się z dwóch osób! Gdyby jedna z nich teraz teleportowała się gdzieś do lasu z magiem o imieniu Torio, ta druga musiałaby szukać nagle kogoś na zastępstwo albo oddać dawno już przepitą zaliczkę... Tak tak, same kłopoty. Ale Lotta przejmująca się tym, że nie dotrzyma jakiegoś zobowiązania - no tego to jeszcze ten świat nie oglądał.

Burzę oburzał ten władczy, wielkopański ton, jakim czarnowłosy zwracał się do Ijona. Ale czuła, że to nie żarty i że chwilowo mało co tutaj zależy od jej woli, dlatego szybko zbliżyła się do przyjaciela, padła mu w ramiona i uściskała go tak, jakby faktycznie mogli za moment rozstać się na zawsze. Bo mogli.

- Nie wiem, co tu się dzieje... Ten... - przełknęła ślinę - ...ten typ, który tam leży, przed chwilą chciał mnie zamordować. Mało brakowało, żebym to ja była tam na jego miejscu, tylko poszatkowana na kawałeczki. Ale nie zdążył. To wiedźmin, był szybki, ale nie zdążył... - Biedna Lotta ciągle trzęsła się tak, że aż zęby jej dzwoniły. - Oczy miał jak kot, jak bardzo zły i brzydki kot, mówię ci...

Po lodowatej i białej jak oblicze upiora twarzy Lotty ściekały krople potu, mieszające się ze łzami, które nie zdążyły jeszcze wyschnąć.

- On mnie ocalił - szepnęła przyjacielowi do ucha, ruchem głowy wskazując maga o czarnej czuprynie, naelektryzowanej tak samo jak jej własna - więc chyba nie chce mojej zguby... Ufam mu... Ale nie zostawiaj mnie, nie odchodź... Nie pozwól, żeby los nas rozdzielił... Tak się boję. Wymyśl coś, proszę...

Tajemniczy przybysz spojrzał na obydwoje zza grzywy swoich potarganych włosów mrużąc przy tym mętne, nieobecne oczy przywodzące na myśl topielca lub upiora. Bladą twarz wykrzywił półuśmiech a poły jego wystrzępionego płaszcza rozpostarły się niczym smocze skrzydła pomimo braku wiatru. Unosząc dłoń z wyprostowanym palcem skierował ją w ich stronę jak gdyby z zamiarem wypowiedzenia oskarżenia lub straszliwej klątwy.

-Nigdy! Dziewka będzie moja żywa lub martwa i nikt nie ośmieli się stanąć pomiędzy nami! - Mógłby powiedzieć  coś równie banalnego poprzedzając to serią podobnie dramatycznych gestów gdyby był bohaterem jednej z ballad i powieści, które parze truwerów być może nie raz i nie dwa przyszło śpiewać w duecie.

Prawda jak zwykle okazała się być o wiele brzydsza i całkiem banalna. A oni zaczynali dostrzegać to co zrazu umknęło im w ferworze zamieszania i ciemności ogrodu.

Przedstawiający się jako Torio mężczyzna, przypuszczalnie człowiek i prawdopodobnie czarodziej z trudem powstrzymywał szybką nerwowość swoich ruchów wyniosłą postawą i zamaszystymi gestami. Unosząc głowę w pozornie butnej pozie robił to celowo pod pretekstem lepszego rozejrzenia się po okolicy. Choć sam trup tego uzbrojonego, którego na początku położył czarem zza węgła rzuconym pod magicznym kamuflażem  nie robił na nim większego wrażenia to w tej chwili niemal oblepiał go spojrzeniem zdradzającym niemą zgrozę i niedowierzanie. Sam trup zresztą poza nienaturalnym ułożeniem i brakiem widocznego oddechu trzymał się całkiem nieźle. Zalatywał spalenizną ale nie znać było na nim śladu zwęglenia ani oparzeń.

- T-taak.- Odezwał się swoim spokojnym, przypominającym wyraźny szept głosem maskując zająknięcie przeciągnięciem sylaby. - Masz rację przyjacielu. Hem, przyjacielu Lotty, czym...Kimkolwiek jesteś. Od miesiąca nie miałem okazji żeby porozmawiać. Brzmię, mogłem zabrzmieć równie pretensjonalnie jak mój dawny mistrz.- Zaśmiał się krótko choć z wyraźną ulgą. Szok i nerwy ulatywały z niego jak z rozprutego bukłaka, dopiero teraz pozwolił sobie rozluźnić gardę.  Mimo to spoważniał natychmiast w chwilę potem przełykając ślinę i patrząc prosto na rudego.

- Dziewczyna przeżyje. Ty również, jako gwarancja mmm, współpracy. Szczerości intencji, moich. Nadto zaś, już od  bardzo dawna... Ktoś musi to zobaczyć. Oni...- Ruszył głową w kierunku zwłok starając się nie zatrzymywać na nich spojrzenia.-  Nie. Nawet nie próbują. A dziewka jest jedyna w swoim rodzaju. Niepowtarzalna. Anomalia, unikat, mały fenomen. Ja...- Torio zaplątał się na dobre, przerywając ciszę westchnieniem raz jeszcze obejrzał się na drzewa. - Łatwiej mi wytłumaczyć kiedy będziemy na, w pracowni, tak. Tyfus, ja w ogóle nie powinienem był pojawiać się w mieście ale kryształ pokazał... Musiałem jej pomóc. Czarobójca, tfu.- Przetarł twarz dłonią uprzednio odgarniając z niej włosy. Cerę miał niezdrową, znać było, że od wielu dni nie zaznał świeżego powietrza i snu.- Stworzę portal. Temporalny dla nas, wejdziecie pierwsi. Niewielki radius, moja pracownia jest niedaleko od Novigradu. Nie musicie się niczego obawiać.- Zapewnił dla odmiany z przekonaniem tym razem patrząc prosto na dziewczynę i nerwowo oblizując spękane wargi.- Ale nie możemy też dłużej zwlekać. Echo może... Kapłani, służba świątynna, albo inny zakamuflowany mag albo najmita... Takie towarzystwo możemy sobie sprowadzić na kark jeśli zmitrężymy tu jeszcze dłużej.- Wytłumaczył w pośpiechu starając się być przy tym choć odrobinę precyzyjnym.

Zaraz potem bez ostrzeżenia zaczął czarować. Rozedrgany, świetlisty obrys w formie nieregularnego okręgu o falujących krawędziach emanował mleczną nicością bezkresu mającej niewiele wspólnego z jakimkolwiek naturalnym światłem. Portal pojawił się tuż obok niego, na niewysokim kamiennym parkanie i był niewiele większy niż przeciętne okno.

- Tuż za wami. Jest stabilny ale nie zwlekajmy proszę.- Powiedział mrużąc oczy i wykonując ostatnie gesty dłonią upewniając się co do zgodności punktu docelowego.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2015-02-01 11:17:48)

Eremitaż chramu Melitele. Kilka minut po zniknięciu Lotty i Ijona w towarzystwie obcego mężczyzny przedstawiającego się jako Torio.

- Matko Kataro? Kim jest ten mężczyzna?
- Naukowym paradoksem. Kotem który nie jest ani żywy ani martwy.
- Matko Kataro?
- Nieważne, pomóż mi z jego kaftanem skoro już tu jesteś.
- Och jej, co to takiego?
- Sigil. Normalnie uśpiony teraz na powrót aktywny. Możesz odejść dziecko. Powiedz innym żeby wracały do dormitorium. Pod żadnym pozorem nie życzę sobie aby mi teraz przeszkadzano.
- Tak jest Matko, chwała Bogini.
- O tak dziecko, chwała.


- Aaach! Ooo, psiakrew!
- Leż, nie podnoś się jeszcze.
- Alys? Ja.... Jak?
- Fibrylacja komór i okres interletalny wywołany zaklęciem, reanimowałam cię.
- Czarodziejska gnida, wziął mnie z zaskoczenia...
-  Możesz poruszać rękami?
- Mogę, posłuchaj Alys...
- Milcz wiedźminie. Nie każ mi żałować, że zadałam sobie trud sprowadzając cię tutaj.  Wstań, przejdź się i rozruszaj mięśnie, będziesz musiał odszukać dziewczynę.
- Boli, cholera. O tak, ją też sobie znajdę i rozmówię tak jak powinienem był od początku. Źle zrobiłem, że słuchałem twoich rad. Nie będzie żadnych podchodów ani delikatności. To nie jest żadna dziewczyna tylko...
- Ani słowa więcej najemny zbirze. Swoje bandyckie metody możesz stosować do spółki z Zangenisem i tą kanalią Stegoborem ale oświadczam ci, że jeżeli temu dziecku stanie się krzywda to pożałujesz, że w ogóle cię stworzono mutancie.
- Opamiętaj się Alys, nie będę...
- Prosiłam o protekcję i dyskretną obserwację! To nie polowanie ani kontrakt! Jesteś gorszy niż Brehen!
- Poddaję się. Odłóż to i porozmawiajmy bo znowu pobudzisz dziewczęta. Zamierzam sprowadzić ją żywą. Co do czarodzieja niczego nie obiecuję.
- Masz dług wobec mnie Kocie. Będziesz mógł spłacić go naprawiając swój niedawny błąd. W przeciwnym wypadku zapomnij o mojej dalszej pomocy i łasce. Wiedz też...
- Hm?
- Zawdzięczasz jej życie. Kontakt z dziewczyną aktywował twoje tatuaże. Gdyby nie doczekałbyś chwili w której cię znalazłam.
- Zapamiętam. Mój miecz i medalion.
- Miecz mam. Medalion został skradziony.
- Co? Potrzebuję obydwu, nie mogę polować bez...
- Wiem. Na twoje szczęście wiem też jak temu zaradzić.
- Pięknie kurwa. Drżę z niecierpliwości. Albo to kolejny efekt uboczny twoich czarów.
- Milcz. Będziemy potrzebowali też pomocy magii.
- Przygotuj zaklęcia. Sytuacja jest chyba dostatecznie wyjątkowa.
- Jedna czarodziejka nie wystarczy, odszukasz dodatkową pomoc. Znam kogoś kto będzie w stanie jej udzielić.
- Poprosić obcą czarodziejkę by wmieszała się w nieswoje sprawy. Prościej się nie da.
- To mistrzyni magii Taudiel Re Vaard. Zlokalizowałam ją na Starym Mieście. Bogini najwyraźniej ci sprzyja bo zgodnie z relacji twojego znajomka niziołka w tamtym kierunku powędrował też złodziej amuletu.  Poleciłam mu czekać przy wejściu, przekaże więcej szczegółów.
- Ruszam. Dzięki za pomoc Alys.
- Wiedźminie?
- Aha?
- Nie nazywaj mnie tak. Nigdy więcej.





- Dziękuję wam za przybycie. Czuję się naprawdę zobowiązana.- Mówiąc "wam" Czcigodna Matka Katara miała na myśli wyłącznie jedną osobę. Kiedy trójka spod "Pręgierza" przekroczyła bramy chramu stara kapłanka zdziwiła się nieledwie widząc trzy zamiast dwóch oczekiwanych postaci. Wiedźmin bez słowa skłonił się w parodii dworskiego ukłonu przywołując na twarz krzywy uśmieszek. Spojrzenie jakie posłała mu wtedy starsza kapłanka świadczyło aż nadto o tym, że obydwoje znają się już od dawna i że gdyby czasu było dość to Katara wyegzorcyzmowałaby go na miejscu z uwzględnieniem gorącej smoły i rytualnej skaryfikacji.

- Nie mogę od was wymagać pomocy jednak zmuszona jestem o nią prosić. W sprawie wspólnej zarówno dla dobra magii jak i kultu Bogini. Tuszę, że wiedźmin przekazał o co chodzi?

- O zasranego czarodzieja który bezpodstawnie porwał aktywnie magiczną smarkulę. Będącą przypuszczalnie Źródłem lub mającą spaczoną aurę. W grę wchodzi naruszenie co najmniej trzech edyktów waszej nieistniejącej już Kapituły.- Odezwał się wiedźmin spod ściany sali modlitewnej w której obecnie się znajdowali.

- Prawda przemawia ustami prostaczków.-Kapłanka po raz kolejny spiorunowała go wzrokiem. - Udało mi się ich zlokalizować na podstawie księgi którą zgubiła oraz śladu aury pozostawionego na wiedźminie. Nie jestem w stanie powiedzieć gdzie dokładnie się znajdują ale będę mogła was tam przenieść. Miejsce jest zabezpieczone czarami, to stabilne occultum. Jednostronna teleportacja będzie możliwa ale transport z powrotem tylko po nawiązaniu aktywnego obustronnego połączenia z kimś kto będzie już na miejscu. Mam na myśli was, szacowna Taudiel.

- Rozpoznaniem i likwidacją porywacza zajmę się ja. Waszą rzeczą będzie zagwarantować nam spokojny powrót. Oraz niewykluczone ekspertyzę w kwestii dziewki.

- Jeżeli ta zechce jej się poddać. W pierwszej kolejności to wierna mojego kultu i zamierzam zagwarantować jej wolność i bezpieczeństwo.

- Zgadza się. Ruda siksa od mojego medalionu ma trzymać się dość blisko żebym mógł składać znaki i na tyle daleko żeby nie ochlapało jej zbyt wiele krwi. Będziemy współpracować. Zupełnie jak kot i lis z bajki.

- Za nią także odpowiadasz wiedźminie.

- Mówi się trudno. Jeżeli mamy jeszcze jakieś niejasności proponuję przedstawić je teraz. Szanowne panie?

Najbardziej przypadkowa i niechętna członkini omawianego trójkąta, tudzież piąte koło u wozu, aż do tamtej pory słuchała hardych, twardych i zapartych wymian zdań zdecydowanie mniej niż więcej, wywalając język lub gimnastykując ramiona w obelżywych manewrach za plecami wiedźmina z każdym słowem, którego nie znała oraz skutecznie unikając bezpośredniej konfrontacji wzrokowej z przełożoną chramu. Według kilku nieprzychylnych plotek ruda elfka mogła być domniemana winną zniknięcia z apsydy jednego rytualnego lichtarza w samym środku piątkowej nieszpory. Wcale wygodnie było jej w sferze domniemań.

Retoryczne pytanie czarodziejki zasiało ciszę w modlitewni oznaczającą ni chybi zgodę, zaś cisza zmusiła Marie do podsumowania sobie nakreślonego w ferworze pretensjonalnych słów oraz gestów planu działania. Marie zmarszczyła tedy brwi i nosek.

— Chyba się po łbach z końmi kopaliście, jeśli myślicie, że się dam na długość kija podejść waszym zasranym teleportem — oświadczyła zwięźle. Spodziewała się pogardliwego spojrzenia wiedźmina i natychmiast zgięła łokieć w bardzo dosłownym przekazie, który wywołałby panieński rumieniec nawet na gębie kransoluda, nawet szewca albo poborcy lichwy. Były na świecie gorsze rzeczy, niźli pogardliwi wiedźmini. Teleportacje. Wypaczenia, rozszczepienia, wylądowanie na środku chędożonej pustyni albo rzycią na szpicy wieży. Czarnoksiężnicy, czarodziejki. Nawet pierdolonym kapłankom nie można już było ufać. — Zgodziłam się iść z dobrej woli. Do kata, IŚĆ. I pójdę, psiakrew, bo wszak nie mam ni krzty wyboru, ale trzymajcie wasze zasrane czary, wasze kuglarskie sztuczki i portale z dala ode mnie, tak? — Elfka łypnęła wrogo, trochę dziko i trwożnie, z ramionami splecionymi na piersi, zaparta plecami o ścianę salki. Bo magia była straszna, tak jak straszny był pogrom, pożoga albo smok. Nie widziała żadnej ujmy w obawianiu się smoka. — Prędzej pojadę do waszego stabilnego occultum na jeżozwierzu, niżeli się, kurwa mać, teleportuję.

Musieliby ją przymusić. Ciągnąć za buty i odrywać od framugi. A Kotna miała wyjątkowo brzydkie przeczucie, że w całej ichniej paplaninie o odpowiedzialności, prawach, Kapitułach, sprawiedliwych pomstach oraz odsieczach magicznie spaczonym dziewkom, na ostatek tym właśnie miała cała farsa miała postanąć. Odrywaniem ludzi od framugi. Teraz mogła najwyżej nie sprzedać tanio skóry. Albo uciekać, ale wcale nie chciała się przekonywać, z jaką prędkością śmigały w powietrzu pioruny kuliste, ani czy wiedźmini biegali jeszcze szybciej.

Patrząc na wiedźmina i kapłankę Taudiel zaczęła zastanawiać się, co też może bądź mogło ich łączyć. Mogłaby zapewne czytać wiedźmina bez większych kłopotów, ale póki co nie chciała odbierać sobie przyjemności, jaka płynęła z czystej, nieskalanej magią dedukcji podpartej licznymi, oby jak najsłuszniejszymi, domysłami. Matka Katara, co widać było wyraźnie po jej twarzy, do najmłodszych nie należała. Prawda jest jednak taka, że zaprogramowany golem również nie. Wiedźmini, podobnie jak czarodzieje, starzeli się znacznie wolniej. W wieku blisko stu lat mogli sprawiać wrażenie, jakby dopiero co przekroczyli czterdziestkę. Mężczyzna mógł więc być w wieku kapłanki, a może i nawet nieco starszy. Z pewnością ta dwójka znała się wystarczająco długo, by pozwolić sobie na pewne spojrzenia czy słowa, które wybaczyć można tylko starym przyjaciołom. Starzy i dobrzy przyjaciele? A może coś więcej? Może kiedyś. Teraz już nie. Ale głęboka zażyłość między nimi pozostała.

Z rozmyślań, dedukowań i domysłów wyrwał czarodziejkę protest rudowłosej elfki. Wzięła głębszy oddech i pozwoliła kapłance zająć się rozwiewaniem wątpliwości. Sama spojrzała na mężczyznę z uśmiechem, o którym ciężko było powiedzieć coś ponad to, że na pewno nie jest szczery.

- Uroczo - mruknęła w odpowiedzi na wypowiedź wiedźmina. - Korzystając z twoich jakże elokwentnych zwrotów, gówno mnie obchodzi sprawiedliwość. Znacznie bardziej interesują mnie konotacje jakie ów osobnik posiada i ich implikacje. Mniemam, że jednak nie jesteś głupi, choć mam wrażenie, że usilnie starasz się mnie do tego przekonać, i domyślasz się, co mogą oznaczać potężne kontakty u czarownika porywającego Źródła? A Edyty i Kapituły nie są do wymierzania sprawiedliwości, tylko do trzymania pewnych niebezpiecznych skurwysynów w ryzach. Czy teraz mamy jasność, skąd moja zachcianka interrogacji?

Wiedźmini to jednak urocze istoty. Choćby chciał musiał podczas szkolenia wykazać się odrobiną inteligencji. Jeszcze większą jej dozą, by zaufała mu osoba taka jak Katara. A on postanowił udawać głupiego. Zaprogramowany golem, psia jego mać.

- Jak sobie życzysz. - Spojrzała na kapłankę, jeśli zajdzie taka potrzeba, nikt, czy to Katara, czy Chapelle, nie powstrzymają jej od krótkiego raportu w następnym liście do Sabriny. - Dziewczyna będzie mogła zdecydować, co ma się z nią dalej stać. Przynajmniej w granicach rozsądku. A za ten sposób okazania wdzięczności podziękuję i przyjmę z przyjemnością.

Herbarium. Świątynne herbarium. To robiło wrażenie. I otwierało tyle możliwości. Chramy Melitele słynęły z hodowli roślin z całego świata. I Taudiel miała mieć dostęp do nich wszystkich. Ileż ta wdzięczność potrafi zdziałać. Nawet kapłanki wpuszczają magów do swoich świątyń.

- Postaram się nie narażać zanadto waszego zaprogramowanego golema. Szkoda by było nie usłyszeć więcej jego zgryźliwych i jakże celnych uwag. Jak powszechnie wiadomo, nikt nie sprawia większych niespodzianek i rozczarowań niż golemy, których to zachowania i plany znamy tak dokładnie. A smutno  byłoby tak nigdy się już więcej nie zdziwić, nieprawdaż?

Spojrzała na wiedźmina i zaczęła się zastanawiać, czy jego szacunek do kapłanki jest wystarczającym gwarantem bezpieczeństwa?

W porównaniu z czarodziejkami nawet monstra takie jak wiedźmini mogły uchodzić za urocze istoty, był to niezaprzeczalny choć często zapominany fakt.

- Tak, mamy jasność.- Nie siląc się na uśmiech odpowiedział zdawkowo i niemal od razu z grzeczności tylko nie zagłuszając komentarza o zasadności i celu istnienia edyktów zgryźliwą lub celną uwagą.  Wielka szkoda bo miał kilka niezłych.
O konotacjach i implikacjach pomyślał również, a jakże, być może nawet wcześniej od szacownej Tau, która postanowiła mu to teraz wielkodusznie uświadomić wypisz wymaluj ucząc dziada jak charchać. Nie miał nic przeciwko interrogacjom, chyba, że przeprowadzanym w obecności osób z byłego bractwa. Konotacje i implikacje miały to do siebie, że zwykły mnożyć się jak wszy w kożuchu oraz wędrować tam gdzie nie powinny. Wskazując powiązania z przeszłością i objawiając rzeczy, których wolał nie objawiać. Zwłaszcza komuś nazbyt domyślnemu.

Po czarnoksiężniku przyjdzie kolej bym sprawdził i ciebie bladolica. Najpierw obowiązki potem przyjemności.- Pomyślał poprawiając ułożenie miecza na plecach.- Jeśli rzecz jasna wyjdziemy z tego żywi.
Wyjdziecie, powiedział obcy głos w jego głowie. Na tyle obcy by nie mógł być jego własnym.
My, może. Pomijając nawet całkowity brak planu i przygotowań. Jestem w końcu profesjonałem, czarodziejka też nie wypadła krowie spod ogona a ryża... To diablę przypuszczalnie z niejednego pieca kradło chleb. Ale dziewczyna?
Żyje. Miała dostatecznie dużo czasu, oni najpierw zawsze dużo gadają, powinieneś wiedzieć.
Wiem. Przestań mnie czytać Alys, skoro odstawiłaś alraunę zachowuj się na tyle lat na ile wyglądasz.

- Połączenie jest stabilne!- Świetlisty obrys z pulsującą wewnątrz nicością identyczny z tym niedawno zamkniętym przed świątynią pojawił się przed nimi powoli rozszerzając się niczym wyrwa w rzeczywistości. - Teraz albo nigdy. Bogini czuwa nad wami.

- Niewątpliwie.- Przytaknął wiedźmin podchodząc jako pierwszy, krótko zerkając na białowłosą czarodziejkę. Mimo wszystko wolał by to ona czuwała nad nim. A przynajmniej ubezpieczała tyły.

- Trzymaj się blisko mój talizmanie.- Powiedział do mijanej elfki zgarniając ją pod ramię i wręczając puginał o wąskim ostrzu. - Ani się obejrzysz a będzie po wszystkim.

Wchodząc w wyczarowany przez kapłankę portal nie wiedział jeszcze jak bardzo się myli.

[Kontynuacja]

Jechali stępa, jeden za drugim, sześciu jeźdźców i dwa trupy. Pospiesznie sformowany pogrzebowy korowód, którego powód, ubrany w skrwawioną, odświętną sukienkę dosiadał dropiatej klaczki idącej strzemię w strzemię z Myszą Tiberta. Jechali z południa, od strony bramy zamkowej, bezmyślnie i ryzykownie, unikając schwytania za sprawą szczęśliwych znaków na niebie i tych rzuconych na strażników warty przez młodego wiedźmina. Jechali, dopóty twarda nawierzchnia wiodącego do miasta traktu nie ustąpiła mokrej ziemi i pokrywającemu ją miękkiemu dywanowi ściółki. Gdy okolica wydała się odpowiednio odludna, zsiedli z koni i wzięli się do pracy. Kopali, unikając patrzenia dziewczynie w oczy. Woleli patrzeć na dłonie jej brata, których bali się jeszcze bardziej. Bo chociaż nie był to ich pierwszy raz ani las, nikomu nie uśmiechało się kopanie dodatkowych dołów. Sprawiwszy się, wrzucili do środka obydwu poległych, przysypując mogiły kamieniami.

Nagrobek kotowi – pomyślał wtedy Bert, spoglądając w dół, na białe i pokrzywione ciało swojego niedawnego mistrza, przypominając sobie ukrytą i zapomnianą mądrość starych podań.

Półtorak za utopca.
Za wąpierza grosze cztery.
A nie tykaj człeka ni elfa.

Młody kot parsknął, sięgając do kieszeni i wyciągając z niej drobną monetę, wypuścił ją z dłoni, pozwalając jej spaść na dół.

Gdybyś ty, stary kocie na upiorach przestawał. Gdybyś tylko trzymał się z dala. Nie skończyłbyś tutaj. W połowie czasu swego życia straciwszy z oczu szlak nieomylnej drogi. Swój wiedźmiński Szlak. Ten, na który tak bardzo samemu chciałeś mnie zawrócić. Miecz przeznaczenia faktycznie ma dwa ostrza. A jego drugim, obok śmierci, jest ironia. Ochrzczony w ogniu, a pogrzebany w ziemi, w której ucztować będzie na nim robactwo. Koniec godny przybłędy. Moja w tym sprawa i zasługa, żeś trafił na śmietnik historii. Kolejny porzucony na nim upiór przeszłości. Przeszłości, której najlepiej poderżnąć gardło i głęboko zakopać.

Posłuchał piosenki siostry, samych słów wyłapywanych z osobliwej i drażniącej jego ucho kakofonii wibracji i rezonansów, niemającej nic wspólnego z muzyką i rytmem krzyżujących się ostrzy. Mimo to ich sens ulatywał mu niczym same jaskółki. Ptaki symbolizujące odrodzenie. A przede wszystkim nadzieję.

Bert skrzywił się zauważalnie, spluwając. Nienawidził tej suki. Osierociła go dawno temu, a on w odwecie porzucił ją w dniu swojej Próby. Razem ze wszystkimi, którzy wchodzili razem z nim.
Nie szkolili ich na bohaterów. Mieli być zawodowcami.

Dziwił się swojej siostrze. Dziwił tym bardziej że jaskółki, na które przychodziło jej patrzeć, zawsze latały nisko.

Tibert odwrócił głowę, spoglądając w dal, na odległą łunę miasta, na swoją siostrę, na cel który im przyświecał. Nastał wiosenny zmierzch. Otwierano tawerny, ludzie powoli wylegali na ulice, szukając ulotnych chwil, poznając się i zapominając, tętniąc i rozlewając się w samym sercu cywilizacji niczym krew pompowana przez arterię. Młody wiedźmin czuł się dziwnie lekko, w jednej niepowtarzalnej dla siebie chwili zadumy przepełniony radością, jaką daje taniec z mieczem, smaku zwycięstwa a nade wszystko rozkoszą polowania. Nad Novigradem zapadała noc i właśnie to dodawało mu otuchy.

Znajdowali się nieopodal chramu. Siostra spytała go o coś. Odpowiedzi na pierwsze pytanie udzielił jej z miejsca.

— Handlarz narkotyków.

Po drugie, musiał wrócić pod zagajnik pod miastem. Nie był do końca pewien, ale odpowiedź miała związek z uczuciem, które towarzyszyło mu podczas „pogrzebu”. Uczuciem, które wróciło pod magistratem. I jeszcze wcześniej, wtedy gdy kawałek po kawałku skrawał Franza do kanału, powodowany naukową ciekawością, zaczynając od nosa, chcąc obejrzeć jego przekrój u kogoś, kto regularnie zażywa fisstech.

— Bo kocham cię nad życie, Lotko! — oznajmił i roześmiał się perliście. Kłamał. To była miłość nad więcej niż tylko jedno życie.

— Pora na moje pytanie — powiedział, zawracając w marszu, z uśmiechem na twarzy, podchodząc w jej stronę.

— Czy w Aretuzie poddali cię sterylizacji i wyjaśnili, jak aktywnie magiczne Źródła reagują na halucynogeny? — wysoki but z klamrą nastąpił na jej stopę, a twarz brata znalazła się tak blisko, że omal nie zderzyli się czołami. Upadłaby, gdyby nie to, że w tym samym momencie jego ręka wystrzeliła, by złapać ją za ramię i nie pozwolić na to. — Muszę wiedzieć, jeżeli zamierzasz pieprzyć tu wszystko, co się rusza i częstuje cię działką.

Dłoń w skórzanej rękawicy ścisnęła jej policzki jak obcęgi, przywodząc twarz do ogrodzenia, za którym znajdowała się świątynia. Dobywana klinga syknęła głośno i niecierpliwie.

— Powiedz mi, siostrzyczko. Moja posrana siostrzyczko-idiotko — cedził jej brat, przez wyszczerzone w nieładnym grymasie zęby, wskazując ostrzem na dormitorium kapłanek. — Powiedz mi, albo schowam miecz, dopiero gdy urządzę małym adeptkom szlachtuz, przy którym masakra w Iello zostanie uznana za towarzyski nietakt.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-12-05 02:58:26)