Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Wieczór zapowiadał się dosyć przyjemnie. Alfred i jego współpracownicy szybko uporali się z robotą, a że nie było niczego innego do rozładunku, część z nich zwolniono do domu... w przypadku mężczyzny było to po prostu wkroczenie po schodach na drugie piętro budynku. Zewsząd dobiegał go hałas, charakterystyczny dla tej okolicy, czyli zlewające się rozmowy wielu osób, wrzaski mew z zewnątrz czy przede wszystkim szum morza. Alfred zdołał już przyzwyczaić się do tych dźwięków,. Nauczył się je ignorować, szczególnie te mniej przyjemne, wszakże magazyn działał nieprzerwanie w dzień i noc — któż bowiem wie, kiedy do brzegu dobije kolejny okręt zapakowany po brzegi wszelakim ładunkiem?

W prywatnej klitce Alfreda nie znajdowało się wiele, ot, twarde, cholernie niewygodne posłanie, stół, krzesło i jeden kufer, do tego okno z widokiem na morze oraz wiadro. I właśnie w tym pokoju, dopiero co wróciwszy z roboty,  mężczyzna usłyszał pukanie. Natarczywe, jakby komuś się co najmniej spieszyło. Tym, który pukał, był, jak się okazało, stary kompan Alfreda. Jedna z jego Hien, najwierniejszy z nich... Kaleb. Nie zmienił się praktycznie w ogóle, może nie wliczając faktu, że jego facjata wyglądała, jakby niedawno została trochę poturbowana. Okolice prawego oka były fioletowe i spuchnięte, podobnież do nosa i rozciętej dolnej wargi. Jego dawny kompan musiał zostać pobity może z dzień temu. Widząc więc Alfreda w drzwiach, westchnął z ulgą i skinął mu głową.

— Myślałem, że jednak cię nie znajdę. Dobrze cię widzieć, stary druhu. Nawet się dosyć dobrze trzymasz... — potarł dłonią kark i brzmiąc nieco niezręcznie, dodał: — Przepraszam, że tak nieoczekiwanie, ale szukałam cię nie bez powodu. Mogę wejść? Wszystko wytłumaczę w środku. — postąpił krok do przodu, wyraźnie mając nadzieję, iż Cmentarny Król okaże się gościnny.

— Cóż, niektórzy owszem... ja na przykład zbiegłem kilka tygodni po twoim zniknięciu. I się tak błąkałem po świecie, aż tak z dwa miesiące temu tutaj trafiłem. Aż cud, że od razu się o tobie nie dowiedziałem, może wtedy bym nie siedział w takim gównie — powiedział Kaleb, przysiadając na łóżku Alfreda. — Masz czym zwilżyć gardło? Trochę jednak jest do opowiedzenia.

Wyglądał na podenerwowanego, jakby w każdej chwili spodziewał się ataku z czyjejś strony. Nawet na starego druha, swojego "szefa" spoglądał z powątpiewaniem, chociaż w jego mętnych oczach tliło się coś w rodzaju nadziei lub nawet ulgi.

— Dowiedziałem się o tobie w sumie przypadkiem, od jednego ze znajomych. Pomyślałem wtedy, że może ty mi pomożesz, szczególnie, że ciekawe rzeczy usłyszałem tam... widzę, że wycwaniłeś się i tutaj, co? No ale, żałuję, że nie mogliśmy spotkać się tak o, bez proszenia o pomoc — chrząknął i przeszedł w końcu do rzeczy. — Mam problemy, jak widzisz. Z różnymi nieprzyjemnymi ludźmi, u których się zadłużyłem. Dali mi czas do jutra na spłacenie długu, tyle że ja tych cholernych pieniędzy nie mam. Próbowałam hazardu, no ale kurwa, przegrałem wszystko i wiszę też innym... jestem w ciemnej dupie, jak widzisz. Dlatego błagam cię, pomóż mi. Jako staremu kumplowi.

Kaleb z wdzięcznością przyjął butelkę wina i natychmiast przystawił szyjkę do ust, biorąc kilka łyków. Następnie otarł usta wierzchem dłoni i westchnął, odstawiając butelkę obok łóżka. Pochylił się, słuchając Alfreda i kiwając co chwila głową. Kiedy ten skończył, wyprostował się i spojrzał na niego. Na jego licu tańczył krzywy uśmieszek świadczący, że nie przyszedł tutaj z pustą głową.

— Musielibyśmy ganiać po straganach dzień w dzień przez cały najbliższy miesiąc, żeby zebrać połowę kwoty do zapłaty. Nie, Alfredzie, taka opcja nie wchodzi w grę. A ja owszem, mam plan. Tylko sam go nie mogę wykonać. Mówiłem, że mógłbyś mi pomóc i możesz to zrobić... nawet nie wiesz jak bardzo — Kaleb zerknął na Alfreda i zaczął objaśniać swój plan, mówiąc dosyć cicho, prawie że konspiracyjnym szeptem. — Widzisz, banda, u której wiszę pieniądze, dała mi pewien wybór. Albo spłacę ich w monetach albo zdobędę coś, co oni bardzo by chcieli. Coś, co zapewne jutro wieczorem przybije do portu na potężnym frachtowcu i będzie tutaj rozładowywane. Przez was oczywiście. Wystarczy, że im to zdobędę, a odwalą się ode mnie raz na zawsze, rozumiesz? I dlatego do ciebie się zwróciłem. Ty masz okazję to zdobyć bez większych problemów.  Tylko w odpowiednim momencie podwędzić to i tyle!

Oczy Kaleba lśniły niezdrowo, szukały także w Alfredzie swojej ostatniej deski ratunku, nadziei, którą zdawało się, że niedawno stracił. Mężczyzna wyglądał na zdesperowanego, aby spłacić swoje długi i naprawdę liczył na pomoc starego druha.

Mężczyzna śledził wzrokiem krążącego po pokoju Alfreda, co i rusz kiwając głową i wiercąc się na swoim miejscu, popijając tanie, rozwodnione wino.  Wyglądał na naprawdę umartwionego całą tą patową sytuacją — wyrażało się to w najdrobniejszych gestach, takich jak mocno zauważalne drżenie dłoni powodujące delikatne chlupotanie alkoholu w butelce, niespokojne przebieranie nogami i nieustanne wiercenie się na łóżku robotnika, jak gdyby coś go uwierało w cztery litery. Wzrok miał rozbiegany, czujny i zaszczuty, pod oczami wyraźnie zaznaczone ciemne wory. Twarz, gdzieniegdzie naznaczona fioletowymi lub bordowymi śladami, była wychudła, bardziej, niż zapamiętał to Alfred. Usta zaciskały się w wąską kreskę i wręcz nagminnie były oblizywane.  Włosy, ścięte na krótko trwały w okropnym nieładzie, niemającym nic wspólnego z tym "artystycznym", jak zwykli mawiać niektórzy modnisie układający swą fryzurę na taką modłę. Mięśnie były spięte, na chudym ciele wręcz wisiały brudne szmaty imitujące ubrania. Tak, Kaleb zdecydowanie wyglądał gorzej niźli za czasów rabowania trupów. Być może była to kwestia ciężkich czasów dla jego kiesy, a być