Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

   Bogdan nie odpowiedział. Przynajmniej nie od razu. Wyszedł razem z Physalisem na zewnątrz, człapiąc swym wolnym, sennym krokiem. Chłopak wiedział już nie od dziś, że jest to tylko pozór i tak naprawdę Bogdan byłby w stanie w ułamku sekundy urwać komuś łeb, jeśli tylko byłaby taka potrzeba. Rosły mężczyzna opierał na prawym barku kuszę, podczas gdy druga ręką swobodnie zwisała.
   — Muszka to taki sam skurwiel jak i Kern. Tyle powinno ci wystarczyć — odpowiedział ciężkim głosem, sprawiającym wrażenie pochodzenia z najciemniejszej pieczary niżeli ludzkiego ciała. — Poza tym jest groźny i cwany. Nie tak jak Kern. Znacznie bardziej.
   Żwawym krokiem przeszli przez czerwoną dzielnicę i skierowali się na południe ku Nowemu Miastu. Bogdan był tym razem jeszcze mniej rozmowny niż zwykle, co z pewnością nie umilało podróży. Widać było po nim zimny profesjonalizm, którym ten człowiek wręcz emanował na podobieństwo złowróżbnej aury. Wykidajło, tudzież egzekutor Florenta, nie odezwał się nawet gdy bawiące się na ulicy dzieci przez przypadek opryskały go drobinkami błota. Olbrzym spojrzał wówczas tylko na swą upstrzoną brązowymi kropkami kamizelę i poszedł dalej, nie oglądając się nawet na towarzyszącego mu Physalisa.
   Kiedy w końcu zabrał głos, minął już dobry kwadrans drogi, a oni sami mijali właśnie bank, z malowniczym szyldem "Cukiernicza Kasa Pożyczkowa", głoszącym nazwę przybytku.
   — Jedna z głównych dróg przechodzących przez Novigrad. Łącznie jest ich dwie, ale pewnie już to wiesz — powiedział, kiedy w końcu wyszli na koniec wąskiej uliczki Nowego Miasta, mając przed teraz przed sobą szeroką, wyłożoną kostką drogę, przypominającą trakt. Po drugiej stronie prezentował się szpaler starych, zabytkowych kamienic. — Niech cię nie zwiedzie ich wygląd. Za tymi pięknymi starowinkami są slamsy, gdzie elfy i inne nieludzie zdychają z głodu, zżerane przez wszy. Od tych kamienic i do samego portu ciągnie się Stare Miasto. Domyślam się, że już tam bywałeś.
   Bogdan jednak nie przeszedł przez drogę główną i nie skierował się w stronę Starego Miasta. Skręcił w lewo, idąc wzdłuż budynków Nowego Miasta. Niedaleko przed nim i Physalisem rozciągało się potężne cielsko zamku, miejsca gdzie rezydował sam hierarcha.
   — Zamek to też nie jest nasz punkt docelowy. Ominiemy go i udamy się do Bramy Oxenfurckiej.
   Gdy Kraviec i Physalis stali już przy wspomnianej bramie, olbrzym stanął nieopodal w cieniu i chwilę czekał, obserwując grupkę strażników, która właśnie studiowała wnętrze wozu obdartusa, chcącego wejść do Novigradu. Kiedy przy grupce zakręcił się strażnik o wąsatej i srogiej aparycji, Bogdan skinął na niego, a ten, zauważywszy go, ale nie dając tego po sobie poznać, opuścił dyskretnie zgromadzenie i spokojnie odszedł w zacieniony punkt.
   — Kto? — zapytał, udając zaciekawienie dwójką żaków, spacerujących w stronę Nowego Miasta.
   — Muszka — odparł spokojnie Bogdan.
   — Vizimbora. Tartak.
   Wydawało się, że miał być to koniec wymiany zdań, bowiem strażnik od razu ruszył w kierunku swoich towarzyszy.
   — Jak to tartak? — warknął bezgłośnie Kraviec. — Nie mów mi, że...
   — Tartak, Vizimbora — powtórzył strażnik i oddalił się.
   Bogdan zaklął paskudnie, a potem podrapał się po głowie. Wyglądał dość dziwacznie, jako że obraz wytężonego umysłu zupełnie nie parował się z jego prymitywną aparycją.
   — Chyba musimy anulować akcję — rzekł, na powrót już opanowany. — Nie damy rady wyjąć tego skurwiela.           

   Bogdan spoglądał w bliżej nieokreśloną dal. Nie kryjąc swej złości, zacisnął złowróżbnie usta i zatoczył kilka kręgów na pięcie. Cedził coś jeszcze pod nosem, kiedy w końcu spojrzał na Physalisa, jak gdyby dopiero sobie przypominając o jego obecności. Słowa chłopaka nie poprawiły w żaden sposób jego i tak już paskudnego nastroju.
   — Wyobraź sobie, że tak. To jakieś miejsce. A problem jest i to dość istotny. A teraz chodź, nic tu po nas.
   Waligóra odwrócił się i skierował w stronę, z której nadeszli. Ponownie zapanowała nieprzyjemna cisza, tym razem jednak Physalis mógł czuć zły omen wiszący w powietrzu. Nie ulegało wątpliwości, iż Bogdan wie dokąd zmierza, a persona, bądź miejsce, które chce odwiedzić wydawały się być bardzo ważne. Dla niego i dla sprawy. Nieświadomy więc niczego i z pewnością mocno zagubiony chłopak towarzyszył dzielnie wyróżniającej się w novigradzkiej florze postaci.
   Wyszli poza rejon zamku, a idąc przez skróty zahaczyli o dzielnicę Starego Miasta. Wokół szumiało, wręcz brzęczało, kiedy przechodzili jedną z ulic. Nie były to jednak odgłosy targu, do których Physalis mógł być przyzwyczajony, a muchy, paskudne i tłuste, oblepiające, niby grzyb, twarze bezdomnych uliczników. Kraviec, jeżeli w jakiś sposób poruszony tym widokiem, nie dał tego po sobie znać. Kroczył dalej, nie zatrzymując się choćby na chwilę, dopóty nie rozpostarły się przed nimi drzwia, niecieszącej się dobrą sławą, karczmy "Pod Pręgierzem".
   Nim weszli do środka, Bogdan wydobył z siebie dwa słowa:
   — Pilnuj sakiewki.
   Kiedy znaleźli się w przybytku, ich nozdrza uderzył nieprzyjemny swąd stęchlizny i starego capa. Wokół pełno było obdartej, szczerbatej klienteli, tnącej z głośną swawolą w karty, przelewając przez gęby tamtejsze specjały. Bogdan zajął jeden z małych stolików  w kącie, a widząc na nim bliżej nieokreślonego pochodzenia maź, westchnął tylko bezgłośnie i wyprostował na ławie.
   — Jak myślisz, po co tu jesteśmy? — zapytał, krzyżując ręce na piersi.     

[html]<fieldset><legend>Notka</legend>
Kolejny post pisz TUTAJ.</fieldset>[/html]

Nim Physalis zdążył zjeść do końca jabłko, przy bramie zaczęło się dziać coś interesującego. Jeden ze strażników pilnujących wejścia do miasta, odbił się od ściany muru, na której do tej pory leniwie spoczywał i żwawo sięgnął po opierającą się tuż obok gizarmę. Młoda twarz żołdaka zdradzała zarówno poddenerwowanie, jak i ekscytację. Schowany w cieniu Physalis miał się wkrótce dowiedzieć dlaczego.

W stronę bramy zmierzał nie kto inny, jak sam Bogdan Kraviec. Olbrzym tradycyjnie wyróżniał się na tle tłumu, lecz teraz był równie widoczny, co Wielka Szpica w samym centrum Novigradu. Choć ubrany wcale skromnie, nosząc wcześniej widziany przez chłopaka czarny, dobrze skrojony kaftan, szedł w towarzystwie o dość ciekawym konterfekcie. Była to licząca około tuzina osób konfrateria, której znakomita większość wyglądała prawdziwie paskudnie. Twarze wspomnianych jegomościów były ekscentryczne i po prostu brzydkie. Niemal każdy nosił znamię po złamanym nosie, patrzył pustymi, kaprawymi oczami, przypominającymi rybie ikry, a ich blade lica i dziwolągowatość wprawiały człowieka w zastanowienie; skąd, u licha, Kraviec zebrał tych uliczników. Z jakich czeluści miasta ich wyciągnął?

Olbrzym przywitał się ze strażnikiem, krótkim i rzeczowym uściśnięciem prawic. Obaj mężczyźni wymienili między sobą kilka skąpych słów, których Physalis nie mógł usłyszeć, po czym Kraviec wrócił do swoich i zaczął z nimi cicho dyskutować. Na jego słowa, jeden z ziomków, wysoki i chudy jak tyka, o anemicznej twarzy i zapadniętych oczach, zaśmiał się głośno, niemal zbyt ostentacyjnie i skrzyżował na piersi chude jak wity ramiona. Stojący obok jego kolana, ledwie widoczny niziołek z kozią bródką, również się uśmiechnął i wymienił, także bez skrępowania, rzeczowy komentarz:

— Będzie rzeź!

W chwili, w której Physalis przemówił, wszystkie spojrzenia zebranych zwróciły się w jego stronę. Kaprawe i złe oczy opryczników patrzyły na chłopaka z niekrytą niechęcią, widząc w pachołku Florenta nikogo więcej jak nieopierzonego gołowąsa, który prawdopodobnie będzie plątać się między nogami, do tego z wątpliwymi umiejętnościami i jakimkolwiek doświadczeniem przy mokrej robocie. Physalis mógł nawet usłyszeć jak z ust do ust przechodzą ciche szepty, spośród których dało się wyłapać pojedyncze słowa, takie jak pupilek, kochanek, czy chłopczyk.

Na ratunek, nieoczekiwanie, przyszedł sam Bogdan. Waligóra oparł dłonie na biodrach i odpowiedział Physalisowi tak zwyczajnie, że przez to aż nienaturalnie i nieprawdziwie. Wszystko wskazywało jednak, że jego intencje są szczere.

— Komplet jest, a jakże. Tyle, że będziemy musieli poczekać do wieczora. Nie będziemy jednak mitrężyć czasu i wykorzystamy go jak najokazalej. Trzeba przygotować teren. A więc tak, Nikoł i Pestka — tu zwrócił się do brodacza w znoszonym kaftanie o dwóch różnych tęczówkach, zielonej i niebieskiej, oraz do wcześniej wspominanego niziołka z kozią bródką — pójdziecie w las, na zachód od wsi, od strony tartaku. Obsadźcie kusze i wybadajcie punkty strzelnicze, oraz zwiadowcze. Starajcie się nie rzucać w oczy, jeśli jednak doszłoby do konfrontacji, robicie wasz ulubiony manewr. Tylko, kurwa, bez żadnych popisów, to nie cyrk. Traszka — ospowaty jegomość, z czepcem nachodzącym na oczy, skinął głową — przed bramą stoi już kibitka załadowana samogonem. Pojedziesz do wsi pod pretekstem nabicia kabzy. Nie szczędź gorzały nikomu, im więcej ludu pośpisz tym lepiej. Godunow — tu wszyscy zerknęli na anemicznego, chudego dryblasa w lnianych szatach — ty sam wiesz najlepiej co masz robić. Kanał, torba i na hejnał uruchamiasz procedurę. Yon i Ritz, wy będziecie mi towarzyszyć bezpośrednio przy spotkaniu, jako środek ostrożności, samojeden bez obstawy wzbudziłbym podejrzenia — dwaj ponurzy siepacze mruknęli coś pod nosem. — Sowiejka i Gobycz, obierzecie kusze i usadowicie swoją rzyć tam gdzie wskaże wam kolejno Nikoł albo Pestka.

Na koniec Kraviec zwrócił się do smukłego elfa, trzymającego się od reszty w niewielkim, acz zauważalnym odstępie. Na ramieniu nieludzia opierał się najbrzydszy i jednocześnie najbardziej intrygujący łuk jaki Physalis mógł kiedykolwiek widzieć. Wydawał się być stworzony z elementów, które znaleźć można przy slamsowych śmietniskach starego miasta w Novigradzie. Brzydki, pozbawiony symetrii i poobwieszany czymś co przypominało zgniłe algi, ukrywał w sobie drzemiącą moc. — A Ty Relph, rozpoczniesz całą tą zabawę — oznajmił Bogdan, na co elf mrugnął twierdząco, nie mówiąc ani słowa.

Nim jednak ktokolwiek zdążył się rozejść, Kraviec objął Physalisa ramieniem, odsunął go kilka kroków od grupy i wskazał wszystkich kułakiem z takim samozadowoleniem, jak gdyby przedstawiał chłopakowi swą własną winnicę pod Toussaint.

— Ty z kolei możesz wybrać kogo chcesz i zdecydować komu chcesz pomóc. Każdemu z nich możesz się przydać.

Na te słowa, każdy spojrzał na starego oprycha z kwaśną miną.

— Bez powodu nie sieczemy. Nie trzeba nam problemów ponad te, które już mamy. Jeżeli jednak zdarzy się, że trzeba będzie żelazo obnażyć, upewnij się dwa razy, nim uznasz, że to całkowicie konieczne. Jak już rzekłem, ta robota ma być cicha i sprawna.

To powiedziawszy, Kraviec pchnął chłopaka w stronę Traszki, który nie wydobył z siebie żadnego komentarza i wszystko przyjął ze sporą dawką obojętności. Skierował się zrazu za bramę gdzie stać miał obiecany wóz, nie mówiąc przy tym ani słowa, nie żegnając się, ani nie pozdrawiając kompanów. To samo z resztą poczyniła reszta. Każdy odwrócił się w swoją stronę i nim zdążyłbyś mrugnąć raz, czy dwa, nikt nie ostał się przy oxenfurckiej bramie z całego zgromadzenia. Także Bogdan zniknął jak pozostali, nie czekając na Physalisa, ani na kogokolwiek, kto by mógł mu zadać jakoweś pytanie. Tacy to właśnie byli ludzie olbrzyma, bo znali się oni wszyscy jak łyse konie i niejednokrotnie przeprowadzali różnej maści operacje zarówno tu, w Novigradzie, jak i poza nim, jeszcze z dawnych czasów się znając. Wszystkim przewodziło stare jak świat powiedzenie: Raz maty rodziła, i każdy z nich, dożywszy dziś dzień, wierzył, że słowa te przynoszą dobre monetę, bo każdy nowy świt dla tych zabijaków był być może ostatnim.

Tak jak dzisiaj.

Traszka szedł wolnym krokiem, pozwalając się dogonić Physalisowi. Raz, czy dwa obejrzał się na chłopaka, patrząc na niego spod ciężkich powiek, pozornie tylko sennych, które jednak czujne były na podobieństwo zajęczych.

Przed bramą rzeczywiście stał mały wóz, solidna dwukołówka, do której zaprzęgnięto rześką, gniadą klacz. Wozu pilnował jakiś młody pachołek, który kiedy tylko zobaczył zbliżającego się Traszkę, skinął mu głową i oddalił się czym prędzej. Traszka z kolei, będąc już przy kibitce, poderwał lnianą plandekę, którym była przykryta, wsunął rękę i po chwili wydobył gąsiorek. Odkorkowawszy, poniuchał nosem zawartość i uśmiechnął się, kontent.

— Kiedy batiuszka Kraviec coś przyobieca, to nie rzuca słów na wiatr. Dobry to samogon, duża moc w nim — powiedział, poprawiając czepiec i podając butelkę chłopakowi aby i on spróbował. — Trzeba będzie uważać, abyśmy się i my nie uwędzili. Jeśliś przyszedł do mnie, bo robota moja najłatwiejszą się wydaje, to uważaj, bo łacno pozorów nabrać. Upić kogoś tak, aby ten się pospał, a samemu trzeźwym się ostać to wcale sztuka jest, bo jak z kimś gorzałę rozlewasz, to za wylewanie za kołnierz ci kto może nieprzyjemność sprawić. — Traszka poprawił swój kożuch, który był włosiem do góry odwrócony i podszedł do klaczy, egzaminując ją zaraz. Głaszcząc muskularną szyję zwierzęcia, zacmokał. — Dobry to koń, widać, nie szkapa. Wraz w Wyzimborze będziem, jak nas pociągnie, głowę daję! No. Wsiadaj na wóz, nie ma co czasu mitrężyć.

Ruszyli powoli, po błotnistym i rozdeptanym wjeździe do miasta, mijając innych ludzi, którzy w przeciwną stronę, novigradzką właśnie, ruszali, ciągnąc ze sobą wozy wyładowane dobrami, ale także kolaski, w których siedziały baby z dziećmi, a obok człapało powoli bydło na spęd.

Traszka widać miał do Physalisa podeście najzupełniej neutralne, nie widać było po nim by młodzieniec mu jakoś wadził. Nie widział też problemu, ani dyshonoru jakiego w tym, aby z nim rozmawiać.

— Pierwsza to twoja taka robota? Jeśli tak, to wiedz, że dziś będzie jucha na wsi. Jakoż Kraviec przyobieca, to tak jest. Muszka to srogi łotr, urósł w Novigradzie i upasł się tamtejszymi bogactwami, jak nie przymierzając bąk nektarem. A jeszcze niedawno to wcale gołodupiec był i tylko dzięki łasce pana Florenta zaistniał. Ha, będziem-li gorzałkę rozlewać. Pamiętaj, aby ostrożnie wszystko podejmować. Kupców udajem i bimber nam spędzić lza. Promocyje zrazu jaką wymyślimy, tak aby jak najwięcej ludu pospać. Zabieg to kravcowy, bo nie wiada-li kogo Muszka mógł powerbować na miejscu i czy chłopstwo aby rabanu w razie czego nie podniesie i po straż do miasta kto nie pogna. Takoż należy upić jak najwięcej ludzi, byleby nie bić, bo siła ich to porządni ludzie.

Traszka ściągnął lejce, kiedy dwukołówka zachybotała się niebezpiecznie na nierównym trakcie i kiedy naprowadził pojazd, zaśmiał się dobrodusznie, zerkając na Physalisa.

— Nie masz się co i frasować. Wżdy trzeba umieć z ludźmi rozmawiać. Każdy chołopiszka, który tam, w Vizimborze siedzi, to człowiek ulepiony z tej samej gliny co, czy ty. A w człowieka trzeba umieć zajrzeć, zrazu będziesz wiedział jak takiego podejść. Jeden, wystaw sobie, jest pyszny i lubi prawić o własnym jestestwie, drugi to milczek, co ledwie kilka słów wydusi i za ozor trzeba go ciągnąć. Sztuka polega na tym, aby sobie każdego zjednać, miodem i gorzałką czupryny podkurzyć, ega chełpić, tak jak kotu pod brodą drapiesz, a ten wraz mruczy. Ale i ten człowiek jest jak ten kot, bo gdy za mocno go popieścisz to gotów on cię podrapać do i juchy popuścić. Takoż więc trzeba być ostrożny.

Tu mężczyzna przerwał, wyciągnął z połów kożucha sznyt kiełbasy i gestykulując nią zaciśniętą wraz z lejcami, nie przestawał prawić, a tłumaczył Physalisowi dalej, jak najwierniejszemu żakowi.

— Skoro powiadasz, żeś taki zacny kuglarz, najlepiej będzie jak poudajesz mojego pachołka. Przynieś, podaj, pozamiataj. Albo nie. Będziesz mi synem. Syn wiarygodniejszy, którego bimbrownika stać na pachołka? Zatem jako mój syn, rozprowadzać będziesz gorzałkę. Po prawdzie, więcej robić nie musisz. Imaginuje sobie, że samogon rozejdzie się jak świeże raki. — Odpowiedź młodzieńca najwyraźniej ukontentowała Traszkę, bo cmoknął i dźgnął go łokciem. — Wiem przeto, żeś nie kiep, bo Kraviec takich do roboty nie bierze. Choćbyś był jego bękartem, prędzej utopiłby cię w bryndzy na Starym Mieście, niżeli wziął do ekipy. Mocny to chłop, ten Kraviec, siła ludzi trzęsie się przed nim w Novigradzie. Oh, ilu on już posłał na tamten świat. Powiadają, że gdyby nie on, to by Florenta już dawno nie było.

Traszka odgonił latającą koło jego głowy muchę.

— Do sedna. Jak umiesz zgrabnie ludzi rozbroić to faktycznie przyda się ta umiejętność. Bylebyś nie poknocił tej misji, bo gdy poznają się po nas to i sam Lebioda by nas z tej kabały nie wyciągnął. Trzeba będzie robić to ostrożnie, jak już się chłopy popiją. No! Będzie jucha, będzie jucha! — Traszka zaśmiał się, cicho i świszcząco.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2017-09-29 01:25:38)

Wóz trajkotał po błotnistej i wyjeżdżonej drodze prowadzącej do Vyzimbory. Traszka uśmiechał się tajemniczo, pozwalając młodzieńcowi swobodnie się wypowiadać i podpowiadać swoje spostrzeżenia. Lejce trzymał luźno i beztrosko, wydawać się więc mogło Physalisowi, że te zaraz mu wypadną i wkręca się między koła wozu. Traszka miał jednak wyraźnie wszystko pod kontrolą, a jego zachowanie i estyma koiły nerwy. Dało się więc rozpoznać, niczym na akademickiej ilustracji porównawczej, czym jest doświadczenie, a młodzieńczy zapał.

— Pamiętaj, synu. Nadgorliwość gorsza od nieludzi — skwitował, cicho rechocząc.

Wieś lada moment poczęła wyłaniać się na widnokręgu. Z początku dało się widzieć jedynie krokwie największych stodół, zaraz potem wyłoniły się też mniejsze domostwa. Lecz zanim Physalis i Traszka w samej Vyzimborze się znaleźli, mijali jeszcze przez jakiś czas pola i łąki, a wśród nich resztki znużonego chłopstwa wracającego przed zapadnięciem zmroku do swoich chałup. Traszka wyraźnie nad czymś dumał, nie zdradził jednak konkretów, być może uznając je za nieistotne.

Nareszcie, ku domniemanej radości tego młodszego, dwójka mężczyzn dotarła do samego środka wsi, czym można było określić gołą, niczym nie zagospodarowaną połać ziemi, która otaczał ponury pierścień chałup. Traszka wraz zeskoczył z wozu, ładując po kostki w gumnie i jął powoli ściągać plandekę z beczek.

— Samogon przywieźlim! Najprzedniejsza gorzała na północy!


Następny post pisz tutaj

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2017-11-09 12:16:50)