Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Sigurd długo się zbierał z tym, co chce powiedzieć po tym, gdy zabrakło Szajby i Ułomka. A był. Zamiast tego, nie powiedział wpierw nic. Zniknięcie Ułomka go poirytowało, a do tego jeszcze bardziej pokręciło domysły i obawy w jego głowie. A co, jak już się rozliczyli z Szajbą? Wypłynie gdzieś w sitowiu Zakrwawiony Żołdak? Zagryzł coś między zębami, chociaż po chwili dopiero zrozumiał, że nie miał tam nic, a był to tylko odruch. No cóż.

Nie zdradził im, czemu szukał wody. Pomyślał chwilę nad tym, co zrobić. Wszak konie to rozumne bestie. Inteligentne i czujne. Miał już nie raz do czynienia z końmi, jako dziesiętnik jazdy. Koń w stanie był parsknąć ostrzegawczo, gdy nozdrzy jego dosięgnął nieznany zapach. Tym bardziej zapach smoły i dziegciu wyda mu się nieznany i niemiły. Koń postawi swoje ucho i strzyżeć nim pocznie, dreptając z nogi na nogę, z kopyta na kopyto. Niebezpieczeństwo od oka do nogi, od nogi na oko. Koń zagrozić im może, gdy ich oddechy dym zdławi, a ramiona trud ogromny osłabi, zanim pocznie się jarzyć strzecha rozogniona. Konie. Piękniejsze od psów. Równie czujne i głośne.

— Wiara. W tym budynku na pewno są ludzie. Konie zaczną parskać, jak tylko co wyczują. W dworku są ludzie i mogą wyjść. I wyjdą na pewno. Podzielimy się. Część podłoży pod dworek, część pod stajnie. Podpalimy, wykurzymy konie, niech uciekają, a nie giną w ogniu nocnym. Może i ludzi zajmą. Tymczasem. Sypki, Znasz Kaedwen. Idźcie na przeszpiegi. Rozejrzyjcie się. Czy psy są. Czy ludzie jacy. Ile wejść. Czy okna duże, by przez nie ktoś wejść mógł. No, jazda.

Jako, że Znasz Kaedwen już dzisiaj prowadził, on nasuwał się do towarzystwa Sypkiego, szlachcica, choć ubogiego.

Odprowadzając wzrokiem dwójkę nie uśmiechnął się, lecz nie mógł powstrzymać uczucia zadowolenia. Coś szło po jego myśli. Nic tak nie irytuje dowódcy, jak niekompetencja i brak odpowiedzialności u swoich ludzi. Gorzej jest, gdy to dowódca jest niekompetentny. Gdy zniknęli, przypomniał sobie wszystko, co dzisiaj zrobił. Oczywiście od momentu spotkania z wesołą gromadą - pomijał więc inne epizody dzisiejszego dnia i czynności. Wydawało mu się, że dotąd robił, jak należy.

Wtem jego uszu dotarł szept Szczuna. Dobrze gadał. Tak należy. Mimo wrodzonych obaw, Szczun spodobał mu się. Jako żołnierz. Jako podwładny. Czujność nie została uśpiona nawet na chwilę, lecz to mógłby być zalążek tego, co chciał tutaj stworzyć. Powiedzieć już chciał, że prawda li to. On i Sypki jeździć potrafili i mogliby użyć koni. Niemniej, konie z takiej stadniny pewno są rozpoznawalne przez właścicieli - może mają oznakowania. Raby od Flądry mogli w ogóle nie potrafić jeździć. Co wtedy? Na siodło ich? Niech biegną obok?

Jakby znikąd, nadeszła groźba. Dzień sądny, kiedy Sigurd śmierci znów w oczy spojrzy, by powitać ją ponownie słowami Co tam słychać? Czy tym razem jednak i Do zobaczenia powiedzieć jej będzie mógł? Jego pierwszą decyzją podczas powrotu do jego gospodarstwa będzie to, żeby kupić z dziesięć psów, coby pilnowały, gryzły, szczekały i atakowały każdego, kto złe zamiary miałby wobec jego majątku. Psisko bardziej go niepokoiło, niż dziesięciu rabów pilnujących porządku. Nie chciał psa zabijać.

— Dobra robota Sypki, Znasz Kaedwen — pochwalił ich cicho i bez zbytecznej emocjonalności. Spojrzał po swoich ludziach, czy jakiś z nich to chudzielec - z tego, co widział, to nie za bardzo. I dobrze.

— Szczun i Sypki pójdą do stajni. Wy zajmiecie się we dwóch dworkiem. Ja muszę coś sprawdzić w studni. Trudno to wyjaśnić. Po drodze pozostawiamy co nieco przy innych budach. Znasz Kaedwen, Jajco. Podpalicie wejście. Zajmie im chwilę, zanim wylezą przez okna, dzięki czemu zyskacie trochę czasu. O! Umiecie konno jeździć? Może mam sposób żeby stąd szybko spierdolić. Tylko, cholera, nie wiadomo co z Szajbą i Ułomkiem — skwitował na sam koniec zatroskany, przyglądając się zabudowaniom. Na chwilę odwrócił głowę, by przezornie spojrzeć za siebie. Łuny mogą już rozjaśniać nieboskłon, co by oznaczało, że muszą się spieszyć.

— A. I ktoś musi zabić psa, albo go ogłuszyć tak, żeby nie zdążył ostrzec mieszkańców. Jacyś ochotnicy? — zapytał twardo, lecz bez wrogości czy agresji, by nie oddać im odczucia, że krytykuje tego, który się zgłosi. Sam po prostu czuł się z tym nieswojo.

Ostatnio edytowany przez Halfdan (2017-11-22 18:41:03)