Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

„Dom aukcyjny braci Borsodych mieścił się na placyku przy ulicy Głównej, faktycznie głównej arterii Novigradu, łączącej rynek ze świątynią Wiecznego Ognia. Braci, w początkach swej kariery handlujących końmi i owcami, wtedy stać było tylko na szopę na podgrodziu. Po czterdziestu dwóch latach od założenia dom aukcyjny zajmował imponujący trzypiętrowy budynek w najbardziej reprezentacyjnej części miasta.”

Sezon Burz

Założony około roku 1200, ponad siedem dekad temu, okazały trzypiętrowy budynek uchodzi dzisiaj za niemalże zabytek Novigradu, nieprzerwanie pełniąc swoją funkcję jako najbardziej znane miejsce licytacji krain centralnych Kontynentu. Zasłużona renoma, zdobywana przez wszystkie lata działalności, zapewnia mu odpowiednią popularność oraz dostęp do najrzadszych dóbr sztuki, kultury i rzemiosła, bezcennych artefaktów i autentycznych historycznych antyków, po dzień dzisiejszy sprowadzających na aukcje koneserów i kolekcjonerów ze wszystkich stron świata. Odbywające się raz na kwartał (a niezmiennie w piątki) aukcje są wydarzeniem kulturalnym na miarę obchodów rocznicy ukończenia budowy Wielkiej Szpicy i gromadzą, oprócz przyjezdnych, większość śmietanki towarzyskiej Wolnego Miasta. Padające podczas sprzedaży oferty zainteresowanych nierzadko przekraczają roczny dochód niewielkiego miasteczka, czasem nawet podczas oferty jednego tylko przedmiotu. Zdecydowaną większość parteru domu, mieszczącego również przedsionek oraz pokój bankietowy, zajmuje sala aukcyjna, wyposażona w obite aksamitem krzesła. Jej centralny punkt stanowi pulpit licytatora, sąsiadujące z nim stanowisko zapisujących wyniki sprzedaży klerków oraz niewielka scena, na której prezentuje się nabywcom akuratnie licytowane przedmioty. Znajdujące się nad nim dwa kolejne piętra poświęcone są galerii, znajdujące się w gablotach oraz oddzielone linami eksponaty, pozostają do wglądu gości w trakcie krótkiej prezentacji z introdukcją, poprzedzającą właściwą aukcję. Trzecie piętro zajmowane jest z przez biura ekspertów oraz rzeczoznawców, opłacanych pracowników domu profesjonalistów, którzy przy wyposażonych w niezbędne narzędzia stanowiskach oraz własną wiedzę, są w stanie w razie potrzeby potwierdzać autentyczności napływających do domu przedmiotów. Cała reszta pomieszczeń piętra spełnia funkcje organizacyjne oraz użytkowe, w postaci przechowalni lub składu rzeczy niebędących eksponatami. Prócz specjalistów od wyceny i oceny towaru, klerków i licytatorów, miejsce zatrudnia zawsze potrzebną tu służbę, ze szczególnym uwzględnieniem dyskretnej ochrony, czuwającej nad bezpieczeństwem przedmiotów licytacji oraz samych licytujących.

W następstwie zmarłego starszego krewniaka prawowitym właścicielem całości przybytku jest młodszy z braci Borsodych, którego podeszły wiek oraz stan zdrowia, nie pozwala na czynniejszy udział w życiu miejsca poza samym tylko właścicielstwem. W chwili jego śmierci, posiadłość na mocy testamentu zostanie przepisana na jego pełnoletnich już synów, a do tego czasu piecza nad domem będzie nadal przypadała panu Abnerowi de Navarette, głównemu licytatorowi oraz zarządcy tego miejsca z wieloletnią praktyką, bezgranicznie lojalnemu rodzinie właścicieli.

Poza cokwartalnymi aukcjami dom otwarty jest na co dzień dla wszystkich posiadaczy cennych unikatów skłonnych zostać ich sprzedawcami oraz tych, którzy za stosowną opłatą zechcą potwierdzić prawdziwość posiadanych przez siebie dóbr. Wiele złośliwych głosów zwykło też nie bez racji dodawać, że po zakończeniu wojny, gdy wiele dzieł sztuki zmieniło swych właścicieli, a chętnych sprzedawców nie brakuje, kolekcja Borsodych jest bogata jak nigdy.