Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Dotarli na bazar. Śmiało można było stwierdzić, że spora część podróży zeszła im na przeprawę wozem przez zatłoczony placyk, dopóki nie stanęli na dobre gdzieś na jego północno-zachodnim krańcu między służącym za chłodnię namiotem z mięsem a innym kramem z bronią. Po drodze odwiedzili jednego klienta, z którym Schmeisser zamienił kilka zdań oraz dobił targu, opylając mu znaczną część ładunku importowanych głowni. Kontrahentów znajdowali względnie szybko i raczej bez większych problemów, bo tak jak wyrzekł mu wcześniej, byli tu umówieni na konkretne zamówienia. Zatrudnienie najemnika po raz kolejny okazało się słuszną decyzją. W trakcie ślimaczej podróży przez plac kilkukrotnie zdarzyło się, że kilka głów, mających poprzedzać szybkie i lepkie łapy, próbowało taksować wieziony przez nich asortyment, jednak widząc rozwaloną na wozie ochronę w postaci młodego Payensa, dosyć szybko zaniechiwały zamiaru, znikając za burtą, jak nie przymierzając kret taktycznie wycofujący się do kopca.

Aktualnie Schmeisser prowadził rozmowy przy kramie z bronią, nie z jego właścicielem ale chudym i wysokim kupcem w berecie, który pojawił się tutaj z własnym, objuczonym koniem. Podobnie jak dawny komorzy, jegomość był przyjezdnym, stąd obydwaj umawiali się na ceny w denarach, co oszczędziło im konieczności wymiany waluty. Dołożywszy do swojego asortymentu zdobycze Rysława, pryncypał zawołał go, gdy mieli dobijać targu.

— Szanowny kupiec Miraz gotowy jest wziąć obydwie rzeczy — objaśnił mu sytuację na boku. Z tego co najemnik widział wcześniej, nabywca kręcił nosem na topór, jednak wcale życzliwie przyjrzał się mieczowi. — Licząc w koronach płaci około dziewięciu za całość, ale w srebrnej monecie to daje ci dokładnie szesnaście denarów za toporzysko i siedemdziesiąt pięć za miecz. Co po odjęciu mojej prowizji... Hem podzielić przez dziesięć, potem na dwa, jeden w rozumie, spuszczam do sumy... W zaokrągleniu pięć denarów dla mnie. Osiemdziesiąt sześć finalnie dla ciebie. Pasuje?

Schmeisser przypatrywał się dłuższej chwili symbolowi, mrużąc oczy i klnąc, bo trzęsący się wóz nie ułatwiał oceny i namysłu.

— Chyba nic ze Starszej Mowy — zastanowił się, obracając biżuterię w palcach. — A za rzadko bywałem w Novigradzie, by ten znak coś mi mówił. Chocia, czy ja wiem, wygląda jakby znajomo. Sądzę, że może być to rodzaj pisma. Coś starego albo zwyczajne gusła. Tu, w mieście co rusz ludziska nabywają jakieś amulety albo insze czarnoksięskie znaki. Chroniące od uroku sraczki, mające przynosić szczęście czy grosz. Ot, humbug i zabobon. A co? Znaleźliście to przy zbójach?

Kupcy prawili o różnych rzeczach. Przeważnie o przywiezionym towarze. Schmeisser nabył go w Temerii, niemal za bezcen przy jego jakości z powodu utrzymującego się niskiego kursu orena oraz bliskości krasnoludzkich hut i kopalń, przy okazji podróży do Mariboru. Mając sprawę w Novigradzie, w drodze powrotnej nakupił towaru, by opchnąć go tutaj, bo mariborski faktor doniósł mu, że będzie popyt na broń. Podmiejskie kuźnie Cohennów zajęte były kontraktami dla miejskiego garnizonu, przez co cena broni poszła w górę. Gadali też o inwestowaniu w nieruchomości pod miastem, mowa była o jakiś domostwach nad rzeką do kupienia. Pryncypał kręcił nosem, zgoda, cena znośna, mówił. Tylko co z tego skoro wilgoć w końcu zeżre te domy? Dlatego lza dodawać szklanej kruszonki do zaprawy, odparł na to Miraz, bo to pomaga, zwłaszcza jeżeli oszczędza się na reszcie budulca. W końcu temat zszedł na to, gdzie kupić tu konia, tak by nie zrobiono cię w konia. Ooo, panie. Z tym to trudno. A wierzchowca czy roboczego? Roboczego. Jak tak, to rozejrzeć się w porcie, czasami zdarza się, że odsprzedają. A na budowach? Owszem, też, ale tu też trza by się rozejrzeć co teraz odnawiają. A ja w mieście to nawet tygodnia,  nawet się nie orientuję. Mhm. No. Także tego.

Potem temat zszedł na rajców, cła i podatki. Rysław dowiedział się między innymi, że niejaki Vorsterkranz, stary skurwysyn, zasiada teraz w radzie miejskiej. Że Schwann, stary grzyb dalej nie myśli przejść na emeryturę i wstrzymał ostatnio Wotjunowi cały transport z powodu nieoclenia jednej małej paczuszki. Że Piżmaka na powrót wybrali skarbnikiem w gildii, po rocznej przerwie, podczas której zastąpił go Smoliwąs. I żeby nie inwestować o tej porze roku we wełnę na giełdzie, bo nie ma gwarancji, że się sprzeda a podatek od transakcji to nadal skandaliczne dwadzieścia od stu. Lepiej pójdą lżejsze tkaniny i drewno, które schodzi aż miło.

Wróciwszy do handlu detalicznego i trapiących Rysława pytań.

— Cena niezgorsza jak na to miasto. Pod murami dostałbyś za to mniej. Gdzieś na miejscu, może o koronę czy pół więcej, ale nic ponadto. Zwłaszcza że mało kto bierze detal, a hurtem nikt nie będzie od ciebie brał, jeżeli nie należysz do gildii — objaśnił mu dyskretnie. — A rozchodzi się też o to, że namówiłem go na kupno tego toporka. Transakcja wiązana, bo nie weźmie go bez miecza. — Jasne było, że komorzy żeni tamtemu przede wszystkim zdobyczną klingę, rozbijając część ceny na topór, by ta miecza zdała się nabywcy atrakcyjniejsza.

— Niegłupiś. Jeśli to faktycznie coś znaczy, a nie jest to czarowska tandeta. Po prawdzie to nie mam pomysłu komu to pokazać. Hmm, może Akabowi? To bywały człek, może coś wymyśli na takie bzdety. Nie wiem, nie wiem — głośno wyrażał swe myśli pryncypał. — Jak natkniesz się na kogoś, kto mógłby się wyznawać na tych sprawunkach, nie omieszkaj mi donieść. Na razie nie mam do tego głowy. Trzymaj sobie ten sygnet i za prędko nie wyprzedawaj. Zresztą, po prawdzie to już stąd widzę, że jest gówno warty. — Skrzywił się, oddając najmicie pierścień, przedtem jednak obrócił go, przyglądając mu się po raz ostatni. — Kotwica? Dla mnie patrzy jak pierun. Albo drogowskaz. A z tej strony jak halabarda.

Monety były w porządku i zaraz też znacznie dociążyły dobrze schowany mieszek Rysława, który nagle napęczniał i zaokrąglił aż miło, brzękając radosne nuty.
— Zamiarujesz uzupełniać ekwipunek? Albo potrzeba ci coś odpłatnie naprawić? — spytał go Schmeisser po zakończeniu transakcji, przygotowując się do wykładania reszty swojego towaru do obejrzenia i sprzedaży przez nieumówionych klientów bazaru.

Zapytany o sądy pryncypał odpowiedział. Początkowo uniesieniem brwi, potem wzruszeniem ramion. Marszcząc czoło w przypominaniu, wyznał, że orientuje się słabo, ale że w teokratycznym ustroju Wolnego Miasta to wciąż funkcjonująca forma odwoływania się od wyroku. Posądzeni o herezję możni zdawali się niekiedy na wynajęcie szermierza, który będzie stawał do ordaliów miast nich, jednakże i miasto opłacało swoich, niezgorszych. Gwarantujących majestatowi Wiecznego Ognia i jego uniżonym sługom przebieg procesów podług ich woli. Dawny komorzy przyznał, że szczęśliwie nie miał do czynienia z podobnym procesem, i z wiadomych względów mieć nie zamierza. Wyraził też ciekawość względem ciekawości Rysława.

Spoiler:

86 denarów ląduje w kabzie Rysława, miecz i topór zostają sprzedane.

Cokolwiek ćpał z kolei sam Rysław, szło mu pozazdrościć bogactwa wizji.
— Hem, a podjąłbyś się odszukania kogoś, kto byłby w stanie rzucić nieco światła na tę sprawę? Ktoś taki może rzucił ci się już w oczy? — Schmeisser rozważał tę opcję. Jego nowy pracownik pokazał, że ma łeb na karku i nie tak łatwo wywieść go na manowce w miejscu takim jak Novigrad. On sam, dysponujący pewnymi wszak pewnymi kontaktami, większość z nich musiał teraz odnawiać lub wręcz zawiązywać od nowa. A konieczność rozkręcania i pilnowania nowego interesu nie sprzyjała prowadzeniu śledztw. Zwłaszcza jeżeli po ostatnich wydarzeniach mus było mu oszczędzać grosza.
— Z przyjemnością sprzedam. Ile dokładnie ci trzeba? Do uzupełniania futerału, czy sprawiamy sobie nowy? Trocin stanie nam trochę po opróżnieniu skrzyń, możesz się częstować. Kółka i nity znajdziesz, a choćby i na stoisku obok, tanio jak piach.

Słysząc wyznanie Schmeisser wyraził mieszane uczucia i przeczucia. Wkręcił się było trudno, chętnych nie brakowało, a ryzyko, jego zdaniem spore i niewspółmierne do zapłaty. Na wyrażony brak nadziei względem zwiększenia zarobku, rozłożył jeno ręce. Kupiectwo, odrzekł. Lub wojna. On sam zasmakował i jednego i drugiego, zdecydowanie ceniąc sobie pierwsze bardziej, wietrząc w nim spor i zysk, który żołnierzom, dzieciom pani fortuny trafia się od święta.

— Żebracy? — zastanowił się Schmeisser. Najemnik miał trochę racji. Dawny komorzy bywał w mieście przed wojną i pamiętał, że żebrak był w Novigradzie zawodem, a jego przedstawiciele nieledwie nieoficjalnym cechem. Zasięgnięcie u nich języka faktycznie mogło się udać. — Wiedzą co się dzieje na ulicy. Ale z odcyfrowywaniem onego znaku, sięgnąłbym porad zawodowca.

— Jak dziesięć to będzie trzydzieści denarów, tak jak się kiedyś umawialiśmy. Jakich konkretnie trza, a?

Odpowiedź: denar za dwa kółka. Nit za denara. Tanio jak piach. Jak na Novigrad.

Na odrzeknięcie Schmeisser sam zreplikowałby, że wobec tego mógłby przyglądać się jemu przy pracy, a później uczyć się samodzielnie w praktyce. Mieć czujne uszy i oczy szeroko otwarte to w tym zawodzie połowa sukcesu. Co, gdzie, jak i kiedy. Od tego zależała aktualna koniunktura, popyt i podaż. Skąd to znać? Ze znajomości. I być elastycznym, coby znajdować się wtedy we właściwym miejscu i czasie. Cała reszta to kwestia szczęścia. Może zatem na emeryturę? Zastanowił się komorzy. Zwłaszcza jeżeli ma się w perspektywie spadek, który mógłby stanowić odpowiedź na kwestie oszczędności. Nie lza całe życie wojować, a z czegoś żyć trzeba. Kupiec wiedział, co mówi, choć był niewiele starszy od Rysława.

A, no i jeżeli to było wszystko w co Rysław chciał się obkupić, komorzy sugerował, że będą powoli zwijali ten kram. Między obsługiwaniem jednego a drugiego klienta wspomniał coś o oddaniu konia oraz konieczności wypłacenia większej ilości gotówki.
Pożądane przez siebie nity i kółka mógł nabyć zaraz obok, u kupca w skórzanych fartuchu, z grubymi, pokancerowanymi łapskami. Jako źródło trocin, Schmeisser wskazał mu dno jednej z opróżnionych skrzynek. Powinno ich starczyć, były też w miarę świeże.

— Koszta zwrócę — wyrzekł Schmeisser uczciwie, choć niechętnie.
— Tedy naści dziesięć zwykłych. — Komorzy przyjął zapłatę i podał mu stosowny towar. Na stoisku obok nabył zaś kółka i nity. Wór też się znalazł, ździebko zaśmiardły, jakby onucami, ale o dziwo czysty i nawet nie dziurawy, chociaż łatany. Względem bicia, ono miało na niego zaczekać. Przynajmniej do czasu aż upora się z innym.
Tak się bowiem składało, że ruszyli zaprowadzać nowe porządki na starym mieście.

Spoiler:

Kanel, 45 denarów z trzosu. W zamian 10 bełtów oraz tyleż kółek do kolczugi oraz nitów.

Targowisko z reguły ożywało jeszcze przed pierwszymi promieniami słońca. Nie inaczej było tym razem. Kiedy Warn, wraz z pianiem vizimborskiego koguta, zupełnie zresztą niesłyszalnym w tej części miasta, udał się na plac bazarowy, kupcy już zdzierali sobie gardła, przekrzykując się nawzajem. Uwadze niziołka nie umknęło, jak wielu sprzedawców upodobało sobie ten obszar, a znalezienie właściwego graniczyło z cudem. Postanowił więc poradzić się kogoś, kto powinien być w stanie mu pomóc.

Warn, choć posiadający pewne koneksje ze środowiskiem kupieckim, najwyraźniej nie zdążył się jeszcze rozeznać w usposobieniu jego przedstawicieli. Zapytany o instrukcję sklepikarz natychmiast zwęszył, że nie ugra ni monety na swej uprzejmości. Rzucił więc pierwszą lepszą wskazówką, nie zastanawiając się nawet, o kogo ten pytał.

Blondyn ruszył raźno przed siebie, raz po raz obijając się o nieuważnego przechodnia, który nie zwykł spoglądać pod nogi. Wreszcie, gdy dotarł we wskazane mu miejsce, postanowił się przywitać, zapewne wziąwszy za pewnik, że kupiec nie mógł go oszukać, bo przecież jaki miałby w tym cel? Warto dodać, że handlarz zajęty był właśnie wciskaniem zainteresowanemu klientowi jakiegoś kitu, jakoby jego wyroby były najwspanialsze w całym Novigradzie.

W odpowiedzi na pozdrowienie jednak, zamiast przyjemnego uśmiechu czy wymiany serdeczności, w powietrzu coś świsnęło, błyskając groźnie. Maleńki nożyk, błyskawicznie wydostany zza pazuchy wolną dłonią, zawisnął na wysokości twarzy blondyna.

— Poszedł mi stąd, ale już. Nie znam żadnego Merona. A jeżeli raz jeszcze cię tu spotkam...! — Zamachał ostrzem, niby na przestrogę.

Wszystko wskazywało na to, że plan rodzinnego spotkania spalił na panewce. Nic w tym dziwnego, jako że Warn niemal natychmiast mógł się zorientować, że osoba, którą wziął za swojego zięcia, była doń podobna w niewielkim tylko stopniu. Oprócz tego, że zaczepiony mężczyzna był znacznie młodszy od Merona, posiadał człowiecze rysy twarzy. W dodatku handlował wyrobami z drewna, porcelaną, świecami... Słowem wszystkim, tylko nie tkaninami.