Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Nieme spotkanie trójki istot oświetlały pierwsze promienie słońca, wdzierające się do gabinetu Bergamuta przez nieszczelnie zasunięte zasłony jedynego okna w pomieszczeniu. Lampa naftowa, prężąca się gdzieś wśród rozrzuconych po całym blacie ksiąg, musiała zgasnąć dawno temu, jako że o trudnościach jej pracy przekonywać miał już tylko unoszący się ciągle w pokoju charakterystyczny zapach. Nieruchomą niemal scenerię kobieta przerwała jednym tylko ruchem, który, niczym zaklęcie, rozbudziło z wiecznego, wydawać by się mogło, spoczynku pierwszą z nieruchomych figur. Ta, przemykając zwinnie pomiędzy kolejnymi przeszkodami w postaci wszelkiej maści tomów i drugiego olbrzyma, wyszła ciemnowłosej na spotkanie, nie zachwiawszy snu tej ostatniej z postaci. Bystre, kocie ślepia podążyły za nagłym ruchem nogi, która sprowokowała przeciągłe chrapnięcie, jakie przedarło się przez gęstwinę rudych włosów.

— Hmm? Co?

Trzecia sylwetka nareszcie poruszyła się, wyraźnie jeszcze zamroczona, jakoby posąg, w który ktoś postanowił niespodzianie tchnąć życie. Naraz podjęła desperacką próbę odnalezienia sobie tylko znanego przedmiotu, po omacku klucząc pomiędzy woluminami. Natrafiwszy wreszcie na właściwy obiekt, zacisnęła nań szorstką dłoń i osadziła okulary na szerokim nosie. Równie różowym, jak ten dopiero co łaskotany.

— Ach, witaj panienko! — Bergamut spojrzał najpierw na siedzącą obok kobietę, następnie po sobie i zalał rumieńcem, dość zabawnie dysharmonizującym z kolorem jego gęstej brody i przerzedzonych włosów. Zapewne doszedł do wniosku, że prowadzenie rozmowy bez założonych spodni, nie bardzo przystoi komuś z jego renomą. Szczególnie, jeżeli było się oddanym mężem, ojcem dwójki dzieci, a rozmówczynią iście piękna niewiasta. — Czy to już ranek? A niech mnie, miałem tylko sprawdzić parę rzeczy przed snem.

Choć starał się to zrobić możliwie jak najdyskretniej, pociągnięcie zaróżowionym nosem było wciąż nader dobrze słyszalne. Tym bardziej, że siedział tuż obok. Najwyraźniej wciąż było zbyt chłodno na spanie w półnegliżu bez odpowiedniego nakrycia.

— Czy mógłbym ci może w czymś pomóc? — Raz jeszcze spojrzał na nią, a wzrok jego był już znacznie trzeźwiejszy. Zdawał się przy tym wszystkim zupełnie ignorować kocura. — Ach, miałem panience mówić, że ktoś pytał o panienkę. Inna, ładn... To znaczy jakaś kobieta zjawiła się tu wczoraj, ale akurat panienki nie było. —Gdyby udało mu się wyzbyć poprzedniego rumieńca, najpewniej na powrót by się zaczerwienił. — Niestety nie udało mi się ustalić, w jakiej sprawie przyszła. Nie chciała również zdradzić swego imienia.

Bergamut ziewnął przeciągle, a zasłoniwszy rozdziawione usta dłonią, postanowił skorzystać z okazji i stłumić kolejne pociągnięcie nosem. Wciąż nieco zwężone po nagłym wybudzeniu ze snu oczy spokojnie wpatrywały się w niezwykłe wręcz tęczówki czarodziejki. Do czasu, aż spojrzenie to nie przytłoczyło Jana, zmuszając do opuszczenia wzroku. Aby ukryć swoje zmieszanie, rozejrzał się po pomieszczeniu, by zlokalizować wreszcie rzucone w bezładzie na podłogę spodnie. Starając się zwracać na siebie możliwie jak najmniej uwagi, co w zasadzie niewiele zmieniało, zważywszy na ilość osób znajdujących się w gabinecie, podniósł się i zaskakująco zwinnym susem znalazł przy brakującym elemencie odzieży. Nim odpowiedział na pierwsze z pytań, podciągnął spodnie do pasa.

— Chyba najlepiej byłoby spróbować na Bazarze Zachodnim — zaczął, wiążąc niedbałą pętlę sznurka, mającego utrzymać spodnie pod lekko zarysowującym się powoli brzuszkiem. — Ale nie wśród straganów, strasznie zdzierają z klientów.

Skrzywił usta i zmarszczył nos. Głos jego wskazywał na pierwsze oznaki powrotu do funkcjonalności, zapewne wskutek podjęcia tematu z dziedziny, w której mógł się wykazać. Tym razem już nie uginał się pod spojrzeniem ciemnowłosej, jako że zdawał się rozumieć, że stanowił w tej kwestii dla niej pewien autorytet. A nic nie dawało mężczyźnie takiej satysfakcji, jak zaufanie kobiety. Tym bardziej takiej silnej i niezależnej od nikogo, poza nią samą.

— W manufakturze, nieopodal placu bazarowego, powinnaś dostać identyczne wyroby, często za połowę ceny. Zwykle trzeba się liczyć z długim czasem oczekiwania, ale... — Wymowna pauza zabrzmiała iście teatralnie, ze sporą dozą przesady, wypełnionej szczerzeniem wcale równych, choć nie tak białych zębów. — Szanujący się kupiec musi mieć odpowiednie znajomości w tak kluczowej placówce, jak nasza novigradzka manufaktura. Spróbuj odnaleźć Gorma, prawdopodobnie ciągle tam pracuje.

Rumieniec przepadł gdzieś bez śladu, jednak tylko na moment. Wytknięcie wątpliwego przysmaku pozbawiło go rozbudzonej przed chwilą pewności siebie.

— Podobno to jakieś ofirskie przysmaki. Ktoś kiedyś zachwalał, więc trzeba było spróbować. Ale tak między nami... Nie polecam! — Starał się obrócić w żart to jakże krępujące odkrycie. — Długie, lśniące blond włosy i ładna figura. Chyba nieco niższa od ciebie, ale nie mam pewności. Mówiła, że sama cię znajdzie. — Wyrzucił z siebie, niemal na jednym wydechu. Widocznie z ulgą przyjął fakt, że zmienili temat i obawiał się, że zbyt powolna odpowiedź zmotywuje czarodziejkę do dalszego wywodu.

— Widzę, że panienka już przebrana i gotowa do wyjścia? — Niespiesznie podszedł do okna i rozsunął zasłony. Wyjrzawszy na uliczkę miasta, przeczesał brodę palcami.— Może faktycznie najlepiej ruszyć do manufaktury z samego rana, kiedy dopiero pracować zaczynają...