Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

- W swoim czasie możesz doświadczyć pewnych anomalii na terenie zakładu, których niepochlebną winowajczynią będę, jak pewnie się domyślasz, ja sama. – W końcu bezpieczniej było się teleportować lub wysłać kogoś po rzeczy niezbędne procesowi uszlachetniania ich niepisanej umowy. Sprzyjało to co prawda innym, nieprzyjemnym odpryskom od zakładanej konfiguracji zdarzeń, niemniej nie sądziła, aby ktokolwiek ważny zainteresował się ich niewinnymi zalążkami zorganizowanej przestępczości.

Nie powiedziała nic kiedy zniknął w innym pomieszczeniu. Nie chciała się nawet skupiać, aby wniknąć w jego wątpliwie nieprzeniknioną jaźń gospodarzyny i człowieka, którego prawdopodobnie coś uwierało. Pomyliła się, choć nie na tyle, aby przewrócić oczyma. Pokusiła się nawet o lekki uśmiech, który tym razem dodawał kobiecie czegoś na wyraz poczucia wdzięczności.

Tak naprawdę nie chciała pobrudzić rączek.

- Za kilka dni zjawię się u ciebie ponownie. – powiedziała przekręcając głowę w jedną stronę. – Przed godzinami pracy warsztatu. Do tego czasu spróbuję uzyskać kilka dodatkowych informacji. Dobrze będzie jeśli i ty, rozeznany we własnym rzemiośle i długich jęzorach wojaków, zdecydujesz się poszukać potencjalnych konsumentów. – Bawiła się świeczką, przemykając palcami ponad płomieniem, którego przecież przed wyjściem Zigga, wcale nie było.

- Mniemam jednak, że potencjalni klienci znajdą się jednak poniżej poziomu społecznego ładu. – Odsunęła dłoń. Powoli uniosła się z krzesła i jeszcze przejeżdżając palcami po krawędziach stołu, rozejrzała się po pomieszczeniu niczym ten frywolny podlotek. Miała na ustach uśmiech.

- Chyba nie muszę ci mówić, że wydanie naszego sekretu będzie nieprzyjemne w skutkach? – Przeszła parę kroków od niechcenia, prawie na sam środek zakładu. – Nawet na rauszu.

Wypowiedziała kilka słów w Starszej Mowie, uniosła dłonie w kilku gestach, po których w warsztacie Zigrunda pojawiła się dziwacznie jaśniejąca poświata. Portal, za którym zniknęła Orlaith pozostawiając po sobie zaledwie zapach ozonu, mroczki w oczach i ostatnie, niezrozumiałe słowa.

[Z/T]

Ostatnio edytowany przez Orlaith (2017-06-09 14:53:52)

Jego humor był tak wisielczy, jak elf szukający swojej drugiej połowy ciała. Dziękował bogom, że uszedł cało, pomijając złamany nos. Na szczęście kuźnię zastał w nienaruszonym stanie. Mógł dojrzeć jedynie ślady dobijania się do drzwi. Ktoś tu niedawno był. Pewnie nie omieszka znów odwiedzić rzemieślnika. Na te słowa rozległo się głośne pukanie, otworzył drzwi i poznał kupca, z którym dobił targu w sprawie łodzi. Łódź, ryby, złoto. Możliwe, że było to pewne zrządzenie losu. Mimo wszystko jego stan psychiczny, był dość mizerny. Odwiedzający spotkał się z niemiłym przywitaniem, ze strony właściciela.

- Ziggrund, psia jego mać! - warknął markotnie. - Byłem napić się w świeżo odremontowanej gospodzie, ale szkoda gadać co mnie tam spotkało. Czas to pieniądz. Jeśli przychodzisz w sprawie interesów, to wtedy mam czas. - Potarł swój obolały nos, wciąż dokuczały mu zrastające się kości.

Jeśli zaś chodzi o majątek Zigga, zubożał dość znacznie. Nie zamierzał sprzedawać nic ze swojego dobytku. Trzeba było wziąć się do ciężkiej pracy. Chociaż czyż nie zasługiwał na trochę odpoczynku. Możliwe, że wyprawa na ryby dobrze by zrobiła dla jego udręczonego umysłu. Wszak wciąż miał tyle spraw na głowie. Zamówień prawie wcale, a terminy spłat goniły. Przez myśl przebiegło mu, żeby zapożyczyć się w krasnoludzkim banku. Zapewne byłoby to rozwiązanie dobre, jednak tymczasowe. Wszak należność, trzeba by było oddać z odsetkami.