Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Był w fatalnym nastroju. Samotne picie może wpędzić człowieka w depresję.
Dlaczego pił? Wielu powiedziałoby, że z przyzwyczajenia. Inni, że w poszukiwaniu inspiracji. Jeszcze inni, że ze złości. Każdy miałby trochę racji.
Nawyki alkoholowe Namira nie były żadną tajemnicą. Niejeden widział go pijanego w jakiejś podrzędnej spelunie. On sam nie próbował nawet temu zaprzeczać. W końcu był artystą, nie musiał się nikomu tłumaczyć.
-Pierdoleni prostacy! Artysta pije, bo musi! - zwykł zakrzykiwać w takich sytuacjach, oczywiście o ile był wówczas w stanie wydusić z siebie chociaż kilka słów. Faktem było, że nieliczni zwracali na niego uwagę. Nie był pierwszym pijakiem, który wydzierał się wniebogłosy, a w większości melin nikt nie zdawał sobie sprawy, że on naprawdę jest malarzem.
Złość miała źródła w jego pracy. Od dłuższego czasu zmuszony był tworzyć obrazy tego samego typu. Malował krajobrazy lub nienaturalnie wyidealizowane portrety. Czasem komuś spodobała się jego wizja jakiejś bitwy, czy przedstawienie jakiegoś miejsca. Dzięki takim dziełom stawał się "szanownym panem artystą" lub "mistrzem", jak zwykli go tytułować nazbyt entuzjastyczni wielmożowie. Najwyraźniej uważali, że taki tytuł przynależy każdemu artyście. W każdym bądź razie, sięgali chętniej do sakiewki, gdy ich wizja artysty zgadzała się z tym, co widzieli na własne oczy. Sytuacja zmieniała się drastycznie, gdy tylko Namir wyciągał swoje... mniej popularne obrazy. Wśród nich znajdowały się abstrakcje, niekiedy dzieła surrealistyczne lub obrazy niezwykle realistyczne. Nie ukazywały one jednak uwielbianych przez bogaczy łąk czy pięknych ptaków. Malarz skłaniał się bardziej ku brutalnym scenom, chorobom, zaś w łagodniejszych przypadkach - mrocznym obrazom, pełnym negatywnej symboliki. Niestety, z "mistrza" zmieniał się w "dziwaka", a w najlepszym przypadku "ekscentryka".
Nie każdy podzielał jego pasję.

Biła od niego intensywna woń gorzałki, chociaż nie był pijany. Jeszcze. Z jakiegoś nieznanego nikomu powodu skierował swe kroki na Plac Ludów. Nie pragnął tam odnaleźć ani spokoju ani inspiracji. Tego dnia kompletnie go nie obchodziły. Pragnął się czymś zająć. Liczył zatem, że ktoś pojawi się na mównicy. Problemy innych go raczej nie dotyczyły, ale czasem lubił sobie o nich posłuchać. Mało prawdopodobnym było, że miał zamiar komukolwiek pomóc. Słuchanie stanowiło pewnego rodzaju rozrywkę. Bardzo specyficzną. Namirowi sprawiała jednak przyjemność. Trafiając wreszcie na plac, rozejrzał się pobieżnie. Mimowolnie oparł się o ścianę i zmrużył oczy, czekając. Bóg wie na co.

Setki ludzi, żaden z nich niewystarczająco interesujący, aby rozwiać nudę nieuchronnie ogarniającą Namira. Wygłaszane na mównicy przemowy, postulaty czy błagania nie przykuły jego uwagi nawet na krótszą chwilę. Nie było w nich emocji, tragedii, inspiracji. Brakowało im tego, czego malarz poszukiwał, a wręcz potrzebował. Wszystko było jednak zbyt normalne, zbyt oczywiste. Sprawy dnia codziennego go nie interesowały. Poszukiwał ukrytych treści pomiędzy ostrożnie dobieranymi słowami, nie zdołał jednakże wypatrzeć niczego konkretnego. Nieoficjalna cenzura nałożona przez Kult Wiecznego Ognia skutecznie mu to uniemożliwiała. Swoboda wypowiedzi była pozorna i każdy o tym wiedział oraz respektował. Chyba że życie było mu nie miłe.

-Wieczny Ogień... a fajki nie ma od czego odpalić, psia mać - sama fajka krążyła już w jego palcach. Z reguły podążała ona za nim wszędzie, niczym jakaś ważna pamiątka lub talizman. Niestety, zawsze pojawiał się ten sam problem. Z palenia nici, gdy ognia nie ma. Zmuszony był więc do beznamiętnego obracania fajki w dłoniach. Nie zdołał powstrzymać samowolnego, cichego westchnięcia, które miało poprzedzać jego odejście. Wszakże nic nie zwiastowało interesującego zwrotu akcji.

Bardziej pomylić się nie mógł. Coś, lub raczej ktoś przykuł jego wzrok, gdy po raz ostatni, mozolnie lustrował Plac Ludów. Setki nic nieznaczących, nieinteresujących, szarych ludzi. Byli zbyt... zwyczajni by przyciągnąć uwagę. Kobieta zdecydowanie wyróżniała się od reszty. Nie sposób było nie zauważyć dwójki strażników podążających za nią niczym cienie, gotowych naskoczyć na każdego potencjalnego napastnika. Ich obecność dawała do zrozumienia, że cały ten motłoch zaszczyciła swą obecnością osoba ważna i wpływowa. Co prawda, Namir z takimi ludźmi miał już wcześniej do czynienia. Z reguły nie poświęcał im więcej uwagi niż musiał. Tym razem było zupełnie inaczej. Hrabina samą swoją obecnością zdołała go zaintrygować. Chociażby tylko dlatego, że okazała się przynajmniej chwilowym sposobem na nudę. Efekt ten potęgowały atrakcyjne kształty, które aż krzyczały, by na nią spoglądać. Liczył się z tym, że przyjemność wkrótce się zakończy. Kobieta minie go i zniknie w tłumie, podążając do swego celu.

Kolejny błąd. Jej twarz ozdobił powabny uśmiech, który niewątpliwie zbił artystę z tropu. Nie takiego obrotu spraw się spodziewał. Nie mógł jednak narzekać. Jego wzrok momentalnie skierował się na ziemię, gdzie leżała upuszczona przed chwilą bransoletka. Z pozoru przypadek, wynikający z niezdarności, jednakże w połączeniu z gracją oraz pewnością jej kroków, wydawało się to dziwne. Myśl o nieprzypadkowości tej akcji przemknęła przez głowę Zella. Styl bycia hrabiny był jednak zbyt fascynujący, by zbyt długo rozmyślać nad jej intencjami. Podjął więc rozpoczętą przez nią grę. Odwzajemnił uśmiech, chociaż daleko mu było do miana kuszącego, czy chociażby przyjemnego.

-Pani pozwoli - powiedział, szybko schylając się po przedmiot. Uniósł go delikatnie, przejeżdżając palcem po chłodnym materiale. Zdołał mu się krótko przyjrzeć -Uroboros. Nieskończoność. Początek i koniec. Niebanalna symbolika. Naprawdę ciekawy wybór- skomentował, umieszczając bransoletkę na otwartej dłoni i wyciągając ją w kierunku kobiety. Miał wrażenie, że trzeba było jedynie pociągnąć rozmowę.
-Trudno nie zauważyć, że mam przyjemność rozmawiać z damą zarówno piękną, jak i niezwykle ważną. Szlachetne rysy twarzy, nieskazitelna skóra. Do tego tę piękne loki. Aż się prosi, aby upamiętnić pani urodę na płótnie- Nie bał się wypowiadać tego typu słów. Tego typu otwartość (w połączeniu z odpowiednią dawką komplementów) była jego zdaniem najlepszym sposobem na rozpoczęcie rozmowy z kimś o szlachetnym urodzeniu.
-Gdzie się podziały jednak moje maniery. Namir Zell, malarz. Do usług - skłonił się lekko. Zdecydowanie poprawił mu się nastrój, niemal zapomniał o wcześniejszym zdenerwowaniu. Pozostawało mu jedynie liczyć, że zdoła utrzymać zainteresowanie hrabiny chociaż przez chwilę.

Hrabina prowadziła z nim pewną grę. Nie wiedział jakie są jej intencje ani co pragnie osiągnąć. Czyżby w jej głowie zrodził się jakiś plan? Lub został obiektem jednorazowej fantazji, która zostanie zapomniana po jej spełnieniu? Myśli Namira szybko odeszły od tych hipotez. Nie potrafił się na nich skupić. W jego głowie zrodziło się natomiast kolejne pytanie - czy są w stanie grać w grę kobiety na tych samych zasadach?

Od razu dostrzegł, że bardzo się różnią. Nie chodziło tutaj o wygląd czy status społeczny. Największe kontrasty pojawiały się w osobowości. Ona - ułożona, zdyscyplinowana. Każdy jej ruch był dokładnie przemyślany. Drobne gesty, uśmiechy, każde słowo - były częścią większego przedstawienia. Stanowiły sztukę, którą Namir rozumiał, doceniał, lecz niestety nie potrafił powtórzyć. Pod tym względem nie byli równorzędnymi graczami. Jego życiem kierował chaos, impuls. Bywało to uciążliwe, lecz miało również swoje dobrze strony. Stawał się nieprzewidywalny. Potrafił reagować, spontanicznie odpowiedzieć na wydarzenia dziejące się wokół niego. Obraz szlachcianki, który powstał w jego głowie, w pewien sposób go podniecał. Pociągała go inność. Miał nadzieję, że intrygujące wyobrażenie nie zostanie wkrótce rozwiane. Nagle zapragnął, żeby fascynacja kobiety była chociaż w połowie tak silna jak jego.

Bogata wyobraźnia malarza podpowiadała mu różne scenariusze, wśród których prym wiodły wszelakie intrygi, w jakie mógł zostać wciągnięty. Nawet nie dopuszczał do siebie myśli, że to wszystko mogło być przypadkiem. Niewinne upuszczenie bransoletki, niezamierzone spotkanie. Nie mógł nic na to poradzić. Takie było jego wyobrażenie o szlachcie. Ciągle coś knuli. Po cichu pragnął być częścią przygody z ballad, gdzie jego spontaniczność i chaotyczny spryt zmierzyłyby się z dystyngowanym intelektem magnatów. Marzenie zapewne bardzo odległe, jak zresztą wiele innych.

-Proszę się nie kłopotać. Ściąganie długów nie jest moją specjalnością- pozwolił sobie na kolejny uśmiech. Nie krył zbyt dobrze swoich intencji. Był on naturalny, bez dozy tajemniczości. Ukazywał czyste zadowolenie. Pozwolił hrabinie odłożyć bransoletkę. Ujął jej dłoń swoją dłonią, po czym pochylił się, by ją ucałować. Delikatnie musnął ustami, wykorzystując tą chwilę najlepiej jak potrafił. Pozwolił, aby jej zapach wypełnił jego nozdrza, cieszył się każdą chwilą kontaktu z jej delikatną skórą. Niestety, nie mógł sobie pozwolić na zbytnią otwartość. Nie chcą przedłużać, uwolnił dłoń Kassidy ze swojego ujęcia, prostując się powoli.

-Niezwykle miło mi panią poznać-wyrzucił z siebie po chwili ciszy. Przez cały ten czas starał się ze swą rozmówczynią utrzymywać kontakt wzrokowy. Nie próbował przełamać nieobecnego wyglądu, jaki błękitne oczy często mu nadawały. Uważał to za jeden z niewielu atutów jego aparycji, który starał się wykorzystywać kiedy tylko mógł.

I wtedy pani Marburg zaskoczyła artystę. Zmusiła go do ruchu. Co więcej, został zaproszony do posiadłości kobiety. Tego zdecydowanie się nie spodziewał. Przez jego twarz, niczym cień, przemknęło zaskoczenie. Starał się je ukryć pod maską obojętności, połączonej z niewielkim uśmieszkiem.
-No cóż... Jestem jedynie skromnym malarzem. Moje życie to sztuka. Zapewnia mi dach nad głową, posiłek. Jest moją pasją i moim sposobem na życie - wzruszył delikatnie ramionami -Czego więcej chciałaby się pani o mnie dowiedzieć?

Cień grymasu przemknął przez jego twarz. Negocjacje dopiero po ukończeniu przez malarza portretów oznaczały, że jego reputacja nie zbliżała się chociaż minimalnie do jego ambicji. A były one wysokie. Chciał aby okrzyknięto go największym malarzem, jakiego widział Novigrad. Ba, wszystkie Królestwa Pólnocy, Nilfgaard, może cały świat. Jego ego zostało brutalnie potraktowane, nie zresztą pierwszy raz. Zamiast dzieł, nad którymi potomni będą piać z zachwytu, tworzył portrety dla szlachty, której ród może zniknąć z kart historii w ciągu kilku lat. Tylko taki rodzaj sztuki trafiał do większości ludzi. Namir nigdy nie zdołał tego przetrawić. Schował jednak swój ból pod maską obojętności.

-Dwa portrety nie powinny stanowić większego problemu-- kiwnął głową, powstrzymując wzruszenie ramion. Była to dla niego codzienność, już od długiego czasu nie postrzegał tego jako wyzwania -Muszę jednak uświadomić zarówno panią, jak i pani brata, że potrzebował będę czasu. Tego wymaga perfekcja. A poza tym... do portretu potrzeba z reguły pozować. W bezruchu oraz przez długie godziny. Jeżeli zniesiesz to, pani, to waszą rodzinną galerię ozdobią dzieła najwyższej klasy - podrapał się lekko po brodzie. Czasem lubił to robić, bez większego powodu. Uważał, że wygląda wtedy, jakby nad czymś się zastanawiał.

Starał się pozostać obojętnym, nie zdołał ukryć jednak delikatnej nutki rezygnacji, przebijającej się przez jego głos. Mimo całego zainteresowania hrabiną, dla artysty był to kolejny znienawidzony już portret. Czuł jednak na sobie wzrok kobiety, która jakby próbowała wyczytać jego emocje. On jednak przez większość czasu krążył spojrzeniem gdzieś indziej, odpływając niekiedy myślami. Oprócz malowania, pragnął z Kassidy zrobić więcej. O wiele więcej. Odpływał w swe najdalsze fantazje, po to tylko, aby po chwili wrócić do brutalnej rzeczywistości - gdzie kobieta wciąż była ubrana, a oni nie znajdowali się nawet w sypialni.

-Wszystko...- zaśmiał się lekko. Nie było w tym żadnej nerwowości czy wymuszenia -Wszystko, to całkiem sporo. W większości nic ciekawego bądź istotnego. Skracając jednak tą nudną historię do najważniejszych faktów. Pochodzę z Wyzimy, z rodziny kupieckiej. Przy pierwszej okazji wyniosłem się z tego cholernego miasta. W Novigradzie przynajmniej potrafią docenić sztukę. No, i bliskość Oxenfurtu dodaje mu prestiżu. Mieszkam sobie tutaj spokojnie od wielu lat, w niewielkim domku- uśmiechnął się lekko. Oczywistym było, że nie chce swojej pracodawczyni podawać zbyt wielu szczegółów. Nie widział takiej potrzeby, nie stwierdził tego jednak wprost-Nic ciekawego, niestety. Jednak nie każdy niesie ze sobą ciekawą historię, czyż nie?

Wbił puste spojrzenie w tłum leniwie przemierzający Plac Ludów. Usłyszał łagodny, może trochę przestraszony głos. Najwidoczniej pragnął zwrócić jego uwagę. Zignorował go. Nie lubił, gdy mu przerywano nawet najbardziej trywialne czynności. Humor momentalnie przestał mu dopisywać. Dosłownie kilka chwil wcześniej towarzyszyła mu piękna dama. Namir nie był w stanie pojąć, jakim cudem stracił ją z oczu. Przez cały czas łapczywie rozbierał ją wzrokiem. Hrabina nie mogła tak po prostu stracić zainteresowania i odejść. Nieruchome spojrzenie spokojnie analizowało skupisko bezwartościowych postaci. Ona była niczym róża pośród wszystkich tych chwastów. Przykuwała wzrok, wyróżniała się. Zniknęła, tak po prostu. Wspaniały sen dobiegł końca, malarz powrócił do szarej i irytującej rzeczywistości. Jego własne pytanie odbiło się echem w jego głowie. Zaprzeczył sam sobie. Każdy ma do opowiedzenia historię ciekawą. Mało kto jednak pragnie się nią dzielić.

- Czas zacząć dawkować te grzybki... - pomyślał. Podobne sny na jawie zdarzały mu się już wcześniej. Miało to miejsce najczęściej w prywatnej atmosferze. Tymczasem rozmawiał z powietrzem na środku placu, niczym szaleniec. Nie zdołał przejąć się tym zbytnio. Był w końcu artystą. Miał prawo, a wręcz nawet obowiązek, być dziwnym. Twórca bez barwnej i ekscentrycznej osobowości był nudny. Tymczasem uśmiech zszedł z jego twarzy. Nagromadziła się w nim irytacja. Halucynogenna rozmowa z hrabiną zdołała rozwiać jego zmartwienia tylko na chwilę. Miał ochotę napić się, zapalić fajkę i ułożyć się do snu. Wpadł w podły nastrój. Zawiódł się na swojej wyobraźni. W tej realistycznej wizji nie zdołał wprowadzić swej postaci do komnat sypialnych jasnowłosej piękności. Nadzieja na przyzwoity zarobek oraz przynajmniej przyzwoity seks prysnęła. Zdenerwowanie skutecznie pogłębiał parobek, który swoim nieśmiałym głosikiem próbował zwrócić na siebie uwagę. Zell nie obdarzył go nawet ukradkowym spojrzeniem, wciąż skupiając się na... właściwie bliżej nieokreślonym punkcie, gdzieś w oddali.
- Ta, sławetny, uwielbiany i utalentowany - rzucił oschle. Jego reputacja w Novigradzie była różna, jednakże nikt nie mógł mu zarzucić braku talentu - Psia krew, mówże czego chcesz. Byle szybko, bo zajęty jestem.

- Miłośnik i mecenas sztuki. Ho ho. Do tego uraczy obiadem. Taką propozycję ciężko odrzucić - rzucił z przekąsem.  Puste tytuły irytowały Namira. Każdy szlachcic był w stanie zatrudnić parobka, określić się znawcą malarstwa. Wspomnianego Karstena artysta nie podejrzewał ani o przesadną wiedzę, a tym bardziej o szczere zamiłowanie do sztuki. W wyższych sferach panowała specyficzna moda. Bogacze posiadali swoje fanaberie, aby utrzymać się w ich towarzystwie należało się dostosować. Malarz szczerze gardził ludźmi, którzy w ten sposób traktowali jego pracę oraz pasję. Musiał jednak na nich żerować, karmić ich bajeczkami i komplementami. W jakiś sposób musiał w końcu zarabiać.

- No dobrze, Merkurio. Prowadź, zobaczymy czego jaśnie pan Karsten pragnie od mojej skromnej osoby - nawet nie starał się ukryć nasiąkniętego ironią głosu. Nie musiał udawać miłego, zwłaszcza nie przed jakimś paziem. Wciąż rozpamiętywał piękną blondynkę. Gdzieś w głębi duszy chciał pozostać w swojej halucynacji chociaż trochę dłużej. Niestety, zamiast pięknej kobiety musiał męczyć się z osobą rudego chłopca. Kolejne losowe, niespodziewane zdarzenie obudziło w nim podejrzenia. Grzybki mogły okazać się dużo mocniejsze, niż pierwotnie się zdawało. Pozostawało mieć nadzieję, że nadchodzące spotkanie z rzekomym mecenasem i miłośnikiem sztuki nie okaże się kolejnym przywidzeniem.