Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Hagan

Posiadłość Karstena Dorana di Grigio, miłośnika i mecenasa sztuki, et cetera, okazała się być trzypiętrową, porośniętą bluszczem kamienicą z przestronnym balkonem, stylem przypominającą nieco rezydencje kovirskich kupców w Lan Exeter. Nieco, gdyż nieograniczona podatkiem od frontu siedziba szlachcica w kwestii szerokości mogła uchodzić za pełnowymiarową a wystrój wnętrza oraz niektóre motywy architektoniczne charakteryzowały się  elementami zdradzającymi wpływy z dalekiego południa.

Wpuszczeni do środka przez czekającego przy drzwiach zwalistego cerbera, zawezwany artysta wraz z Merkuriem podążali korytarzem wyłożonym na całej długości kilkuczęściowym dywanem z frędzlami, mijając stylizowane na kolumny, wystające ze ścian płaskorzeźby, pełniące swoją milczącą wartę zbroje z ozdobnymi ryngrafami, wygaszone łuczywa tkwiące w plecionych we wzorzysty motyw metalowych uchwytach, okna z witrażami i pokrywającą gdzieniegdzie ściany tapiserię. A także obrazy. Przede wszystkim one. W większości repliki, jak sądził. W dodatku cholernie dobre. Przynajmniej na tyle, by nie mógł mieć całkowitej pewności, czy  faktycznie nimi były. Już na wejściu powitał go nieco psychodeliczny "Krajobraz rzeczny z krokodylem" o osobliwej palecie barw, autorstwa Seraphiniego. Obracając twarz ku zachodniej ścianie, jego wzrok natychmiast przykuła "Łuna nad Cintrą", bardzo młode dzieło nieznanego artysty, zyskujące na szczególnej popularności i zainteresowaniu po wojnie.
Będąc w połowie drogi, przez odbicie w kovirskim zwierciadle, spod lekko opuszczonych rzęs spoglądała na niego dumnie i nieco zalotnie Anna Henrietta, utrwalona na portrecie sławnego Van Diciego z Toussaint, z przyczyn znanych tylko nielicznym, zwana w niektórych kręgach artystycznych "Damą z łasiczką" .
Zaraz potem, w miejscu w którym korytarz nieco zakręcał, usłyszał niemal namacalny, pełen ekspresji "Krzyk" Szalonego Dei z pastelowego obrazu Vardeda Munchana.

Podczas swojej krótkie podróży, mijali też inne dzieła, a jego artystyczne oko błyskawicznie wychwytywało łączące je style i motywy. A były nimi najczęściej zarówno młode kobiety, jak miało to miejsce w przypadku ujrzanych jeszcze po drodze "Narodzin Lary" czy "Dziewczynie z błękitną perłą"oraz szalejący żywioł, powtarzający się jeszcze na "Tor" pędzla Bru Aegela, uchodzącą za kanon w malarstwie Starych Ras.

W końcu dotarli do celu swojej wędrówki, gdzie za dwuskrzydłowymi drzwiami czekała na nich sala jadalna. Umeblowana nie gorzej niż niektóre komnaty w pałacu samego cesarza Nilfgaardu, z długim, nakrytym szkarłatnym obrusem stołem znajdującym się pośrodku. Obecnie zastawionym dwoma kandelabrami i półmiskami pełnymi czegoś co wyglądało kolejno na jesiotra, baraninę, papuzie języczki, gotowane warzywa z beszamelem i olbrzymią karafkę z winem.

A sięgający po nią, siedzący na honorowym miejscu, mężczyzna nie mógł być nikim innym jak gospodarzem.

Ubrany w koszulę z żabotem gospodarz przypominał elfa. Był przystojny, o raczej szczupłej sylwetce i zarówno na pierwszy jak i na drugi rzut oka ciężko było określić ile właściwie ma lat. Długie, ciemne, lekko falowane włosy nosił w nieładzie, który biorąc pod uwagę okoliczności śmiało było można określić jako artystyczny. Jego rysy, dostojne i szlachetne, mogły uchodzić za drugie po jego majątku marzenie każdego portrecisty.
Tym co prócz braku ostro zakończonej małżowiny, odróżniało go od elfa był wyraz jego twarzy i sposób w jaki się nosił. Był to rodzaj przepełniającej każdy gest pychy, którego na próżno szukać u dzisiejszych elfów, zaszczutych w miastach lub tych zagłodzonych i wykrwawiających się po lasach. Była to duma i nonszalancja znana niegdyś wyłącznie najstarszym z nich, lub ich przodkom, którą obecnie bezpowrotnie zatracili. Czujne, choć nieco znudzone oczy lustrowały pomieszczenie w towarzystwie błądzącego na wargach półuśmiechu, który zdawał się drgnąć nieco gdy Hagan oraz zapowiadający go i kłaniający się Merkurio, przekroczyli w końcu próg.

— Powiadają, że głodny artysta to płodny artysta. — Gestem dłoni i przyzwalającym skinieniem odprawił pazia, już szykującego się do wymieniania zaszczytów i kłaniania się w pas. — A mimo to, świadom ryzyka, zapraszam was do tego stołu panie Haganie. Dom mój jest waszym domem. Zechciejcie być moim gościem — wyrzekł formalnie choć nieco niedbale, zaraz potem pociągając łyk z napełnionego winem pucharu. Dla odmiany mocno nieformalnie choć z wielką starannością i zapałem.

— Celna... — Grigio uśmiechnął się szeroko, niczym wampir samymi ustami o zaciśniętych wargach. Czerwony ślad pozostawiony w ich kącikach przez zasychające wino z pucharu, wywoływał wrażenie jak gdyby uśmiech nigdy nie znikał na dobre z jego twarzy.— Celna uwaga, mistrzu. Choć ja sam ująłbym to nieco inaczej. Tym co prawdziwie odróżnia sztukę od rzemiosła jest to z czego ta płodność wynika. Mam na myśli przypadek. Ten sam, będący często dzieckiem tego cudownego stanu, który mieliście okazję podziwiać na obrazie Munchana. — Nie korzystając z leżącej na stole srebrnej zastawy, Karsten bez cienia żenady rozdarł na dwie sztuki pulardę podaną mu przez pojawiającego się nie wiedzieć kiedy i skąd lokaja.

— Beltracchi.— szlachcic z pełnymi ustami zreplikował na pytanie zadane o repliki obrazów.
— Część z nich posiadam oryginale ale oczywiście nie trzymam ich w korytarzu. Nazwijcie to fanaberią ekscentryka ale lubię na nie patrzeć po każdym powrocie w swoje nieskromne progi. Tym bardziej, że kupiłem właściwie za bezcen.— Podane przez gospodarza nazwisko trąciło strunę pamięci Hagana. Choć Dom Aukcyjny Borsodych wydawał grube korony na zatuszowanie tego skandalu, afera z falsyfikatami produkowanymi i sprzedawanymi przez tego krasnoludzkiego malarza pozostawała żywa w pewnych kręgach. Między innymi tych, do których Namir miał dostęp.

— Życzy Pan sobie więcej wina, Panie Valentino? — Tym razem odsłaniając równe zęby i z trudem powstrzymując wydobywający się z trzewi chichot, Grigio skinął w kierunku swojej prawicy, nagabując siedzącego tam jegomościa.

Hagan dostrzegł go już po zajęciu miejsca za stołem, a przeoczenie go przy wchodzeniu zawdzięczał całkowitemu milczeniu osobnika oraz jego ukryciu za jednym z wysokich oparć, stojących pod kątem krzeseł. Powód milczenia drugiego gościa był prozaiczny i bezpośrednio powiązany z pochłanianiem stojącego przed nim półmiska z parującą strawą w sposób możliwie zapamiętały. Czyniąc to dokładał wszelkich starań by w trakcie owej czynności nie musieć zdejmować ani nadto odsłaniać znajdującej się pod nią twarzy, drewnianej maski z otworami na oczy, patrzącej właśnie, pod delikatnym skosem w górę z czeluści ciemnego kaptura zarzuconego na głowę jegomościa, będącego częścią długiej szaty skrywającej jego sylwetkę.
—Ach! — Grigio klasnął w dłonie, kończąc przeżuwać, popijając i ocierając usta własnym żabotem. — Nie byliście sobie przedstawieni. Zatem poznajcie się, panowie. Mistrzu Haganie, oto mistrz Valentino, czarnoksiężnik. Mistrzu Valentino, oto Mistrz Hagan, artysta-malarz.

Mistrz Valentino, chrząknąwszy coś spod swojego kaptura, przestał jeść. Grigio uśmiechał się w milczeniu, patrząc to na jednego to na drugiego w oczekiwaniu reakcji. Poza nimi trzema i pojawiającym się tu z rzadka lokajem, w sali nie było nikogo. Poza niezręczną ciszą, która właśnie postanowiła się wprosić.

— Tak, tak. Na fanaberie przyjdzie jeszcze pora —  westchnął szlachcic, zakołysawszy winem w pucharze, zupełnie nie przejmując się faktem, że rozlewa go po obrusie i zastawie ku powolnej i wewnętrznej śmierci czekającego u jego boku pedantycznego lokaja, który przyuczony doświadczeniem i wieloletnią służbą, nie uczynił najmniejszego ruchu bez zezwolenia swojego pana celem uprzątnięcia.

Mistrz Valentino zachrząkał raz jeszcze po czym ewidentnie speszony, powrócił do jedzenia, zupełnie porzucając przy tym sztućce, którymi do tej pory próbował coś zdziałać a szło mu niesporo. Wyczulonemu oku artysty nie umknął również fakt, że nerwowa maniera gestów i zachowania "Mistrza" zupełnie nie przystawała komuś kto zawodowo parał się magią. Choć być może spotkał w życiu zbyt mało czarodziejów by móc to jednoznacznie stwierdzić.

— Interes. — Twarz szlachcica skrzywiła zupełnie nieładnie i gniewnie, lecz nagle skrzywienie warg odwróciło się w szeroki uśmiech i parsknięcie wywołane myślą o tym jak to dowcipnie mógłby odpowiedzieć malarzowi w kontekście interesów poprzedzonych nastrojowymi obiadami.

— O matulu, co za beznadziejnie nudne słowo. A obiad pewnie miałby stworzyć pod nie dobry grunt? — zastanowił się Grigio z namysłem na szlachetnym obliczu, przystającym co najmniej uczonemu filozofowi. — Nie, Panie Haganie. Nie chcę proponować Panu żadnych interesów. — Grigio otarł usta wierzchem dłoni, przechylając się na krześle i patrząc prosto na malarza.

— Chciałbym zagrać z Panem w pewną grę — oznajmił wielmoża, uśmiechając się, a oczy błysnęły mu dziko. — Jej reguły przedstawię Panu w stosownym czasie. Ale póki co... — Wyraz twarzy jegomościa zmienił się natychmiast na spokojny i wyrażający uprzejme zainteresowanie.

— Smakuje Panu wino? Może zechcecie skosztować innego? W międzyczasie możecie mi opowiedzieć o Waszej przygodzie ze sztuką. Powiedzcie, mieliście już kiedyś do czynienia z... Portretami? — Ostatnie słowo wypowiedziane przez mężczyznę brzmiało zupełnie tak jak gdyby mówił "szczury".

Jegomość Karsten milczał na tyle długo, by kołysana w pucharze resztka cieczy uspokoiła się zupełnie a pozostałe naczynia na stole, zdążyły zostać ponownie napełnione. Wyraz jego twarzy podczas słuchania wywodu malarza był równie dwuznaczny i nieodgadniony co uśmiech Lisy aep Jocondae na najsłynniejszym obrazie pędzla Van Diciego. Prawie się nie poruszył, nie licząc krótkiego momentu w którym pokręcił tylko głową i rozłożył ręce - jakby w geście wesołej bezradności, na uwagę o szykownych meblach. Sam Namir mógł przysiąść, że w tym samym momencie lokaj zbladł zerkając nerwowo to na zawieszone na ścianach łuczywa i kaganki, to na swojego pana.

— Pracując dla mnie... — Nieodgadniony uśmiech ustąpił czemuś co uśmiechem zdawało się być jedynie z wierzchu. Dwuzębny widelec, dzierżony luźno i zupełnie wbrew etykiecie właśnie w dłoni ekscentrycznego właściciela posiadłości, wskazał na artystę.  — Sami odmówicie przyjęcia zapłaty.

— Tak! — wykrzyknął nagle mężczyzna, wbijając dzierżony sztuciec w stojący najbliżej kawał zajęczego pasztetu i omal nie wstając od stołu. — Nuda! Bezpłciowość! Gnój! Trumienne konterfekty!— Wolną, nie zaciśniętą na na widelcu z pasztetem gestykulował żywiołowo w powietrzu z takim zapamiętaniem, że płomienie stojących najbliżej świeczników zatańczyły wydłużając się i kładąc na boki.

— Chcę by mój portret był kapkę inny — wyrzekł wesoło, spokojnie i jakby nigdy nic, gestem dłoni już bez widelca dając lokajowi znać by sprzątnął pasztet ze ściany. — Stąd też obecność Mistrza Valentino.

— Jako człowiek bywały... — zaczął poważnie, przybierając minę i pozę urodzonego gawędziarza lub dandysa chwalącego się swoją ostatnią podróżą do dalekich krajów. Szybko wypadł z roli, natychmiast parskając nad własną udawaną pretensjonalnością. — Pragnę rozwijać swoje zainteresowania o dziedziny elitarne i zwykle niedostępne dla zwykłych profanów. Żywię też głębokie przekonanie, że magia jest niczym innym jak sztuką. A my będziemy mieli zaszczyt wydobycia jej w sensie innym niż tylko symbolicznym.

Grigio słyszalnie oblizał wargi, odchylając się na rzeźbionym krześle. Chłonął każde słowo swojego gościa, jednocześnie przesuwając końcem palca po krawędzi stojącego najbliżej pucharu. Gdy ten skończył, szlachcic pochylił się do przodu, a twarz zmienił mu kolejny uśmiech z szerokiego repertuaru. Równie nieodgadniony co wszystkie poprzednie.

— Dom mój jest twoim domem, szanowny gościu — powtórzył wypowiedziane już dzisiaj stwierdzenie tonem, który pod wyświechtanym płaszczem zdawkowej uprzejmości krył w sobie coś jeszcze. Ostrzeżenie. — Przebywając w nim, do woli zażywaj jego wygód, jadła i napoju. Tak jak gdybyś był mi bratem. Bo to właśnie bratnią duszę ujrzałem w twoich obrazach, Haganie. Pozwól za mną.

To było tak płynne i niespodziewane, że niemal nie zauważało się momentu, w którym wstał. Odrzucając zużytą serwetę na stół, Karsten naraz stał obok krzesła i poprawiając w marszu mankiety, wyparował z pokoju, drzwiami bliźniaczymi do tych, którymi tutaj weszliście.

— Pozwólcie ze mną, mistrzu. Nie wy — oznajmił wychodząc, z miejsca usadzając obserwującego go wyzierającymi zza maski małymi oczkami czarodzieja w szacie z kapturem. Po krótkim, milczącym spacerze, pokonując po drodze spiralne schody i przewiewny, nieoświetlony korytarz, znajdowaliście się w końcu sami, otoczeni księgami, w zaciszu domowej biblioteki, naprzeciw stojącej samotnie pośród regałów sztalugi i dzieła przedstawiającego zamieć pośrodku Wyzimy.

— Właśnie dlatego. — Karsten zdawał się nie zauważać Hagana, całą swoją uwagę jak i wzrok poświęcając w całości malowidłu, zupełnie jak gdyby po raz pierwszy od wielu lat oglądał dawno niewidzianego przyjaciela, którego wszyscy uznali już za martwego.

— Robisz to inaczej niż wszyscy. Zostałeś pobłogosławiony, nie gonisz za pięknem. Odnalazłeś je w ohydzie. Wiem to i mogę to stwierdzić, bo zostawiłeś w tym swoją duszę — Karsten chłonął detale, jak gdyby to co widział na obrazie rozgrywało się przed jego oczami na żywo. Wypowiadając ostatnie słowa, jego spojrzenie zbłądziło w miejscu, w którym znajdowała się postać umykająca szponom wiatru, jako jedyna kpiąca sobie z zalewającego miasto zimna.

—Co sądzisz o naszym czarodzieju?— Kolejna niespodzianka. Jak gdyby nigdy nic, przerywając swój krótki wywód, Grigio zadał malarzowi niespodziewane pytanie, wracając do tego samego niefrasobliwego tonu z rozmowy przy stole.

Spędzili moment w milczeniu. Hagan patrzący na swoje odnalezione po latach dziecko i Karsten, patrzący na Hagana, zaskakująco spokojny i pozbawiony zuchwałego, ludożerczego uśmiechu wyciosanego zwykle na jego marmurowej i absurdalnie symetrycznej twarzy. Spojrzenie wielmoży, z tlącą się w nim iskrą drwiny, powędrowało w kierunku z którego przyszli, jak gdyby jego wzrok był w stanie ignorować ściany i patrzył właśnie prosto na osamotnionego w jadalni mistrza Valentino.

— Pozory mylą. Nasz... czarodziej nurza się w milczeniu i zakrywa twarz. Kryje za osobliwym aliasem, próbuje otaczać woalem tajemnicy... — Grigio przechadzał się po pomieszczeniu, z twarzą ciągle skierowaną na ścianę, gestykulując przy tym jak gdyby dyrygował niewidzialnej orkiestrze. W trakcie dywagacji, przemawiał powoli i z nienaturalną wręcz starannością, przeciągając sylaby. Jego twarz zmieniała się kilkukrotnie, przybierając pełne zadumy i znaczące grymasy.

A potem, odrzuciwszy głowę do tyłu, roześmiał się rozbrajająco szczerze przez co cała powaga niedawnego rozważania poszła się wałęsać do Koviru.

— Ten tam — powiedział, skinąwszy głową na ścianę, gdy czerwona kurtyna ust uchyliła ponownie, prezentując rząd równych jak u elfa zębów. — To ewidentny szarlatan i oszust. Cienki jak zaliczka dla artysty, że użyję familiarnego dla ciebie porównania, Haganie. Chcesz wiedzieć na co mi on tutaj? Zapytaj. Zapytaj dlaczego go sprowadziłem. — Grigio przerwał na moment, spoglądając na malarza w milczeniu, którego ten nie zdążył przerwać, nawet jeśli zamiarował właśnie otwierać usta.

— Świetnie, powiem ci dlaczego  — nie wytrzymał  mecenas sztuki, trzęsąc się od tłumionego chichotu.  — Uwielbiam patrzeć jak się poci. A poci się pod tymi szatami jak Kaedweńczyk w samym sercu Zerrikani. Zwłaszcza jeśli zadać mu zbyt wiele pytań.

— Wyobraź sobie, że zaproponował mi, że uczyni mnie nieśmiertelnym — ciągnął, małym palcem wycierając wyciśniętą śmiechem łzę błyskającą w kąciku oka.  — Zamiast kazać wyrzucić go na zbity pysk, zaprosiłem go do siebie, chociaż od początku jego motywy cuchnęły mi bardziej niż jego oddech. A najlepsze w tym wszystkim jest to...

Błogość i zadowolenie jaka zagościła w tym momencie na twarzy Grigia, byłaby w stanie przyćmić uczucie ulgi towarzyszące wysikaniu się po siedmiu piwach.

— Że on zaczyna powoli rozumieć. Wie, że go przejrzałem. Ale jest już dla niego za późno, żeby się wycofać. W pewnym sensie jest moim więźniem  — mężczyzna skinął głową, widocznie rad z takiego obrotu spraw.  — Nieśmiertelność  — przypomniał sobie, wracając do przerwanego wątku.  — Nasz oszust twierdzi, że zapewnić mi ją może stosowny rytuał związany z zaklęciem mojej młodości w fetyszu, najlepiej przedstawiającym mój wizerunek. Pomysłowo, nie ukrywam. Założę się, że nie wpadł na to sam. Zaproponowałem obraz, bo tak się złożyło, że dowiedziałem się o kilku portretach, które jak mi się zdaje, wykonałeś dla tych zblazowanych nuworyszy i dandysów, których mam nieszczęście nazywać swoimi sąsiadami  — Grigio spojrzał ku sufitowi z miną, jak gdyby po całym życiu spędzonych w pogaństwie, uwierzył w istnienie bogów i zamierzał prosić ich o wybawienie.

  — Resztę znasz. To czego jeszcze brakuje to element rozrywkowy. Zamierzam pozwolić odegrać łżemagikowi jego przedstawienie. Więcej, sam dołożę starań, by uczynić je jak najbardziej interesującym. Ciebie wziąłem sobie na wspólnika. Zaufałem ci, liczę że mnie nie wydasz. W przeciwnym razie, będę musiał nakarmić tobą moje charty. A to byłoby dosyć niezręczne — westchnął, zadumawszy się na chwilę. — Zanim zaczniemy, jedna kwestia techniczna, mistrzu — Grigio, wyprostował się, unosząc wyciągniętą dłoń przed siebie. — Próbowałeś kiedyś malować krwią? Niekoniecznie swoją.