Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Słońce powoli toczyło się ku zachodowi. Hular zarzucił haczyk, który powędrował ku oczku wodnemu w rytm majestatycznej piśni pustego brzucha niziołka. Prowiant na podróż skończył się dwa dni temu a do Novigradu zostało jeszcze trochę drogi przez co mały podróżnik zmuszony był zatrzymać się na postój i spróbować swojego szczęścia w pierwszym lepszym zbiorniku wodnym jaki zdołał odszukać. Niziołek podparł wędkę patykiem i zaczął rozkładać swój mały gałganowy namiot. Plan był dosyć prosty: dostać się do Novigradu, rozstawić kram, sprzedać co tylko się da i kupić za to niezbędne rzeczy do dalszej podróży. Wydawałoby się, że nie ma nic prostszego, lecz pech prześladował go od samego początku. Wpierw zgubił połowę towarów, potem Łosioł nie chciał współpracować i (z tego co wywnioskował Hular) żądał postoju co pół godziny a teraz jeszcze głód stał się nie do zniesienia. Mały wędkarz w trakcie rozkładania namiotu przeklinał w głos wszystkie ryby za to, że łapanie ich jest tak mozolną robotą gdy nagle jego usta zatkał dźwięk łamanej gałęzi parę metrów za jego obozowiskiem.

Gdy Przybysz sięgnął po miecz, niziołek niemal wpadł do wody z przerażenia. Hular nie miał zielonego pojęcia co mógł chcieć od niego nieznajomy, może był rasistą i nienawidzi niziołków? Może też myśleć, że Ubos jest w posiadaniu czegoś wartościowego i chce go po prostu ograbić jak zwykły bandyta? Hular wyciągnął swój nóż i trzymał go przed sobą jak swego rodzaju groźbę, iż jest w stanie go użyć, choć sam dobrze wiedział, że jest zbyt sparaliżowany strachem by nawet móc nim w jakikolwiek sposób spróbować wymachiwać nie mówiąc już o zadaniu jakiegoś konkretnego uderzenia. Niziołek stał tak przez chwilę i wpatrywał się w przybysza, którego wyraz twarzy bardziej ukazywał zainteresowanie, niż chęć mordu a już tym bardziej chęci wyrządzenia jakiejkolwiek krzywdy.
- Cze... Czego chcesz? - Zapytał łamiącym się głosem. Wiedział, że nie zrobi jakiegokolwiek wrażenia na przybyszu ponieważ, ów wyglądał na niestrudzonego wojownika, który takich jak on morduję nie zadając sobie żadnego trudu. Jednak Hular był gotów ponieść wszelkich starań bo wiedział, że jeżeli chce być właśnie takim wojownikiem jak nieznajomy, czy też ten co przybył konno do jego wioski, musi stawiać czoła wszelkim przeciwnością losu jakie mogą zdarzyć się na jego szlaku. Z tą myślą Hular staną trochę pewniej i przygotował się mentalnie do obrony, lecz niemal się przewrócił gdy usłyszał jak jego wędka opada na ziemię i szurała po niej powoli. Ryba musiała połknąć haczyk!

Więc przybysz okazał się być głodny i mieć apetyt na cokolwiek co Hular miał złówić? W sumie wcale nie zdziwiło to niziołka, gdyż nieznajomy nie miał ze sobą niczego poza ubraniem i mieczem, żadnego plecaka, worka czy też innego pojemnika ze sobą w którym mógłby przenieść ze sobą jakiekolwiek produkty nadające się do spożycia. Cóż, trzeba mieć nadzieję, iż to co wyłowi będzie na tyle pokaźne ( i zjadliwe przede wszystkim) że starczy dla dwojga spragnionych porządnej strawy podróżników. Hular szybko popędził do wędki i złapał ją tuż zanim ta dotknęła mulistej wody. Hular przez dłuższą chwile walczył by wyciągnąć rybę tak zaciekle, że zapomniał o obcej osobie za jego plecami i znów zaczął przeklinać rybę za jej zawziętość co jakiś czas przerywając błaganiem o to by w końcu wyszła z wody. W końcu wyciągnął jednego małego lina z wody i z zażenowaniem popatrzył nań jakby ten zrobił mu na złość, że nie wyrósł większy.
- No i tyle z jedzenia - Pomyślał niziołek odwracając się w stronę niemal dwa razy większego od niego osobnika na którego twarzy rysował się dokładnie taki sam grymas twarzy jak u Hulara, rozczarowanie.

Czyli przybysz miał na tyle przyzwoitości by nie kraść jedzenia a podzielić je.
- Cóż, to przynajmniej pół kradzieży a nie całą- Pomyślał Hular i uśmiechnął się półgębkiem jak to miał w zwyczaju, lecz grymas lekkiego zdziwienia nadal był widoczny przez co jego wyraz twarzy był groteskowy i nie odcztywalny jeżeli chodzi o niewerbalną  komunikację.
- Nazywam się Hular! - Powiedział trochę za głośno ze zdenerwowania. - I nie mam niestety drugiej wędki ale mam jeszcze parę linek z końskiego włosia, jak znajdziesz jakiś porządny patyk to pokażę ci jak za pomocą patyka i linki łowić!
Gdy skończył to mówić wędrowiec już zbierał suche patyki najprawdopodobniej na opał co bardzo zdziwiło Hulara, który z tego co mógł wywnioskować, znalazł pierwszego, przyjaźnie nastawionego do niziołków wędrowca. Ubos ponownie zarzucił swoją wędkę tym razem niezgrabnie siadając na zwiędłej trawie. Wyrzucił nogi w przód i lekko się rozluźnił. Miał również ochotę zapalić fajkę ale zrezygnował gdy doszedł do wniosku, że zielem również musiałby się podzielić z przybyszem. Dzielenie się jedzeniem w żadnym wypadku mu nie przeszkadzało, gdyż to była niewielka cena za protekcję jaką mógł mu zagwarantować wojownik koczujący w jednym obozie z nim.
- Chyba szczęście zaczęło mi troszeczkę sprzyjać - Pomyślał.