Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Octris przebywał w drodze od wielu dni. Nie pamiętał już kiedy ostatnim razem odwiedził jaką gospodę czy też karczmę. Przecież doskonale wiedział, że w takich miejscach często mają jakieś infornacyję o potworach, które w okolicy podobno bytują. Jednak te przybytki, które mijał albo opuszczone były, albo załadowane po sam dach, a ich właściciele o żadnych dziwnych czy też niebezpiecznych stworzeniach nie słyszeli. Octris zaczął się zastanawiać co też się stało, że potwory, jak ludzie ciemni nazywali stworzenia, których natury do końca zrozumieć nie mogli, specjalnie się pochowały i nosa nie chcą wściubić na światło dzienne gdyż na jakiego wiedźmaka mogą się napatoczyć. Mężczyzna jednak wiedział, że mężów o jego profesji również niewielu pozostało więc i pracy powinno być więcej. Jednakże jak na razie o żadnym zleceniu nie usłyszał. Jechał więc dalej często dając swojemu rumakowi odpocząć by nie musiał nosić jego ciężaru na grzbiecie. Zmierzchało już gdy nagle na drodze, którą podróżował Octris, coś zamajaczyło. Jednakże odległość była dość spora, a wiedźmin nie przyjrzał się dokładnie co tak naprawdę dostrzegł. Przyśpieszył więc z lekka i dotarł do miejsca, gdzie wydawało mu się spotkać jakieś stworzenie czy też człeka, jednak to co zobaczył przeszło jego pojęcie. Na drodze zauważył rozciągniętą postać człeka, który krwawił i był dość mocno poszarpany. Rany, które leżący mężczyzna miał na swoim ciele zwiastowały atak mantikory, jednak samego stwora Octris na razie nie widział.

Octris przykucnął nad trupem i zaczął studiować jego rany. Dla niego właśnie tak zachowywała się i tak atakowała Mantikora. Jednak już samo to, że potwora porzuciła truchło zabitego człeka nie zwiastowało nic dobrego. Zastanawiał się co mogło spowodować takie zachowanie u stworzenia. Jedyne rozwiązanie jaki mu przychodziło do głowy było równie potworne co logiczne. Lecz oględziny ciała zabitego nie dały jasnej odpowiedzi na nurtujące wiedźmina pytania. Oczywiście wiedział, że istniała jeszcze jedna możliwość. Mantikora mogła wojować z człekiem i gdy poradzić sobie nie mogła wbić mu swój kolec jadowy w ciało. Wówczas tłumaczyłoby to  zostawienie przez stwora zewłoka, lecz to nie zwalniało wiedźmina z czujności. Podniósł się z klęczek i nasłuchiwać zaczął. Miał nadzieję, że może coś usłyszy. Chociaż zastanawiał się czy zwykły szum nietoperzych skrzydeł Mantikory coś mu pomoże. Potwora z wysoko atakowała i przemieszczała się w locie dość szybko. Także Octris nie tylko wzmógł swoje zmysły lecz również i czujność wyostrzył. Po chwili do mężczyzny nawet dotarło to, że chwilę przed atakiem myślał, że jak tak dalej pójdzie to będzie musiał przeczekać brak zajęcia w wiedźmińskim siedliszczu. Zastanówcie się o co zamierzacie prosić, bo przy odrobinie pecha możecie to otrzymać. pomyślał mężczyzna i wrócił do lustrowania okolicy. Jednak dalej niczego dostrzec nie mógł. Po chwili doleciał do niego jakiś szelest na który Octris lekko wyciągnął miecz, który miał przytroczony na plecach i czekał stąpając dookoła własnej osi co jakiś czas zmieniając kierunek by mu się we łbie nie zakręciło. Ostrze miecza w jego rękach co jakiś czas łapało nikłe światło słoneczne, jakie przebijało się przez drzewa.

Wiedźmin nagle przestał wirować wokół własnej osi. Zauważył ową klatkę, która o mało nie doprowadziła do jego upadku. Po chwili zaczął już więcej rozumieć co jednakże nie mogło wytłumaczyć trupa człeka na drodze. Rany, które wcześniej tak bardzo pobieżnie oglądał, by znaleźć potwierdzenie swojej teorii również zaczynały mieć większy sens, jednakże dale uważał, że tego nieszczęśnika musiał zaatakować jakiś stwór, którego ludzie uważają za coś z rodziny potworów. Nie tylko rany, które widział to potwierdzały ale i przestrach na twarzy trupa. Octris dalej zachowywał czujność i zaczynał się zastanawiać czy nie ma do czynienia z jakowym kłusownikiem, który natknął się na coś, co postanowiło sobie z niego właśnie kolację zrobić. Tylko cały czas pozostawało pytanie. Cóż to mógł być za stwór. Mantikora, którą wiedźmin od początku podejrzewał i brał pod uwagę w swoich rozważaniach, tak mogłaby się nie zachować. Poza tym stał tyle czasu nad truchłem człeka, iże dawno już powinien usłyszeć chociaż szum jej nietoperzach skrzydeł co świadczyłoby o tym, że gadzina powraca. Jednak w puszczy panował spokój co trzeba było powiedzieć napawało Octrisa lekkim niepokojem. Przecież każdy wiedźmin i nie tylko członek tego cechu wie, że przed burzą zawsze jest właśnie takowa cisza. Dlatego Octris jeszcze bardziej wzmógł swą czujność. Dopiero po krótkiej chwili stania bez ruchu i wsłuchiwania się w otaczającą go przyrodę usłyszał uderzenia końskich kopyt. Mógł podejrzewać, że jeźdźcy zbliżają się do niego. Teraz do głosu doszła jedna z cech wiedźmina, która bardzo często zadziwiała innych w jego cechu. Octris szybko ocenił zastaną sytuację i choć wyglądała ona nie ciekawie zawsze mógł się jakoś wytłumaczyć tym, którzy nadjeżdżali. Przecież właśnie panika mogła by go tylko zgubić. Znów klęknął przy ze włoku i zaczął uważnie studiować rozłożenie ran i powoli docierało do niego również, które miejsce było pierwotnym celem ataku. Klęczał z jedną ręką złożoną na rękojeści miecza leciutko wysuniętego z pochwy gdyby konni nie chcieli mu wierzyć na słowo. Wolał dmuchać na zimne niż dać się wziąć na powróz. Nie chciał również walczyć z ludźmi, gdyż wtedy nie był by lepszy od nich ale w obronie własnej mógł zrobić wiele, a i gdyby go taka potrzeba zastała człeka również by zaatakował jeśliby jego życiu chciał zagrozić. Czekał na rozwój sytuacji  klęcząc nad trupem starając się nie zauważać tego, iże owy mężczyzna prawdopodobnie kłusował w tej puszczy.