Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Gdy tylko panna Lotta zbliżyła się do barmana, ten uśmiechnął się jeszcze szerzej, przez co wyglądał bardziej głupio i nienaturalnie niż poprzednio. Burza mogła wyraźnie dostrzec błysk w jego oczach i poczuć zapach alkoholu z jego ust. Męskim zwyczajem objął wzrokiem atuty obcej, a następnie przemówił:
- Witojże, nieznajoma! Cóże Ci robić w mym przybytku? Może napijesz się czego w ten zimowy dzień?
Gwar narastał, zagłuszając co raz bardziej bardów. Można było dostrzec kilku awanturników w amoku gotowych, by zacząć bójkę. Przekrzykiwali jeden drugiego, zawierając najprawdopodobniej jakiś zakład i to najwyraźniej właśnie Lotta miała być jego podmiotem, bowiem jeden z nich, dość wysoki młodzian w o długich kręconych włosach wstał i ruszył w jej stronę. Był to jedyny z pijaków, którego głosu nowo przybyła nie miała okazji usłyszeć. Jak się zbliżył, można było dostrzec, że jego oczy mają kolor identyczny do piwa, które dopił przed podniesieniem się z siedziska. Jego twarz zdobił delikatny zarost i w sumie mógłby uchodzić za przystojnego gdyby bardziej o siebie zadbał, teraz bowiem wyglądał jak zwykły pijak. Zwrócił się do... właściwie ciężko stwierdzić do kogo, bowiem wzrokiem obejmował czarodziejkę, a powiadał jakby do barmana:
- No, a kogo my tu mamy? Nowa twarz, eh? Całkiem ładna, nie powiem. Logan, ile byś za nią wziął?
Jego słowa nie przypadły jednak do gustu barmanowi, który wycedził przez zęby:
- Mówiłem wam, cobyście nie startowoli do każdej napotkonej panny, bo źle na tym wyjdziocie. Lepij wracojże do swoich ziomków i obwieszcz im, że ta panna tu nie pracuje i raczej nie będzie przebywać w woszym toworzystwie.
Awanturnik odszedł do swych towarzyszy gniewnym krokiem i zaczął szemrać między nimi. Następnie zwrócił się do Burzy:
- Może by panna do kupców usiadła, ci bynojmniej maniery znają. Rozumie panna, różni zaglądają, więc lepiej by kożdy w swym toworzystwie siedzioł.

Barman nalał grzanego wina do półlitrowego kufla i podał pannie Burzy. Jego świńskie oczka rozwarły się szeroko, gdy tylko usłyszał wzmiankę o baronie.
- A to ci historia... - rzekł - Barona faktycznie tutoj nie ma, zniknął wraz z jego służbą. To całe nasze, przepraszam najmocniej za wyrożenie, Zadupie zostało zapomniane. Najdziwniej było, gdyśmy się zorientowali, że podatku od nas nie ściągnie, bo wszyscy robili za trzech, coby starczyło na zimę. Musieliśmy tych kupców tu sprowadzić, żeby się zapasów zbędnych pozbyć! Nom nie potrzeba, my ino prosty lud, nie chcemy wiele za nasze zapasy, innym się przydodzą, biedniejszym. Biorą ludzie tylko tyle grosza, coby do karczmy pójść i przepić! - Zaśmiał się rubasznie. Śmiech ten był na początku miły dla ucha, oddawał radosny charakter grubaska, ale po chwili przerodził się w dziwny chichot. Po chwili się uspokoił i kontynuował - No i Gustawa jak nie było tak nie ma. Byli ludzie, co się niepokoili tym, bo mówią, że złe to czosy, gdy możnowładcy znikają bez śladu. Ale nam tu się żyje dobrze bez nikogo, kto by nam zboże zabieroł. A co do grania, to u Gustawa na robotę i tak nie było co liczyć, on tylko smętów do siebie przyjmowoł, poetów co nawet śpiewać nie chcioli. Jednak, jeśli chcesz zrobić użytek z głosu, scena jest twoja. Na pewno ktoś rzuci krztynę srebra!
Gdy usłyszał pytanie o liliowej pannie odpowiedział:
- Ona to podobna do panny trochę jest. Też przybyła przez liścik, ino mniej toworzyska, stoi sama. No ale panna to przynojmniej ubrać się potrafi nie tak jak ona. Widzi panna joj suknię? Łodna, jedwabna. Z tym, że ona przyszła tylko w nioj! Zwrócili na to uwagę wszyscy, oj tak. Zachowywała się, jakby to był zwykły, letni dzionek! Ja żem myśloł, że jej grzańca i pokoju trzeba z ciepłym łożem, a one poprosiła o kielich zimnego wina! Gdy tylko odeszła ode mnie, zjawili się przy niej ludziska. Był wśród nich ten, co o Ciebie pytoł. Jedni chcieli ją poznać, inni krzyczeli ino wiedźma. Co do tego nie ma wątpliwości, tylko my w większości znosimy wiedźmy. Ot przyjdą, czasem mężów nocą pochędożą i pójdą. Nie wiem, co ona zrobiła, ale powiedziała im, że mają sobie iść. No i sobie poszli! Może porozmawioj z nią, a się czego dowiesz.

Do karczmy wszedł pewnym krokiem krasnoloud... a przynajmniej sprawiał wrażenie krasnoluda i do dość masywnego, nie dziwota, że ludziska połapać się nie mogli, jeden z drugim... Niski, chodzący kloc z wielkimi barami i niedźwiedzimi łapskami, których z resztą nie było widać pod stalową osłoną.
Mężczyzna troszeczkę zdezorientowany swoją obecnością w tym miejscu, nie sprawiał takiego wrażenia. Nawet gdyby nie nosił hełmu, to z jego szorstkiej, nordyckiej twarzy zazwyczaj dało się wyczytać tylko jedno: " Znajdę cię i zabiję, potem zabiję twoją żonę, matkę, ojca, babcię, dziadka, pradziadka i twojego psa." No, chyba żeby wypił. Po promilach zamieniał się w duszę towarzystwa, choć trudno pewnie było w to uwierzyć po pierwszym wrażeniu.
- Barman, dej mie coś do picia, jakie piwo albo co, bo mie zaraz szlag jasny trafi!  Żem sie zmachał skurwysyńsko, jakem szukał tego waszego przybytku.- Rzekł wreszcie swym szorstkim basem, podchodząc do szynkwasu. Widząc mości damy, kiwnął lekko głową, ściągając hełm i ukazując obliczę przeorane bliznami, nie zatracającymi jednak człowieczeństwa w tej solidnej buźce. Typ miał jedno pomarańczowe oko z czerwonymi kropkami, a drugie przesłonięte opaską. Krótka, siwa kozia bródka, łysy. W prawej stronie łysiny utkwiony krótki kawał metalu, idealnie doszlifowany do płaszczyzny czaszki.
- Bry- wyburczał, jakby do wszystkich obecnych.

"Ładniutka?" Nie żeby Lotta uznała to za kłamstwo czy fałszywe pochlebstwo, ale zdziwił ją ten komentarz. Tak bardzo nie na temat... Zanim zdołała odpowiedzieć coś sensownego, w drzwiach pojawiła się barczysta postać jakiegoś krasnoluda, szczęśliwie dając pretekst do zmiany tematu rozmowy. I do zerwania nieco kłopotliwego w swej intensywności kontaktu wzrokowego.

- Oho, niezły typek - Burza rzuciła poufale do Lilii, spoglądając dyskretnie na nowo przybyłego. Nie zauważyła poruszenia, jakie wzbudziło tu jego przybycie. - Przyjemnie to on nie wygląda, co? - dodała, krzywiąc usta. Też dyskretnie, ma się rozumieć. - Że też takich tu wpuszczają. Co... o nie, co to za żelastwo w jego głowie?! Okropność... Nie, nie mówmy o tym! Nie chcę nawet na to patrzeć! Wracając do barona... szanowna pani wie coś więcej o tej postaci? Bo ja słyszałam tylko plotki, i to w większości takie, których nie wypada powtarzać.

Obca obserwowała krasnoluda już kilka dobrych chwil, gdy Lotta zwróciła jej na niego uwagę. Na uwagę swej towarzyszki mruknęła tylko - "mhm". Ożywiła się dopiero, gdy ów wyciągnął jakiś papier i zaczął się mu przyglądać, może nawet czytać! Zwróciła się do Burzy z pytaniem:
- Ciebie też ten Gustaw tu sprowadził, co? Jego pewno też. - Wskazała głową na wojownika. Nie siliła się na żadną dyskrecję, którą wypadałoby zachować chociażby z powodów kulturowych. - Niewiele o nim wiem, po prostu dostałam list, w którym zaprosił mnie do siebie. No ale Gustawa nie ma. Czy to nie dziwne, że władca opuszcza swoje włości i w ogóle nie daje po sobie znaku życia?
Liliowa panna skończyła mówić i wypiła łyk wina z kielicha. Tymczasem Ambalt zdążył zauważyć, że karczma to nie karczma, tylko zamtuz. Zapewne zajęło by mu to chwilę, gdyby nie fakt, że jedna z panien zaproponowała mu "wskoczenie na pięterko, ale oczywiście za małą sumkę". Jednak zanim krasnolud w ogóle zdążył zareagować na propozycję dość urodziwej dziewki, kilku pijaków wstało ze swych krzeseł kierując swe kroki ku niemu. Banda nie wyglądała na taką, co by chciała z nim porozmawiać. Piątka mocno podchmielonych ludzi stanęła przed nim na chwilę i jeden z nich, gruby łysol wykonał w jego kierunku cios. Czy to ich głupota, czy wypite trunki sprowokowały ich do ataku na uzbrojonego przybysza, wszyscy dookoła wiedzieli, że mają przejebane. Słychać było krzyki awanturników, jednak ze zrozumieniem ich był już problem. Dało się słyszeć coś o "jebanych krasnalach" i "górach kału".

Dopiero po zaczepce ze strony jednej z "bab", Ambalt zauważył, że siedzi w burdelu. "Co robi burdel na takim Zadupiu?" zadał sobie pytanie, drapiąc się po łysinie. "Eh, wszystko jedno, ważne, żeby kufel był pełny". Kierując się tą myślą, dał znać grubaskowi, ażeby ten napełnił szklanicę. Odprawił z kwitkiem dziewkę, przejżał jeszcze raz wiadomość w poszukiwaniu jakich wskazówek, schował papiery do sakwy i dokończył trunek, zostawiając trochę piany krótkich wąsach.
Odwrócił się, w samą porę, by złapać wymierzającego cios idiotę za przegub, a drugą ręką z siłą młota złamać mu łokieć. Pokrzywdzony wytrzeszczył oczy, widząc pewnie po raz pierwszy w życiu swoją rękę, wygiętą w drugą stronę. Drzazga nie marnował czasu, łapiąc za kufel i roztrzaskując to masywne szkło o czaszkę łysola. Gdy ten się osunął, drugi z klientów przybytku, stojący najbliżej, miał bliskie spotkanie ze stalowym hełmem "krasnoluda", gdy ten wyrzucił go z siłą strzały w kierunku głowy petenta, po czym zwrócił się do nieznajomej.
- Chwila, nie widzisz, że zajęty jestem?!- rzucił po krótce, na moment tylko odwracając głowę. Trzeciego mości pana poczęstował swoim okutym stalą butem, prosto w klejnoty rodowe, po czym złapał go za głowę, przyjebał o ladę, by potem zaserwować podbródkowy, który powalił nieszczęśnika na pobliski stolik.
Vastorg chciał zakończyć te przedstawienie, wyciągając zza pasa swoją ostrą brzytwę, jedną z dwóch jataganów z Zerrikanii. Wskazał pozostałej dwójce bronią drzwi i słowem - Wypierdalać w podskokach... i nie zapomnijcie zabrać swoich kolegów.- grzecznie wyprosił panów, wymierzając kopniaka w twarz zbierającego się już z podłogi gościowi od hełmu.
- To za szkody i piwo- Ostrzem oderwał sakiewkę i rzucił grubaskowi na ladę. Nie wiedział ile dokładnie tam było i nie obchodziło go to. Podniósł hełm, zawieszając go sobie za uchwyt za pasem.
- No, kurwa, zamieniam się w słuch.- Rzekł do kobiety o nienagannym wyczuciu czasu.

Czarnowłosa panna tylko uśmiechnęła się, gdy zobaczyła, jak nowo przybyły powalał pijaków. Trudno było odgadnąć, co myślała, bowiem jej oczy były tak zimne, jak pogoda na zewnątrz. Czyli bardzo zimne. Jak lód można powiedzieć. Wpatrywały się przede wszystkim w wiedźmina, a dokładnie w jego miarowo drgający medalion. Czyżby domyślała się, że to ona jest powodem owych drgań? Pobici odeszli do swego stolika wygrażając pięścią krasnoludowi, jednak nie ważąc się podejść do niego. Jeden z nich właściwie nie podniósł nawet się ze stolika, pozostała dwójka musiała go pociągnąć po podłodze. Natomiast obca odpowiedziała na pytania poetki:
- Nie mam pojęcia, kim jest ów Gustaw, o którym ostatnio tu głośno. Po prostu dostałam zaproszenie na bankiet, więc postanowiłam skorzystać.
Bankiet? To nie współgrało z listem, który znalazł się w rękach Burzy. Tam przecież było wezwanie do wyprawy! Czyżby liliowa panna kłamała? Może sama porozsyłała te wiadomości podszywając się za barona? A może faktycznie jej zaproszenie różniło się od tych, które dostali inni? Po chwili nieznajoma dodała:
- Nie, nie jest mi zimno.
Drzwi do zamtuzu otwarły się i pojawiła się w nich kolejna niecodzienna persona, także zapewne przygnana przez byłego rezydenta zamku. Jak zwykle wzrok rozmówczyni Lotty przeniósł się na nowo przybyłego, w jej fioletowych tęczówkach wyraźnie było widać ciekawość. Poetka zauważyła, że oblizała usta. Persona Constantina nie wzbudziła większego zainteresowania wśród bywalców przybytku. Czy to dlatego, że ciężko było go usłyszeć przez wszechobecny gwar, czy po prostu mieli go w dupie? Kto wie? Właściwie tylko kupcy zwrócili uwagę na niego, jednak tylko na chwilę.

Zdziwiony, bo tak, można było to nazwać zdziwieniem, wojownik, popatrzył na nieznajomą fankę nowego gościa, z ukosa, co dość komicznie wyglądało z jednym okiem. Dosłownie przed chwilą go wołała, a teraz, jak gdyby nigdy nic, przeleciała mu przed nosem do jakiegoś typa. "Ech, baby..." Dało się posłyszeć z jego ust.
Nie dał się jednak rozproszyć nagłą bójką i postanowił zagadać do kogoś w sprawie tego gościa. Ciągnęło go piekielnie do tej liliowej, miał wkurwiające uczucie, że ta ciągle się na niego gapi, nawet gdy nie patrzył w jej stronę. Schował medalion do kiesy na piersi, by uniknąć niepotrzebnych pytań. A że była pewnie jedyną tutaj osobą, która mogła mu coś powiedzieć na temat faceta z listu, to postanowił podejść właśnie do niej do niej. Miejsce się właśnie zwolniło, więc postanowił podsiąść tę zafascynowaną poetami damę.
- Witam. Więc... co taka dama robi w burdelu? - Naprawdę, robił co mógł, żeby zachować pozór kultury. W zachowaniu spokojnej konwersacji napewno nie pomagał medalion, trzepiący się jak szalony.

Ostatnio edytowany przez Castor (2015-07-30 21:25:20)

Wejście Evony przykuło uwagę męskiej części klientów zamtuza. Młoda, atrakcyjna, czarnowłosa kobieta ubrana w białą, krótką sukienkę i rubinowe czółenka, przekroczyła próg domu rozpusty. Szlachetne rysy oraz tajemnicza aura klasyfikowała ją jako czarodziejkę, jednak tego mogli domyślić się tylko nieliczni. Osoby, które znajdowały się w odległości kilku kroków od nowoprzybyłej, poczuły subtelny zapach jaśminu.
Evony była specyficzną postacią, o arystokratycznej manierze. Było w niej coś pociągającego i przerażającego zarazem. Kamienna twarz i bezwzględne spojrzenie niebieskich oczu mroziły krew w żyłach. Jednak mowa ciała kobiety mogła wywołać zdrożne fantazje wśród pijanych klientów tego zacnego przybytku.
Hmm, co my tu mamy? Pierwsze spojrzenie niebieskich tęczówek skierowało się w stronę czarnowłosego mężczyzny. Przystojny drań. Jego aura wskazuje na artystyczną duszę... Świetnie. Artyści to mój ulubiony materiał... Swoją drogą, ta mała, czarnowłosa ma podobną aurę. Uśmiechnęłam się w jej stronę, zobaczyłam w niej swoją nową tożsamość. A ta druga... czarodziejka. Przez chwilę ujrzałam w niej swoje lustrzane odbicie. Jesteśmy ulepione z tej samej gliny. O, to będzie wesoło, dwie czarodziejki w jednym zamtuzie. A ten karzeł obok niej... Cholera. Wiedźmin, pewnie poczuł magiczną ingerencję. Incognito szlag trafił. Ehh, pierwszy błąd.
Evony usiadła przy wolnym stoliku i podziwiała wdzięki "pracownic". Tanie wdzięczenie się wywoływało u niej podły uśmieszek, który wskazywał na pogardę dla tego zawodu. Pusty stolik kobiety został uzupełniony przez butelkę wina i kieliszek. Czarodziejka upiła łyk trunku i oddała się dalszym rozmyślaniom.
Dlaczego akurat ja zostałam wybrana przez barona Gustawa? Moje umiejętności mogłyby sklasyfikować mnie jako "czujną" gdyby nie zmiana postaci. Jednak wydaje mi się, że bardziej pożądany byłby miecz, niż grzebanie w umysłach. Zresztą wkrótce przekonam się, jakie są oczekiwania względem mojej osoby. Wzrok czarodziejki ponownie wylądował na czarnowłosej kobiecie. Kim ona jest? To prawie jak miłość od pierwszego wejrzenia... Chcę jej życia. Jej serca.

Przeklinał od stu kurew cały ten czas spędzony w ciągu ostatnich dni w tej wsi. Zdecydowanie wolał swoją pracę w Novigradzie, tam przynajmniej wiedział co się stanie następnego dnia. Było w tym wszystkim jednak widoczne koło fortuny, sprawiające, że ludzkie żywota są do bólu do siebie podobne zachowując w tym wszystkim swoją indywidualność. "Chędożone, długouche kurwy muszą mieć dopiero przejebane" - zwykł myśleć. Zaczynał jako chłopiec na posyłki, a gdy poznano jego zdolności szybko awansował w hierarchi Nilgaardzkiego wywiadu. Bynajmniej, nie było to mistrzowskie władanie orężem, czy też umiejętność znikania na życzenie. Jego bronią był jego błyskawicznie kojarzący fakty umysł - Grynwald widział rzeczy, których nie zauważyłby zwykły człowiek, odnajdywał prawdę w dawno zatartych już śladach. Wyuczone oczy I ręce wychwytywały rzeczy takimi jakimi one sa naprawde, a nie takimi jakie ktoś chce nam pokazać - trudno o lepszego fałszerza. Teraz nie trzeba było psuć Redańskiej ekonomii, ani mieszać im w szykach podstawiając świnie, teraz miał węszyć za jakimś baronem, który nadepł "im" na odcisk, zrywając współpracę. Normalnie może by wysłali jednego z bardziej zorientowanych na morderstwa czarnych braci, ale tutaj trzeba było go jeszcze znaleźć, a odpowiednie dokumenty odpowiednio spreparować. Grynwald zwykł mawiać, że strzał z jego kuszy po środku nocy, zabija tak samo jak najwścieklejsze miecze czy wiedźmini.

Obserwował swojego partnera do gry bardzo uważnie. Widział wszystko; jego coraz słabiej tlące się w trzeźwości oczy, pulsujące zyły na skroniach sugerujące mu, że kupiec chce wejść za wszystko albo nic. "Waha się" - pomyślał. Nerwowe stukanie palcami po ławie, drapanie się po głowie. Nilgaardczykowi wypadła karta, musiał ją podnieść, I tak jak myślał handlarz końmi trzęsł się pod stołem nogami jak galaretą. "Stres, zwątpienie.. knuje coś". Dało mu to do myślenia I zmienił strategię, spróbuje go wciągnąć w rundę, żeby jak najszybciej pozbyć go kart. Jak też zaplanował tak zrobił, oddał pierwszą rundę by wygrać dwie następne. Zgarnął mieszek I zostawił płaczącego kupca tam gdzie opierdolił go z ostatnich pieniędzy.

Przywykł do tego, że jest niezapamiętywany. Czasem czuje się jak duch, czasem może nawet bolało go to, że jego znajomi, nie zawsze go rozpoznają. Zwykły człowiek powiesiłby się przez tak przeciętną aparycję, ale dla szpiega to był skarb. Zlustrował sale, sporo nowych postaci weszło od momentu, gdy zaczął rozmawiać z kupcem. Myślał, że się czegoś dowie, ale jak zwykle na tym zadupiu niewiele mógł mu ktoś powiedzieć. Jak w transie powtarzał sobie w myślach; "Medalion.. wiedźmin..wzrost, barki..krasnolud..". W mgnieniu oka wyłapał spojrzenie między kobietami; "One muszą się znać... I to bardzo dobrze" - nie przegapiłby takiego spojrzenia; 'Coś się tutaj kroi". Poczytał trochę z ust, poobserwował, aż podszedł do tej wyróżniającej się kompanii. Okazja nadarzyła się, gdy jedna z udających, że wszystko jest w porządku kobiet usiadła przy stoliku.

- Witam Szanowną Panią - ukłonił się do Evony* dalej tasując swoją talię do kart, pamiętając by dalej używać Kovirskiego akcentu, którym zaczął rozmawiać z kupcem - Nazywam się Rodryk Kotard I pochodzę z Koviru. Dość już mam tych pijaczyn i kurtyzan, który nawet płacącego człowieka nie potrafią zaspokoić, a co dopiero porozmawiać - żachnął się na kupiecką modłę, przysiadając się do kobiety i zatykając ręce za poły jego podróżnego fraka. - Może ma Pani ochotę na trochę bardziej kulturalne towarzystwo? - pytam testując jej reakcję, gdy spoglądam "przypadkowo" na tą drugą kobietę, która według niego jest jej znajomą.







// * nie znam Twojego imienia, użyłem go dla narracji.

Liliowa panna wywróciła oczyma. Najwyraźniej nie miała pojęcia, kim jest Constantin La'Vey, a zatem nie rozumiała podniecenia Lotty. Zignorowała poetę, odpowiadając na jego pozdrowienie skinieniem głowy. Swą uwagę skupiła najpierw na Evony, jednak po chwili przeniosła swoje zainteresowanie na wiedźmina, który właśnie zjawił się obok niej. Omiotła go spojrzeniem, z którego ciężko było wyczytać jakąkolwiek emocję. Rzekła:
- Ostatnio wiele dam zjawia się do tego przybytku rozpusty, nieprawdaż? Od kilku dni czekam, aż zjawi się ktoś, kto raczy mi wyjaśnić nieobecność Gustawa. Z tego, co widzę zaprosił dość wiele osób.
Nawet jeśli obca wiedziała cokolwiek o baronie, najwyraźniej nie chciała uchylić nawet rąbka tajemnicy. Jedynie sposób, w jaki zwracała się o baronie mógł świadczyć o tym, że znała go osobiście. A może coś ukrywała? Ciężko było to stwierdzić. Tymczasem ograny przez Grynwalda gracz klnąc pod nosem wrócił do swych kolegów od flaszki.

Za oknem natomiast zdążył zapaść całkowity zmrok, jednak nie dało się tego zauważyć w przybytku, bowiem było tu tak samo tłoczno, jak każdego wieczoru. Co najwyżej dało się zauważyć, że kupców się zrobiło jakby mniej. Zapewne postanowili skorzystać z usług tutejszych kobiet. Bywalcy tego miejsca ignorowali obcych, nauczeni lekcją krasnoluda. Nie chcieli się narażać. Tymczasem barman gdzieś zniknął, jednak mało kto to zauważył.

Grynwald zbyt wiele w swoim życiu widział, by nagabywać dalej piękność siedząco przy stoliku. Pozostała milcząca, wpatrując się ślepo w bliżej nieokreślony punkt. Nilfgaardczyk w swoim stylu zostawił panienkę, żegnając się z nią starannym ukłonem, cieszac się, że to tylko nic nie znacząca zniewaga.

Szukał więc swojej okazji dalej kręcać się wśród gości, aż wyłapał scene, w której to "Burza", uganiała się skwapliwie za jakimś północnym wymoczkiem. Podniósł jedną ze stronnic, którą upuściła prawdopodobnie niezdarnie, ciekawie czy zdawała sobie z tego sprawę. Grynwald sprawnym okiem rzucił na zapisane gęsto notatki I o ile znał języki doskonale, to wiele z tych zapisków stanowił istny bełkot, nie zrozumiały nawet dla niego. "Magia.." - pomyślał. Zapisywał w pamięci wszystkie informacje, które gromadził krążąc wśród przebywających w izbie, starając się robić to całkowicie naturalnie. Połączył zapiski ze stronnicy z dziwnym spojrzeniem, którą Burza odbarzyła jego niedoszłą rozmówczynie "Ta suka jej coś zrobiła" - zaklął w myśli starając się, żeby nie odbijały się one zbyt wielkich echem, gdyby czytała w myślach. Rzucił okiem na piękność ze stolika, zdawała się trwać w bezruchu, było więc pewne, że Panna Burza odgrywa tutaj złą rolę. Sprawdził, czy wszystkie jego sprzęty leżą pod pazuchami I dla niepoznaki wyciągnął kilka monet z dopiero co zdobytego mieszka, kierując się w stronę lady, dalej chciwymi oczami rejestrując wszystko do okoła.

Gdy czarnowłosa nagabywała "Panicza" jak Grynwald zakonspirował sobie La'Veya w głowie, wykonał krok w kierunku liliowej panny - Witam, nazywam się Rodryk Kotard I, jak sama Pani widzi, ciężko tutaj o spokojną, niehisteryzującą kompaniję, więc może ma Pani ochotę napić się ze mną zimnego, koniecznie zimnego wina - delikatnie kładę swoją dłoń na jej plecach, drugą reką przewijając monety pomiędzy palcami wskazuję lade barmańską, zastanawiając się czy ktoś zaraz zastąpi barman.

Oh przepraszam, że przeszkodziłem Panu w pytaniu. Pana również zapraszam na wino. Rodryk Kotard I z Koviru. - uśmiecham się szeroko do wiedźmina. - Ale Pan widzę, że też człowiek interesu?

Ostatnio edytowany przez Grynwald (2015-08-10 15:54:02)

Stopnie prowadzących na piętro schodów zaskrzypiały niczym drzwi skrywającej trupa szafy, którą ktoś postanowił rozewrzeć po latach. Schodzący nimi mężczyzna jak laską podpierał się toporem o lekko wygiętym, słabo obrobionym drzewcu. Przytwierdzony do pasa miecz bez pochwy kołysał się lekko na boki, w rytm kroków stawianych przez nogi w wysokich oficerkach i żółtych nogawicach, które wyłącznie na Zadupiu mogły uchodzić za ostatni krzyk mody. Wyjątkowo rozpaczliwy krzyk. Rozchełstana koszula obnażała spocony, porośnięty tors w którego bujnym gąszczu mógłby się spokojnie schować się zerrikański tygrys.
Zszywana, skórzana czapka na jego głowie upodabniała go do strażnika lub żołnierza podczas gdy znajdująca się pod nią facjata- do kogoś kogo ściganiem zajmowali się zazwyczaj ci pierwsi. Nieznajomy od dawna już nie służył w wojsku a mimo to dawne nawyki były w nim silne mimo wieku.
Jegomość nie należał do najmłodszych ale w żadnym wypadku, nie można było go uznać za zgrzybiałego. Wciąż zamawiał po trzy dziewczyny na raz i bynajmniej nie dlatego żeby dwie z nich wsadzały go na trzecią. Choć biorąc pod uwagę pracujące tu murwy pewnie wyszłoby mu to na dobre bo żadna z osobna nie potrafiła się ruszać. Właściwie to nawet nie planował iść na piętro dopóki nie podano mu piwa. Było tak cienkie, że kiedy odstawił je po pierwszym łyku, straciło cały kolor.
Gdy znalazł się na dole, coś różowego i niewiele większego od kota wyskoczyło z jego cienia. Schylając się , mężczyzna wziął je na ręce. Małe rozłożyste uszy, rozwinęły się nasłuchując podczas gdy niewielki ryjek poruszał się rytmicznie w takt zasłyszanych dźwięków i odbieranych zapachów.

- Popatrz Humphrey, co za hałastra.- Powiedział ochryple podnosząc zwierzątko wyżej by jego czarne, drobne jak guziczki oczka mogły rozeznać się w sytuacji otaczającej ich komedii. - Co mówisz? Chlew? No masz trochę racji.- Stwierdził samemu obserwując i orientując się, że nawet obsługujący szynkwas mężczyzna miał już dosyć. Co do reszty, rozpoznał większość twarzy, które naszły tu pod jego nieobecność na parterze.  Żadne przyjęcie w Novigradzie, żadna zadyma i popijawa nie odbywała się poza jego wiedzą. Znał grzechy i grzeszki każdego, kto przybywał do miasta.  W końcu był Nim. Człowiekiem, którego przezwisko nie wzięło się od stu dobrych uczynków.
Gdyby nie pieniądze za ostatni przewrót jakie wisiał mu jego dawny druh, baron, tfu Gustaw jego noga nigdy nie stanęłaby na tym Zadupiu. Teraz nie marzył o niczym innym jak o poznaniu jej z dupą samego Gustawa. Najlepiej po krótkiej, męskiej rozmowie na temat tego co sądzi o znikaniu bez słowa po tym jak wezwał go do wspólnej wyprawy.

-Baron Gustaw? Co z nim?- Spytał bezceremonialnie przechodząc koło dwójki poetów i bez żenady włączając się do zasłyszanej niecnie rozmowy. Przytrzymując Humphreya jedną ręką drugą podrapał się po rzyci. - Bo tak się składa panienko, że ja też coś o nim wiem. Ale ja w przeciwieństwie do was nie boję się tego oznajmić publicznie. Proszę o uwagę! Ehem.- Podniósł głos i chrząknął oczyszczając gardło.

-A zatem, wszem i wobec chciałbym oświadczyć, że  z Gustawa jest zwykły portosraj, garbus i sflaczały zwis. Dziękuję za uwagę.

Powiedziawszy co miał powiedzieć skierował się w stronę drzwi i wyszedł prosto w panującą na zewnątrz ciemność. Dujący wicher zagłuszył jego śmiech.

Pan La'Vey okazał się strasznym bufonem. Zignorował Burzę? Jeszcze tego pożałuje. Tymczasem wzgardzona miłośniczka poezji popatrzyła z pogardą po zgromadzonym towarzystwie, które nagle przestało być barwne i ciekawe, a stało się co najwyżej krzykliwie żałosne. Okropnie się obraziła na wszystko i wszystkich, ze swoim bożyszczem La'Veyem na czele.

Nieświadoma dziwnych emocji, niesłusznych podejrzeń i niecodziennych apetytów, jakie udało jej się przypadkowo wzbudzić w co poniektórych tu obecnych, Lotta zwana Burzą rozglądała się gorączkowo za kimś z obsługi lokalu. Wypraktykowała już, że sen jest najskuteczniejszym lekarstwem na złość. I postanowiła po prostu iść spać.

W tym wszystkim nawet nie miała pojęcia, że coś zgubiła. Grynwald, dyskretny znalazca jej notatek, w istocie nie miał do czynienia z żadnymi czarnoksięskimi zapiskami, ale z poezją. Poezją bardzo początkującej poetki. Zdecydowanie zbyt dużo było tam o "nawałnicach namiętności", "słodkich pąkach ust", "różach rozkwitających ciemną nocą" i "piorunach spojrzeń". Kilka lat później Lotta miała rytualnie wrzucić stertę podobnych bredni w ogień i odciąć się od nich na zawsze, ale póki co żyła swoimi naiwnymi uniesieniami i opisywała je pełnym banałów językiem. Magia? Ta-ak, w pewnym sensie.

Zanim dziewczyna udała się do pokoju, coś sprawiło, że spojrzała jeszcze raz w oczy pachnącej jaśminem czarodziejce... i przeciągle ziewnęła. Nie zdawała sobie sprawy, że nie umknęło to czujnemu Nilfgaardczykowi, który już układał sobie pewnie w głowie kolejne oskarżenia... Na pewno dla niego to wyglądało tak, jakby zza przysłaniającej usta dłoni Burza dyskretnie rzucała jakąś okropną klątwę na tamtą uroczą panią.