Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

W grupie zawezwanej przez barona Gustawa znalazła się - właściwie głównie przez przypadek - pewna młoda panna. Naprawdę na imię miała Lotta, ale z reguły nie przedstawiała się inaczej niż "Burza". Zdaje się, że coś koło roku czy dwóch wstecz opuściła Aretuzę - szkołę dla czarodziejek - w jakichś zupełnie niezwykłych okolicznościach, z których robiła wielką tajemnicę, jednocześnie dając do zrozumienia, że to potwornie mroczny i niepojęty sekret. Od tego czasu szlajała się w towarzystwie podejrzanego rudzielca znanego jako "Gawron", który nauczał ją trudnego, lecz pięknego życia w służbie poezji.

Jak ją zapamiętano? Była bladą i chudą dzieweczką o nienaturalnie prostej postawie. W zamtuzie pojawiła się tamtego dnia ubrana w w prostą sukienkę koloru polnych chabrów, której nieco zbyt długie obcisłe rękawy zasłaniały jej dłonie aż po nasadę palców. W rękach ściskała jakąś książkę, do której raz po raz zaglądała i z której wysypywały się gęsto zapisane skrawki pergaminu. Czarne, przystrzyżone do linii podbródka włosy Lotta miała naelektryzowane, jakby czesał ją, nie przymierzając, jakiś zabłąkany piorun. Oczy koloru burzowego nieba miała cięgiem zdumione i rozbiegane, a brwi - jak zawsze uniesione i wygięte w wyrazie zdziwienia.

Spoiler:

"Was, braciszkowie czarni,
czule przytulę,
przeganiać was chcę przestać!"

Burza też znała tę piosenkę - a jeśli do jej uszu dobiegał jakiś znany jej utwór, nie potrafiła nie podśpiewywać go sobie pod nosem... Dopiero po chwili przypomniała sobie, że to właśnie ten nieszczęsny kawałek, z powodu którego miała kilka miesięcy temu nieliche problemy i musiała bardzo intensywnie tłumaczyć się z propagowania treści wychwalających zbrodnicze Cesarstwo Nilfgaardu (tak opacznie bowiem zinterpretował ktoś wspomnianych w tekście "czarnych"). Dla bezpieczeństwa więc przymknęła paszczę. Bo nigdy nie wiadomo, czy w zamtuzie nie czai się jaki szpicel. Nawet na takim - brzydko mówiąc - zadupiu.

Odpuściwszy sobie śpiewanie, dziewczyna musiała znaleźć sobie inną rozrywkę. I znalazła. Rozrywka ta miała lśniące czarne włosy, wytworną suknię w odcieniu ametystu i odwzajemniała jej ciekawskie spojrzenie. Oczy miała liliowe. Dziwne. Obie czarnowłose gapiłyby się pewnie tak na siebie aż do Saovine, gdyby Burza w końcu nie dostrzegła, że właściciel tego zacnego lokalu przyzywa ją gestem do siebie. Poszła więc tam, gdzie ją wzywano, a uśmiechała się przy tym szeroko i szczerze. Raz jeszcze tylko obejrzała się na liliową panią...

Burza przywitała się z barmanem, grzecznie poprosiła o grzańca, machnęła ręką na propozycję spoczęcia przy kupcach, a nachalnemu chłopcu o piwnych oczach pokazała mało elegancki, zupełnie niegodny poetki gest.

- Co tu robię? - zwróciła się do pana barmana. - Dobre pytanie! Ano, jakiś czas temu dostarczono mi list, opatrzony pieczęcią niejakiego barona Gustawa, w którym to liście zawezwano mnie pilnie w te strony...

W słowach "dostarczono mi list" tkwiła pewna nieścisłość, ale tego Lotta nie zamierzała teraz roztrząsać. Przecież prawowity adresat wiadomości już nie potrzebował tego świstka... Dość, że treść liściku brzmiała kusząco. Było tam dużo "o złocie, sławie i cudnej zabawie". Tak, właśnie w ten sposób Burza zamierzała opisać to wszystko w tworzonym z tej okazji poemacie. Do rymu. W końcu wszystko, co ważne, musi się rymować.

- Sądziłam - podjęła po chwili - że to moja rodząca się dopiero, lecz widocznie już dość rozległa sława jest powodem tego zaproszenia. Że baron pewnie zechciał, bym zaśpiewała mu na jakimś przyjęciu, weselu czy stypie w jego dworze... Ale tu bramy zamknięte, dworzyszcze opuszczone, jaśnie barona Gustawa, jak słyszałam, od roku nie ma... I o co tu chodzi, miły panie? Nie wiecie aby? Do tego to stado kupców tutaj... Jakiś jarmark się tu teraz odbywa, czy o co idzie? Proszę mówić, mówić mi wszystko, bom spragniona wieści!

Burza roześmiała się szczerze, potarła zaróżowiony jeszcze od mrozu policzek i nachyliła się w stronę właściciela przybytku - nie eksponując przy tym żadnych atutów, bo raz, że marne to były atuty, a dwa, że ziąb na dworze kazał ubierać się ciepło i szczelnie.

- A! A tamta liliowa, co tam siedzi, to kto? - zapytała szeptem. - Zdradzicie?

- Może i coś zaśpiewam, panie gospodarzu, kto wie. Tylko najpierw się ogrzeję troszeczkę. Ciekawe to wszystko, co mówicie... Hmm...

Porozmawiać z liliową - tak, to chyba był dobry pomysł. Chociaż to czarodziejka... Tak zresztą Lotta podejrzewała od początku. Czarodziejka, tfu. I chciała już w ostrych słowach zdementować kwestię owego rzekomego podobieństwa między wiedźmą a sobą samą, ale ugryzła się w język i tylko popatrzyła na tamtą z ukosa.

- Macie rację gospodarzu, zamienię z nią słówko! - oświadczyła dziarsko i natychmiast przeszła od słów do czynów.

Kilka kroków, które przyszło jej zrobić, bo dotrzeć do stolika zjawiskowej nieznajomej, Burza okupiła niespodziewanym... lękiem. I wewnętrzną niechęcią. I przeszywającym kości zimnem. Ba, nawet wydało jej się, że przed oczami błysnęło jej oślepiająco białe światło - albo to ze zmęczenia, albo z uzasadnionej niechęci do czarodziejskiej braci, albo zaczęła się tu znienacka wypełniać niesławna wieszczba obłąkanej Ithliny.

Na szczęście razem z Burzą był kufel gorącego wina, który przyjemnie grzał jej dłonie. Łyknęła na odwagę, rozgrzewając się przy tym także od środka, i z wymuszoną beztroską przywitała się z liliową damą, po czym bez większych ceregieli - leż w środku drżąc jak mały listek na wietrze - usiadła sobie przy jej stoliku. Jak gdyby nigdy nic.

- Szanowna pani... - poetka bardzo się starała, by jej słowa nie brzmiały jak oczywista drwina; z czarodziejek nie należy bowiem drwić w sposób oczywisty, tego zdążyła się w Aretuzie nauczyć. - ...szanowna pani podobno też dostała list od barona Gustawa, ha?