Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Drewniane koła terkotały smętnie, gdy rozklekotany wóz toczył się po błotnistej drodze zostawiając płytkie, wypełniające się wodą koleiny. Na tyle fury, pośród narzędzi i klatek z drobiem siedziała mała grupka chłopów - dziad, dwie baby i skłębiona masa bachorów. Z przodu woźnica wąsaty, czerwony i wyraźnie zagniewany popędzał co chwilę parę wołów, które niestrudzenie przepychały pojazd przez masy błota. Za nim, na małym podwyższeniu, górowały trzy osoby - młoda i stara kobieta ( zapewne żona i córka właściciela zaprzęgu ) oraz osoba kompletnie niepasująca do kompanii.
Był to młodszy mężczyzna o bujnej czuprynie i znoszonym acz eleganckim stroju. Wszyscy - poza powożącym - byli w niego wpatrzeni wręcz z nabożną czcią. Sam trubadur, jak szło się domyślić po lutni w jego rękach, spoglądał w dal z udawaną obojętnością i pobrząkiwał smutno co jakiś czas kontynuując wersy pieśni:

Dawnom zwiedził cudze strony:
Nilfgaard, Kovir i Skellige;
Potrawiłem mienia wiele;
Poszukując sobie miłej;
Nie nalazłem aliż ninie

O zmierzchu wóz dotoczył się w końcu do wsi Vizimbory. Poeta odetchnął z ulgą - darmowa podróż to zawsze miła rzecz, jednak towarzystwo cuchnących i przygłupich kmieci zaczęło mu już doskwierać, tym bardziej że skończyła się gorzałka. Na środku osady Matteo zeskoczył z powozu i skłonił się w stronę pasażerów, krzywiąc się przy tym gdy zabolały go naciągnięte stawy. Woźnica burknął pod nosem jakieś przekleństwo, ale reszta radośnie pomachała w jego stronę i rzucono mu nawet mały wianek kwiatów.

Uwolniony od ciężaru przyziemności Jemioła skierował się do pierwszego miejsca które winny jest odwiedzić każdy strudzony podróżny - do karczmy o wdzięcznej nazwie "Rajza".

Wsi zapadła, wsi wesoła! Któż na trzeźwo cię zdzierżyć zdoła? - pomyślał poeta zatrzymawszy się przed karczmą żeby się rozejrzeć i przy okazji opróżnić pęcherz pod najbliższy płot. Cała miejscowość wydawała się cicha, wręcz sielankowa - z okolicznych chat dobiegały przytłumione głosy chłopów którzy właśnie zabierali się za wieczerzę po której męska część mieszkańców zapewne przywlecze się do karczmy by mierność swoich żywotów utopić w żytniej.

Żytnia. Matteo otrząsnął się na samą myśl o wódce. A może to nie przez to? Nagle usłyszał błyskawicznie zbliżający się odgłos pędzącego konia i podzwaniających troków - z drogi wyskoczył jeździec i ruszył wprost na niego tak, że trubadur uskoczył w ostatniej chwili. Odruchowo sięgnął po miecz sądząc, że to mąż którejś z miłych bardowi pań jednak na słowa opancerzonego nieznajomego uśmiechnął się i skłonił wykonując przy tym skomplikowany i pozbawiony sensu gest ręką, który zapewne miał dodawać finezji przywitaniu.
-Nic się nie stało mości podróżniku, nijak to zdrożne pędzić tak ku ciepłu i komfortowi jakie oferuje przydrożna oberża. A to, żem się nieco pogrążył w myślach to niestety rezultat profesji którą parać mi się przyszło. Obmyślałem właśnie słowa do mej nowej pieśni.
Srać mi się cholera chce. Pomyślał Jemioła.
-Zamiarujecie zatrzymać się tu panie? W kompanii światowego człowieka zawsze milej upłynie czas.

Jechali.

Powożony przez kupca wóz terkotał na wiejskiej drodze, wymijając chaty wyjątkowo cichej o tej porze dnia wioski. Zza przymkniętych okiennic przyglądały się wehikułowi nieliczne ciekawskie oczy.  Pomijając to, że wyrobiona oś wozu, powodowała sakramencie rzucanie nim na każdym wyboju czy zakręcie, był dodatkowo wyładowany po same burty śmierdzącymi materiałowymi pakunkami oraz przesuwającymi się po nim, niekiedy przewiązanymi skórzanymi paskami lub sznurkiem, masywnymi skrzyniami z drewna. Rysławowi, z jego gabarytami, które nie pozwoliły mu zmieścić się na koźle, mogłoby być wygodnie tylko i wyłącznie, gdyby zdecydował sobie urżnąć sobie obydwa kopyta. Siedział gdzieś pośrodku prawej burty, która ani chybi wżynałaby mu się teraz w plecy poniżej łopatek, gdyby nie przeszywanica. Siedział z podkulonymi nogami, z dwoma mniejszymi skrzyniami pod pachami, wyczuwając każdy ruch pojazdu na nierównym podłożu, skutkujący podskakiwaniem zapakowanego towaru, jego brzęczeniem, a nawet okazjonalnym jego zderzeniem z każdą wystającą akuratnie kończyną najmity, ze szczególnym uwzględnieniem piszczeli. Siedzący na koźle obok kupca Hurn nie narzekał, spędzając dłużącą się podróż na milczeniu. Najwyraźniej było mu wygodnie. Braki w marudzeniu dzielnie uzupełniał Schmeisser, skrzekliwie komentując każdy podskok wehikułu nieprzyzwoitymi słowy lub obscenicznym bluźnierstwem. Co rusz odwracał się za siebie z wypisanym na twarzy frasunkiem, doglądając czy aby skrzynie nie ucierpiały. A, jako że nie patrzył przy tym na drogę, wjeżdżał na kolejny wybój lub wyrwę, przez co błędne koło toczyło się dalej, razem z kołami wozu.

„Nagotowioną strawą”, którą poczęstował obydwu najmitów, oraz z wyraźną lubością samego siebie, okazał się być kiszona kapusta na świńskim ryju. Przyrządzona według przepisu, który był wierny nazwie potrawy w całej dosłowności. Wyłowienie z morza kapusty smaku innego niż ten, którym zaprawił ją ryj lubo kawałka golonka czy żeberka, zdarzało się im równie często co znalezienie nieoberżniętej korony leżącej samotnie na bruku Starego Miasta. Jedli w trakcie jazdy, skrobiąc drewnianymi łyżkami o dna drewnianych misek. Trzęsący się wóz nie ułatwiał sprawy, zarówno w trakcie, jak i po posiłku, wywołując wzdęcia, które w przypadku Rysława objawiały się dostatecznie gromko, by Schmeisser wziął je za grzmoty, ze zdziwieniem spoglądając w górę, na bezchmurne niebo.

Chat ubywało na korzyść młodych drzewek oraz majaczącego w oddali krajobrazu tak wiejskiego i sielskiego, że nic tylko wymalować go na kiczowatym obrazie, a potem powiesić w domostwie jakiegoś nuworysza. Do całości brakowało tylko uwijających się chłopów, ale ci do sezonu żniw mieli jeszcze trochę czasu.

Wycieczka, choć krótka, miała swój walor edukacyjny. W chwilach wolnych od przeklinania, poganiania szkapy i cackania się nad skrzyniami, Schmeisser zwykł gadać. Robił to chętnie i zapamiętale, niezależnie od tego, czy Rysław zechciał mu akurat odpowiedzieć. Krzyczał przy tym okropnie, nie wiada czy z powodu hałasującego wozu, czy wzburzenia, w jakie wprawiały go jego własne wywody. Najmita zdążył się z nich dowiedzieć, że kowal z wioski, zachlany cap i lebiega, pies z nim tańcował, próbował wystawić jego, szanowanego przedsiębiorcę oraz nie chwaląc się, weterana rufą do wiatru, to jest okantować, sprzedając mu trefne podkowy, które jego koń zgubił, nie ujechawszy nawet pół stajania od tej zaśmiardłej kuźni. Pomstował na rozwydrzoną smarkaterię, bandy tutejszych gówniarzy, które to — ilekroć przejeżdżał przez okolicę, goniły za nim, wywrzaskując ułożoną na jego temat piosenkę, o tym, że siedzi w kantorze, liczy jajca i zboże. I o tym, że jak nie umkniesz przed nim snadnie to i ciebie okradnie. Długo gadał na temat sołtysa, którego otrzymany w spadku urząd, jak twierdził, trafił mu się jak ślepej kurze ziarno, bo nie dość, że nie musiał płacić czynszu, to pobierał jedną szóstą opłat od łanów oraz dwa razy tyle od kar sądowych na terytorium sioła. Których to przywilejów nadużywał i naginał jak mógł, ocierając się o złodziejstwo, co nowy pryncypał Rysława podkreslał ze źle skrywanym podziwem i zazdrością.

Dalsze tyrady ucięło walące się na ścieżkę przed nimi drzewo oraz kłujący w uszy kwik umierającej szkapy. Potem była wystrzelona od strony zagajnika w plecy Rysława strzała, przeleciała ze świstem obok jego głowy, wbijając się po grot w drewnianą pakę, po jego lewej stronie. Wkrótce dołączył do niej bliźniaczy świst, głośnym stukiem rozchodząc się po burcie wozu. Zaraz też skryli się za nią Hurn oraz pryncypał, czym prędzej zeskakujący z kozła i dający nura pośród skrzyń, trzymając głowy nisko. Ten pierwszy, klnąc paskudnie, zrobił użytek ze swojej tarczy, przezornie osłaniając nią ich od drugiej burty, mniej zabezpieczonej spiętrzonymi skrzyniami. Drugi, tarzający się na czworakach Schmeisser odwijał zawinięty w pakuły pokrowiec z kuszą, macając wolną ręką w poszukiwaniu koziej nogi. Do świstu względnie rzadkich szypów nadlatujących z lasu dobiegł ich z oddali szelest z zarośli oraz odgłos stawianych pospiesznie kroków. Czyjeś gardło wydało z siebie przeciągły, w zamierzeniu bojowy ryk, budzący bardziej skojarzenia z ukąszonym w rzyć osłem, choć biorąc pod uwagę obecną sytuację, wcale nie odebrało mu to grozy.

Według wszystkich znaków na niebie i ziemi, dla naszych dzielnych wojaków zbliżał się najwyższy czas, aby zarobili na swoją dniówkę...

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2017-10-18 22:28:27)

Jedno należało mu oddać jak królewski podatek — Schmeisser, być może wyzyskiwacz i liczykrupa, na czym jak na czym ale na bełtach nie oszczędzał. Ze sprawnością o którą nie posądzałoby się tego  zakutanego w płaszcz chudzielca o aparycji głodnego wampira, raz-dwa napiął kuszę, wychylił się zza osłony oraz poczęstował grotem nadbiegającego napastnika. Wzbierający krzyk opuścił  gardło tamtego jako charkot, gdy trafiony prosto w piersi legł na wznak w świeżej trawie z rozrzuconymi szeroko rękami.

— Ach, wy skurwysyny! — warczał kupiec, uchylając się przed nadlatującą w odpowiedzi salwą przelatująca nad wozem, klękając z zamiarem załadowania kolejnego pocisku. — Jeśli mało, naści więcej! — Kolejny wychylenie, kolejny oddany strzał. Sądząc po towarzyszącej mu klątwie strzelca, chybiony. Pryncypał kuca niezrażony, łapiąc za kozią nogę by powtórzyć procedurę, skwapliwie korzystając z osłony  jaką akuratnie zapewniał mu najemnik.

Przewidywania Rysława okazały się niechybnie prawdziwe. Atakujący uzbrojeni byli przeważnie w topory. Poręczne przy napadach śmiercionośne i wielofunkcyjne narzędzia zdolne nie tylko rąbać na szczapy, ale i rozłupać czerep celnie lądującym obuchem. Toporników, oprócz jednego ustrzelonego, doliczył się trzech, dwóch pomykających w ich kierunku i jednego, uczepionego już burty wozu, który — być może będąc niespełna rozumu lub z powodu bitewnego narwania, dawał o sobie znać raz po raz rąbiąc w tarczę młodego Payensa. W tym samym czasie, czwarty zbójca, pozbawiony pancerza, z zawiązaną na twarzy chustą mającą uchronić go przed odkryciem tożsamości, znalazł się na tyłach wozu, wskakując na jedną z pak. Wyposażony był w miecz, niebrzydkiego bastarda dzierżonego oburącz, który w przeciwieństwie do oręża jego kamratów dawał mu w obecnej sytuacji przewagę zasięgu, z której to przewagi napastnik  chętnie korzystał, przechodząc do niemal karkołomnego wypadu i pchnięcia. Powstrzymał go Hurn, w ostatniej chwili zbijając sztych zamaszystą zastawą swojej tarczy, przypominającą bardziej rzut dyskobolem niż sensowną osłonę i kosztującą go utratę równowagi. Z narwańcem pod burtą oraz składającym się do kolejnego ataku miecznikiem nie wróżyło to pomyślnych wieści.

Strzały wciąż świszczały ostrzegawczo nad głowami, sporadycznie rozlegał się też ich stuk. Szybki rzut oka wystarczył, by stwierdzić, że łukom, z których strzelali do nich tamci najbliżej było do masówek, które można było dostać na lokalnych bazarach w każdym większym mieście. Co ciekawsze, część szypów w ogóle nie wbijała się w drewno, walając się połamana pod nogami lub wręcz odbijając się od drewna wozu. Dla kogoś pamiętającego czasy wojny i mającego jako takie pojęcie o taktyce bitewnej elfich partyzantów,  szybko stawało się jasnym, że skurczybyki korzystały z rozpryskowych grotów, uzupełniając nimi regularne sianie strzałami.

Miecznik – odsłonięty po mierzonym sztychu zatrzymanym desperacką obroną Hurna, zmuszony był uskoczyć, by nie spotkać się z nadlatującą klingą Payensa. Spotkanie, umówione na jego lewym udzie zapowiadało się nader obiecująco, jednakże nie doszło do skutku. Stojący na pace miecznik znalazł się poza zasięgiem ostrza oponenta. Unikając, zleciał z paki poza wóz, akuratnie pod rękę nadbiegającego od tylnej strony wehikułu topornika, który pomógł mu zachować równowagę.

Drugi z podkradających się ku wehikułowi ładował się nań z naprzeciwka, od strony kozła i jedną nogą był już w środku. Ostatni zbójca – ten, który był przy wozie jako pierwszy, do niedawna rąbiący Rysława po tarczy, wykorzystując jego chwilowe starcie z gościem od bastarda, chwycił się niekonwencjonalnego pomysłu (a wraz z nim burty), by podciągnąć się i wleźć do środka. Na lepszy nie dane będzie mu już wpaść. Pada z bełtem niemal wpakowanym w rozdziawione usta. Mściwy ze swej natury pryncypał z czystej złośliwości posłałby mu kolejnego, zgoła niżej, ale nie zdąża. Raz, że tamten umiera na miejscu, dwa, że sam ma teraz mały problem sterczący lotką z jego uda, zmuszający go do klapnięcia rzycią na dnie wozu. Nie wypuściwszy kuszy z ręki, zaklął jak wozak, przyklękając na nietkniętą nogę, i opierając się o jedną z paczek.

W tym samym czasie do akcji wkracza też odzyskujący pion Hurn, który bierze na siebie zbója, który wlazł tu od strony kozła i raczej nie zrobił tego, by spytać co słychać. Dwójka naprzeciwko Rysława  rozproszyła się, o ile można było mówić o rozproszeniu, w ciasnocie, która tu panowała. Bastardzi syn trzymał się prawej burty, depcząc po wyżej położnych skrzyniach, podczas gdy przychodzący mu w sukurs łeb z toporem, krępy i zarośnięty jak elfi cmentarz, trzymał się lewej, depcząc po pakułach, omijając mniejsze paczuszki, przesunięte turbulencjami podróży. Strzelano jakby rzadziej, co było dobrą wiadomością. Złą było przypuszczenie, że być może w końcu zaczęli mierzyć.

Wyspiarze zwykli mawiać, że bez ryzyka nie ma zabawy. Że kto nie ryzykuje, ten nie pija miodu. A i o dziwkach i oszczędnościach na spokojną emeryturę może zapomnieć. Rysław, nieodrodny syn Północy, postępuje w myśl tej słusznej skądinąd maksymy, w swym ryzyku podpierając się również techniką wojenną synów Skellige.

— … twoją mać!

Dobiegający zza tarczy okrzyk kudłacza, głuche uderzenie oraz towarzyszący mu wstrząs sugerują wstępny sukces natarcia. Litania dalszych klątw raba z toporem ginie jednak w zalewającym świat wysokim dźwięku rozlegającym się pod czerepem Rysława piskliwym, jednostajnym tonem. Chłop z toporem przewraca się, pada mu nóg na samym skraju wozu. Mniej więcej w tym samym czasie coś ciężkiego i tępego, być może dłoń w pancernej rękawicy lubo nabierający rozpędu obuch ląduje najpierw na czerepie a zaraz potem na prawym barku najmity. Dostać po łbie, dla wojaka nie pierwszyzna, uszczerbek powoduje pewną niedogodność, ale ze starcia to właśnie on wychodzi na dwóch nogach. Ogłuszony, choć nie zamroczony. Białe iskry tańcują mu na granicy pola widzenia, a wzrok ulega zaskakującemu wyostrzeniu. A w każdym razie dostatecznemu, by w czas dostrzec to, co knuje łajza z półtorakiem.

Łajza, bo tamten istotni wyglądał jak najprawdziwsza łajza. Ubrany w zapinany skórzany kaftan bez rękawów założony na białą koszulę, z przylizanymi włosami, dzierżący półtoraka w wąskich i bladych dłoniach, które w życiu zdawały nie skalać się uczciwą pracą. Za to mającymi pewną wprawę w fechtunku. To, że stał i wymachiwał tu swoją brzytwą, dowodziło, że umknął wyprowadzonemu przeciw niemu pchnięciu. Zeskoczywszy ze skrzyni, znalazł się na dnie wozu, szukając sposobności do ataku i niemal z miejsca ją znajdując. Ciął na podlew, wypadem z lekkiego przyklęku, prawie bez zamachu, mierząc w lewe udo Rysława.

Walka w konwencji „dwóch na jednego” w przełożeniu na tutejsze i aktualne dla Rysława warunki musiała wyglądać natomiast szczególnie ciekawe z perspektywy tych pierwszych, to jest dwóch. Jeden z nich, chwilowo wyeliminowany z gry nie wypadł na dobre ze starcia, ani nawet z wozu. Payens wykazał się roztropnością, nie mogąc się nim nie przejmować.

Przejął natomiast inicjatywę ani myśląc jej oddawać. Tarcza zbija wymierzony weń sztych, gwarantując mu przynajmniej kolejne kilka sekund walki na deskach wozu i sceny zwanej życiem. Wymierzona w płuco kontra, przechodzi bokiem, niemal pod ramieniem tamtego, rozrywając mu rękaw koszuli, o włos mijając aż proszącą się o schadzkę tętnicę pachową.

W odpowiedzi i ferworze mimowolnego odruchu, Jegomość Półtorak ripostuje go jednorącz, po ojcowsku, lekkim, poziomym zamachem w szóstą, pomiędzy fatalne żebra.

Dorżnąć się dorżnął, ale i tak było zabawnie. Poziome cięcie tamtego, wykonane prawie bez zamachu, w dodatku jedną ręką i klingą o tym profilu nie uczyniło Rysławowi szkody większej niż stłumione uderzenie, od którego jeno spożyta niedawno kapusta podeszła mu do gardła. Stanowiło znamienny przykład potwierdzający tezę o zgubności odruchów. Gdy rozum śpi, budzą się odruchy. Wpojone reakcje wypraktykowane setką powtórzeń, dla poprawy pamięci wyhaftowane bólem na skórze podczas wszystkich tych momentów, w których nie zdążyłeś się uchylić. Podczas momentów takie jak ten strategia idzie w krzaki. I nie poznałbyś się na niej, gdyby niespodzianie z nich wyskoczyła i kopnęła cię w dupę.

Każdy ma jakiś plan. Dopóki nie zostanie trafiony.

Jak było już wspomniane, trafienie nie okazało się dla Rysława fatalnym, daleko było mu doń do fatalności jak stąd do Koviru. On sam też zresztą nie miał zbyt wiele czasu na myślenie, ale wyjątkowo jeden z jego planów sprawdził się akuratnie. Który?

Ten, żeby kupić gruby pikowaniec.

Capnięcie nie unieruchomiło miecza na dobre, ale wystarczyło przytrzymać je na tyle długo, by tamten stracił równowagę. Orientując się o nadlatującym pchnięciu, odskoczył. Jak na warunki, nieludzko wręcz szybko, praktycznie cudem. Z tym że nawet cuda mają swoje prawa. Czubek sztychu przebija kaftan, grymas bólu rozgaszcza się na twarzy miecznika, podczas gdy on sam, przewraca o skrzynię. Ściskając świeżo wyrwany z potrzasku miecz w dłoniach, ląduje na dechach, podczas gdy wyrasta nad nim wyraźnie ciemny, wkurwiony kształt, który właśnie pozbył się strzały z uda. Zbrojny nie w kuszę, lecz broń, która w rankingu śmiertelnie paskudnych oraz nowoczesnych plasowała się niewiele niżej. Zwaną potocznie nadziakiem.

Ból przeszywa dzierżące tarczę ramię Rysława, odbierając mu w niej czucie, niemal prowadząc do jej wypuszczenia. Topornik, świeżo wyłuskany wzrokiem, zaatakował nagle i zdradziecko, choć niecelnie i przy pomocy siekiery tępej jak samo nieszczęście. Gdyby nie to, sytuacja mogłaby wyglądać zgoła inaczej. Ból promienieje przez ramię jak cholera, ma kłopot z poruszaniem barkiem i dłuższym utrzymaniem ramienia w górze, ale do złamania mu daleko. Zarośnięty dzikus z toporem, wciąż lekko chwiejny składa się do kolejnego uderzenia, sygnalizuje, że będzie walił z bliska oburącz, przypuszczalnie nisko.

Skrócił dystans, ograniczając tym samym rozpęd, jaki tamten zamierzał uzyskać dla swojego uderzenia. Wyszedł z tempem, przechodząc do zbicia rodzącego się właśnie ciosu. I udaje mu się, klinga z suchym chrobotem przesuwa się w górę trzonka po zastawę. Powodowany odruchem, chcąc uniknąć niekorzystnego dla siebie zwarcia, przesuwa się także jego oponent, przez co ostrze Rysława zatrzymuje się wyłącznie na licu topora, miast tym zarośniętym, w które może i by wcelował, gdyby mógł kontrolować sytuację o sekundę dłużej.

Mając ostrze pod głowicą topora, przeciwnik odtrąca je, pozbawiając go ponownej okazji do sztychu. Idąc przed ciosem, tamten sam decyduje się skrócić dystans jeszcze bardziej, zmuszony do tego dłonią, która w trakcie całej operacji przesunęła się ku środkowi drzewca. Stojąc naprzeciwko najemnika, uderza od dołu, z bardzo bliska. Trzonek toporzyska znajduje się w górze, pod kątem, a jego ostrze – na razie gdzieś w połowie drogi od lewej pachy tamtego do żuchwy młodego Payensa.

Nie wygląda to ładnie, a Waligóra ma podstawy przypuszczać, że sam będzie wyglądał jeszcze gorzej jeżeli scenariusz dojdzie do skutku. A wtedy żegnaj omasto w kapuście, bywajcie mięsiwa i wszystko co nie jest rzadką polewką. Do zobaczenia również i tobie, gro na flecie, jeżeli kiedykolwiek miałaś znaleźć się w planach dzielnego wojaka.

Słysząc dwa celne słowa odpowiedzi, kostucha siada z powrotem na drewnianym orczyku, łączącym wóz z uprzężą jej pierwszej zdobyczy. Zerkając od niechcenia na przesypującą się klepsydrę, wraca do obserwowania wydarzeń wewnątrz wytyczonych burtami wozu szranków.

Szykujący się do rąbnięcia go siekierą w szczękę psubrat mityguje się w ostatniej chwili. Tchórzy i robi krok w tył, zmieniając uderzenie w odległy od twarzy wymach, służący właściwie chuj wie czemu. Może postrachowi? Nie znajdując chwilowo rozwiązania dla kwestii zasięgu wynikającej z długości ramion oraz różnicy w specyfice ich broni, ustawia się bokiem do Rysława, z dłonią lekko wyciągniętą przed siebie i toporem ostrzegawczo wzniesionym nad głowę. Zatrzymuje się w tej pozycji, trzymając na dystans i wyczekując. Bacznie obserwuje przeciwnika, choć jego wzrok mimowolnie i nerwowo umyka niekiedy na bok.

W tym samym czasie triumfalny ryk rozlega się od strony dyszla, coś dudni i wstrząsa podstawami wehikułu. Kątem oka, Waligóra widzi padającego Hurna oraz drugiego topornika, który przychodzi w sukurs bandycie od mieczowej roboty, rzucając się kulejącemu pryncypałowi na plecy i powstrzymując go od ukrócenia żywotu towarzysza.

„Przejebane” myśli sobie przyglądająca się zdarzeniu kostucha, kręcąc głową ze znawstwem.

Dostawszy odpowiednio mocno po czerepie, walcząc bez przewagi liczebnej na zagraconym wozie, z krępym, sporo niższym od siebie, cholernie ruchliwym typkiem, upośledzenie mogło dopaść najlepszych. Pchnięcie minęło go, prawda. Pan Topór miał nieco miejsca na to, by zejść mu z drogi, szczególnie cofając się przedtem o krok i lekko skręcając w biodrach. Miał też ciut więcej szczęścia niż rozumu. Obiektywnie rzecz biorąc minął się ze sztychem, więc na chuj drążyć temat?

No, przynajmniej jeśli mówimy o pierwszym sztychu. Rysław nie próżnował, wykorzystał okazję.
Ruch był wszystkim, stagnacja niczym. Elastyczność, pozwalająca być w odpowiednim miejscu i czasie. Głęboki wydech oraz nagle wytrzeszczone oczy wskazywały na przykład, że bebech tamtego znalazł się w nieodpowiednim. Chciał poprawić chwyt na toporze, ale paluchy jakby odmówiły mu posłuszeństwa, miast przesunąć chwyt niżej, narzędzie boju z hukiem upadło na wóz. Chciałoby się powiedzieć, że tamten podążył w ślad za nim, ale był zbyt zajęty trzymaniem się za przeciekający kałdun rozlatanymi łapami. Próbując chwytać nimi coś obrzydliwego, ciemnego i fusowatego, czego w normalnych warunkach raczej nikt nie zechciałby dotknąć gołą ręką.

Tymczasem wracając do bólu Rysława – ten, który odczuwał w porażonym przez tamtego ramieniu dzierżącym tarcze był mniej więcej proporcjonalny do tego na wysokość, jaką przychodziło mu ją podnosić. Może z wyjątkiem mającego miejsce przed chwilą momentu, w którym poczuł coś na kształt uderzenia rozchodzącego się w okolicach lewego bara. Znalazł tam strzałę, wbitą raczej płytko. Przypuszczalnie nie zyskała odpowiedniego rozpędu, by dojść do miękkiego przez liczne warstwy przeszywanicy, choć trudno było mu stwierdzić. Paradoksalnie, pierwszy ból znieczulał. No cóż, to przynajmniej wyjaśniałoby sprawę koszenia przez tamtego oczami w stronę lasu. I ewidentnej gry na zwłokę mającej uzupełniać brak umiejętności.

Schmeisser, jak na upadłego prezentował się całkiem raźnie. Drugi topornik, dla odmiany łysy i gładko ogolony, choć wąsaty, był akuratnie zajęty parowaniem i uchylaniem się od jego wściekłych razów. Szło mu niesporo, bo zwieńczony kolcem obuch tamtego był w przeciwieństwie do jego posiadacza dosyć wyważony w walce.

— No– gi – z – rzy – ci – po– wy– ry — wam. — Jaj- ca – po- uci- nam! — Dyszał rozsierdzony komorzy, stając w obronie życia i majątku, a każdą jego sylabę przecinał zamach i świst ciężkiego narzędzia.

Miecznik klęczał akuratnie za tym ostatnim, zaskoczony przez Rysława w połowie dźwigania się na nogi, wrzasnął gromko, parując ukośnie i oburącz w momencie wstawania, niemal środkiem swojego bastarda. Zderzające się klingi szczęknęły głośno, a zaraz potem zgrzytnęły, gdy jedna z nich, ta należąca do Rysława, zjechała po ostrzu przeciwnika. Nie zostawiając dalszego biegu wydarzeń przypadkowi, ripostuje wielkoluda wyrzuconym w kałdun pchnięciem, które biorąc poprawkę na odległość, mogłoby znaleźć się w nim na połowę długości sztychu. Mogłoby.

„Cudnie” aż chciałoby się rzec.

Rwący ból, przeszywający ramię, jak gdyby sami diabli, a nie obite mięśnie przesuwały mu gnaty tuż pod skórą. Zasłaniając się, wychodzi naprzeciw ciosu. Chwila cierpienia, przełamanego może nawet bardziej instynktem niż siłą woli, wprawiającego w ruch tarczę, której rant zbija wycelowany w kałdun sztych. Nawet jeśli nie śmiercionośny to z pewnością wart tej porównywalnie niewygórowanej ceny. I nie trzeba było być starym Schmeisserem, żeby poznać się na podobnej okazji.

Jego własne pchnięcie dosięgnęło przeciwnika. Nie posiadając tarczy ani ochrony na ciele mógł wyłącznie, powodowany odruchem spróbować uniknąć. Skończyło się to krwawo, choć nie śmiertelnie. Tamten stał nawet na nogach, co było warte pewnego uznania, biorąc pod uwagę, że czubek ostrza Payensa wytyczył sobie krótki, choć niebrzydki szlak z boku jego głowy. Niebrzydki – zależy dla kogo, choć nawet gdyby tamten przejrzał się obecnie zwierciadle, wątpliwe, że krwawej masie rozlewającej się po prawej stronie swojej facjaty dostrzegłby jakiekolwiek ucho. Być może jeszcze tam było. Sam wóz był zbyt zagracony, by zauważyć je na pierwszy rzut oka pod nogami.

Wkurwiony, cofnął się po okręgu, tak by zajść go częściowo z jego prawej strony, wyprowadzonym z ramienia zamachem mającym dojść do skutku na jego ramieniu lub boku, jeżeli ostrza nie spotkają się w połowie drogi.

Zastawa, kupiona za cofnięcie i zamach przeciwnika, związała ostrza ze sobą, zatrzymując nadlatujący raz. Atakując, tamten sam zdecydował się podejść lewą nogą i kontrolować zwarcie środkiem miecza. Trajektoria sztychu Rysława wchodzi w krótkotrwałą, boczną kolizję z jego tarczą, odbijając się od niej ze stukiem.

Miecznik pozostaje w ruchu, natychmiast po ciosie podchodzi z lekko z lewej, zmieniając pozycję. Hazardownie, bo chwytając miecz w połowie i szykując się do sztychu z bliska wymierzonego w okolice gardła czy splotu przeciwnika, korzystając z ewentualnej luki dla zrealizowania swojego planu.

Zginąć od strzały, w takim momencie? Ej Payens, Payens, ty marzycielu.

Chwycił lewą, dzierżąc do góry i lekko pod skosem, by dosięgnąć nieznacznie wyższego punktu, co nawet mu się udało. Czubek ostrza żga przeszywanicę, z oporem wbija się w jej materiał do chwili, gdy psubrat dostaje po łapie. Puszcza natychmiast, cofając się o krok, pozostawiając na broni wyłącznie prawą dłoń, trzymającą rękojeść, a lewą przyciskając do żeber. Miałby może jeszcze okazję złożyć się do sztychu, ale w tym samym czasie Rysław wyprowadza własny, który kończy ich walkę.

Trafiony w pierś, nieco dalej od mostka, bandyta tężeje w bezruchu, upuszczając własną broń i zwalając się niemal bezwładnie na kolana. Na oko weszło płytko, nawet nie na połowę piędzi, ale przy braku osłony korpusu, taka głębokość spokojnie wystarcza.

Osuwając się pod nogi zwycięzcy, próbuje spluwać. — Jebał... Jebał cię... — Waligóra nie dowiaduje się kto lub co. Głowa tamtego jest zbyt nisko i zbyt blisko desek wozu, by szło go zrozumieć.

Z chwilą, gdy bandyci na wozie przestają być w przewadze liczebnej, nadlatują dwie strzały. Jedna łamie się Rysławowi na tarczy, druga gubi gdzieś pośród skrzyń, za którymi zbrojny w nadziak pryncypał odpiera zaczepne działania pragnącego wywabić go zza nich topornika.
— Aj! Chodźże tu, bydlaku! — zachęca go komorzy, samemu pragnąc wymóc na tamtym skrócenie dystansu. — Zrobię ci z dupy wiosnę Pierwszego Lądowania!

W trakcie, gdy Schmeisser ściąga na siebie uwagę chłopa z toporem, Rysław ma sposobność zajścia go od boku, znajdując wyjątkowo dobrą okazję do sztychu w zajętego walką, w pełni odsłoniętego przeciwnika. Nawet w bitewnej zawierusze nie umyka to uwadze ostatniego, bo zbliżający się waligóra jest równie trudny do przeoczenia co smok w jarzębinie.

Rzut oka na wóz, dwa szybkie rachunki, w tym jeden sumienia.
Wąsaty odstępuje, odskakując ku burcie poza zasięg obydwu, orientując się, że nie stanowi już części szturmującej wóz kupy, a jedyna kupa, jaka mu się ostała to ta, na którą nabrał spontanicznej ochoty po uświadomieniu sobie niniejszego. Nie mając do dyspozycji nic, czym mógłby się osłaniać, a jedynie rzęsiste wsparcie strzelców, decyduje się na najroztropniejsze posunięcie biorąc pod uwagę obecne okoliczności.

Przesadziwszy burtę jednym susem, wyskakuje z wozu, kierując się w stronę pobliskich krzaków, przypuszczalnie nie tylko za nagłą potrzebą. W trakcie lądowania wywala się prosto w pył drogi, wzniecając tumany kurzu, drąc szary piach i żwir gościńca butami podczas rozpaczliwej próby podniesienia się na nogi.

— Głowa nisko! — krzyczy pryncyapał, porzucając nadziaka i czołgając się w kierunku walającej się pod nogami kuszy. Jego ręce, choć wciąż roztrzęsione adrenaliną działają sprawnie, ładując bełt na łożysko i łapiąc za kozią nogę. — Do kusz! — ordynuje, chyba nawet bardziej podekscytowany niż przejęty, zupełnie jak gdyby właśnie czekał na ten moment, mający wynagrodzić mu całą poprzednią farsę, strach i niebezpieczeństwo z nią związane.

Nie wiedział, czy Schmeisserowi zapomniało się o ich wcześniejszej rozmowie, w której wspomniał brak amunicji, czy rozumiał to jako przyzwolenie na skorzystanie z tej, którą znajdowała się na wozie, niemniej było jej pod dostatkiem, wysypującej się z dwóch walających się tu i ówdzie futerałów.  Pod rękę nawinęła się akuratnie myśliwska, z poszerzanym grotem wyposażonym w nieładny zadzior. W innej sytuacji mogłaby okazać się mniej adekwatna, ale tak się akurat składało, że nie polował na grubego zwierza.

Zaciągnąć, załadować, wychylić się, wycelować, puścić. Trafić skurwiela, bo nie zbieżał daleko, a jego szerokie plecy stanowiły idealny cel. Grot wbija mu się poniżej łopatki, odejmując mu powietrze z płuc oraz życie. Ot, tylko drygnął nieco, padając w pół drogi do celu. Biegnąc ku krzakom, zdradził pozycję jednego ze strzelców, który jeszcze w trakcie starcia zaszedł tu z zagajnika, by móc razić ich z bliższej odległości. Chcąc osłonić kompanowi ucieczkę, wychylił się z ukrycia, o moment za późno. Akurat, by zdążyć na drugi nadlatujący bełt, ten wystrzelony przez kupca.

Pocisk, choć wymierzony nisko i w gąszcz kryjących go do pasa krzaków, dosięga go z całą pewnością. Chłop pada do tyłu, znikając w nich dokumentnie. Obrońcy ponownie kryją się za burtami wozu. Zewsząd zalega cisza. Pryncypał powraca do ładowania broni, uniesionym gestem dłoni zalecając zachowanie szczególnej ostrożności.

— No? — woła w okoliczną przyrodę, pozostając ukrytym i z kuszą narychtowaną do strzału. — To komu jeszcze po bełcie? Bo jak nie, to idę! Znużyło się panom zbójcom strzelanie? — Dodaje, zgrzytając zębami, z dłońmi zaciśniętymi mocno na kolbie. Rozgląda się pobieżnie wokoło wozu, wypatrując zagrożenia, z pozostałym przy życiu ochroniarzem u swego boku.

Czekali na wozie, obserwując sytuację. Roztropnie, nie wychylając nosa poza obręb wehikułu, zwarci i gotowi, by w razie potrzeby odpowiedzieć na ewentualny ostrzał swoim własnym. Schmeisser nakazał Rysławowi milczenie, krzątając się przy swojej burcie i nasłuchując.

Krótkie przepatrywanie terenu pozwoliło ocenić zagrożenie i oszacować dotychczasowe straty. To pierwsze zdawało się minąć, w polu widzenia nie ostał się żaden żywy przeciwnik, nikt nie próbował też strzelać. Z tymi drugimi poszło nieco gorzej. Wyniosły starą szkapę ciągnącą ich wóz, kilka porozwalanych na nim skrzyń oraz przesypanego towaru, ich kompana Hurna oraz mnogo zachodu. Walczyli zaciekle jak na zbójców, prawie do ostatniego człowieka, w sytuacji, gdy większość bandytów zrejterowałaby przy pierwszej udanej próbie stawienia im oporu. Złe oszacowanie sytuacji? Być może spowodowane praktycznie dwukrotną przewagą liczebną, jak się okazało niewystarczającą na lepiej uzbrojonego i zaopatrzonego przeciwnika?

Trudno było dociekać motywów, zwłaszcza gdy bitewny rausz opadał, a organizm dawał o sobie znać. Tępy, pulsujący ból skakał po czerepie Rysława raz wzbierając, raz odchodząc niczym morskie fale, lecz nie dając o sobie zapomnieć. Trudniej było się przez niego skupić, zwłaszcza wzrok, lecz nie miewał mdłości ani zawrotów, co sugerowało, że to nic poważniejszego. Ramieniu daleko było do pełnej sprawności, lecz poza upierdliwym bólem w trakcie najbliższych dni, odzywającym się przy codziennych czynnościach nie powinno dolegać mu nic więcej, zwłaszcza jeżeli da łapsku odpocząć. Ze strat materialnych ucierpiała wyłącznie przeszywanica, przyjmując na siebie jedno niepełne pchnięcie mieczem oraz jedyny celny strzał, który doszedł do skutku. Nie czyniło ją to niezdatną do użytku, a sama sprawiła się akuratnie, pomagając mu przetrwać atak w warunkach ścisku i wrażej przewagi.

Szaber całkiem dobrze podsumował Schmeisser, który jak przystało na człeka bywałego i dobrze wychowanego, za którego pragnął uchodzić, zlazł z wozu (czujny jak świstak) i obdzierał tylko te trupy, które padły od jego bełtów.

— Pieprzone gołodupce. — Kręcił głową, gdy po dołożeniu broni poległych zbirów do swego asortymentu, przetrzepywał ich kieszenie, wyławiając z nich drobnicę w monetach i jakiejś nędznej biżuterii. — W biały dzień, na trakcie, tak blisko miasta! — wybuchnął, dając upust emocjom wywołanym niedawnym starciem — Bez niczego na grzbiecie, wyskoczyli uczciwemu człeku turbacje zadawać! Nie do pomyślenia! — Tyradę przerwała konieczność oparcia się o burtę. Kupiec dostał grotem w nogę, w okolice uda. Zabandażowawszy ranę, był nawet w stanie chodzić, kusztykając i klnąc co dwa kroki. — Nowe nogawice! — wznowił lament, przypominając sobie o nich, zmuszony poprawić opatrunek na miejscu, w które ugodziła go strzała. — I mój koń, aj kurwa, mój wierny Gulden! Posłużyłby mi jeszcze co najmniej ze trzy roki!

— Dobrze, oj dobrze się stało, że zabrałem was ze mną i sporządziliśmy umowę. Samotrzeć mógłbym im nie ujść. A i wy dzielnie stawaliście ze mną ramię w ramię. Aj, wiem teraz, że kontrakt dla was nie dym. Pięknie też, widzę, pożgaliście o tych skurwysynów. Tych tu, o. Jak artysta. — Ze złością kopnął jednego z zalegających na wozie trupów, który niedawno skończył wykrwawiać się na dechy. — Wódki? — Ostatnie pytanie było propozycją, zadaną przez komorzego, który wygrzebał z jednego z pakunków opleciony słomą gąsior, z którego łyknął bez ceregieli, tak jak potrafili zaciągać się wojacy, którym walna bitwa zajrzała lub miała zajrzeć w oczy.

Wyciągnięte ramię z butlą zastało Waligórę akurat przy jego padłym kompanie, który ku pozytywnemu raczej zaskoczeniu okazał się jeszcze dychać. Zakrzepła krew oblepiała mu facjatę, a jego wierna tarcza poszła na szczapy, przyjmując o jeden cios za dużo, ale jego płytki, choć miarowy oddech wskazywał na to, że chłopina żył. I wyliże się, jeśli będzie mu dane.
Kosztowności i monety okazały się w głównej mierze jednym i tym samym. Trzy korony w gotówce, hubka i krzesiwo, tani pierścień, nóż do skórowania, kawałek ususzonej kiełbasy, niekompletna talia kart.

Nim zdążyli zastanowić się co dalej, z krzaczorów dobiegł ich szelest i następujący po nim odgłos, przeciągły i jakby zbolały. Komorzy, zsuwając się z krawędzi wozu na ziemię posłał spojrzenie Rysławowi, gestem wskazując kierunek. To były te same zarośla, z których niedawno do nich strzelano. Łapiąc za kuszę, garbiąc się i nieco utykając, począł skradać się ku celowi okrężną drogą. Cokolwiek to było, wolał mieć pewność oraz zaskoczenie po swojej stronie.

Spoiler:

Kanel —   możesz dopisać sobie do posiadanego ekwipunku: półtoraka, topór, 3 korony, hubkę i krzesiwo, tani pierścień, nóż do skórowania, kawałek kiełbasy oraz talię.

— Może być. — Schmeisser przytaknął podejrzeniom najmity, opuszczając gąsior, wycierając usta wierzchem dłoni. — Mogli być i jedni i drudzy. Nie pierwszy raz podróżuję tymi drogami. — Co do domniemanego chłopstwa w ich szeregach nie był już tak pewien. Kilku z nich, być może, ale ten z mieczem oraz wąsaty od topora mieli większe pojęcie o boju niż kmieć, który niedawno chwycił się zbójeckiego fachu. Na ten moment liczyło się jedno, to tamci, a nie oni sami gryźli piach.

Poinformowany o stanie Hurna pryncypał, zainteresował się, nie pozostawiając dalszego obrotu spraw Czemuś. Ot, nic wielkiego, a przynajmniej tyle mu się należało. Jeśli nie z kontraktu, to na mocy resztek zwykłej, ludzkiej przyzwoitości, w końcu podczas napadu stawał razem z nim. Układając rannego w wygodnej pozycji na wehikule, podpierając mu głowę, poświęcił nieco wychylanej właśnie siwuchy na przetarcie rany na czerepie, nim docisnął ją opatrunkiem. Widać znał się nieco na felczerstwie, przynajmniej na tyle, by zmieścić się w medycznym minium mówiącym o nieszkodzeniu. To gdzie nabył tej umiejętności rychło zdradził, określając stan nieprzytomnego stricte wojskowym skrótem „ha gie wu” oznaczającego względną stabilność przy braku pomysłów na wdrożenie dalszych wektorów kuracji.

Zresztą obecnie i tak chwilowo byli zajęci czymś innym, w myśl złotej zasady o udzielaniu pomocy nakazującej w pierwszej kolejności zadbać o swoje bezpieczeństwo oraz nie działać w warunkach bezpośredniego zagrożenia.

Zagrożenie okazało się żadne, będąc zgodnie z przypuszczeniami Rysława jednym z postrzelonych zbójców. Odgarnąwszy zarośla, Schmeisser oraz jego ochroniarz ujrzeli bladą facjatę należącą do młodego mężczyzny o błędnym wzroku, półleżącego z bełtem sterczącym mu gdzieś pomiędzy udem a biodrem. Pocącego się obficie, choć przy tym bladego jak serwatka. Obok leżał prosty jesionowy łuk oraz nieco obdarta, pusta, skórzana tuba, ani chybi kołczan. Obserwował ich, ewidentnie zesrany, wodząc oczami od jednego do drugiego, ale nie zrobił nic, żeby się podnieść. Trudno było się dziwić, bełt tkwił w nim po lotkę, a wnioskując z miejsca trafienia, jakiekolwiek poruszanie się w tym stanie musiało być bolesne jak cholera. Zakładając, że miał jeszcze jakieś czucie w okolicach pasa. Gadał coś, unosząc jedną otwartą dłoń do góry, jednak ledwie go rozumieli z powodu dzwoniących o siebie zębów.

—... bo dalej nie mogę i nie ma-mam też już st-rza-rza-ł.

Schmeisser, którego wyraz twarzy był teraz jeszcze mniej ładny niż naturalny, pochylił się nad nim, a poły jego czarnego płaszcza rozchyliły się na wzór skrzydeł wielkiego, upiornego gacka.

— Chcesz kupić? — Lewe ramię kupca, uniosło się, wskazując na wóz z towarem. — Uprzedzę, że mam tylko zwykłe szypy, nic z waszej specjalności. — Mówiąc to, ręką sięgnął za pazuchę, wyjmując zza niej połamaną strzałę. Dosyć cienką o rozdzielającym się na igły grocie, jedną z pierwszych, które rąbnęły w ich wóz, gdy się zaczęło. Rzucona przez kupca spoczywała właśnie na piersi wpatrującego się w nią strzelca. — Zajrzała bieda w oczy, od dawna nie było żadnego komanda w okolicy, a? Umyśliło się napadzik, wiedząc w jakich porach zwykłem odwiedzać Novigrad, i że zazwyczaj podróżuję samemu. Od kogo kupiliście tę informację? — Były komorzy, jak dotąd opanowany, przerwał konsekwentną interrogację nagłym wybuchem wzburzenia, zaciskając dłoń w kułak i wygrażając nią siedzącemu zbójcy. — Na pewno Sulimir! W zeszłym roku szachraj sprzedał mi zapleśniałe pakuły, ale tym razem posunął się za daleko! Mści się, bo przed laty to ja, a nie on zostałem rajcą w Oxenfurcie! Napiszę skargę do gildii, będzie to pierwsza rzecz, jaką uczynię, gdy dotrę do miasta! — Ocierając ślinę z podbródka, kupiec porzucił kuszę, chwytając szmondaka za bety, i targając go z mocą. Poddany temu zabiegowi ranny bandyta, zbladł jeszcze bardziej, a oczy zaczęły uciekać mu w głąb czaszki, przy wtórze bezwładnie kiwającej się głowy.

— Przyznaj się ile wam dał! Płacił w koronach? Może wekslem? Masz go przy sobie? Gadaj gdzie, wstrętny bydlaku!

Zmęczony, puścił go, a tamten opadł na trawę. Dysząc, podniósł się z klęczek, posyłając Rysławowi spojrzenie, jak gdyby przypomniał sobie o czymś.

— Nie chce gadać, psie nasienie — skrzeknął, wskazując na wymęczonego napastnika, teraz znajdującego się w roli ofiary, z trudem wspierającego się na łokciu, wypluwającego z siebie krótki wymiot. — A ja dumam, że jednemu z nas mus dotrzeć do miasta, bo sami nie popchniemy załadowanego wozu.
— Schmeisser odszedł trochę na bok, by niepowołane uszy bandziora nie przysłuchiwały się ich rozmowie. — Zróbmy tak, że ja wypiszę stosowne dokumenty, a wy dostarczycie je moim przyjaciołom. — Schmeisser przetrząsnął swoje kieszenie, szukając kupieckiej pieczęci, oglądając się na wehikuł. — Wiesz jak trafić na Bazar Zachodni? I Stare Miasto? — W miejscu, w którym się znaleźli, nie było wcale daleko do miejskich murów, a wyprawa na piechotę mogła okazać się mniej czasochłonna niż oczekiwanie na konny patrol straży lub kolejnych podróżnych. Tym bardziej, że droga na której przyszło im utknąć nie należała do szczególnie uczęszczanych.

— Może i skroję — mruknął kupiec, rozważając sugestię ochroniarza. — Albo poradzę sobie inaczej. Tylko rozejrzę się po wozie. — Jasnym było, że nie będzie marnował dobrego bełtu na półprzytomnego trupa in spe. W Novigradzie ceny za sztukę tej amunicji zaczynały się od 6 denarów.

Chwilę czasu zajęło mu gryzmolenie znaków po rozłożonym na skraju wozów pergaminie. Kreślił je pospiesznie choć sprawnie, lekko pochylony, pomagając sobie w całej operacji wysuniętym językiem. Zrolowawszy papier, wytrawił u dołu pergaminu pieczęć w rozgrzanym laku, klnąc przy tym, bo poparzył sobie i uświnił paluchy. Gdy skończył lakować, zwinął go w rulon, przewiązując kawałkiem sznurka.

— Jedyna brama na zachód to Portowa — pouczył go, wręczając mu pisemne posłanie do ręki. — Przez tamtą przeprawisz się tylko statkiem, a i to nie zawsze i bynajmniej nie od razu. — Pryncypał nie wchodził w szczegóły, ale zdawał się wiedzieć co mówi. — Wielka Szpica, dokładnie — przytaknął mu. — Jak przestanie rybą, a zacznie samymi szczynami to znaczy, że jesteś na Starówce, zresztą hem, pojrzyj no tu sam— wyjaśnił,  a zaraz potem zaprosił go do studiowania wyciągniętego na światło dzienne, nakreślonego czarnym atramentem planu miasta. Konkretniej, jego fragmentu obejmującego bramy od południa. — Idąc wprost tą drogą powinieneś wyjść naprzeciw bramy Oxenfurckiej, o tej tu. Tyle że ta brama prowadzi na zamek, w dodatku przez kordegardę. Jest warowna jak cholera, zwłaszcza ostatnio, mogą cię na niej przytrzymać, czynić niepotrzebne wstręty i pryncypialności. Dlatego poszlibyście nieco dalej, przez most, ku Portowej. — Długi, chudy palec byłego komorzego przesunął się po mapie, nieco na północny zachód, zatrzymując się przy napisie „Flisacka”. — A, to. Na to nie patrzcie. — Skrzywił się wyraźnie, uprzedzając pytanie Rysława. — Nieuk widać i głąb musiał to podpisywać, niespełna rozumu albo pijany. Flisacza jest zupełnie dalej, gdzie by tam w porcie. To druga na wschód od Oxenfurckiej.  Pierwsza jest Zamkowa, wbrew pozorom mniej obstawiona niż wynikałoby to z nazwy. Korzystając z tamtych dwóch wyjdziecie na Nowym Mieście. Zdecydowanie bezpieczniej niż w porcie ale dalej od Starówki i Bazaru, tedy łacniej będzie wam pobłądzić...

— Tak czy inaczej, po dotarciu na Bazar udacie się do straganu lombardu „Korona”. Pytajcie o człeka imieniem Akab, to właściciel interesu. Wręczycie mu to pismo, jemu i nikomu innemu — zastrzegł. — Jeżeli chodzi o Stare Miasto, mus wam odszukać Mendriego Hefetza. To krasnolud, ma stoisko na Giełdzie, po zachodniej stronie, praktycznie naprzeciwko gospody „Pod Pełnym Trzosem”. Znajdziesz go i powiesz mu, że ma się rychtować, bo najpóźniej do jutra trzeba będzie podać do stołu. Pojąłeś?

Ponowne przetrzepanie nieboszczyków, dokładniejsze niż za ostatnim razem zaowocowało znalezieniem kawałka osełki do ostrzenia, pięcioma denarami i małym, na wpół opróżnionym flakonikiem z przejrzystą substancją, ewidentnie na bazie alkoholu, zalatującą nieco ziołami i gryzącą wonią pieprzu.

No, tak czy inaczej mógł ruszać dalej. Truchtem czy nie. Kędy mu droga i przez którą bramę upatrzył sobie wejść do miasta. Mając wszystkie potrzebne informacje, które przekazał mu pryncypał, a o które ewentualnie dopytał go jeszcze przed oddaleniem się od wozu.

Spoiler:

Kanel —  po kolejnym przeszukaniu Rysław może wzbogacić swoje fanty o osełkę, pięć denarów oraz flakonik z bliżej nieznaną substancją.

Spoiler:

Fragment planu miasta

Przed wyruszeniem w drogę należy zebrać drużynę określić kierunek ruchu. Prócz pytań i innych akcji, w następnym poście uwzględnij przez którą bramę lub w jaki sposób Rysław będzie chciał dostać się do miasta (lub gdziekolwiek indziej). Następujący po tym odpis Gonu wskaże temat-lokację, w którym nastąpi kontynuacja wątku. Swój wybór możesz uzasadnić.

— Idąc arterią na północ po lewej będziesz miał Starówkę i giełdę w jej centrum. Z giełdy rozglądaj się tak, żeby widzieć ratusz. Bazar znajduje tuż za nim. Trudno przeoczyć te miejsca. Tylko nie pogub się kiedy tamój dojdziesz, zwykle kręci się sporo ludu. — Komorzy wtrącił w dobrej wierze swoje trzy koppery, wysłuchał też powtórzonych przez ochroniarza adresów oraz wieści, które ma przekazać. — Nie inaczej. Spamiętajcie Rysławie, bo nie uśmiecha mi się tu nocować.

Spoiler:

Tajny rzut Gonu, na niespodzianki w drodze i orientację w terenie: częściowy sukces

Dotychczasowe zaprawienie w boju oraz długi staż piechociarza, pozwoliły Rysławowi uniknąć kolejnych przygód na ostatniej prostej do miasta oraz szybko ujrzeć jego mury.
Czas jaki zajęło mu dotarcie tutaj okazał się dobry, jako że nic nie opóźniło jego drogi oraz z powodzeniem był w stanie utrzymać solidne tempo narzuconego truchtu, bez objawów większego zmęczenia. Niedawna ekscytacja walką zdecydowanie dodała mu skrzydeł, opadając już nieco u celu jego wędrówki.

Być może dłużej niż ta ostatnia, towarzyszyła mu pomroczność i rozkojarzenie wywołane dostaniem po czerepie. Lub po prostu zwykłe rozkojarzenie czy ulatująca pamięć o topografii miasta splatały mu figla, każąc pomylić się o jedną bramę. Miast za planowaną Zamkową, wylądował za Flisacką, jak na ironię – tą właściwą. Błądzić jest rzeczą ludzką. Tym bardziej, że pomyłka nie była wielka, w końcu tak czy inaczej wylądował na Nowym Mieście.

Nie tyle poczucie humoru tamtych dwóch go irytowało, co fakt, że był akurat tak, co nieco, w cholernej potrzebie, a im właśnie się na ten zjebany humor zebrało. Gdyby to były inne okoliczności, to... chuj im w dupska i niech se leją, ile im gardła wytrzymają, a jemu wystarczy coś takiego w poważanie głębokie wziąć. No ale... Doceniał dobre mordy. Ba, jak można z nimi było normalnie pomówić, albo chociaż głupot nie pierdolili między sobą i dali mu odpocząć - to w opór doceniał.

Po mijany wozie przeleciał nienachalnym, spokojnym  spojrzeniem. W sumie... lubił koninę, tylko ta to już stara i twarda.

- Jak zawsze, ale nic wartego uwagi. - Odparł. Co stało się w Novigradzie, zostaje w Novigradzie.  - Żyw więc. Dobrze. - Wraz ze zmianą tematu, zmienił też kierunek spojrzenia, dyktując mu, aby spoczął na rannym kompanie. - Ech... Głupi on, prawda, ale bić się umie.

Powoli, wysłuchując pryncypała, zaczął kompletować swój sprzęt i układać w jedno miejsce na wozie fanty. Nauczony tą krótką przygodą z bandytami, zostawił na sobie opancerzenie, zaś tarczę ustawił tuż obok burty, aby mieć ją świetnie pod ręką. Tym słuszniejszymi uznał swoje postępki, gdy wrona rzekł mu o tajemniczej przesyłce, co to miała być tematem ich późniejszej rozmowy. Informację skwitował skinięciem głowy, aby nazbyt się w sekretny temat nie wdawać.
Rozsiadł się na wozie. Jeśli było można, troszkę wygodniej.
- Tak sobie dumam, że ten z mieczem cokolwiek umiał. Nie taki zwykły zbir z niego, ktoś go musiał uczyć fechtować. Też handlował z wiewiórami? - A tak se zapytał. Czy Szmajser zna odpowiedź, czy też nie - niespecjalnie to ważne.

- Dobrze zgadujecie, ani jednego. Byłby Morda, ale on, niech mu Wieczny Ogień i tak dalej, nie żyje... - Skoro i tak nie mieli nic lepszego do roboty, równie dobrze mogli pomówić. Nie? - To był swój chłop. Kawał byka, dobrze walczył i nie zdawał pytań. Przetrwał, skurkowany, wszystko... Każdą jebaną bitwę, potyczkę. A potem jednego dnia posrał się z krwią i zaraz chłopa położyło. - Westchnięciem zaakcentował koniec przykrej historyjki. Chujowe życie...


- Sprawy tego miasta to dla mnie nowina, ale już słyszę, że czasem lepiej mordę zamknąć. Tedy... - Nieważne, czy się odwrócił czy nie, Rysław mówił patrząc na pryncypała. - Tedy mi rzeknijcie, kiedy mam gębę trzymać.

- Mi się jako Sesir przedstawił. Złapałem go w Ratuszu, pośrednio uszczęśliwiał żony urzędników. Mówił, że wam by na spotkanie wyszedł, ale pracy ma dużo. - W zasadzie tyle mógł tutaj pogadać. Bo ni chuj się na lokalnym rynku zwierząt nie znał. W ogóle na żadnym rynku zwierząt się nie znał. Niby kogoś można posłać po konia, gdzieś do Tretogoru... Gdzieś gdzie taniej, ale to zaraz albo ograbią albo sam posłaniec spierdoli w pizdu i tyle go będzie widać.  O.

- Nie, żadnego proszku. Hazard, pożyczki, pijaństwo - nie. O to możecie być spokojni. - Zapewnił. Zgodnie z prawdą zresztą, bo wojownik od wielu swych konfratrów się co nieco różnił - choćby wykształcenie i środowisko, w jakim został wychowany miały na to niebagatelny wpływ. Jak większość najemników miał dość płynną moralność i nie lubiąc, na ten przykład, zabijać niewinnych, mógł to uczynić, jeśli w tym był jego interes. Lubił walczyć, lubił wygrywać, dla irytującego elementu potrafił być niebywale okrutny w swej pomysłowości...
Rysław miał swój odcień szarości - jak każdy.

Napominany przez pryncypała, okazał mu flaszeczkę z płynem. Cokolwiek to było, wolał się skonsultować z najemcą, a w razie niepewności, zwyczajnie wyrzucić podejrzany towar, aby uniknąć komplikacji. - Nie wiem, co to? Pachnie alkoholem. Obstawiałem piołunówkę, ale chuj kurwa wie. - Wyciągnął flaszencję, okazując siedzącemu na koźle przedsiębiorcy. Dał mu to, jeśli chciał.

Jeśli ktoś mu powiedział, że u przeszywanicy dynda mu strzała, to i ją wyciągnął, złamał przy grocie i kawałek żelastwa dla zabicia czasu zaczął oglądać.