Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Przy zatłoczonej bramie, prowadzącej wprost do gęstych trzewi novigradzkiego miasta, stanęła drobna postać. Nie mierzyła więcej niż pięć stóp, a zatem nie mogła być człowiekiem. Tak mali ludzie nie istnieją. Krasnoludy, owszem, ale krasnoludy są o wiele bardziej krępe, a ich wiecznie pokraśniałe mordy skrywają posklejane warkocze długich bród. I ani ludzie, ani krasnoludy nie maja tak wielkich uszu, ani spiczastego nosa — nawet ci najbardziej parszywi.

A zatem gnom, mruknął pod nosem strażnik, przez ziomków nazywany Maksymilianem. Od dłuższego czasu przyglądał się przybyszowi i musiał przyznać przed samym sobą, że było w nim coś, co wprowadzało człowieka w mieszankę rozbawienia, oburzenia, ale i też niepokoju. Niepokoju, którego Maksymyiian bardzo nie lubił, a który, z racji profesji mężczyzny, był bodźcem do działania, lekkim klepnięciem w ramię, nakazującym odklejenie się od ściany i oparcie dłoni o głowicę miecza.

Maksymilian nie podszedł jednak od razu. Zatrzymał się, stojąc w topniejącym pod stopami błocie, przypatrując się walizce przybysza, w której nagle widział ważne dokumenty, mające być pewnie dostarczone do jakiejś nieludzkiej organizacji przestępczej, gdzie zawarto informacje o pozycjach stacjonującego nieopodal patrolu… I wtedy ujrzał za plecami gnoma czterech byczych krasnoludów. Uzbrojeni po zęby, o fantastycznie wygolonych fryzurach, spośród których dało się wyróżnić gagatka o irokezie, na którego skroniach wygolono coś co przypominało zderzenie literki "A" i cyfry 3, szli w ciężko okutych butach, spozierając groźnie na rozstępujące się przed nimi tłumy.

Maksymilian, jako że był normalny, nie lubił nieludzi jak każdy. Jednocześnie, widok krasnoludów sprawił, że zawahał się. Na zbyt długo. Gnom minął go jakby nigdy nic i wszedł do miasta. Przy najbliższym zakręcie skręcił w lewo, podczas gdy czwórka rębajłów poszła na wprost.  Krasnoludy nie znały Roderyka. Roderyk nie miał pojęcia o istnieniu krasnoludów.

Nie czuł niczego. Chyba nawet nie chciał czuć. Ściskał w palcach swój cały dobytek; nabitą, skórzaną walizkę, w której znajdowały się resztki jego oszczędności. Nic, jak ta właśnie walizka, nie przypominała Roderykowi dobitniej o położeniu, w którym się znalazł. Był niemal właściwie zrujnowany. Onegdaj właściciel kilku kopalń i sieci sklepów jubilerskich, dzisiaj mahakamski wygnaniec.

Chędożona pizda.

Zastanawiał się dlaczego jej nie zabił. Albo przynajmniej nie wraził widelca w udo, jak tamtemu podlotkowi. Kto wie, może dostałby nawet łagodniejszy wyrok, a ten sukkub choć naparstek sprawiedliwości, na który zasługiwał. Jednak im dłużej nad tym myślał, tym coraz bardziej dochodził do wniosku, że gdyby to rzeczywiście zrobił, to na wrażaniu widelców w uda by się nie skończyło. Oczami wyobraźni widział, jak skręca jej kark...

Poczuł na plecach znajomy dreszcz, kiedy szedł alejką w Nowym Mieście, dzielnicy Novigradu gdzie, jak mówią, mieszkańcy mają języki bardziej jadowite niż zerrikańskie żmije. Roderyk nigdy nie widział zerrikańskich żmii, ale takie porównanie z jakiegoś powodu było dla niego bardzo adekwatne. Tutejsze miejsce było bardzo zdradliwe i równie niebezpiecznie dla nieludzia. Nieludź w Nowym Mieście winien mieć oczy nawet w samej rzyci, o czym Roderyk zdążył się już przekonać już dawno temu, kiedy odwiedzał tu po parokroć Vivaldiego. Stary druh chyba jako jeden z niewielu istot rasy innej niż ludzkiej zrobił karierę poza Mahakamem, dlatego gnom darzył go dużą sympatią i szacunkiem. Poza tym Vimme był bardzo ludzki, jakkolwiek to brzmiało, a interesy z nim przebiegały profesjonalnie i były nad wyraz bezpiecznie. Vimme, choć z racji profesji skurwiel i liczykrupa — potrafił zrozumieć, a dla innych nieludzi, w szczególności  gnomów, zachowywał się bardzo w porządku.

Roderyk lubił Vivaldiego. I to właśnie z nim chciał się spotkać. Nim jednak miało się to stać, gnom postanowił odwiedzić słynną karczmę "Trzy Lwy". Był to wybitnej renomy lokal, w którym można było dobrze zjeść, co z kolei Roderyk sobie bardzo cenił. I choć rzeczywiście był w złej sytuacji finansowej, to wciąż w nie tak fatalnej. Trzymana w jego ręku walizka zawierała więcej pieniędzy, niż przeciętny śmiertelnik mógł kiedykolwiek zarobić przez cały swój żywot.

Poprawił zmęczony podróżą surdut i szparkim krokiem skierował się w stronę wejścia. Jego myśli zaczęły już krążyć koło lampki dobrego wina.

- Gdzie leziesz... - ciężka ręka cofnęła Roderyka o krok w tył. - Najpierw odwiedź łaźnię, gnomie. Śmierdzisz bynajmniej nie pieniędzmi. A potem... - z oczu łysawego ochroniarza ziała nienawiść czysta jak łza. - Potem poszukaj karczmy dla nieludzi.

I dopiero w tejże chwili nasz kochany Roderyk poczuł swym czułym gnomim nosem, a także uświadomił sobie, jak w tym miejscu śmierdzi rasizmem, którego to zapach przedtem tłumił duszony śledź w oleju z wątroby rekina i drogie, duszące perfumy starej szlachcianki.
Co mógł zrobić przy takim obrocie sprawy? Doprawdy niewiele. Łysawy zajmował swym cielskiem całe wejście, a koszula, którą nosił ledwo nie pękała w szwach na dwojgu wielgachnych łapsk. Gdy cerber uśmiechnął się zaś do przechodzących szlachcianek, błysnęły złote zęby. Licznie.

- Czego tu jeszcze stoisz? - warknął, widząc uważny wzrok gnoma.
- Ty idioto - usłyszał Roderyk zza pleców. - Nie znasz tego jegomościa?
Pomiędzy mężczyzn wszedł wysoki, suchy z wyglądu człowiek, mający przy oku okular. Roderyk pamiętał, że nazywał się Kornel Bern i był zegarmistrzem właśnie stąd, z Novigradu, z którym to swego czasu prowadzili interesy. Był to ceniony człowiek, głównie za uczciwość, prostoduszność jak i znaczące wspieranie finansowe najlepszych przybytków tego miasta i okolic.
- Nie znasz Roderyka Schultza? - powtórzył pytanie Bern, poprawiając mankiety wamsu w kolorze wiśni.
Cerber przyjrzał się ponownie gnomowi, z nieco mniejszym brakiem szacunku w oczach.
- No... nie - przyznał lekko zmieszany.
- To wiedz... - Bern ściszył głos tak, że cerber musiał nadstawić uszu. - Wiedz, że sam surdut, który nosi, choć lekko przykurzony po podróży kosztowałby więcej niż ty, obwiesiu, zarobisz tu w kwartał. Więc nie musisz go nawet znać, by zamiatać tę łysiną podłogi, gdy cię mija.
Cerber zmarszczył czoło, jakby się zamyślił. Wyglądało to niezmiernie ciekawie przy jego posturze.
- Wchodzimy, Roderyk. A ty, łotrze, spróbuj nas tylko zatrzymać. Znam większych od ciebie, którzy spacerują ulicami tego miasta i na jedno moje wezwanie utrą ci nosa razem z głową. Rozumiesz?
Cerber rozumiał.

Weszli, prowadzeni uważnym wzrokiem klienteli, dzielącej się na zaciekawioną i pogardliwą. Usiedli w zacisznym miejscu przy ogromnym obrazie przedstawiającym tańczące trzy nagie kobiety. Były strasznie tłuste, ale ładne.
Kornel Bern oparł chude ręce o stół i spojrzał poważnie na Roderyka swoimi wyblakłymi, niebieskimi oczami.
- Chodzą plotki o tobie, konfratrze. Nieładne plotki. W kabałę, żeś się... Ale co ja ci będę mówił. Wiedz, że masz u mnie wsparcie. Możesz liczyć na dach nad głową i na ochronę. A teraz chowaj tę walizkę, ja stawiam. Tak, tak, podejrzewam, że masz jeszcze spory nakład pieniędzy, parszywcu jeden, tak spory, że mógłbyś tu kupić dwupiętrowy dom i żyć jak hrabia. Ale potraktuj to po prostu jak gościnę w moim mieście, Roderyk. Zawsze cię szanowałem.
Bern uśmiechnął się lekko i poczciwie. Był stary, bardzo stary.
A jednak, chodziły plotki, że w pełni korzystał z przywilejów danych mu w sponsorowanych przybytkach.

Podszedł kelner, podał karty dań, po czym zaproponował specjały dnia, na które składały się krewetki z grilla marynowane w maśle, mule z pieczonymi gruszkami, śliwkami i pieczonymi talarkami oraz łosoś ze szparagami i zielonym majonezem.
- Poproszę to ostatnie - odpowiedział po chwili zastanowienia Kornel, odkładając kartę i poprawiając okular. - Ciekawie brzmią też małże pod chrupiącym kocykiem, które macie w karcie. Do tego wino białe, znajdź dobry, odpowiedni rocznik. A ty Roderyk, już zdecydowałeś?

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-08-02 00:02:20)

Ambalt trochę wyróżniał się spośród klientelli Zajazdu. Głównie przez opancerzenie. Swoje jatagany oparł o stolik, przy którym usiadł. Patrzył się tępo w kartę dań, nie wiedząc co wybrać. Po prawdzie to nie był głodny, przyszedł tu w interesach.
Czekał na kogoś. Ten ktoś, przez wzgląd na swoją rasę, nie słynął ze spóźniania się. Można było na nim polegać. Tak swoją drogą, to byłby już drugi gnom w tym zajeździe. Vastorg obawiał się, że tamten kretyn przy wejściu nie wpuści jego gościa ze względu na rasę. No, chyba że pomyli go z kimś ważnym, jak przy jego poprzedniku. Wszak, gnomi jegomość, który miał lada chwila przybyć to nie byle jaki gnom. To członek personelu banku Vimme Vivaldiego. Może nie jakaś ważna szycha, ale Vastorg zauważył, że traktuje się ich tu trochę lepiej niż zwykłe osobniki.

Vastorg przygotował mieszek pełen koron. Na całe szczęście wziął duży zapas monet. Za wejście, swoje i gnoma, za potrawy, łapówka.  Takie rzeczy kosztują coraz więcej, w miarę przebiegu lat. Ehh, Ambalt miał tylko nadzieję, że nie będzie tego wszystkiego żałował...

    Słowa Kornela wywołały w Roderyku mieszane odczucia. W pierwszej chwili chciał odmówić; niemal natychmiast otworzył usta, gotów z góry ogłosić, że to nie jest dla niego najlepszy czas na pomaganie komukolwiek, jednak moment, w którym się zawahał, przesądził o wszystkim. Bert zrazu zdążył skończyć, a gnomia natura Roderyka przeważyła nad zdrowym rozsądkiem.
    Już dawno przestał być w świecie rzeczywistym, a cała jego świadomość natychmiast odpłynęła do innego wymiaru. Do miejsca gdzie dokoła jego głowy fruwały najróżniejsze elementy, z których składała się znakomita większość obecnych inżynieryjnych dóbr. Przed zamyślonymi, rzekłbyś pogrążonymi w hipnozie oczami, lewitowały łańcuchy, zębatki najróżniejszego kalibru, śrubki i zapadki, sprężyny i dźwignie. Taki zegar, kontemplował Roderyk, to nie byle rzecz. Jego mały, kieszonkowy rozmiar mógłby zrewolucjonizować rynek. Czas mierzyć chce każdy. Szczególnie ludzie, którzy lubią być punktualni. A tacy są w sferach wyższych. Z kolei składającym się na tę sferę ludziom, wcale nie jest w smak udawać się pod ratusz żeby sprawdzić porę. Nie wspominając, że niewiele ratuszy w ogóle było zaopatrzonych w coś takiego jak zegar. A taki zegarek na łańcuszku, który można schować do kieszeni…
    Znaleźć się na krańcu świata, z dala od najprymitywniejszej cywilizacji i wciąż móc znać dokładną godzinę. Prawdziwy majstersztyk.
    Nawałnica myśli i pęczniejących w głowie Roderyka teorii sprawiła, że gnom nawet nie zauważył, że wpatruje się w… drugiego gnoma, który właśnie wszedł do "Trzech Lwów". Nieludź zasiadł przy stoliku zajmowanym już przez potężnego mężczyznę, ubranego w pancerz; niezbyt elegancki, ale z pewnością solidny. Tuż obok oparte zostały dwa miecze, których ledwie kształt wystarczył, aby Shultz mógł zidentyfikować ich pochodzenie, a także wartość. Bez wątpienia były mahakamskiej roboty. I do tego wyszły z rąk nie byle jakiego rzemieślnika. Najprawdopodobniej gnoma.
    Parszywa morda, a także warunki fizyczne jegomościa jasno sugerowały, że srebrne jatagany nie spoczywają przy nim od parady i z pewnością niejeden nieszczęśnik został nimi sieknięty. Że też wpuszczają tu takich awanturników — pomyślał gnom i jeszcze raz przyjrzał się swemu  pobratymcowi, którego niewątpliwie skądś kojarzył. Momentalnie sobie przypomniał, kiedy zobaczył sygnet.
    Cechowy pierścień Vivaldiego.
    Roderyk nabił na wykałaczkę kawałek kabanosa i z zamyśleniem go przeżuł.
    — Cóż, rzeczywiście, możliwe, że udałoby się skonstruować coś takiego. Jednak wymagany byłby zupełnie nowy mechanizm, wahadłowy nie wchodzi w rachubę… Nawet jeśli udałoby się zminiaturyzować takowy, w warunkach w jakich miałby działać zegarek kieszonkowy, przestałby wybijać godzinę zanim zdążyłbyś go schować do swoich portek. Tu potrzebne jest coś bardziej praktycznego… — Gnom był już gotowy powiedzieć co takiego, ale w ostatniej chwili się zawahał. Zamiast tego przyłożył kieliszek do swojego spiczastego nosa, a zaraz potem, jak ten delikatnie zadrgał, wziął powolny łyk. — Bądź łaskawy, Kornelu, i powiedz mi więcej o tym hrabi i szlachciance. Muszę przyznać, że zaintrygował mnie ten zakład.

Jeśli coś mogło zdziwić lub wystraszyć Patricka Wunscha, od dobrych dziewięćdziesięciu lat pracownika i przyjaciela Vimme, gnoma niemłodego, lecz wciąż żywotnego i zawziętego, to musiałby to być chyba potężny smok, siedzący na jego własnym gnomim skarbcu ciężkim łuskowatym dupskiem. Choć i tutaj nie wiadomo czy stary gnom nie ucieszyłby się z takiej formy darmowego, porządnego ubezpieczenia dobytku.

Na słowa Drzazgi więc, Patrick westchnął słyszalnie, jakby znudzony znajomą śpiewką. Kiwnął głową i machnął małą ręką na znak, by nieznajomy ruszył dalej z rozmową.
Gdy zobaczył mieszek z pieniędzmi, zrobił się smutny.
Bardzo, bardzo smutny.
Tyle warte jest bezpieczeństwo i prywatność, ba, może nawet i życie starego Vivaldiego, myślał, licząc machinalnie odsetek novigradzkich mieszkańców, którzy daliby się namówić na podobny układ. Parszywe czasy nastały. Ale czy kiedykolwiek były inne?
Pochylił się do przodu i spojrzał w twarz wielgachnemu towarzyszowi rozmowy swoimi gnomimi oczami, przypominającymi zielone paciorki.
- Nie potrzebuję pieniędzy - odpowiedział krótko.
Potem odchylił się do tyłu, poprawił rękaw. I postanowił kontynuować, z czystej gnomiej złośliwości i zaciekłości.
I smutku.
- W sumie nierozsądnie postępujesz, Czarny - podkreślił pogardliwie ostatnie słowo. - Tchórzu, bojący się wyjawić swoje prawdziwe imię. Tamtego parobka mogłeś zaszlachtować za zaułkiem, jednak mnie nie groź. Ostrzegam.
Gnom przywołał wzrokiem kelnera, poprosił o szarlotkę i filiżankę kawy.
- Sam mogłeś to sprawdzić, chłopcze - gnom wiedział, że kimkolwiek nieznajomy był, rodził się, gdy on kończył pierwszy układ biznesowy dla Vimme. - Wystarczyłoby kilka dni obserwacji. A tak, tylko pogarszasz sprawę, narażasz się na dekonspirację... Toż to brak profesjonalizmu. - skrzywił wargi w niesmaku.
Patrick wyciągnął z ukrytej w marynarce kieszonki długą fajkę z ciemnego drewna i zapalił, tworząc malutkie chmurki białego dymu. Uśmiechnął się lekko, widząc pobratymcę wśród klienteli, kiwnął lekko głową na przywitanie. Kojarzył Schultza.
- Vimme pracuje od szóstej do dziewiętnastej. To pasja, nie praca, zostaje często na nadgodzinach. Jak teraz nie spierdolisz swoją paplaniną dalszej konwersacji to jestem w stanie porozmawiać. Ale warunek jest jeden.
Gnom popisał się twórczością, wypuszczając kształtne białe baranki z ust.
- Pytanie za pytanie. Kto Ci zapłacił?

---

- Jasne, że nie wahadłowy! - niemal zakrztusił się kolejną oliwką stary zegarmistrz. - Takie cudo może dałoby się stworzyć w mechanizmie stabilizującym, ale to... Nieee, to nieopłacalne i... Nie nie, to by mogłoby być może i ładne, ale niefunkcjonalne... - myślał głośno, trąc czoło w zamyśleniu.
Kelner podał dania, zapachniało smakowicie.
- Ach, ta historia - zaśmiał się Kornel, wygrzebując spod chrupiącej kołderki ostrygi i zręcznie otwierając skorupki. - Niespecjalnie mnie interesowała. Ale pewnego dnia przyszła ta mała rozgadana kokietka i mi wszystko sama opowiedziała.
Ostrygi znikały jedna po drugiej z cichym, dostojnym siorbaniem, aż talerz nie opustoszał zupełnie. Łosoś schowany między szparagami a  majonezem widocznie posmutniał, domyślając się czyja kolej teraz nastąpi. Jednak gnom zamierzał zrobić przerwę w jedzeniu, by kontynuować historię.
- Na imię jej było Agnieszka czy Agatka, a powiem ci przypominała takiego małego mysikrólika, o takiego. Nie wiem ile to miało... może z siedem lat, a rozgadana jak Novigrad duży. Zdziwiłem się, bo nigdy bym nie przypuszczał, żeby rozsądny człowiek obciążał się tak kosztownym zakładem z powodu małego hucwota. A Harold wydawał mi się być rozsądnym człowiekiem.
Widelec wbił się w łososia niespodziewanie i zdradliwie, kłując w plecy niczym konfidencki nóż. Szparagi zakrzyczały bezgłośnie, widząc co się dzieje.
- Sprawa okazała się w sumie ciekawa. Mysikrólik wyliczył, że na Skellige czas trwa o godzinę wcześniej niż tutaj. Harold, notabene jej szwagier, wiadomo, zaprzeczył. Jednak mała upiera się, że tak jest i teraz jej szwagier chce udowodnić, że się myli, chce płynąć na wyspy z ustawionym tutaj zegarem. A wiadomo, że morza płynąć z takim wielkim nie będzie. Do tego wahadłowym.
Stary zegarmistrz wytarł usta haftowaną serwetą.
- Teleportacja odpada, chcą to sprawdzić bez użycia magicznych sztuczek, bo to niepewne. Skoro ludzi nie potrafi dobrze z flakami przerzucić, to co dopiero doświadczenia na tym opierać i naukę.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-08-11 00:39:28)

Ambalt od początku przeczuwał, jak będzie wyglądała rozmowa z wiekowym Patrickiem, którego obserwował już od tygodnia. Przeczuwał, że da się ustawić do pionu przy pierwszym zdaniu. Przeczuwał, że niepotrzebnie brał taki duży mieszek. Przeczuwał, że gnoma nie wystraszy, choć ma mu czym grozić. Łudził się, choć Arto ostrzegał, że to nie wypali. Oczywiście, mutant mógł wyciągnąć karty na stół i przyznać się, że  w piwnicach sklepiku z ziołami, kilka domów od sklepu Vivaldiego, Ambalt i jego drużyna przetrzymują dwie postacie: Krasnoulda Rodricka Zemellę, kupca, groźnego konkurenta w novigradzkich tranzakcjach bankowych, tak Vivaldiego, jak i Patricka, oraz Guntera Schtola, gnoma, z którym Patrick najwidoczniej bardzo jest zżyty. Zależnie od przebiegu tej rozmowy, lub całej operacji, któryś z nich umrze. Ale znając głąbów, z którymi przyszło mu pracować, stać się może wszystko.
Ambalt, wyraźnie utemperowany, zapytał trochę mniej skrycie:
- Po co ci moje imię? Będziesz się czuł lepiej, wiedząc jakie miano dała mi matka? Będziesz spał spokojniej? Pewnie nie. Pewnie i tak gówno cię ono obchodzi, więc po co zaśmiecać nasze mózgi niepotrzebnymi informacjami?- Odparł Vastorg, zostawiając jednak sakwę na krześle.- Widzisz, nieczęsto robię interesy z gnomami. Reszta ras jest łasa na korony. Jedni mniej, inni bardziej. Do każdego podchodzę przedmiotowo. Tak jest bezpieczniej.
Kelner trochę rozluźnił czujność Drzazgi, który poluzował rzemienie w pancerzu, rękawice położył na drugim pustym krześle, rozciągnął się. Oczywiście nic nie zamawiał. Taki rąbek szarlotki nie starczy mu nawet na podwieczorek, a co dopiero na kolację.
- Czy wydaje ci się, że ściągnąłem cię tu tylko po to, żeby zapytać o pracoholiczne nawyki twojego szefa? Gdyby to był jedyny problem, to sam bym się go zapytał. Nieważne. Chcesz, żebym odpowiedział na twoje pytanie. Otóż, odpowiedź jest prosta: Nikt. Nikt mi nie zapłacił. Nikogo nawet nie byłoby stać na takie usługi, bo to co planuje, jest bezcenne. To co planuję, może być wykonane tylko z własnej, niczym nieprzymuszonej woli. I tylko przez kogoś takiego jak ja. Planuję wstrząsnąć całym Novigradem w posadach... Właśnie stajesz się częścią tego czegoś, chcesz tego, czy nie. .- Po chwili ciszy ze strony Ambalta, padły słowa:
- Przepraszam, że tak enigmatycznie, ale narazie nie mogę nic więcej powiedzieć. A teraz czas na moje pytanie: W jakim przypadku, lub jak często korony opuszczają bank?

— Na dobrą sprawę — Roderyk uśmiechnął się ponuro — to nic nie zostanie udowodnione. Albo raczej po prostu nikt nie uwierzy ani nam, ani tym ludzkim szlachcicom. Nie zrozum mnie źle, Kornelu. Bardzo mi pochlebia, że o tym ze mną rozmawiasz. Akademicka strona tego zakładu jest na swój sposób intrygująca, choć mierzenie czasu nigdy nie było czymś, co mnie szczególnie zajmowało. Znasz mnie, przyjacielu, nie od dziś.

Kiedy pojawił się przy nich kelner i Bern poprosił o ciasteczka, gnom podziękował za deser i objął oburącz puchar z winem. Jego długie, szczupłe palce oplotły naczynie niczym bluszcz.
— Jeżeli faktycznie będzie można na tym zarobić, to już teraz mogę cię zapewnić, że wchodzę w to. Obawiam się, że będę miał teraz sporo wolnego czasu. Potrzebna będzie mi jednak pracownia, solidny warsztat ze specjalistycznym wyposażeniem. Ponadto, będę musiał wiedzieć czego dokładnie ode mnie oczekujesz. Jakiego rodzaju pomocy.

Był dziwnie przekonany, że pakuje się w straszną kabałę. Sugestia ta była tak silna, że aż wprost niewyczuwalna. Nie poczuł żadnego dreszczu, lęku, ani choćby melodii niepewności. Po prostu wiedział. A im mocniej sobie to uzmysławiał, tym bardziej go zastanawiało dlaczego, pomimo tego, nadal z taką łatwością przychodzi mu podjęcie decyzji. Urok starego zegarmistrza miał z tym tyle wspólnego, co siedzący z Patrickiem zakapior ze stołowym nożem i widelcem.
— Novigrad to, jakby to nie było, porządne miasto, jak na ludzkie standardy. Pięknie tu, a każdy może znaleźć coś dla siebie. Prawda, śmierdzi też łajnem, ale gdzie dziś nie śmierdzi? — odparł, nieco enigmatycznie, coby podgrzać ciekawość starca. Kielich w jego dłoni zatańczył kilka kręgów, pobudzony ruchem żylastego nadgarstka, a potem płynnie przeniósł się w górę, ku wargom, z którymi złączył się w krótkim pocałunku. — W Temerii nie bardzo miałem czego szukać, sam rozumiesz. Tu zaś znam kilka postaci, mam parę kontaktów. Między innymi muszę odwiedzić Vivaldiego, mam do niego interes. O właśnie… Przepraszam na moment. — Roderyk odchylił się na krześle i odwrócił w stronę siedzącego nieopodal gnoma. — Hej, Patrick, stary draniu! Wiesz aby, czy Vimme jest dziś u siebie? Będę miał do niego sprawę i zależy mi na szybkim spotkaniu.

Dobrą chwilę zajęło Patrickowi rozbudzenie się z, najwyraźniej opornej i nieciekawej, rozmowy z trzy razy większym od siebie samego zbrojnym. Na brzmienie własnego imienia szybkim ruchem sięgnął po pełny kieliszek wódki, a gdy już poprawił sobie dawno spaprany humor, odwrócił się w kwaśnym grymasie do Roderyka. Burknął coś do siebie i najpewniej nie były to słowa pozdrowienia.

– Naucz się wypowiadać poprawnie moje imię, Rode! Nie żartuję!– W jego ręku znalazł się kolejny kieliszek wódki, tym razem kolorowej. –Dziś jest spotkanie podatkowe, więc będzie siedzieć do późna. Ale nie oczekuj, że tak łatwo się Cię wpuszczą, bo takiego burdelu z wekslami dawno nie widziałem! Jeśli jednak Ci się uda, przypomnij mu o czerwonym szaliku. – Kolejny kieliszek, kolejny grymas. Rozmowa została najwyraźniej zakończona, bo Patrick zwrócił się do swego towarzysza. Ruchem ręki zamówił u kelnera wódkę – zapowiadała się długa pogawędka, bo na stole pojawiły się aż cztery butelki.

Kornel dalej przyglądał się pogodzie za oknem, nie zważając na otoczenie. Ciężko mu było na sercu, co zakomunikował niechcianym westchnięciem. Zmrużył oczy.
– No dobrze, już dobrze. Rozumiem. Powiedzmy, że mam czas, ale nigdy tyle, ile go potrzebuję.– starzec spokojnie zajął się jedzeniem małży. – Chciałem jedynie zauważyć, że to właśnie akademicka strona tego sporu jest nie tylko ciekawsza, ale i bardziej opłacalna– widelec płynął szybkim ruchem od talerza do ust. – Każdy, powtarzam: każdy waszmość poświęci sporą sakiewkę za złapanie czasu w kieszeni, to raz. Dwa – przy założeniach, że takie zjawisko rzeczywiście ma miejsce: nie dość, że niektóre prawa astronomiczne i geograficzne pójdą się, że tam powiem, jebać, to jeszcze wymusi to na wielu środowiskach zrewidowanie reguł gry. A kto się tym zajmie, jak nie stwórca całego ambarasu? W końcu to ekspert, który taką tezę postawił i udowodnił. Ba! Nawet, jeśli ta teoria nie jest warta nawet spróchniałego zęba, to też zysk. Akademie chętnie płacą za badania naukowe ze szczęśliwym zakończeniem dla nauki. To jest, utrwalenie i udowodnienie praw już istniejących. Profesorowie i badacze nie kochają niczego bardziej niż chwalenia ich tez.–

Jak na ironię wielki, ozdobny zegar wybił właśnie godzinę dwunastą. Wielu gości zdążyło już rozejść się do domów, a ci, którzy pozostali, pokryli się po zakątkach przytulnej sali. Gwar opadł, jedynie lekkie nuty lutni rozbrzmiewały i gubiły się w ciemnym świetle kominka.
Rozmowa z Kornelem zaczęła się rozwiązywać, jak rozwiana wstęga na włosach wiejskiej dziewki.

–Pomyśl nad tym, Roderick. To dla mnie ważne. No, to oby do zobaczenia, stary druhu!– uścisnęli sobie dłonie. Obaj wiedzieli, że ich następne spotkanie nie nastąpi szybko.

Wiesz, gdzie mnie znaleźć, Roderyk. Nie szukaj. 

Imbram nie po raz pierwszy znalazł się w Nowym Mieście, bywał tu nieraz ze swoim byłym pracodawcą, który miał tu nawet swoją najmowaną kwaterę. Od wylania go ze stanowiska nie zapuszczał się jednak w te strony, nie były dobrym miejscem dla takiego nędzarza jak on. Rycerz miał wrażenie, że wszyscy patrzą na niego z pogardą za jego aż nadto wyraźną biedę, a na potężnego kupca z politowaniem, że zadaje się z takim sortem jak zubożały wojak. Pocieszyła go nieco panienka Marjorie, aż nadto gadatliwa i do tego zupełnie do niego nieuprzedzona.  A niech ich, niech sobie myślą co chcą.  Z taką kompanią jaką sam miał teraz przy sobie, na innych miał kolokwialnie mówiąc wyjebane.

Nieco wypływała z niego zaściankowość i pochodzenie ze wsi, bo i też nie zawsze miał na to co panienka mówi elokwentną odpowiedź. Uprzejmą na pewno, aż tak sroce sprzed ogona nie wypadł. Ale czuł wyraźny niedosyt wiedzy o wielkim świecie. Dziewczyna nie zdawała się być tym ani zawiedziona. Niezrażona nawijała jak katarynka. I choć dawniej rycerza z pewnością by to męczyło, teraz było wręcz miodem dla jego uszu, dawno wyczekiwaną rozkoszą. Toteż uśmiechał się całkiem szczerze. Jego uwagę na chwilę zwrócił dziwny napis na murku otaczającym placyk, na który właśnie weszli. Cóż to, domorosły poeta?

Wyjaśniło się, gdy na placu zamiast rozśpiewanego lub rozgadanego zbiegowiska szlachetków-mieszczuchów lub bogaczy, ujrzeli zgoła inne przedstawienie. Surma ludu stała dookoła przymarłego drzewa. Imko myślał, że może to jakiś kolejny wierszokleta lub lokalny artysta ukazuje swój talent. Albo lokalna dupodajka prezentuje wdzięki. Okazało się, że jego podejrzenia najbliżej wypełniało ostatnie przeczucie. Choć w dość makabryczny sposób.

Zbiegowisko zebrało się wokół ciała kobiety, pewnie przed chwilą z owego drzewa zdjętego. Nagich i bezwładnych zwłok. Marjorie pisnęła, a kupiec Truarrt odruchowo ją osłonił. Ich dwójki jednak nie ruszylo to tak. Obaj weterani niechybnie naoglądali się gorszych widoków na wojnie, być może czasem nawet i gorsze sami sprawili. Imko więc spojrzał na to wzrokiem raczej badawczym. Skojarzył to z wcześniejszym zapiskiem, który zoczył na murku. Widać nie był to tylko kiepski poeta, ale i sprawca śmierci tej kobiety.  Zazdrosny kochanek? Zdradzany mąż? Odrzucony zalotnik? A może wręcz przeciwnie, rywalka w miłosnych szrankach o względy jakiegoś przystojnisia? Wrodzona ciekawość zadawała mu wiele pytań.  Spojrzał na chwilę na Truartta przepraszająco i z prośbą, by chwilkę poczekali, a sam wcisnął się w powoli zastępujący się tłum, dbając o to by zasłonić nieprzyjemny widok panience Marjorie. Jeśli ktoś na niego nastąpił, nie wahał się zaatakować go łokciem lub smrodem wielodniowej tułaczki. Chciał po prostu przyjrzeć się bliżej, co też tu się stało.

Przepychając się przez tłum, Imbram poczuł się żałośnie jak poszukiwacz tanich sensacji. Zasadniczo nigdy zbytnim taktem nie grzeszył, tyle co mu włojono w tyłek, choć będąc wsiokiem pasowanym, wsiokiem jednak niestety pozostał. No ale cóż, skoro już tak się pchać zaczął, to niechże zaspokoi swą prostacką ciekawość. Cieszący się na myśl rychłej strawy żołądek i typowo męska chęć przebywania w bezpośrednim pobliżu pięknej panny Marjorie trochę protestowały, ale Imbram w pamięci miał co mawiał jego sędziwy wychowawca, kapłan Julian Podgrzybek. Niczym są żądze ciała w obliczu pragnień ducha i potrzeb rozumu!

Imbram na wojnie naoglądał się ran wszelakiej postaci, krwi dowolnego stopnia zaschnięcia i sczernienia oraz gówna we wszystkich stanach skupienia, niemniej jednak gdy doszedł bliżej to skrzywił się z niesmakiem na widok trupa. Mimo wszystko jakoś inaczej reagowało się na ofiary wojennej grabieży, a jeszcze inaczej na zwyczajne gwałty.  Choć do cholery, chyba żadna to była różnica? Nieważne, niech kapłani i filozofowie się głowią. W przypadku trupa znalezionego przed Trzema Lwami najgorszy był chyba niemalże zalotny uśmieszek, który pewnie niejednego chłopa przyprawiłby o przebieranie nogami, a niejednej zamężnej przyprawił rogów. Oczywiście do chwili w której twarz na której widniał nie została brutalnie zmasakrowana. Momento mori, chciałoby się powiedzieć. Czy jakoś tak.

Rycerz poczuł cisnącą mu się do głowy falę obrzydzenia, choć bynajmniej nie do trupa Była to na nowo rozgorzała niechęć do tego skurwiałego miasta, szumowiny która dokonała tego mordu, jak i do samego siebie. Zapraszają go na strawę, a on trupy ogląda. Jakby się ich jeszcze w życiu nie naoglądał dostatecznie.

- Zaiste, piękne miasto - powiedział na głos - Witają przybyszów kiepskie wiersze na murach,  zgwałcone trupy na drzewach i podeptane gówno na ulicach -  i nie dbając o więcej i jeśli nikt go nie zatrzymał, ruszył ku drzwiom w których niknął Truartt z córuchną. Znalazłszy ich, podszedł i jeśli wskazali mu miejsce to usiadł.
- Wybaczcie, mości Truartt i panno Marjorie. Mam nadzieję, że nie uchybiłem waszej gościnności. Sam nie wiem po co się tam przepychałem. Nieprzyjemny był to widok.