Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Wcześniej...

Strażnik raźno kroczył przez spokojną, praktycznie pustą okolicę o tej porze dnia. Powietrze tutaj było zdecydowanie świeższe od tego w reszcie miasta, nie wspominając o zapachu portu, którym Alfred do cna przesiąknął. Nawet teraz wśród mocnego, kwiatowego zapachu mógł wyczuć wszechobecny smród ryby dochodzący właśnie od niego. Od razu było więc czuć, skąd pochodzi, nie trzeba było nawet widzieć tego chodzącego nieszczęścia o rozkwaszonej mordzie. To jednak miało się niedługo zmienić, prawda? Wystarczy tylko, że przyjmą go do pracy tutaj...

Strażnik milcząc doprowadził złodzieja do budynków gospodarczych, koło których krzątało się parę ubrudzonych ziemią osób. Wszyscy byli tak pochłonięci sobą, że nie zauważyli dwóch nowych osób. Sam przewodnik Alfreda w tym miejscu jakby nieco się omotał, co znalazło potwierdzenie w tym, że zaraz zaczepił jakiegoś młodzieńca i zapytał o głównego ogrodnika. Chłopak odrzekł, iż ten akurat jest na grządce z marchwiami i pokierował ich dobrodusznie do niej.

Mężczyznę w wyświechtanej szacie klasztornej, słomkowym kapeluszu i rękawicach znaleziono dokładnie tam, gdzie pokierowano strażnika i Alfreda. Pochylony do ziemi nie zdawał sobie sprawy z towarzystwa, dopóki nie wywołano go głośno, a i to dopiero za drugim razem. Okazało się wtedy, iż jego twarz jest pomarszczona, ogorzała od słońca, a jednocześnie w jakiś sposób przypominająca dobrodusznego staruszka. Ten kapłan na pewno był dobrym człowiekiem, chociaż jego rzadkie brwi zmarszczyły się, gdy zobaczył obdartusa i pilnującego go ponurego strażnika.
— Slucham? — zapytał, wyraźnie wyrwany ze świata własnych myśli.
— Nie gadaliście kiedyś ostatnio, że brakuje wam pomocy przy ogrodach? Ten tutaj zaoferował się służyć Wiecznemu Ogniowi — wskazał głową na Alfreda. Staruszek przyjrzał się bacznie hienie i wzruszył ramionami.
— Może. Kto cię tak obił, synu? — spytał bezpośrednio Alfreda, wbijając nań badawcze, świdrujące spojrzenie. Nadal przy tym wyglądał serdecznie, chociaż teraz bardziej jak zaniepokojony o swego wnuka dziadek.

Ogrodnik lekko pokręcił głową, słysząc wymówkę Alfreda. Wymówkę, która chociaż była prozaiczna, jednocześnie zdawała się być całkiem sensowna, przynajmniej dla umysłu niebędącego aż tak dociekliwym. Dało się bowiem zauważyć, że mężczyzna był prostym, dobrodusznym człowiekiem, którego sensem życia była praca. Być może takie podejście z czystą kartą wobec nowych, jego prostota, nadawała temu człowiekowi nieco naiwności. To jednak powinno być sporym ułatwieniem dla Alfreda, jeżeli ten zdecyduje się na pracę tutaj.
— Niestety chamstwo nadal się szerzy i ciężko jest je wyplenić. Od tego jednak jesteśmy my, kapłani Wiecznego Ognia. Szerzymy w opozycji do ciemnoty i głupoty blask i oświecenie Ognia, każdy z nas na swój sposób. Ja wybrałem ścieżkę wyciszenia i pokoju w duchu. Praca w ogrodzie pomaga, wbrew temu co wiele moich wojujących braci mówi — rzekł staruszek, uśmiechając się życzliwie do złodzieja. Po tym skinął na strażnika, każąc mu odejść, następnie znów w pełni skupiając się na Alfredzie. Wyszedł spomiędzy grządek i ruszył ku ogrodowym alejkom, kiwając na mężczyznę, by ten ruszył za nim. Idąc ścieżką, spokojną oazą, ogrodnik, którego imienia nie dane było Cmentarnemu Królowi na chwilę obecną poznać, zapytał: — Powiedz mi synu, dlaczego chcesz pracować na rzecz Wiecznego Ognia? Co cię skusiło? Ludzie, którzy cię zaczepili? Nie musisz się obawiać, że wyrzucę cię stąd po usłyszeniu prawdy, jakkolwiek by ona nie brzmiała. Po prostu chcę wiedzieć, dlaczego przyszedłeś tutaj. Jeśli masz być moim podopiecznym, chciałbym wiedzieć, z kim mam do czynienia. A przede wszystkim chciałbym poznać twoje imię. Moim jest Francis.

Ogrodnik-zakonnik kroczył flegmatycznie alejką, kiwając co i rusz głową w rozumiejącym geście. Marszczył przy tym brwi, ale nie była to oznaka niepokoju czy złości. Po prostu słuchał Alfreda, którego wyznanie rzeczywiście bardzo mało mijało się z prawdą. Zataił niektóre fakty, szczegóły, lecz ogólny wydźwięk, wydarzenia pozostały niezmienione, co było dlań dosyć korzystne.
— A więc uciekasz. Nie mnie to oceniać ani stawiać mądre rady. Ja sam rad jestem, że zagubiony, postanowiłeś udać się tutaj, Alfredzie. To dobry znak. Ogień w tobie się tli i kto wie, może ciężko pracując uda ci się odnaleźć wewnętrzny spokój i powołanie do dalszej służby świątynnej. Szczególnie tutaj, z dala od gwaru i polityki mych braci. — kapłan mówił spokojnie, cicho, jednocześnie z pełną pasją. Widać było, że jest w swoim prywatnym raju i czuje to powołanie, o którym mówił.

Wkrótce obydwoje dotarli do krańca ogrodów i podążyli dalej, brukowanymi uliczkami dzielnicy, póki nie dotarli do kompleksu budynków znajdujących się nieco na uboczu, z dala od tłoczącej się ciżby chcącej oddawać cześć Wiecznemu Ogniowi. Co chwila z owych budynków ktoś wychodził lub wchodził, a co Alfred zdołał zauważyć, osoby te nie należały zdecydowanie do stanu kapłańskiego. Francis utwierdził go w przekonaniu swoimi słowami, że znajdują się w dormitoriach dla nowicjuszy i pozostałych pracowników dzielnicy świątynnej. Zaprowadził go potem do jednego z kilku domów., jednego z mniejszych. Znaleźli się tuż po przejściu niewielkiego korytarza i pomieszczenia służącego za swego rodzaju hol, w gabinecie urządzonym z niejakim przepychem. Ogrodnik zabłocony, brudny i Alfred ze złamanym nosem i wyglądem... nieuczciwego człowieka. Za biurkiem siedział starszy, dystyngowany jegomość w szatach klasztornych, przepisując jakieś papiery. Spojrzał znad szkieł na dwójkę, potem podniósł brew, co nadało mu jeszcze bardziej surowego wyglądu niż przed chwilą i odezwał się ostrym, przyzwyczajonym do wydawania poleceń głosem:
— Francisie?
— To jest Alfred, nowa pomoc do ogrodów. Znajdź mu proszę jakieś miejsce i nowe ubrania. A to jest drogi Alfredzie, Janus, przełożony nowicjuszów — odparł rzeczowo ogrodnik, po czym poklepał Alfreda po ramieniu i nakazał, aby ten jutro skoro świt pokazał się pod szopą z narzędziami, gdzie Francis da mu jakieś zajęcie.

Tymczasem zakonnik siedzący za biurkiem odchylił się na swoim fotelu i spojrzał na mężczyznę badawczo, zatrzymując się nieco dłużej na jego nosie. Potem poruszył brwiami i zrobił zdegustowaną minę, ale nie odezwał się nawet słowem. Wstał tylko i z półki wyciągnął grubą księgę. Otworzył ją w jednej czwartej, zanurzył pióro w atramencie i westchnąwszy wręcz ostentacyjnie, raczył spojrzeć w oczy Alfredowi i rzucił oschle, niemiło:
— Imię, nazwisko jeśli jest, data i miejsce urodzenia, narodowość, zawód proszę.

Dalsze przygody Alfreda tutaj