Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Po przekroczeniu miejskich murów, strażnicy nie poddawali go szczegółowej i drobiazgowej kontroli, tą rezerwując dla bogatszych podróżnych, zwłaszcza konnych i podróżujących na wozach, skupiając się na dokładniejszej rewizji ich towarów i sprawdzaniu personaliów. Procedurach nawet w połowie tak upierdliwych jak te, które czekały na wjeżdżających do miasta jego głównymi bramami lub wyjeżdżających przez nie z większym bagażem.

Na tle powyższego nawet Rysław, któremu przyglądano się uważnie, mógł poczuć się wręcz olany.  Idąc brukowanymi uliczkami pomiędzy niebrzydkimi kamieniczkami (uchodzącymi za nowe, choć w większości będące tylko dwie dekady młodsze od tych na Starówce) mijał kolorowe, ręcznie rysowane szyldy najrozmaitszych usług. Księgarza, rymarza, aptekarza, krawca, farbarza, jubilera... Pewnie, nie brakowało też lumpów, wydrwigroszy oraz pijaków. Wystarczyło wykazać się tylko większą spostrzegawczością.

Względem tej ostatniej, Rysław zorientował się w swojej pomyłce co do bram, wychodząc ze skrzyżowania dwóch uliczek prosto naprzeciw okalającego zwierzyniec murku, zdobnego w pojedyncze płaskorzeźby, porośniętego bluszczem.

Dookoła kręcili się różni ludzie, przeważnie mężczyźni, odziani kolorowo i schludnie, w stroje wskazujące dystynkcje stanu mieszczańskiego. Do tego co jakiś czas drobni strażnicy, przechadzający się z okręcanymi rzemieniami pałkami na widoku i mieczami u pasa. Chadzający dwójkami, posyłający Rysławowi spojrzenia, jak gdyby powinien znajdować się po drugiej stronie muru głównej budowli tego obszaru.

Po okolicy przechadzano się chętnie, rzadziej faktycznie płacono, by dostać się do środka. U wejścia do menażerii, przy bramie o prętach skręconych gdzieniegdzie w liściaste motywy, ostro zakończonymi u góry, stało dwóch jegomościów, bardziej strojnych niż zbrojnych, choć Payens znał się na tyle, by wiedzieć, że trzymane przez nich halabardy nie są zabawkami. Co jakiś czas przepuszczali tych, którzy uiścili opłatę u odźwiernego, który przyjmował monety od co bogatszej klienteli, głównie par na spacerze.

W niewielkim oddaleniu od nich, na małym straganiku rozłożył się kolorowy niziołek, zachęcający przechodniów do kupna swoich wyrobów, kandyzowanych owoców, drobnych wypieków oraz różnych cudności na patykach. Skubany, pomimo braku nachalności, cieszył się niemałym wzięciem, choć sporo robiło tu dla niego dobre usytuowanie miejscówki.

Za rogiem, przy murku, skręcając w prawo od wejścia, czaiło się dwóch gości. Jak na tutejsze standardy – obdartusów, choć obydwaj mieli buty, a nawet czapki i jak dotąd nie sprawiali większych problemów. Jeden z nich, oparty o murek, zagajał co jakiś czas do przechodniów, i raczej nie po to by dzielić się z nimi słowem Proroka Lebiody, choć i tak nie dawali mu posłuchu. Jego kompan stojący nieopodal, pisał lub rysował coś na murku przy pomocy kawałka węgla. Rysław nie widział co dokładnie, ale  miało raczej więcej niż cztery litery i kształt inny od fallicznego.

Jak było powiedziane – zdarza się.  Tym bardziej, jeżeli nie szukało się króliczej nory, a którejś z jednako wyglądających bram pośród panującego na przedmurzu ferworu. I prowadziły cię nie biały królik, a białe mychy tańczące w polu widzenia – na manowce.

Pogubił się to pogubił, nic straconego. Tym bardziej, że miał trochę czasu w zapasie, który wykorzystywał aktywnie, nie mitrężył, nie pytał o drogę, nie zaczepiał dziwek. Lepiej bez celu iść naprzód niż bez celu stać w miejscu, jak to mówią. Rysław był w lepszej sytuacji, bo takowy posiadał. Obrał go sobie i nie pozwolił by coś stanęło między nim a nim samym, koniec i baszta.

Nieznany mu z nazwy punkt orientacyjny sprawdził się w swojej roli. Sprowadziwszy go z powrotem na właściwą drogę, zawiódł pod „Gospodę Trzy Lwy”, mostu oraz wkrótce, głównej arterii, którą pamiętał jeszcze z planu i rozmowy ze Schmeisserem.  Przekroczył ją i nim się obejrzał był już na Starym Mieście.