Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Przyszła tu z zagajnika pod miastem, a przedtem z chramu, by sprawić, że po raz pierwszy od dłuższego czasu spokój tego miejsca został zakłócony.  Fale wznosiły się i rwały, niosąc daleko ku brzegowi odległy i zniekształcony przez wodę śpiew przeskakujących przez nie syren. Wiatr hulał po otwartej przestrzeni, kładąc po ziemi rosnące na wydmach trawy, tak że tworzyły szpaler przed krokami nadchodzącej dziewczyny. A lało i zacinało tak, jak gdyby same niebiosa krwawiły, od razów przecinających je raz po raz piorunów. W świetle ich błysków biel spienionej u brzegu wody, silnie kontrastowała z pociemniałym od deszczu piaskiem, zagarnianym przez wzburzone wody. Postrzępione wodorosty pstrzyły się gdzieniegdzie ciemniejszymi plamkami. Fragment złamanego masztu owiniętego w wydarty kawałek żagla sterczał z piachu połamanym końcem, powiewając z łopotem niczym upiorny sztandar.

Do pełnego szczęścia brakowałoby tu tylko nienaturalnej mgły na horyzoncie, przesączającej się z przedsionków Mörhoggu, zapowiadającej przybicie do brzegu mitycznego Naglfara. Słowem, w tak pięknych okolicznościach przyrody, niejeden poza młodą poetką wziąłby pod uwagę możliwość utopienia się.

Stanęła samotnie na brzegu morza, przekrzykując pioruny, wykłócając się z falami. Lecz niezależnie od tego, jak przekonywała i siebie i je, ich odpowiedź zawsze pozostawała taka sama.

Udawać nie było sensu, bo niby przed kim ani przed czym. Nawet morskie ptactwo nie wyszło, by posłuchać lamentu samotnej figurki na wyspach, znieruchomiałej i obojętnej jak dotkniętej kompresją artefaktową. A zaraz potem skulonej i rozdygotanej niczym po odwróceniu tego zaklęcia.

Otworzyła oczy już pod grafitowym niebem. Burza trwała, ale jakby łagodniej. Jej łachy poszły do piachu, a ambitnie planowała posłać tam i swoją przeszłość. Woda była zimna i spieniona jak cholera. Było jednak w tym coś odświeżającego. Głównie w fakcie, że jej zapach skutecznie radził sobie z ledwie wyczuwalnym, jednak nadal obecnym smrodem juchy. I to bez konieczności kompulsywnego ścierania jej z rąk.

Jedno z jej życzeń zostało spełnione, choć połowicznie. Została znaleziona. Zakutana w płaszcz sylwetka siedziała nieruchomo pośród morza, ale traw, na pobliskich wydmach. Wnioskując z tego, jak opatulała się od dolatującego tam wiatru, nie zapowiadało się, by zechciała pobiec przez plażę i dołączyć do kąpieli.

Przez ogień, przez wodę, przez krew i przez trupy dawnych przyjaciół. Kiedy przejdziesz podobny chrzest, protesty organizmu, ból i fizyczny dyskomfort są zaledwie dystrakcją, którą możesz zignorować. Przejściowym procesem, który okazjonalnie przypomina ci, że żyjesz, choć tylko w sensie fizjologicznym. Zanurzyła się w wodzie nie przejmując się drobiazgami. Zgrabnie jak mała foczka, przepłynęła w tę i w tamtą, choć gdyby skumulowane doświadczenia ostatnich nocy mogły objawiać się prawdziwym ciężarem, poszłaby na dno jak kamień i spoczęła na morza dnie, wśród huku odległych piorunów uderzających w odległą linię horyzontu i rozbijających się o brzeg fal.

A gdyby tak?

Czuła się wygodnie odrętwiała choć zimno deszczu, wiatru i morza nie miały z tym odrętwieniem nic wspólnego.

Ktokolwiek siedział pośród traw na brzegu, Tibert czy Diabeł, był w stanie ją usłyszeć. Z wzajemnością, bez konieczności przekrzykiwania deszczu, grzmotów i całej reszty.

— Seksownie tu — zauważył błyskając oczami spod kaptura, od niechcenia odgarniając spod kaptura mokry kosmyk, który przylepił się do twarzy.

Chwilę trwał w milczeniu, nie poruszając się jakby panująca wokół ulewa i warunki obchodziły go równie mało co dziewczynę.

— Kiedyś podróżując traktem, przywiało mnie na Łukomorze. Do małej wioski na wybrzeżu, której nazwy już nie pomnę. Nie ma to zresztą żadnego znaczenia, bo wszystkie rybackie osady są do siebie podobne. Jednakowo śmierdzące rybą, pokraczne i smagane bryzą od której po dłuższym przebywaniu zaczyna łamać cię w kościach. I zawsze mają jakiś problem. Coś zabija poławiaczy, dzieciaki giną bez śladu albo nocą na plaży słychać osobliwe odgłosy.

— W tym przypadku nie było inaczej — podjął. — Dobrych parę dni przeczesywałem plaże wybrzeża. Skrupulatnie badając tropy i robiąc bite staje lub całodniowe marsze wzdłuż morza. A kiedy zdawało mi się, że znam już każde cholerne ziarno piasku i że w tym tempie dojdę do Koviru, w końcu znalazłem to czego szukałem.

— Miejsce położone w zatoce, ukryte między dwoma skalnymi nieckami i porastającym z tyłu lasem. Chyba łęgiem, choć zaraza to wie. Niewielka plaża z ciemnym piachem, w którym bielały lub żółciły się calutkie stosy kości. I rzecz jasna on. Potwór na którego polowałem, wlepiający we mnie swoje zeszklone ślepię z pionową źrenicą. Wypełznął na brzeg, daleko od morza. Nie dobywałem miecza, bo wiedziałem że gnaty nie należały do ludzi. Zostawili je po sobie jego ziomkowie. I chociaż po ostatnich dniach wędrówki trafiał mnie szlag z niecierpliwości i zdenerwowania, zawróciłem i zaniechałem dalszego tropienia. Wróciłem do wioski i poleciłem jej starszemu, by wynosili się ze swojej osady czym prędzej i przenieśli w jakiejś bezpieczniejsze miejsce. Bestia z Zatoki, powiedziałem im, jest wyjątkiem wielka. Zbyt groźna, by podołał jej jakikolwiek łowca, czarodziej, kapłan, cudotwórca, szarlatan czy oddział zaciężnego wojska. Najroztropniej będzie tedy zostawić ją w spokoju.

— Wiesz, że mnie posłuchali? Spakowali manatki, wzięli swoje łodzie na bary i zawinęli stamtąd już następnego dnia, przestrzegając każdego kogo mijali po drodze przed Bestią. Ilekroć później wybierałem się w tamte strony zawsze prędzej czy później dobiegała mnie plotka o Bestii z Zatoki, choć mój potwór najpewniej zamknął swoje ślepię najpóźniej kilka godzin po tym jak opuściłem tamto miejsce. Tak jak ci przed nim potrzebował chwili spokoju. A ja świetnie go rozumiałem. Jego i jemu podobnych. Właściwie czasem zastanawiam się, czy to nie jest tak, że ja rozumiem je lepiej niż ludzi... Ale nie o tym chciałem teraz rozmawiać.

Postać w opończy drgnęła, poruszyła się na moment jak gdyby chciała wstać, lecz ograniczyła się wyłącznie do uniesienia głowy, spojrzenia w sam gęstniejący i niespokojny firmament rozgniewanych niebios.

— Chodziło mi o to, że kiedy tamten przypłynął umrzeć na brzegu, w ustronnym miejscu, nie zrobił tego podczas burzy i sztormu, tylko wybrał sobie inną pogodę.

— Żal umierać w taki deszcz — podsumował, choć mogła przysiąść, że słyszała w tym coś jeszcze. Jakby pytanie.

Ogień rudawej czupryny błysnął spod kaptura opończy, zmieniając się w dogasający brąz, gdy padły nań krople lecące strumieniem z nieba. Młody charakternik nie poprawił kaptura, uniósł tylko swoje kocie oczy na siostrę z wyrazem zimnej cierpliwości. Patrząc się na nią spojrzenie identyczne do tego, którym mieszkające w zwierzyńcu stworzenie obdarza oglądających go każdego dnia przechodniów po drugiej stronie swojej klatki.

— Śledziłem? — zastanowił się, podnosząc oczy jeszcze wyżej, na niespokojne niebo. — Nieee, nonsens — doszedł do wniosku. — Nie musiałem. Gdziekolwiek byś się nie skitrała, ta pogoda podkabluje cię za każdym razem. Mógłbym wsadzić sobie w rzyć odgromnik i leźć w kierunku, w którym najwięcej kopie i w końcu trafić na twój durny łeb.

Żachnął się na wzmiankę o pretensjonalności ze strony kogoś, kto postanowił wydzierać się na niego przy wtórze fal i gromów. — Kto to, kurwa, mówi — skrzywił się w uśmiechu na pół twarzy, ryjąc obcasem osprzączkowanego buta w mokrym piachu. — Smarkula, która gania po świątyniach, a potem po plaży w trakcie sztormu w ramach wyrazu emocjonalnych enuncjacji. Załóż coś na siebie kretynko, bo wyglądasz jak przemoczony indyk. W dodatku oskubany.

Bert przerwał na moment, z nieruchomą twarzą wypluwając mokry piach, który dostał mu się do ust oraz odpadał właśnie od czoła. I z tą samą twarzą, bez ostrzeżenia ani zapowiedzi, kopnął ją na siedząco w zgięcie kolana, podcinając ją tak, że upadła prosto na tyłek. A on wstał, otrzepując przód przyodziewy.

— Liczysz na efekt, podetnij sobie żyły. Albo powieś w stajni — wyjaśnił, naciągając kaptur na twarz i poprawiając pas z mieczami, których rękojeści wychynęły mu nad bark. — Ale tutaj nie pozwolę ci śmiecić. Ani zostać ani chwili dłużej, żebyś przywabiła sobie podobnych idiotów, z którymi zostaniesz już na zawsze. A przywabisz lada chwila. Śmierdzi od ciebie trupem i czarostwem. — Spojrzał w dół, na siostrę, samemu mając niezłe wyczucie dramatyzmu, jako że błysk wypunktował jego wypowiedź, oświetlając jego facjatę.  — Znalazłem i zgarnąłem twojego konia. Wstawaj, zabieramy się stąd.

Na wzmiankę o przywabianiu Bert rozejrzał się wokół, dowodząc tym samym posiadania jakiegoś tam poczucia humoru lub słuszności posądzeń o idioctwo. Słysząc nagły przypływ weny i piosenkę siostry, skrzywił się jakby rozgryzł owoc majowego agrestu, wyraźnie żałując, że wiatr ani deszcz nie mogły zatrzymać jej beczenia, na który wybrała sobie kiepski moment.

— Gówno tam złamałem — odrzekł spokojnie, patrząc nie na nią, lecz na fale. — Gdybym chciał złamać ci nogę, nie podciąłbym cię z tyłu, tylko... — Urwał zdanie w połowie, zamierając z wzniesioną do połowy własną nogą, którą zaraz opuścił. Jego gadzi mózg podpowiadał mu, że z jedną sprawną kończyną pójdzie jej mniej sprawnie zabrać się z tego miejsca. Zresztą był, psiakrew, jej bratem. Myślał o niej, nie o innych. Chuj go inni. — Pokażę ci innym razem — obiecał jak na dobrego brata przystało.
Rządził jej życiem? Jeżeli udaremnienie jej odebrania go sobie w głupi sposób uznać jako zamach na jej suwerenność to owszem. Tibert-tyran opatulił się szczelniej płaszczem, nie odzywając przez dłuższy czas. Nie trzeba było być specjalistą od wszystkiego, żeby wiedzieć że od wyjścia z zimnej wody na jeszcze zimniejszy wiatr bez ubrania człowiek nie zapuszcza korzeni.

— Może — odparł nie mając na myśli nazwania tego na co właśnie patrzył. — Raczej nie zwierzał mi się z przeszłości, ale poznałem go na tyle, żeby przynajmniej domyślać się pewnych rzeczy. 

Bert odkaszlnął w kułak, rozejrzał się po plaży.

— Chcesz gadać o tym tutaj? — zapytał. — Bo ja wolałbym w gospodzie, przy kielichu i czymś z rożna. Kiedy ostatnio jadłaś?

— Oczywiście — przytaknął swojej niezależnej siostrze, chadzającej zawsze do celu zaplanowanymi ścieżkami, która nie spędziła ani jednego dnia swojego życia miotając się z miejsca na miejsce i kręcąc jak gówno w przerębli.

Względem ubierania się oraz rozstania z morskimi falami podczas burzy... Istniała prawda życia i prawda ballady, a gdyby uosobić tą drugą z nich zapewne stałaby teraz przed Bertem ociekająca, w przemoczonych i zapiaszczonych łachach, dygocąc jak wyniszczona nałogiem elfka na głodzie.

— Na głodniaka źle się morduje — odparł jej brat, odwracając się do niej plecami, zbierając do drogi, w przeciwieństwie do morza mniej skłonny żeby czekać. — Zresztą, co kogoś zabiję to przychodzą odkopywać i muszę poprawiać, ja nie wiem — dodał, naśladując żachnięcie choć efekt kompletnie zepsuł mu urwany rechot na zakończenie zdania.

— Mogłabyś też zjeść parę rozumów — zauważył, gdy znaleźli się dalej, przy samotnym drzewie za wydmą, do którego uwiązał ich wierzchowce, uspokajając uprzednio Znakiem. — Jak tak dalej pójdzie, zapomnisz własnej rzyci jeśli nie spakujesz jej uprzednio w troki — Jego but trafił w strzemię siodła swojej Myszy, na której znalazł się jednym zwinnym wybiciem z ziemi.

— W jukach, siostrzyczko. W jukach — odparł już bez złośliwości, a wyłącznie z politowaniem, obracając wierzchowca i oglądając się na nią z góry. — Wszystkie twoje graty. Łącznię z tą antyczną księgą, w której opisali te co gryzą i pełzają. Nawet te, które wymarły jeszcze za życia Alzura albo uchwały się w pojedynczych enklawach. Niebrzydka to rzecz, ewidentnie zajuchtana. Pewnie staremu, co?

— O tym, że chujowo zostawiać tak koleżanki na miejscu najby. Tuż pod murami najbardziej sklerykalizowanego miasta Kontynentu, do którego magia nie ma oficjalnie przystępu — wyjaśnił spokojnie. — Suczy ruch, siostrzyczko. Musiały same posprzątać ten bajzel — skwitował młody charakternik wyraźnie zniesmaczony manierami swojej siostry. — Podprowadziłem twojego konia, a potem czekałem aż sobie pójdą, żeby się upewnić, że nikt niepożądany nie będzie krzątał się w pobliżu mogiły.

Głowa Berta odskoczyła na kark, a jego gardło wypuściło krótką salwę śmiechu wywołaną uwagą o romantyzmie. Kerta którego znał prędzej posądziłby o kolkę nerkową albo skorfuły niż jakikolwiek romantyzm.

— Dobre sobie. Stary uderzyłby nawet do lamii, gdyby ją przytrzymać i usunąć kły jadowe, nic poza tym! — Tibert skrzywił się w uśmiechu do wspomnień i jeden z pijackich gier wiedźminów przejętych od żaków, której uczestnicy mieli szczerze, bo po „mewie” ze spirytusem wyznać z którą potworą byliby skłonni się przespać (wyłączając sukkuby). Śmiechu i swawoli było co niemiara, dopóki nie przychodził któryś z preceptorów i nie przeganiał ich na kopach.  — Gówno by ci zostawił, bukiecik fiołków nad ranem, a nie rzadką księgę. Chociaż tak czy inaczej... — Wyprostował się w siodle, błyskając oczami spod kaptura w jej kierunku.

— Na pewno z nim nie spałaś? Bo jeśli tak, to zanim zawitamy pod „Knura”, pojadę wyszczać mu się na grób. — Jak zawsze trudno było orzec czy blefuje czy jest śmiertelnie poważny. — Chociaż przedtem muszę się porządnie napić. I nie będę słuchał tego gówna na trzeźwo. Odpowiesz mi na miejscu! Jazda! Kto ostatni ten płaci!