Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Mężczyzna odwzajemnił uścisk dłoni. Cert przekonał się, że pomimo wieku, chłop miał krzepę. Troka nie trzymał jednak uścisku dłużej, niż to było konieczne. Cofnął momentalnie rękę pod blat stołu, wycierając ją o swoje udo. Zauważywszy korony wysypane przez swojego rozmówce, uniósł otwartą lewą dłoń.
- Spokojnie, te na mój koszt. - Odezwał się, a dwa kufle ze złocistym trunkiem pojawiły się na blacie. Jak na życzenie. - Dzięki, Berta. Dopisz oba do mojego rachunku, dobre? - nie zwrócił większej uwagi na dziewkę, miast tego sięgnął swą lewicą po jeden z kufli. Brunetka tylko skinęła głową i pośpiesznie oddaliła się w stronę szynkwasu, zostawiając korony Certa na miejscu. Zmierzył Brzydala wzrokiem.

- Jaka robota, mówisz? Prosta. - Podjął po chwili, nieco ściszając głos. - Potrzebuję kogoś sprzątnąć. Bez świadków. Jedyny problem to taki, że ten ktoś dba o swoje bezpieczeństwo. A i sam coś tam kosą macha. Robi interesy na lewo, więc ma kilku znajomych w pewnych kręgach. - Nerwowo oblizał wargi, zbliżając naczynie z piwem. Zasiorbał, pociągając długi łyk. Przed odstawieniem kufla powstrzymało Mszczuja uderzenie w blat. Jak i długa wiązanka, którą niezbyt wyraźnie wygłosił najemnik. Oczywiście, nikt z obecnych w karczmie trubadurów oraz klientela nie zwróciła na to żadnej uwagi, za duży harmider panował by przejmować się kolejny wrzeszczącym chłopem. Troka natomiast, z nieukrywanym grymasem na twarzy, jakby właśnie zjadł połówkę cytryny, wysłuchał ją do końca. Krzaczasta brew uniosła się nieco, a kufel z cichym huknięciem wylądował na stole. Najwidoczniej jednak stary wiarus postanowił puścić to wszystko mimo uszu. Nabrał głęboki wdech i odezwał się wreszcie.

- Stodwadzieścia koron. Za pozbycie się ewentualnych świadków, jestem w stanie dorzucić kolejne trzydzieści. - Wyjaśnił Tancerzowi. Wyprostował się na swojej ławie, opierając obydwie ręce na blacie. - To jak, mam Twoje zainteresowanie? - Skwitował wszystko szerokim uśmiechem, jeszcze raz ukazując swoje ubytki w uzębieniu.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2015-11-01 05:12:09)

Mszczuj zmarszczył czoło, słysząc o wsparciu. Albo byciu "towarzyszem" Brzydala. Spojrzał na kilka chwil w odmęty swojego piwa, najwyraźniej zamyślony. W końcu jednak uniósł wzrok na Certa i odezwał się.
- Chłystków mówisz? Patrząc po Tobie, nie sądziłem, że potrzebne będzie wsparcie. Byłbym w stanie kogoś dosłać. To jednak się wiąże z kosztami. Sto koron dla Ciebie. Reszta dla ekipy. - Chłop podrapał się w brodę. - Jestem w stanie ich załatwić, rębajłów akurat temu miastu nie brak. Gorzej z porządnymi zabijakami. No, ale po to przyszedłem do Ciebie, nie? -
Troka chwycił swój kufel i pociągnął porządny łyk, zostawiając na górnej wardze resztki trunku. Bezpardonowo otarł usta rękawem, zostawiając na nim mokry ślad. Oparł obydwie ręce na stole, pochylając się w stronę Tancerza.

- Typek nazywa się Erich Kuzmar, jest właścicielem niedużego magazynu w porcie. Wiesz, jakieś tekstylia, srylia, te sprawy. A nieoficjalnie fisstech. I to kurewsko dużo fisstechu. Niby nie wpierdala się we sprawy półświatka, a jedynie dostarcza towar. Przyjaciele? W tym biznesie nie ma przyjaciół, chłopcze. Są tylko partnerzy od interesów. Wiem na pewno, że Juta ze swoimi chłopakami od niego bierze. Kto jeszcze, nie mam pojęcia. Dam sobie jednak rękę uciąć, że co najmniej jedna czwarta Novigradu. - Stary wojak otarł swoje czoło. Możliwe, że sama rozmowa o Kuzmarze psuła mu humor. Nerwowo roztarł swoje nadgarstki i westchnął.
- Rodziny nie ma żadnej. Kiedyś miał zonę, ale puściła się z jakimś łachem. Podobno własnoręcznie ją udusił. Niech Cie nie zmyli fakt, że jest tylko dostawcą. Skurwysyn jakich mało. Ostatnio narobił sobie wrogów i ponoć najął kogoś do ochrony. Stąd też potrzebny ktoś, kto umie walczyć i da chujkowi popalić. Zająłbym się tym sam, chłopcze, ale jak widziałeś zapewne, kuleję. Dawno temu pewna łachudra wpakowała mi bełt w kolano. Myślę jednak, że takie... Bydle jak Ty, nie będzie mieć problemów. Oczywiście w dobrym  tego słowa znaczeniu. Erich się ustawił, ale jeszcze nie tak mocno by go z tego stołka nie dało rady zrzucić. W każdym razie, jak to widzisz?  - Na zakończenie Troka objął kufel obiema dłońmi, zamykając go w stalowym uścisku.

Troka oparł się wygodnie, słuchając najemnika. W około nie było ludzi, najwidoczniej obecność Berta i Mszczuja dawała jasno znać okolicy, że nie należy tym dwóm przeszkadzać. Stary wojak przetarł swoją kwadratową szczękę.
- Rozumiem. Dobry plan, chłopcze. Lepiej, by ktoś inny się wykrwawił. - Pokiwał głową. - Skoro mówisz, że nie muszę się o nic martwić, wierzę. Wyglądasz na... Obytego w walce chłopa, więc planowanie zostawiam w Twoich rękach. Jak i wykonanie. Kuzmar ma nie żyć, nie obrażę się też, jak nieco pocierpi.
Mszczuj złapał swój kufel, przez moment mierząc swojego rozmówcę wzrokiem. Następnie skierował spojrzenie do wnętrza swojego naczynia, oceniając ilość pozostałego trunku. Wzruszył ramionami i jednym, porządnym haustem wypił całość. Z hukiem drewniany kufel wylądował na blacie.
- Też nie lubisz fisstechu, co? - Troka wyszczerzył się na moment, a światło zagrało na jego metalowych zębach. - Słuchaj. Erich ma swój magazyn w porcie. Rzadko kiedy opuszcza go, a gdy to robi, zawsze pod obstawą. Czy zamierzasz go wyczekać, czy zaatakować jego ruderę, twoja sprawa. Do końca tygodnia Kuzmar ma nie żyć. Właśnie! Chłopcze, bo jeszcze nie rozpoznasz właściwej osoby. Sukinsyn nie jest wielki, coś koło pięciu i pół stopy, jak na moje oko. Ale niech to Cie nie zmyli, jest szybki. Również w walce. Szatyn, dłuższe włosy, zawsze spięte. Dba o nie jak jakaś dziewucha. Ubiera się dosyć bogato, więc na pewno odróżnisz go od jego wykidajłów. Ach! No i najważniejsze. Skurwiel cały czas wali fisstech, więc jego kulfon jest czerwony. I ciągle nim pociąga. - Kiwnął głową na poparcie swoich słów. - Pamiętaj, do końca tygodnia ma nie żyć. Jutro przyślę do Ciebie dwóch rębajłów. Gdzie się umawiamy? Tu? Czy przechodzisz od razu do działania?
Troka splótł dłonie na stole, wbijając wzrok w pokiereszowaną twarz Certa.

Na słowa Certa, stary charakternik wyszczerzył się szeroko.
- Takie już to zasrane życie. Pozbędziemy się chociaż części tego, nie mam racji? W każdym razie, zgoda. Jutro przyśle ich tutaj. Pogadasz z nimi, sprawdzisz, czy Ci pasują. Ja przez noc zrobię małe rozeznanie w około Ericha. Może uda się ukatrupić skurwiela gdzieś w dogodniejszym miejscu. - chwycił swój kufel i zajrzał do niego. Grymas zawodu oblał jego twarz, gdy naczynie okazało się już puste.
- Czas na mnie, w takim razie. - rzekł, podpierając się rękoma o blat. Dźwignął się ciężko ku górze. - Napitek i śniadanie jutro macie na mój koszt, chłopcze. Izbę pewno i tak już sobie wynajęliście. Cóż, spokojnej nocy.
Chłop ruszył kuśtykając w stronę wyjścia. Po drodze, mijając kelnerkę, nie omieszkał dać jej klapsa. I to wcale nie dyskretnie. Nie bacząc już za siebie, opuścił gospodę. A Cert został znów sam przy stole. Na poprawę humoru kelnerka przyniosła dolewkę. Zabrała w pośpiechu puste kufle, i nawet nie patrząc w kierunku Brzydala, oddaliła się do szynkwasu.
Wieczór zleciał szybko. Z braku zajęć, bo i co miał robić najemnik o tej porze w karczmie, Tancerz wykorzystał darmowy alkohol i urżnął się niemiłosiernie. A że chłop z niego duży, to wlał w siebie adekwatną ilość trunków. Po wszystkim, późną nocą, Cert dotarł do swej izby. Droga nie była to łatwa, ale jako wprawiony w różnorakich bojach, poradził sobie. Po krótkiej i niezbyt udanej próbie rozebrania się, padł na siennik i momentalnie usnął.

Cert nie wiele pamiętał już za wiele ze swoich snów. Wszystkie jednak traktowaly o tym samym. Przepełnione były krwią, krzykami i co najgorsze, twarzami jego ofiar. Chociaż Tancerz części nawet nie pamiętał, one zawsze wracały. I wtedy zawsze było ich więcej. Ulgę jednak przyniósł ranek. I pobudkę, którą zafundowało mu pukanie w drzwi. Olbrzym zerwał się, siadając na łóżku. Spocił się, zapewno przez gorzałkę z zeszłej nocy. Przełknął ślinę i zrozumiał, że znów go suszy, a w jego bukłaku nie było już wody. Wstał powoli, a deski zaskrzypiały pod nim. Nieco kręciło mu się w głowie, ale to akurat było do przeżycia. Bywało gorzej.
Słysząc ruch w środku, zza drzwi dobiegł kobiecy głos. Berta, tutejsza kelnerka.
- Ppanie? - odezwała się niepewnie. - Są tu ludzie przysłani przez pana Trokę, pytają o Ciebie.
Zamilkła, czekając zapewne na odpowiedź.
A więc przybyła obiecana pomoc. Należało by nieco się ogarnąc i poznać, kogo Mszczuj przysłał mu jako wsparcie.

Schody skrzypiały niemiłosiernie z każdym krokiem olbrzyma. W głównej izbie nie było o tej porze wielu klientów. Dzięki temu nie miał problemów z dostrzeżeniem swojego "wsparcia". Było ich dwóch, a między nimi znaczna różnica wieku. Starszy jegomość wyglądał na człeka zeznajomionego z fachem. Nie był wysoki, Cert nie dałby mu więcej niż pięć i pół stopy. Długie, starannie zaczesane włosy. Czarne, z siwymi naleciałościami. Do tego pokryta widocznymi już zmarszczkami, kwadratowa twarz. Przyprawiona o sumiaste wąsy. Ubrany był skormnie, w ciemnej tonacji, przez co sprawiał wrażenie kogoś, kto zna się na rzeczy. Czego nie można było powiedzieć jego koledze, który był jego totalnym przeciwieństwem. Młody, Tancerz nie był pewien, czy ma na karku chociaż dwadzieścia wiosen. Był jeszcze niższy od swojego kompana, za to nadrabiał w pasie. Ogolona na łyso głowa, małe świńskie oczka i pucołowata twarz nie pozwalały traktować go poważnie. Jakby tego było mało, purpurowy żupan, zawadiacko rozpięty  na kilka guzików, skąd wystawało kilka dziewiczych włosków.

Starszy zauważył idącego w ich kierunku Certa, co nie było za specjalnie trudne. Sztruchnął  łokciem kamrata, który tylko widząc Brzydala w całej okazałości, zamilkł momentalnie. Stary wiarus poderwał się pierwszy. Uścisnął pewnie dloń najemnika.
- Hubert. A ten tu, to Pavlo. - Wskazał brodą towarzysza. Ten podniósł się po chwili, by uścisnąć rękę Certa. Olbrzym stwierdził, że martwa ryba ma więcej siły niż jego uchwyt. "Świnka" był zaś tak przejęty całą postacią najemnika. Piskliwym głosem wydukał:
- D-dobrze Was p-poznać, p-panie.
- Usiądźmy. - Wtrącił się Hubert, chcąc nieco rozładować napięcie młodego. Nie czekając na resztę, pozwolił sobie spocząć. - Zamówiliśmy już śniadanie. Dla waści też. Oczywiście pan Troka stawia. - splótł ręcę na blacie przed sobą. Dosłownie pół pacierza później pojawiła się Berta ze śniadaniem. Każdy otrzymał talerz jajecznicy na kiełbasie oraz porządną pajdkę świeżego chleba.
- Wiem, panie, żeście dopiero co wstali i nie wypada tak od razu do biznesów, także wybaczcie mi. Pan Troka kazał przekazać, że wkrótce pojawi się z informacjami na temat Kuzmara. Ostatnio ćpun zaczął wystawiać nos ze swojego domu. W każdym razie, smacznego, panie.

Obaj rębajłowie byli swoimi przeciwieństwami. Bylo to widać już na pierwszy rzut oka, a Certa w tym przekonaniu utwierdziły ich słowa.
- To zależy, panie. - odezwał się Hubert - Ja, owszem. A Pavlo? - chłop zerknął na młodzika. - Jeśli liczyć pasanie świń czy żniwa, to jasne.
Wąsacz uśmiechnął się szeroko, zawstydzającym tym samym Pavla, który oblał rumieńcem na swoich pucałowatych policzkach.
- Służyłem, panie, pod Pangrattem. I pod Brenną Czarnych biłem. A potem to wiadomo - ciągnął starszy - Żyć jakoś trzeba, a o robote ciężko. No to się chwytało mordobicia.
Kiwnął głową i zagryzł swoje słowa kawałkiem chleba, a milczący dotychczas Pavlo zabrał głos.
- J-ja w-walczyłem, panie. Nawet z-zabiłem! - ostatnie prawie krzyknął, najwyraźniej dumien z tego.
- Zewrzyj gębę, młokosie. - Syknął Hubert. - To, że kogoś dobiłeś nie znaczy, że go pokonałeś.
Rozmowę w tym momencie przerwał charakterystyczny, kulawy krok Troki i jego gromki głos.
- I jak dzionek, chłopaki? - Jego głos był pełen energii, widocznie miał dobry humor. - Mam dobre wieści dotyczące naszego ćpuna.
Posadził ciężko swoje cielsko na ławie obok Certa i kiwnął mu głową na powitanie.
- Smacznego. - dorzucił. - Zjedzcie i porozmawiamy.

- Zatem od razu do rzeczy - Troka uśmiechnął się pod nosem. - Nim słonko wstało, ptaszki zaćwierkały. Mam informacje.
Uniósł dłoń i pstryknął palcami na kelnerkę, bez pardonu wędrując oślizgłym wzrokiem po jej ciele.
- Nasz zakichany ćpun ma chęć podudkać. A dokładniej nic innego jak opić i pochędożyć sobie zamierza w bordelu w wyniku nowej umowy z klientem. Daleki to klient, a drań chce pokazać klasę. I pokaże, psia jucha, ale gołe dupsko grabarzowi, taka to klasa będzie! - zarechotał krótko.
Karczmarka zapodała mu piwo, nowy kufel stuknął o stół. Zimny wzrok dziewczyny w stronę siedzących mężczyzn wzbudził ohydne uśmiechy na ustach Troki i Huberta. Przez moment wyglądali identycznie, niczym te dwie krople wody.
Zaraz jednak informator wrócił do rozmowy, opierając ogromne cielsko na blacie stołu.
- Bordel zwie się "Pod różą" i nie jest miejscem dla przybłęd. To prywatna malutka kwatera przylgnięta do kondregardy, a droga jak cholera. Chciałem wam zamówić tam wizytę, cobyście już czekali na psiego syna, ale nie ma chuja, musiałbym ci uciąć siedemdziesiąt koron, Tancerzu! A to niedobry byłby ci układ, więc musisz wleźć tam nieproszony albo znaleźć inny sposób.
- Pavlo kiecę przyobierze - parsknął Hubert, a wspomniany tylko smarknął na ziemię z obojętnością idącej na ubój świni, co w sumie niewiele różniło się od rzeczywistości.
- Nie za jasełka płacę, Hubert - spoważniał Troka i spojrzał rzeczowo na Certa. - Trupa dzisiejszej nocy straże mają odkryć. Śmierdzącego szczynami strachu trupa tego zachędożonego ćpuna.
Troka pociągnął ogromny łyk zimnego trunku, kichnął tęgo i przetarł nos. Wyglądało na to, że słabizna go chwyciła, bo i dzień chodź obfity w dobre wieści, był mglisty i wilgotny.
- Zdrowie, Mszczwuj - mruknął z brzydkim uśmiechem Hubert, podnosząc kufel i zapijając jajecznicę.
- Zdrowie! - wyszczerzył zęby Pavlo, a kawałeczki chleba spadły spomiędzy ubytków uzębienia na blat.
Kufle huknęły nierówno o zalany na nowo stół.
- Poznałeś już chłopaków. Oboje to moi bracia z różnych matek. Wiem, że miałem dać ci prostych rębajłów, ale rozumiesz... Nie chciałem obcych najmować. Z tego też powodu kwota stupięćdziesięciu koron wraca z powrotem, niech mnie kule biją. Ale, i tu słuchaj uważnie - dodał najzupełniej serio i z lekką groźbą w głosie. - Nie poharataj mi ich zbytnio. Jakieś pytania? - Troka podrapał się w potylicę. - Jak nie, to idę w miasto. Jakbym jeszcze co odkrył to obym w porę dał znać.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-06-06 11:31:13)

   — Tak i nie. Iście, przybyliśmy tu zaczerpnąć kilku istotnych informacji. Niekoniecznie jednak będziemy czekać aż nasz ptaszek opuści tartak. Wystarczy, że przestanie przebywać w złym towarzystwie.
   Bogdan odwrócił się i szepnął coś do przechodzącej dziewki. Ta, usłyszawszy co trzeba, zadarła poły spłowiałej sukni i zniknęła gdzieś w tłumie. Kiedy Kraviec odwrócił się z powrotem do chłopaka, jego mina nie zdradzała wiele.
   — Zapytałbym cię, jak podoba ci się ta praca, ale nie będę ukrywał, że obchodzi mnie to równie mało, co ty sam. Może myślisz, że to wszystko nie jest wcale trudne i z czasem się wprawisz, a pływać w tym bagnie będziesz równie rączo jak cmentarna baba. Tego się jednak dowiemy dopiero po twoim chrzcie. — Olbrzym uśmiechnął się, bez ciepła, ponuro, jakby współczująco. Zaiste, Physalis miał się jeszcze sporo nauczyć. A to, co na niego czekało mogło znaczyć błogosławieństwo, jak i równie dobrze najgorsze przekleństwo.
   Dziewka, wcześniej zaczepiona przez Kravca wróciła. Lekko trzęsącymi się, kościstymi dłońmi postawiła trzy gliniane kubki.
   — W samą porę — orzekł Bogdan. — Wszystko w komplecie.
   Przy stoliku pojawił się człowiek, przyodziany lekkim, wełnianym płaszczem koloru wrzosu. Był bardzo stary, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie. W jego wodnistych oczach, które wyglądały na zwyczajnie zmęczone, coś się na chwilę zmieniło, kiedy tylko te spoczęły na szczupłej sylwetce Physalisa.
   Physalis niewątpliwie poznał przybysza, nawet jeśli ten nie dzierżył w ręku pogrzebacza.
   — Ergon, spodziewałem się ciebie tu spotkać — powiedział Bogdan, skinąwszy głową. — Zasiądź proszę, ugość się piwem. Sprawa jest wysokiej wagi.
   — Domyślam się. A z zaproszenia chętnie skorzystam. 

   To Bogdan był tym, który przemówił pierwszy.
   — Mam nadzieję, że nie goni cię czas.
   — Nie — odpowiedział Ergon, wyciągnięty na karle, z kuflem trzymanym oburącz na brzuchu. — Czasu, rzekłbym, mam aż nadto.
   — Dobrze. Jak wiesz, Ergonie, nie słynę z owijania w bawełnę. Lubię przechodzić do sedna sprawy.
   — Słucham cię zatem.
   — Muszka, uciekł — oznajmił Bogdan. — Jest poza Novigradem, powiadają że ostatnio go widziano gdzieś przy tartaku w Vizimborze. A ja mam do Muszki interes.
   — Interes — starszy jegomość uśmiechnął się pod nosem — ściśle tajny, ma się rozumieć?
   — Tajny, nietajny — Bogdan pokręcił głową — to nie ma znaczenia. Zwyczajnie potrzebuję wsparcia, a wiesz przecież, że nikomu nie ufam tak bardzo jak profesjonalistom.
   — Iście, obiło mi się o uszy. Czego zatem ode mnie oczekujesz? Rozumiem, że nie maści, ani dekoktów zapobiegającym uczuleniu na trociny? No już, dobrze, nie bocz się tak, stary draniu. Wiem, że nie o to chodzi. Domyślam się z kolei, że zależy ci na tym, aby dowiedzieć się na czym stoisz; czyli z kim Muszka teraz przebywa i jaki ma w tym powód. Czy nie tak?
   — Lepiej bym tego nie ujął.
   — Jaki priorytet? — powiedział Ergon, dolewając sobie piwa.
   — Najwyższy — stwierdził rzeczowo Kraviec. Minę miał poważną. — Cena?
   Mężczyzna o wodnistych oczach, równie poważny, odpowiedział jednym słowem:
   — Chłopak. 

— On? — Bogdan wskazał ruchem głowy Physalisa, nie kryjąc przy tym zdziwienia. — A na co ci ten szczeniak? Jestem pewien, że Jego Dostojność Florent zdoła ci w pełni spłacić wszystek tego, co zażądasz.

Ergon miał minę człowieka rozbawionego wybornym żartem. Uśmiechnął się.

— A więc tak go teraz tytułujecie? Jego Dostojność? Prawdziwie roszczeniowy staje się Arnold. Niedługo przyjdzie go przyodziać w koronę, a do ręki dać berło. A pamiętam jeszcze czasy, gdy był małym smykiem i biegał z gołą rzycią po dormitoriach prezbitarianek. — Starzec napił się piwa i podrapał za uchem. — Mam już swoje lata, jak wiesz, jestem również bezdzietny. Przydałby mi się ktoś, kto usłużyłby mi podczas zimy mojego życia. Otoczył opieką, napalił w kominku, okrył zmarznięte stopy derką. Sam rozumiesz.

— W Novigradzie znajdziesz tuziny chętnych na tak prominentny angaż za sam dach nad głową. A drugie tyle, kiedy zaproponujesz za to jakiś grosz. Przestań więc mydlić mi oczy i powiedz od razu dlaczego interesuje cię akurat ten konkretny... Człowiek.

— A chociażby i dlatego, że może wpadł mi w oko — zreflektował się Ergon — i liczę na małą pochędóżkę. Jak już powiedziałem, za dużo mam wolnego czasu, a jak z kolei zwykli głosić kapłani Wiecznego Ognia: nadmiar swobody sprzyja najohydniejszym perwersjom i dewiacjom. Widać, przyszła kryska na...

— To przecież zwyczajna fucha — nie wytrzymał Bogdan — ot wywiad na wsi, a ty bierzesz za to, jak za przedarcie się przez nilfgaardzki hufiec.

— A ten chłopak to tylko zwykły służalec, a nie redański królewicz. Jestem pewny, że znajdziesz tuziny chętnych na jego miejsce za, jak to rzekłeś? Sam dach nad głową? A drugie tyle, gdy zapłacisz.

— On ma kontrakt u Florenta — Bogdan udał, ze nie widzi cynicznej miny Ergona. — Zatem to nie do mnie należy decyzja. Nie mniej jednak, jesteśmy skłonni zapłacić ci w monecie. Choćby i teraz.

— Nadal boisz się magii, prawda? — niespodziewanie zadane pytanie zdawało się sparaliżować olbrzyma. — Chcesz mieć całkowitą pewność, że żaden z konfratrów Muszki nie para się przypadkiem czarami. To by wiele tłumaczyło. Tak, teraz już mam pewność, ze to jeden z tych haków, o których było tak głośno.

— Skończyłeś? — Kraviec odzyskał rezon szybciej, niżeli ktokolwiek mógł przypuszczać. — Za bardzo urosłeś Ergonie — stwierdził. — Zapominasz się. Coraz częściej i coraz zuchwalej.

— Co poradzić? Starość. Pamięć nie jest moją mocną stroną. — Ergon dopił do końca piwo i spojrzał na Physalisa wodnistymi, pustymi oczyma. — A ty? Co o tym wszystkim sądzisz? Chcesz zostać z Florentem, czy pójść ze mną?

Po odpowiedzi Physalisa, Ergon zarechotał pod nosem i spojrzał na Bogdana.

— Już go lubię — stwierdził, wyszczerzony. — Prawdziwie pyskaty, widać, że ma jaja. Głupi, bo głupi, jak to każdy młody, ale brawury mu nie odmówię. Takich jak on ciężko znaleźć dziś na ulicy. Gdzie nie spojrzysz to wszędzie szumowiny na pół gwizdka, co to biorą nogi za pas, kiedy robi się naprawdę gorąco.

— Wybacz. — Podczas przemowy Physalisa, Kravcowi nie drgnęła nawet powieka. — Mówiłem ci, że to szczeniak. Nie zna się jeszcze na robocie. Wydaje mu się, że pozjadał wszystkie rozumy, a tak naprawdę to wciąż wedd.

Znajomość starszej mowy przez Bogdana nie była najwyraźniej żadnym sekretem dla starca.

— Iście, wedd. To co, może faktycznie przejdziemy do rzeczy? Nie ma co mitrężyć więcej czasu w tym ponurej reputacji lokalu. Dowiem się dla ciebie z kim przesiaduje Muszka. Nie widzę ku temu przeszkód. Jednakowoż, nadal pozostaje przy chłopaku. Przyda mi się. Nie, chłopcze, nie do chędożenia. Znajdę ci odpowiednie zajęcie. No chyba, że naprawdę uprzesz się pozostać przy Florencie. Wówczas pozostanie mi jedynie pogratulować ci lojalności. I krótkiego rozumu, a jakże.

— Doprawdy, kiepski z ciebie negocjator.

— Znamy się nie od dziś Bogdanie. Obaj znamy też swoją wartość. Obaj, nie ulega to żadnym wątpliwościom, ani kwestiom — siejemy postrach w Novigradzie. Nasze imiona są jak geas. Kiedy odpowiednie osoby o nich usłyszą, wiedzą, że to zły omen.

— Do rzeczy — ponaglił olbrzym.

— Przekaż Arnoldowi — Ergon nachylił się nad blatem stołu, oparłszy się na łokciach — że znam jego sekret, tak jak on zna mój. Tylko, że ja w przeciwieństwie do niego mam dowody. Następnie przedstaw mu moją ofertę. Tyle.

— Tyle, albo i aż tyle. Szkopuł w tym, że pan Arnold nie może się dowiedzieć o twoim... udziale.
— To bardzo niedobrze. Czy wolno mi spytać dlaczego?
— Nie, To akurat nie Twoja sprawa.
— Rozumiem. I domyślam się w czym rzecz. Zatem chłopak nie podlega negocjacjom?

Bogdan spojrzał na chłopaka, a potem z powrotem na rozmówcę.
— Przykro mi.
— Ile więc proponujesz?
— Trzysta. Plus marża z długu Muszki. Powiedzmy, dziesięcina.

Ergon milczał przez chwilę. Długim paznokciem kościstego palca bawił się kawałkiem stołowej drzazgi. Jego twarz nie zdradzała absolutnie niczego, poza przeprowadzaniem w głowie szybkich, chłodnych kalkulacji.

— Zgoda — powiedział w końcu, uścisnąwszy dłoń Kravca. — Jutro po świcie przy Wielkiej Szpicy. Będę już wszystko wiedział. — Mężczyzna wstał, położył na stole oberżniętą koronę.

— Ergonie? — zapytał Bogdan, nim tamten zdążył opuścić karczmę.

— Słucham?

— Dziękuję.

Ergon uśmiechnął się i wyszedł.

Bogdan nie odpowiedział. Nie od razu.

— Trzeba wrócić do Jedwabnego Szlaku, porozmawiać z Nim. — Mężczyzna nie pozostawił właściwie żadnych wątpliwości co do tego, o kogo mu chodziło. Z jakiegoś powodu, Kraviec najczęściej mówił o Florencie bezosobowo, jakby unikając jego imienia. Jednak kiedy przychodziło mu to robić, zwykle używał najwyższych form szacunku. — Zanim jednak...  Wiesz, że powinienem urwać ci łeb za to co zrobiłeś? Mogłeś wszystko spierdolić. Szczęściem, Ergon był w dobrym humorze, inaczej twoje trzewia jadłyby już z rynsztoku dzikie koty. Ten facet — wycedził — jest niewyobrażalnie niebezpieczny. Niech cię nie zwiedzie jego wiek. Z resztą, może to jest też jego broń. Aparycja. Odkąd tylko potrafię sięgnąć pamięcią, kojarzę go jako starca. Ludzie lubią go lekceważyć — podsumował ponuro. — Pełno ich na cmentarzach.

Bogdan wstał, odsuwając z nieprzyjemnym zgrzytem zydel. Opierającą się o nogę stołu kuszę przerzucił sobie przez ramię.

— Czas na nas. Chodź.

z/t.

Otoczenie nie sprzyjało mi, jednak powolnym krokiem zmierzałem do wnętrza tej przecudownej karczmy, wypchanej osobami, które mają nad wyraz większe mniemanie o sobie niż ja kiedykolwiek miałem o największych wojakach tego świata. Moje spojrzenie utkwiło na dwóch osiłkach, którzy po prostu byli inni... Ubrani jak należy, bawili się najgłośniej ze wszystkich diabelskich pomiotów. Nasze spojrzenia spotkały się po chwili.. w końcu, od razu wzbudziłem nie lada skrajne emocje wśród wszystkich. Od razu wyczułem, że pewność mniejszego osobnika spadła do zera... widocznie zbyt mało wypił przed spotkaniem. Nie musiał długo czekać na moją reakcje. Ruszyłem dostojnym krokiem, nie zwracając uwagi na wszelakie obelgi lecące w moją stronę. Nawet zdarzyło się, że jakiś mości pan, plunął w moją stronę. Bójka nie była w tym przypadku w moim interesie, ale na wszelki wypadek zapamiętałem tą tłustą twarz i kto wie co się stanie, gdy znajdę choć odrobinę wolnego czasu psia mać.

Dwóch panów nadal na mnie patrzyło, lecz teraz....... Jakby trochę inaczej? Było to bardzo złudne i krótkie wrażenie. Zapach potu przenikał całe pomieszczenie, w taki sposób, że moje elfickie nozdrza ledwo wytrzymują.  W sumie to powianiem się dziwić w końcu jestem wśród śmierdzących osiłków. Spokojnie dokończyłem swoją "podróż" po karczmie. Spojrzałem na większego osobnika, a potem na mniejszego, szczuplejszego... choć mimo swojej postury wydawał się o wiele bardziej groźniejszy, przynajmniej tyle mogłem wyczytać z jego oczu. Zbliżyłem się dostatecznie blisko, tak ażeby w spokoju prowadzić konwersacje. Nastała cisza, lecz ja ją przerwałem, ponieważ nie mam czasu na puste, niewyjaśnione momenty, które o dziwo rozdaje mi los... chce dowiedzieć się czy właśnie znajduje się przed zleceniodawcą?
Patrzycie wzrokiem przez który nic nie widzicie, prócz mej postawy cielesnej. Czymżem zasłużył sobie na twoje krótkie spojrzenie, pełne ciekawości? Czy tylko ma rasa wzbudziła w tobie skrajne emocje , czy może coś więcej, człowieku? Chcesz gadać to gadaj, dopóki jeszcze wszyscy tu mają swoje języki.

Ostatnio edytowany przez RSC (2017-05-07 18:12:10)

Stary Dietere, z wolna podniósł czerwone od dymu oczy znad szynkwasu prosto na wyrastającą po jego drugiej stronie górę mięcha, która nagle przysłoniła mu światło.
Z wyraźnym szmerem wciągnął powietrze, a raczej jego lokalną mieszaninę na bazie spalenizny, zapachu intensywnie trawionego alkoholu i smrodu onuc zmieszanego z cebulą, co zapowiadało, że nabiera tchu, by uświadczyć klienta swym zwyczajowym: „A czego tu chce, a?”. Nie zdążył. Widząc koronę lądująca na szynkwasie, wypuścił je z siebie równie prędko. Z wrażenia niemal drugą stroną. Żylaste łapsko wystrzeliło przed siebie, zgarniając ją z kontuaru. Pomacał ją, początkowo nieufny nawet ugryzł. W końcu  powąchał. I podsumował niezrozumiałym burknięciem, pieczołowicie przysuwając pieniądz ku sobie, by następnie go schować. W bucie.

Lokalne towarzystwo, kaprawe mordy przyglądające mu się z zasnutego dymem, ciemnego wnętrza, nie odpowiadali na pozdrowienie. Z paroma wyjątkami, jednak Chors szybko zorientował się, że ich łby, poddane prawu ciążenia zwyczajnie kiwają się od nadmiaru gorzały. Większość głowami jednak kręciła. I trudno było tu o przyjazne twarze, łatwiej o smagłe i nikczemne jak na Zangwebarze. Nie brakowało też bladych jak mór, wiercących go rozpalonymi od fisstechu oczami. Wychudzonych i trójkątnych, podnoszących się z odległego stolika dla nieludzi. Powietrze zaroiło się szeptami i pomrukami. A potem wszystko ucichło do zwyczajowego gwaru.

Gospodarz, kusztykając jak gdyby mniej niż zazwyczaj, nalał przybyszowi do pełna lokalnego specjału, na chmielu co prawda cienkim jak zaliczka, ale nie rozrzedzonego wodą. W wyszczerbionym, choć nie upierdolonym kuflu. I dzbanie z całym uchem.

— Trzymaj, duży. Bierz i pij, zanim się zacznie.

Spoiler:

Jedna korona odjęta z kabzy.

Twarz starego karczmarza, Kulawego Dietere pozostała niewzruszona jak skała wobec fali przyboju. I ponura niczym burdel w poniedziałek rano.

— Skąd mam to, kurwa, wiedzieć? — Odparł uprzejmie, uznając, że tak hojnego gościa należy zaszczycić więcej niż jednym słowem czy charknięciem. Zamiast niego odpowiedział głos rozlegający się z tyłu sali. Ewidentnie przepity, choć to akurat było całkiem na miejscu. — W gaciach se poruszaj!

Jedno tłumione rżenie i mnóstwo drobnych parsknięć rozległo się po izbie. W razie, gdyby się odwrócił i rzucił okiem, to i tak nie zauważyłby niczego niezwykłego. Każdy sobie, nikt się nie przyznawał, z nosem w misce kuflu, czy garncu z gorzałką. I tylko szmery narastające, ilekroć się odwrócił.

— Mogę sobie przypomnieć — zaoferował po chwili gospodarz. — Tylko zgubiłem tu gdzieś monetę. Złotą, do pary. Oj wciórności, ja durnowaty nieborak. Gdzie ona mogła się podziać. Nie widzieliście jej może? — Całość została wypowiedziana przez niego jednostajnym, nosowym głosem, z mimiką porównywalną do tej przystającej zydlowi, na którym indagujący wielgas właśnie siedział. Z nieporuszoną twarzą oraz nieruchomymi oczami, które jakimś cudem nie mrugały pomimo snującego się nieopodal dymu. Nawet jeżeli staruchowi nieobce było pojęcie ironii ani myślał nadwyrężać swojego talentu aktorskiego. Zgodnie z zasadą, że jeżeli jesteś w czymś dobry, nie rób tego za darmo.

Stary chytrus zmrużył swoje małe, załzawione oczka, z których poza nadającej im blasku chciwości, nie wyczytałbyś więcej niż ze ślepi przyniesionej przez przypływ martwej mątwy. A ten blask właśnie jakby przygasł.

— To idź — stwierdził niewzruszony staruch, który pozostałby pewnie takim, nawet gdyby ktoś właśnie wpadł tu z ulicy, wrzeszcząc, że przez miasto walą dwie chorągwie Czarnych. Na smokach. — Niech Ogień oświetli ci drogę — dodał, okrutnie ziewając okropnie nieelegancko i szczerbacie, tak zmęczyła go ta konieczność złożenia tak długiego zdania i ten rzadki dla siebie przejaw religijności. A to jeszcze trzeba było dolać piwa. Choć to ostatnie, trzeba było mu przyznać, uczynił bez ociągania, napełniając opróżniony po części dzbanek, nową i spienioną zawartością. Jasnym było, że jeżeli mu się nie zachce, to za resztę z poprzedniej monety nie zrobi niczego poza dolewaniem. I olewaniem. Przybysz nie mógł tego wiedzieć, ale jeżeli staremu Dietere została jeszcze jedna cała para jaj, to pewnie dawno zastawił ją po jakimś lombardzie lub nie nosił ze sobą, by mu jej przypadkiem nie ukradli.

Szczęśliwie dla niego, na świecie nie brakowało wiedzących. Czasem nawet takich, którzy posiadaną wiedzą skłonni byli się podzielić.

— Robisz to źle — równie nagle co bezceremonialnie oznajmił zarośnięty typek przysiadający się obok niego, przy szynkwasie. Głos miał beznamiętny i chłodny tak, jak serwowane tu piwo nigdy nie będzie. Ubrany był w ciemny, zakurzony płaszcz, skrywający inną długą przyodziewę. Spod skołtunionej brody i długich, opadających na twarz nieumytych przynajmniej od wczoraj trudno było dostrzec cokolwiek, co dałoby się zidentyfikować jako czyjąś twarz. Tym bardziej, że przemawiał do niego profilem, nie odwracając się ni o cal.

— Przyjezdny. — Słowo nie było pytaniem. Mimochodem i gestem dał znać pierdzielowi po drugiej stronie szynku, że dla niego to samo. Kilka monet, znacznie podlejszych wylądowało na blacie obok nieruszonej przez nikogo korony osiłka. — Redan? Czy inny? — Miał dziwny akcent. Trochę jakby elfi, choć zdecydowanie twardszy, ale też nie skelligijski. Ten Chors poznałby od razu.

— Ja takoż— przytaknął, wkładając nieco wysiłku, by nie kaleczyć tych słów, odbierając własny kufel, by z miejsca przysysać się do niego i opróżnić w czterech, chciwych łykach. Z samego wyrazu twarzy nie sposób było dociec, czy udzielona odpowiedź go zadowala, ale nie wyglądał też na zdenerwowanego, nawet jeśli udało mu się wyłapać ironię mięśniaka. — Ale będący tu dłużej od ciebie.

Puste naczynie stuknęło o blat szynkwasu, spoczywając na nim do góry dnem. Rozmówca Chorsa obrócił się ku niemu, świecąc czymś więcej niż tylko profilem. Para ciemnych oczu posłała mu spojrzenie spod nawisu nieporządnych kosmyków. Wbrew pierwszemu wrażeniu był młodszy niż wyglądał. Zmarszczki, które nosił pod oczami, były stosunkowo świeże, podobnie jak pokrywająca twarz opalenizna. Odznaczał się też nosem, prostym, niezaczerwienionym ani niezakatarzonym, co w tutejszej okolicy mogło uchodzić za szczególnie dystynktywne. Przysiadając się, przywlókł ze sobą lekki powiew niezadymionego powietrza, co wskazywało, że przygnało go nie z głębi sali, a raczej spod drzwi lub nieszczelnego okna.

Nieznajomy wysłuchał skargi osiłka. Jego lewe oko, jako jedyne widoczne, w przeciwieństwie do drugiego, zasłoniętego kaskadą niegdyś ciemnych, obecnie rozjaśnionych przebywaniem na słońcu włosów, wykazywało zrozumienie, jednocześnie błądząc po wnętrzu sali. Przez moment widać było na jego facjacie coś w rodzaju uśmiechu, choć efemeryczny charakter tego grymasu mógł się wielgasowi wyłącznie przywidzieć. Zwłaszcza w obecnym zaczadzonym zaduchu. Tak czy inaczej wyglądał jakby przyjmował jego słowa do wiadomości i świetnie rozumiał, że stawianie o którym mówił było jedyną formą stawiania preferowaną przez miejscowych.

— Twarz staruszka Dietere... — zaczął powoli, nie odwracając utkwionego w izbę/rozmówcę wzroku, ewidentnie mając na myśli pokrakę po drugiej stronie szynkwasu, na co wskazywał nieco przytłumiony głos — Spotykała już gorsze rzeczy niż twoje kułaki — wyjaśnił, z grzeczności dla tutejszych reguł nie dopowiadając, że przynajmniej jedna z tych rzeczy miała miejsce zaraz po urodzeniu. Wpierdol nie raz i nie dwa był dla dziadygi tym samym, czym dla uczciwie pracującego człeka dzień powszedni. Poniedziałek, dajmy na to. Tyle, że tutaj nie tykał go nikt i nie wiada czy bardziej z obrzydzenia, czy z szacunku, który wypracował sobie tym, że jego zwyczajowo przydługi jęzor zapodziewał się gdzieś dokumentnie przy każdym nalocie straży.

— Wolę kobiety — zażartował w odpowiedzi na pytanie, odliczając kolejne cienkie monety z rozsypanego stosu, kolejno przesuwając je na drugą stronę drewnianej lady, po chwili namysłu odwracając opróżniony kufel i stukając nim dla zwrócenia uwagi niedawno obgadywanego Dietere, któremu właśnie udało się zadrzemać na stojąco. — A jałmużny nie przyjmuję. — Pozwolił, by napełniono mu pękaty kubek, przytrzymując go za ucho.

— Tu jest Novigrad — zwrócił się do niego bez przesadnej poufałości, przysuwając sobie naczynie z cholernie spienioną zawartością. — Tu nie dają niczego za darmo, nawet po łbie. Bandyci noszą dublety, a kelnerzy Est Est. Lokalna hołota ma swój honor, taki który kładzie w gównach ten rycerski. — Upił kilka łyków, odstawił. Zamieszał tym, co zostało, smutno orientując się, że mniej niż połowa. — Standardowo, nie lubi się też przyjezdnych. Zwłaszcza takich, którzy przychodząc do gospody na Starówce, pytają o portowych, z którymi jest kosa. Nie spodobasz się, to zrobią ci kawał i polecą szukać szczęścia w „Albatrosie”. A tam, inaczej niż tutaj, nie ma paktu i burdy idą na sprzęt — Zatrzymał spojrzenie na nabijanej pale, którą Chors miał zawieszoną przy pasie — Nie taki. Ostry. — Podsumował spojrzeniem. Na tyle wymownym, by nie musieć uzupełniać. — Pogadać zawsze zdążymy — zgodził się, macając po kieszeniach swojego płaszcza. — Na początek możemy na przykład o tym, czy zdarza ci się w coś grywać. Mogą być nawet kości. Bo tym tutaj — Zatoczył głową szerokie koło, mając na myśli porozsadzany po sali ogół — Za cholerę. Zwłaszcza ze mną.  Jeśli tak, nie chowaj korony, przyda się jeszcze.

Dno zauważył Dietere, bez słowa napełniając oczyszczony do goła dzbanek. Gdyby brać pod uwagę obiektywną jakość serwowanego tu chmielowego cienkusza, korona powinna zwrócić mu się po trzydziestej dolewce.

— Możliwe, nie mnie oceniać. Jak wspominałem, wolę kobiety.— Rozmówca wzruszył ramionami, bardziej skory do odgrzewania niedawnego dowcipu niż do podjęcia arbitrażu przy fizjonomicznej komparatystyce obydwu jegomościów. Zresztą nie tylko to musiał powtórzyć w tej rozmowie. — Nie ma. Nic. Za. Darmo — oznajmił dobitnie, podkreślając każde słowo osobno. — Nie znają cię tu. Bez znaczenia czy dobrze, jeśli tylko na własny rachunek

— Zdrowie — wzniósł krótki toast za ostatni łyk w swoim kuflu. Odstawiając go, obrócił się nieco, by wysłuchać dalszej części opowieści awanturnika, jak przystało na człowieka obytego, który miał w planach coś więcej niż chlanie i żarcie w milczeniu. Wysłuchawszy, kiwnął głową ukontentowany. Dyskusja utrzymywała się w znanej i lubianej mu atmosferze, którą kojarzył nierozłącznie z wykładaniem otwartych kart na ławę.

— Rzadko — zastrzegł natychmiast, unosząc w górę wyprostowany palec — Rzadko nie znaczy nigdy. A to już właściwie połowa całej mistyki hazardu — mówił, gestykulując wzniesioną dłonią, przy jednoczesnym spoglądaniu gdzieś w dal. — Co prowadzi nas do konkluzji. Mówię o ryzyku. Przysiadłem się, bo co mi szkodzi zaryzykować? A nuż wyciągnę na partyjkę. W najgorszym wypadku dostanę po gębie. Spłukany... — skinął na zgarnianą przez Kulawego drobnicę, którą wyłożył na blat — Jestem i tak. A skoro byłeś skłonny zapłacić koronę, pomyślałem, że równie dobrze byłbyś skłonny o nią zagrać.

Obcy spojrzał mu w ślepia, bez lęku, choć i bez wrogości, ściągając przy tym jedną z długich po przeguby rękawic, z którymi nie rozstał się nawet we wnętrzu oberży. Uporawszy się z nią, cisnął ją przed siebie, na szynkwas. Choć z początku wyglądało to, jak wyzwanie, wyciągnięta w kierunku wielgasa prawica rozwinęła wątpliwości co do intencji gestu. — Mów mi Rob.

— Łatwo zapamiętać — przytaknął nowemu kompanowi. Nie skrzywił się pod jego uściskiem, choć po jego zakończeniu dłoń praktycznie sama wyciekła mu z niego na kontuar. — Krócej niż Robert —  wzruszył ramionami, nie zastanawiając się dłużej nad mianami. — Z twojej strony korona, z mojej czas —  stwierdził po chwili namysłu. — No co? Mówią, że to pieniądz. Niech już stracę, bo to w końcu MÓJ czas... Ale nie mam obecnie niczego o mniejszym nominale. Wiesz, bywam w gospodach. W tym mieście będzie ich ze czterdzieści, a ja obskoczyłem większość z nich. Wiem o kogo pytać, jak się zachować, kogo nie wkurwiać, a u kogo załatwić robotę. Jakoś się kręci, rozumiesz.

Na stole pojawił się niewielki skórzany kubek z grzechoczącą zawartością. Chors nie zauważył kiedy.

— Wygląda na niezłą zabawę. —  Wnioskując ze spojrzenia, rozmówca miał na myśli cygaretkę. — Duzi goście, których widuje się w tym mieście rzadko ćmią coś poza tymi... — Zmarszczył czoło, zastanowił się chwilę. —  Fajkami. Sprowadzają to zza morza albo Cesarstwa. Ewentualnie od krasnoludów, ci mają najładniejsze, rzeźbione egzemplarze chodzące po grube korony.  Masz w tym tytoń? Czy coś inszego?

Nie narzucał się z hazardem, choć w trakcie gdy Duży snuł swój dym, na blacie między nimi znalazło się dziesięć kości, prostych i porządnych chociaż nieco wytartych. Po pięć po stronie każdego.

— Masz sporo racji — siedzący na chyboczącym się zydlu, mając przed sobą opróżniony kufel po kiepskich szczynach nie mógł się nie zgodzić.
— Pokerek? — zapytał, a może raczej upewnił się, biorąc pięć kości po swojej stronie do ręki. — Chyba znasz zasady? Miałem kiedyś podstawkę, ale poszła się wałęsać — mruknął niepocieszony, podczas gdy kości potoczył się po blacie.

Szóstka
Trójka
Jedynka
Szóstka
Piątka

— Dzięki, ale z podbijaniem stawki poczekaj do drugiej rundy — skomentował półżartem obecność cygaretki w puli, nie ważąc się sięgnąć po nią w trakcie świętości jaką była dla niego gra. Otwartą dłonią wyciągniętą w kierunku Dużego, zachęcił go do własnego ruchu.

Spoiler:

W realiach „Wiedźmina”? Jasne, że w pokera. Rzuty Roberta możesz podejrzeć tutaj, pierwszy ma id 504636, każdy kolejny o wartość wyższą o jeden.

— Zgrałem kilka talii kart — oznajmił, choć bez cienia przechwałki. — I z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że mają się do kości jak tutejsze dziwki do cen soli w Kovirze. —Kości jego przeciwnika potoczyły się po blacie, zatrzymując gdzieś między nimi. Wynik Chorsa był następujący:

Trójka
Piątka
Dwójka
Czwórka
Piątka

Rob leniwym machnięciem rozwiał dym snujący się nad wynikiem własnego niedawnego rzutu. Ze swoich kości zebrał wszystko poza szóstkami.

— Ciekawy tatuaż. Sluadh ys Muire? Envant ar Skellige, ell'ea? — zagaił, przerzucając trójkę kości, na których wypadły kolejno:

Dwójka
Dwójka
Czwórka

— Dwie pary, z czego jedna wysoka. — podsumował swój końcowy wynik miłośnik kości i znawca kart.  — Całkiem, całkiem. Przerzucasz?

Spoiler:

Przerzuty Roba do wglądu jak w rzucie powyżej. Id rzutów od 504806 wzwyż. Twoja kolej.

Warn podszedł do szynkwasu i zagadnął karczmarza:

-Daj mi piwa i coś do żarcia.

Usiadł następnie przy wolnym stoliku, zbudowanym z kilku starych, niechlujnie połączonych desek. Mebel, jednak jakimś cudem zachowywał stabilność. Niziołek zaczął rozważać swoje położenie. Znajdował się w największym mieście północy, w którym odnalezienie siostry, Maniki i jej męża, Merona było praktycznie niemożliwe. Próbował sobie przypomnieć to co mówili o Novigradzie podczas ich ostatniej wizyty w Keadwen, jednak nie miał za dobrej pamięci. Zastanawiał się co ma teraz robić, nie chciał wracać na bazar, szukanie na ulicach było bezsensowne, nie miał też zamiaru opuszczać miasta. Może znajdę sobie jakąś robotę, pomyślał, znam się trochę na stolarce, a tu na pewno potrzebują chętnych rąk do pracy. Te rozważania przerwało nagle głośne burczenie brzucha. Nadal był głodny, a karczmarzowi najwyraźniej nie spieszyło się przynieść jadła.

Warn podał karczmarzowi 3 monety, za które otrzymał miskę kaszy z mięsem i kufel piwa. Alkohol był nawet niezły, jednak jedzenie okropne. Niziołek bezskutecznie próbował zgadnąć z jakiego zwierzęcia pochodziła potrawa. Nie była to ani wieprzowina, ani kurczak, ani nawet dziczyzna. Gdyby nie potworny głód nigdy by nie tknął tego jadła. Z żalem przypominał sobie pyszne obiady, które przyrządzała mu żona.

Po chwili ostatni kęs mięsa zniknął w ustach Warna. Dopił resztkę piwa i zaczął zastanawiać się co robić. Było coś koło południa stwierdził więc, że przejdzie się po mieście, a wieczorem wróci do karczmy na nocleg. Raźnym krokiem opuścił z radością śmierdzącą gospodę.