Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Karczma została daleko.


Dotyk półelfki był przyjemny, a jej głos czarujący i pewny siebie, dodający otuchy. Choć nie zatrzymało wirującego świata, wpompowało nowe siły w Temerczyka. Nogi ugięły się pod ciężarem, jak tylko stanął z pomocą kobiety. Wykutym w pamięci mięśniowej ruchem pochował swe ostrza na miejsce, lekko gibiąc się przy tym. Wziął głęboki oddech i z niezbyt widoczną na zmęczonej twarzy radością przyjął pomoc. Oparł część ciężaru na rudowłosej, pozwalając się prowadzić z powrotem do karczmy. Milczał. Skoncentrował się na pozbieraniu do kupy sił i myśli. Jedynie na chwilę ściągnął Muihre z trasy, sięgając swój hełm leżący w trawie. Wojskowy dryl był w nim silniejszy nawet od ran.
W stajni udało mu się opanować ciało, stając już o własnych siłach. Widok całej i zdrowie Piwoszki wywołał słaby uśmiech na twarzy Szczura. Klacz była cała i zdrowa, czekając na Griffina. Był też i Matteo, mistrz lutni. Żołdak rzucił krótkie spojrzenie na trubadura, mocując się z przypięciem hełmu do swojego paska i charknął coś na wzór śmiechu.
- A Tobie co się stało? - zadał całkiem szczere, jak na ten moment, pytanie, zamachując się ręka w kierunku rany na twarzy Matteo. Głos temerczyka był zmęczony, a mimo to spokojny. - Kot podrapał czy ki chuj?
Nie czekał na odpowiedź. Nieznajoma nieznającym sprzeciwu ruchem przyciągnęła go do konia i pomogła wdrapać nań. I ruszyła.
Pierwsze szarpnięcie konia wywołało w Griffinie machinalny chwyt kobiety w okół pasa. Dopiero pierwsza fala świeżego, chłodnego powietrza ocknęła Temerczyka, rozwiewają mgłę w jego myślach. Yvonne. Ruda. Jesteśmy wilkami. Ścigać nas? Trzymać się. Wyszczerzył się do siebie, wtulając w kobietę  na tyle, na ile pozwalał cwał. Burza rudych włosów przyjemnie drażniła jego twarz, a zapach nozdrza. Pozwolił sobie pogrążyć się na kilka chwil w myślach, poukładać wszystko to, co się wydarzyło.
Walka z Bestią, jego słowa przed śmiercią. I Yvonne, która mu nie pozwoliła ich wypowiedzieć. Czyżby to wciąż żywy Fitzgeralt coś mącił? Dowie się tego. Jeśli będzie trzeba, odezwie się nawet do Roche'a. Następnie rozmowa półelfki z blond agentką. Nie znały się. Jego wybawicielka była przypadkową osobą. Na świecie istniała jednak sprawiedliwość, przysyłając mu na pomoc tak osobliwe dziewczę. Na moment dopuścił do siebie przemiłe wspomnienie dotyku rudowłosej nim przypomniał sobie jej słowa. Pogoń. Będą nas ścigać.  Nie. Będą ścigać mnie. Skwitował słusznie w myślach. Wiele zawdzięczał powabnej skelligijce, a honor żołnierza kazał się odwdzięczyć. Griffin nie zamierzał pozostawać dłużny. A dobrym początkiem było oszczędzenie Muihre niepotrzebnych konfliktów z ludźmi świętej pamięci Bestii. Szczur sobie poradzi. Nie był tu sam.
Temerczyk przesunął twarz nad prawe ramię półelfki, obserwując zbliżającą się bramę flisacką, jedną z wielu w Novigradzie.
- Dzięki wielkie, nieznajoma. - odezwał się szczerze do kobiety. - Jestem Ci winny o wiele więcej niż tylko podziękowania. Dług, który na pewno spłacę.
Zamilkł na moment, formułując słowa w głowie. Pozwolił zbliżyć się im do bramy.
- Zostaw mnie za bramą, razem z Piwoszką. Ja sobie dam radę, ptaszyno. Mam tutaj kilku znajomych... A Ty. Ty przycupnij gdzieś, trzymaj się nisko przez kilka dni. Nie wychylaj się. Nie powinni Cie kojarzyć ze mną. - westchnął. Chłopaki nie będą szczęśliwi, że uwikłał się w małe gówno. - Za jakiś czas odszukaj mnie. W Passiflorze. Jeśli spotkasz któregoś z moich - przez których oczywiście rozumiał członków Pasów. - powiedz im, że Szczur przesyła czułe pozdrowienia. I zapytaj o mnie. Pokierują Cię dalej.
Pozwolił Niksie wjechać do Novigradu nim skierował dziewczynę do bocznej uliczki, w której spokojnie mógł przesiąść się na swojego konia. Zwinnie zsunął się z ogiera i przejął wodze Piwoszki, stając przy ognistowłosej.
- Griffin, Szczurem zwanym. Do usług. - przedstawił się. Wciąż obserwując pólefkę, nijako zauroczony całą sytuacją ze swoją wybawicielką. Wsunął nogę w strzemię i wciągnął się na swą klacz, usadawiając się wygodnie w doskonale znanym siodle.
- Matteo, dasz radę samemu znaleźć skrytkę, czy przyda Ci się pomoc? - rzucił krótko do trubadura, który, bądź co bądź, jakiś swój wkład w walkę w Rajzie miał. Następnie Griffin skierował się do Muihre, podjeżdzając blisko.
- Raz jeszcze, dzięki. Wiedz, że żołnierz swój honor ma. I jestem Ci winny. Chciałbym jeszcze zapytać się o Twoje imię, piękna ptaszyno.

Ostatnio edytowany przez Szczur (2016-09-09 00:36:54)

- Nie jesteś mi nic dłużny, nieznajomy – uśmiechnęła się lekko. – To naturalne pomóc rannemu, którego ścigają – spojrzała mu w oczy jasnym, szczerym wzrokiem.
Kłamała.
Nie było w tym nic naturalnego, że rzuciła się obcej osobie na pomoc, atakując równocześnie inną równie obcą osobę. A jednak nie był to też przemyślany czyn, nie było w nim żadnego planu czy intrygi. Muihre czuła, jakby wir przeznaczenia zwyczajnie pchnął ją w sam środek tej gmatwaniny i wcisnął wpierw noże w ręce, a potem Szczura.
Wir przeznaczenia? Od razu odepchnęła od siebie tę niedorzeczną myśl, uciekła wzrokiem na bok, przygryzając pełne wargi.
Słuchała słów Griffina i nie wiedziała, co począć dalej, co myśleć. Pozwoliła po prostu kołysać się lekko w kulbace. Milczała.
Nie wychylać się. Passiflora. Szczur przesyła pozdrowienia.
Miasto powitało ich żywym szumem morza i głosów, przebudziło dość drastycznie z rozmyślań, każąc zająć myśli czymś ważniejszym, a mianowicie natłokiem mieszczan, wchodzącym uparcie pod kopyta konne.
Griffin.
- Jestem Muihre – podała dłoń, wymieniając silny uścisk.
Podjechała do Matteo, wymieniając się tym razem poza uściskami również lekkim pobłażliwym uśmiechem.
- Niewykluczone, że jeszcze się zobaczymy - odpowiedziała po krótkim namyśle. - Bywajcie.
Odjechała niespiesznie w głąb tłoczliwego miasta, naciągając szeroki kaptur, kryjąc jasną twarz przed novigardzkim słońcem.

Ostatnio edytowany przez Muihre (2016-12-05 17:55:38)

Dla postronnych sytuacja musiała rysować się przekomicznie. Oto niewielka, mierząca może z pięć stóp w kapeluszu podlotka wiesza psy na zgrai umięśnionych marynarzy, których pot zalewał ich wytatuowane ciała. Wśród naznaczonych czarnym tuszem kotwic i imion wybranek serca z pewnością miało się niebawem pojawić kilka makabrycznych scen, przedstawiających najróżniejsze sposoby ukrócenia krzykadła o te dodatkowe kilka cali. Co jeden to splunął na niewymopowany jeszcze pokład, ktoś zmełł przekleństwo, inny zaś śmiało wymamrotał, co miał w tej sprawie do powiedzenia. Każdy jednak zdawał sobie sprawę, że Albertyna, której wachlarz obowiązków p