Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

— Dobry dzionek, moiściewy. — Otto, żwawy staruszek o wyglądzie dobrotliwego dziadunia, przetarł blat stołu, stawiając przed gościem dwa skórzane kubki oraz dzbanki w tej samej liczbie. Jeden z nich napełniony tym samym trunkiem, którego nie szczędził mu poprzedniego wieczoru i dziś również nie zamierzał, drugi — najzwyklejszym sokiem z jabłek, bystro i snadnie domyślając się, suchości w ustach gościa wywołanej ekstensywnym spożywaniem pierwszego specjału.

— Nie zostaniecie z nami dłużej? — zapytał, ruchem brody wskazując na bagaż, który gość przyniósł tu ze sobą. Oprócz ich dwóch, w gospodzie nie było nikogo, nie licząc dziewki służebnej, która zaniechawszy obowiązków poprzedniego wieczora, dopiero teraz sprzątała kufle i naczynia po wczorajszych klientach.

— Pewno spieszno wam do Novigradu, co? — zagaił przyjaźnie, wycierając ręce w poplamiony fartuch i ruszając wartko, choć z lekkim utykaniem, przez pustą izbę do znajdującej się za szynkwasem kuchni.
— Na bal maskowy?— dodał, wracając z parującym półmiskiem kaszy suto zaprawionej omastą, którą wraz z drewnianą łyżką postawił przed mężczyzną. — Widziałem, że macie kostium wyrychtowany jak na tę okazję. A przed wami był już tu taki jeden, też z maską. Ino mrukliwy jakiś, w ogóle gadać nie chciał. — Otto machnął ręką, czoło, zmarszczone próbą przypomnienia sobie poprzednika Blaine'a, wygładziło się częściowo, pozostawiając na sobie wyłącznie bruzdy wywołane wiekiem i szerokim uśmiechem.

— Trzeba wam jeszcze czego?

— Oj, napiłbym. — westchnął Otto oblizując usta. — Kiej znachorka zabroniła, wielmożny. Zdrowie już nie to, a i gospodarzowi popijać we własnym obejściu nie wypada. Ale radym, że wam smakuje — dodał ucieszony i człapiąc ku szynkwasowi po gąsiorek, zaraz wrócił z powrotem i wziął się za przelewanie doń zawartości dzbanka.

— Novigrad. — kolejne westchnięcie wyrwało się z cherlawej piersi starca. — Było tu zajechać przed wojną,  pewno spodobałoby się wam tedy bardziej. We mnie już umarła miłość do tego miasta. Zresztą... — Oberżysta urwał na moment, nad podziw zręcznie zatykając szyjkę gąsiorka korkiem i podsuwając Pustemu. — Czy u nas w Vizimborze gorzej? Gości a przyjezdnych nie brakuje, tedy wszystko co w świecie szerokim się dzieje wiemy a znamy. A i zabawić się tu też można. I taniej! — dodał unosząc sękaty, powykrzywiany palec.

— Do Novigradu. Tyle powiedział — Otto podjął temat zaindagowany o poprzednika. — Zły był kiedym ochędożywszy jego pokój, ruszył z barłogu jego sakwy z dobytkiem. Taki rankor go chwycił jakby go bez mała giez uciął prosto w nos. — Staruszek pokręcił głową, uśmiechając się nieznacznie. — Za wiele żeśmy nie gadali. Poważny i utuczony jak wieprzek. Od początku widać, że wielkie panisko. A i też się obraził na mnie po tym jak zwróciłem mu uwagę, żeby trzymał łapy z dala od Lijki — stwierdził skinąwszy w kierunku dziewczyny, odliczając z sakiewki dokładnie tyle ile trzeba za gościnę, po czym nieco lżejszą, zwrócił ją gościowi.

— Pytajcie przy bramach! I w karczmach! Oni zawsze wiedzą! — krzyknął jeszcze przez wychodzące na podwórze okienko do oddalającego się gościa po czym zniknął we wnętrzu gospody wracając do uwijania się przy robocie, której w "Rajzie" nigdy nie brakowało.

- Hoho! I to wy mnie nazywacie światowym? Trochę zazdroszczę, panie, bowiem to musi być prawdziwie wolne życie. Gdzieś też żem słyszał o takich jak waść. Globaliści na nich się mówi czy jakoś.
Ech te artysty.
Wojak przywiązał Piwoszkę przy korycie z wodą. Na odchodne zdążył poklepać klacz po szyi, nim skierował się ku karczmie.
- No to waść wykształcony jest. Chociaż gada się, że jak żeście to pięknie ujęli, "żacza młodość", to nic poza piciem na umór. I bałamuceniem dziewek. Nie, żebym uważał to za coś złego.
Szczur uśmiechnął się, bardziej do siebie niż do towarzysza. Ściągnął hełm ze swej łysej głowy i trzymając go w prawej ręce przekroczył próg gospody. Ciepło oraz zapach jadła i alkoholu od razu uderzyły w niego. Ale nie czas, nie miejsce to by móc pozwolić sobie na brak nieuwagi.
Zaraz po wejściu do środka, skupił się na wnętrzu karczmy i jej gości. Przez pierwsze kilka chwil nie zważał na artystę i Otta, wyglądając nieco nieobecnie, szukał Bertrama. W końcu jednak trza było się ruszyć, by nie wyjść na niespełna rozumu.
- Witajcie, gospodarzu. Dobrze znów zawitać w wasze progi. - powitał Otta i ruszył w kierunku wolnej ławy, usadowionej pod jedną ze ścian.
Niewiele się tu zmieniło od jego ostatniej wizyty w "Rajzie", gdy wraz ze swoimi chłopakami z oddziału jechali po raz pierwszy do Novigradu. Zatrzymali się tu i przepili nie małe pieniądze. Jak to wojsko.
Postawił hełm na stole, i ściągając rękawice odezwał się znów.
- Gospodarzu, dajcie no dzban waszego najlepszego piwa. Najlepiej jakby zimne było. Na mój koszt niech będzie. - zrobił krótką pauzę, zastanawiając się przez moment. - Do tego skrzydełka szczygłów w miodzie z pieprzem, trochę sera białego i kilka raków byście na parę wrzucili. I świeży chleb, jak macie.
Nie jadł od kilku godzin. A i kto powiedział, że te całe szpiegostwo ma być na głodnego? Więc zaszalał.
Usiadł ciężko na ławie, opierając kuszę obok siebie, a plecy o ścianę.
- Siadajcie, panie artysto. - wskazał ławę przed sobą. - Napijemy się co nieco.

Ostatnio edytowany przez Szczur (2015-12-02 01:28:41)