Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Przez większość drogi dziewczynie nie zamykały się usta. Mówiła o tym, jak poznała Makrema, jak zabolała ją jego śmierć, i że ma na imię Mirt. W swojej opowieści poświęciła sporo czasu mężczyźnie, który przyniósł jej smutne wieści. Dokładnie opisał koniec życia elfa. A ona chciała się zemścić na kimś, kto bez powodu na środku placyku za fakt bycia innej rasy skazywał na ostateczność. W miarę swojej opowieści, a raczej zbliżania się do Czerwonej Dzielnicy jej twarz robiła się coraz bardziej purpurowa. Aż wreszcie nie wytrzymała, spuściła oczy i zamilkła skrępowana. Koszyk podskakiwał w jej dłoni w rytmie kroków.

Im bliżej znajdowali się paskudniejszej części miasta, tym Mirt bardziej się garbiła i coraz intensywniej wpatrywała w ziemię. Niechętnie też odpowiadała na wszelkie pozdrowienia obdartusów i brudasów, ale także podobnych jej nieludzi. Zadbanych choć biednych. Wreszcie otworzyła drzwi jednego z domów, które zaskrzypiały głośno. W środku było ciemno i duszno. Kręciło się tam więcej osób niż w niejednej karczmie. Izba podzielona była kotarami i sznurami, które zajmowały największą jej część. Gdzieniegdzie powieszono na nich pranie. Mirt skinęła leciutko głową do kilku osób i pospieszyła do schodów, którymi zeszła do piwnicy. Podziemie wyglądało podobnie, jak izba, którą dopiero opuścili. Podzielone ne części, w każdej krasnolud, elf, mieszaniec, zniszczone taborety, rozpadające się meble. Kobieta podeszła do zniszczonej, stęchłej kotary, którą pospiesznie rozchyliła wpuszczając Carvira do środka. Wnętrze było bardzo niewielkie. Brak okien rekompensowała świeca, jedna z bardzo wielu. Ich zapach zwyciężał nawet ze smrodem niemytych ciał. W kącie stał siennik, obok niego taboret, pod ścianą malutka szafka, na której stała miska. W misce było mydło.

- To tu mieszkam - wymamrotała. Nie patrząc na gościa wskazała mu jedyne krzesło, sama skierowała się do szafki, z której wyjęła jakiś pakunek. Usiadła na sienniku i szybko go rozpakowała. Była to malutka, drewniana skrzyneczka.

- To to dał mi Makrem przed wyjazdem. - W jej głosie brzmiały wstyd i skrępowanie. - W środku jest klucz, nie wiem do czego. To prawdopodobnie Makrem wyjaśnił w liście. Tylko... Tylko, że ten list zamókł i nic nie widać.

Wręczyła Carvirovi kawałek papieru. Zapisane na nim słowa były ledwo czytelne. Widać było, że kiedyś układały się one w wiersz, teraz jednak odczytać można było jedynie kilka początkowych liter z każdej linijki. Co więcej, nie zostały napisane we wspólnym, a w Starszej Mowie.

- Nie umiem czytać, ale pewnie i tak bym nie zrozumiała, nie znam tego języka. A co do tego tekstu, to wiem, z kim mógłbyś porozmawiać. Ale możesz też znaleźć kogoś na swoją rękę, co pewnie będzie prostsze.

Spojrzała na niego z wyczekiwaniem. Siedząc na sienniku z podkulonymi nogami wyglądała bardziej na dziecko niż dorosłą kobietę.

Od pamiętnej nocy w Rajzie, spotkania z Bestią i Niksą, minęło kilka dni. Dni, w których Szczur trzymał się nisko, starając się nie wychylać dupy. Kierował nim nie strach, a zdrowy rozsądek. Wolał oszczędzić problemów swoim konfratrom i przeczekać burzę. Co prawda wiedzieli oni o całym zajściu, w nieco innej formie niż to było naprawdę, nie było jednak sensu podejmować zbędnego ryzyka. Rana goiła się powoli i dobrze, przyprawiana odrobiną gorzałki podawanej doustnie. Tylko było kurewsko nudno. Miał może i czas, by pomyśleć o całym zajściu z WSI, ale monotonia go dobijała. Siedząc wciąż w czterech ścianach, Griffin rozważał nawet próbę nauki szczura w "martwego elfa" albo chociaż kości. Fortunnie dla temerczyka, czas zleciał szybciej niż sobie wmawiał. A ponieważ historia lubiła zataczać koło, skończyła się tam gdzie zaczęła. W Passiflorze.

Muszę się ogolić. Kurwa, miałem na to tyle czasu. - Skomentował w myślach swój zarost, oglądając się w lustrze. Który bezczelnie przekroczył dopuszczalne przez niego samego dwa centymetry długości. Szybkim ruchem dłoni poprawił bródkę i wyprostował się, rzucając krótkie spojrzenie w kierunku jednego z tutejszych szatniarzy, Radka. Raz jeszcze pożegnał go skinięciem głowy. Poprawił swój pas i opuścił lokal przez drzwi tuż obok zwierciadła.
Przyjemnie chłodne, wieczorne powietrze uderzyło łysą głowę, niosąc tak upragnione orzeźwienie. Energię, której człowiek potrzebuje po upojnym czasie między kształtami słodkiej Anette. Kierował się w stronę cisawej klaczy. Nim jednak Pas dotarł do swego konia, z krainy marzeń wytrącił go dziewczęcy krzyk i pijackie zawodzenie. Najpewniej znów jakiś palant nie chciał zapłacić panience za usługi. Nie pierwszyzna w kręgach ulicznej prostytucji. A skoro Szczur miał niegdyś swój udział w takowych, postanowił podać pomocną dłoń damie. Lub chociaż zobaczyć, co tam się wyprawia.

Griffin pojawił się w uliczce kilkanaście sekund później. Ocena sytuacji okazała się błędna. To byli klienci, nie klient. I nawet ich rozpoznał. Chujki były z Cidaris, gdzie zaciągnęły się na niewielki slup. Jego kapitan został aresztowany miesiąc temu, okręt skonfiskowany, a załoga rozpełzła się po mieście jak robactwo. Ci zdążyli dać się poznać przez częste nękanie dziewek. Zarówno tych na ulicy, jak i w Passiflorze. W lokalu jednak szybko byli eksmitowani.
Wkurwili go, przeginając teraz pałę totalnie. Scena była nad wyraz oczywista, nie pozostawiała żadnych złudzeń. Szczur nie lubił skurwysynów tego pokroju, zawsze zostawiając powód tejże nienawiści dla samego siebie. Jednak zawsze jasnym było, że takie zachowanie w jego obecności nie przejdzie. Ruszył wartko, zostawiając wyraźny ślad w ziemi. Dłonie skurczyły się w pięści, gotowe do użycia argumentów fizycznych.

Pojawił się tuż za zranionym w twarz Cidaryjczkiem. Jeden z kompanów odwrócił się od dziewuszki, zaskoczony nagłym najściem. Akurat by móc zaobserwować wspaniały moment lądowania prawego sierpowego Szczura na rannym. Rozległ się głośny plask, jakby uderzenie w coś pustego, i trafiony mężczyzna runął niczym kłoda prosto w błoto. Pech chciał, że tym razem nie była to zwykłe mordobicie w tawernie. Zdenerwowali Griffina. Bardzo go zdenerwowali. Reszta towarzystwa zrozumiała do tego czasu, że nie przyszedł tu by ustawić się w kolejce. Obaj puścili Belle, chcąc przejść do walki. Temerczyk nie zwlekał ani jednej zbędnej sekundy. Przeszedł dalej, chwytając najbliższego za głowę i nadgarstek. Z całej siły uderzył swoim celem o ścianę za jego plecami, rozpędzając się własnym ciałem. Otumanionego chłopka ściągnął za kark na kolano i potem dalej na glebę.
Krótki, intensywny ból dał znać o palącej, krwistej linii. Ciągnęła się od pachy prawie po sam łokieć Szczura. Adrenalina jednak buzowała już w żyłach, odciągając ból na drugi plan. To ostatni z trójki, ten najbardziej zorientowany. Widać nie w smak mu męski wpierdol, sięgnął więc po nóż i ciął nim żołdaka. Nie wiedział, jak bardzo go w tym momencie wkurwił.
- Nóż na mnie wyciągasz, kutasie? - ewidentnie temerski akcent zdawał się maskować jego złość. Brązowe oczy jednak krzyczały głośno, że teraz nienależy wchodzić mu w drogę.
Cidaryjczyk najwyraźniej nie posłuchał skrzętnie ukrytej porady w słowach Szczura. Ruszył znów naprzód, zamachując się swym ostrzem po szerokim łuku. Temerczyk był już przygotowany. Uchylił się od ciosu, skracając dystans, i chwycił nadgarstek napastnika. Obrócił go o prawie 360 stopni, wyginając do tyłu aż puści nóż. Puścił, dokładnie w momencie, w którym kolano wylądowało na jego brzuchu. Po kolejnym upadł na kolana, dając Griffinowi założenia dźwigni na trzymaną rękę. Jego noga nacisnęła łokieć, z którego rozległ się cichy trzask po chwili. Niedoszły nożownik zawył w bólu, odwołując się do swoich przodków, godności człowieka oraz matki Szczura.
Reszcie cidaryjskiej kompanii udało się zebrać do kupy. Wciąż nie mogąc ustać prosto, przyćmieni przez ból, przyjęli z goła inną taktykę. Chwycili leżącego za nogi i pociągnęli, wyrywając dzielnego kumpla z uścisku temerskiego wojaka. Spowodowali też kupę bólu nożownikowi, ale nie to było ważne. Głównym założeniem ich planu była ucieczka. Więc zaczęli spierdalać.

W pierwszej sekundzie Griffin wyrwał się za nimi, chcąc wbić im do głowy nieco kultury. Stanął jednak po pierwszym kroku, przypominając sobie o prawdziwej ofierze całego zejścia. Z zaskoczeniem przyjrzał sie dziewczynie, która bez najmniejszych wątpliwości nie była kobietą pracującą w najstarszym zawodzie świata. Delikatne, dziewczęce rysy twarzy. Smukłe kształty ukryte pod prostą suknią. I te oczy. Zjawiskowe oczy. Ich wyjątkowa kompozycja sprawiła, że Szczur pozwolił sobie na sekundę kontemplacji. Przystąpił do niej krok bliżej, opuszczając ręce wzdłuż ciała. Kilka kropel krwi momentalnie spadło na grunt. Poczuł ponownie powracający ból, krzywiąc się przy tym nieznacznie.
- Banda skurwysynów, co? - Chciał się uśmiechnąć, ale nie wyszło. Wyszedł za to syk bólu, który rósł z każdą chwilą. - Cała jesteś, ptaszyno?

Ostatnio edytowany przez Szczur (2016-09-07 04:07:21)