Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Toussaint. Kraina winem i miodem płynąca. Kraina tradycji i źródło wielu opowieści o rycerskiej cnocie, rozpalające wyobraźnie młodych chlopców i serca dziewcząt. Nie inaczej było i w przypadku barona Alberta Gauthiera de Penthievre-Pouilly. Chociaż ten miał już swe młodzieńcze lata za sobą. Szlachetne ideały jednak były w nim wciąż żywe. Nie dziwota, skoro raptem przed miesiącem wrócił on w rodzinne strony, do Toussaint, po zgoła trzyletniej wyprawie. Nikt nigdy nie zarzucił Albertowi złego wyczucia czasu. Trafił idealnie na koniec lata, a więc najradośniejszy czas w roku w księstwie Jaśnie Oświeconej.

Fakt, że podróż zakończyła się niedawno, przysporzył mu tłumu słuchaczy i słuchaczek wśród gości. Ciekawych świata poza baśniowych księstewkiem. A ten, ochoczo opowiadał. W trakcie jednej ze swych historii, gdy flirt ze wspaniała, jasnowłosą de Launfal, zauważył on kątem oka ich wspaniała gospodynię, panią de Meyorino, zmierzającą ku wyjściu.
Grzecznie przeprosił swą rozmówczynię, puszczając jej krótko oczko na zakończenie i wymknął się za de Meyorino, poprawiając swój granatowy chaperon i ledwo wymijając kelnera z winem, który poplamiłby jego dublet w kolorach rodowych.
Pani de Meyorino już zdążyła przywitać gościa. W swej szarmanckości, postanowił on wspomóc gospodynię i przy okazji przedstawić się. Spokojnym krokiem zaszedł na prawicę de Meyorino, górując nad obydwiema postaciami i obdarzył uśmiechem obie... Kobiety. Gość momentalnie przykuł uwagę barona. I nie dlatego, że była nim kobieta w pełnej zbroi. Ale dlatego, iż znał ją. Przynajmniej tak mu się zdawało. Kilka lat przybyło, ale wszystko się zgadzało. Włącznie z herbem. Czy to możliwe? Przecież nikt nie przeżył.
- Wszystko w porządku, pani Adelo? Widzę, iż zaszczycił nas niebywały gość.
Na brodatej twarzy Gauthiera zagościł ciepły uśmiech, skierowany do gościa. Nadal nie był pewien, jednak radość powoli rozpalała go.
- Pozwólcie, pani, iż się przedstawię. Albert Gauthier de Penthievre-Pouilly, baron Pomerolu. - Ukłonił się on, poprawiając chaperon zaraz po wyprostowaniu - Zawsze rad jestem spotkać szlachetny kwiat rycerstwa. Wybaczcie mi, panie, ale zdążyłem podsłuchać zdanie o ślubach złożonych Jaśnie Oświeconej. I ach, rozgadałem się. Ciężko nie być tak rozmownym, będąc na nowo w rodzinnych stronach. W każdym razie, wydaje mi się, pani, iż my się już spotkaliśmy. Herb rozpoznaję dokładnie, aż dziw bierze. Jednak nie chciałbym zabierać głosu naszej nadobnej gospodyni, pani de Meyorino.
Lekkim ukłonem głowy przekazał pałęczkę rozmówcy Adeli.

Ostatnio edytowany przez Szczur (2016-08-03 21:39:18)

    To był dobry rok, pomyślał z roztargnieniem Franz, patrząc przez okno na rozciągające się aż po horyzont plantacje winorośli domu Meyorino. Nadszedł już wieczór, a mrok począł pochłaniać świat. W polu już dawno nie było praktycznie nikogo; pani rozkazała dać robotnikom z pola wolne od południa z okazji bankietu, który, wyprawiony w przedostatni dzień lata, był wyjątkowy sam w sobie. Tu, w Toussaint, było wiele takich dni. Wyjątkowych i magicznych. Okraszonych starą jak świat tradycją, strzeżoną przez ludzi, dla których ta była nie tylko przyzwyczajeniem, ale niejednokrotnie sensem życia. Wśród krzewów krzątały się więc tylko cztery postacie: stróż Emanuel i jego trzy potężne mastify. Na wspomnienie o nich, przed oczami majordomusa mimowolnie pojawiła się scena sprzed dwóch tygodni, kiedy to musiał wraz ze starym Drazką, pomimo sprzeciwów Emanuela i pani Adeli, uśpić starą, schorowaną sukę, Bernadettę. Zwierze służyło domowi przez tuzin wiosen, a sama pani Adele zaprzyjaźniła się z nim wraz z wprowadzeniem na włości.
      Tak przynajmniej mówiono.

    Zbiory tego roku miały być udane. Gałęzie winorośli już teraz uginały się od ciężaru pęczniejących kiści, a niezagrożone wojną księstewko wydawało się być najpiękniejszym zakątkiem świata. I najbezpieczniejszym.
    Jednak ani plantacje, ani bezpieczeństwo, ani szczęście w domu Meyorino nie było powodem, dla którego Franz rozpatrywał ten rok jako dobry.
   
    Wypatrzył gości już jakiś czas temu. Kiedy tylko zobaczył zbliżającą się do bram opancerzoną sylwetkę rycerza, natychmiast posłał służbę, aby poinformowali panią Adele o przyjściu pierwszego, niezapowiadanego biesiadnika. Wiedział, że tradycja nakazywała, aby pani uczyniła powitanie osobiście. I równie mocno uważał to za idiotyczne.
    Wyszedł ze swojej komnaty, z której miał widok na główną drogę i zszedł na dół. Najpierw odwiedził kuchnię. Machinalnie i całkowicie instynktownie pogonił kucharza i upewnił się, że danie główne jest już gotowe. Potem udało mu się chwycić przebiegającą służkę i wypytać ją o stan wina. Jako, że niewiele na ten temat wiedziała, osobiście  udał się do piwniczki i wykonał szybką inwentaryzację. Powinno wystarczyć, fachowo skonkludował, spozierając w cieniu na ścianę wybrzuszoną dębowymi dnami.
    Potem natychmiast ruszył do stajni, a kiedy wrócił stamtąd usatysfakcjonowany jakością oporzędzenia koni, pozostało mu tylko jedno. Niczym cień, wyłonił się za plecami Adele de Meyorino, której zapach perfum jak zawsze podrażnił jego wrażliwe nozdrza. Franz lubił perfumy pani Adele. Lubił też znajdować się w jej otoczeniu.
    — Niech się łaskawa pani nie martwi — zwrócił się w stronę kobiety w zbroi, skłaniając lekko, splecione dłonie trzymając za plecami. Głos majordomusa był niski i lekko zachrypnięty. Mówił wolno i wyraziście. — Pani przyjaciel będzie w najlepszych, możliwych rękach. Nasz psiarz, Emanuel, z najwyższą przyjemnością się nim zaopiekuje. Jest bardzo doświadczony i zna się na swoim fachu, zaręczam.

W chwilę zebrało się już troje osób i wszyscy zaczęli mówić przez co dziewczyna nieco się speszyła, wycofując o krok. Wilk skrył się - co przy jego aparycji małego niedźwiedzia wyglądało komicznie - za znane mu rycerskie bigwanty, łypiąc tylko jasnymi oczami to na Adelę, to na Franza. Zupełnie, jakby rozumiał o czym mowa i nie chciał spędzić nocy z trefionymi kundlami wielmożów.
- Wątpię, by gdziekolwiek z wami poszedł. Bez urazy, panie Franz - uśmiechnęła się delikatnie w tej niezręcznej sytuacji.
Ponownie spojrzała na Adelę.
- Nigdy nie sprawiał problemu ani w karczmach, ani na królewskich dworach. Księżna go uwielbia... Jednak nie chcę nadużywać gościny i mojego wiernego towarzysza zostawię w ogrodach, by strzegł na czas hulanki twych włości, pani.

Gdy baron podał swe ramię zachichotała wesoło.
- A co mi tam - podjęła podane ramię ochoczo. - Trochę nie przystoi rycerzowi iść pod rękę, ale przecież nie odmówię komuś, kto walczył pod Brenną - jej głos załamał się jakby przez chwilę, zaraz jednak powstrzymała niemiłe ukłucie przywołane wspomnieniami z bitwy. - Daleką drogę miał pan do przebycia na tę uroczystość? - z wesołym uśmiechem zaczęła zwyczajowy wstęp do luźnej rozmowy.

Nim zamknęły się za nimi drzwi, obejrzała się jeszcze za Bestią. Ten usiadł przy wejściu, odprowadzając ją uważnym wzrokiem jasnych oczu.
Trzasnęły drzwi, wilk zawył cicho.
Bestia zniknęła w mroku.

Ostatnio edytowany przez Muihre (2016-08-03 20:47:04)

W Toussaint istotnie trudno było o weselszą porę. Długie, przesycone zapachem róż i wina wieczory, byłyby w stanie wprawić w beztroski, birbancki nastrój nawet krasnoludzkiego poborcę podatkowego, zwłaszcza że pogoda dopisywała. Słońce zachodziło już za pagórki, na pożegnanie otulając porośnięte zbocza pledem swych promieni. Raz tylko, w pobliżu starej Meyorino, zdawało się, że coś błyska. Grupa wracających z pola parobków obróciła głowy, spoglądając w tamtym kierunku i nasłuchując grzmotu, który nie nadszedł. Niebo nad winnicą nadal pozostawało czyste, a krzewy z krzątającymi się sylwetkami nie poruszyły się o piędź.

Oczywiście nie licząc piątej, ubranej w długi, podróżny płaszcz odprowadzanej przez szóstą, przypominającą psa, ale nie mogącej należeć do żadnego z mastifów starego Manuela.
Podążające śladem obcego wilczysko warczało, szczerząc kły, podczas on sam, trzymając urękawiczone dłonie na widoku, przemawiał do niego bez ustanku coś czego nie szło usłyszeć z daleka, nie odwracając się do niego plecami i powoli przemieszczając w kierunku tylnego wejścia do posiadłości.

— Foile bleidd — odetchnął z ulgą ciemnowłosy przybysz, spluwając przez ramię i chowając dłonie w jednej z rozlicznych par kieszeni.

Gdy zaproszeni przez gospodynię i majordoma szlachetni rycerze i nie mniej rycerskie damy, znaleźli się już w salonie, zastali go tam pochłoniętego studiowaniem znajdującego się między stołem a kredensem portretu łysiejącego dziadygi, świętej pamięci stryja Archibalda, rodziny ze strony nieco mniej świętej pamięci Brunona Meyorino. Obraz ten, przymocowany niemal na stałe do salonowej ściany otwierał listę udręk i problemów, które prócz winnicy i licznych plotek były gospodarz zostawił swej małżonce w spadku.


— Cead'meal — powiedział przełykając kawałek znalezionego na jednej z mijanych tac kawałka pasztetu z gęsich wątróbek i trufli, zorientowawszy się, że wszystkie spojrzenia zostały naraz skierowane na niego. Akcent nie był jedyną rzeczą, która zdradzała w nim południowca. Blada cera w połączeniu z orlim nosem oraz ciemnymi, zaczesywanymi do tyłu włosami były cechami tak charakterystycznymi, że zakrawającymi na fenotyp.

— Jest może Bruno?

    Kiedy wszyscy weszli do środka, Franz zrobił to samo, podążając za panią Adele, wcześniej zamykając otwarte na rozcież drzwi. Skoro gospodyni wróciła do domu, oznaczało to niejako zakończenie ceremonii przyjęcia, a nikt przecież nie chciał, aby do środka naleciało komarów. Tak to przynajmniej majordomus miał tłumaczyć, jeśli ktoś był gotów zapytać. Szczerze jednak wątpił, by znalazł się ktoś taki. Tak naprawdę zrobił to z nadzieją, że w ten sposób zapobiegnie ponownemu wyjściu złotowłosej Adeli, jakkolwiek naiwnie to brzmiało. A wszystko dlatego, że na zewnątrz świecił księżyc w pełni. Nie byle jaki z resztą.
      Był to niebieski księżyc.
    Niebieskim księżycem nazywano te, które ukazywały się w pełni po raz drugi w jednym miesiącu. Dokoła wiele mówiło się o tym, jak bardzo złowieszcze potrafią być i jakie plugastwo budzą do życia. Pojawiały się tylko raz na około trzy lata. Bardzo rzadko, ale to tylko podsycało wszelakie bajania i sprzyjało rodzeniu się kolejnym. Franz znał niebieski księżyc nie od dziś. Znał też jego prawdziwe właściwości. I bardzo się ich obawiał.

    Okazało się, że w salonie czekał na wszystkich jeszcze jeden przybysz. Był nim ubrany w czarny płaszcz mężczyzna, o charakterystycznych rysach, które majordomus skądś niewątpliwie znał. Zanim jednak zdążył się nad nimi zastanowić, stare przyzwyczajenia wzięły górę i Franz zaczął gorączkowo myśleć, jak ów człowiek zdołał wedrzeć się do środka nie alarmując mastifów i ich właściciela. Cały ten proces zamaskował pod niewyrażającą nic, poza nutą podejrzliwości czającą się w bursztynowych źrenicach, twarzą. W momencie kiedy okazało się, że Adele de Meyorino nie zna czarnowłosego, jej reakcja była zgoła do przewidzenia. Każdy, kto spędził w tych czterech ścianach więcej niż dwie noce, wiedział jak bardzo wybuchowy temperament ta kobieta potrafi mieć.
    I wtedy właśnie Franz sobie coś uświadomił.
    — Za pozwoleniem, pani. — Wszedł w krąg światła. — Ja kojarzę tego człowieka. To Robert, zdaje się przyjaciel Emanuela. Zdarzało mi się widywać ich razem. Nie mam jednak pojęcia, jak udało się mu tu dostać. Ja… — zawahał się, zamilkł, widocznie zakłopotany.

Niski, barczysty mężczyzna o sumiastych wąsach i delikatnych, słomkowych włosach, ciężkim kroku i nabrzmiałej posturze. Łagodny wzrok i cichy, zachrypiały głos. Niewiele wiedział o świecie, a przynajmniej o tej jego części, o której zwykli rozmawiać dworscy goście podczas odwiedzin. Zresztą zdanie takie pachołka jak dworski psiarz nikogo nie obchodziło, co w zasadzie było rzeczą pozytywną -- był zwykłym człowieczkiem, bez obawy o własne życie, albo o cenne włości, albo o zamki, piękne pokoje czy wypełnione po brzegi złotem sejfy.

Emanuel pojawił się w pokoju niespodziewanie, kłaniając się wszystkim obecnym na tyle, na ile pozwalała jego doświadczona chorobą noga. Czekał na przyjęcie nowego chowańca, jednakże ku swemu zdziwieniu zaproszenie zostało odrzucone, wbrew panującym regułom dworskim. Zagryzł zęby i spojrzał otępiale na pana Franza -- obaj wiedzieli, że w ich kręgu była to obraza dworu. Czym niby różniła się zamkowa psiarnia od innych, ba, nawet królewskich! Psy gończe mogły konkurować na najwyższym poziomie z innymi grupami. Ale cóż, fakt pozostawał faktem, że wedle tradycji gościa trzeba było urządzić zgodnie z jego życzeniem. Dworski psiarz pożegnał wszystkich kolejnym, delikatnym ukłonem i wyszedł na dworskie ogrody, by zająć się swoimi pociechami.

Ciemność ogarnęła już całe zbocze zamkowe. Pachniało niedawno zasadzoną lawendą, wiał ciepły, przejmujący wiatr. W lawinie lasów można było dojrzeć małe, nietrwałe światełka domostw, powoli gasnące jedno po drugim. Nie każdy miał szansę i pieniądze, by uczestniczyć w zabawach święta, albo też i nie każdy musiał chcieć. Co człowiek, to inny. Co człowiek, to gorszy, bardziej obcy. Ale o tym się nie mówi, bo bajkowe Toussaint stoi otworem dla każdego. Pytanie tylko, który to był otwór. Księżniczka z bajki mogłaby się bardzo zawieść.

Zagwizdał śpiewnie, a gdy już usłyszał tupot łap i ciężkie, zwierzęce oddechy swoich psów ruszył w kierunku przybudówki w ogrodach, gdzie pracował. Przyjdzie, nie przyjdzie, co za różnica - myślał Emanuel - Poczuje zapach kolacji, to może i się skusi. Chociaż cholera wie, co taki wilk zwykł jadać. Pażyjem, obaczym.

Nie chciała się dzielić swoimi przeżyciami. Być może powodem było nieodpowiednie miejsce, lub nieodpowiedni słuchacz. Jak na dżentlemena przystało, nie drążył tematu ani nie dociekał. A i sama dama była raczej twardą osóbką. Przetrwać to co ona i jeszcze wyprawić się w góry Amell. Uśmiechnął się szeroko, słysząc pytanie.
- Ach, pani. To co zwykł ślubować rycerz Jaśnie Oświeconej.
Zerknął w kierunku małego tłumu, stworzonego przez de Meyorino, Franza i nieznajomego. Baron nadstawił uszu, mimo to spokojnie kontynuował.
- Życie i godność Xiężnej zawsze bronić. Poddanych bronić, niczym Jaśnie Oświeconej. Przeciw złu i występkowi stawać. Niesprawiedliwości nie tolerować. Cnót rycerskich przestrzegać. - wyrecytował dumnym głosem. Jedynym, jakim możesz uświadczyć od rycerza z Toussaint gdy mówi o tradycji. Przed dłuższym wywodem powstrzymały go jednak kłopoty. Nie jego, a pani de Meyorino z gościem nieproszonym. Uniósł dłoń w geście pauzy i przeprosił rozmówczynię skinięciem głowy. Poprawił swój wykwintny chaperon, pamiątkę z jego podróży, i przestąpił kilka kroków, dołączając do kręgu rozmówców. Tuż za panią Adelą.
- Pani de Meyorino? Jakieś problemy?
Jak na rycerza przystało, należało ratować damę w opałach. Nie ważne jakich.

Ostatnio edytowany przez Szczur (2016-08-12 13:28:39)

— Nie robi — przyznał ciemnowłosy jegomość, patrząc nie na gospodynię, a na przywołanego ich rozmową rycerza, palącego się do znalezienia pretekstu, by uczynić zadość którejś z lokalnych tradycji, a jemu samemu uczynić coś zgoła gorszego. — I nie ma najmniejszej potrzeby występować przeciwko panu Corbellowi — dodał spokojnie, nieznacznie zadarłszy głowę, by objąć tego którego nazywali Baronem Albertem od stóp do chaperonu, szybko kalkulując coś w myślach. Po jego marmurowo nieruchomej twarzy  nie sposobna było się domyślić jaki wynik wyszedł mu z tego równania, ale ryzyko było wkalkulowane w stawkę, skoro zdecydował się grać dalej. Tym razem, już w otwarte karty.  — Obawiam się, że wbrew legendom i podaniom, tego czego szukam nie znajdę po drugiej stronie tęczy. A szukam złota, pani Meyorino. Złota, które Bruno, pani nieodżałowanej lecz serdecznej pamięci mąż był zobowiązany mi zapłacić. Witaj, Manuelu. — Ostatnie słowa skierowane były do stróża, który przelotnie nawiedził pokój, natychmiast, jak to miał w zwyczaju, wycofując się do swojej przybudówki. Równy gość z tego Manuela, powinien wpadać częściej.

Robert zatrzymał wzrok na wyciągniętej dłoni o pozłacanych paznokciach, dostrzegając też szybsze ruchy wachlarza oraz przebłyski tego jaki wyraz przybiera skrywana za nim twarz. Oblizując blade, wąskie wargi, sięgnął do jednej z kieszeni po ciężki, wykonany z mosiądzu ozdobny klucz, wyciągając  go na światło świec i kominka.

— Oczywiście, już oddaję. — Wyciągając go w kierunku kobiety, w połowie drogi, obrócił go w dłoni, zręcznym i szybkim ruchem sprawiając jego zniknięcie i pojawienie się na jego miejsce pestki śliwki, która zostaje ostatecznie wręczona gospodyni. — Byłbym zapomniał, zanim to  zrobię muszę pani pokazać coś innego. — Ręka przybysza na powrót zaczęła nurkować po kieszeniach, przetrzepując je w systematycznych poszukiwaniach, zakończonych wydobyciem niewielkiego, przewiązanego rulonu. W jednym płynnym pociągnięciu, pozbywając się krępującej go tasiemki, Robert Corbell, Dożywotni Honorowy członek Beauclerskiego Towarzystwa Gwintowego rozwinął dokument tuż przed oczami pani domu.

Dokument będący w istocie wekslem, wskazujący Roberta Corbella jako jego reminenta, podpisany znanym jej charakterem pisma, oraz opatrzonym pieczęcią ich domu, Opiewający czterysta florenów, kwotę za którą dałoby się kupić mały onager i opłacić obsługującą go załogę na miesiąc.

A więc wierzyciel. I z pewnością nie z Toussaint. Tylko takie typy były w stanie wparować bez pardonu w Święto Kadzi, pomijając wszelkie zasady kultury. Brew barona drgnęła ledwie zauważalnie, gdy ten wpatrywał się w pestkę leżącą po środku dłoni pani Adeli. Kolejny magik. Aż mu przypomniał pewnego wydrwigrosza... Zagwozdką był jednak weksel. Gauthier nie był w stanie określić, czy podpis jak i pieczęć są oryginalne. Lata podróży i osobista niechęć do spraw urzędniczych sprawiały, że nie był pewnym źródłem informacji na te tematy. Jednak pani de Meyorino powinna być w stanie to określić. Umowa rzecz święta. Tak samo jak tradycja i kultura, której Dożywotniemu Honorowemu członkowi Beauclerskiego Towarzystwa Gwintowego najwyraźniej brakowało. Postanowił działać. I stanąć po stronie gospodyni. Nawet, jeśli miało zrobić się jeszcze goręcej od upału na zewnątrz.
- Widzicie, panie Corbell. W Toussaint przykładamy dużą wagę do tradycji i dobrych manier. Umów również, rzecz jasna. Święta rzecz. Nie godzi się jednak nachodzić damę w tak nonszalancki sposób, w święto i do tego domagając się pieniędzy. - Albert Gauthier de Penthievre-Pouilly wyraził swoje zdanie, w pełni naturalnie opuszczając ręce wzdłuż ciała. Warto było być gotowym.
- Wspaniała sztuczka, swoją drogą. - skomplementował oschle transmutację klucza w pestkę - Będąc w Novigradzie poznałem pewnego barda. Elfa, ale to nieważne. Potrafił podobne czary. Chociaż charakter miał nieznośny. W łysej na znak buntu głowie tylko fisstech, alkohol i hulanki. Hazard zdaje się też. Jedni zrzucali to na jego chorobę psychiczną, inni na zaburzenia emocjonalne. - Wstrzymał głos na moment, zauważając brak majordomusa. Służba zawsze potrafiła rozpłynąć się niczym kamfora. Albo faktycznie dobrze znał Roberta i chłodno kalkulujący jegomość był bardziej w gorącej wodzie kąpany, niż by mogło się wydawać.
- Faktem jednak jest, że pewnego dnia pomylił drzwi z oknem. Straszna pomyłka. Nie chciałbym, żeby pan, panie Corbell, popełnił to samo faux pas.

Ostatnio edytowany przez Szczur (2016-08-16 14:27:44)

Dziewczyna zacisnęła pełne usta, widząc zmianę kształtu w dłoni nilfgaardzkiego czarodzieja, spokojnym ruchem położyła drobną dłoń na rękojeści miecza. Jej oddech stawał się coraz płytszy, zdawało się, że przestała oddychać. Krew jednak szumiła miło, subtelnie odznaczając się na skroniach i bladych dłoniach ciemną pajęczynką. Czarna krew?
Poczuła coś.
Poczuła wzrok pełzający wolno po skórze niczym miękki, oślizgły robak. Ledwo utrzymała oczy na kielichu wina, chcąc jak najszybciej zobaczyć obserwatora. Odczekała jednak aż uczucie obcego wzroku na skórze zelżało, wtedy spojrzała za znikającym szybko majordomusem. Zmarszczyła lekko brwi, zastanawiając się chwilę.
Adela i niechciany przybysz wyszli. Chciała wpierw podążyć za nimi, by chronić panią domu, uznała jednak, że ewidentne widoczne jest kto kogo prowadzi i kto ma nad kim przewagę. Przynajmniej na tę chwilę.
- Dziwna sprawa - skomentowała krótko w stronę barona, marszcząc lekko mały nosek. - Miejmy nadzieję, że już zakończona.
Odłożyła pusty kielich, sięgnęła po kolejny. Uwielbiała wszelkie trunki, a najbardziej wino.
- Zdrowie Adeli de Meyorino, niech życie jej opływa w miód i wino! - wzniosła obyczajowy toast, po czym zatopiła blade usta w krwawej toni, oddając się rozkosznej symfonii smaku, zapachu i ciepła rozchodzącego się po ciele.
Afrodyzjak delikatnie łechtał rycerską duszę, pieścił zmysły. Świat piękniał mimowolnie, choć do alkoholowego otumanienia było kobiecie bardzo, bardzo daleko. Taki to już rycerski żywot.
- Opowiedz mi coś o sobie więcej, baronie Gauthier - skierowała się ku rozłożystej sofie, usiadła. - Miło się Ciebie słucha.

Twarz Roberta, dotychczas niezmiennie kamienna, zaczęła kruszeć niczym zdany na nieubłaganą łaskę wiatru i morza skalny klif. Nienaruszony od frontu, choć zapadający się od wewnątrz, stopniowo i metodycznie pochłaniany przez ogarniające go wzburzone fale.
Delikatne zarysowania w kącikach warg, ledwie zauważalne drżenie powieki, zbyt mocne zaciskanie dłoni. Każdy ze znaków spiskował przeciw niemu, lecz tym który go wydał, był błysk odbijający się w nieporuszonych tarczach tęczówek barwy polerowanego brązu. Corbell wyglądał tak jakby chciał krzyczeć a ktoś zaszył mu usta. Jak gdyby w trakcie trwania zakrapianego bankietu utknął na przeludnionej sali tanecznej bez ubikacji.

Długie pasmo włosów przesunęło się jak żywe w wyciągniętej rękawicy. Wypuszczając je, dłuższą chwilę obserwował jak wije się i zakręca na kamiennej posadzce. Podsumowując ten widok siarczystym, wypowiadanym w myślach przekleństwem, uniósł spojrzenie na matkę znajdującego się w śpiączce ciała. W jego spojrzeniu był żal. Szczery i spowodowany faktem niezasięgnięcia informacji przed najściem winnicy w celu odebrania starego długu. Lenistwo było pretendentem do zaszczytnego tyłu jego głównego grzechu bronionego nieustępliwie przez zamiłowanie do hazardu.

— Umawialiśmy się, że dziecko przeżyje. — Nilfgaardczyk przełknął ślinę, odstępując od naturalnego sarkofagu — Ametyst powstrzymuje klątwę. Ale z jakiegoś powodu dziewczynka pozostaje w letargu i cierpi na dosyć osobliwy efekt uboczny. Nie mam pojęcia dlaczego tak się dzieje, nie moja specjalizacja. Wykonanie sekrecji i uaktywnienie kamienia zleciłem postronnemu specjaliście.

Corbell nie kłamał, choć wielka rosła w nim ochota, by zaprzeć się w żywe oczy, że miał cokolwiek wspólnego z z tym wszystkim i wiedział co właściwie się tu wtedy wydarzyło. Jego pamięć zresztą, nie tak świeża jak przypuszczała Pani tej winnicy, nosiła mgliste jeno wspomnienie tego dnia przed wieloma laty gdy Bruno wezwał go do siebie po raz pierwszy, powierzając rozpoznanie i ekspertyzę. Których, koniec z końców, ostatecznie się podjął, choć dawny druh nie ułatwiał mu pracy, ukrywając przed nim detale całej sprawy, a wciągając do konspiracji jedynie ich lokaja. To co udało mu się podsłuchać dotyczyło wycieczki w góry i znajdujących się tam ruin. Działając niemal na ślepo wdrożył standardową procedurę, korzystając z pomocy i usług lokalnego druida, który dostarczył mu materiały na sarkofag.

— Jak długo już tu leży? — Zapytał na głos, przypominając sobie, że okres regeneracji i snu został wyliczony na niecałe pół roku i miał upłynąć z końcem zimy. Mimowolnie licząc na palcach zamarł w połowie rachunku, konstatując, że albo dziecko od zawsze było na tyle wyrośnięte, albo to on musiał się w ostatnim czasie zestarzeć i skurczyć.

-Do ostatniego tchu – szepnęła, ponownie zatapiając blade usta w krwawym trunku.
Słodycz ambrozji jak zwykle przyniosła delikatnie spływające ukojenie i uczucie zanikającego zmęczenia. Kobieta odłożyła kielich i oparła się wygodnie.
Uśmiechnęła się lekko, słysząc o wiedźminie, czując mocne ukłucie na samą myśl o tych, których spotkała, ukłucie ostre niczym puginał zatopiony po jelec w miękkim ciele. Cała beztroskość, jaka na ułamek sekundy ją opanowała, zniknęła w jednej chwili.
- Przepraszasz, a jednak decydujesz się zapytać - uśmiechnęła się, zaciskając pełne usta. – Było tak, jak często bywa na takich wojnach. Byliśmy na przedzie, otoczyli nas i wyżęli – ucięła nagle, choć głos miała spokojny i twardy. – Wszyscy, którzy byli mi wtedy bliscy zginęli. Poza moim ojcem, którego tam nie było.
Podziękowała w myślach majordomusowi, który przerwał rozmowę w miejscu, w którym zapewne przyszłoby jej usłyszeć kondolencje. I ponownie przeklęła dzień, w którym to zginęła jej kompania, sięgając po ciasteczko i zatapiając go w miękkich ustach. Po chwili ocknęła się z zamyślenia i uśmiechając się delikatnie do Franza, podziękowała za przekąskę.