Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Toussaint. Kraina winem i miodem płynąca. Kraina tradycji i źródło wielu opowieści o rycerskiej cnocie, rozpalające wyobraźnie młodych chlopców i serca dziewcząt. Nie inaczej było i w przypadku barona Alberta Gauthiera de Penthievre-Pouilly. Chociaż ten miał już swe młodzieńcze lata za sobą. Szlachetne ideały jednak były w nim wciąż żywe. Nie dziwota, skoro raptem przed miesiącem wrócił on w rodzinne strony, do Toussaint, po zgoła trzyletniej wyprawie. Nikt nigdy nie zarzucił Albertowi złego wyczucia czasu. Trafił idealnie na koniec lata, a więc najradośniejszy czas w roku w księstwie Jaśnie Oświeconej.

Fakt, że podróż zakończyła się niedawno, przysporzył mu tłumu słuchaczy i słuchaczek wśród gości. Ciekawych świata poza baśniowych księstewkiem. A ten, ochoczo opowiadał. W trakcie jednej ze swych historii, gdy flirt ze wspaniała, jasnowłosą de Launfal, zauważył on kątem oka ich wspaniała gospodynię, panią de Meyorino, zmierzającą ku wyjściu.
Grzecznie przeprosił swą rozmówczynię, puszczając jej krótko oczko na zakończenie i wymknął się za de Meyorino, poprawiając swój granatowy chaperon i ledwo wymijając kelnera z winem, który poplamiłby jego dublet w kolorach rodowych.
Pani de Meyorino już zdążyła przywitać gościa. W swej szarmanckości, postanowił on wspomóc gospodynię i przy okazji przedstawić się. Spokojnym krokiem zaszedł na prawicę de Meyorino, górując nad obydwiema postaciami i obdarzył uśmiechem obie... Kobiety. Gość momentalnie przykuł uwagę barona. I nie dlatego, że była nim kobieta w pełnej zbroi. Ale dlatego, iż znał ją. Przynajmniej tak mu się zdawało. Kilka lat przybyło, ale wszystko się zgadzało. Włącznie z herbem. Czy to możliwe? Przecież nikt nie przeżył.
- Wszystko w porządku, pani Adelo? Widzę, iż zaszczycił nas niebywały gość.
Na brodatej twarzy Gauthiera zagościł ciepły uśmiech, skierowany do gościa. Nadal nie był pewien, jednak radość powoli rozpalała go.
- Pozwólcie, pani, iż się przedstawię. Albert Gauthier de Penthievre-Pouilly, baron Pomerolu. - Ukłonił się on, poprawiając chaperon zaraz po wyprostowaniu - Zawsze rad jestem spotkać szlachetny kwiat rycerstwa. Wybaczcie mi, panie, ale zdążyłem podsłuchać zdanie o ślubach złożonych Jaśnie Oświeconej. I ach, rozgadałem się. Ciężko nie być tak rozmownym, będąc na nowo w rodzinnych stronach. W każdym razie, wydaje mi się, pani, iż my się już spotkaliśmy. Herb rozpoznaję dokładnie, aż dziw bierze. Jednak nie chciałbym zabierać głosu naszej nadobnej gospodyni, pani de Meyorino.
Lekkim ukłonem głowy przekazał pałęczkę rozmówcy Adeli.

Ostatnio edytowany przez Szczur (2016-08-03 21:39:18)

    To był dobry rok, pomyślał z roztargnieniem Franz, patrząc przez okno na rozciągające się aż po horyzont plantacje winorośli domu Meyorino. Nadszedł już wieczór, a mrok począł pochłaniać świat. W polu już dawno nie było praktycznie nikogo; pani rozkazała dać robotnikom z pola wolne od południa z okazji bankietu, który, wyprawiony w przedostatni dzień lata, był wyjątkowy sam w sobie. Tu, w Toussaint, było wiele takich dni. Wyjątkowych i magicznych. Okraszonych starą jak świat tradycją, strzeżoną przez ludzi, dla których ta była nie tylko przyzwyczajeniem, ale niejednokrotnie sensem życia. Wśród krzewów krzątały się więc tylko cztery postacie: stróż Emanuel i jego trzy potężne mastify. Na wspomnienie o nich, przed oczami majordomusa mimowolnie pojawiła się scena sprzed dwóch tygodni, kiedy to musiał wraz ze starym Drazką, pomimo sprzeciwów Emanuela i pani Adeli, uśpić starą, schorowaną sukę, Bernadettę. Zwierze służyło domowi przez tuzin wiosen, a sama pani Adele zaprzyjaźniła się z nim wraz z wprowadzeniem na włości.
      Tak przynajmniej mówiono.

    Zbiory tego roku miały być udane. Gałęzie winorośli już teraz uginały się od ciężaru pęczniejących kiści, a niezagrożone wojną księstewko wydawało się być najpiękniejszym zakątkiem świata. I najbezpieczniejszym.
    Jednak ani plantacje, ani bezpieczeństwo, ani szczęście w domu Meyorino nie było powodem, dla którego Franz rozpatrywał ten rok jako dobry.
   
    Wypatrzył gości już jakiś czas temu. Kiedy tylko zobaczył zbliżającą się do bram opancerzoną sylwetkę rycerza, natychmiast posłał służbę, aby poinformowali panią Adele o przyjściu pierwszego, niezapowiadanego biesiadnika. Wiedział, że tradycja nakazywała, aby pani uczyniła powitanie osobiście. I równie mocno uważał to za idiotyczne.
    Wyszedł ze swojej komnaty, z której miał widok na główną drogę i zszedł na dół. Najpierw odwiedził kuchnię. Machinalnie i całkowicie instynktownie pogonił kucharza i upewnił się, że danie główne jest już gotowe. Potem udało mu się chwycić przebiegającą służkę i wypytać ją o stan wina. Jako, że niewiele na ten temat wiedziała, osobiście  udał się do piwniczki i wykonał szybką inwentaryzację. Powinno wystarczyć, fachowo skonkludował, spozierając w cieniu na ścianę wybrzuszoną dębowymi dnami.
    Potem natychmiast ruszył do stajni, a kiedy wrócił stamtąd usatysfakcjonowany jakością oporzędzenia koni, pozostało mu tylko jedno. Niczym cień, wyłonił się za plecami Adele de Meyorino, której zapach perfum jak zawsze podrażnił jego wrażliwe nozdrza. Franz lubił perfumy pani Adele. Lubił też znajdować się w jej otoczeniu.
    — Niech się łaskawa pani nie martwi — zwrócił się w stronę kobiety w zbroi, skłaniając lekko, splecione dłonie trzymając za plecami. Głos majordomusa był niski i lekko zachrypnięty. Mówił wolno i wyraziście. — Pani przyjaciel będzie w najlepszych, możliwych rękach. Nasz psiarz, Emanuel, z najwyższą przyjemnością się nim zaopiekuje. Jest bardzo doświadczony i zna się na swoim fachu, zaręczam.