Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Burza zerwała się o świcie.

Zerwała się tak gwałtownie, że aż spadła z łóżka. Narobiła przy tym tyle hałasu, że nawet jeśli Gawron do tej pory spał, to teraz nie było możliwości, żeby się nie przebudził. Przeklinając po cichu swoją niezdarność i skierowaną ku niej nienawiść wszechświata, podniosła się pomału i z wielką ostrożnością. Poprawiła koszulę, próbując zachować resztki godności. Wygładziła włosy, zresztą zupełnie niepotrzebnie, bo nie sprawiło to, że przestały sterczeć we wszystkie strony świata.

Po tej dziwnej nocy wiele myśli kłębiło jej się w głowie, ale żadna nie była dość jasna i wyraźna, żeby móc łatwo oblec ją w słowa. Dziewczyna przypominała sobie jak przez mgłę, że obudzili się oboje z Ijonem wśród szalejących piorunów i gadali o jakimś śnie, który przyśnił się im obojgu kropka w kropkę taki sam. Ale teraz zupełnie nie mogła sobie przypomnieć, co to właściwie było. Irytująca właściwość snów.

- Chyba strasznie lało w nocy - wymamrotała smętnie do ziewającego Gawrona, patrząc przez okno na wielką kałużę. Jakieś rozwrzeszczane dzieciaki, pozbawione rodzicielskiego nadzoru, urządziły sobie tam kąpielisko... - Ulewa jak nic. I grzmiało tak, że głowa mi pęka.

Tak tak, Lotto, to od grzmotów, nie od tego wczorajszego pijaństwa. Wmawiaj sobie.

- Pewnie przez to te dziwne sny... Właśnie, słuchaj, co to był za sen? Ten, o którym rozmawialiśmy nocą. To było takie dziwne, takie niesamowite... ale nic już nie pamiętam. Tylko że się bałam i obudziłam się z niego z krzykiem... Nie śpij, mówię do ciebie!

Zasadniczo Lotta dzieliła swoje sny na takie, z których budziła się albo oblana rumieńcem, albo przerażona nie wiadomo czym. Zdecydowanie wolała ten pierwszy rodzaj - niestety dzisiejszego snu nijak nie można było doń zaliczyć.

- Słoń?! - prychnęła Lotta. - Głupi jesteś. To był kot! Taki brzydki, wyszczerzony, o! - zademonstrowała, przybierając odpowiednią minę. Ściągnięte brwi, zmarszczony nos, zmrużone oczy i obnażone zęby. Paskudny kot, jak nic. - Brr, bałabym się takiego naprawdę spotkać, umarłabym chyba...

Wspomnienie drapieżnego kota - choć nie do końca jasne - odezwało się tępym bólem w trzewiach. Takim, co to zawsze towarzyszył pierwotnym lękom. Można było odczytać to jako sugestię płynącą z własnego wnętrza, żeby nie rozpamiętywać, nie pytać, nie drążyć tematu. Można było. Ach, trzeba było. Ale niektórym brak zdrowych instynktów...

- Gawron, no co jeszcze pamiętasz? No? Wyduś to z siebie, powiedz!

Podjąwszy próbę wywiercenia Ijonowi dziury w brzuchu, Burza westchnęła głęboko, bo uświadomiła sobie z bólem, że dzisiejszy dzień nie będzie kolejnym tradycyjnym dniem słodkiego obijania się od rana do wieczora. O nie, dzisiaj mieli robotę. Znajomy Gawrona załatwił im koncert, którym mieli uświetnić jakąś uroczystość zaręczynową. Czyje to były zaręczyny - tego dziewczyna by sobie nie przypomniała, choćby ją żelazem przypiekali. Tyle tylko wiedziała, że ona - przyszła panna młoda - zdawała się raczej pyszałkowata i wyniosła, za to on - jej oblubieniec - mimo wysokiej, zdaje się, pozycji - całkiem równy gość! Pił z nimi w tej gospodzie już trzeci wieczór z rzędu.

- To dzisiaj te zaręczyny nie? - rzuciła Lotta z nadzieją, że jednak jutro, jednocześnie grzebiąc w swoim tobołku i usiłując rozstrzygnąć poważny problem pod tytułem "sukienka szara czy lepiej granatowa?".

Gdyby była mądrzejsza, pomodliłaby się teraz do łaskawej Melitele, żeby nie mieć nigdy w życiu większych problemów niż wybór ubrana. Ale że była głuptasem, to poprosiła tylko z pokorą o odrobinę uwagi ze strony urodziwego brata przyszłej panny młodej podczas przyjęcia.

- Wybrałeś, co będziemy śpiewać?

Prawda była taka, że repertuar mieli ustalić już wczoraj i nawet w końcu się za to zabrali, ale wtedy zapukał do nich przyszły pan młody z butelką wermutu na śliwkach. No i diabli wzięli planowanie, wybieranie i próby.

- Może coś z Jaskra? Może, może, czekaj, zaraz ci powiem, o który utwór mi...

Próba jednoczesnego ubrania się i uczesania, posłania łóżka i znalezienia zagubionych w tym bałaganie jaskrowych "Niedoli miłowania" skończyła się na tym, że Burza zaplątała się tylko we własną do połowy założoną sukienkę (granatową), porozrzucała po podłodze cały swój skromny dobytek i przekopała prawie już doprowadzone do porządku łóżko, upodabniając je do krajobrazu po jakiejś wielkiej bitwie.

- Widziałeś gdzieś tę cholerną książkę?

A była to - trzeba wam wiedzieć - ta sama cholerna książka, która w czyimś śnionym tej nocy śnie została na trawniku przed chramem Melitele, by trafić w ręce Matki Katary. Ale przecież to był tylko sen, prawda?

Gawrona rozpierało wczorajsze żarcie. Ponadto - rozpierała go też duma. Prowadzona konsekwentnie nad samogonem nauka aktorstwa dawała owoce. Twarz ciemnowłosej przez moment naprawdę prezentowała się jak kocia mordeczka. Choć Lotta opisała sierściucha ze snu jak stwora gorszego od cmentara abo barghesta, to balladzista - patrząc wprost na nią - miał wrażenie, że nie widział jeszcze równie uroczego zwierzaka. Rozczochrana i nie do końca rozbudzona Burza posiadała w sobie coś kociego i pierwotnego, czego on nie umiał nazwać w słowach, nawet Starszą Mową. Zresztą - nie próbował. Maszerował z nią przez świat już od pewnego czasu i zdawał sobie sprawę z tego, że nie każdą odpowiedź chce poznać koniecznie. Zamiast komentować zdolności improwizatorskie Lotty rudzielec zaśmiał się cicho i z powrotem skierował wzrok na zewnątrz - przez okno. Patrząc na swoją postać w przeszkleniu zastanawiał się w jaki sposób on sam może zaprezentować mordę słonia... Poczuł na policzkach gorąc rumieńców.


Próba wwiercenia się Ijonowi w brzuch niewiele dała. Westchnięcie Burzy zdekoncentrowało go tak bardzo, że nawet nie próbował zawędrować pamięcią do tego koszmarnego snu. Z każdą sekundą znał go coraz gorzej i spodziewał się za parę godzin zapomnieć o nim do końca. Taką miał nadzieję - nie podobała mu się sposobność wiecznego wspominania mrocznego i groteskowo strasznego obrazu. Ale nie podobało mu się również wiele innych spraw - a musiał na nieszczęście znosić je każdego dnia. Nie podobało mu się - na ten przykład - że dziś czeka go praca. Choć granie na uroczystościach pozwalało łatwo zarobić i nie zmuszało - wbrew pozorom - do forsowania głosu, to Gawron nie przepadał za braniem udziału w takich przedsięwzięciach. Nawet możność darmowego napchania się strawą oraz rozkoszowania wdziękami druhen nie rekompensowała w całości musu obcowania z nawaloną i wrzeszczącą hałastrą z weselnego towarzystwa. Bard lubował się w buchaniu i wrzaskach - ale z trudem tolerował wrzaski skierowane w swoją stronę. Potrzeba uzupełnienia sakiewek oraz uregulowania rachunków zmusiła go do zaakceptowania zlecenia od tamtego kupca. Nie zadowalało go to. Lotta też się wzbraniała - jakoś do czasu obalenia drugiego wermutu. Po trzeciej butelce żadne z nich nie przejmowało się złożoną panu młodemu deklaracją. Trwało to aż do teraz - do momentu otrzeźwienia. 

- To dziś wieczorem - potwierdził smutno - Mnie też się nie chce, ale nie wiem jak długo Zadlast będzie nam jeszcze darował pieniądze za nocleg. I wcale nie chcę się tego dowiedzieć. Trzeba się tam do nich zabrać i pokazać trochę prawdziwego kunsztu. Dla nas to przecież pestka.

Gawron chciał przekonać sam siebie, że zagranie na zrękowinach nie sprawi mu trudności. Patrząc wciąż na lustrzaną powierzchnię okna widział Lottę grzebiącą w torbach. Wiedział, że on też powinien zaraz zacząć gotować się na wieczerzę, ale celowo - z powodu lenistwa - odraczał na razie tę konieczność. Spozierając na Burzę sterczącą z dwoma sukniami przewieszonymi przez ramię uśmiechnął się mimochodem. Radował się podświadomie, że natura zrobiła go facetem i oszczędziła mu takich problemów. Jednak jeden problem pozostawał na rzeczy dla obojga trubadurów. Ijon nie miał zielonego pojęcia, co zagrać na weselu. W uszach rozbrzmiewała mu teraz masa utworów, ale żaden nie pasował.

- Niech będzie coś z Jaskra - powiedział. - Nie szukaj już tego. I tak nic nie znajdziesz w takim bałaganie. Zaczniemy może od Gwiazd nad traktem, bo to znasz na pamięć, a potem się zobaczy. Zawsze można podebrać jakąś balladę od Essi Daven abo zagrać coś swojego. 

Słoneczne światło zaatakowało rudego, zmieniając na parę sekund zaspanego barda w barda niewidomego. Pieśniarz powędrował wzrokiem z dala od okna i odsunął się od parapetu. Przez zasłonę barwnych plamek dostrzegł raz jeszcze Lottę - obecnie zaplątaną we własne fatałaszki oraz pościel. Nie wiedział, gdzie podziała się Jaskrowa książeczka. Biorąc pod uwagę ostatnie dnie - a raczej noce - mogła ona obecnie leżeć gdzieś w karczemnym sraczu. Abo może w Kaedwen. Chcąc mruganiem zniwelować działanie smug światła przed oczami Gawron przestał obserwować zmagania Burzy i przeszedł parę kroków w kierunku swojego siennika. Jakże ogromne okazało się jego zdziwienie, skoro napotkał tam wpatrzoną w siebie kogucią głowę. Potrzebował jednego susa, żeby znaleźć się obok wezgłowia. Podnosząc gwałtownie prześcieradło zrzucił na posadzkę starannie poskładaną koszulę oraz pas od sztanów. Leżąca na materacu lutnia przedstawiała się równie cudownie, co niepokojąco. Ale przede wszystkim - obco. Rzeźbiona w olsze dziecina zachęcała do wzięcia jej w ręce, czego też Gawron ochoczo dokonał.

- Jak to, kurwa? - Bard nie wiedział, co innego może powiedzieć. - To prezent od ciebie?

Ostatnio edytowany przez Hontharon (2015-07-02 17:38:51)

Rozczochrana i nie do końca rozbudzona Burza posiadała w sobie coś kociego i pierwotnego, czego poeta nie umiał nazwać w słowach, nawet Starszą Mową. Do wczoraj.

"H'aerilas"- pomyślał mimowolnie przywołując na powierzchnię świadomości słowo którego nigdy wcześniej nie słyszał ani nie przeczytał. Wicher idący z morza.  "Fhiain"- szepnął cichy głos w jego głowie. Gra słów oznaczająca las i gonitwę w dawno zapomnianym dialekcie. Krótki śmiech bezwiednie wyrwał się z jego trzewi nim obrócił twarz ku swojemu odbiciu wpatrującym się weń oczami, ciemnymi i głębokimi jak tafle nocnych jezior. Obce wspomnienia i towarzyszące im zimno pełzające po karku szybko ustąpiły jednak miejsca rozgrzewającym myślom o dalekich, ciepłych krainach i zamieszkujących je słoniach. Zaraz potem jednak przyszło otrzeźwienie, powrót do rzeczywistości i towarzysząca mu kalkulacja. Z namysłem i kaprysem godnym aktora, ulubieńca publiczności Ijon zastanawiał się nad utworami, które przyjdzie im zagrać na ślubnej uroczystości. Żaden nie pasował  a "Wesele w Bulereyn" i przyśpiewkę o wesołej rusałce i trzech pastuszkach odrzucił z miejsca uznając je za niegodne artysty swojego formatu. Jaskier oraz Essi Daven byli o wiele bardziej wysublimowanym wyborem. I na pewno pewniejszym jeżeli samo towarzystwo również okaże się bardziej obyczajne niż zazwyczaj. A przynajmniej pozostanie takie do trzeciej beczki.

Gdy mężczyzna podniósł lutnię, wrażenie obcości rozwiało się jak niedawny sen. Był obeznany z instrumentami a ten, który trzymał właśnie w dłoniach nie tylko sprawiał wrażenie ale również zdradzał swoje solidne wykonanie z każdym kolejnym dotykiem i wnikliwszym badaniem. Drobny liściasty motyw rozety zakrywającej otwór rezonansowy sugerował elfią robotę podobnie jak brak jakiegokolwiek znaku lub inskrypcji zdradzających zakład lub lutnika.

Trącona przez Lottę struna odezwała się czysto i bez załamań. Rzeźbiona w olsze ślicznotka faktycznie była dzieciną, świeżo wyprodukowaną i nastrojoną.
Względem świeżości, nie można było powiedzieć tego samego o księdze, którą niedoszła adeptka znalazła zamiast swojego ulubionego tomiku poezji. Ciężki zapach preparatów do balsamowania unosił się w powietrzu gdy sztywne strony opadły po sobie ukazując mrowia liter i górujące nad nimi ilustracje o wyblakłych kolorach. Przedstawiające znane jej stwory takie jak topielec, wicht, bazyliszek, utopiec czy południca. Ale również takie jak katoblepas, leukrokota albo scytalus. Ilustracje były proste i bardziej przypominały iluminacje lub ikony niźli obrazy mające zaklinać rzeczywistość w jej zbliżonym kształcie.

Ze strony na której obecnie się zatrzymała patrzyła na nią podobizna czerwonowłosego młodzieńca o lekko spiczastych uszach. Przedstawiona na jednej ilustracji obok osobliwego obrazu lub alegorii wyobrażającej miedzianego węża trzymanego w dziobie przez czerwonego koguta stojącego na ryżym kocie, który to znajdował się na grzbiecie czerwonego psiska. Nieco wytarty, trudny do odczytania odręczny napis znajdujący się pod ryciną głosił "Zgryzota".

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2015-07-06 02:41:30)

- Oddać? No gdzież! Oddawać w żadnym razie, ale powinieneś koniecznie podziękować swojej dobrodziejce! Podziękować bardzo, ale to bardzo gorąco, tak jak to ty już potrafisz... - Dziewczyna zachichotała bezczelnie. W przeciwieństwie do przyjaciela nie miała oporów przed czczą gadaniną, a wręcz przeciwnie, znajdowała w niej upodobanie. - No! A przynajmniej ułożyć jakiś poemacik na cześć jej urody i hojnego serca! Należy jej się!

  Lotta wyszczerzyła się i potulnie zwróciła piękną lutnię Gawronowi. Po prawdzie to nie zamierzała nawet mu jej wyrywać z rąk, chciała tylko dotknąć. Jakoś samo tak wyszło.

  Instrument był niezaprzeczalnie zacnie wykonany i równie zacne dźwięki z siebie wydawał, ale w młodej adeptce sztuki prędko zrodziło się w związku z tym podejrzenie, że teraz mistrz mniej chętnie będzie pozwalał jej ćwiczyć. Jego stara lutnia przeszła już tyle, że pewnie nie było mu jej szkoda dla jej niewprawnych palców, a ta... O, nie trzeba było być bardzo bystrym, by zauważyć, jak niechętnie grajek wypuszczał z rąk tę nową ślicznotkę.

- Znalazłam? Wiersze? Co? Nie. Nie ma ich tu - ucięła prędko, nie wyjaśniając zupełnie, co to za książkę w takim razie przed chwilą oglądała. - Idźmy coś zjeść. O, wiem, pewnie zostawiłam je wczoraj w głównej sali i teraz Zadlast umila sobie poranek czytaniem poezji. O ile posiadł szlachetną sztukę czytania, bo jak tak na niego patrzę, to czasem wątpię... No, chodź już!

Burza wyraźnie próbowała zagadać Ijona, by powstrzymać go przed drążeniem tematu. I - Melitele jej świadkiem - za nic nie umiałaby wytłumaczyć, skąd w niej ta nagła skrytość. Nie zdążyła przypatrzeć się dokładnie książce - obiecała sobie w duchu uczynić to później, w samotności. Nie zdążyła przeczytać, co to za diabelstwo, ów katoblepas czy scytalus. Zdążyła zapamiętać ostatni obrazek, na który rzuciła okiem. "Zgryzota". Nie, nie tę osobliwą piramidę zwierząt - która obiektywnie patrząc pewnie była dziwniejsza - lecz ów niby zwyczajny portret ryżego mężczyzny. Czymkolwiek była wspomniana zgryzota, Ijon z Cidaris wydawał się do niej niepokojąco podobny...

Ale pewnie po prostu dlatego, że był rudy, a Lottę łatwo ponosiła fantazja.

- Zapniesz sobie po drodze te fikuśne guziczki! - Zniecierpliwiona uczennica poety złapała swojego nauczyciela za łokieć i ze śmiechem wyciągnęła go z izby. Następnie wzburzonym z natury spojrzeniem omiotła klatkę schodową, zaś wzburzoną fryzurą - nisko zawieszone belki powały. Które to, nawiasem mówiąc, dawno nie zaznały żadnego innego omiatania. Minęło pół chwili i byli na dole.

- Zadlast, niecnoto, nie znalazłeś aby mojej książki gdzieś pod stołem? - zawołała Burza słodko ze schodów. Próba jednoczesnego  ziewnięcia i zatrzepotania rzęsami w uwodzicielski sposób skończyła się zabawnym grymasem.

Gawron - nie chcąc może wyjść na dzięcioła - bez słowa poniechał dalszego drążenia i ruchem wskazującego palca dał Lotcie znać, że może już pakować się za drzwi. On sam znalazł się za progiem parę sekund potem. Schodząc po schodach i dokańczając zabawę z guziczkami od tużurka - jednorącz, bo drugie ramię ciasno otulało drewnianą głowę kuraka! - poeta niemalże zarąbał czołem o zawieszone nisko bele stropowe. Na całe szczęście, do nabicia guza zabrakło mu paru minimetrów wzrostu. Lub butów z nieco grubszą podeszwą. Sławiąc w duchu oszczędność znanego sobie szewca, Ijon znalazł się wreszcie na parterze. Spozierając na karczemne wnętrze miał wrażenie, że wcześniej ani razu nie stawiał nogi w tej właśnie gospodzie. Fakt faktem - zaprzeczała temu cała gama dowodów oraz ta część rozsądku barda, która wciąż jeszcze pozostawała zdrowa, ale obwieszona kwiatuszkami i barwną mieszaniną bzdetów sala wprawiała go w takie oto przekonanie. Jednakowoż, widząc grubego Zadlasta targającego ławę, nabrał pewności, że gości wciąż Pod Grotem.

- Humor cię nie opuszcza, gospodarzu! Na mnie jeszcze nie czas. Co to, to nie! Mam zasadę stronić od ożenku i mocno się nią zasłaniam. A jak tak sobie patrzę na te zdobienia i bogactwa, to wiem, że jeszcze trochę sobie poczekam. Nie stać mnie przecie na żonę!

Po prawdzie, to Gawron zerkał nie na zdobienia, ale na panią gospochę, która gnąc się dość powabnie próbowała porozwieszać pod powałą pozostałe tasiemeczki oraz kolorowe wieńce. Naładowana małą dawką koleżeńskiego jadu uwaga Zadlasta nie zepsuła pieśniarzowi nastroju, wznoszącego się obecnie na samą górę skalowania z powodu uroczego, strunowego prezentu. Jedno muśnięcie olchowego drewna odegnało od niego dość ponure i smucące rozważania na temat odpowiedzialności, związków oraz stałości w kontaktach z  posiadaczkami szerokich bioder. Nieudana, choć przekonująca próba zainscenizowania złości w aranżu karczmarza dodatkowo go rozradowała. Zwłaszcza ta ostatnia wzmianka o trzeźwości. Znacznie większe działanie na poprawę samopoczucia rudego miała jednak sposobność zarobienia paru koron, za jaką uznawał wieczorne wesele. Biorąc sobie polecenie organizatora do serca, balladzista postanowił, że zacznie gotować się do późnego koncertu od ugotowania sobie paru ziemniaków w kuchcie. Na razie jednak stał i z uwagą obserwował żonę gospodzina, raźno podskakującą gdzieś na drugim planie.

- Zaraz po śniadaniu zaczniemy się próbować, co nie? - Przetransportował wzrok na Burzę, chcąc się dowiedzieć czy stwierdzenie to jest zgodne z prawdą. Nie wiedział bowiem, co zostało zawarte w ich planach na teraz, a nie chciał narzucać dzieweczce żadnego obowiązku. Nie tak działała magia ich duetu.

Ostatnio edytowany przez Hontharon (2015-07-29 20:26:08)

Słysząc pozdrowienie Gawrona i jego odpowiedź gospodarz jeszcze bardziej utwierdził się w dobrym humorze. Kraśniejąc na policzkach zatrząsł się od uwolnionego śmiechu machając w rozbawieniu dłonią jak gdyby opędzał się od wyjątkowo natrętnego krwiopijcy. Stronić od ożenku, a to frant z tego Ijona. Przecież i tak był rudy.

- Jak po śniadanie to do alkierza, akuratnie podejmujemy tam Mistrza Jakerta, naszego pierwszego gościa, będzie dzisiaj na weselu. Zaraz powiem Lidce żeby i dla was coś naszykowała.- Obiecał gospodarz rozglądając się po całym pomieszczeniu z miną architekta nadzorującego pracę nad budową swojego największego dzieła.
Słysząc pytanie Lotty otrząsnął się marszcząc czoło i szybko poruszając wąsami.- A pojęcia, psiamać nie mam szelmy gdzieście się wczoraj szlajali, żonka moja twierdzi, że wyszłaś pierwsza a kawaler Ijon niedługo po tobie. Waszego powrotu nie kojarzy w ogóle, tam zresztą, popytam służących to wszystkiego się dowiemy. Ejże Berti, patrz no gdzie leziesz z tymi krzesłami! Jak złamiesz sobie rękę nie popuszczę, będziesz roznosił półmiski na łbie! A spróbuj wtedy coś rozlać!

- Służących, o! - Dziewczyna klasnęła w dłonie. Krótki aplauz na cześć pomysłowości pana gospodarza. Bardzo krótki. Ale od serca. - Racja, wypytajcie no ich dyskretnie, dobrodzieju, będę zobowiązana. Przed służbą nic się nie ukryje, szelmy zawsze wszystko wiedzą... Kto, z kim, dokąd i którędy... Może raz przyda się komuś ta wiedza, nie tylko plotkarkom przy studni. No sama nie wierzę, żeby tak strasznie nic nie pamiętać... - westchnęła, zmartwiona swoją niefrasobliwością z wczorajszej nocy. Pokręciła głową i chwyciła się za czoło, burząc sobie i tak wzburzoną fryzurę. - Okropność!

Sugestia, jakoby wspomniany Jakert mógł wiedzieć coś o losach zapodzianej książeczki - choć absurdalna do granic możliwości, bo niby kto to był i jakim cudem miałby posiąść tę wiedzę - wzbudziła w Burzy niepokój. Znów wyobraziła sobie, że ktoś znajduje i czyta te jej głupoty. "Trzeszczący kredens" w szczególności. Albo "Lubieżnych porywaczy". Albo "Jak się bawiono w Wiedźmińskim Siedliszczu" - opis stylizowany na poważne dzieło etnograficzne, jakkolwiek nad wyraz frywolne. Poetkę zapiekły uszy.

- Oby nie wiedział! To znaczy... oby tak! Oby coś wiedział! Chociaż niby skąd? Gawron, ty coś zmyślasz. Ale dobrze, najpierw coś zjedzmy. I nie tykaj mnie lepiej, bo nie jestem w humorze. - Wyładowanie poraziło nie tylko dłoń barda. Druga taka iskra urodziła się w oczach Burzy. - Swoją drogą, ten cały... Mistrz Jakert? Ciekawam, w jakiej to dziedzinie osiągnął on mistrzostwo...

Ciekawość i głód natychmiast zawiodły Burzę do alkierza. I nawet nie marudziła już zbyt wiele. Bardzo chciała wiedzieć, kim jest ten gość, co zaczyna weselna biesiadę już od śniadania. A może akurat wczoraj z nim pili? Może wie, gdzie mogły podziać się jaskrowe rymy? Słaba nadzieja, lecz lepsza niż żadna!

- Zupełnie jakbym widział twojego brata.- Powiedział spoglądając na dziewczynę i zamykając jej książkę.

- Dzień dob... Hola! Proszę natychmiast to oddać! To moje!

  Najpierw zobaczyła cudownie odnalezioną książkę, a dopiero później tego, który ją trzymał.

Lotta, zupełnie odwrotnie niż kochany Ijon, brawury nie postradała, fason tylko częściowo, za to rozum - do cna. Odepchnęła przyjaciela, nie pozwoliła się zatrzymać, po czym w jednej chwili rzuciła się ku Mistrzowi Jakertowi jak oszalała, prychając niby rozwścieczona kotka.

Właściwie to zdała sobie naprawdę sprawę z jego obecności dopiero wtedy, kiedy po błyskawicznym doskoku wpadła na stojący jej na drodze stół i zawisła na nim, wyciągając ręce po swoją własność. Dopiero po chwili tego półleżenia na blacie w mało wygodnej pozycji spojrzała w oczy Mistrza Jakerta... i struchlała. Czuła jak z płonących przed momentem policzków odpływa jej cała, calusieńka krew.

Jeszcze później dotarło do niej, co powiedział.

- Mojego... brata? - wyjąkała z niedowierzaniem. - Znasz mojego brata?

Serce Burzy ścisnęło się jakby schwytane żelazną pięścią, a przed oczami przeleciały jej obrazy rodzinnego domu, rozkołysanych wieczornym wiatrem malw, co rosły przed gankiem, złotych pól tuż przed Lammas, kiedy ziemia dyszy gorącem, pszczół brzęczących nad kwiatami nasturcji... I prawie rozbrzmiał jej w uszach głos bliźniaczego braciszka. Byli malutkimi dziećmi, gonili się między kwiatami w matczynym ogrodzie, gadając do siebie w tylko sobie znanym narzeczu... Tylko jego twarzy nie umiała sobie wyraźnie przypomnieć. To już tyle lat, odkąd zniknął...

- Co to wszystko ma znaczyć?! Znamy się?

Mało robiła sobie z tego, że wpadając na stół przewróciła stojący przed mężczyzną kufel. Odgłos kapiącego na podłogę trunku był przez chwilę jedynym dźwiękiem, jaki ośmielił się zmącić ciszę tej doniosłej chwili, w której czyjeś życie miało właśnie zostać wywrócone do góry nogami.

Ostatnio edytowany przez Aishele (2015-08-12 23:00:57)

Co za wstyd, co za wstyd... Musiał to powiedzieć na głos, musiał zadrwić. I to jeszcze przy Gawronie, który wszystko doskonale słyszał... Sytuacja jak z najgorszego koszmaru sennego. Gdyby tak mógł nastąpić ten zapowiadany od tylu lat koniec świata. Gdyby tak można było wpaść teraz w bezdenną otchłań i zniknąć w niej na zawsze. Gdyby tak umrzeć w tej chwili od nagłego uderzenia gromu. Ach, jakież to byłoby piękne!

Niestety - snute przez Burzę wizje własnej nagłej śmierci nie wydostały się chwilowo poza sferę marzeń. Rozpłynąć się w powietrzu nie było można, pozostało więc nadrabiać butną miną.

Dziewczyna pozbierała się ze stołu, obeszła go i stanęła nad nieznajomym z oskarżycielskim wyrazem twarzy. Dopóki mogła patrzeć na mężczyznę z góry, dopóty czuła się pewniej. Kocie oczy i uśmiech przyczajonego drapieżnika były z tej perspektywy nieco mniej przytłaczające.

- Właśnie skończyłam siedemnaście! - zełgała, lekką ręką odejmując sobie ze cztery lata. - Co to w ogóle za pytanie! - zreflektowała się zaraz i miną pełną pogardy spróbowała zamaskować narastające w niej mimo woli zaciekawienie. - Pytać damę o takie rzeczy to chamstwo najczystszej wody... - Uniosła wysoko brwi, jeszcze wyżej zadarła nos i z furią wyrwała mężczyźnie książkę, wcale nie przejmując się faktem, że sam jej ją właśnie podał po dobroci. - ...tak samo, jak czytać czyjeś prywatne zapiski. Dziękuję, postoję! - Kopnęła zydelek.

Żółte oczy znów zaczynały ją nieprzyjemnie świdrować, srebrny koci łeb postukiwał irytująco o stół. Lotta nachyliła się nad swym bezczelnym rozmówcą i zawisła nad nim jak ciemna burzowa chmura, a chudy palec wycelowała w jego pierś.

- Nie znamy się, a masz skądś moją książkę, gadasz o moim bracie, co więcej spodziewałeś się mnie spotkać i rad jesteś, że następuje to wcześniej niż później... Dodatkowo szczerzysz kły jak zwierzę z tej ogromnej radości. Znakiem tego, masz do mnie jakiś interes, tak? Słucham tedy! O co chodzi? - Jeszcze jeden rzut oka na drgający medalion. - ...i czy możesz zrobić, żeby to przestało tak, do cholery, stukać?!

Jak to jest?
Uczą nas zabijać zanim nauczą nas czytać. Nie umieramy od ran fatalnych dla zwykłych ludzi, nie imają się nas choroby, reagujemy szybciej niż są w stanie myśleć, starzejemy się czterokrotnie wolniej. Zdarzali się wśród nas tacy z kłami zamiast zębów, pazurami zamiast paznokci, przezroczystą skórą albo dodatkowymi organami, niektórymi nawet powyżej pasa.
A mimo to, oni zawsze najbardziej boją się naszych oczu. Kolorowych tęczówek i akomodujących się do światła źrenic.

Jakert wiedział dlaczego. Odnajdywał uzasadnienie zarówno w teorii ewolucyjnego mechanizmu postrzegania zagrożeń jak i pośród niezliczonych ludowych bajęd i bredni traktujących o urokach, oczach, duszach i zwierciadłach.
Chociaż nawet z tej odległości potrafił policzyć pierwsze siwe włosy w rudej czuprynie siedzącego w oddali mężczyzny, zwykły ludzki strach opuścił go już dawno. Ściskający żołądek niepokój nie towarzyszył mu podczas pobudek. Nawet jeżeli przychodziło mu budzić się samotnie na terenie świątyni, w pokrwawionym i podartym rynsztunku, bez wiedzy o tym co robił poprzedniego wieczora nie zastawszy na terenie chramu jedynej osoby mogącej mu to wyjaśnić. Czcigodna zmyła się bez słowa pożegnania. Zawsze to lepiej niż liścik i kwiaty.

- Nie pokazuj mnie paluchem bo wyjmę ci go ze stawu.- Poprosił najładniej jak potrafił przestając się uśmiechać. Jego oblicze przypominało teraz twarz zmęczonej śmierci.
Smarkula miała nieco racji nawet jeżeli tylko co drugie wypowiadane przez nią zdanie było prawdziwe. Był starym chamem. Wychowanym przez trakty i rynsztoki włóczęgą. Jedyne damy z jakimi w większości miał do czynienia zwykły gubić majtki, nie książki. I były wychowane przynajmniej na tyle, żeby nie rozlewać jego piwa i nie wydzierać się na niego przy śniadaniu. Gdyby szukał tego rodzaju doznań to pewnie spróbowałby się ożenić. Już nie musiał.
Kręcąc głową zgarnął medalion ze stołu. Jeden irytujący hałas mieli z głowy, przeczuwał, że z drugim nie pójdzie tak łatwo. Dalsza rozmowa zapowiadała się równie pięknie i perspektywicznie co zejście do jaskini gorgona.

-  Mam interes, jak trafnie się zresztą domyśliłaś.- Zaczął powoli.- Nawet dwa. Pierwszym z nich było zwrócenie ci twojej własności. Nie ma za co.- Faktycznie nie było. Na książeczkę natrafił zupełnym przypadkiem, przez jedną z nowicjuszek chramu. Zawierała trochę wierszy znanego autora i manifest poetycki,  dosyć jednoznacznie wskazujący jego autorkę. Wiedźmin zdziwił się choć nie bardzo. Jeszcze przed seansem poprzedniego wieczora (i czymkolwiek co wydarzyło się później, żeby to szlag) wspominał Katarze, że zamierza odnaleźć dziewczynę. Jej wiedza o tej sprawie oraz zeznania kilku adeptek potwierdzających obecność młodej poetki na terenie chramu złożyły się na wyjątkowo korzystny dla niego zbieg okoliczności, zjawisko będące w jego życiu na tyle niecodzienne by nie psuć go sobie od razu nieładnymi podejrzeniami. Już i bez tego miał dostatecznie dużo problemów.
- Po drugie, mam również coś co należy do Berta. Twojego brata.- Dodał widząc jej spojrzenie.- Ucznia i wychowanka naszego cechu. Szkoły Kota.

Widząc jej dotychczasowe zachowanie mógł tylko przypuszczać jak dziewczyna zareaguje na to właśnie jej powiedział. Byłoby prościej gdyby usiadła, może nawet napiła. Mimo to nie nalegał. Lotta winna już zacząć dbać o siebie sama, zwłaszcza, że miała więcej niż siedemnaście lat.


/Dzień dobry, przepraszam za spóźnienie./

Ostatnio edytowany przez Ivan Ivanovich Ivanovsky (2015-08-25 15:37:03)

- Tibert martwy? - Maczanym w rozlanym piwie palcem wiedźmin nakreślił na blacie coś co z grubsza przypominało okrąg i wpisany weń kształt.- Skąd. Jest po prostu nieuleczalnie chory. - Zawiesił głos przyglądając się krytycznie swojemu dziełu.- To beznadziejny przypadek kretynizmu i twardogłowej upartości. Podejrzewamy, że to wrodzone.- Zdmuchnąwszy pianę i burząc układ piwnego wzoru postawił kufel do pionu. Napiłby się za zdrowie gówniarza ale nie było już czego. Może to i lepiej biorąc pod uwagę bezcelowość takiego toastu. Żaden wiedźmin nie umarł nigdy śmiercią naturalną a niepomny na przestrogi preceptorów Tibert z Kotów nadawał tej prawdzie zupełnie nową jakość. Ze wszystkich wiedźminów obstawiających zakłady o czas i sposób śmierci młodego Berta, wyłącznie Jakert stawiał na jego przeżycie. Wielu wierzyło, że to ostatni powód dla, którego Kert w ogóle zadawał sobie trud żeby go jeszcze uczyć.
Kert i Bert, dwa kocury, stary i młody. Jeżeli mieli ze sobą coś wspólnego to to, że nie lubili kiedy ich tak nazywano. Oraz to, że choć pamiętali imiona nadane im przez matki, nie używali ich przed resztą braci. Dla nich byli zazwyczaj Tiem i Treysem Młodszym. Przylgnięte imiona, pamiątka po dawnych wiedźminach przed nimi, starym dowódcy szermierzy i dzieciaku, który nie przeszedł traw. Imiona mające więcej niż tylko jedno życie, wyryte już raz na menhirach aliasy bez znaczenia, nie pierwsze i ostatnie zresztą.

Jego oczy, zmieniające się pośród gry tańczących w pomieszczeniu cieni nie podzielały zmęczonego wyrazu twarzy. Czająca się w nich czujność zaprzeczała powolnym ruchom i swobodnej pozycji, którą obecnie przybrał, pozornie rozluźniony atmosferą jedynego wolnego od krzątaniny i przygotowań miejsca w gospodzie.
Choć bywali od siebie różni, chodzili własnymi ścieżkami i nienawidzili nawet między sobą, to właśnie dwa paradoksy- obojętna ciekawość i pełna gotowości leniwość były cechami zwierzęcego patrona ich szkoły i drugim po medalionie znakiem rozpoznawczym.

Sam pierwszy znak targnął się jak żywy w jego kieszeni gdy dziewczyna postanowiła dotknąć jego dłoni a on postanowił prawie się nie skrzywić z tego powodu.
-  Twój brat zboczył ze Szlaku.- Wyjaśnił cofając rękę. Zdążył dowiedzieć się trochę o zdolnościach niedoszłej adeptki ale nawet jego zaskoczyła nietypowość jej aury. Mimo to wydawała się być dziwnie znajoma. Nie mógł zrzucić tego na pokrewieństwo z Bertem bo u niego objawiała się  inaczej.

- Zostawił miecz i medalion. Nie wiem gdzie obecnie przebywa, ale wiem, że prędzej czy później spróbuje cię odnaleźć.- Stary kot zamyślił się, spoglądając w bok.

- Kim właściwie jest dla ciebie ten człowiek?- Zastanowił się głośno, zatrzymując spojrzenie prosto na Rudym mężczyźnie pochłoniętym intensywną produkcją potu.

Stary Kot znienacka rzucił złośliwy żart, a Burza - nie spodziewając się tego - nie zdążyła się obrazić, nie zdążyła przybrać niezadowolonej, pełnej wyższości miny. Zdążyła tylko swój mimowolny uśmiech okrasić prychnięciem. W tym samym momencie jednak zaburczało jej głośno w brzuchu, co kompletnie zepsuło efekt.

Poranny głód nagle o sobie przypomniał. I Lotta właśnie miała poprosić Ijona, żeby skombinował cokolwiek do jedzenia, kiedy ten akurat postanowił włączyć się do rozmowy. Właśnie teraz. A niech to.

- Słyszałeś, Mistrzu Jakercie. Mistrz Gawron jest moim mentorem i powiernikiem. A przede wszystkim przyjacielem. Przyjacielu! - spojrzała błagalnie na rudzielca. - Głodna jestem jak strzyga! Gdzie ta strawa, co tu miała na nas wedle słów Zadlasta czekać? Pewnie - odwróciła błyszczące oczy znowu na wiedźmina - tyś wszystko zeżarł, co? Wyglądasz mi na takiego cichego żarłoka. A swoją drogą, to kim ty jesteś dla mojego brata? Opowiedz mi o nim jeszcze. Jaki on jest? Dlaczego, jak mówisz, zboczył ze szlaku? Dlaczego zostawił miecz i ten medalion? Dlaczego sądzisz, że... - serce zabiło jej mocniej - ...że będzie chciał mnie odszukać?

Po króciutkim namyśle poetka uznała, że skoro już zasypała mężczyznę taką stertą pytań (a nie znała się jeszcze na mężczyznach na tyle, by wiedzieć, że im pytania lub polecenia należy wydawać powoli i po kolei, inaczej się gubią), to nie zaszkodzi dorzucić jeszcze jednego, które ją szczególnie nurtowało:

- ...i jakim sposobem tyś mnie znalazł?

Łatwo było chełpliwie pomyśleć o sławie, która wyprzedza artystę, ale to nie mogło być to. Przecież Burza ledwo uczyła się bardowskiego rzemiosła, do światowej sławy - jeżeli w ogóle miała ją kiedykolwiek osiągnąć - trochę jej brakowało. Poza tym - skąd Kot mógł o niej wiedzieć tyle, żeby móc do niej trafić? Zakładając nawet - z dozą poetyckiego optymizmu - że Tibert wspominał ją przez te lata rozłąki, że o niej opowiadał... przecież ostatni raz widzieli się jako malutkie dzieci. Nie mógł nawet znać pseudonimu, którym się wszędzie przedstawiała.

A może jakimś sposobem znał. W końcu byli bliźniętami.

Gawron rozczarował - widocznie - siedzącego naprzeciwko wiedźmina bezpretensjonalnością swego kontaktu z małą Lottą. Zepsute społeczeństwo - unormowane spaczoną modą na machanie penisem we prawo oraz lewo - kazało każdemu w niewinności szukać grzechu. On sam nie brał nawet pod uwagę takowego obrotu spraw. Może na początku ich dziwnej znajomości. Owszem - swego czasu Burza pozostawała dla niego do pewnego stopnia obcą osobą. I wtenczas właśnie chuć brodacza kierowała nieraz jego wzrokiem abo gestem. Drzewiej tak to się działo. Ale nie obecnie. Nequaquam. Teraz znał ją dobrze. Może nawet za dobrze. Parokrotnie podczas rozmów na końcu ozora siedziało mu to niesamowite słowo - córka. Choć starał nie zmieniać go w dźwięk - nie zawsze mu się to udawało. Drobna dziewuszka dawno już stała się jego dzieciaczkiem. Pociechą. Jakaś radością niespełnionego męża i zarazem rozhulanego barda. Pewną ozdobą niepewnego trwania. Omenem następnego dnia. Lotta - choć może nawet bardziej szalona od niego - trzymała rudego z dala od chaosu oraz niebezpieczeństwa chodzącego w parze z nieodpowiedzialnością i brakiem dorosłego zahamowania. Bo hamować to on się nie umiał - a ze szklanicą wermutu w ręce szło mu to jeszcze trudniej.

Jakaż to rozkosz dla pieśniarza - słuchać własnego tworu. Ogromna! Charakternik zaimponował rudzielcowi szerokim poznaniem tak nietuzinkowego dzieła. Ijon zaczął patrzeć na niego z trochę inną manierą - wiedźmin z marudera i potwora stał się wnet maruderem i potworem z dobrą duszą konesera mistrzostwa sztuk. Pan Jakert  awansował w oczach rudego o parę kroków na schodach uszanowania. Choć balladzista nie spodziewał się wiele po chamie takiego pokroju - to starał się go zrozumieć. Trzeba powiedzieć, że zaowocowało to brakiem skurczów na dźwięk jego głosu oraz możnością prowadzenia rozmów bez strachu o zapocenie sobie całego karku. Metamorfoza ich stosunków zaszła więc znaczna. 

Mimo to - Ijon nie chciał zostawać z charakternikiem sam na sam. A to tego właśnie zmierzała cała konwersacja. Burczenie w brzuchu dało mu podpowiedź i szansę na ucieczkę od gaworzenia z wiedźminem vis-a-vis bez Lotty w postaci świadka oraz zabezpieczenia. Choć w sumie - zabezpieczenia przed czym? Miecz Jakerta nie zdawał się już zagrażać jego zdrowiu. Nie radząc sobie jeszcze do końca ze strachem - może właśnie przez pustkę w trzewiach - Gawron wstał od stoła i powiedział:

- To może jednak sam skoczę na kuchnię po coś smacznego. I tak nie rozumiem nic z waszego gadania. Możecie dokończyć rozmowę beze mnie. Wezmę też coś... wermut może... bo pewnie wam w gębach poschnie od tego nadawania. Em. Lotta - dodał stercząc już w drzwiach - będę tuż za drzwiami...

I przemaszerował przez próg.

Ostatnio edytowany przez Hontharon (2015-09-24 21:44:40)

Rad nierad nagłym obrotem spraw, charakternik jednym susem stanął na obute w odświętne oficerki nogi, przeciągnął się aż strzeliło w gnatach i wyszedł za rudym zgarniając po drodze drzemiącą w jaszczurze klingę, starając się przy tym nie wyglądać jak gdyby zamierzał mu przerżnąć grdykę zaraz po tym jak zatrzasną się za nimi drzwi. Staraniom towarzyszyły spokojne i przemyślane ruchy, dalece wolniejsze niż te, którymi zerwał się z ławy.

Wystawiając jej nerwy i szkliwo na szwank, wrócili po bitym kwadransie, niosąc zimną jajecznicę i ciężko śmierdząc wermutem. Przy czym Gawron jakby bardziej niż zazwyczaj.

Poeta nie trząsł się już jak gęsie gówno ale minę dalej miał nietęgą, z tą jednak różnicą, że na scenie jego oblicza główną rolę grała teraz konfuzja sprawiając, że niepokój i nieufność- choć nadal błąkające się za kurtyną emocji- stały się jedynie wspomnieniem poprzedniego aktu. Najwyraźniej samemu niewiele rozumiejąc z tego co przed chwilą miało miejsce, wolną ręką rozstawił dwa półmiski na stole przed sobą i Lottą, dorzucając kilka sztućców. W drugiej ściskał miecz a zza poły tużurka błyszczał mu srebrny łańcuszek, który biorąc pod uwagę okoliczności i towarzystwo zwiastował wejście w posiadanie czegoś innego niż luksusowego, kieszonkowego zegarka gnomiej roboty.

- To nie Berta.- Spojrzenie dziewczyny nie uszło uwagi wiedźmina. - Przynajmniej nie  medalion - wychrypiał kładąc na blacie bochen pytlowego chleba i trzy kubki. To była prawda. Koci amulet, który właśnie sprezentował śpiewakowi razem z mieczem Tiberta, zabrał przed jakimś miesiącem niejakiemu Garfeldowi, wyjątkowo gnuśnemu dezerterowi i zakale ich cechu. Nomen omen rudemu.

Całości przygotowań do śniadania i poważnej rozmowy w cztery oczy, niczym kropka za ostatnim zdaniem na kartach eposu, dopełnił postawiony z głośnym stukiem pękaty gąsior, którego zawartości, przynajmniej do połowy odpitej, szło się domyślić z delikatnej perfumy potu i oddechu obydwu mężczyzn.

- Polej sobie. Najlepiej jak już zjesz - przemówił wiedźmin tonem jednostki z którą trudno się sprzeczać a której jeszcze trudniej odmówić. Biorąc półmisek i pakując się za blat naprzeciwko, rozparł się na przylegającej do ściany, rzeźbionej ławie z oparciem w pozycji tak swobodnej, że gdyby Zadlast zajrzał w tym momencie do alkierza ani chybi doliczyłby mu nocleg do rachunku. Poeta, choć mniej zdenerwowany niż przed paroma chwilami, wciąż zachowywał pewną rezerwę, choć nadal był skłonny zaufać nieznajomemu przynajmniej na tyle by pozwolić mu porozmawiać z dziewczyną na osobności. Ułamując sobie chleba i biorąc swoją jajecznicę, ponownie zniknął za drzwiami, mruknąwszy uczennicy nad uchem coś o próbie przed weselem i punktualności, na odchodnym kręcąc głową i z niedowierzaniem spoglądając na sprezentowany mu miecz, zastanawiając się co, na cycki Melitele, mógłby z nim zrobić jeśli nie od razu wystawić na aukcji.

Zostali sami. Czas płynął powoli i w ciszy przerywanej ciamkaniem starego kota, którego pozazdrościł by mu niejeden odyniec.

- Równy chłop z tego Ijona - odezwał się, nie przerywając posiłku. - Prawie szkoda, że nie zabawi z nami dłużej. Tylko czemu, u starego diabła, nazywacie go Gawronem skoro ma łeb rudy jak wyzimska strzyga? - zastanowił się w głos, przełykając i mieszając widelcem w naczyniu.

Jakert podniósł spojrzenie na dziewczynę,  w milczeniu przełykając kęs jedzenia i drobną złośliwość. Widmo uśmiechu zagościło na moment na jego twarzy gdy kiwnąwszy głową powstrzymał się od komentarza, powracając do wybierania kawałków kiełbasy z jajecznicy. Choć żadne z jego rozlicznych przezwisk nie tyczyło się wyglądu, nie było wśród nich takiego, które można byłoby uznać za inne niż nieładne. No, może nie licząc przydomka, na który zasłużył sobie kiedy w pięćdziesiątym drugim w łaźni na Spikeroog udaremnił szykowany na siebie w saunie zamach, zaskakując czyhających na mrozie siepaczy w samych tylko butach. Oczywiście z mieczem w ręku.
Wiedźmin uśmiechnął się raz jeszcze, tym razem do wspomnień.

- Miecz oddałem mu na przechowanie, medalion jako gest dobrej woli i zaufania. -   Przesuwany gąsior zaszurał po blacie, przemieszczając się z jednego końca stołu na drugi,  od Lotty do Jakerta i po chwili, nieco opróżniony znów do niej, stanowiąc pionek i główne akcesorium w prowadzonej przez nich, starej jak wojny i nieszczęścia grze zwanej prawdą. - Stary Gawron może i zna mało sztuczek ale jedna wychodzi mu całkiem dobrze. Mówię o opiekowaniu się tobą - oznajmił i urwał na moment, jedząc i zapijając. - Prędzej pozwoli by krzywda stała się jemu niż tobie. A coś czuję, że stałaby się na pewno gdybyś to ty dostała tę klingę.

- Był - odezwał się po chwili podejmując ostatnie zawieszone w powietrzu pytanie. - I jest nadal. Bo Tibert żyje a dopóty żyje, dopóty należeć będzie do niego. Wiedźmin nie rozstaje się ze swoim mieczem. Nawet jeżeli odrzucając go, wydaje mu się, że wiedźminem być przestaje. - Charakternik odstawił półmisek i wyprostował się nieco, przybliżając do stołu. W wyciągniętej przed sobą dłoni trzymał medalion o wzorze identycznym z tym, który leżał wcześniej na stole i tym, który opuścił pomieszczenie razem z Ijonem.

- Nie jest pierwszym ani jedynym takim przypadkiem. Każdy z nas przerabiał to mniej lub bardziej. Nawet Koty - powiedział beznamiętnie wpatrując się w szczerzącą się igłami zębów paszczę, w jej wyobrażony w srebrze kształt, który byłby zdolny odtworzyć myślami w pamięci z każdą rysą i zagłębieniem. - Z czasem mija. Przechodzi najpóźniej rok, góra dwa po Zmianach.- A jeśli nie przechodzi, dodał w myślach, to zwykle kończy się to śmiercią. I to taką z rąk ludzi. Albo sobie podobnych, którym również nie przeszło, lub co gorsza, takich którym nowy stan rzeczy był w smak aż nadto. Zabijających własnych braci, których uznali za odszczepieńców i konkurencję. Kanaliom i klakierom pokroju niesławnych Fielmana i Bonifatza.

- Bert jest inny - stwierdził polewając sobie po raz kolejny, nie czekając na dziewczynę. - Gówniarz wciąż nie potrafi się z tym pogodzić i żadna moja nauka nie potrafiła go z tego wyleczyć.- Stary kot mówił to z przekonaniem i sumieniem czystym jak w żadnej innej sprawie. Mając na sercu troskę o przyszłość młodego wiedźmina, stosował rozmaite lekarstwa i praktyki. Dobre i sprawdzone sposoby wiedźmińskich mistrzów, których zaniechanie było, główną obok zdegenerowanego wzorca mutacji,  przyczyną panującego wśród wielu z nich stanu, który można było trafnie i poetycko określić w przenośni "obyczajowe rozwolnienie". Co i tak było delikatne. Młodym kotom zdecydowanie brakowało kocenia.
I choć Kert regularnie "piłował pazury" i "przycinał kitę" młodemu Bertowi, ten okazał pod tym względem beznadziejny. Pod każdym innym, trzeba było mu to oddać, już nie. Pozostawienie za sobą miecza oraz amuletu nie było wyłącznie szczeniackim gestem i pustą demonstracją zbuntowanego sierściucha. Tibert wiedział, że mając je przy sobie, Jakert znajdzie go i wywlecze nawet z samego Zangwebaru. Budujące. Na swój sposób.

- Myślę, że to kwestia tego, że w przeciwieństwie do większości z nas, on wciąż ma jeszcze do czego wracać. Kogo. - Spojrzenie wiedźmina nie mogło być bardziej wymowne. Kocia głowa o nieładnym wyrazie pyska spoczywała na wyciągniętej doń ponad stołem dłoni lewego ramienia, poznaczonego odsłoniętym przez podwinięty rękaw tatuażem składającym się z ciągu run i cyfr. - Weź. Chcę żebyś to ty mu go zwróciła. Jako przypomnienie.

- Pomogę - zapewnił, choć na dobrą sprawę od samego początku plan zakładał, że to ona pomoże jemu, i że pomoc ta, jak mawiał eks-komendant Drakenborgu Istvan Igalffy: "niekoniecznie odbędzie się w sposób konsensualny ani świadomy".
- Czarami - powiedział wreszcie, zagajony powtórnie o to jak udało mu się ją odnaleźć. - Dywinacją. Brontoskopią - dodał szybko i zdawkowo chcąc zniechęcić ją od wypytywania o szczegóły wyrywkami z magicznego żargonu. Głównie dlatego by nie tłumaczyć się ze wszystkich tropów, które zostawił za sobą docierając tutaj. By móc trafić po nich do celu, Bert musiałby sam sięgnąć do użycia dywinacji. I to tej zakazanej niegdyś edyktem Kapituły.
- Istnieje pewna szansa - orzekł, przypominając sobie o jednym urwanym tropie, który zbiegł mu po tym jak źle obliczył ciężar gałęzi. Przynajmniej jeden człowiek z duetu temerskich wywiadowców wciąż pozostawał przy życiu. Jakert nie pamiętał, który dokładnie, nie wiedzieć czemu ale ciągle mylił ich imiona. - Ale sam mam inne podejrzenia, wobec których utrzymuję regularny kontakt z informatorem z Rinde.- Wiedźmin uniósł kubek do ust. - Myślę, że to nie tylko ciebie będzie szukał.

Słysząc kolejne z jej pytań, zatrzymał się w połowie picia i spojrzał na nią poważnie.

- Wiesz co robi się takim, którzy próbują to rzucić? Przebija widłami i topi w gnojówce. Czasami wynajmuje kogoś pokroju Bonharta, o ile sami nie zaczynają robić w jego branży albo nie wieszają się w stajni na lejcach. Kim, twoim zdaniem, może zostać ktoś taki? Treserem krokodyli? Zawodowym graczem w kości?- spytał strzykając zmieszaną z winem śliną na deski podłogi. - Dlatego mogę i zmuszę go do tego jeżeli zajdzie taka potrzeba. Dla jego własnego dobra i dlatego, że jest pierwszym z nas od wielu lat, o którym będzie można powiedzieć, że nie został kolejnym mordercą za garść koron ani dokonującym żywota w rynsztoku obijbrukiem. I dlatego, że obiecałem to komuś. Dawno temu.
Medalion zadrgał pod dotykiem dziewczyny parząc dłoń ukłuciami zimna i niczym ponadto. Tknięty Jakert powoli wstał.

- Przyjrzyj się.- Pochylił się nad stołem, przysuwając przedramię by mogła lepiej widzieć wyblakły przed latami, choć nadal widoczny ślad. Wyryty na skórze napis układający się w uporządkowaną kombinację.

RISS VED Ex II 07/0044

- Egzemplarz czterdziesty, seria siódma, model drugi, eksperymentalny - przedstawił się swoim najbardziej pełnym i prawdziwym imieniem jakie posiadał. - Wyprodukowano na kompleksie Rissberg w sekcji pseudoludzi, roku dwudziestego piątego. - Oczy błyszczały mu od wina i z powodu cienia padającego na jego twarz.

Woskowe oblicze wiedźmina stężało na ułamek sekundy przeszyte spojrzeniem dziewczyny. Podnosząc kubek do ust, zasłonił nim błyskające zęby, udając, że wyrywające się z rozdętych nozdrzy parsknięcie było wyłącznie kaszlem spowodowanym zbyt łapczywym łykiem. Talent młodej poetki do strojenia min wzbudziłby uznanie nawet w kimś czyja wrażliwość artystyczno-emocjonalna mieściła się w dziurawym kuflu, a komu słowo "sztuka" przywodziło na myśl co najwyżej pobłogosławioną przez geny niewiastę albo soczysty wieprzowy udziec.
Mimo to, jej warsztat okazał się niewystarczający dla kogoś, czyje zmysły zdolne były rejestrować ździebko więcej szczegółów od zwykłego człowieka,  a kto z podobnymi wejrzeniami i ich zwyczajowymi autorkami miał do czynienia bliżej niżby niekiedy sam sobie tego życzył. W doprawdy rozmaitych sytuacjach.

Opróżnione naczynie po raz kolejny znalazło się na blacie, tym razem do góry dnem, odstawione przezeń po opróżnieniu jednym, płynnym ruchem. Charakternik z ciekawością zakrawającą o bezczelność przyglądał się jej zafascynowany, łowiąc zmieniające się w jej głosie tony i wyczuwając nagłe wahanie. Potrafił nazwać każdą emocję z osobna, rozpoznać po subtelnych różnicach towarzyszących ich przeżywaniu i wypowiadanych przy tym słowach, barwie głosu.  Znał to. Z tortur, przesłuchań, spowodowanej wódką wylewności, i z tych nielicznych sytuacji, w których ktoś faktycznie zdecydował mu się zwierzyć, objawić szczerość i odrobinę zaufania.

Znał to również z doświadczenia. Za sprawą jednego z pierwszych wspomnień z okresu tak odległego, że jawił mu się on jako zamglona wizja minionego snu, umykająca nad ranem, zaraz po przebudzeniu. Wywołanym trawami i tłoczonym do żył halucynogenem majakiem, nawiedzającym go w czasie Próby.

Ciemnowłosa kobieta o smagłym obliczu i morskiej zieleni oczu. Jej zgrzebny, pachnący mydlinami fartuch, węźlaste ręce i spokojny głos dobiegający go z podwórka, gdy wraz z innymi dziećmi bawił się przy studni. Ciepły i melodyjny, zdradzający wyspiarski akcent i troskę.

Yvain, Iwanek, Ivan.

Wołanie zmienia się w krzyk. Przeraźliwy i słabnący, powtarzający się echem dopóty całkowicie nie zniknie w oddali. On w końcu się budzi, kobiety już nie ma. Jest za to wyzierająca spod kaptura ogorzała, nieładna twarz rozciągnięta w uśmiechu. Są ślepia z pionową źrenicą błyskające niczym wejrzenie wilka pośród ciemności boru. Obce, nienaturalne i przerażające, jednak nawet w połowie tak bardzo jak wzrastające w dziecięcym umyśle zrozumienie, że nie ma już powrotu. I że otaczające go, pełne lęku twarzyczki, wśród których poznawał niekiedy dawnych towarzyszy zabaw to jedyni bliscy jakich przyjdzie mu teraz mieć.
Zebrana przez wiedźmina Proinsiasa zwanego Szczurołapem zgraja jak wiele innych. Jego zemsta na mieszkańcach wioski za niedotrzymanie umowy. I trybut na rzecz nowego pokolenia Kotów, mających narodzić się na kompleksie Rissberg, spółce cywilnej z ograniczoną odpowiedzialnością i poczytalnością.

Jakert podnosi spojrzenie po raz drugi, odrywając wzrok od tatuażu, mimowolnie zagapiwszy się na niego i nie zdając z tego sprawy. Moją ambicją, pomyślał, jest żeby Bert nie musiał przechodzić przez to gówno. Lewa dłoń zacisnęła mu się w kułak przy wtórze suchego trzasku kości śródręcza.

- Już raz odebrałem. Razem z obietnicą daną waszej matce. Parszywą obietnicą, której zamierzam dotrzymać. Dla której szukam go i bronię przed własną głupotą i zgubnym sentymentem. Ale i dla której chcę żeby cię odnalazł.- Jakert zatrzymał się i milczał przez chwilę dając jej czas na wytarcie twarzy. - Bo wiem jak to jest i choć potępiam, to rozumiem i pozwalam na to. Bo nie chcę żeby widział we mnie wyłącznie kogoś kto zabrał mu rodzinę.- Mężczyzna pociągnął sobie wina. Tym razem bezpośrednio z butli.

Ostatnio edytowany przez Ivan (2015-10-22 16:43:58)

- Na parszywego odmieńca...- powtórzył spokojnie- który nie zginie pogrzebany w zgliszczach waszego domostwa. Którego nie dosięgnie ciążąca na tobie skaza, co więcej, którego przygotuję na to by zdolny był przeciwstawić się przeklętej magii i jej wynaturzonym fruktom. To jej właśnie obiecałem- dodał z naciskiem - Zaraz zresztą po tym, jak sama oddała mi go pod opiekę.- Mężczyzna pokręcił głową po czym parsknął, a było w tym parsknięciu coś gorzkiego i rozbrajającego zarazem.- Zaprawdę, w dziwnych czasach przyszło nam żyć. Pomyśleć, że dawniej błagaliście żebyśmy tylko nie zabierali wam dzieci.

- O nie.- Westchnął z pełnym smutku i zamyślenia uśmiechem błąkającym się po twarzy w ciszy jaka zapadła po wrzasku dziewoi. Wrzasku przywołującym mu na myśl wspomnienie po spotkaniu z bruxą w lesie niedaleko Mariboru sprzed pięciu lat. Postępował z nią podobnie jak obecnie z dziewczyną. Pozwoliwszy jej się napić i wykrzyczeć, skrócił dystans przechodząc do właściwego rozpoznania i oceny.
- Otrzyj łzy, Lotto.- Powiedział z wolna, niemal łagodnie, po raz pierwszy od początku rozmowy zwracając się do niej imieniem. - Wyczyść nosek i porozmawiajmy spokojnie. Naleję nam czegoś.
Charakternik wychylił się na ławie, prawą ręką gmerając we wnętrznościach sakwy spoczywającej na podłodze nieopodal. W końcu wyjął z niej niewielki, nieoznaczony flakonik o lekko musującej, przezroczystej zawartości. Odkorkował, rozlał do kubków.
- Niewiele mocniejsze. Ale na pewno pomaga zrozumieć - powiedział unosząc swoje naczynie i wpatrując się wyczekująco w poetkę.- Zdrowie Berta, twojego brata, czy jak naprawdę nazywał się zanim nadaliśmy mu to imię.- Wzniósł za niego toast. Mimo wszystko. Medalion w jego kieszeni zadrgał lekko.

Ostatnio edytowany przez Ivan (2015-10-24 16:59:10)

Płyn spłynął w dół przełyku łagodną, lekko rozgrzewającą falą pozostawiając w ustach wrażenie trudnego do jednoznacznego określenia smaku będącego mieszanką delikatnej cierpkości z nutą kwaśności. Wbrew zapewnieniom wiedźmina, wcale nie okazał się mocniejszym od wermutu, choć bez wątpienia został rozrobiony z użyciem alkoholu, mocnego choć równie mocno rozcieńczonego, przypuszczalnie bazy laboratoryjnej, co Lotta dedukowała po jedynej chyba wiedzy, jaką udało jej się wynieść ze studiów magicznych to jest alchemii. A, że drugą w kolejności rzeczą, którą zdarzyło jej się wynieść z tamtych zajęć był spirytus, była niemal pewna swojego typu.

Pomimo tego nie czuła by dekokt przy piciu uderzał jej do głowy, ten stan rzeczy nie zmienił się również po odczekaniu więcej niż stosownej chwili. Ba, zdawało jej się nawet, że jej głowa jest lżejsza niż w momencie w którym upiła pierwszy łyk wina. Nie stało się absolutnie nic, wciąż równie wyraźnie widziała twarz przyglądającego się jej w zniecierpliwionym oczekiwaniu Jakerta znajdującego się naprzeciw. I gdy już szykowała się by mu o tym powiedzieć,  kcoi medalion zatańczył nagle jej na szyi a zaraz potem zacisnął się na niej z mocą garoty.

Magia. Stary skurczybyk się nie pomylił. Jak zawsze, pomyślała uspokajając amulet i przeczesując szkatułkę z eliksirami w poszukiwaniu tego właściwego. Mistrz Jakert nadal przyglądał się z wyczekiwaniem.
- Młody, zamarzam tu - utyskiwał stojąc w ciągu powietrza. Pełgający płomień pochodni dawał niewiele ciepła, oświetlając jego bardziej niż zazwyczaj bladą twarz, kładąc nieładne cienie na opadnięte policzki pocięte ciemną siatką uwidocznionych nagle żył. Głos miał warkliwy, przetykany świstem i charkotem okazjonalnych oddechów, wionących eterem, alkoholem oraz mieszanką odczynników. Śmiertelną trucizną dla każdego kto tak jak oni nie był wiedźminem.

- Już, moment.- Strzepując ostatnie krople z opróżnionego flakonika, przetarłeś go rękawem koszuli, odkładając na chybił-trafił w wyścieloną wymiętymi pakułami przegródkę w szkatułce na eliksiry. Składając ją, podniosłeś się klęczek ze splunięciem, szybkimi mrugnięciami pozwalając oczom dopasować się do błyskawicznie działającej mieszanki pokrzyku, tojadu i świetlika. Nazywanej niekiedy imieniem zwierzęcia patronującemu ich cechowi.

- Gdybyś utrzymywał tam jakikolwiek porządek, nie zajmowałoby ci to tyle czasu - ciągnął swoją litanię preceptor. - Wiesz co zrobił mi kiedyś Guxart, żeby ukarać mnie za nieporządek w miksturach? Napoił mnie Czarną i zostawił nocą w lesie żebym znalazł drogę. Będę musiał wdrożyć tę cenną lekcję do twojego treningu. Myślisz, że strzyga albo wicht przykucną w ciemności i uprzejmie zaczekają aż znajdziesz odpowiednią miksturę?

- Chodźmy.- Powiedziałeś wstając, ugryzłszy się w język by powstrzymać się od wymruczenia półgłosem złośliwości pod adresem starego Kota. Raz, że usłyszałby ją na pewno, dwa, że był przeczulony na punkcie eliksirów. Fizycznie i w przenośni. Zresztą między Mocą a prawdą, wcale nie dziwiłeś się jego zniecierpliwieniu. W jego obecnym stanie i narzuconej przez niego perspektywie nawet mrugnięcie oka zajmowało wieczność i robiło mnóstwo hałasu. Przed zejściem do podziemi wlał w siebie tyle tego świństwa, że równie dobrze mógł wywalić pochodnię i samemu zacząć świecić w ciemnościach. I choć przepompowane upływem czasu i adrenaliną minionej walki wywary, powoli przestawały działać i tak było dla nich lepiej by to Bert przyjął na siebie część dekoktów by odciążyć mistrza. Monstrów i abominacji, które zarąbali po drodze tutaj było im dość by jeszcze dokładać do nich kolejne. Zwłaszcza takie mające twarz i ciało Kerta choć umysł i zapędy zagłodzonego bazyliszka. Koty miały swoje ograniczenia. Niepożądane reakcje na przedawkowanie, żeby daleko nie szukać.

Wymijając go, wszedłeś prosto w korytarz, z którego dochodził przeciąg. Stary trzymał się z tyłu, kilka kroków za tobą,  by ze swoją pochodnią i jej palącą nagle jasnością oraz teatrem cieni nie przeszkadzać ci widzieć. To było ważne bo w tej chwili to ty byłeś jego oczami.

- Co znalazłeś?- dobiegło cię z tyłu, choć ciut bliżej niż powinien był się znajdować. Nadal miał problemy z oceną odległości, choć przyspieszone reakcje powinny już dawno zniknąć, jego organizm musiał mieć problemy z metabolizmem bieluniu. Oj, starzejesz się, kochany.

- Sfera dyskrecji. Zabezpieczenie przed inwigilacją megaskopową, skanowaniem na odległość. Bufor antymagiczny. Brak czujek i alarmów.- odpowiedziałeś śledząc naprzemiennie wyryte w ścianach oraz wymalowane fosforyzującą w ciemności farbą symbole na zawilgłych ścianach wąskiego korytarza. - Jest jeszcze coś. Medalion od tego głupieje.

- Opisz.

- Zewnętrzny krąg roztoczony wokół czegoś co przypomina dłoń. Albo kaleką rozgwiazdę- zastanowiłeś się podchodząc bliżej, choć nie za bardzo. - Wewnętrzny tworzy coś w rodzaju oka ze źrenicą w kształcie zakrzywionej kropli i jakimś symbolem. Otacza ją coś w rodzaju tęczówki lub promieniującej aureoli o pofalowanych promieniach, z wpisanym w nią heksagramem unikursalnym.

- Napis. Wokół powinien być napis, przeczytaj mi go.

Mrużąc oczy odsunąłeś się od malowidła rejestrując detale, które wcześniej wyślizgnęły się twojemu wzrokowi. Wiedziałeś, że to nie był przypadek ani przywidzenie. Pojawiające się właśnie ideogramy były starsze niż jakikolwiek ludzki i elfi alfabet. Pochodziły z wożgorskiego. Powoli i wyraźnie przeczytałeś je na głos, zastępując dźwięki odpowiadające głosce "e" wdechem.

- Odsuń się od tego.- Prawie bezszelestnie i niemal natychmiast pojawił się obok, odrzucając pochodnię by jej światło nie padało bezpośrednio na ścianę. W zastępstwie dobył miecza. Krzyżując ręce na piersiach posłałeś mu pytające spojrzenie.

- Glif. Ale to nie intruzów ma zatrzymywać. Popatrz.- Zakrwawiona klinga znalazła się na wysokości symbolu. Zasyczało a jucha niemal natychmiast zaczęła skwierczeć, pękając czerwonymi bąblami na powierzchni broni. To, że sam metal nie zaczął się topić pod jej wpływem zawdzięczał wyłącznie znajdującej się w nim domieszce dwimerytu. Kert zaklął plugawie, cofając ostrze.

- Ochrona przed strażnikami. Puścił ich samopas po podziemiach. Ale nie chciał żeby zapuszczali się aż tutaj- domyśliłeś się, kiwając w zastanowieniu głową. - Pomysłowy skurwiel.

- Jakbyś uważał, poznałbyś to już wcześniej. Poczwórny splątany nazar Rodallegi. Gilchrist używał niemal identycznego wzoru choć wzbogacił go innym programem i transformatą - włączył się niemal natychmiast tonem konesera szacującego wartość wystawionego na aukcji obrazu, podczas gdy ty sam z trudem powstrzymałeś wyrywające się z piersi westchnięcie. Gilchrist to, Gilchrist tamto. "Walczyłem z Gilchristem pod Armerią i na bagnach Pereplutu." Mało brakowało a doprowadziłby tą swoją wiedźmę z Murivel do zazdrości z powodu swojego starego nemezis. A anegdotę z udziałem Gilchrista i Jakerta, tą o"najsmaczniejszym kąsku w życiu" słyszał już tyle razy, że wyłaziła mu ona bokiem bardziej niż zjazd po najcięższych eliksirach. Jakert zdążył opowiedzieć ją każdemu z Braci Kotów co najmniej ze dwa razy.

  -Dalej pójdziesz sam- zdecydował trzeźwo stary, odstępując od magicznego znaku. I całkiem słusznie bo cały wręcz lepił się od krwi stworzeń, które zdybały ich gdy odnaleźli zamaskowane na zamku przejście, przeczesując ukryty, podziemny kompleks lochów w którym obecnie się znajdowali. Dziwnych, nieładnych stworzeń, które widziały pomimo braku oczu. I które krwawiły choć ich serca niemal w ogóle się nie poruszały. Paskudnych eksperymentów, zakazanego owocu badań zrodzonego z połączenia nekromancji i krzyżowania gatunków. - Któryś cię zbryzgał?

- Wyobraź sobie, że nie.- Bo i niby jak miało to nastąpić skoro rzuciłeś się pierwszy każąc mi nie podchodzić? Zazdrosny o każdą przelewającą się kroplę karminowego likworu jak wampir po przebudzeniu.

- Idź.- Powiedział po długiej, nawet z jego obecnej perspektywy chwili milczenia. - Spotkamy się u wyjścia. W razie czego krzycz. Powinieneś odnaleźć aparaturę, może kilka świeżych śladów. Odczytaj je, tak jak cię uczyłem. Zbierz wszystko co na pierwszy rzut oka wyda ci się ważne. To co ci się nie wyda, przeegzaminuj tym bardziej, jasne?

- Bez odbioru- odpowiedziałeś z zapewniającym o zrozumieniu uśmiechem, dłońmi naśladując gest złożenia ksenoglozu i ruszając dalej ciemnym korytarzem.

Nie spodziewałeś się zastać go na miejscu. Nie po tym, jak nie zatarłszy śladów zaklęć zostawił wam trop po którym udało wam się odnaleźć jego kryjówkę. Wnioskując z wyrazu jego twarzy w momencie w którym wbiłeś kolano w jego brzuch, on także się ciebie nie spodziewał. Nim zdążył złożyć dłoń do zaklęcia, sięgnąłeś po jego kciuk, wyłamując go ku nadgarstkowi w nauczonym przez Jakerta chwycie, który nazywaliście "chodź kochasiu". Nie krzyknął, choć była to głównie zasługa tego, że w tym samym momencie pchnąłeś go na ścianę i wpakowałeś mu przedramię w rozchylające się usta. Przyciskając go by nie zemdlał, miałeś chwilę czasu by rozejrzeć się po jego pracowni. Była jak wszystkie, a przynajmniej bliźniaczo podobna do tych, które miałeś okazję zwiedzić z Jakertem do tej pory. Ciasna, słabo oświetlona, pełna magicznego chłamu, zakonserwowanych świństw, płodów, preparatów i ksiąg o grzbietach poznaczonych złowrogimi znakami, które dla większej czytelności należałoby chyba odbić w lustrze. Śmierdziało też formaliną a na znajdującym się pod ścianą, źle skleconym stole leżała potężna, skórzano-metalowa uprząż szykowana chyba na coś co swoimi rozmiarami dwukrotnie przewyższało rosłego wołu. Kręcąc głową, splunąłeś na posadzkę, przysuwając twarz do roztrzęsionego oblicza dygoczącego w twoim uścisku czarnoksiężnika, zdanego na twoją łaskę. Twoją i wyłącznie twoją.

- No, Franksten - powiedziałeś uśmiechając się tak, jak to tylko Koty potrafią. - Podobno szukasz mojej siostry.


Lotta obudziła się w alkierzowej izbie, leżąc na podłodze, z głową na kolanach Gawrona krzyczącego do wiedźmina o tym jakiej części jego organizmu użyje w charakterze pokrowca na sprezentowany mu miecz jeżeli dziewczyna natychmiast nie obudzi się z transu. Wiedźmin, trzymający dłoń na pulsie pod jej nadgarstkiem krzyczał, że może spróbować ale na razie niech się zamknie bo wyłącznie pogarsza sprawę. Stojący nad nimi Zadlast krzyczał coś o pijaństwie, dotrzymywaniu umów i zawiedzionym zaufaniu a stojąca w rogu pomieszczenia dziewka służebna krzyczała żeby krzyczeć, najwyraźniej niewiele z tego wszystkiego pojmując.

Krzycząca służąca zamilkła jako pierwsza, zamierając z otwartymi ustami i lekko przykucając. Nie mogąc konkurować z równie czystym brzmieniem, cichcem zaczęła przesuwać się w kierunku drzwi, by iść być nieprzydatną gdzie indziej. Oczywiście zaraz po złożeniu relacji ciekawskim przyjaciółkom ściśniętym i na zmianę nasłuchującym po drugiej stronie.
Drugim, który się zamknął był Kot. Puszczając nadgarstek dziewczyny, odstąpił od niej, siadając na wolnym krześle nieopodal. Kręcąc głową wydał z siebie lekceważące prychnięcie do złudzenia kojarzące się z westchnieniem źle skrywanej ulgi.
Łącznie, poza samą Lottą, dawało nam to połowę osób, które zdecydowały się skorzystać w tym pomieszczeniu ze świętego prawa do milczenia. Gawron, jak przystało na artystę (któremu wszak uchodzi więcej niż zwykłemu, szaremu plebsowi) zaczął nadawać jeszcze szybciej, całkowicie zmieniając przy tym adresata swoich wypowiedzi. Potrząsając dziewczyną, niczym mający zaraz stać się świeżo upieczonym ojcem, mężczyzna, raz po raz zadawał jej kolejne pytania dotyczące jej stanu zdrowia oraz samopoczucia, najwyraźniej za nic mając sobie fakt, że nawet kobiecy umysł mógłby mieć problemy z przetrawieniem tak dużej ich ilości w podobnie krótkich interwałach czasowych.

— Lotto? Lotta? Nic ci nie jest, dziecko? Słyszysz mnie? Burza? Jak się czujesz? Nic cię nie boli? Mam ci przynieść coś do picia?

Całości towarzyszyło, rozbrzmiewające w tle złorzeczenie i narzekanie gospodarza, krążącego po pomieszczeniu niczym rozeźlony trzmiel, którego nawiasem mówiąc wcale w tym momencie przypominał, z powodu tuszy oraz opinającego się na niej pomarańczowo-czarnego kaftana z rękawami w paski. Wystająca znad falbankowego kołnierza głowa, była z kolei dla kontrastu całkiem czerwona i wydęta, zupełnie jakby jakimś cudem udało mu się samemu w nią użądlić. Zorientowawszy się poniewczasie, że młoda dochodzi do siebie, zamilknął i złagodniał jakby, wyraźnie uspokojony, bo w gruncie rzeczy, przejmował się nie tylko samą umową. Zaraz jednak, przypominając sobie o tej ostatniej i słysząc zapewnienia dziewczyny, wybuchnął znowu.

— Wesele? Wesele właśnie się zaczęło! — Zadlast wyrzucił dłonie w powietrze potrząsając powiewającymi jak wiechcie pakuł wąsiskami. Co gorsza miał rację. W przerwie między jego jedną litanią a drugą, słyszało się dochodzące zza drzwi szmery, śmiechy a także inne dźwięki towarzyszące podobnym spędom i uroczystościom. Wliczając w to brzęk i szczęk naczyń oraz pucharów, szuranie krzeseł i tupanie, rozmowy gości. Jedyne czego brakowało to muzyki. Was. — A Pan Ijon ani myślał zaczynać koncert zanim się nie przebudzicie!

— Posłaliśmy po kapłankę do chramu — włączył się naraz kochany, zatroskany Gawron. — Zaraz powinna tu być, leż spokojnie, otworzymy okno.

Słysząc swoje imię, wiedźmin podniósł się powoli, skinieniem dając jej znać, że jest gotów się przejść. — Nic jej nie będzie. Trans był w pełni kontrolowany.  I zupełnie nieszkodliwy. A świeże powietrze — dodał, dostrzegając spojrzenie i zamiar Gawrona żeby się wtrącić — dobrze jej zrobi. Myślę, że nic się nie stanie jeśli nie zagracie od razu w duecie. Gawron na pewno sobie poradzi.

— Mam cię z nią zostawić samą? Znowu? Zaraz po tym jak już raz to zrobiłem? —  gdyby wzrok mógł palić, Mistrz Jakert skwierczałby w tym momencie niczym oblany oliwą kot. Ale spojrzenie mimo wszystko wytrzymał. Choć nawet jemu nie było łatwo. Pomimo wszystkich nieładnych przezwisk i równie niepięknej aparycji.

Chwilę później, spojrzenia wszystkich trzech mężczyzn przeniosły się na Lottę, w pełnym milczenia oczekiwaniu. Skoro już się obudziła, nie mogła być wyłącznie przedmiotem w dyskusji. Tym bardziej, że mieliśmy już trzynasty wiek.

Jak na polecenie, wszyscy trzej mężczyźni odwrócili wzrok od dziewczyny i spojrzeli po sobie, obdarzając się czającą w spojrzeniach złością i niechęcią. Gawron Jakerta, Jakert Gawrona i Zadlast, po równo, obydwu, nie oszczędzając żadnego.
Cień czegoś, czego nie było, mignął jej przed oczami. Wożgorskie symbole, nazary, sigle, i inne cudactwa pojawiały się jej pod powiekami, rozpalane od nowa każdym mrugnięciem. Wielki, zanurzony we flaszy skorpion pojawił się na stole i zniknął, gdy spojrzała w drugą stronę a potem wróciła wzrokiem do tego samego miejsca. Zawieszone u belek stropu wyschnięte nietoperze, okazywały się wyłącznie pękami ziół gdy przyjrzeć im się uważniej. Skóra na całym ciele mrowiła łaskoczącym wrażeniem przebiegających po niej niewidzialnych owadów, okazjonalnie kłując samą Lottę i dłoń głaszczącego ją uspokajająco po głowie i ramieniu Gawrona, zbyt przejętego by zwrócić na to uwagę.

— Leżałaś tu tyle czasu... Nie słyszałem, byłem zajęty próbą...

— I druhną. Tą małą szatynką, do pokoju której z rozpędu trafiłeś. Faktycznie, mogłeś nie słyszeć. Miała całkiem mocny sopran. Może zaśpiewa zamiast Lotty? — wtrącił się Kot, bezczelnie i po kociemu złośliwie. Na powrót dorzucając drewna do pieca dla kolejnej tyrady Zadlasta, który znowu począł krążyć po alkierzu załamując ręce ( "Kurwiarze i czarownicy! W mojej gospodzie, o słodka Melitele, do czego to doszło!").
Ijon, kraśniejąc z lekka, rzucił w kierunku wiedźmina fragmentem swojego słynnego poematu, na co wiedźmin tylko pokręcił głową, uznając, że replika będzie próżną.


— Kiedy już zszedłem na dół, szuja zamknęła drzwi. Chcieliśmy forsować ale zaplombował je jakimiś gusłami... Kiedy puściły, wpadliśmy do środka z Zadlastem i...

— Walnąłeś mnie! — zarechotał Jakert ciesząc się jak Gawron na myśl o małej szatynce. — Wywalił mi prostego, o tutaj — pochwalił się, odwracając profilem i prezentując obdarty policzek i oko, podbite choć z powodu mutacji naczyń krwionośnych nie zauważało się tego od razu.

— ... i widzę ciebie, leżysz jak w malignie, tylko poruszasz ustami, czasami wodzisz oczami, ale jakbyś niczego nie widziała ani nie słyszała — kontynuował postanowiwszy ignorować komentarze wiedźmina. — Posłaliśmy też Verdera do świątyni Melitele bo akuratnie się zjawił. Pamiętasz Verdera, prawda? To brat pana młodego, dobry chłopak, też bardzo się o ciebie zamartwiał.

— Chyba nie bardzo — mruknął ze swojego stołka charakternik. — Coś długo nie wraca.

Kiedy wpakowała się na drzwi, podskoczyli wszyscy trzej. Gawron był oczywiście najmniej przekonany do jej pomysłu.

— Będę przychodził sprawdzać co u Ciebie co jakiś czas. Jeżeli znowu będzie próbował czarować albo naprzykrzać się... Wszystko jedno jak! Masz krzyczeć. Przybiegnę w noc. Zrozumiałaś?

— Niech się dzieje wola ognia. — machnął ręką Zadlast i klapnął na zwolnionym przez wiedźmina stołku, łapiąc za gąsiorek z wermutem i srogo rozczarowując się brakiem zawartości.

— Chodźmy. — Chwytając dziewczynę pod łokciem, wiedźmin prowadził ją przez zastawioną i zatłoczoną salę biesiadną odprowadzany wbijającym się w plecy niczym puginał czujnym spojrzeniem Gawrona.

Nagły hałas, zaduch i feeria kolorów sprawiły, że młodej poetce jeszcze bardziej niż po przebudzeniu zakręciło się w głowie. Goście, wyfiokowani i pstrzy niczym zamorskie ptaki z dalekiej Zerrikani i Ofiru paradowali po całym pomieszczeniu, wymieniając toasty, złośliwe uwagi, a niektórzy nawet płyny ustrojowe jako, że te pierwsze wznoszone były bardzo szybko. Większość osób nie zwracała na nich uwagi a nieliczne wyjątki, czyniły to z powodu dziewczyny i wścibskiej ciekawości mając ją za pijaną, jednak widząc kocią mordę i oczy towarzyszącego jej wiedźmina, szybko owej ciekawości zaniechiwali.

Kiedy w końcu udało wam się dotrzeć na zewnątrz gospody poczułaś się jak gdybyś wzięła haust powietrza po długim nurkowaniu. Powiew wiatru faktycznie orzeźwiał. Byliście na dworze, w niewielkim ogródku przed karczmą z rosnącym tu drzewkiem i zawieszoną na nim huśtawką, z której, dosłownie przed momentem, nie mający w sobie za grosz romantyzmu wiedźmin przepędził jakąś uroczą parkę.

— Jesteś pewna, że wszystko w porządku? — zapytał gdy w końcu zostali sami.
— Pamiętasz cokolwiek z samego transu? Albo sprzed niego? — Schylając się pod gałęzią, wiedźmin podszedł do pnia, opierając się o niego plecami. Drzewo było przysadziste, miało rozłożyste gałęzie i kwitło drobnym, białym kwieciem o intensywnym zapachu. To była akacja. Robinia akacjowa.

Pomimo wieczoru, nie było chłodno. Wiedziałaś też, a na pewno słyszałaś, że wiedźmini nie zwykli marznąć prawie nigdy. A mimo to stojący niedaleko ciebie wiedźmin drżał. I byłaś w stanie to dostrzec nawet pomimo spowodowanej eliksirem kołowatości.

— Dwa tropy — wyrzekł po chwili milczenia, decydując, że to na ostatnie pytanie odpowie najpierw. — Jeden miał doprowadzić nas do drugiego, a drugi do Ciebie. Przynajmniej zanim się rozdzieliliśmy. Gilchrist, Gilchrist Krucza Śmierć, czarnoksiężnik. Mój stary wróg. — Wiedźmin pokiwał głową w zamyśleniu, nie bez pewnej nostalgii wspominając dawne nemezis. Wojennego zbrodniarza i renegata z Koviru, dawniej pracującego razem z nim dla wywiadu Vermuellena. Szaleńca, który miast opracowywać lekarstwa na trapiące ludzkość zakaźne plagi, sam zaczął babrać się w eksperymentach z mutacjami kolejnych wirusów. Gotowych wyrwać się spod kontroli i położyć pokotem całe populacje. On i wiecznie krążąca z nim po pobojowiskach i dogorywających po epidemiach siołach chmara czarnych ptaków. Stworzona przy pomocy magii kreacyjnej, posłuszna jego woli, wydzierająca z zarażonych i umierających kolejne próbki dla jego wynaturzonych eksperymentów. O, tak. Stary skurwysyn w pełni zasłużył na swój przydomek. I wiedział jak nie pobrudzić sobie rąk.
Ale i na niego przyszła kolej, pomyślał Jakert przywołując rozmazane karmazynową mgłą eliksirowego szału wspomnienie, w którym obudził się nad dogorywającym z rozerwanym gardłem czarnoksiężnikiem czując w ustach posmak krwi. I coś nieprzyjemnego w smaku i konsystencji co wypluł najszybciej jak tylko mógł.
"To nie był kanibalizm jeśli nie przełknąłem" zwykł powtarzać później innym braciom ze Szkoły przy wtórze ich ogólnej a gromkiej wesołości. I zaraz samemu przepłukując gardło czymś mocnym, jako, że wspomnienie to, nawet w nim samym wywoływało pewien niesmak. Napił się wtedy tyle jego juchy, że gdyby nie wiedźmiński żołądek to towarzysząca temu denaturacja ufundowałaby mu sraczkę na co najmniej trzy dni.
Krew.

Wiedźmin odwrócił się na moment, spoglądając na dziewczynę. Na skubane przez nią listki akacji.

— Wywołałem u ciebie kontrolowany trans. Katalizatorem reakcji był napój, który ci podałem. u osób z twoją... — Skazą, pomyślał i ugryzł się w język. — Z twoim darem, wywołujący specyficzne, mocno nadwrażliwe reakcje. Wybacz — dodał całkowicie szczerze. Temat trudności w reagowaniu na eliksiry znał z własnego doświadczenia. — Artefaktem nadającym przebieg wizji było zaś to. Medalion twojego brata. — Wiedźmin sięgnął po zawieszony na łańcuszku amulet dziewczyny, który zadrżał delikatnie pod jego dotykiem. Poza tym nie ruszał się wcale lub sporadycznie. Własność Tiberta błyskawicznie, niemal od razu dopasowała się do aury jego siostry.

— Było jeszcze coś. Możesz tego... Na pewno tego nie pamiętasz. Wieszczyłaś. Krótko przed zapadnięciem się w wizji. Byliśmy tam tylko we dwoje, miałaś na sobie medalion, to co powiedziałaś było bardzo ogólne, niemal podręcznikowy przypadek... Z tego co zrozumiałem, dotyczyło...

Czemu drżę?
Krew.
Spływająca po palcu dziewczyny, skrapiająca białe płatki, które nie wytrzymując jej ciężaru zrzucały ją na ziemię, pojedynczymi karminowymi kroplami.

Kap, kap.

— Musimy stąd iść. Natychmiast. — Oczy wiedźmina błyszczały bardziej niż zazwyczaj. Jego dłoń na ramieniu Lotty pozbawiła ją solidnego i stabilnego oparcia tak nagle i nieoczekiwanie, że straciłaby pion gdyby nie fakt, że wiedźmin nie przestawał jej trzymać.

— Miecz. Cholera, miecz! — gorączkował się Jakert ciągnąc ją za sobą w kierunku gospody, ku dobiegającemu z niej hałasowi i gwarowi.

Wydawało się, że wiedźmin zrozumiał wszystko na opak. Że zgłupiawszy niczym przeprogramowany od nadmiaru pytań i informacji golem, faktycznie oszalał, pomieszał wszystko w jeden wielki obłęd i chaos.
Nie traktował jej już jak dziecko a jak dojrzałą pannicę. Taką, którą na Belleteyn można zabrać do łóżka albo na po prostu na ziemię i zieloną trawkę. Którą to naraz zobaczyła wraz z czubkami własnych butów i uciekającym z dekoltu dyndającym medalionem, sycąc nozdrza zapachem wiosennego deszczu, na tę krótką chwilę zanim na powrót nie skończyła oddychać. Bo zginający ją w pół, schylający kark do ziemi wypraktykowany chwyt, który właśnie zastosował na niej charakternik, nie był w żadnym wypadku grą ani udawaniem zarezerwowanym dla panienek na użytek konsensualnych zabaw. Mimo to, krew napłynęła jej do twarzy, tętniący w uszach szum sprawił, że odgłosy dobiegające z "Grotu" były coraz silniejsze. Zwłaszcza, że zbliżali się tam z każdą chwilą, oszalały, niemy na prośby i szantaże Jakert oraz Lotta, krzycząca i niemalże wleczona tam niczym krnąbrne kocię.


— Dosyć! Basta, do zaropiałej kurwy nędzy! — Krzyk Gawrona, huk otwieranych gwałtownie drzwi i wylewający się na podwórze przed gospodą hałas. — Widziałem, wszystko widziałem! I wiedziałem! Nie można ci ufać, ty matacki sukinsynu! Zabieraj z niej łapy hyclu, zabieraj też ten swój przeklęty... — Miecz okazał się silniejszy od słów przerywając ich strumień. Dobyte z sykiem ostrze ucięło wszelkie hałasy, poza grą pomieszkujących w akacji cykad i tych kilku nielicznych, stłumionych szeptem głosów należących do wyglądających przez uchylone drzwi gospody gości, którzy podążyli za wychodzącym Gawronem. Uścisk na karku i przyginający go ciężar jakby zelżały.


Gdy w końcu udało jej się podnieść wzrok i odetchnąć, zobaczyła go. Szedł powoli a z każdego jego ruchu biła dezynwoltura i niezmącona niczym stanowczość przystająca komuś kto świetnie zdawał sobie sprawę z celu swojej wizyty. Skrzącego się od nabijanej srebrem, na dawną novigradzką modłę, skórze, czarnej jak smoła i skrzypiącej przy każdym jego kroku. Z wystająca znad lewego, jej prawego, barku rozwidlającej się na końcach grzybkowatą głowicą miecza. Ukrytego w  znajdującej się na plecach pochwie owiniętej skórą drapieżnego, cętkowanego kota.
Tym co uderzało najbardziej, było to, że był zupełnie niepodobny. Z grubsza zgadzały się wyłącznie rysy twarzy, u mężczyzny wyostrzone, skrzące się od cienia kilkudniowego zaledwie zarostu. A także nos, noszący delikatne garbate znamię dawnego urazu.
Poza tym nic. Zupełnie inny kolor włosów, brązowych o mocnym rudym odcieniu, wpadającym w kasztan, poszarzałych na skroniach, długich i zebranych w opadający na kark i plecy ogon. Twarz, nieruchoma i bez wyrazu, nie zmieniająca się prawie wcale. Poza oczami.
Pozbawionymi współczucia i obojętnymi, żółtymi jak u zwierzęcia przedstawionego przez wiszący na jej szyi amulet ślepiami, wodzącymi z wolna i leniwie, to w jedną to w drugą stronę.



— Czy ktoś byłby uprzejmy wyjaśnić mi co się tutaj dzieje? — Gawron przerwał ciszę na tyle na ile pozwalało mu ściśnięte gardło i ostrze świeżo odebranego miecza znajdującego się tuż przy nim, skrobiące jabłko adama jak brzytwa przy goleniu.

— Dałbyś spokój. Chcesz bawić się po tridamsku? — zapytał lekko wibrujący, młodzieńczy głos o lekceważącym tonie. — Jak dla mnie możesz urządzić tu nawet sakramenckie czerwone wesele.

— On nie jest ważny dla ciebie — odpowiedział mu drugi, głębszy i zachrypnięty. Wiedziała, że należał do Jakerta ale nie znała go. — Dla niej jest. I dlatego właśnie każe ci odejść. Wiem, że jej posłuchasz. Posłuchasz jej, bo...

— Powiedz to. — W wykwitającym na twarzy przybysza uśmiechu było coś, co kazałoby rozwrzeszczeć się każdemu dziecku a psom podkulić ogony i uciec z wyciem. Ale w okolicy nie było ni jednych ni drugich. Wyłącznie koty. W dodatku dorosłe.

— Bo jest twoją siostrą.