Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

— Dobry dzionek, moiściewy. — Otto, żwawy staruszek o wyglądzie dobrotliwego dziadunia, przetarł blat stołu, stawiając przed gościem dwa skórzane kubki oraz dzbanki w tej samej liczbie. Jeden z nich napełniony tym samym trunkiem, którego nie szczędził mu poprzedniego wieczoru i dziś również nie zamierzał, drugi — najzwyklejszym sokiem z jabłek, bystro i snadnie domyślając się, suchości w ustach gościa wywołanej ekstensywnym spożywaniem pierwszego specjału.

— Nie zostaniecie z nami dłużej? — zapytał, ruchem brody wskazując na bagaż, który gość przyniósł tu ze sobą. Oprócz ich dwóch, w gospodzie nie było nikogo, nie licząc dziewki służebnej, która zaniechawszy obowiązków poprzedniego wieczora, dopiero teraz sprzątała kufle i naczynia po wczorajszych klientach.

— Pewno spieszno wam do Novigradu, co? — zagaił przyjaźnie, wycierając ręce w poplamiony fartuch i ruszając wartko, choć z lekkim utykaniem, przez pustą izbę do znajdującej się za szynkwasem kuchni.
— Na bal maskowy?— dodał, wracając z parującym półmiskiem kaszy suto zaprawionej omastą, którą wraz z drewnianą łyżką postawił przed mężczyzną. — Widziałem, że macie kostium wyrychtowany jak na tę okazję. A przed wami był już tu taki jeden, też z maską. Ino mrukliwy jakiś, w ogóle gadać nie chciał. — Otto machnął ręką, czoło, zmarszczone próbą przypomnienia sobie poprzednika Blaine'a, wygładziło się częściowo, pozostawiając na sobie wyłącznie bruzdy wywołane wiekiem i szerokim uśmiechem.

— Trzeba wam jeszcze czego?

— Oj, napiłbym. — westchnął Otto oblizując usta. — Kiej znachorka zabroniła, wielmożny. Zdrowie już nie to, a i gospodarzowi popijać we własnym obejściu nie wypada. Ale radym, że wam smakuje — dodał ucieszony i człapiąc ku szynkwasowi po gąsiorek, zaraz wrócił z powrotem i wziął się za przelewanie doń zawartości dzbanka.

— Novigrad. — kolejne westchnięcie wyrwało się z cherlawej piersi starca. — Było tu zajechać przed wojną,  pewno spodobałoby się wam tedy bardziej. We mnie już umarła miłość do tego miasta. Zresztą... — Oberżysta urwał na moment, nad podziw zręcznie zatykając szyjkę gąsiorka korkiem i podsuwając Pustemu. — Czy u nas w Vizimborze gorzej? Gości a przyjezdnych nie brakuje, tedy wszystko co w świecie szerokim się dzieje wiemy a znamy. A i zabawić się tu też można. I taniej! — dodał unosząc sękaty, powykrzywiany palec.

— Do Novigradu. Tyle powiedział — Otto podjął temat zaindagowany o poprzednika. — Zły był kiedym ochędożywszy jego pokój, ruszył z barłogu jego sakwy z dobytkiem. Taki rankor go chwycił jakby go bez mała giez uciął prosto w nos. — Staruszek pokręcił głową, uśmiechając się nieznacznie. — Za wiele żeśmy nie gadali. Poważny i utuczony jak wieprzek. Od początku widać, że wielkie panisko. A i też się obraził na mnie po tym jak zwróciłem mu uwagę, żeby trzymał łapy z dala od Lijki — stwierdził skinąwszy w kierunku dziewczyny, odliczając z sakiewki dokładnie tyle ile trzeba za gościnę, po czym nieco lżejszą, zwrócił ją gościowi.

— Pytajcie przy bramach! I w karczmach! Oni zawsze wiedzą! — krzyknął jeszcze przez wychodzące na podwórze okienko do oddalającego się gościa po czym zniknął we wnętrzu gospody wracając do uwijania się przy robocie, której w "Rajzie" nigdy nie brakowało.

- Hoho! I to wy mnie nazywacie światowym? Trochę zazdroszczę, panie, bowiem to musi być prawdziwie wolne życie. Gdzieś też żem słyszał o takich jak waść. Globaliści na nich się mówi czy jakoś.
Ech te artysty.
Wojak przywiązał Piwoszkę przy korycie z wodą. Na odchodne zdążył poklepać klacz po szyi, nim skierował się ku karczmie.
- No to waść wykształcony jest. Chociaż gada się, że jak żeście to pięknie ujęli, "żacza młodość", to nic poza piciem na umór. I bałamuceniem dziewek. Nie, żebym uważał to za coś złego.
Szczur uśmiechnął się, bardziej do siebie niż do towarzysza. Ściągnął hełm ze swej łysej głowy i trzymając go w prawej ręce przekroczył próg gospody. Ciepło oraz zapach jadła i alkoholu od razu uderzyły w niego. Ale nie czas, nie miejsce to by móc pozwolić sobie na brak nieuwagi.
Zaraz po wejściu do środka, skupił się na wnętrzu karczmy i jej gości. Przez pierwsze kilka chwil nie zważał na artystę i Otta, wyglądając nieco nieobecnie, szukał Bertrama. W końcu jednak trza było się ruszyć, by nie wyjść na niespełna rozumu.
- Witajcie, gospodarzu. Dobrze znów zawitać w wasze progi. - powitał Otta i ruszył w kierunku wolnej ławy, usadowionej pod jedną ze ścian.
Niewiele się tu zmieniło od jego ostatniej wizyty w "Rajzie", gdy wraz ze swoimi chłopakami z oddziału jechali po raz pierwszy do Novigradu. Zatrzymali się tu i przepili nie małe pieniądze. Jak to wojsko.
Postawił hełm na stole, i ściągając rękawice odezwał się znów.
- Gospodarzu, dajcie no dzban waszego najlepszego piwa. Najlepiej jakby zimne było. Na mój koszt niech będzie. - zrobił krótką pauzę, zastanawiając się przez moment. - Do tego skrzydełka szczygłów w miodzie z pieprzem, trochę sera białego i kilka raków byście na parę wrzucili. I świeży chleb, jak macie.
Nie jadł od kilku godzin. A i kto powiedział, że te całe szpiegostwo ma być na głodnego? Więc zaszalał.
Usiadł ciężko na ławie, opierając kuszę obok siebie, a plecy o ścianę.
- Siadajcie, panie artysto. - wskazał ławę przed sobą. - Napijemy się co nieco.

Ostatnio edytowany przez Szczur (2015-12-02 01:28:41)

Po chwili do broni Jemioły dołączył pas z mieczem Griffina. Spojrzał on na swojego kompana. Artysta był cały w skowronkach. Nic dziwnego, to jego szczęśliwy dzień. Kelnereczka cała zarumieniona, a i Szczur postawił mu jedzenie i napitek. Normalnie, niebyłby skory do szastania swoimi pieniędzmi. Na pewno nie dla obcego mężczyzny. Ten jednak pozwalał mu nieco wtopić się w pejzaż wnętrza, co ułatwi mu zadanie. I sam nie będzie przecież szpiegował na głodnego. Spojrzał jeszcze na bok, upewnić się, czy kusza jest naciągnięta. Bełt nie był obsadzony, ale to akurat zajmowało moment, w przeciwieństwie do jej naciągnięcia. Odezwał się wreszcie.
- Pozwólcie zatem, mości Jemioło, że przy tym pozostanę. Wielkim miłośnikiem sztuki nie jestem, nie ujmując nic twemu fachu, no i dama ze mnie też słaba. - uśmiechnął się szeroko, i przez moment rozgladając się znów po sali.
- Griffin. - zaczął po chwili - Ale możecie mówić na mnie Szczur. Niezbyt szlachetnie, chociaż mi się podoba. W służbie Jego Królewskiej Mości Foltesta, ale to pewnikiem już wydumaliście.
Przesunął prawą dłonią po swej łysej głowie, kierując wzrok w bok, na nadchodzącą osobę. Kelnerka przyniosła pierwszą część zamówienia - dzban pełen złotego napoju bogów. I dwa kubeczki.
- Dzięki. - momentalnie złapał obydwa kubki, stawiając jeden przed sobą, a drugi przed Mistrzem Matteo. Chwycił dzban i polał szczodrze w obydwa naczynia. Nie zwracał uwagi na kelnerkę, miast tego pozwolił sobie na kolejny przegląd sali. Odstawił dzban i chwycił swój kubek.
- No, Mistrzu, coby tradycji stało się zadość, napijmy się. - wzniósł rekę z naczyniem, czekając na trubadura.

Ostatnio edytowany przez Szczur (2015-12-02 06:55:00)

- A nie odmówię. Zdrowie.
Artysta kadził bez litości. Widać miał już wprawę w sępim fachu. Kubeczki brzdąknęły, a Griffin doszedł do wniosku, że już zaschło mu w gardle. Wobec tego z wielką ulgą zanurzył usta w naczyniu, wypijając prawie całą zawartość na raz. Zawiesił kubek w dłoniach tuż nad blatem, smutno zagladając do środka. Dobre rzeczy zawsze szybko się kończą.
W momencie, gdy minstrel dostrajał swój instrument, skontrolował znów salę. Nie było dużego tłoku jak na gospodę, toteż nie wypatrzył, by Bertram był obecny. Z tej krótkiej chwili dywagacji wyrwał go pierwszy akord zagrany przez Jemiołę. Momentalnie wychwycił znajomą melodię i skierował swą uwagę na trubadura. A warto było. Zaśpiewał on bowiem o Starych Pupach, jak niektórzy zwykli nazywać bitwę pod Brenną. Z każdym wersem, uśmiech Szczura rósł. Gdy Matteo skończył, kiwnął głową z uznaniem.
- Zacna pieśń. I zacna bitwa. Czarni dostali to o co się prosili od początku. Wpierdol. - Dopił prędko resztkę ze swojego naczynia i odstawił je na stole. Drugą ręką przysunął również kubek Jemioły. Chwycił dzban, polewając ponownie obydwóm.
- Zasłużyliście, mości poeto. - Podsunął pełny kubek w stronę minstrela, sam przyciągnął swój.
- Byłem tam, waść. Chociaż końca bitwy nie dane było mi doczekać. Stałem na styku naszych wojsk z redańskimi gdy uderzyła na nas Vrihedd. Słyszeliście o nich? A zresztą, pies ich trącał. Jednego sukinsyna nawet wysadziłem z siodła. Słyszałem, że kolejne uderzenie z Nauzicaa i VII Daerlańską na czele, zatrzymali chłopaki z BePePe. Dobre mordy. Warte więcej niż cała, tfu, cesarska armia. A to byli ochotnicy.
Temerczyk nie krył się w swej nienawiści do Nilfgaardu. Jego rozkręcająca się opowieść ponownie przerwała kelnerka, tym razem przynosząc chleb i biały ser. Odchodząc zapewniała jeszcze, że reszta będzie za moment.
- Na głodnego nie ma co pić. Częstujcie się, panie Jemioła. - Wskazał brodą podane jedzenie i sam złapał w dłoń pajdkę jeszcze ciepłego chleba.

Ostatnio edytowany przez Szczur (2015-12-04 03:31:03)

- Święte słowa, Jemioła, święte słowa. - Dla poparcia swoich słów pogroził w pół nadgryzioną pajdką chleba. Wykorzystał fakt, że trubadur chciał się spoufalać i zajął się jedzeniem.
Kolejne słowa minstrela spowdowały, że nabrał do niego więcej szacunku. Był artystą, jednak nie bał się zaciągnąć i walczyć o wolną Północ. Taka postawa była godna szacunku, pod warunkiem, że mówił prawdę.
Pokiwał poważnie głową z uznaniem dla swojego towarzysza i przełknął ostatni kęs.
- Jeśli mówicie prawdę, waść, to macie mój szacunek. Wiem, co to jest wojna. Mimo wykształcenia, poszliście jednak walczyć. Trzeba mieć jaja. I nie umniejszajcie se waść zasług. Byliście tam, to ważne. Byliście ochotnikiem. To właśnie dzięki takim wygraliśmy tą bitwę. - Pozwolił sobie na krótką pauzę, by przepłukać gardło zimnym piwkiem.
- Wracając do tematu. Widzicie, Wzgórze Sodden nazywają teraz Wzgórzem Czternastu, od ilości poległych tam czarodziei. Ale to wiecie, panie Jemioła. Ja jednak twierdzę, że jest to "Wzgórze Trzydziestu tysięcy". Oczywiście, nasi czarodzieje i czarodziejki bardzo przysłużyłi się wygranej. Przykro mi też za los poległych, gdyż widziałem ich ciała. Ale widzicie, waść, tak samo wyglądali inni. Nie tylko czarodzieje. I to dzięki nim, tak w istocie, możliwe było zwycięstwo tego dnia.
Wspomnienie jego pierwszej walnej bitwy nie wywarło większych odczuć na Szczurze. Wtedy był to dla niego szok. Teraz, z biegiem lat, nauczył się chłodnego podejścia do walki. I pewno między innymi to sprawiło, że znalazł się w szeregach Niebieskich Pasów.
Krótką, chociaż niezręczną pauzę przerwała kelnerka, przynosząc resztę zamówienia, a wiec dania główne.
Szczur uniósł wzrok na dziewoję i uśmiechnął się szczerze. Siegnął po sakiewkę schowaną pod błękitnym aketonem. Odliczył z niej równą sumę, plus kilka koron górą dla kelnerki. A co, trzeba wyjść na gentlemena. Wciągnął nosem powietrze, delektując się zapachem jadła.
- No to właściwą ucztę czas zacząć, waść. Powiedzcie, co tam ciekawego w świecie słychać ostatnio. Wszakze skądś podrózowaliście.

Ostatnio edytowany przez Szczur (2015-12-04 07:02:22)

Jemioła mimowolnie skrzywił się słysząc powątpiewanie w wypowiedzi Szczura. Niby był przyzwyczajony do oskarżeń o kłamstwo, zazwyczaj zresztą słusznych, ale w tym wypadku nie było o tym mowy.
-Mówię prawdę mości Griffinie, po co miałbym kłamać? Służyłem krótko pod Pangrattem, w Wolnej Kompanii. Po  bitwie zresztą też ale... Stare dzieje, pewnych ran się nie rozdrapuje, nie mam racji?
Pociągnął większy łyk robiąc wystarczająco długą pauzę by jego rozmówca mógł kontynuować. Pod Sodden nie walczył, był wtedy młodszy a 5 lat w tym wieku robi różnicę. Trudno jednak było nie znać wszelkich możliwych wersji i podań przekazywanych tak na zwojach i w oprawnych księgach jak z ust do ust. Przebieg zmagań i historię czarodziejów znał na pamięć, ale wysłuchał go do końca - z grzeczności.
Z grzeczności również nie zabrał się natychmiast do jedzenia, pozwalając zacząć opłacającemu całą biesiadę. Na pytanie Szczura zareagował znacznie raźniej niż na poprzednio poruszane tematy.
-O dzieje się całkiem sporo! Na Akademii w Oxenfurcie znowu zaostrzyli przepisy odnośnie picia przed zmrokiem, przy wejściach na teren placówki stoją kontrolerzy, których zadaniem miałoby być sprawdzanie trzeźwości żaków. Ci już nadali im bardzo barwne określenia, takie jak "niuchacze" czy nieco mniej przyzwoite jak...
Piękny wywód Matteo zakłóciły drzwi, a raczej kreatury które wpełzły przez nie do wnętrza karczmy przerywając rozkręcającemu się poecie. Niechęć trubadura wzrastała jednak coraz bardziej, gdy obserwował on zachowanie nowych gości. Gdy kolejny gość zawitał do "Rajzy" artysta znudził się ich obserwowaniem i odwrócił z powrotem do wojaka by przekazać mu więcej najnowszych plotek. Ku jego zdziwieniu mężczyzna zbierał się od posiłku, obserwując nowoprzybyłych. Spojrzał więc na swój miecz po czym odłożył lutnię na bok, nie puszczając za to kubka po czym spytał niewinnie:
-Znajomi, mości Griffinie?

Jemioła westchnął widząc jak wojak szykuje się do walki. Domyślał się po ilości przeciwników Szczura, że chryja szykuję się pierwsza klasa i chcąc nie chcąc sam zapiął na powrót pas z mieczem a na słowa towarzysza zareagował skinieniem głowy. Po chwili zastanowienia, gdy mężczyzna naprzeciw niego przygotowywał się mentalnie do bitki, poeta zawiesił na plecach lutnię - nigdy nie wiadomo czy nie będzie się trzeba stąd wynosić w trybie natychmiastowym a dobry rzemieślnik nie porzuca swoich narzędzi.
-No panie woju, jak w bój to w bój, pozwólcie jeno że przygotuję swój rynsztunek...
Trubadur opróżnił szybko kubek piwa i napełnił go z powrotem, do pełna. Następnie w lewą rękę złapał dwa skrzydełka szczygła w miodzie z pieprzem, w prawicę ujął naczynie pełne złocistego trunku i chybcikiem podążył za ciężkozbrojnym. Obgryzając mięso z kostki wzdrygnął się odruchowo gdy szczęknęła kusza, nie mieszał się do walki ale stanął między polem bitwy a gospodarzem i kilkoma kmieciami którzy siedzieli obok. Gdy jeden z nich zerwał się odruchowo niczym do zwyczajnej karczemnej bitki, Matteo uspokoił go ruchem dłoni umazanej miodem, jednocześnie popijając z kubka.
-Siadaj przyjacielu, to nie twoja liga.
Po czym spojrzał na osłupiałego Otto, zaczekał aż Griffin dorżnie adwersarzy i zełgał spokojnie:
-Babę mu zgwałcili, to nic innego jak zemsta zwykła mości gospodarzu. Po fakcie mój towarzysz zapłaci za wszelkie szkody, a odwetu nie macie się co bać jeśli tylko języki za zębami trzymać będziecie bo o pewnych sprawach gadać na prawo i lewo nie lza. Trzymajcie się jeno z dala moi mili.
Bard nie był w stanie przewidzieć jak zareagują wszyscy z zebranych, ale był gotów do momentalnego ataku bronią miotaną ( kubkiem który dla pewności szybko opróżnił ) a w razie potrzeby mógłby się nawet posiłkować mieczem.
Choć miał nadzieję że do tego nie dojdzie.

Nic nie poszło według planu. Poeta zdecydowanie nie docenił ducha bojowego lokalnych wieśniaków, którzy zerwali się do bitki mimo jego ostrzeżeń. Matteo szybko zaaplikował pustą szklankę prosto w czoło jednego z nich a umazaną miodem pięść w nos drugiego, jednak i artysta dupa kiedy chamów kupa i już po chwili cios krzesłem zwalił Jemiołę na kolana i trubadur zaczął zastanawiać się czemu w karczmie zrobiło się nagle tak ciemno.

Pełną świadomość odzyskał już na krześle ( zapewne tym którym go uderzono ) a pierwszym widokiem który mu się ukazał była kobieta. Było to tak nieoczekiwane że bard zamrugał dla pewności kilka razy jednocześnie tłumiąc odruchy wymiotne które nawracały niestrudzenie wraz z pulsującym bólem w tyle głowy. Jej głos go otrzeźwił.
Nie dość że dziołcha to i niebrzydka. Co tu się cholera powyprawiało.
Zimny okład przyniósł ukojenie i grajek mógł w końcu się odezwać.
-Bywało gorzej miła pani - znów zadrgał cofając spożyty niedawno posiłek z powrotem do żołądka - dziękuję za pomoc, choć lepszy od okładu byłby niewątpliwie łyk piwa albo i gorzałki.
Jemioła spojrzał w bok i zauważył krwawe ślady na podłodze i dopiero teraz przypomniał sobie co dokładnie zaszło. Nie zrobiło to jednak na nim wrażenia.
-Mogę znać miano waćpanny? Toż to rzadko zdarza się w prowincjonalnym szynku spotkać damę o tak krasnym obliczu.

-- Spokojnie, chłopcze,  wyżej dupy nie podskoczysz. -- Bertram warknął, charknął, splunął na trawę. Dopiero po chwili Griffin zauważył jego sylwetkę, przyczajoną na wyrastającym pośród zieleni kamieniach. Trzymał w rękach małą, drewnianą lulkę, z której co chwila wyskakiwała iskra, tańcząc pośród chłodu, ginąc w ciemnościach lub rozpływając się po posadzce. Księżyc wychylił się zza chmur, rażąc ziemię kryształami rosy. Za kilka dni nadejdzie pełnia.

-- Wrzasnęli krwawym hasłem, natkali strzał i kłów. Straszą -- choć sami w strachu, strzelają do ciał i słów. Słowa zapomnianego już poety, pogrzebanego dawno temu. Młodzi takich rzeczy nie pamiętają, tylko pęd, jedzenie i ruchańsko.


-- Nachodzisz mnie we własnej karczmie, podczas interesów. Ranisz mojego człowieka. Psujesz reputację miejsca. -- wyliczał. -- Wszczynasz rozróbę. Latają krzesła, stoły, półmiski, szklanki, butelki. Chociaż akurat o pieniądze się nie martwię, bo każdy obecny tam gość zapłaci za wyrządzone szkody. Jedyne, co mnie martwi, a żeby być mniej poprawnym grzecznościowo, wkurwia, jest nieuszanowanie świętości miejsca przez takiego suczego syna jak Ty. -- fajka paliła się na dobre, dym buchał wesoło, przykrywając twarz Bestii. -- Więc powiedz mi, przybłędo, kim jesteś i czemu zawdzięczam tak nienachalną wizytę. I pamiętaj, że tłum się cieszy z karła, co chce giganta grać.

Δ

--Ivonna. Bez żadnych zdrobnień! -- jadeit wiercił dziurę w czole, ale ładny, skromny uśmiech ratował nieco sytuację. Dziewczyna nie chciała pozostać dłużna --A Twoje imię? Nieczęsto spotkać można mężczyznę w takich miejscach i o tak krasnej roży. -- zaśmiała się do siebie z cicha. Matteo mógł odczuć, jak ból delikatnie odpuszcza, a sprawne, zimne kobiece ręce zakładają opatrunek.

Po chwili siedzieli już przy stoliku, Ivonna z drobnym drinkiem, Matteo z dużym kuflem piwa.
Wyraźnie była zainteresowana jego osobą. Długie spojrzenia, odwracanie wzroku, przeciągłe słowa.
-- Twój przyjaciel narobił zamieszania, nie ma co. Na szczęście byłeś bardzo waleczny. W końcu trzeba mieć nie lada odwagę przyjąć stołek na otwarte lico!

-Nie zamierzam skakać. Sięgnę bez tego. - Szczur odrzucił Bestii szorstkim, obojętnym głosem. Pomimo takiego tonu, wcale nie lekceważył bydlaka. Taka postawa często prowadzi do przedwczesnego zgonu, gdzie w jego zawodzie szansa na ów była i tak już wysoka. Griffin pozwolił ex-szpiegowi wypowiedzieć się do końca, nie przerywając już ani na moment. Oczy skryte w cieniu dokładnie badały okolicę, by być świadom swojego otoczenia i w razie potrzeby - móc je w jakiś sposób wykorzystać. Szczur szybko pojął w swoim życiu, że walkę należy wygrać wszystkimi możliwymi sposobami i na pewno nie w sobie za grosz honoru. Toteż uśmiechnął się jedynie pod nosem na uwagę Bertrama o prawie gościnności. Piasek zatrzeszczał cicho pod podeszwą Griffina, gdy ta zmieniła pozycje. Żołdak teraz ruszył w lewą stronę Bestii, obchodząc go powoli, wciąż trzymając dystans, i oceniając resztę terenu. Całkiem przyjemny zapach tytoniu owionął go po chwili, zabierając Szczura na moment w nieco przjemniejsze okoliczności. Lubił zapach tytoniu. I zawsze w takich chwilach zastanawiał się czemu, cholera, nie pali fajki? Teraz jednak, pozwolił sobie wdać się w gadkę z Bertramem. Nie, że chciał być uprzejmy bądź uraczyć go opowiastką. Po prostu chciał nieco poddenerwować przeciwnika. A kto jest wkurwiony, nie myśli trzeźwo.
- Zapomnieliście o chlaniu. Pęd, jedzenie, chlanie i ruchańsko. Swoją drogą. Zabawne, że sam Bestia mówi o poszanowaniu świętości. Prawie się przejąłem. Prawie.
Teraz Szczur stanął, wciąż mierząc wzrokiem palącego.
- Szczur, do usług mości pana. Psuje reputacje i wszczyna rozróby. I oczywiście, sprząta. Takich skurwysynów jak Ty. Nie widzę najmniejszego powodu, bym miał uszanować świętości zdrajcy i sprzedawczyka. Tak, tak, panie Bertram. Chciało się wychujać kolegów. Chciało się robić interesy z Radowidem. Jak ja was, kurwa, nie lubię. Srać we własne gniazdo. - mimo to, głos Griffina nosił jedynie ślady emocji. - A teraz skończ pierdolić i stawaj.

W całej karczmie mało kto przejął się obecnością Muihre, zważywszy na świeże jeszcze wydarzenia i świeże zęby leżące tuż pod jej stopami. Karczmarz popatrzył na nią zmęczonymi oczami, po czym uśmiechnął się w duchu -- to nie był kolejny zakapior gotów wszcząć następną bójkę.

− Miodu panience podam, dobry na serce, sama słodycz. Proszę się nie przejmować widokiem, to u nas rzadkość, zapewniam panienkę.− spod lady wyskoczył niski, ciemny kufel i wylądował tuż pod nosem Muihre. Pachniał latem, goździkami i, oczywiście, słodyczą.

Δ

Ivonna zatrzymała się w bezruchu, ale tylko uważny obserwator zdołałby to dostrzec. Zatrzepotała rzęsami i delikatnie uśmiechnęła się do Matteo. − Ja? To chyba oczywiste, próbuję uratować bohatera. Mocno oberwał stołkiem. − wyminęła jego odpowiedź, a w powietrzu dało się wyczuć, że nie ma ochoty odpowiadać na żadne pytania. Skończyła opatrunek, ale nie przestała się wpatrywać w oczy mężczyzny. Odtąd siedziała cicho, czekając na jakiekolwiek jego słowa.

Δ

−Szczur... Szczur... − Besta międlił słowo w ustach, jakby chciał nadać mu nowy kształt, nowe znaczenie. − Nie przypominam sobie żadnego takiego chłystka. Nie ma co się przejmować, skoro zaraz go nie będzie... Radowid? Czy Tobie na umysł padło, chłopcze? − Wpadł w śmiech, krztusząc się głębokimi sylabami. − Widać nie jesteś taki bystry, za jakiego Cię miałem. Tym bardziej nie nadajesz mi się na osobę z Kręgu. Tym lepiej, nie będzie smrodu. Umieraj.− Niczym piorun w ręce objawiła się naładowana kusza. Dla normalnego człowieka problemem byłoby unieść ją w obydwu rękach, ale Bertram, niesiony rozgoryczeniem i doświadczeniem, celował do Szczura z jednej ręki. Spuścił bełt, a ten zawirował w powietrzu. Szczur nigdy by nie zdążył tego uniknąć. Przypominało to płynięcie w górę rzeki -- można próbować, ale im bardziej się próbuje, tym więcej pokory się znajduje. Nie dało się tego uniknąć. W kolejnej chwili bełt przeleciał przy głowie młodzieńca, rozszarpując mu skrzydełko ucha.
Bertram zaklął pod nosem. Chybił. Był to ostatni raz.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-04-03 21:54:41)

Muihre skinęła lekko głową na znak, że rozumie, po czym zatopiła usta w słodkim trunku, natychmiast zapominając o wszelkich dotychczasowych niedogodach podróży. A gdy nareszcie odjęła kufel i przetarła delikatnie lepkie wargi, pokiwała głową ze zdumieniem.
- Gratuluję smaku karczmarzu. Sądząc, że i reszta jest tak samo wyborna, aż serce ściska, że taka ilość skropiła dziś podłogi.
Nie wiedzieć czy to szczęk cięciwy zza karczmy stłumiony wzrastającym gwarem czy nagłe zgęstnienie nową adrenaliną powietrza, ale Muihre poczuła dreszcz niebezpieczeństwa. Zaraz potem bełt cicho stuknął o drzwi. Elfka momentalnie zwróciła się ku nim, odkładając kufel z powrotem na blat. Nie zanosiło się, by ktoś poza nią zwrócił na to uwagę.
Muihre nie lubiła, gdy ktoś wywijał bronią bez niej.
Wyszła z karczmy od frontu i skręcając w mrok niemal wpadła na majaczącą sylwetkę. Automatycznym ruchem cicho syknęła ostrzem wprost pod grdykę człowieka. Zaraz jednak zrozumiała, że ten wyszedł jedynie w celach fizjologicznych.
- Squa'ess me - szepnęła krótko.
Bezszelestnie ruszyła na tyły karczmy, chowając sztylet. Wyjrzała zza ściany, chcąc jak najszybciej obeznać się w sytuacji i podjąć właściwe działania. Podniosła ramię, opierając dłoń na głowicy miecz, gotowa w każdej chwili wyjść do walki.
Oddech paradoksalnie spowolnił, serce niemal słyszalnie obijało się znanym rytmem o piersi. Czekała.

Ostatnio edytowany przez Muihre (2016-04-15 16:10:34)

- Leć, wspaniały grajku, może juki jeszcze pełne - spojrzała na niego z nutą podniecenia, po czym również zniknęła w oparach karczmy, które na nowo wypełniły salę. Dziewczyna była sprytna, za sprytna na zwykłą dziewkę. Jedno było pewne -- to nie było ich ostatnie spotkanie.

Drzwi od stajni były lekko uchylone, co jakiś czas widać było światło lampy, przemierzającej korytarz. W końcu stajenny wyszedł, zachodząc za budynek, być może z potrzeby, a być może dlatego, że chował butelkę dobrej wódki pod pazuchą.

Δ

Muihre poczuła głębokie zimno stali wbijające się delikatnie w jej szyję. Wystarczyłby delikatny ruch, aby tętnica została rozcięta, a stąd jeden krok do grobu. Półelfka dopiero teraz poczuła słodki zapach kwiatów. - Nie radziłabym im przeszkadzać. - szepnęła blondynka o jadeitowych oczach. -W końcu to dorosłe dzieci, a jedno z nich jest mi potrzebne.
Ucisk na szyi pozostał cały czas silny, napinając skórę i wywołując dreszcze na karku.
Jakim cudem, psiakrew, dziewczyna z taką łatwością podeszła do półelfki?

Δ

Bestia odsunął się delikatnie w bok, omijając rzucony w jego stronę przedmiot. Pierwszy błąd nowicjusza to pycha, a ta pojawia się na krok przed upadkiem.

Z mieczem w lewym ręku wyszedł naprzeciw Szczura, przyjmując skuloną sylwetkę, niczym półksiężyc.
Szybkim ruchem wszedł pod atak i odwracając się, kopnął przeciwnika w brzuch, odrzucając go na dobre kilka metrów. Śmiech zagościł na twarzy Bertrama. -Dawno nikogo nie zabiłem. Nawet nie wiesz, jak mi tego brakowało, śmieciu.- Morda coraz bardziej się wykręcała, oczy świeciły żywym płomieniem. Bestia już nie przypominał świni. Teraz wyglądał jak demon końca świata. Brakowało tylko płomieni.

W pierwszej chwili Muihre przemęłła w zębach przekleństwo za swoją wiarę w ludzi, pewna, że sztylet przyłożył dopiero co puszczony młodzieniec. Zaraz jednak nagły zapach kwiatów i damski głos sprawił, że przewróciła oczami, a drwiący półuśmiech przebiegł po jej miękkich wargach. Ostrożnie odwróciła głowę, czując wwiercające się ostrze w skórę, zmierzyła blondynkę spod rzęs. Choć trwało to góra dwa uderzenia serca, to bystry wzrok ocenił postawę, aparycję i uzbrojenie przeciwnika, by móc dobrać odpowiednią taktykę.
Muihre naparła na ostrze, przenosząc ciężar na nogę bliżej dziewczyny. Spod przeciętej skóry pociekła struga krwi, wędrująca powoli, jakby od niechcenia w dół pomiędzy poruszane wolnym oddechem piersi.

Pomyślała nad milionem razy, gdy ludzie kładli jej ostrze na szyję. Biedacy, rasiści, przestępcy, mordercy, gwałciciele, maruderzy, książęta, szpiedzy. Wszyscy. Muihre nie pierwszy raz miała nóż na szyi. Nie pierwszy raz balansowała po chybotliwej krawędzi.
A tym razem, nikt nawet nie blokował jej rąk czy nóg.
Ogarnęła ją nieomal litość w stosunku do rywalki.
- Kim jesteś, by mi doradzać, czarownico? - spytała zupełnie spokojnie, wpijając pusty wzrok w oczy dziewczyny.

Zareagowała jak zwykle. Nagłym wyuczonym ruchem odchyliła się, zwalniając ostrze, jednocześnie uniesioną do miecza dłonią wybijając broń dziewczyny i kopiąc ją boleśnie odciążoną uprzednio nogą w piszczel. W tak bliskim starciu poniechała broni na plecach do tego mając kobietę za przeciwnika, zdzieliła ją zwykłym prostym uderzeniem pięści w twarz. Bolesnym i nieprzyjemnym.
Szybko cofnęła się na bezpieczną odległość w gęsty mrok.
- Nie znam sytuacji. Możemy się dogadać. Ale nie waż się kłaść ostrza na moją szyję. Na takie jak ty nie mam w zwyczaju nawet wyciągać broni.
Na potwierdzenie swoich słów, oparła dłonie na rękojeściach sztyletów, nie wyjmując ich. Jednak każdy mięsień w jej ciele był gotowy do nagłego ataku.

"I przyjdą sprawiedliwi
A lud ciemny, w bierności swej
odrzuci prawdę pokoleń,
bowiem ich prawda
będzie słodsza od kłamstwa
i łaskawsza od śmierci."
~Autor nieznany

 

Yvonne odskoczyła od półelfki, lekko zdziwiona i zmieszana jej postawą. Widać kolorowi mieli temperament, tym większy, im większe skurwienie ich rodziców. Uśmiechnęła się delikatnie, jakby gratulując postawy, której w tym świecie rzadko w ludziach można uświadczyć. Sama również dobrała taktykę do przeciwnika. Wiedziała, że może być spokojna. Stanęła nieco bokiem do Muihre, wypychając biodro, na którym położyła rękę, wcześniej schowawszy ostrze.
-- Nareszcie osoba, która ma jaja. Dawno takiej nie spotkałam. -- zastanowiła się nad tą myślą, jakby szukając potwierdzenia pośród wspomnień. -- Prawdziwe charaktery poznaje się po tym, jak kończą, a nie zaczynają. Przynajmniej tak mawiał Rellim. Widocznie pierdolił od rzeczy, bo po Tobie już widać, czego się spodziewać.
Blondynka spojrzała na pole walki i ujrzała dwie migoczące pośród wysokiej trawy postacie. Dźwięki walki niosła nocna mgła, powoli napływająca od strony lasu. Martwiła się o Szczura. Nie była pewna, czy ten chłopak przejdzie próbę. W końcu po to tutaj przyszła, żeby w razie pomyłki, błędu lub nieszczęśliwego zbiegu wypadków wziąć sprawy w swoje ręce. Żeby tylko nic mu się nie stało, pomyślała i natychmiast zganiła się za swoje zachowanie. W takich chwilach uczucia nie miały prawa grać roli. I miała nadzieję, że nigdy nie zagrają.
-- Proszę Cię, zostaw ich dwóch samych sobie. To nie Twoja walka. I również nie moja, ale sprawuję pieczę nad tym młodzieńcem. -- wskazała na mniejszy, świecący pośród traw kształt.
-- Pozwól mu walczyć. On musi się wykazać. -- Atmosfera była ciężka, przyćmiewana opadającą mgłą. Świat powoli gęstniał, oddalał się od dziewcząt, karczma, okoliczne lasy i łąki były mleczne.
Słychać było odgłosy walki, zagłuszane czasem szmerem z wnętrza karczmy.

Δ

Szczeknięcie stali, szybkie oddechy, budzący się ból w klatce piersiowej. Szum w skroniach. Zapach świeżej krwi.

Szczur rzucił się na Bestię, tym razem mierząc siły na zamiary. Szybkie, zwodnicze ciosy okazały się być kluczem do walki z Bertramem. Wielkolud liczył na moc i zacięcie, co przy swej tuszy potrafiło wynagrodzić, ale bardzo odsłaniało czułe punkty. Pierwszy cios wybił wymachem miecza, jednakże nie spodziewał się wypadu w przód. Zakołysał się na nogach i z trudem zmusił rękę do kolejnego wybicia, tym razem jednak stało się to za późno. Szczur poczuł, jak stal wbija się w wały tłuszczu, wiercąc kilkucentymetrową dziurę.
Diabelski wyraz twarzy wykrzywił się w narastającym gniewie. Już nie góra mięsa, a pęknięty balon, który powoli tracił siły. Ale tanio skóry nie sprzeda, jak mawiają garbarze-poeci.
Nie pozwoli przecież byle chłystkowi odrąbać sobie głowy. Bestia nikomu nie chyli czoła. Odruch, a raczej pamięć mięśniowa sprawiły, że odwrócił się na lewej nodze, zwracając się nieco lewym profilem do Szczura. Wyciągnął pewnie z tej samej strony owłosioną dłoń i złapał nadgarstek przeciwnika, próbując go zmiażdżyć -- jednakże był zbyt zmęczony i podpity, by cokolwiek z tego wyszło.
Pomimo wypitych uprzednio kufli miodu starał się zachować zimną krew, przynajmniej na tyle, na ile pozwalał mu intelekt. Mimo wszystko wiedział, że może iść na dno. Wiedział, że nie bije się z byle szczawiem z ulicy. Dopiero teraz to zrozumiał. Śmierć zajrzała w oczy.
Szczur miał rację, wyprowadzając cios sztyletem, który tym razem jednakże ześlizgnął się po cielsku, kreśląc czerwoną smugę.
Nie przekalkulował jednego -- Bestia trzymał go w niebezpiecznej odległości, a on zdążył wyprowadzić cios, przez co został bez obrony. Razem tutaj zginiemy. Obaj albo nikt, zdawało się, że chłopak słyszy myśli Bertrama. Myśli, których zwieńczeniem był twardy, rozrywający ból w okolicach prawego boku.

Czas zwolnił. Świat powoli zaczął wirować, ginąc w mlecznej mgle.
Dopiero teraz Szczur zauważył, że ostrze miecza Bertrama wbiło się tuż nad jego biodro. Krew powoli sączyła się do nogawki, rozpalając blade zimno w dół nogi, aż po same końce palców.

Szum, krew, zapach, śmierć.

Krzyk, smród, śmierć.

Zmęczenie, śmierć.

Przegniły uśmiech Bestii.

Δ

Matteo oglądał całą scenę znad linii drzew otaczających scenerię. Dwa potężne cielska wymieniały między sobą świsty broni, by w końcu stanąć w miejscu, niemal nieruchomo. Nagle świat zatrzymał się, jakby doceniając piękno tej sceny. Poeta musiał działać szybko, bowiem ta chwila nie będzie trwać wiecznie.

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-05-08 20:40:18)

Poeta zawahał się i schował miecz - walka między żołdakami była tak zaciekła i brutalna, że Jemioła nie miał złudzeń i domyślił się, że wszelka próba bezpośredniej ingerencji zakończy się w najlepszym wypadku okaleczeniem. Zastanowił się szybko i w tak stresowej sytuacji uciekł się do tego co potrafi robić najlepiej i przy  okazji do najgłupszej rzeczy w swoim życiu - ściągnął lutnię z pleców i ruszył ostrożnie w stronę walczących by stanąć w równej odległości między nimi - na tyle daleko by mógł w razie potrzeby salwować się ucieczką. Już w ruchu zaczął grać MELODIĘ i na bieżąco wymyślać tekst.

Psia jucho, kurwi synu, twe grzechy ja znam...
Krew we mnie wrze i tryska wsiąkając w piach, hej!

Pomylił kilka dźwięków przez spocone palce ale grał nieprzerwanie licząc, że jego niedoszły kamrat opamięta się wcześniej i wykorzysta dystrakcję by wyłożyć siepacza.

Zbóju, bandyto podły i na wskroś zły!
Nawet żebrak ma twój widok roni łzy!
W Oxenfurcie i Novigradzie każdy strażnik ciebie zna!
"Głupiec, menda, dziki pies" - o tobie mówią tak!

Yvonne wzdrygnęła się na widok gęstniejącej mgły. Dopiero po chwili zrozumiała, co za chwilę się wydarzy. Kurtyna napięcia została spuszczona, odsłaniając nieprzyjemną prawdę. W zasadzie to, czego się najbardziej obawiała, a przed czym zostali ostrzeżeni. Jak mogła być tak głupia! Błąd nowicjusza, bardzo kosztowny błąd! Dziewczyna wybiła się kocim ruchem naprzód, wymijając Muihre. Jak najszybciej musiała skrócić dystans między nią a walczącymi, a czasu było bardzo niewiele. Jej sylwetka malała w oczach półelfki niesamowicie szybko. Trzeba było przyznać -- dawno nie widziała, by ktoś był w stanie poruszać się w taki sposób. Usłyszała jeszcze szczeknięcie dziewczyny o jadeitowych oczach. Twarde, wyakcentowane zacharczenie ułożyło się w ostry rozkaz "Zostań tutaj!".




Śmiech. Śmichy-chichy. Ciepło i ciepło, ciepło. Ciepło?


Zbyt silny był uścisk Bestii, by Szczur mógł uciec. Nie zdołał nawet wybić broni z ręki Bertrama, jedynie odbijając ją delikatnie w górę. Ostrze przesunęło się z cichym łoskotem wzdłuż pancerza młodzieńca, chrobocząc złowrogo. Uchwyt wyprowadził go z równowagi, niwecząc plany. Szczęście się uśmiechało i tylko szczęście zadecydowało o tym, że odłączona ręka, dzierżąca sztylet, ugodziła kupę mięsa tuż pod ręką, w okolice pachy.
"Przygotuj się na śmierć, kmiotku" -- oczy Bestii zdawały się krzyczeć tysiącem gróźb. Jednak Szczur wiedział. Wiedział, że nic nie trwa wiecznie. Tysiąc gróźb, nawet najgorszych, było podszytych strachem. Ból zajrzał Betramowi w oczy. Zaczął tracić siebie.

Przestrzeń zaczynała się zaginać wokół nich. Wszystko ginęło w potężnych ciemnościach, wyginając się w niesamowite, niewyobrażalne kształty. Czuć było w powietrzu zapach elektryczności. Przechodziła przez ciało, cicho rwąc każdą jego część na milion mniejszych, i każdą z nich na milion kolejnych. Było już oczywiste, co się za chwilę wydarzy.
I wtedy ją ujrzeli. Dziewczynę o jadeitowych oczach, pędzącą w ich kierunku, gotową do skoku w objęcia portalu. Była coraz bliżej. Szał płowych włosów wykręcał się na wszystkie strony, przyjmując na siebie burzę ładunków. Skoczyła.
- Co, kurwa? Ty też jesteś z ...- Bestia nie dokończył.
W błysku jasnego, rudego światła obaj walczący zniknęli, pozostawiając po sobie skrawek czarnej, wypalonej ziemi. Implozja portalu przerzuciła spóźnioną dziewczynę, uderzyła nią o ziemię po drugiej stronie polany. Po jakimś czasie wstała, widocznie zraniona, poobijana.
Wiedziała, że nie mogli przenieść się daleko. Silne, zakłócone teleportacją pole elektromagiczne doprowadziło do aberracji portalowej, zdegenerowało możliwości czaru.

Po chwili dało się słyszeć cichy trzask, szepczące w głębi lasu wyładowanie elektryczne.

Muzykant Matteo, dla muzyki stryj
Grał tak długo, aż struna pękła
I strzeliła go w ryj

Wśród rozrywającego powietrze szczęku oręża, ponad jękami rannych i zapachem krwi, poprzez mokrą mgłę wypełniającą nozdrza i płuca, Muihre usłyszała coś, co miała nadzieję naprawdę szybko zapomnieć. Na dobre.
Bard Matteo szedł szwarko przez polanę, zaintonowawszy łamiącą się melodię ewidentnie w stronę rozwścieczonej Bestii.
Muihre, niczym pogardliwy koneser, zmarszczyła zdegustowana twarz i odwróciła się, by zobaczyć kto zakłóca poezję umierania tak nieadekwatnym repertuarem.
Czasu, na zauważenie kim młodzieniec był, miała jednak niewiele.
(A był to nie kto inny niż ten, którego zaskoczyła obok karczmy, o czym dobitnie świadczyły niedopięte portki.)

Czas, dotychczas powolny i ociężały, wyrwał się do przodu, pognał niczym kulawe zwierzę, choć ranne nadal zdatne poruszać się zadziwiająco szybko, gnane tak prymitywnym narzędziem jakim jest instynkt przeżycia. A potem upadł ponownie, ciężko, zostawiając czarną jałową glebę, na którą upadła zielonooka kobieta.

Przez cały ten czas Muihre nie poruszyła się ani na krok, obserwując uważnie całe zajście. Jednak ręce wykonały znany ruch automatycznie, ruszyły jak zwolniona sprężyna, zabójczy mechanizm, wyuczonym spięciem kolejnych mięśni.
Dwa noże wyskoczyły z pochew i świszcząc przenikliwie, cięły mgłę, wyprzedzając w biegu nawet poruszającą się z niesamowitą prędkością Yvonne. Muihre uśmiechnęła się okropnie, widząc jak sięgają błyszczącymi ostrzami do ramienia i skroni Bestii.
Wtedy portal wybuchł.
Podmuch był silny, bardzo silny. Nawet z daleka, Muihre zobaczyła jak mgła zwiewa się, poczuła jak włosy poruszone falą wiatru łaskoczą policzki. Przetarła przypruszone oczy. I zaklęła.
Szybko dobiegła do leżącej w trawie Yvonne, chwytając błyskający w trawie nóż. Błyszczał rubinowo. Drugiego nie było widać, możliwe, że połknął go portal lub w przeciwieństwie do pierwszego, który tylko drasnął, ten wpił się głęboko w cielsko Bestii i powędrował dalej z nim.
Półelfka podeszła do Yvonne, wyciągając z kaletki czysty materiał.
- Masz, opatrz się - powiedziała, widząc jednak, że zielonooka niczym w amoku szuka wciągniętych w portal, dodała zaraz. - Wykrwawisz się dziewczyno. Ze skroni. I tu, poharatało cię mocno.
Rozrywający trzask w dali zdradził położenie wyplutych z portalu walczących. Półelfka postanowiła ruszyć w tę stronę, nadal trzymając zakrwawiony nóż w dłoni.

Czas, jak wyrwany z okowów, ruszył nagle, wstrząsając światem. Wiatr ciepły, nocny wiatr. Wiatr od strony gór. Dziewczyna o jadeitowych oczach podziękowała dziewczynie, ale nie skorzystała z pomocy. Jednym, szybkim ruchem nastawiła wybite ramię. Tuż za gospodą zabrała schowany wcześniej dosyć mały, bloczkowy łuk i kilka strzał. Po chwili biegła razem z Muihre w kierunku walczących.

Pierwszy cios, drugi, trzeci. Bestia zaryczał z bólu i wściekłości, rzucając Szczurem jak najdalej mógł. Wiedział, że jego twarz będzie ostatnią, jaką w życiu zobaczy.
-Gdybym wiedział, że należysz do tych skurwysynów, zabiłbym cię na miejscu...- opadł na kolano, krew lała się na zmierzwioną trawę, sięgając coraz dalej, wsiąkając coraz głębiej. - Czym cię... przekupili? Co ci zabrali? Widzę, że Zigo nie spocznie, dopóki nie zgładzi wszystkich, którzy sprzeciwili się jego tyranii. Jego syn... - nie dokończył. Strzała przebiła gardło, zamieniła tchawicę w krwawą kupę mięsa. Impet pocisku rzucił osłabionym Bertramem o ziemię. Słychać było delikatne bulgotanie, które po dłuższej chwili ustało. Zakończyła się historia Bestii. Leżał martwy w kałuży własnej krwi, pośrodku niczego.

Ciężkim wzrokiem zauważył, jak niedaleko sylwetki przeciwnika pojawiła się Yvonne w towarzystwie zjawiskowej elfki. Blondynka pochylona była nad zwłokami, próbowała wyszarpać strzałę z mięsa.
Po krótkiej wymianie zdań zdawało się, że kazała zabrać Szczura i uciec jak najdalej stąd. Podkomendni Bertrama będą go szukać po wszystkich okolicznych lasach, aż w końcu trafią w to miejsce. Blondynka zostanie. Będzie wiedziała, co robić. A w odpowiedniej chwili stanie przed Szczurem raz jeszcze. Sporo czasu minie i sporo wody spadnie, zanim to nastąpi. Liczyło się jedynie teraz. Chłopak nie był zdolny do chodu, a tym bardziej do walki. Szumienie w głowie dominowało słuch i wzrok, wypełniało cały świat i rozrywało kontakt z rzeczywistością.

Krew?
Rozlalała się karminowymi wstęgami na białe dłonie dziewczyny, skapnęła ciężko na trawę. Rana na boku Temerczyka krwawiła wolno, była jednak brzydka, rozjątrzona. Muihre zaklęła cicho, sięgnęła szybko do kaletki po bandaż i gazę, wyciągnęła zza dekoltu piersiówkę. Sprawnymi ruchami silnych rąk odkaziła, opatrzyła i zaczęła otulać bandażem tułów nieznajomego, uprzednio ostrożnie pozbywając go brygantyny i przeszywki.
Nadal nie wierzyła w to co robi. Griffin był jej zupełnie obcy, a jednak dokonała wyboru, by to jemu pomóc w tym pojedynku. Dlaczego? Spojrzała szybko w jego oczy, chociaż otumanione walką to nadal pełne zaciętości i skupienia.
Wiedziała dlaczego.
Rozdarła i zawiązała koniec bandaża, naciągnęła z powrotem zakrwawioną koszulę Temerczyka. Pomogła nałożyć z powrotem opancerzenie, po czym delikatnie zawiązała grube rzemienie brygantyny.

Musieli teraz uciekać, być może będą musieli walczyć. Co prawda nie miała wątpliwości, że odważny Temerczyk rzuci się w wir walki nie bacząc na swój stan, jednak wiedziała również, że byłby to jego ostatni zryw. Wolała uniknąć sytuacji, w której musiałaby go zatrzymywać, był w niestabilnym stanie. Powinien mieć spokój.
- Nie możemy uciekać - powiedziała na głos, nie wiadomo - do siebie, półprzytomnego Griffina czy lamentującego Matteo.
Nie ufała Yvonne, tak jak nie ufała nikomu. Kobieta zniknęła szybko, zostawiając swojego podopiecznego w rękach łowczyni głów, co nie działało na jej korzyść w oczach półelfki.
Postanowiła działać po swojemu.
- Będą nas gonić jak zwierzynę - poprowadziła Griffina na tyły karczmy, cmoknięciem przywołała obie klacze. - Ale to my jesteśmy wilkami, nieznajomy.
Postanowiła ryzykować. Obejrzała się jeszcze na Matteo, wydającego się być kimś również w jakimś stopniu zamieszanym w to wszystko. Zrobiło jej się nawet żal, widząc rozpaczliwy obraz barda.
- Jedziesz z nami? - zaproponowała, siląc się na uśmiech.

Pomogła wsiąść na siwka Griffinowi, który znacząco lepiej się czuł po opatrzeniu choć nadal był chwiejny, a następnie sama skoczyła na Adana, wciskając się przed towarzysza.
- Obejmij mnie - stanowczo położyła ręce Temerczyka na swojej talii. - Tylko mocno. Będziemy cwałować, a nie mam wolnej ręki by cię łapać.
Chwyciła prawą ręką lejce Adana, lewą Piwoszki. Delikatnym akcentem bioder dała znać, by ruszyli.

Szybko przeszli w cwał, ledwo wyjechali za ostatnie domostwa zapadłej wsi. Gościniec powitał ich ubitą, twardą ziemią, kopyta koni wystukiwały znany rytm, wzbijając szary kurz.
Nadchodził zmierzch, kładąc długie cienie na ziemi, pełznąc siwą mgłą pomiędzy drzewami. Ciemne konary drzew wyciągały ku nim powykręcane szpony gałęzi, smagały skórę malutkimi kolcami. Muihre syknęła cicho, jej rude włosy powiewały lekko, łaskotaly twarz Temerczyka.

Daleko na horyzoncie czekał na nich Novigrad.

'Ta droga nigdy się nie skończy'- myślał wkurzony Onufry, kiedy zza drzew wyłoniła się osada. Od razu wyprostował się, spojrzał na swojego brata przysypiającego w siodle i trącił go w bok:
- Patrz!-zakrzyknął-Nie śpimy na glebie!
Ta myśl jakoś dodała mu wigoru. Ostatnie dni, po opuszczeniu starej kompanii były cięższe niż zwykle. Te gnojki miały jakiś wyjątkowy dar do wynajdowania miejsc, w których można było się napić i względnie wygodnie wyspać. Gdzie gorzała się lała, tam zawsze trafili. Dopiero teraz sobie to uświadomił, kiedy z bratem musieli radzić sobie całkowicie sami.
Koń jakby też poczuł, że dzisiaj krzak i wiatr zastąpi ciepła stajnia i owies, bo od razu ruszył żwawo. W tym tempie szybko dotarli do osady, a chwilę później trafili  do zachęcająco wyglądającej gospody. Po odstawieniu koni i bagaży Onufry obejrzał sam siebie, strzepał pył drogi z ubrań. Właściwie nie wiedział, po co to robi, gdyż wydało mu się to w tym momencie nieco niewłaściwe. Wyprostował się, wypiął dumnie pierś jak to zawsze gdy wchodzi się w nowe miejsce i pchnął drzwi. Od razu ruszył żwawym krokiem w stronę kontuaru nonszalancko rozglądając się w celu oględzin miejsca i jego gości. Był pewien, że za jego plecami kroczy większy brat i to on przyciągnie większość spojrzeń.
-Witaj gospodarzu!-wykrzyknął radośnie-Daj no czym zwilżyć dziób, bo strasznie mi zaschło i chyba zaraz zaniemówię, a wiele mam do opowiadania przy kuflu! A, i konie też by nie pogardziły jakowąś miarką owsa.
Mówiąc to, mały człowieczek rzucił na blat kilka monet mających pokryć rachunek, po czym rozejrzał się za wolnym stolikiem i ruszył wprost do niego.

Bracia zastali karczmę niemalże pustą. W środku zasiadło jedynie dwóch jegomościów, przy jednej ławie, którzy zrazu się odwrócili i podejrzliwie zerknęli na przybyłych. Sami wyglądali na tutejszych, ot kozojedy w kożuchach, łypiący po chwili na gości już plecami, a nie oczami, bowiem znowu wrócili do przerwanej dyspóty.

— Niechaj dzięki wam będą, czci panowie! Czujta się jak u siebie w chałupie — przywitał ich Otto, stary karczmarz, chciwie zagarniając wcześniej monety z szynkwasu. Kiedy Gwido i Onufry usadowili się wygodnie przy wolnej ławie, gospodarz chybcikiem wytarł blat rękawem i pognał na zaplecze gdzie zginął na dobre kilka chwil. Widać jednak, nie mitrężył tego czasu, bo wrócił z dwoma, oszroniałymi kuflami. — Wasze zdrowie, waszmości! — zarechotał, po czym spojrzał na braci, oczekując ich aprobaty. — Specjalnie z piwniczki wyciągłem, nasz, vizimborski browar, jasny, jęczmienny, prawdziwy miód, panowie, a nie żaden fircyk. Ot, i strawa ni chybi zaraz podana będzie, jeno moja córa podgrzeje kocioł.

Dwóch kozojedów nieopodal parsknęło lekceważąco śmiechem. Otto udał, że tego nie słyszy.

— Opowiadajcie, proszę, co tam świat za wieści przynosi! Człek siedzi całe dni pod tą strzechą i ni wiadom byłby, gdyby sama strzyga mu na podwórze zawitała. Z daleka aby przybywacie? — zapytał, opierając dłonie na biodrach.


[html]<fieldset><legend>Notka</legend>
Gwido niech uzupełni dodatkowe pola w profilu!
</fieldset>[/html]

Ostatnio edytowany przez Dziki Gon (2016-09-30 01:01:04)

Gwido puścił słowotok brata mimo uszu. Cały czas dyskretnie rozglądał się po karczmie. Jego szczególną uwagę przyciągnęli siedzący opodal jegomościowie. Był ciekaw kim są i jakie szemrane interesy prowadzą. Nie miał ochoty, nie wiedzieć już który raz, tłumaczyć Onufremu, że to on sprowokował podróż i że jak zawsze musiał mu ratować dupę.

- Ciesz się, mój drogi bracie, że mieliśmy szczęście na tę karczmę trafić. - rzekł od niechcenia i z zainteresowaniem popatrzył, jak karczmarz stawia przed nim solidnie oszroniony kufel.

'Trzeba będzie obaczyć, co to za panna i jakie ma przyjaciółki' - pomyślał Gwido, kiedy gospodarz wspomniał o swojej córce. Uśmiechnął się pod nosem i czekał aż strawa zostanie podana. Miał nadzieję szybko poznać tę kuchareczkę.

- Z daleka, panie. A waść tak sam tu w karczmie rozporządzasz?- powiedział do Otto, chcą sprawdzić kto jeszcze może się znajdować w obejściu.