Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Słońce powoli toczyło się ku zachodowi. Hular zarzucił haczyk, który powędrował ku oczku wodnemu w rytm majestatycznej piśni pustego brzucha niziołka. Prowiant na podróż skończył się dwa dni temu a do Novigradu zostało jeszcze trochę drogi przez co mały podróżnik zmuszony był zatrzymać się na postój i spróbować swojego szczęścia w pierwszym lepszym zbiorniku wodnym jaki zdołał odszukać. Niziołek podparł wędkę patykiem i zaczął rozkładać swój mały gałganowy namiot. Plan był dosyć prosty: dostać się do Novigradu, rozstawić kram, sprzedać co tylko się da i kupić za to niezbędne rzeczy do dalszej podróży. Wydawałoby się, że nie ma nic prostszego, lecz pech prześladował go od samego początku. Wpierw zgubił połowę towarów, potem Łosioł nie chciał współpracować i (z tego co wywnioskował Hular) żądał postoju co pół godziny a teraz jeszcze głód stał się nie do zniesienia. Mały wędkarz w trakcie rozkładania namiotu przeklinał w głos wszystkie ryby za to, że łapanie ich jest tak mozolną robotą gdy nagle jego usta zatkał dźwięk łamanej gałęzi parę metrów za jego obozowiskiem.

Gdy Przybysz sięgnął po miecz, niziołek niemal wpadł do wody z przerażenia. Hular nie miał zielonego pojęcia co mógł chcieć od niego nieznajomy, może był rasistą i nienawidzi niziołków? Może też myśleć, że Ubos jest w posiadaniu czegoś wartościowego i chce go po prostu ograbić jak zwykły bandyta? Hular wyciągnął swój nóż i trzymał go przed sobą jak swego rodzaju groźbę, iż jest w stanie go użyć, choć sam dobrze wiedział, że jest zbyt sparaliżowany strachem by nawet móc nim w jakikolwiek sposób spróbować wymachiwać nie mówiąc już o zadaniu jakiegoś konkretnego uderzenia. Niziołek stał tak przez chwilę i wpatrywał się w przybysza, którego wyraz twarzy bardziej ukazywał zainteresowanie, niż chęć mordu a już tym bardziej chęci wyrządzenia jakiejkolwiek krzywdy.
- Cze... Czego chcesz? - Zapytał łamiącym się głosem. Wiedział, że nie zrobi jakiegokolwiek wrażenia na przybyszu ponieważ, ów wyglądał na niestrudzonego wojownika, który takich jak on morduję nie zadając sobie żadnego trudu. Jednak Hular był gotów ponieść wszelkich starań bo wiedział, że jeżeli chce być właśnie takim wojownikiem jak nieznajomy, czy też ten co przybył konno do jego wioski, musi stawiać czoła wszelkim przeciwnością losu jakie mogą zdarzyć się na jego szlaku. Z tą myślą Hular staną trochę pewniej i przygotował się mentalnie do obrony, lecz niemal się przewrócił gdy usłyszał jak jego wędka opada na ziemię i szurała po niej powoli. Ryba musiała połknąć haczyk!

Więc przybysz okazał się być głodny i mieć apetyt na cokolwiek co Hular miał złówić? W sumie wcale nie zdziwiło to niziołka, gdyż nieznajomy nie miał ze sobą niczego poza ubraniem i mieczem, żadnego plecaka, worka czy też innego pojemnika ze sobą w którym mógłby przenieść ze sobą jakiekolwiek produkty nadające się do spożycia. Cóż, trzeba mieć nadzieję, iż to co wyłowi będzie na tyle pokaźne ( i zjadliwe przede wszystkim) że starczy dla dwojga spragnionych porządnej strawy podróżników. Hular szybko popędził do wędki i złapał ją tuż zanim ta dotknęła mulistej wody. Hular przez dłuższą chwile walczył by wyciągnąć rybę tak zaciekle, że zapomniał o obcej osobie za jego plecami i znów zaczął przeklinać rybę za jej zawziętość co jakiś czas przerywając błaganiem o to by w końcu wyszła z wody. W końcu wyciągnął jednego małego lina z wody i z zażenowaniem popatrzył nań jakby ten zrobił mu na złość, że nie wyrósł większy.
- No i tyle z jedzenia - Pomyślał niziołek odwracając się w stronę niemal dwa razy większego od niego osobnika na którego twarzy rysował się dokładnie taki sam grymas twarzy jak u Hulara, rozczarowanie.

Czyli przybysz miał na tyle przyzwoitości by nie kraść jedzenia a podzielić je.
- Cóż, to przynajmniej pół kradzieży a nie całą- Pomyślał Hular i uśmiechnął się półgębkiem jak to miał w zwyczaju, lecz grymas lekkiego zdziwienia nadal był widoczny przez co jego wyraz twarzy był groteskowy i nie odcztywalny jeżeli chodzi o niewerbalną  komunikację.
- Nazywam się Hular! - Powiedział trochę za głośno ze zdenerwowania. - I nie mam niestety drugiej wędki ale mam jeszcze parę linek z końskiego włosia, jak znajdziesz jakiś porządny patyk to pokażę ci jak za pomocą patyka i linki łowić!
Gdy skończył to mówić wędrowiec już zbierał suche patyki najprawdopodobniej na opał co bardzo zdziwiło Hulara, który z tego co mógł wywnioskować, znalazł pierwszego, przyjaźnie nastawionego do niziołków wędrowca. Ubos ponownie zarzucił swoją wędkę tym razem niezgrabnie siadając na zwiędłej trawie. Wyrzucił nogi w przód i lekko się rozluźnił. Miał również ochotę zapalić fajkę ale zrezygnował gdy doszedł do wniosku, że zielem również musiałby się podzielić z przybyszem. Dzielenie się jedzeniem w żadnym wypadku mu nie przeszkadzało, gdyż to była niewielka cena za protekcję jaką mógł mu zagwarantować wojownik koczujący w jednym obozie z nim.
- Chyba szczęście zaczęło mi troszeczkę sprzyjać - Pomyślał.

- Em... Mam krzesiwo i kawałek krzemienia jeżeli o to ci chodzi. Poczekaj zaraz wyciągnę - Powiedział niziołek po czym wsadził wędkę pod pachę i sięgając po swoją torbę. Wyciągnął z niej zgrabnie krzesiwo i krzemień po czym rzucił w stronę kupki suchego drewna pozostawionej przez Jimiego. Jimi stał tuż koło niego więc wyrzucenie przyrządów dalej mogło być uznane za niegrzeczne ale Hular o tym nie pomyślał, gdyż zajęty był wiązaniem linki z końskiego włosia na kiju, który został mu podany przez wędrowca. Musiał to zrobić bardzo porządnie ponieważ to była jego ostatnia linka jaką miał a bez niej nie będzie wędkowania już więcej a co za tym idzie, straci jeden z głównych sposobów na zbieranie pożywienia. Po paru minutach związał zadowalająco dla niego linkę na kiju po czym wstał, odwrócił się do swojego towarzysza i spojrzał na niego z pełną powagą.
- Słuchaj no. Kijek trzymasz w jednej ręce o tak, a w drugiej trzymasz linkę delikatnie, bo jak ryba szarpnie gwałtownie to możesz mieć po palcu albo dwóch. No więc trzymasz puki ryba nie szarpnie, kiedy szarpnie to ciągniesz za linkę by ją wyciągnąć, tylko z wyczuciem by nie pękła. Kijek zaś kręcisz w ręce by linka się na nim zakręciła. No i robisz to do skutku no. 
Po wytłumaczeniu w jaki sposób łowi się za pomocą patyka i linki, Hular przywiązał haczyk do końcówki włosia i wręczył kij Jimiemu. Dopiero gdy ponownie usiadł na trawie zorientował się jak dużo czasu minęło odkąd tu przybył. wieczór był pochmurny i zanosiło się na mgłę. Miało to swoje plusy. We mglę ciężej będzie dostrzec ich obozowisko, lecz przewrażliwiony niziołek myślał tylko o drugiej stronie medalu a mianowicie, że trudniej będzie zobaczyć zbliżających się do nich ludzi. Ubos wiedział, że tej nocy pomimo wojownika u boku i tak nie zmruży oka.

Po drugiej stronie listowie poruszyło się gwałtownie i wypadła z nich postać, migając w biegu obnażonym ostrzem, znikając zaraz w gęstwinie mgieł i szuwarów. Szczęknął miecz, coś zaskrzeczało głucho, nieludzko. Nie minęła chwila, gdy świst broni ponownie rozciął gęste powietrze. Woda nagle uniosła się na dwa sążnie, ochlapując  szczodrze Niziołka oraz zapewne płosząc wszystkie pobliskie ryby i urodzaje wodne  grobli.
Nastała chwila ciszy, która w zaistniałej sytuacji mogła zdawać się wiecznością.

Ciche człapanie skórzanych butów w błocie poinformowało o powrocie nieznajomej osoby. Z mgły wyłoniła się postać niewiele wyższa od Hulara, której twarz skrywał mrok kaptura.
- Obawiam się, że nie zdążyłam uratować twojego przyjaciela – odezwała się postać niskim, damskim głosem. – Zabił go utopiec.
Wyciągnęła do przodu dłoń, w której trzymała urżnięty łeb potwora.
- Jest ich tutaj sporo ostatnimi czasy. Zamierzasz tu spać?

xxx

Muihre nie wychylała się przez kilka tygodni.
Miała w mieście trochę własnych interesów, które jednak załatwiła w miarę szybko. W międzyczasie standardowo zbierała listy gończe i zlecenia, tańczyła w walce do akompaniamentu wrzasku okraszana świeżą krwią. Tak było w dzień.
Gdy jednak nadchodził zmrok, błądziła niczym cień po uliczkach miasta, opatulona szczelnie kapturem, chowając broń za połami płaszcza. Węszyła cicho niczym szczur, szukając informacji na temat Griffina, dowiadując się wszystkiego, co było możliwe. Ucieszyła się, że nie pomyliła się co do niego, podsumowując informacje.
I w końcu postanowiła go odszukać.

Muihre odczekała na zakończenie nieskładnego bełkotu niziołka, przecierając w tym czasie zanieczyszczony mieszaniną błota i ciemnej krwi naramiennik. Ledwo widocznie kiwnęła głową na wieść o tym, że niziołek zamierza opuścić miejsce.
- Utopiec – powtórzyła spokojnie, po czym zawiesiła łeb stwora do niewielkiego haka przy pasie. – Mylony czasem z wodnikiem.
Na pasie wisiały już cztery podobne głowy o zapadniętych oczach, wywieszonych gadzich jęzorach i błotnistej śliskiej skórze skropionej ciemną krwią zmieszaną z błotem.
- Jest całkiem sprytny. Zanurza się w wodzie i przyczaja na ofiarę, by z zaskoczenia ją wciągnąć i utopić. A następnie zjeść.
Muihre zatopiła wzrok gdzieś w dali, nie wiadomo - robiąc efektowną pauzę czy nasłuchując otoczenia.
- W Starszej Mowie mówimy o nich Muire D’yaeble – kontynuowała po chwili. – Co zabawne, bo i moje imię brzmi podobnie. Witaj, niziołku. Jestem Muihre.
Ściągnęła skórzaną rękawicę, by podać Hularowi drobną białą dłoń i pozwolić miłemu uśmiechowi pojawić się krótko na czerwonych ustach.

Ostatnio edytowany przez Muihre (2017-01-22 13:48:19)

Po tym jak człowiek, który z wyglądu również parał się wojaczką, wjechał w sam środek prowizorycznego obozu to niziołek zdrętwiał na dobre parę sekund. Jego lewe oko nieznacznie zadrżało a kącik ust zbliżył się do nosa.
- Co tu się odkurwia... - Powiedział bardzo spokojnie i cicho, jakby myśli wyślizgnęły mu się przez usta tylko lekko zakłócając tą niezręczną chwilę. Różne myśli przechodziły mu przez głowę, najmocniejszą była ta, że to był najbardziej zaludniony, opustoszały i śmiertelnie niebezpieczny kącik świata. W końcu jego wzrok skierował się na, niemal chirurgicznie, odciętą głowę rzekomego Utopca. Z nienaturalnie dużego jęzora potwora sączyła się gęsta mieszanka śliny i krwi, która tworzyła niewielką kałużę w kształcie serca tuż u stóp zabójczyni. Nagłe konwulsję zmusiły niziołka do przerwania nieręcznej ciszy i wybiegnięcia w pobliskie krzaki by wyrzucić z żołądka pozostałości jedzenia.
- Tyle z kolacji. - Pomyślał Ubos pochylając się nad zwiędłą kupą liści.

Dla Cedrica zdawało się, że niziołek chce coś powiedzieć, ale robił to zbyt cicho, by rycerz mógł to dosłyszeć. Chociaż i tak zmarszczył brwi, wytężając przy tym słuch, próbując coś dosłyszeć ze słów niziołka. Wygląda jakby przed chwilą zobaczył uciętą głowę jakieś poczwary, heh....a niech to Melitele! Wtedy właśnie rycerz podążył za wzrokiem niziołka, widząc ucięty łeb. Co prawda był jako tako przyzwyczajony do widoku krwi, ale nie na co dzień widział głowę Utopca. Z zaskoczenia uniósł lekko jedną brew do góry, robiąc przy tym zdziwioną minę. Matko! Zapomniałem! Od razu cofną się na swym rumaku do tyłu. Koń przy tym zarżał, ale nie wyglądał by się spłoszył, chociaż rycerz wolał mieć pewność. Pogłaskał go przy tym po głowie, mówiąc do rumaka spokojnym głosem.
- Spokojnie Lyre, spokojnie...- Tak jak każdy rumak bojowy, na widok jakiejś tam krwi, nigdy nie ucieknie od swego pana, to samo tyczy się ran które otrzyma ogier. Więc Cedric miał szczęście, że nie jedzie na zwykłym koniu juczym, bo by najzwyczajniej spadł. Przez cały ten czas był wpatrzony  uciętą głowę, że aż nie zauważył zniknięcia niziołka w krzaki. Dopiero gdy usłyszał klasyczne ,,YGGHH!". Domyślił się gdzie jest i co robi. Przez co pojawił się lekki grymas na twarzy rycerza. Biedny nizioł. Rzucił w myśli współczując mu trochę. Wtedy właśnie zagadała nieznajoma dla Cedrica kobieta. Co od razu wybudziło go z rozmyśleń.
Pierwsze słowa trochę go zdumiały, bo całkowicie nie orientował się o co chodzi. Przez co dostał niewidocznego rumieńca ze wstydu na lewym policzku. Ale i tak próbował pożartować.- Ejjj, nie jestem aż taki brzydki, by móc straszyć niziołki, chociaż...- Chwila zamyślenia i uśmiechu na twarzy- Uciekł zwymiotować dopiero jak uniosłem hełm i zobaczył moją twarz, więc coś w tym jest, heh.- Gdyby wiedział że ten prezent dla niziołka przyniosła rudowłosa dopowiedział by ,,Więc to ty go przestraszyłaś! Hah!" ale niestety tego nie wiedział. Lecz wrócił wzrokiem do kobiety, chciał się jej przyjrzeć.
- Chociaż tak jak mówiłem wcześniej...proszę mi wybaczyć za taki wjazd. Myślałem że coś się dzieje.- Kiedy to mówił, zwrócił uwagę na jej ekwipunek.
Kusza? Noże? Skórznia? Półtorak?!....Najemnik? Zwłaszcza skórznia była dość nietypowa, chłopak nigdy takowej nie widział. Zmrużył nawet oczy, myśląc gdzie taką mogą robić. Krasnoludzka robota chyba... Potem dopiero zwrócił uwagę na sam jej wygląd. Ale ona ma chłodne spojrzenie, strach się bać, heh. Ale oczy to ma ładne.*Chwila dłuższego przypatrzenia się*Ona serio ma kamienną twarz....i ciągle się tak na mnie patrzy, jak to stresuje człowieka...
I chwilowo na tym rycerz skończył, chciał tylko chwilę się jej przyjrzeć, bo dłuższe oglądanie jej było by zbyt dziwne, a broń panienko Malietele jeszcze to zauważy.
- A w sumie, to dokąd droga? O ile można spytać oczywiście.- W tym momencie uśmiechnął się życzliwie i zdjął swój skórzany czepiec, wkładając go przy tym do hełmu, który już sam trzymał pod pachą. W tym momencie włosy rozpuściły mu się na ramiona i zakryły część twarzy. Co trochę chłopaka rozbawiło, bo musiał specjalnie je poprawić ręką. Pomyśleć że moje siostry mają włosy sięgające końcówki pleców.


Przypominamy o punkcie regulaminu:

3.12. Gracz jest zobowiązany do stosowania się do uwag MG w kwestii treści oraz formy postów fabularnych. Zabrania się zmiany rozmiaru oraz koloru czcionki oraz zamieszczania przez graczy grafik w postach fabularnych, za wyjątkiem zgody MG.

Ostatnio edytowany przez Licho (2017-03-13 23:58:48)

   Zanim zamknęła się nad nim piana zburzonej wody, Hular zdążył usłyszeć jeszczcze kumkanie żaby. Potem był już tylko szum, przenikliwy, zdawałoby się przewiercający się przez bębenki uszu, przepłukujący wszystko co znajdowało się między nimi.
   W wodzie było ciemno i zimno. Niewidoczne kończyny oplotły Hulara jak bluszcz i nieuchronnie ciągnęły go ku dnu. Nieludź wiercił się i szastał, wiedziony bardziej odruchem niżeli zdrowym rozsądkiem. Im dłużej walczył, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że jest na pozycji straconej, że nie uda mu się wydostać na powierzchnie, że oto, po tym jakże felernym, wręcz kuriozalnym wieczorze, przyjdzie mu oddać życie. Tu, na zapomnianych przez wszystkich Bogów groblach, gdzie ostatnimi czasy nawet wiedźmini przestali się zapuszczać.
   Wiedźmini. Wiedźmin, prawio miał pomyśleć niziołek, zabiłby tę cholerę, a on sam, poczciwa włóczęga którą zwykł się zować, przeżyłby.
   Utonął w odmętach, wypuścił napierający na klatkę piersiową, wieńczący oddech. Ostatnie co czuł, to łaskoczące jego twarz wąsy wodorostów. Ostatnie co usłyszał, to wibrujący i penętrujący wodę bulgot wydobywający się z gardła stwora.
   Potem nie było już nic.

   Nolik siadł na piasku i przeciągnął się. Jakiś czas temu rozłożył sieci i jedyne co teraz mu pozostało to czekanie. Flisak lubił tę część jego dziennej rutyny, albowiem mógł sobie wówczas pozwolić na słodkie, nikomu nie wadzące nieróbstwo, które urozmaicał sobie butelką samogonu.
   Wszelako, tego dnia rytuał miał zostać przerwany przez coś, czego Nolik, odkąd tylko sięgał pamięcią, nie widział. Na rzece pojawił się worek. Wzdęty od wody i niesiony prądem Pontaru. Wręcz przekonany, że może to być worek zboża, który mógł wypaść którejś z barek kupieckich, flisak czym prędzej dobył bosaka i wsiadł do czółna. Nie minął kwadrans, kiedy zrównał się z workiem i poczynał go badawczo dźgać bosakiem. Ku jego zdziwiniu, worek ruszył się. Nie dowierzając, Nolik dźgnął worek ponownie, a ten, konwulsywnie i wcale niepodobnie do innych znanych flisakowi worków, obrócił się w wodzie, ujawniając... ludzkie kształty.
   A więc to tylko topielec, pomyślał flisak, niemniej jednak wydobywając ciało i wciągając je na deski czółna. Wtem, topielec zaksztusił się wodą, a potem przewrócił jak flądra na brzuch, rzygając czymś zielonym i rzadkim.
   — Dycha jeszcze — stwierdził rzeczowo Nolik, zaciskając palce na bosaku. — Popatrzcie no tylko, niziołek do tego.

Hularze, kolejnego posta piszesz tutaj -> KLIK