Vatt'ghern - Wiedźmin PBF

Chwilowa słabość w postaci czystej paniki minęła, a umysł Elenory nieco się rozjaśnił. Wraz z tym przyszło zdziwienie tak gwałtowną reakcją Ernesta na karteczkę, co pokrótce zostało wyjaśnione, gdy ten tylko zdołał się opanować. Więc opowiedział jej dzień dzisiejszy, a ona słuchała uważnie, jednocześnie starając się wychwycić chociaż jedno, najmniejsze, najmniej ważne słówko, które zdradziłoby jej, że to, co alchemik mówi, prawdą nie jest, że został on zmuszony do próby przekabacenia jej, że sam cierpi. Lecz brzmiał nadzwyczaj przekonująco, co zachwiało jej własną pewnością, że ci, którzy ich porwali, są aż tak źli. Mężczyzna wyglądał na niezwykle pewnego swego, mówił o nich bardzo dobrze... w głowie Elenory powstał tak potężny mętlik, iż opadła bezsilnie na krzesło i słuchała starca. Wywnioskowała, że ktoś podmienił zawiniątka, wiedząc, iż ten będzie się dzisiaj znajdował w Passiflorze i na pewno zechce się z nią zobaczyć. I nawet pomimo ostatnich słów Ernesta, iż tej nie stanie się nic złego, trudno było jej w to uwierzyć. Nie wiedziała, jak zareagują na wieść, że nic dla nich nie ma, a i jej mistrz tego nie wiedział. Opierał się na słowach, obietnicach. Wierzył w nie ślepo, omamiony przezeń. Elenora zaś była młodym, buntowniczym umysłem, miała przed sobą całe życie, w przeciwieństwie do niego. I nie zamierzała z nikim współpracować.

- Być może, być może... - mruknęła, smutno spoglądając na mistrza. Potem ożywiła się lekko, nachyliła przez stół i zapytała ni stąd, ni zowąd: - Ile masz jeszcze godzin przepustki? Jeśli... jeśli rzeczywiście rzeczesz prawdę, to nic nam nie zrobią, prawda? Moglibyśmy tedy przejść się do pracowni na chwilę. Ciężko jest tutaj rozmawiać, szczególnie o równie ciężkich tematach, a chciałam zapytać o to i owo.